: The study population comprised 12

: The study population comprised 122 and 89 patients with moderate RI and 94 and 64 patients with severe RI randomized to
vildagliptin and placebo, respectively, with the majority of patients receiving background insulin therapy (72% and 82% for moderate and
severe RI, respectively). After 1 year, the between-treatment difference in adjusted mean change in A1C was −0.4 ± 0.2% (p = 0.005) in
moderate RI (baseline = 7.8%) and −0.7 ± 0.2% (p < 0.0001) in severe RI (baseline = 7.6%). In patients with moderate RI, similar proportions
of patients experienced any adverse event (AE) (84 vs. 85%), any serious adverse event (SAE) (21 vs. 19%), any AE leading to discontinuation
(5% vs. 6%) and death (1% vs. 0%) with vildagliptin and placebo, respectively. This was also true for patients with severe RI: AEs (85% vs.
88%), SAEs (25% vs. 25%), AEs leading to discontinuation (10% vs. 6%) and death (3% vs. 2%).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

: ประชากรศึกษาประกอบด้วยผู้ป่วย 122 และ 89 กับ RI ปานกลาง และผู้ป่วยรุนแรง RI 94 และ 64 randomized การvildagliptin และยา หลอก ตามลำดับ กับส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วยอินซูลินพื้นหลัง (72% และ 82% ปานกลาง และRI รุนแรง ตามลำดับ) หลังจาก 1 ปี ความแตกต่างระหว่างรักษาปรับปรุงหมายถึงการเปลี่ยนแปลงใน A1C มี −0.4 ± 0.2% (p = 0.005) ในบรรเทา RI (พื้นฐาน = 7.8%) และ −0.7 ± 0.2% (p < มาก 0.0001) RI รุนแรง (พื้นฐาน = 7.6%) ในผู้ป่วยที่มีปานกลาง RI สัดส่วนคล้ายกันของผู้ป่วยที่ประสบเหตุการณ์ร้ายใด ๆ (AE) (84 กับ 85%), มีเหตุการณ์ร้ายรุนแรง (SAE) (21 กับ 19%), AE ใด ๆ นำไป discontinuation(5% เทียบกับ 6%) และความตาย (1% กับ 0%) vildagliptin และยาหลอก ตามลำดับ นี้ยังเป็นความจริงสำหรับผู้ป่วยที่มี RI รุนแรง: AEs (85% vs88%), SAEs (25% เทียบกับ 25%) AEs ที่นำไปสู่ความตาย (3% กับ 2%) และ discontinuation (10% เทียบกับ 6%)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

: ประชากรที่ศึกษาประกอบด้วย 122 และ 89 ผู้ป่วยที่มี RI ในระดับปานกลางและ 94 และ 64 ผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรงจะสุ่ม RI
vildagliptin และยาหลอกตามลำดับด้วยเสียงส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยอินซูลินพื้นหลัง (72% และ 82% สำหรับในระดับปานกลางและ
รุนแรง RI ตามลำดับ ) หลังจาก 1 ปี, ความแตกต่างระหว่างการรักษาในการปรับการเปลี่ยนแปลงค่าเฉลี่ยใน A1C เป็น -0.4 ± 0.2% (p = 0.005) ใน
ระดับปานกลาง RI (พื้นฐาน = 7.8%) และ -0.7 ± 0.2% (p <0.0001) ในอย่างรุนแรง RI ( พื้นฐาน = 7.6%) ในผู้ป่วยที่มี RI ปานกลางสัดส่วนที่ใกล้เคียงกัน
ของผู้ป่วยที่มีประสบการณ์กรณีใด ๆ ที่ไม่พึงประสงค์ (AE) (84 เทียบกับ 85%) ใด ๆ เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ที่ร้ายแรง (SAE) (21 เทียบกับ 19%), AE ใด ๆ ที่นำไปสู่ความแตกแยก
(5% เทียบกับ 6%) และความตาย (1% เทียบกับ 0%) กับ vildagliptin และยาหลอกตามลำดับ นี่ก็เป็นจริงสำหรับผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรง RI: พึงประสงค์ (85% เทียบกับ
88%) SAEs (25% เทียบกับ 25%) ไม่พึงประสงค์ที่นำไปสู่ความแตกแยก (10% เทียบกับ 6%) และความตาย (3% เทียบกับ 2 %)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

: การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและ 89 ผู้ป่วยริปานกลางและ 94 และ 64 ผู้ป่วยรุนแรงริสุ่มให้
vildagliptin ลอกตามลำดับ ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยอินซูลินพื้นฐาน ( 72 % และ 82 เปอร์เซ็นต์และค่า
รุนแรงริตามลำดับ ) หลังจาก 1 ปี ความแตกต่างระหว่างการปรับหมายความว่าเปลี่ยนเป็น± A1C − 0.4 0.2 เปอร์เซ็นต์ ( p = 0.005 )
ริปานกลาง ( 0 = 7.8 ร้อยละ 0.7 ±− 0.2 เปอร์เซ็นต์ ( P < 0.0001 ) ริรุนแรง ( 0 = 7.6% ) ในผู้ป่วยริปานกลางคล้ายสัดส่วนของผู้ป่วยที่มีอาการไม่พึงประสงค์ใด ๆเหตุการณ์
( เอ ) ( 84 กับ 85 % ) , เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ร้ายแรง ( SAE ) ( 21 กับ 19 % ) , เอนำไปสู่การ
( 5 % และ 6 % ) และความตาย ( 1% vs . 0% ) กับ vildagliptin และ ) ตามลำดับนี้ยังเป็นจริงสำหรับผู้ป่วยริรุนแรง : AES ( 85% กับ
88% ) saes ( 25 % และ 25 % ) , AES ที่นำไปสู่การ ( 10 % และ 6 % ) และความตาย ( 3% และ 2% )