simple oversight; it weakens the bo

simple oversight; it weakens the book's analysis of fundamental social policy concerns about rights versus needs.

The authors observe that references to the Treaty or other Māori rights are missing from social legislation. Yet they mention, but do not examine, several instances where references are included, such as the Children, Young Persons and their Families Act 1989 which makes provision for the establishment of iwi social services, and the State Sector Act 1988. However, they ignore other important references, such as the Resource Management Act 1991 which includes some of the strongest clauses expressing the State's Treaty responsibilities. There is also reference in the Health and Disability Services Act 1993 to the Crown's objectives in relation to the "special needs of Māori".

While policy analysis must consider the role of legislation in influencing policy development, its role can be overstated. Of equal or perhaps more significance are government policy statements such as the Coalition Agreement, and departmental policy documents, purchase agreements, and "key result areas" (departments' specific responses to the Government's strategic result areas). The authors do not consider the role and implications of these policy statements, which vary in the attention they give to improving Māori outcomes as part of their strategic directions.

While the book could further examine the relationship between the Treaty and social policy, there could also be more clarity in the discussion of the role of a state agency charged with Māori affairs policy. For example, it is stated that the Department of Māori Affairs catered widely for Māori need (p.157). The Department provided programmes and grants in housing, vocational training, land development, business development and Te Kohanga Reo. However, these interventions were relatively limited. They mirrored and were generally subject to the same criteria as mainstream provision. Furthermore, the vast majority of health and education services for Māori have always been "mainstreamed", that is, the responsibility of other departments of the state. Historically, there have been problems of service delivery by state agencies, whether mainstream or Māori, and barriers to iwi or Māori development of services. While the Māori community vigorously challenged mainstreaming, there was strong support for devolving decision making and delivery to iwi structures.

The authors comment that, through the mainstreaming process, Te Puni Kōkiri's role has become limited to policy advice, with the implication that this is a diminished and less influential role (p.157). This is a puzzling interpretation, when the introduction points out the significant political, academic and public attention given to policy matters. The development of Te Puni Kōkiri is consistent with the separation of policy from operations across the public sector. Before the late 1980s, a Māori or treaty advisory role within the State was negligible. Now, as well as Te Puni Kōkiri, there are several Māori units in major departments. This manifestation of agency responsiveness is a development that could have been examined. Also overlooked are mechanisms to monitor responsiveness, in particular, Te Puni Kōkiri's statutory role of monitoring the adequacy of mainstream delivery of services to Māori.

While this text is uneven and selective in its coverage, there is a real need for such a contribution. The text provides a broad general overview, a survey of the issues and preoccupations of the arena of social policy, some useful insights, and a spur to alternative interpretations. Congratulations to the authors for accepting the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำกับดูแลง่าย มันอ่อนตัวของหนังสือวิเคราะห์ความกังวลนโยบายพื้นฐานทางสังคมเกี่ยวกับสิทธิกับความต้องการ ผู้เขียนสังเกตว่า การอ้างอิงสัญญาหรือสิทธิอื่น ๆ เมารีหายไปจากสังคมกฎหมาย แต่พวกเขาพูดถึง แต่ไม่ตรวจ สอบ ที่อยู่ เช่นเด็ก คนหนุ่มสาว และ 1989 ของกฎหมายครอบครัวซึ่งทำให้ประมาณการการจัดตั้งบริการสังคม iwi และรัฐภาค Act 1988 อ้างอิงอินสแตนซ์หลาย อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สนใจอ้างอิงสำคัญอื่น ๆ เช่น 1991 พระราชบัญญัติการจัดการทรัพยากรซึ่งรวมถึงบางส่วนของประโยคที่แข็งแกร่งที่แสดงความรับผิดชอบสนธิสัญญาของรัฐ มีการอ้างอิงในด้านสุขภาพและบริการพิการบัญญัติวัตถุประสงค์ของมงกุฎที่สัมพันธ์กับ "ความพิเศษของเมารี" ในขณะที่การวิเคราะห์นโยบายต้องพิจารณาบทบาทของกฎหมายในการมีอิทธิพลต่อการพัฒนานโยบาย บทบาทสามารถคุยโว เท่ากับหรือสำคัญบางทีมีคำแถลงนโยบายของรัฐบาลเช่นรัฐบาลตกลง และนโยบายของแผนกเอกสาร ซื้อ และสัญญา "พื้นที่สำคัญผล" (คำตอบเฉพาะของแผนกพื้นที่ผลลัพธ์เชิงกลยุทธ์ของรัฐบาล) ผู้เขียนพิจารณาบทบาทและผลกระทบของนโยบายงบการเงิน ซึ่งแตกต่างกันในความสนใจที่พวกเขาให้พัฒนาผลเมารีเป็นส่วนหนึ่งของทิศทางของพวกเขา ในขณะที่หนังสือสามารถตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างสนธิสัญญาและนโยบายทางสังคม มีได้ชัดเจนมากกว่าในการอภิปรายของบทบาทของหน่วยงานของรัฐกับนโยบายกิจการเมารี เช่น มันจะระบุว่า กองกิจการเมารีรองรับกันอย่างแพร่หลายสำหรับเมารี (p.157) ฝ่ายบริการโครงการและทุนในที่อยู่อาศัย อาชีวศึกษาการฝึกอบรม ที่ดินพัฒนา พัฒนาธุรกิจ และ Te Kohanga Reo อย่างไรก็ตาม แทรกแซงเหล่านี้ได้ค่อนข้างจำกัด พวกเขามิเรอร์ และโดยทั่วไปภายใต้บทบัญญัติหลักเกณฑ์เดียวกันนี้ นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของบริการสุขภาพและการศึกษาสำหรับเมารีได้เสมอรับ "mainstreamed" นั่นคือ ความรับผิดชอบของหน่วยงานอื่นของรัฐ อดีต มีบริการจัดส่งโดยหน่วยงานของรัฐ ปัญหาว่าหลัก หรือเมารี และอุปสรรค iwi หรือเมารีพัฒนาบริการ ในขณะที่ชุมชนเมารีแรง ๆ ท้าทายเข้าสู่บทบาทหลัก ได้แรงสนับสนุนสำหรับ devolving การตัดสินใจและจัดส่งไปยังโครงสร้าง iwi ผู้เขียนแสดงความคิดเห็นที่ ผ่านกระบวน mainstreaming, Te Puni Kōkiri บทบาทกลายเป็นจำกัดให้คำปรึกษาเชิงนโยบาย มีนัยว่า เป็นการลดลง และ น้อยมีอิทธิพลบทบาท (p.157) นี่คือการตีความที่ทำให้งง เมื่อการแนะนำชี้ให้เห็นความสำคัญทางการเมือง ด้านการศึกษา และสาธารณะสนใจรับนโยบายเรื่อง การพัฒนา Te Puni Kōkiri เป็นสอดคล้องกับการแยกของนโยบายจากการดำเนินงานทั้งภาครัฐ ก่อนปลายทศวรรษ 1980 เมารีหรือสนธิสัญญาปรึกษาบทบาทภายในรัฐได้เล็กน้อย ตอนนี้ เป็น Te Puni Kōkiri มีเมารีหลายหน่วยในหลักหน่วย ประกาศของหน่วยงานในการตอบสนองนี้เป็นการพัฒนาที่อาจมีการตรวจสอบ ยัง มองข้ามมีกลไกการตรวจสอบการตอบสนอง โดยเฉพาะ Te Puni Kōkiri ตามกฎหมายบทบาทของการตรวจสอบความเพียงพอของส่งหลักของการ ในขณะที่ข้อความนี้เป็นงานในความครอบคลุม และไม่สม่ำเสมอ มีจริงต้องมีส่วนร่วม ข้อความให้ภาพรวมของสิ่ง การสำรวจปัญหาและ preoccupations เวทีของนโยบายทางสังคม ข้อมูลที่เป็นประโยชน์บาง และกระตุ้นในการตีความทางเลือก ยินดีกับผู้รับการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกำกับดูแลง่าย มันอ่อนตัววิเคราะห์หนังสือของพื้นฐานความกังวลนโยบายทางสังคมเกี่ยวกับสิทธิเมื่อเทียบกับความต้องการ.

ผู้เขียนสังเกตว่าการอ้างอิงถึงสนธิสัญญาหรือสิทธิเมารีอื่น ๆ จะหายไปจากกฎหมายสังคม พวกเขาก็ยังพูดถึง แต่ไม่ได้ตรวจสอบหลายกรณีที่การอ้างอิงที่จะถูกรวมเช่นเด็กหนุ่มคนและครอบครัวของพวกเขา Act 1989 ซึ่งจะทำให้การสำรองสำหรับสถานประกอบการของการบริการทางสังคมวี่และภาครัฐพระราชบัญญัติปี 1988 อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สนใจ การอ้างอิงที่สำคัญอื่น ๆ เช่นการจัดการทรัพยากรพระราชบัญญัติ 1991 ซึ่งรวมถึงบางส่วนของคำสั่งที่แข็งแกร่งแสดงความรับผิดชอบสนธิสัญญาของรัฐ นอกจากนี้ยังมีการอ้างอิงในพระราชบัญญัติการบริการด้านสุขภาพและความพิการปี 1993 เพื่อวัตถุประสงค์ของพระมหากษัตริย์ในความสัมพันธ์กับ "ความต้องการพิเศษของชาวเมารี".

ในขณะที่การวิเคราะห์นโยบายจะต้องพิจารณาบทบาทของกฎหมายในการพัฒนานโยบายที่มีผลต่อบทบาทของมันสามารถคุยโว ความสำคัญเท่ากันหรือบางทีอาจจะมากกว่าเป็นงบนโยบายรัฐบาลเช่นข้อตกลงพันธมิตรและเอกสารนโยบายแผนกสัญญาซื้อขายและ "พื้นที่ผลที่สำคัญ" (แผนก 'คำตอบที่เฉพาะเจาะจงไปยังพื้นที่ผลทางยุทธศาสตร์ของรัฐบาล) ผู้เขียนไม่ได้พิจารณาบทบาทและผลกระทบของนโยบายเหล่านี้ซึ่งแตกต่างกันในความสนใจของพวกเขาให้กับการปรับปรุงผลเมารีเป็นส่วนหนึ่งของทิศทางเชิงกลยุทธ์ของพวกเขา.

ขณะที่หนังสือเล่มต่อไปอาจศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเจรจาและนโยบายทางสังคมที่มียังสามารถ จะมีความชัดเจนมากขึ้นในการอภิปรายของบทบาทของหน่วยงานของรัฐเรียกเก็บเงินกับนโยบายกิจการเมารีที่ ยกตัวอย่างเช่นมันจะถูกระบุว่ากรมกิจการเมารีรองรับกันอย่างแพร่หลายสำหรับเมารีจำเป็น (p.157) กรมจัดให้มีโปรแกรมและทุนในที่อยู่อาศัยการฝึกอบรมวิชาชีพพัฒนาที่ดินพัฒนาธุรกิจและ Te Kohanga ริโอ อย่างไรก็ตามการแทรกแซงเหล่านี้ค่อนข้าง จำกัด พวกเขาสะท้อนและเป็นเรื่องที่เกณฑ์เดียวกับบทบัญญัติหลักทั่วไป นอกจากนี้ส่วนใหญ่ของสุขภาพและการศึกษาการบริการสำหรับเมารีได้รับเสมอ "กระแสหลัก" ที่เป็นความรับผิดชอบของหน่วยงานอื่น ๆ ของรัฐ ในอดีตมีการแก้ไขปัญหาของการส่งมอบบริการจากหน่วยงานของรัฐไม่ว่าจะเป็นกระแสหลักหรือเมารีและอุปสรรคในการพัฒนาวี่หรือเมารีบริการ ในขณะที่ชุมชนชาวเมารีท้าทายแรงการบูรณาการประเด็นมีการสนับสนุนที่แข็งแกร่งสำหรับการจุติการตัดสินใจและการส่งมอบให้กับโครงสร้างวี่.

ผู้เขียนแสดงความคิดเห็นที่ผ่านกระบวนการการบูรณาการประเด็นบทบาท Te Puni Kokiri ได้กลายเป็นข้อ จำกัด ในการให้คำแนะนำนโยบายที่มีความหมายว่านี่คือ บทบาทลดลงและมีอิทธิพลน้อยกว่า (p.157) นี่คือการตีความงงเมื่อแนะนำชี้ให้เห็นอย่างมีนัยสำคัญทางการเมืองนักวิชาการและประชาชนให้ความสนใจกับเรื่องนโยบาย การพัฒนาของ Te Puni Kokiri มีความสอดคล้องกับนโยบายการแยกจากการดำเนินงานในภาครัฐ ก่อนที่ช่วงปลายทศวรรษ 1980 ซึ่งเป็นบทบาทที่ปรึกษาเมารีหรือสนธิสัญญาภายในรัฐได้เล็กน้อย ตอนนี้เช่นเดียวกับ Te Puni Kokiri มีหน่วยเมารีในหลายหน่วยงานที่สำคัญ การรวมตัวกันของหน่วยงานตอบสนองนี่คือการพัฒนาที่จะได้รับการตรวจสอบ มองข้ามยังมีกลไกในการตรวจสอบการตอบสนองโดยเฉพาะอย่างยิ่งบทบาทตามกฎหมาย Te Puni Kokiri ของการตรวจสอบความเพียงพอของการจัดส่งหลักของการบริการให้กับชาวเมารี.

ในขณะที่ข้อความนี้ไม่สม่ำเสมอและเลือกในการรายงานข่าวของมันมีความต้องการที่แท้จริงสำหรับการดังกล่าวมีส่วนร่วม ข้อความที่ให้ภาพรวมกว้าง ๆ ทั่วไปการสำรวจปัญหาและความเพ้อพกของเวทีของนโยบายทางสังคมบางข้อมูลเชิงลึกที่มีประโยชน์และกระตุ้นการตีความทางเลือก ขอแสดงความยินดีที่ผู้เขียนสำหรับการยอมรับ