THE THAI ECONOMY of the 1980s conti

THE THAI ECONOMY of the 1980s continued to function much along the open market lines that had traditionally characterized it. It remained capitalist in orientation, largely operated by the private sector with supportive infrastructure furnished by the government, which had some participation in production and commerce through a limited number of state-owned enterprises. Commitment to the existing economic system appeared general--none of the numerous Thai governments of the post-World War II years had advocated significant changes.

In the 1960s and 1970s, Thailand was among the fastest growing and most successful developing countries in the world. Rapid growth in production, accompanied by progress in alleviating poverty, was impressive, especially in the 1970s. By the early 1980s, however, Thailand's economic performance had slowed, partly as a result of the worldwide recession. Although its annual growth rate remained higher than the average for middle-income countries, earlier expectations had not been met. The targets of the Fifth Economic Development Plan (1982-86) had not been achieved, and serious macroeconomic imbalances persisted.

The government sought balanced economic growth and the closing of the income gap, along with improvement of the inequitable distribution of social services. Social and economic trends included increasing urbanization, expansion of industrial activities at a faster rate than agriculture, and growth of income in the service industries. These trends, often associated with modernization, produced problems with which the government tried to cope. Bangkok continued to face serious housing shortages and severe pressure on such basic services as water, sewerage, energy, and transport facilities. Although agriculture had been the most important economic activity of the country with most of the population living in the rural areas, the area of land under cultivation was unlikely to increase. Rather, it was projected that any increase in income would have to be gained through higher productivity of the labor and land now in use and by the development and diversification of industrial production. Accordingly, the government promoted enterprises that produced agricultural products, chemicals, and mechanical and electronic equipment and those that were labor intensive or export oriented.

Because foreign trade and investment were an important part of the economy, external conditions greatly influenced the country's economic performance. Thailand's harvests exceeded domestic consumption, enabling the country to export large quantities of food each year. The major agricultural exports were rice, cassava products, rubber, maize, and sugar; the major nonagricultural exports were textiles, electronics, and tin. Imports included more than half the country's national petroleum consumption. Although Thailand was a member of the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) with preferential trading arrangements, its principal trading partners were Japan, the United States, countries of the European Economic Community (EEC), and Australia.

Long-term prospects depended greatly on the effects of international economic conditions on the Thai economy. In the late 1970s and early 1980s, rising interest rates, declining demand and prices for Thai exports, and rising petroleum prices had caused a serious economic slump. Further growth of the economy depended, in part, on the success of the Thai government in improving economic efficiency and increasing domestic savings through development planning

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เศรษฐกิจของไฟต์ต่อไปมากพร้อมเปิดตลาดที่มีประเพณีลักษณะนั้น มันยังคงทุนใน ส่วนใหญ่ดำเนินการ โดยภาคเอกชน มีโครงสร้างพื้นฐานที่สนับสนุนโดยรัฐบาล ซึ่งมีบางอย่างมีส่วนร่วมในการผลิตและการพาณิชย์ผ่านจำนวนรัฐวิสาหกิจจำกัด ความมุ่งมั่นที่มีอยู่ระบบเศรษฐกิจปรากฏทั่วไป - ไม่มีรัฐบาลไทยหลายปีสงครามโลกหลังมี advocated เปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970 ไทยเติบโตเร็วที่สุดและประเทศกำลังพัฒนาที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลก เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วในการผลิต ตามความคืบหน้าในการบรรเทาความยากจน ประทับใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทศวรรษ 1970 ได้ โดยต้นทศวรรษ 1980 ไร ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศได้ชะลอตัว บางส่วนเป็นผลจากภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลก แม้ว่าอัตราการเติบโตของปียังคงสูงกว่าค่าเฉลี่ยประเทศคอร์รัปชั่น ความคาดหวังที่ก่อนหน้าได้ไม่ตรงตาม เป้าหมายของ 5 เศรษฐกิจพัฒนาแผนการ (1982-86) ได้ประสบความสำเร็จไม่ และความไม่สมดุลของเศรษฐกิจมหภาคที่ร้ายแรงที่มีอยู่รัฐบาลพยายามสร้างสมดุลเศรษฐกิจและปิดช่องว่างรายได้ พร้อมกับปรับปรุงการกระจายบริการสังคม inequitable แนวโน้มทางสังคม และเศรษฐกิจรวมความเป็นเมืองเพิ่มขึ้น ขยายตัวของอุตสาหกรรมในอัตราเร็วกว่าเกษตร และการเติบโตของรายได้ในอุตสาหกรรมบริการ เหล่านี้แนวโน้ม มักจะเกี่ยวข้องกับนวัตกรรม ผลิตที่รัฐบาลพยายามรับมือปัญหา กรุงเทพมหานครยังคงเผชิญขาดแคลนที่อยู่อาศัยอย่างจริงจังและรุนแรงความดันบริการพื้นฐานเช่นน้ำ sewerage พลังงาน และขนส่งสิ่งอำนวยความสะดวก ถึงแม้ว่าเกษตรได้รับกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่สำคัญที่สุดของประเทศมีประชากรที่อาศัยอยู่ในชนบทส่วนใหญ่ บริเวณที่ดินภายใต้ปลูกได้น่าจะเพิ่ม ค่อนข้าง มันถูกคาดการณ์ว่ารายได้เพิ่มใด ๆ จะต้องได้รับวิสาหกิจของอุตสาหกรรมการผลิตและผลิตภาพที่เพิ่มขึ้นของแรงงานและที่ดิน ในการใช้ และการพัฒนา ตาม รัฐบาลส่งเสริมวิสาหกิจที่ผลิตสินค้าเกษตร เคมี ภัณฑ์ และอุปกรณ์เครื่องจักรกล และอิเล็กทรอนิกส์ และที่แรงมากหรือการมุ่งเน้นการส่งออกเนื่องจากการค้าต่างประเทศและการลงทุนมีส่วนสำคัญของเศรษฐกิจ สภาพภายนอกมีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศอย่างมาก ประเทศ harvests เกินปริมาณการใช้ภายในประเทศ การเปิดประเทศเพื่อการส่งออกอาหารจำนวนมากในแต่ละปี การเกษตรส่งออกสำคัญมีข้าว ผลิตภัณฑ์มันสำปะหลัง ยาง ข้าวโพด และ น้ำตาล สำคัญด้านการส่งออกมีสิ่งทอ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ และดีบุก นำเข้ารวมปริมาณปิโตรเลียมแห่งชาติมากกว่าครึ่งของประเทศ แม้ว่าประเทศไทยเป็นสมาชิกของสมาคมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ (อาเซียน) กับจัดต้องค้า คู่ค้าหลักญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา ประเทศในประชาคมเศรษฐกิจยุโรป (EEC), และออสเตรเลียแนวโน้มระยะยาวพร้อมกับผลกระทบของภาวะเศรษฐกิจระหว่างประเทศในเศรษฐกิจไทยมาก ในปลายทศวรรษที่ 1970 และต้นทศวรรษ 1980 อัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้น ลดลงอุปสงค์และราคาสำหรับการส่งออกของไทย และราคาน้ำมันที่เพิ่มขึ้นก็เกิดการตกต่ำทางเศรษฐกิจอย่างจริงจัง การเจริญเติบโตของเศรษฐกิจขึ้นอยู่กับ ในส่วน ความสำเร็จของรัฐบาลในการปรับปรุงประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจ และเพิ่มการออมภายในประเทศผ่านการวางแผนพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เศรษฐกิจไทยในปี 1980 ยังคงปฏิบัติหน้าที่มากตามเส้นเปิดตลาดที่มีลักษณะแบบดั้งเดิมมัน มันยังคงอยู่ในทิศทางทุนนิยมดำเนินการส่วนใหญ่โดยภาคเอกชนที่มีโครงสร้างพื้นฐานที่สนับสนุนตกแต่งโดยรัฐบาลซึ่งมีส่วนร่วมในการผลิตและการค้าผ่านบางส่วนในจำนวนที่ จำกัด ของผู้ประกอบการที่รัฐเป็นเจ้าของ มุ่งมั่นที่จะระบบเศรษฐกิจที่มีอยู่ปรากฏทั่วไป - ไม่มีของรัฐบาลไทยหลายหลังสงครามโลกครั้งที่สองปีที่ผ่านมาได้สนับสนุนการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ. ในปี 1960 และ 1970 ประเทศไทยเป็นหนึ่งในที่เติบโตเร็วที่สุดและประสบความสำเร็จมากที่สุดในประเทศที่กำลังพัฒนาในโลก การเติบโตอย่างรวดเร็วในการผลิตพร้อมกับความคืบหน้าในการบรรเทาความยากจนเป็นที่น่าประทับใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในปี 1970 โดยในช่วงต้นปี 1980 แต่ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของไทยได้ชะลอตัวลงส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลก แม้ว่าอัตราการเติบโตประจำปียังคงสูงกว่าค่าเฉลี่ยสำหรับประเทศที่มีรายได้ปานกลางคาดหวังก่อนหน้านี้ไม่ได้รับการตอบสนอง เป้าหมายของห้าแผนพัฒนาเศรษฐกิจ (1982-1986) ไม่ได้รับการประสบความสำเร็จและความไม่สมดุลของเศรษฐกิจมหภาคยังคงร้ายแรง. รัฐบาลขอการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สมดุลและปิดช่องว่างรายได้พร้อมกับการปรับปรุงการกระจายธรรมของการบริการทางสังคม แนวโน้มเศรษฐกิจและสังคมรวมถึงการขยายตัวของเมืองที่เพิ่มขึ้นการขยายตัวของกิจกรรมทางด้านอุตสาหกรรมในอัตราที่เร็วกว่าการเกษตรและการเจริญเติบโตของรายได้ในอุตสาหกรรมบริการ แนวโน้มเหล่านี้มักจะเกี่ยวข้องกับความทันสมัยที่ผลิตมีปัญหากับการที่รัฐบาลพยายามที่จะรับมือ กรุงเทพฯยังคงต้องเผชิญกับปัญหาการขาดแคลนที่อยู่อาศัยอย่างจริงจังและแรงกดดันในการให้บริการขั้นพื้นฐานเช่นน้ำการระบายน้ำทิ้งพลังงานและสิ่งอำนวยความสะดวกการขนส่ง แม้ว่าการเกษตรได้รับกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่สำคัญที่สุดของประเทศที่มีส่วนใหญ่ของประชากรที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทพื้นที่ของที่ดินเพาะปลูกไม่น่าจะเพิ่มขึ้น แต่มันก็เป็นที่คาดการณ์ว่าการเพิ่มขึ้นของรายได้ใด ๆ จะต้องได้รับจากการผลิตที่สูงขึ้นของแรงงานและที่ดินในขณะนี้ในการใช้งานและการพัฒนาและความหลากหลายของอุตสาหกรรมการผลิต ดังนั้นรัฐบาลส่งเสริมผู้ประกอบการที่ผลิตสินค้าเกษตร, สารเคมีและอุปกรณ์เครื่องจักรกลและอิเล็กทรอนิกส์และผู้ที่เป็นแรงงานเข้มข้นหรือส่งออกที่มุ่งเน้น. เพราะการค้าต่างประเทศและการลงทุนเป็นส่วนสำคัญของเศรษฐกิจ, สภาพภายนอกมีอิทธิพลอย่างมากประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศ ผลผลิตของไทยเกินการบริโภคภายในประเทศที่ช่วยให้ประเทศที่จะส่งออกในปริมาณมากของอาหารในแต่ละปี ส่งออกสินค้าเกษตรที่สำคัญสรุปได้ข้าวผลิตภัณฑ์มันสำปะหลังยางพาราข้าวโพดและน้ำตาล การส่งออกที่สำคัญสรุปได้ nonagricultural สิ่งทอ, เครื่องใช้ไฟฟ้าและดีบุก นำเข้ารวมมากกว่าครึ่งหนึ่งของประเทศที่บริโภคน้ำมันปิโตรเลียมแห่งชาติ ถึงแม้ว่าประเทศไทยจะเป็นสมาชิกของสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) มีการเตรียมการซื้อขายสิทธิพิเศษคู่ค้าหลักเป็นญี่ปุ่นสหรัฐอเมริกาประเทศของประชาคมเศรษฐกิจยุโรป (EEC) และออสเตรเลีย. แนวโน้มระยะยาวมากขึ้น เกี่ยวกับผลกระทบของภาวะเศรษฐกิจระหว่างประเทศเกี่ยวกับเศรษฐกิจไทย ในช่วงปลายปี 1970 และต้นปี 1980 เพิ่มขึ้นอัตราดอกเบี้ยที่ลดลงความต้องการและราคาสำหรับการส่งออกของไทยและราคาน้ำมันปิโตรเลียมที่เพิ่มขึ้นทำให้เกิดความตกต่ำทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรง การเจริญเติบโตของเศรษฐกิจขึ้นอยู่ในส่วนหนึ่งในความสำเร็จของรัฐบาลไทยในการปรับปรุงประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจและการเพิ่มขึ้นของเงินฝากออมทรัพย์ในประเทศผ่านการวางแผนการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เศรษฐกิจไทยในทศวรรษ 1980 ยังคงทํางานมากตามตลาดเปิดเส้นที่มีผ้าลักษณะมัน มันยังคงเป็นนายทุนในการดำเนินการส่วนใหญ่โดยภาคเอกชนพร้อมสนับสนุนโครงสร้างพื้นฐานการจัดโดยรัฐบาล ซึ่งมีการมีส่วนร่วมในการผลิตและการค้าผ่านจำนวน จำกัด ของรัฐวิสาหกิจ .ความมุ่งมั่นที่มีอยู่ในระบบเศรษฐกิจที่ปรากฏอยู่ทั่วไป -- ไม่มีของมากมายที่รัฐบาลไทยในสงครามโลกครั้งที่สองได้สนับสนุนการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ .

ในทศวรรษที่ 1960 และ 1970 , ประเทศไทยเป็นหนึ่งในที่เติบโตเร็วที่สุด และประสบความสำเร็จมากที่สุดในการพัฒนาประเทศ การเติบโตอย่างรวดเร็วในการผลิต ตามความคืบหน้าในการแก้ไขปัญหาความยากจน เป็นที่น่าประทับใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทศวรรษนี้ โดยในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980 , อย่างไรก็ตาม , ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศไทยมีชะลอตัว ส่วนหนึ่งเป็นผลจากภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลก แม้ว่าอัตราการเติบโตยังคงสูงกว่าค่าเฉลี่ยในประเทศที่มีรายได้ปานกลาง ก่อนหน้าความคาดหวังไม่เคยเจอ เป้าหมายของแผนพัฒนาเศรษฐกิจ 5 ( 1982-86 ) ได้สำเร็จความไม่สมดุลของเศรษฐกิจมหภาคที่ร้ายแรงและหาย

รัฐบาลแสวงหาการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่สมดุลและปิดช่องว่างรายได้ พร้อมกับการปรับปรุงการเหลื่อมล้ำของการบริการทางสังคม แนวโน้มทางเศรษฐกิจและสังคม รวมถึงการเพิ่มความเป็นเมือง การขยายตัวของกิจกรรมอุตสาหกรรมในอัตราที่เร็วกว่า การเกษตร และการเติบโตของรายได้ในอุตสาหกรรมบริการ แนวโน้มเหล่านี้มักจะเกี่ยวข้องกับการผลิต ปัญหา ซึ่งรัฐบาลพยายามที่จะรับมือ กรุงเทพฯ ยังคงประสบปัญหาขาดแคลนที่อยู่อาศัย จริงจัง และกดดันที่รุนแรงเช่นบริการพื้นฐานเช่นน้ำ , ระบายน้ำ , พลังงาน , และสิ่งอำนวยความสะดวกการขนส่ง แม้ว่าเกษตรมีกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่สำคัญที่สุดของประเทศที่มีประชากรส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในชนบทพื้นที่เรือกสวนไร่นาก็ไม่น่าจะเพิ่มขึ้น แต่มันถูกคาดการณ์ว่ารายได้จะเพิ่มใด ๆที่จะได้รับผ่านระดับผลผลิตของแรงงานและที่ดินในขณะนี้ใช้ โดยการพัฒนาและการกระจายของการผลิตอุตสาหกรรม ดังนั้น รัฐบาลส่งเสริม บริษัท ที่ผลิตผลิตภัณฑ์ สารเคมีทางการเกษตรและ เครื่องจักรกล และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ที่ใช้แรงงานเข้มข้น หรือเน้นส่งออก

เพราะการค้าต่างประเทศและการลงทุนเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของเศรษฐกิจภายนอกมีอิทธิพลอย่างมากประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศ ประเทศไทยผลผลิตเกินการบริโภคภายในประเทศ การเปิดประเทศเพื่อส่งออกขนาดใหญ่ปริมาณของอาหารในแต่ละปีส่งออกสินค้าเกษตรที่สำคัญ ได้แก่ ข้าว ผลิตภัณฑ์มันสำปะหลัง ยางพารา ข้าวโพด และน้ำตาล ; สาขา nonagricultural การส่งออกสิ่งทอ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ และดีบุก มูลค่ารวมกว่าครึ่งของประเทศชาติปิโตรเลียมพลังงาน แม้ว่าประเทศไทยเป็นหนึ่งในสมาชิกของสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( อาเซียน ) กับข้อตกลงการค้าพิเศษประเทศคู่ค้าสำคัญ ได้แก่ ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา ประเทศในประชาคมเศรษฐกิจยุโรป ( EEC ) และออสเตรเลีย

ยาวลูกค้าเพิ่มขึ้นอย่างมากในผลของเงื่อนไขทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศต่อเศรษฐกิจไทย ในปี 1970 และต้นทศวรรษ 1980 , อัตราดอกเบี้ยลดลง อุปสงค์ และราคา เพื่อการส่งออกของไทย ,และราคาปิโตรเลียมที่เพิ่มขึ้นทำให้ตกต่ำทางเศรษฐกิจที่ร้ายแรง เจริญเติบโตของเศรษฐกิจนั้น ส่วนหนึ่ง ในความสำเร็จของรัฐบาลในการปรับปรุงประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจและการเพิ่มการออมในประเทศผ่านการวางแผนพัฒนา