ทุ่งกุลาร้องไห้ทุ่งกุลาร้องไห้เป็นท

ทุ่งกุลาร้องไห้

ทุ่งกุลาร้องไห้เป็นทุ่งกว้างใหญ่ของภาคอีสาน มีเนื้อที่ติดต่อหลายจังหวัด

ได้แก่ มหาสารคาม ร้อยเอ็ด บุรีรัมย์ และสุรินทร์ สมัยก่อนมีชาวไทยใหญ่ที่ชอบเดินทาง

มาค้าขายระหว่างภาคกลาง และหัวเมืองภาคอีสาน ชาวอีสานเรียกคนกลุ่มนี้ว่า ?กุลผา?

หรือ ?กุลา?

นิทานเรื่องนี้มีเล่าอยู่หลายรูปแบบ ฉบับที่คัดลอกมานี้ นำมาจากหนังสือ ?๕๐ นิทาน

ไทย? โดย ธนากิต และหนังสือ ?นิทานพื้นบ้าน? โดย ธวัช ปุณโณทก



ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พ่อค้าชาวเผ่ากุลาคนหนึ่งมีอาชีพนำสินค้าเดินทางไปค้า

ขายตามหมู่บ้านต่างๆ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสาน สินค้าที่นำมาค้าส่วน

ใหญ่เป็นพวกเครื่องประดับและของใช้เล็กๆ น้อยๆ โดยเดินทางค้าขายเร่ร่อนไปเรื่อยๆ ค่ำ

ไหนก็นอนนั้น ครั้นรุ่งเช้าก็หาบของไปขายยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียงต่อไป


วันหนึ่งพ่อค้าชาวกุลาเดินทางเข้าไปขายของในหมู่บ้าน ซึ่งตั้งอยู่ชายท้องทุ่งอันกว้าง

ใหญ่ เขาได้รับคำแนะนำจากชาวบ้านว่า หมู่บ้านถัดไปนั้นอยู่ไกลมาก ต้องเดินทางข้าม

ท้องทุ่งอันแห้งแล้ง ควรจัดเตรียมเสบียงอาหารไปให้พร้อม แต่พ่อค้าชาวกุลากลับคิดว่า

ตนเองก็เดินทางเร่รอนค้าขายมาเป็นเวลาหลายปี ทำให้สามารถเดินได้เร็วและทน คาดว่า

คงจะเดินผ่านท้องทุ่งข้างหน้าไปถึงหมู่บ้านได้ในเวลาเพียงครึ่งวันเท่านั้น ไม่จำเป็นต้อง

จัดเตรียมอาหารและน้ำให้มากกว่าทุกคราวแต่อย่างใด

ครั้นได้เวลา พ่อค้าชาวกุลาก็หาบของเดินชมนกชมไม้ไปอย่างเพลิดเพลิน ท้องทุ่งแห่งนี้

เป็นดินปนทราย มีหญ้าต่างๆ ขึ้นอยู่หลายชนิด โดยเฉพาะหญ้าที่ชาวบ้านเรียกว่าหญ้า

หวายนั้นมีขึ้นอยู่ทั่วไป บางแห่งก็สูงแค่หัวเข่า บางแห่งก็สูงถึงสะเอว นอกจากนี้ก็มีต้นไม้

เล็กๆ ขึ้นสลับ แต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่สูงๆ เลยแม้แต่ต้นเดียว


ครั้นถึงเวลาสายแดดส่องแสงร้อนแผดกล้าขึ้นทุกทีๆ อากาศอบอ้าวจนรู้สึกหน้ามืดจะเป็น

ลม พ่อค้า ชาวกุลามองไปข้างหน้าเห็นแต่ท้องทุ่งแห้งแล้งไกลสุดสายตา เห็นทีจะไม่

สามารถเดินทางถึงหมู่บ้านได้แน่ เพราะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเหลือกำลัง น้ำที่เตรียมมา

เพียงเล็กน้อยก็หมดไปแล้ว นึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่เชื่อคำเตือนของชาวบ้าน เห็นสุดปัญญา

ที่จะไปถึงจุดหมายได้ พ่อค้าชาวกุลาจึงนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ ไม่นานนักก็มีชาวบ้านผ่าน

มาพบเข้า สอบถามได้ความว่าพ่อค้าชาวกุลาจะเดินทางนำสินค้าไปขายในหมู่บ้าน จึงช่วย

พยุงมาด้วยแล้วจัดหาข้าวปลาอาหารมาให้กินจนเป็นที่อิ่มหนำสำราญ ชาวบ้านคนอื่นๆ ได้

ข่าวก็มาเยี่ยมเยียนไต่ถามสารทุกข์สุกดิบด้วยความมีน้ำใจตามประสาคนพื้นเมือง พ่อค้า

ได้เล่าเรื่องการเดินทางข้ามท้องทุ่งอันสุดแสนกันดารจนตัวเองต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้ให้

ฟัง ตั้งแต่นั้นมาชาวบ้านต่างเรียกท้องทุ่งแห่งนี้ว่า ทุ่งกุลาร้องไห้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุ่งกุลาร้องไห้ทุ่งกุลาร้องไห้เป็นทุ่งกว้างใหญ่ของภาคอีสานมีเนื้อที่ติดต่อหลายจังหวัด ได้แก่มหาสารคามร้อยเอ็ดบุรีรัมย์และสุรินทร์สมัยก่อนมีชาวไทยใหญ่ที่ชอบเดินทางมาค้าขายระหว่างภาคกลางและหัวเมืองภาคอีสานชาวอีสานเรียกคนกลุ่มนี้ว่า? กุลผา หรือ? กุลา นิทานเรื่องนี้มีเล่าอยู่หลายรูปแบบฉบับที่คัดลอกมานี้นำมาจากหนังสือ? ๕๐ นิทานติดตามหรือไม่ โดยธนากิตและหนังสือ? นิทานพื้นบ้าน โดยธวัชปุณโณทกครั้งหนึ่งนานมาแล้วพ่อค้าชาวเผ่ากุลาคนหนึ่งมีอาชีพนำสินค้าเดินทางไปค้าขายตามหมู่บ้านต่าง ๆ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสานสินค้าที่นำมาค้าส่วนใหญ่เป็นพวกเครื่องประดับและของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยเดินทางค้าขายเร่ร่อนไปเรื่อย ๆ ค่ำไหนก็นอนนั้นครั้นรุ่งเช้าก็หาบของไปขายยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียงต่อไปวันหนึ่งพ่อค้าชาวกุลาเดินทางเข้าไปขายของในหมู่บ้านซึ่งตั้งอยู่ชายท้องทุ่งอันกว้างใหญ่เขาได้รับคำแนะนำจากชาวบ้านว่าหมู่บ้านถัดไปนั้นอยู่ไกลมากต้องเดินทางข้ามท้องทุ่งอันแห้งแล้งควรจัดเตรียมเสบียงอาหารไปให้พร้อมแต่พ่อค้าชาวกุลากลับคิดว่าตนเองก็เดินทางเร่รอนค้าขายมาเป็นเวลาหลายปีทำให้สามารถเดินได้เร็วและทนคาดว่าคงจะเดินผ่านท้องทุ่งข้างหน้าไปถึงหมู่บ้านได้ในเวลาเพียงครึ่งวันเท่านั้นไม่จำเป็นต้องจัดเตรียมอาหารและน้ำให้มากกว่าทุกคราวแต่อย่างใดครั้นได้เวลาพ่อค้าชาวกุลาก็หาบของเดินชมนกชมไม้ไปอย่างเพลิดเพลินท้องทุ่งแห่งนี้เป็นดินปนทรายมีหญ้าต่าง ๆ ขึ้นอยู่หลายชนิดโดยเฉพาะหญ้าที่ชาวบ้านเรียกว่าหญ้าหวายนั้นมีขึ้นอยู่ทั่วไปบางแห่งก็สูงแค่หัวเข่าบางแห่งก็สูงถึงสะเอวนอกจากนี้ก็มีต้นไม้เล็ก ๆ ขึ้นสลับแต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่สูง ๆ เลยแม้แต่ต้นเดียวครั้นถึงเวลาสายแดดส่องแสงร้อนแผดกล้าขึ้นทุกที ๆ อากาศอบอ้าวจนรู้สึกหน้ามืดจะเป็นลมพ่อค้าชาวกุลามองไปข้างหน้าเห็นแต่ท้องทุ่งแห้งแล้งไกลสุดสายตาเห็นทีจะไม่สามารถเดินทางถึงหมู่บ้านได้แน่เพราะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเหลือกำลังน้ำที่เตรียมมาเพียงเล็กน้อยก็หมดไปแล้วนึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่เชื่อคำเตือนของชาวบ้านเห็นสุดปัญญาที่จะไปถึงจุดหมายได้พ่อค้าชาวกุลาจึงนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ไม่นานนักก็มีชาวบ้านผ่านมาพบเข้าสอบถามได้ความว่าพ่อค้าชาวกุลาจะเดินทางนำสินค้าไปขายในหมู่บ้านจึงช่วยพยุงมาด้วยแล้วจัดหาข้าวปลาอาหารมาให้กินจนเป็นที่อิ่มหนำสำราญชาวบ้านคนอื่น ๆ ได้ข่าวก็มาเยี่ยมเยียนไต่ถามสารทุกข์สุกดิบด้วยความมีน้ำใจตามประสาคนพื้นเมืองพ่อค้าได้เล่าเรื่องการเดินทางข้ามท้องทุ่งอันสุดแสนกันดารจนตัวเองต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้ให้ฟังตั้งแต่นั้นมาชาวบ้านต่างเรียกท้องทุ่งแห่งนี้ว่าทุ่งกุลาร้องไห้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ติดต่อเนื้อที่มีหลายจังหวัดได้แก่ มหาสารคามร้อยเอ็ดบุรีรัมย์และสุรินทร์ และหัวเมืองภาคอีสานชาวอีสานเรียกคนกลุ่มนี้ว่า? กุลผา? หรือ ฉบับที่คัดลอกมานี้นำมาจากหนังสือ? 50 นิทานไทย? โดย ธ นากิตและหนังสือ? นิทานพื้นบ้าน? ธวัชปุโดย ณ โณทกครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ๆ โดยน้อยตั้งขึ้นค้าขายเดินทางเร่ร่อนไปเรื่อย ๆ ค่ำไหนก็นอนนั้น เขาได้รับคำแนะนำจากชาวบ้านว่าหมู่บ้านถัดไปนั้นอยู่ไกลมาก ควรจัดเตรียมเสบียงอาหารไปให้พร้อม ทำให้สามารถเดินได้เร็วและทน ทุ่งแห่งท้องนี้เป็นดินปนทรายมีหญ้าต่างๆขึ้นขณะนี้หลายชนิด แห่งก็บางสูงแค่หัวเข่าบางแห่งก็สูงถึงสะเอวนอกจากนี้ก็มีต้นไม้เล็ก ๆ ขึ้นสลับ แต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่สูง ๆ พ่อค้า สุดปัญญาเห็นที่จะไปถึงจุดหมายได้ นานนักไม่ก็มีชาวบ้านผ่านมาพบเข้า ชาวบ้านคนอื่น ๆ ทุ่งกุลาร้องไห้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุ่งกุลาร้องไห้ทุ่งกุลาร้องไห้เป็นทุ่งกว้างใหญ่ของภาคอีสานมีเนื้อที่ติดต่อหลายจังหวัดได้แก่มหาสารคามร้อยเอ็ดบุรีรัมย์และสุรินทร์สมัยก่อนมีชาวไทยใหญ่ที่ชอบเดินทาง

มาค้าขายระหว่างภาคกลางและหัวเมืองภาคอีสานชาวอีสานเรียกคนกลุ่มนี้ว่า ? กุลผา ?

ค็อค ? กุลา ?

นิทานเรื่องนี้มีเล่าอยู่หลายรูปแบบฉบับที่คัดลอกมานี้นำมาจากหนังสือ ? ๕๐นิทาน

ไทย ? โดยธนากิตและหนังสือ ?นิทานพื้นบ้าน ? โดยธวัชปุณโณทก





ขายตามหมู่บ้านต่างๆครั้งหนึ่งนานมาแล้วพ่อค้าชาวเผ่ากุลาคนหนึ่งมีอาชีพนำสินค้าเดินทางไปค้าในภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสานสินค้าที่นำมาค้าส่วน

ใหญ่เป็นพวกเครื่องประดับและของใช้เล็กๆน้อยๆโดยเดินทางค้าขายเร่ร่อนไปเรื่อยๆค่ำ




ไหนก็นอนนั้นครั้นรุ่งเช้าก็หาบของไปขายยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียงต่อไปวันหนึ่งพ่อค้าชาวกุลาเดินทางเข้าไปขายของในหมู่บ้านซึ่งตั้งอยู่ชายท้องทุ่งอันกว้าง

ใหญ่เขาได้รับคำแนะนำจากชาวบ้านว่าหมู่บ้านถัดไปนั้นอยู่ไกลมากต้องเดินทางข้าม

ท้องทุ่งอันแห้งแล้งควรจัดเตรียมเสบียงอาหารไปให้พร้อมแต่พ่อค้าชาวกุลากลับคิดว่า

ตนเองก็เดินทางเร่รอนค้าขายมาเป็นเวลาหลายปีทำให้สามารถเดินได้เร็วและทนคาดว่า

คงจะเดินผ่านท้องทุ่งข้างหน้าไปถึงหมู่บ้านได้ในเวลาเพียงครึ่งวันเท่านั้นไม่จำเป็นต้อง



จัดเตรียมอาหารและน้ำให้มากกว่าทุกคราวแต่อย่างใดครั้นได้เวลาพ่อค้าชาวกุลาก็หาบของเดินชมนกชมไม้ไปอย่างเพลิดเพลินท้องทุ่งแห่งนี้

เป็นดินปนทรายมีหญ้าต่างๆขึ้นอยู่หลายชนิดโดยเฉพาะหญ้าที่ชาวบ้านเรียกว่าหญ้า

หวายนั้นมีขึ้นอยู่ทั่วไปบางแห่งก็สูงแค่หัวเข่าบางแห่งก็สูงถึงสะเอวนอกจากนี้ก็มีต้นไม้




เล็กๆขึ้นสลับแต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่สูงๆเลยแม้แต่ต้นเดียวครั้นถึงเวลาสายแดดส่องแสงร้อนแผดกล้าขึ้นทุกทีๆอากาศอบอ้าวจนรู้สึกหน้ามืดจะเป็น

ลมพ่อค้าชาวกุลามองไปข้างหน้าเห็นแต่ท้องทุ่งแห้งแล้งไกลสุดสายตาเห็นทีจะไม่

สามารถเดินทางถึงหมู่บ้านได้แน่เพราะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเหลือกำลังน้ำที่เตรียมมา

เพียงเล็กน้อยก็หมดไปแล้วนึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่เชื่อคำเตือนของชาวบ้านเห็นสุดปัญญา

ที่จะไปถึงจุดหมายได้พ่อค้าชาวกุลาจึงนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ไม่นานนักก็มีชาวบ้านผ่าน

มาพบเข้าสอบถามได้ความว่าพ่อค้าชาวกุลาจะเดินทางนำสินค้าไปขายในหมู่บ้านจึงช่วย

พยุงมาด้วยแล้วจัดหาข้าวปลาอาหารมาให้กินจนเป็นที่อิ่มหนำสำราญชาวบ้านคนอื่นๆได้

ข่าวก็มาเยี่ยมเยียนไต่ถามสารทุกข์สุกดิบด้วยความมีน้ำใจตามประสาคนพื้นเมืองพ่อค้า

ได้เล่าเรื่องการเดินทางข้ามท้องทุ่งอันสุดแสนกันดารจนตัวเองต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้ให้

ฟังตั้งแต่นั้นมาชาวบ้านต่างเรียกท้องทุ่งแห่งนี้ว่าทุ่งกุลาร้องไห้