Chapter One.The circumstances which

Chapter One.

The circumstances which I am about to relate to my juvenile readers took place in the year 1647. By referring to the history of England of that date they will find that King Charles the First, against whom the Commons of England had rebelled, after a civil war of nearly five years, had been defeated, and was confined as a prisoner at Hampton Court. The Cavaliers, or the party who fought for King Charles, had all been dispersed, and the Parliamentary army under the command of Cromwell were beginning to control the Commons.

It was in the month of November in this year that King Charles, accompanied by Sir John Berkely Ashburnham and Legg, made his escape from Hampton Court, and rode as fast as the horses could carry them towards that part of Hampshire which led to the New Forest. The king expected that his friends had provided a vessel in which he might escape to France; but in this he was disappointed. There was no vessel ready, and after riding for some time along the shore he resolved to go to Titchfield, a seat belonging to the Earl of Southampton. After a long consultation with those who attended him, he yielded to their advice, which was, to trust to Colonel Hammond, who was governor of the Isle of Wight for the Parliament, but who was supposed to be friendly to the king. Whatever might be the feelings of commiseration of Colonel Hammond towards a king so unfortunately situated, he was firm in his duties towards his employers, and the consequence was that King Charles found himself again a prisoner in Carisbrook Castle.

But we must now leave the king, and retrace history to the commencement of the civil war. A short distance from the town of Lymington, which is not far from Titchfield, where the king took shelter, but on the other side of the Southampton Water, and south of the New Forest, to which it adjoins, was a property called Arnwood, which belonged to a Cavalier of the name of Beverley. It was at that time a property of considerable value, being very extensive, and the park ornamented with valuable timber; for it abutted on the New Forest, and might have been supposed to have been a continuation of it. This Colonel Beverley, as we must call him, for he rose to that rank in the king’s army, was a valued friend and companion of Prince Rupert’s, and commanded several troops of cavalry. He was ever at his side in the brilliant charges made by this gallant prince, and at last fell in his arms at the battle of Naseby. Colonel Beverley had married into the family of the Villiers, and the issue of his marriage was two sons and two daughters; but his zeal and sense of duty had induced him, at the commencement of the war, to leave his wife and family at Arnwood, and he was fated never to meet them again. The news of his death had such an effect upon Mrs Beverley, already worn with anxiety on her husband’s account, that a few months afterwards she followed him to an early tomb, leaving the four children under the charge of an elderly relative till such time as the family of the Villiers could protect them; but, as will appear by our history, this was not at that period possible. The life of a king and many other lives were in jeopardy, and the orphans remained at Arnwood, still under the care of their elderly relation, at the time that our history commences.

The New Forest, my readers are perhaps aware, was first enclosed by William the Conqueror as a royal forest for his own amusement, for in those days most crowned heads were passionately fond of the chase; and they may also recollect that his successor, William Rufus, met his death in this forest by the glancing of an arrow shot by Sir Walter Tyrrell. Since that time to the present day it has continued a royal domain. At the period of which we are writing it had an establishment of verderers and keepers, paid by the Crown, amounting to some forty or fifty men. At the commencement of the civil war they remained at their posts, but soon found, in the disorganised state of the country, that their wages were no longer to be obtained; and then, when the king had decided upon raising an army, Beverley, who held a superior office in the forest, enrolled all the young and athletic men who were employed in the forest, and marched them away with him to join the king’s army. Some few remained, their age not rendering their services of value, and among them was an old and attached servant of Beverley’s, a man above sixty years of age, whose name was Jacob Armitage, and who had obtained the situation through Colonel Beverley’s interest. Those who remained in the forest lived in cottages many miles asunder, and indemnified themselves for the non-payment of their salaries by killing the deer for sale and for their own subsistence.

The cottage of Jacob Armitage was situated on the skirts of the New Forest, about a mile and a half from the mansion of Arnwood; and when Colonel Beverley went to join the king’s troops, feeling how little security there would be for his wife and children in those troubled times, he requested the old man, by his attachment to the family, not to lose sight of Arnwood, but to call there as often as possible to see if he could be of service to Mrs Beverley. The colonel would have persuaded Jacob to have altogether taken up his residence at the mansion; but to this the old man objected. He had been all his life under the greenwood tree, and could not bear to leave the forest. He promised the colonel that he would watch over his family, and ever be at hand when required; and he kept his word. The death of Colonel Beverley was a heavy blow to the old forester, and he watched over Mrs Beverley and the orphans with the greatest solicitude; but when Mrs Beverley followed her husband to the tomb he then redoubled his attentions, and was seldom more than a few hours at a time away from the mansion. The two boys were his inseparable companions, and he instructed them, young as they were, in all the secrets of his own calling. Such was the state of affairs at the time that King Charles made his escape from Hampton Court; and I now shall resume my narrative from where it was broken off.

As soon as the escape of Charles the First was made known to Cromwell and the Parliament, troops of horse were despatched in every direction to the southward, towards which the prints of the horses’ hoofs proved that he had gone. As they found that he had proceeded in the direction of the New Forest, the troops were subdivided and ordered to scour the forest, in parties of twelve to twenty, while others hastened down to Southampton, Lymington, and every other seaport or part of the coast from which the king might be likely to embark. Old Jacob had been at Arnwood on the day before, but on this day he had made up his mind to procure some venison, that he might not go there again empty-handed; for Miss Judith Villiers was very partial to venison, and was not slow to remind Jacob if the larder was for many days deficient in that meat. Jacob had gone out accordingly; he had gained his leeward position of a fine buck, and was gradually nearing him by stealth, now behind a huge oak-tree, and then crawling through the high fern, so as to get within shot unperceived, when on a sudden the animal, which had been quietly feeding, bounded away and disappeared in the thicket. At the same time Jacob perceived a small body of horse galloping through the glen in which the buck had been feeding. Jacob had never yet seen the Parliamentary troops, for they had not during the war been sent into that part of the country, but their iron skull-caps, their buff accoutrements, and dark habiliments, assured him that such these must be; so very different were they from the gaily-equipped Cavalier cavalry commanded by Prince Rupert. At the time that they advanced, Jacob had been lying down in the fern near to some low black-thorn-bushes; not wishing to be perceived by them, he drew back between the bushes, intending to remain concealed until they should gallop out of sight; for Jacob thought, “I am a king’s forester, and they may consider me as an enemy; and who knows how I may be treated by them?” But Jacob was disappointed in his expectations of the troops riding past him; on the contrary, as soon as they arrived at an oak-tree within twenty yards of where he was concealed, the order was given to halt and dismount; the sabres of the horsemen clattered in their iron sheaths as the order was obeyed, and the old man expected to be immediately discovered; but one of the thorn-bushes was directly between him and the troopers, and effectually concealed him. At last Jacob ventured to raise his head and peep through the bush; and he perceived that the men were loosening the girths of their black horses, or wiping away the perspiration from their sides with handfuls of fern.

A powerfully-framed man, who appeared to command the others, was standing with his hand upon the arched neck of his steed, which appeared as fresh and vigorous as ever, although covered with foam and perspiration. “Spare not to rub down, my men,” said he, “for we have tried the mettle of our horses, and have now but one half-hour’s breathing-time. We must be on, for the work of the Lord must be done.”

“They say that this forest is many miles in length and breadth,” observed another of the men, “and we may ride many a mile to no purpose; but here is James Southwold, who once was living in it as a verderer; nay, I think that he said that he was born and bred in these woods. Was it not so, James Southwold?”

“It is even as you say,” replied an active-looking young man; “I was born and bred in this forest, and my father was a verderer before me.”

Jacob Armitage, who listened to the conversation, immediately recognised the young man in question. He was one of those who had joined the king’s army with the other verderers and keepers. It pained him much to perceive that one who had always been consi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทหนึ่งสถานการณ์ที่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้อ่านของฉันสลบ เอาสถานที่ในปี 1647 โดยอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ของอังกฤษที่ พวกเขาจะพบว่า กษัตริย์ชาร์ลส์แรก ต่อที่ คอมมอนส์อังกฤษได้ฝ่าฝืน หลังจากสงครามกลางเมืองมาเกือบห้าปี เคยพ่าย และได้ถูกคุมขังเป็นนักโทษที่แฮมป์ตันคอร์ท คาวาเลียส์ หรือบุคคลที่สู้สำหรับกษัตริย์ชาร์ลส์ มีทั้งหมดการกระจาย และกองทัพภายใต้คำสั่งของครอมเวลล์รัฐสภาได้เริ่มควบคุมประชาได้ในเดือนพฤศจิกายนในปีนี้ที่กษัตริย์ชาร์ลส์ มาพร้อมกับเซอร์จอห์น Berkely Ashburnham และ Legg ทำรีบหนีจากแฮมป์ตันคอร์ท และขี่ได้เร็วเท่าที่ม้าสามารถดำเนินการได้ต่อส่วนแฮมเชียร์ที่ป่าใหม่ พระราชาคาดว่า เพื่อนของเขาได้ให้เรือซึ่งเขาอาจหนีไปฝรั่งเศส แต่ในนี้ เขาผิดหวัง ไม่มีเรือไม่พร้อม และหลังจากขี่บางครั้งตามชายฝั่ง ที่เขาแก้ไขไป Titchfield นั่งของเอิร์ลเซาท์แธมป์ตัน หลังจากปรึกษายาวกับผู้มาร่วมงานของเขา เขาหาให้คำแนะนำของพวกเขา ซึ่ง จะเชื่อถือการพันแฮมมอนด์ ใครเป็นผู้ว่าราชการของ Wight ของไอเซิลสำหรับรัฐสภา แต่ที่ถูกควรจะเป็นพระมหากษัตริย์ เพียงอาจจะรู้สึกของ commiseration ของแฮมมอนด์พันต่อกษัตริย์เพื่ออับอยู่ เขายืนยันในการปฏิบัติหน้าที่ของเขาต่อนายจ้างของเขา และสัจจะ ว่า กษัตริย์ชาร์ลส์พบตัวเองอีกนักโทษในปราสาท Carisbrookแต่เราต้องตอนนี้ปล่อยพระ และย้อนรอยประวัติศาสตร์การเริ่มสงครามกลางเมือง ห่างจากตัวเมืองของ Lymington ซึ่งอยู่ไม่ไกล จาก Titchfield ที่พระใช้กำบัง แต่อีกด้านหนึ่ง น้ำเซาท์แธมป์ตัน และ จาก ป่าใหม่ ซึ่งมันติด มีคุณสมบัติที่เรียกว่า Arnwood ซึ่งเป็นสมาชิกคาวาเลียร์ชื่อของเบเวอร์รี่ มันเป็นที่คุณสมบัติของค่ามาก มีกว้างขวางมาก และสวนประดา มีไม้มีค่า มัน abutted ในฟอเรสต์ใหม่ และอาจได้รับควรจะมีความต่อเนื่องของมันนั้น เบเวอร์รี่พันนี้ เราต้องเรียกเขา ในขนะไปที่ตำแหน่งในกองทัพของพระมหากษัตริย์ บริษัทเพื่อนและสหายของเจ้าชายรูเพิร์ต และสั่งให้กองกำลังต่าง ๆ ของกองพลทหารม้า เขาได้เคยเขาด้านในค่าสดใสโดยเจ้าชาย gallant นี้ และสุดท้ายลดลงมือในแขนของเขาที่ยุทธการเนสบีย์ พันเบเวอร์รี่ได้แต่งงานเป็นของตัวเอตวลโอ และปัญหาของเขาแต่งงานมีบุตรชายสองคนและสองลูกสาว แต่ของเขาสดและความรู้สึกของมีเกิดพระองค์ ที่เริ่มดำเนินการสงคราม การปล่อยภรรยาและครอบครัวของเขาที่ Arnwood และเขา fated ไม่เคยพบพวกเขาอีกครั้ง ข่าวการตายของเขามีลักษณะพิเศษดังกล่าวเมื่อนางเบเวอร์รี่ แล้วสวมใส่ ด้วยความวิตกกังวลในบัญชีของสามี ว่า กี่เดือนหลังจากนั้นเธอตามเขาไปสุสานก่อน ปล่อยเด็กทั้งสี่ภายใต้ค่าธรรมเนียมของผู้สูงอายุญาติจนถึงเวลาดังกล่าวเป็นของเอตวลโอสามารถปกป้องพวกเขา แต่ จะปรากฏตามประวัติ นี่ไม่ใช่ที่รอบระยะเวลาที่เป็นไปได้ ชีวิตของกษัตริย์และชีวิตอื่น ๆ ได้ตรีทูต และเด็กกำพร้ายังคงอยู่ใน Arnwood ยังคงภายใต้การดูแลของสัมพันธ์ผู้สูงอายุ ในขณะที่จุดเริ่มต้นประวัติศาสตร์ของเราป่าใหม่ ผู้อ่านของฉันอาจจะทราบ เป็นครั้งแรกอยู่ โดย William Conqueror ที่เป็นป่ารอยัลในสวนสนุกของเขาเอง สำหรับใน หัวคราวส่วนใหญ่ได้ด้วยความรักชอบไล่ล่า และพวกเขายังอาจระลึกว่า เขาสืบ William Rufus พบตายในป่านี้ ด้วยทิวทัศน์ของลูกศรยิง โดย Sir Walter Tyrrell ตั้งแต่นั้นถึงปัจจุบัน นั้นมีต่อโดเมนรอยัล ในระยะเวลาที่เราจะเขียน มันมีการก่อตั้งของ verderers และใครที่ได้ มงกุฎ เกินบางคนสี่สิบ หรือห้าสิบจ่าย ที่เริ่มสงครามกลางเมือง พวกเขายังคงอยู่ในบทความของพวกเขา แต่เร็ว ๆ นี้ พบ ในรัฐ disorganised ของประเทศ ที่ค่าจ้างของพวกเขาไม่ได้จะได้รับ แล้ว เมื่อพระราชาได้ตัดสินใจเมื่อยกกองทัพ เบเวอร์รี่ ผู้จัดสำนักงานที่เหนือกว่าในป่า ลงทะเบียนกีฬา และเยาวชนชายที่ถูกจ้างในป่า และเดินออกไปกับเขาเข้าร่วมกองทัพของพระมหากษัตริย์ บางสิ่ง ยังคง อายุของพวกเขาไม่บริการมูลค่า และในหมู่พวกเขาก็เป็นข้าราชการเก่า และแนบของเบเวอร์รี่ คนเหนือ 60 ปี ที่มีชื่อคือ ยาโคบอาร์มิเทจ และที่ได้รับสถานการณ์ผ่านสนใจพันเบเวอร์รี่ ผู้ที่อยู่ในป่าอาศัยอยู่ในกระท่อมหลายไมล์ออกเป็นชิ้น ๆ และ indemnified ตัวเองในการไม่ชำระเงินเดือนของพวกเขา โดยการฆ่าสัตว์ขาย และชีพตนเองคอทเทจของยาโคบอาร์มิเทจที่อยู่กระโปรงของใหม่ป่า เกี่ยวกับการไมล์ครึ่งจากแมนชั่น Arnwood และเมื่อพันเบเวอร์รี่ไปร่วมกองทัพของพระมหากษัตริย์ รู้สึกจะมีน้อยวิธีปลอดภัยสำหรับภรรยาของเขาและเด็กที่ปัญหาเวลา เขาร้องขอคน เขาแนบกับครอบครัว ไม่ให้สูญเสียสายตาของ Arnwood แต่การ โทรมีมักจะเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเป็นบริการนางเบเวอร์รี่ พันเอกจะได้เกลี้ยกล่อมยาได้ไปตั้งถิ่นฐานของเขาที่แมนชั่น แต่นี้ objected คน เขามีชีวิตของเขาทั้งหมดใต้ greenwood และไม่สามารถแบกออกจากป่า เขาสัญญาว่า พันเอกว่า เขาจะดูแลครอบครัวของเขา และเคยอยู่ในมือเมื่อจำเป็น และเขาเก็บคำของพระองค์ การตายของพันเบเวอร์รี่ถูกระเบิดหนักให้ forester เก่า และเขาเฝ้าดูนางเบเวอร์รี่และเด็กกำพร้ากับ solicitude มากที่สุด แต่เมื่อนางเบเวอร์รี่ตามสามีไปสุสาน เขา redoubled attentions ของเขา แล้วมีบทบาทมากกว่าไม่กี่ชั่วโมงทีจากคฤหาสน์ สหายของเขาในเมื่อมีชายสองคน และเขาสั่งให้ หนุ่มเป็นพวกเขา ในความลับทั้งหมดของตนเองเรียก ดังกล่าวมีสถานะของกิจการในขณะที่กษัตริย์ชาร์ลส์ทำให้เขาหนีจากแฮมป์ตันคอร์ท และตอนนี้จะกลับมาเล่าเรื่องของฉันจากที่มันถูกแบ่งออกทันทีที่ทำหลบหนีพระเจ้าชาร์ลส์แรกรู้จักกับครอมเวลล์รัฐสภา ทหารม้าถูก despatched ในทุกทิศทุกทางไปตอนใต้ การพิมพ์ของม้า hoofs พิสูจน์ว่า เขาหายไปไหน ขณะที่พวกเขาพบว่า เขามีครอบครัวในทางป่าใหม่ กองทหารที่ปฐมภูมิ และสั่งการอยู่ป่า ในฝ่ายของสิบสองถึงยี่สิบ ในขณะที่คนอื่น ๆ hastened ลงเซาท์แธมป์ตัน Lymington และทุกท่าเรือ หรืออื่น ๆ ส่วนชายฝั่งที่ซึ่งกษัตริย์อาจมีแนวโน้มที่จะ ยาโคบเก่าได้ที่ Arnwood ในวันก่อน แต่ในวันนี้ เขามีขึ้นจิตใจของเขาจัดหาเนื้อกวางบาง ที่เขาอาจไม่ไปที่นั่นอีกมือเปล่า สำหรับนางสาว Judith เอตวลโอบางส่วนมากจะเนื้อกวาง และไม่ช้าเตือนยาโคบถ้า larder ที่มีจำนวนวันที่ขาดสารในเนื้อนั้น ยาโคบได้ไปออกตาม เขาได้รับตำแหน่งของเขาอับลมของบัคดี และใกล้ถึงเขาค่อย ๆ ปิดทองหลังพระ หลังใหญ่โอ๊คต้นไม้ และตระเวนแล้ว ผ่านเฟิร์นสูง เพื่อให้ได้ภายในช็อต unperceived เมื่อแบบฉับพลันสัตว์ ซึ่งมีการติดอาหาร ล้อมรอบอยู่ และหายไปในพง ยาโคบมองเห็นร่างเล็กของม้า galloping ผ่านเกล็นที่บัคได้รับอาหารในเวลาเดียวกัน ยาโคบได้ยังไม่เคยเห็นทหารรัฐสภา สำหรับพวกเขาไม่ได้ในระหว่างสงครามที่ถูกส่งมาเป็นส่วนหนึ่งของประเทศ แต่กะโหลกศีรษะหมวกเหล็กของพวกเขา ของหนัง accoutrements และ habiliments ดำ มั่นใจเขาว่า ดังกล่าวนี้ต้องเป็น ต่างมากขึ้นพวกเขาจากการพร้อม gaily คาวาเลียร์ทหารม้าสั่งปรินซ์รูเพิร์ต ในขณะที่พวกเขาขั้นสูง ยาโคบได้นอนลงในเฟิร์นใกล้บางต่ำดำทอร์นพุ่มไม้ ไม่ประสงค์ที่จะรับรู้ โดยพวกเขา เขาดึงกลับระหว่างพุ่มไม้ ประสงค์จะยังคงปกปิดจนกว่าพวกเขาควรควบตา คิดว่ายาโคบ "ฉันพระ forester และพวกเขาอาจพิจารณาฉันเป็นศัตรู และใครรู้ว่าผมอาจได้รับ โดยพวกเขาได้อย่างไร" แต่ผิดหวังในความคาดหวังของเขาทหารที่ขี่ผ่านเขา ยาโคบ ดอก ทันทีที่พวกเขามาถึงต้นโอ๊คภายใน 20 หลาของซึ่งเขาได้ปกปิด ใบสั่งให้หยุด และยกเลิก เมาต์ sabres ของนักขี่ม้าที่ clattered ของ sheaths เหล็ก ตามใบสั่งไม่เชื่อฟัง และชายต้องทันทีพบ แต่พุ่มไม้หนามใหญ่อย่างใดอย่างหนึ่งได้โดยตรงระหว่างเขาและทรูปเปอร์ที่ และ effectually ปกปิดเขา ในที่สุด ยาโคบ ventured ยกศีรษะ และแอบดูผ่านบุช และเขามองเห็นว่า คนได้คลาย girths ของม้าดำของพวกเขา หรือไปเช็ดเหงื่อออกจากด้านของพวกเขาด้วย handfuls ของเฟิร์นกรอบ powerfully คน ที่ปรากฏกับคำสั่งผู้อื่น ยืน ด้วยมือตามคอมนของ steed ของเขา ซึ่งปรากฏเป็นสดชื่น และคึกคักเช่นเคย แต่มีโฟมและเหงื่อออก "อะไหล่ไม่เฉี่ยวลง ผู้ชายของฉัน ว่า เขา "สำหรับเราพยายามลำบากม้าของเรา และมีการหายใจเวลาครึ่งชั่วโมงแต่ตอนนี้ เราต้องการ สำหรับต้องทำการทำงานของพระเจ้า""พวกเขาพูดว่า ป่านี้หลายไมล์ในความยาวและความกว้าง สังเกตของคนอื่น "และเราอาจนั่งหลายไมล์เพื่อวัตถุประสงค์ไม่ แต่นี่คือ James Southwold ที่กันอยู่มันเป็น verderer นาย ฉันคิดว่า เขากล่าวว่า เขาเกิด และ bred ในป่าเหล่านี้ ไม่เรื่องมาก James Southwold ? ""มันเป็นแม้ว่า ตอบการใช้งานมองชายหนุ่ม "ฉันเกิด และ bred ในป่านี้ และพ่อถูก verderer ฉันก่อน"ยาโคบอาร์มิเทจ ผู้ฟังการสนทนา ยังสอบถามชายหนุ่มทันที เขาเป็นหนึ่งในผู้ที่มีกองทัพของพระมหากษัตริย์ร่วมกับ verderers และใครที่ได้อื่น ๆ มัน pained เขามากสังเกตคนที่จะได้รับ consi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่หนึ่ง. สถานการณ์ที่ฉันเกี่ยวกับการสร้างความสัมพันธ์กับผู้อ่านของฉันเด็กและเยาวชนที่เกิดขึ้นในปี 1,647 โดยหมายถึงประวัติศาสตร์ของประเทศอังกฤษวันที่พวกเขาจะพบว่าพระมหากษัตริย์ชาร์ลส์ครั้งแรกกับผู้ที่คอมมอนส์ของอังกฤษได้กบฏ หลังจากสงครามกลางเมืองเกือบห้าปีที่เคยพ่ายแพ้และถูกคุมขังเป็นนักโทษที่ศาล Hampton ตะลึงหรือบุคคลที่ต่อสู้เพื่อกษัตริย์ชาร์ลส์ได้รับการกระจายและกองทัพรัฐสภาภายใต้คำสั่งของครอมเวลเป็นจุดเริ่มต้นในการควบคุมคอมมอนส์. มันเป็นในเดือนพฤศจิกายนในปีนี้ว่ากษัตริย์ชาร์ลส์พร้อมด้วยเซอร์ จอห์น Berkely Ashburnham Legg และทำให้การหลบหนีของเขาจาก Hampton Court และขี่เร็วที่สุดเท่าที่ม้าจะพาพวกเขาไปสู่ส่วนหนึ่งของนิวแฮมป์เชียร์ซึ่งนำไปสู่ป่าที่ พระมหากษัตริย์ที่คาดหวังว่าเพื่อน ๆ ของเขาได้ให้เรือที่เขาอาจจะหลบหนีไปยังประเทศฝรั่งเศส; แต่ในครั้งนี้เขารู้สึกผิดหวัง มีเรือไม่พร้อมและหลังจากขี่เวลาตามชายฝั่งที่เขาตัดสินใจที่จะไป Titchfield ที่นั่งเป็นของเอิร์ลแห่งเซาแธมป์ตัน หลังจากการให้คำปรึกษายาวกับบรรดาผู้ที่เข้าร่วมเขายอมแพ้คำแนะนำของพวกเขาซึ่งเป็นที่จะไว้วางใจผู้พันแฮมมอนด์ซึ่งเป็นผู้ว่าการรัฐใน Isle of Wight รัฐสภา แต่ที่ควรจะเป็นมิตรกับกษัตริย์ สิ่งที่อาจจะมีความรู้สึกของความเห็นอกเห็นใจของพันเอกแฮมมอนด์ที่มีต่อพระมหากษัตริย์เพื่อให้อยู่ แต่น่าเสียดายที่เขาเป็น บริษัท ในการปฏิบัติหน้าที่ของเขาต่อนายจ้างของเขาและผลที่ตามมาคือการที่กษัตริย์ชาร์ลพบว่าตัวเองอีกครั้งนักโทษในปราสาท Carisbrook. แต่ตอนนี้เราต้องออกจากพระมหากษัตริย์ และย้อนรอยประวัติศาสตร์ที่จะเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง ไม่ไกลจากเมืองลิมมิงซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก Titchfield ที่กษัตริย์หลบ แต่ในด้านอื่น ๆ ของน้ำเซาแธมป์ตันและทิศใต้ของป่าเพื่อที่จะติดเป็นคุณสมบัติที่เรียกว่า Arnwood, ซึ่งเป็นนักรบของชื่อของเบฟเวอร์ลี มันเป็นช่วงเวลาที่สถานที่ให้บริการที่มีมูลค่ามากเป็นที่กว้างขวางมากและสวนตกแต่งด้วยไม้ที่มีคุณค่า; มัน Abutted ในป่าและอาจจะได้รับควรจะได้รับความต่อเนื่องของมัน พันเอก Beverley นี้ในขณะที่เราต้องเรียกเขาว่าสำหรับเขาขึ้นสู่ตำแหน่งในกองทัพของกษัตริย์นั้นเป็นเพื่อนที่มีคุณค่าและสหายของเจ้าชายรูเพิร์ทและสั่งทหารหลายม้า เขาเป็นคนที่เคยอยู่เคียงข้างเขาในค่าใช้จ่ายที่ยอดเยี่ยมที่ทำโดยเจ้าชายกล้าหาญนี้และที่สุดท้ายที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาในการต่อสู้ของเนส พันเอกเบฟเวอร์ลีเคยผ่านการแต่งงานมาในครอบครัวของ Villiers และปัญหาของการแต่งงานของเขาเป็นลูกชายสองคนและลูกสาวสองคน; แต่ความกระตือรือร้นและความรู้สึกของการปฏิบัติหน้าที่ของเขาได้ชักนำเขาที่เริ่มต้นของสงครามที่จะปล่อยให้ภรรยาและครอบครัวของเขาใน Arnwood และเขาก็โชคไม่เคยที่จะตอบสนองพวกเขาอีกครั้ง ข่าวการตายของเขาดังกล่าวมีผลเมื่อนางเบฟเวอร์ลีสวมใส่แล้วมีความวิตกกังวลในบัญชีของสามีของเธอที่ไม่กี่เดือนหลังจากนั้นเธอตามเขาไปที่หลุมฝังศพในช่วงต้นออกจากเด็กทั้งสี่คนภายใต้การดูแลของญาติผู้สูงอายุจนถึงเวลาเช่น ครอบครัว Villiers สามารถปกป้องพวกเขา; แต่จะปรากฏเป็นประวัติศาสตร์ของเรานี้ไม่ได้อยู่ที่ระยะเวลาที่เป็นไปได้ว่า ชีวิตของพระมหากษัตริย์และชีวิตอื่น ๆ อีกมากมายอยู่ในอันตรายและเด็กกำพร้าที่ยังคงอยู่ใน Arnwood ยังอยู่ภายใต้การดูแลของความสัมพันธ์ของพวกเขาผู้สูงอายุในเวลานั้นเริ่มประวัติศาสตร์ของเรา. ป่าใหม่, ผู้อ่านของฉันมีความตระหนักอาจจะถูกล้อมรอบแรก โดยวิลเลียมผู้พิชิตเป็นป่าพระราชเพื่อความสนุกของตัวเองสำหรับในวันนั้นหัวครองตำแหน่งส่วนใหญ่เป็นจู๋จี๋รักการไล่ล่า; และพวกเขายังอาจจะจำว่าทายาทของวิลเลียมรูฟัสพบกับความตายของเขาในป่านี้โดยวินาศภัยของลูกศรยิงโดยเซอร์วอลเตอร์ Tyrrell ตั้งแต่เวลาไปในวันนี้ว่า บริษัท ได้อย่างต่อเนื่องพระราชอาณาจักร ในช่วงเวลาของการที่เราจะเขียนมันมีการจัดตั้งและเสมียนลง verderers จ่ายโดยพระมหากษัตริย์เป็นจำนวนเงินบางสี่สิบหรือห้าสิบคน ในตอนเริ่มต้นของสงครามกลางเมืองที่พวกเขายังคงอยู่ในการโพสต์ของพวกเขา แต่เร็ว ๆ นี้พบว่าอยู่ในสภาพไม่เป็นระเบียบของประเทศที่ค่าจ้างของพวกเขาไม่ได้อยู่ที่จะได้รับ; และจากนั้นเมื่อกษัตริย์ได้ตัดสินใจยกกองทัพ Beverley ที่จัดสำนักงานที่เหนือกว่าในป่าที่ลงทะเบียนเรียนทั้งหมดที่ชายหนุ่มและแข็งแรงที่ถูกว่าจ้างในป่าและเดินออกไปกับเขาที่จะเข้าร่วมกองทัพของกษัตริย์ บางคนไม่กี่ยังคงอายุของพวกเขาไม่ได้ให้บริการของพวกเขาที่มีค่าและในหมู่พวกเขาเป็นคนรับใช้เก่าและที่แนบมาของเบฟเวอร์ลีของชายคนดังกล่าวข้างต้นหกสิบปีซึ่งมีชื่อเป็นจาค็อบมาร์ตินและผู้ที่ได้รับสถานการณ์ที่ผ่านความสนใจของพันเอกเบฟเวอร์ลีของ บรรดาผู้ที่ยังคงอยู่ในป่าที่อาศัยอยู่ในกระท่อมหลายไมล์ออกจากกันและคุ้มครองตัวเองสำหรับการชำระเงินที่ไม่ใช่ของเงินเดือนของพวกเขาโดยการฆ่ากวางสำหรับการขายและการดำรงชีวิตของตัวเอง. กระท่อมของจาค็อบมาร์ตินตั้งอยู่บนกระโปรงของป่า ประมาณครึ่งไมล์จากคฤหาสน์ของ Arnwood; และเมื่อพันเอกเบฟเวอร์ลีไปเข้าร่วมกองกำลังทหารของกษัตริย์รู้สึกว่าการรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ น้อย ๆ จะมีภรรยาและลูกของเขาในช่วงเวลาที่มีปัญหาเหล่านั้นเขาขอให้ชายชราโดยสิ่งที่แนบมาของเขากับครอบครัวไม่ได้ที่จะสูญเสียสายตาของ Arnwood แต่ เรียกที่นั่นมักจะเป็นไปได้ที่จะดูว่าเขาอาจจะเป็นของการบริการให้นางเบฟเวอร์ลี พันเอกจะได้ชักชวนให้จาค็อบที่จะมีการดำเนินการโดยสิ้นเชิงถิ่นที่อยู่ของเขาที่คฤหาสน์; แต่นี้ชายชราคัดค้าน เขาได้รับมาตลอดชีวิตของเขาภายใต้ต้นไม้กรีนวูดและทนไม่ได้ที่จะออกจากป่า เขาสัญญาว่าพันเอกว่าเขาจะดูมากกว่าครอบครัวของเขาและเคยเป็นที่มือเมื่อต้อง; และเขาเก็บคำพูดของเขา การตายของพันเอกเบฟเวอร์ลีเป็นระเบิดหนักป่าไม้เก่าและเขามองไปที่นางเบฟเวอร์ลีและเด็กกำพร้าที่มีความห่วงใยที่ยิ่งใหญ่ที่สุด; แต่เมื่อนางเบฟเวอร์ลีตามสามีของเธอเพื่อหลุมฝังศพของเขาก็เท่าความสนใจของเขาและก็ไม่ค่อยกว่าไม่กี่ชั่วโมงในเวลาออกไปจากคฤหาสน์ เด็กชายทั้งสองแยกออกเป็นสหายของเขาและเขาได้รับคำสั่งพวกหนุ่มสาวที่พวกเขาอยู่ในความลับทั้งหมดของการโทรของเขาเอง ดังกล่าวเป็นกิจการของรัฐในเวลานั้นกษัตริย์ชาร์ลส์ทำให้การหลบหนีของเขาจากแฮมป์ตันคอร์ต; และตอนนี้ผมจะกลับมาเล่าเรื่องของฉันจากที่ที่มันถูกหักออก. ทันทีที่การหลบหนีของชาร์ลส์ครั้งแรกที่ได้รู้จักรอมเวลล์และรัฐสภาทหารม้าถูกรีบรุดไปในทิศทางที่จะไปทางทิศใต้ทุกทางที่พิมพ์ กีบม้า 'พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาได้ไป ขณะที่พวกเขาพบว่าเขาได้ดำเนินการไปในทิศทางของป่ากองกำลังที่ถูกแบ่งและสั่งการกัดเซาะป่าในกิจการของ 12-20 ขณะที่คนอื่นรีบลงไปเซาแธมป์ตันลิมมิงและทุกเมืองท่าอื่น ๆ หรือเป็นส่วนหนึ่งของ ชายฝั่งจากการที่พระมหากษัตริย์อาจจะมีแนวโน้มที่จะเริ่มดำเนินการ จาค็อบเก่าที่ได้รับการ Arnwood ในวันก่อน แต่ในวันนี้เขาได้ขึ้นใจของเขาที่จะจัดหากวางบางที่เขาอาจจะไม่ได้ไปที่นั่นอีกครั้งมือเปล่า; มิสจูดิ ธ Villiers เป็นส่วนมากที่จะกวางและไม่ได้ช้าที่จะเตือนให้จาค็อบถ้าตู้เก็บอาหารเป็นเวลาหลายวันขาดเนื้อสัตว์ที่ จาค็อบออกไปตาม; เขาได้รับตำแหน่งใต้ลมของเขาเจ้าชู้ดีและค่อย ๆ ใกล้เขาโดยการลักลอบตอนนี้ที่อยู่เบื้องหลังต้นไม้ไม้โอ๊คขนาดใหญ่และจากนั้นรวบรวมข้อมูลผ่านเฟิร์นสูงเพื่อให้ได้รับภายในยิง unperceived เมื่อฉับพลันในสัตว์ ซึ่งได้รับความนิยมอย่างอาหารกระโดดออกไปและหายไปในพุ่มไม้ ในขณะเดียวกันการรับรู้ของจาค็อบร่างเล็ก ๆ ของการควบม้าผ่านหุบเขาที่เจ้าชู้ได้รับการให้อาหาร จาค็อบไม่เคยเห็นยังกองกำลังของรัฐสภาเพราะพวกเขาไม่ได้ในช่วงสงครามถูกส่งเข้าไปในส่วนหนึ่งของประเทศนั้น แต่เหล็กของพวกเขากะโหลกศีรษะหมวก, สัมภาระหนังของพวกเขาและ habiliments มืดเขามั่นใจว่าเหล่านี้จะต้อง; เพื่อให้แตกต่างกันมากจากพวกเขาร่าเริงที่มีอุปกรณ์ครบครันทหารม้าขี่ม้าได้รับคำสั่งจากเจ้าชายรูเพิร์ต ในขณะที่พวกเขาก้าวเข้าจาค็อบได้รับการนอนอยู่ในเฟิร์นใกล้กับบางต่ำดำหนามพุ่มไม้-; ไม่อยากที่จะรับรู้ของพวกเขาเขาดึงกลับระหว่างพุ่มไม้ที่มีความประสงค์ที่จะยังคงมองไม่เห็นจนกว่าพวกเขาควรจะวิ่งออกไปจากสายตา; สำหรับยาโคบคิดว่า "ฉันป่าไม้ของกษัตริย์และพวกเขาอาจจะพิจารณาฉันเป็นศัตรู; และผู้ที่รู้ว่าฉันอาจจะได้รับการรักษาโดยพวกเขา "แต่จาค็อบผิดหวังในความคาดหวังของเขาของทหารขี่ผ่านมาเขา; ในทางตรงกันข้ามทันทีที่พวกเขามาถึงที่โอ๊คต้นไม้ภายในยี่สิบหลาที่เขาถูกปกปิดได้รับการสั่งซื้อที่จะหยุดและลงจากหลังม้า; ฝักม้า clattered ในฝักเหล็กของพวกเขาในขณะที่การสั่งซื้อได้รับการเชื่อฟังและคนเก่าที่คาดว่าจะพบทันที แต่หนึ่งในพุ่มไม้หนามโดยตรงระหว่างเขากับตำรวจและปกปิดพอเพียงเขา ที่จาค็อบที่ผ่านมากล้าที่จะยกศีรษะและมองลอดผ่านพุ่มไม้; และเขาเห็นว่าคนที่ถูกคลาย girths ของม้าสีดำของพวกเขาหรือเช็ดเหงื่อจากด้านข้างของพวกเขาที่มีกำมือของเฟิร์น. คนที่มีอำนาจในกรอบที่ปรากฏให้เป็นผู้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ กำลังยืนอยู่กับมือของเขาอยู่กับคอโค้ง ม้าของเขาซึ่งดูเหมือนจะเป็นความสดใหม่และแข็งแรงเช่นเคยแม้ว่าปกคลุมด้วยโฟมและเหงื่อ "อะไหล่ไม่ถูลงชายของฉัน" เขากล่าวว่า "เรามีความพยายามที่กล้าหาญของม้าของเราและมี แต่ตอนนี้ครึ่งหนึ่งชั่วโมงของการหายใจเวลา เราจะต้องอยู่ในสำหรับการทำงานของพระเจ้าจะต้องทำ ". "พวกเขาบอกว่าป่าแห่งนี้เป็นระยะทางหลายไมล์ในความยาวและความกว้าง" ตั้งข้อสังเกตอีกอย่างหนึ่งของผู้ชาย "และเราอาจจะนั่งหลายไมล์เพื่อวัตถุประสงค์ใด แต่นี่คือเจมส์ Southwold ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อาศัยอยู่ในเป็น verderer; แต่ว่าผมคิดว่าเขาบอกว่าเขาเกิดและเติบโตในป่าเหล่านี้ มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเจมส์ Southwold "? "มันเป็นแม้ในขณะที่คุณจะพูดว่า" ตอบชายหนุ่มคนหนึ่งที่ใช้งานที่ดู; "ผมเกิดและเติบโตในป่านี้และพ่อของฉันเป็น verderer ก่อนที่ฉัน." จาค็อบมาร์ตินที่ได้ฟังการสนทนาจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนหนึ่งในคำถาม เขาเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่ได้เข้าร่วมในกองทัพของกษัตริย์กับ verderers อื่น ๆ และเสมียนลง มันเจ็บปวดมากที่จะให้เขารับรู้ว่าคนที่เคย consi

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่หนึ่ง

เหตุการณ์ที่ข้าพเจ้าจะเล่าให้ผู้อ่านเยาวชนของฉันเอาสถานที่ในปี 1395 . โดยอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ของอังกฤษในวันที่พวกเขาจะพบว่าพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ ผู้ที่คอมมอนส์ก็หลังจากสงครามกลางเมืองเกือบห้าปี ที่เคยพ่ายแพ้ และถูกกักขังในฐานะนักโทษที่ แฮมป์ตัน คอร์ต ที่หลงใหลการผจญภัยหรือพรรคที่ต่อสู้เพื่อกษัตริย์ชาร์ล ทั้งหมดถูกแจกจ่าย และรัฐสภา กองทัพภายใต้การบังคับบัญชาของครอมเวลล์เริ่มควบคุมมอน

มันคือในเดือน พฤศจิกายน ในปีนี้ว่า กษัตริย์ชาร์ลส์ พร้อมด้วย เซอร์ จอห์น และ berkely Ashburnham เพิ่ม ทำให้การหลบหนีของเขา จาก แฮมตัน คอร์ทขี่เร็วเท่าที่ม้าจะพาพวกเขาไปสู่ส่วนของ Hampshire ซึ่งนำไปสู่ป่าใหม่ กษัตริย์คาดว่าเพื่อนของเขาได้ให้ร่างทรงที่เขาอาจจะหลบหนีไปฝรั่งเศส แต่เขาก็ผิดหวัง ไม่มีเรือให้พร้อม และหลังจากขี่สักพักฝั่งเขาแก้ไขไป titchfield , ที่นั่งเป็นของเอิร์ลแห่งเซาท์แฮมป์ตันหลังจากปรึกษากับผู้ที่เข้าร่วม เขาให้ค่ากับคำแนะนำของพวกเขาที่จะไว้วางใจให้นายพันแฮมมอนด์ ซึ่งเป็นผู้ว่าการของเกาะไวท์ในรัฐสภา แต่คนที่ควรเป็นมิตรกับกษัตริย์ สิ่งที่อาจจะมีความรู้สึกของการรู้สึกเศร้าเสียใจของนายพันแฮมมอนด์ต่อกษัตริย์ดังนั้นขออภัยตั้งอยู่ เขามั่นคงในหน้าที่ที่เขามีต่อนายจ้างของเขาและผลก็คือว่ากษัตริย์ชาร์ลส์พบตัวเองอีกครั้งนักโทษใน carisbrook ปราสาท

แต่ตอนนี้เราต้องปล่อยพระราชา และย้อนรอยประวัติศาสตร์ เพื่อการเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง ระยะทางสั้น ๆจากเมืองตัน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก titchfield ที่กษัตริย์เข้ามาพักพิง แต่ในด้านอื่น ๆของ เซาแธมป์ตัน ทางตอนใต้ของน้ำ และป่า ซึ่งติดกับมัน ,เป็นคุณสมบัติที่เรียก arnwood ซึ่งเป็นขุนนางของชื่อเบ . มันเป็นเวลาที่ทรัพย์สินมูลค่ามหาศาล ถูกมากอย่างละเอียด และสวนสาธารณะสวยงาม ไม้ที่มีคุณค่า เพราะมัน abutted ในป่าใหม่ และอาจจะต้องมีความต่อเนื่องของมัน นี่ผู้พันเบ เราต้องโทรหาเขา เขาลุกขึ้นไปที่ตำแหน่งในกองทัพของกษัตริย์มีเพื่อนรักและสหายของเจ้าชายรูเพิร์ตและบัญชาหลายเหล่าทหารม้า เขาเคยอยู่เคียงข้างในค่าใช้จ่ายที่ยอดเยี่ยมทำให้ชายเจ้าชู้นี่ และสุดท้ายก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาที่ออสการ์ พิสทอเรียส . พันเอกเบได้แต่งงานเข้าไปในครอบครัวของ วิลเลียร์ส และ เรื่องการแต่งงานของเขา ลูกชายสองคนและลูกสาวทั้งสอง ;แต่ความกระตือรือร้นของเขาและความรู้สึกของหน้าที่ได้ชักนำเขา ที่เริ่มจากสงคราม ทิ้งภรรยาและครอบครัวที่ arnwood , และเขาเป็นเนื้อคู่ไม่เจอพวกเขาอีก ข่าวการเสียชีวิตของเขาได้ผล เมื่อคุณนายเบ แล้วใส่กับความวิตกกังวลในบัญชีของสามี ว่า ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น เธอตามเขาไปที่สุสานก่อนปล่อยให้เด็กสี่ข้อหาญาติผู้สูงอายุจนถึงเวลาเช่นครอบครัวของ วิลเลียร์สสามารถปกป้องพวกเขา แต่ในขณะที่จะปรากฏในประวัติศาสตร์ของเรา นี่ไม่ใช่เวลาที่เป็นไปได้ที่ ชีวิตของกษัตริย์ และชีวิตอื่น ๆอีกมากมาย อยู่ในอันตราย และเด็กกำพร้าจาก arnwood ยังอยู่ภายใต้การดูแลของความสัมพันธ์ผู้สูงอายุของพวกเขาในเวลาที่ประวัติศาสตร์ของเรา

เริ่มต้นป่าใหม่ คนอ่านอาจจะทราบ ก่อนแนบโดยวิลเลียมผู้พิชิตเป็นป่าไม้หลวงเพื่อความสนุกของตัวเอง เพราะในสมัยนั้นส่วนใหญ่เป็นหัวเป็นหลงใหลรักเชส และพวกเขายังอาจระลึกว่า ทายาท วิลเลียมรูฟัส พบตายในป่าแห่งนี้ โดยคำตัดสินของลูกศร ยิงโดยเซอร์วอลเตอร์ tyrrell .ตั้งแต่เวลาปัจจุบันมันมีต่อโดเมนหลวง ในช่วงเวลาที่เราเขียนได้จัดตั้งและ verderers ลงบัญชีจ่ายโดยมงกุฎเป็นผู้ชายสี่สิบ หรือ ห้าสิบ ในการเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง เขายังคงอยู่ในตำแหน่งของพวกเขา แต่เร็ว ๆนี้พบในรัฐสับสนของประเทศที่ค่าแรงยังไม่ได้รับ และจากนั้นเมื่อกษัตริย์ได้ตัดสินใจสร้างกองทัพเบ , ผู้ถือสำนักงานอธิการในป่า ลงทะเบียนเรียนทั้งหมดหนุ่มและแข็งแรง ชายผู้ที่เป็นลูกจ้างในป่า แล้ว เดิน ไป กับ เขาเข้าร่วมกับกองทัพของกษัตริย์ บางอย่างยังคงอายุไม่แสดงผลของการบริการของค่า , และในหมู่พวกเขาเป็นผู้รับใช้เก่าและแนบเบ , ผู้ชายสูงกว่าหกสิบปีของอายุที่มีชื่อเจคอบ ร์มิเทจ และผู้ที่ได้รับสถานการณ์ผ่านของผู้การเบความสนใจ คนที่อยู่ในป่า อาศัยอยู่ในกระท่อมหลายไมล์ขาด และจะเรียกค่าเสียหาย จากตัวเองเพื่อไม่เงินเดือนของพวกเขาโดยการฆ่ากวางขายเพื่อยังชีพตัวเอง

กระท่อมของยาโคบ ร์มิเทจ ตั้งอยู่บนกระโปรงของป่าใหม่ประมาณไมล์ครึ่งจากคฤหาสน์ของ arnwood ; และเมื่อผู้พันเบไปร่วมกับกองกำลังของกษัตริย์ รู้สึกว่าเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับการรักษาความปลอดภัยจะมีภรรยาและลูกของเขาในช่วงเวลานั้น เขาสั่งให้ผู้ชายเก่าโดยมีความผูกพันกับครอบครัว ไม่สูญเสียสายตาของ arnwood แต่เรียก มันมักจะเป็นไปได้เพื่อดูว่าเขาจะบริการให้ นางเบ .ผู้พันคงจะชักชวนให้เจคอบได้ทั้งหมดถิ่นที่อยู่ของเขาที่คฤหาสน์ แต่นี้ชายชราคัดค้าน . เขาได้ชีวิตของเขาภายใต้ต้นกรีนวู้ด และไม่สามารถแบกออกจากป่า เขาสัญญาว่าเขาจะดูแลผู้พันครอบครัวของเขา และเคยอยู่ในมือเมื่อต้องใช้ เขารักษาสัญญาการตายของผู้พันเบเป็นระเบิดหนักถึงเจ้าหน้าที่ป่าไม้เก่าและเขาเฝ้ามองนางเบและเด็กกำพร้าที่มีความกังวลมากที่สุด แต่เมื่อนางเบตามสามีของเธอไปสุสานเขา redoubled ความสนใจของเขา และเป็นบ่อยกว่าไม่กี่ชั่วโมงในเวลาห่างจากแมนชั่น เด็กสองคนเป็นเพื่อนซี้ของเขา เขาสั่งให้พวกเขายังเป็นแบบเดิม