One day during this summer the groo

One day during this summer the groom cleaned and dressed me with such extraordinary care that I thought some new change must be at hand; he trimmed my fetlocks and legs, passed the tarbrush over my hoofs, and even parted my forelock. I think the harness had an extra polish. Willie seemed half-anxious, half-merry, as he got into the chaise with his grandfather.

"If the ladies take to him," said the old gentleman, "they'll be suited and he'll be suited. We can but try."

At the distance of a mile or two from the village we came to a pretty, low house, with a lawn and shrubbery at the front and a drive up to the door. Willie rang the bell, and asked if Miss Blomefield or Miss Ellen was at home. Yes, they were. So, while Willie stayed with me, Mr. Thoroughgood went into the house. In about ten minutes he returned, followed by three ladies; one tall, pale lady, wrapped in a white shawl, leaned on a younger lady, with dark eyes and a merry face; the other, a very stately-looking person, was Miss Blomefield. They all came and looked at me and asked questions. The younger lady -- that was Miss Ellen -- took to me very much; she said she was sure she should like me, I had such a good face. The tall, pale lady said that she should always be nervous in riding behind a horse that had once been down, as I might come down again, and if I did she should never get over the fright.



"You see, ladies," said Mr. Thoroughgood, "many first-rate horses have had their knees broken through the carelessness of their drivers without any fault of their own, and from what I see of this horse I should say that is his case; but of course I do not wish to influence you. If you incline you can have him on trial, and then your coachman will see what he thinks of him."

"You have always been such a good adviser to us about our horses," said the stately lady, "that your recommendation would go a long way with me, and if my sister Lavinia sees no objection we will accept your offer of a trial, with thanks."

It was then arranged that I should be sent for the next day.

In the morning a smart-looking young man came for me. At first he looked pleased; but when he saw my knees he said in a disappointed voice:

"I didn't think, sir, you would have recommended my ladies a blemished horse like that."

"`Handsome is that handsome does'," said my master; "you are only taking him on trial, and I am sure you will do fairly by him, young man. If he is not as safe as any horse you ever drove send him back."

I was led to my new home, placed in a comfortable stable, fed, and left to myself. The next day, when the groom was cleaning my face, he said:

"That is just like the star that `Black Beauty' had; he is much the same height, too. I wonder where he is now."

A little further on he came to the place in my neck where I was bled and where a little knot was left in the skin. He almost started, and began to look me over carefully, talking to himself.

"White star in the forehead, one white foot on the off side, this little knot just in that place;" then looking at the middle of my back -- "and, as I am alive, there is that little patch of white hair that John used to call `Beauty's three-penny bit'. It must be `Black Beauty'! Why, Beauty! Beauty! do you know me? -- little Joe Green, that almost killed you?" And he began patting and patting me as if he was quite overjoyed.

I could not say that I remembered him, for now he was a fine grown young fellow, with black whiskers and a man's voice, but I was sure he knew me, and that he was Joe Green, and I was very glad. I put my nose up to him, and tried to say that we were friends. I never saw a man so pleased.

"Give you a fair trial! I should think so indeed! I wonder who the rascal was that broke your knees, my old Beauty! you must have been badly served out somewhere; well, well, it won't be my fault if you haven't good times of it now. I wish John Manly was here to see you."

In the afternoon I was put into a low park chair and brought to the door. Miss Ellen was going to try me, and Green went with her. I soon found that she was a good driver, and she seemed pleased with my paces. I heard Joe telling her about me, and that he was sure I was Squire Gordon's old "Black Beauty".

When we returned the other sisters came out to hear how I had behaved myself. She told them what she had just heard, and said:

"I shall certainly write to Mrs. Gordon, and tell her that her favorite horse has come to us. How pleased she will be!"

After this I was driven every day for a week or so, and as I appeared to be quite safe, Miss Lavinia at last ventured out in the small close carriage. After this it was quite decided to keep me and call me by my old name of "Black Beauty".

I have now lived in this happy place a whole year. Joe is the best and kindest of grooms. My work is easy and pleasant, and I feel my strength and spirits all coming back again. Mr. Thoroughgood said to Joe the other day:

"In your place he will last till he is twenty years old -- perhaps more."

Willie always speaks to me when he can, and treats me as his special friend. My ladies have promised that I shall never be sold, and so I have nothing to fear; and here my story ends. My troubles are all over, and I am at home; and often before I am quite awake, I fancy I am still in the orchard at Birtwick, standing with my old friends under the apple-trees.

Literature Network » Anna Sewell » Black Beauty » Chapter 49. My Last Home

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งในช่วงฤดูร้อนนี้เจ้าบ่าวทำความสะอาดและแต่งตัวฉันด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษเช่นที่ฉันคิดว่าการเปลี่ยนแปลงใหม่ ๆ จะต้องมีที่อยู่ในมือ; เขาตัด fetlocks และขาของฉันผ่าน tarbrush กว่ากีบของฉันและแยกแม้ผมหน้าม้าของฉัน ผมคิดว่าเทียมมีเงาพิเศษ วิลลี่ดูเหมือนครึ่งกังวลครึ่งความสุขในขณะที่เขาได้เข้าไปในรถม้ากับคุณปู่ของเขา. "ถ้าผู้หญิงใช้เวลากับเขา" กล่าวว่าสุภาพบุรุษเก่า "พวกเขาจะเหมาะและเขาจะเหมาะ. แต่เราสามารถ พยายาม. " ในระยะทางหนึ่งไมล์หรือสองจากหมู่บ้านเรามาสวยบ้านต่ำกับสนามหญ้าและพุ่มไม้ที่ด้านหน้าและไดรฟ์ขึ้นไปที่ประตู วิลลี่สั่นกระดิ่งและถามว่านางสาว Blomefield หรือนางสาวเอลเลนอยู่ที่บ้าน ใช่พวกเขา ดังนั้นในขณะที่วิลลี่อยู่กับฉันนาย Thoroughgood เดินเข้าไปในบ้าน ในประมาณสิบนาทีเขากลับมาตามด้วยสามผู้หญิง; หนึ่งสูงผู้หญิงอ่อนห่อในผ้าคลุมไหล่สีขาวโน้มตัวในผู้หญิงอายุน้อยกว่าด้วยตาสีเข้มและมีใบหน้าที่ร่าเริง อื่น ๆ ที่เป็นคนมากยิ่งมองก็คือนางสาว Blomefield พวกเขาทั้งหมดได้มาและมองมาที่ผมและถามคำถาม ผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่า - ที่นางสาวเอลเลน - เอาไปผมมาก; เธอบอกว่าเธอก็มั่นใจว่าเธอควรจะชอบฉันฉันได้เช่นใบหน้าที่ดี สูงผู้หญิงซีดบอกว่าเธอควรจะเป็นประสาทในการขี่ม้าที่อยู่เบื้องหลังที่ครั้งหนึ่งเคยลงที่ผมอาจจะลงมาอีกครั้งและถ้าฉันไม่เธอไม่ควรได้รับมากกว่าความน่ากลัว. "คุณเห็นผู้หญิง" กล่าวว่า นาย Thoroughgood "ม้าหลายอัตราแรกมีหัวเข่าของพวกเขาหักผ่านความประมาทของคนขับรถของพวกเขาไม่มีความผิดของตัวเองใด ๆ และจากสิ่งที่ฉันเห็นม้าตัวนี้ผมควรจะพูดว่าเป็นกรณีของเขา แต่แน่นอนฉันทำไม่ได้ ต้องการที่จะมีอิทธิพลต่อคุณ. ถ้าคุณมีแนวโน้มที่คุณสามารถมีเขาอยู่ในการทดลองและจากนั้นคนขับรถม้าของคุณจะเห็นสิ่งที่เขาคิดของเขา. " "คุณได้เสมอเช่นเป็นที่ปรึกษาที่ดีกับเราเกี่ยวกับม้าของเรา" ผู้หญิงโอฬารกล่าวว่า " ว่าคำแนะนำของคุณจะไปทางยาวกับฉันและถ้าน้องสาวของฉันลาวิเนียคัดค้านไม่เห็นเราจะยอมรับข้อเสนอของคุณของการพิจารณาคดีด้วยขอบคุณ. " มันก็จัดว่าผมควรจะส่งในวันถัดไป. ในตอนเช้า สมาร์ทมองชายหนุ่มคนหนึ่งมาให้ฉัน ในตอนแรกเขามองความยินดี; แต่เมื่อเขาเห็นหัวเข่าของฉันเขากล่าวว่าในเสียงผิดหวัง: ". ฉันไม่คิดว่าครับคุณจะได้แนะนำผู้หญิงของฉันม้าสดใสเช่นนั้น" "` หล่อคือหล่อไม่ ', "ครูของฉันบอกว่า; "คุณเป็นเพียงการพาเขาในการพิจารณาคดีและผมมั่นใจว่าคุณจะทำอย่างเป็นธรรมโดยเขาชายหนุ่ม. ถ้าเขาจะไม่ปลอดภัยเท่าที่ม้าคุณเคยขับรถไปส่งเขากลับใด ๆ ." ฉันถูกนำไปยังบ้านใหม่ของฉันอยู่ใน ความสะดวกสบายที่มีเสถียรภาพ, อาหาร, และซ้ายกับตัวเอง วันรุ่งขึ้นเมื่อเจ้าบ่าวได้รับการทำความสะอาดใบหน้าของฉันเขากล่าวว่า"นั่นเป็นเพียงเหมือนดาวที่` แบล็กบิวตี้ 'มีเขาเป็นอย่างมากความสูงเดียวกันเกินไปผมสงสัยว่าที่เขาอยู่ในขณะนี้.. " เล็ก ๆ น้อย ๆ เพิ่มเติมเกี่ยวกับ เขามาถึงสถานที่ในคอของฉันที่ฉันได้รับเลือดและการที่ปมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในผิวหนัง เขาเกือบจะเริ่มต้นและเริ่มมองฉันไปอย่างระมัดระวังการพูดคุยกับตัวเอง. "ดาวสีขาวที่หน้าผาก, เท้าข้างหนึ่งสีขาวบนด้านนอกนี้ปมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพียงในสถานที่ที่" แล้วมองไปที่กลางหลังของฉัน - "และในขณะที่ฉันยังมีชีวิตอยู่มีที่แพทช์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมสีขาวว่าจอห์นใช้เรียก` ความงามของสามเพนนีบิต 'มันจะต้องเป็นสีดำความงาม `.' ทำไมความงาม! ! ความงามที่คุณรู้ว่าผม? - เล็ก ๆ น้อย ๆ กรีนโจที่ถูกฆ่าตายเกือบคุณ "? และเขาก็เริ่มตบและตบฉันเป็นถ้าเขามีความสุขมากทีเดียว. ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าผมจำเขาสำหรับตอนนี้เขาได้รับการปรับปลูกเพื่อนหนุ่มที่มีเคราสีดำและเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง แต่ผมแน่ใจว่าเขารู้ว่าฉันและ ว่าเขาคือโจกรีนและฉันก็ดีใจมาก ฉันใส่จมูกของฉันขึ้นอยู่กับเขาและพยายามที่จะบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่เคยเห็นคนยินดีมาก. "ให้คุณทดลองใช้งานฉันควรจะคิดอย่างนั้นจริงผมสงสัยว่าผู้ที่ถูกคนพาลที่ยากจนหัวเข่าของคุณงามเก่าของฉันคุณต้องได้รับไม่ดีทำหน้าที่ออกที่ใดที่หนึ่ง;! ดีดีมัน จะไม่ได้เป็นความผิดของฉันถ้าคุณยังไม่ได้เวลาที่ดีของมันในขณะนี้. ฉันหวังว่าจอห์นเป็นลูกผู้ชายที่นี่เพื่อดูคุณ. " ในช่วงบ่ายที่ผมใส่ลงไปในเก้าอี้ที่จอดต่ำและนำไปที่ประตู นางสาวเอลเลนกำลังจะลองฉันและสีเขียวไปกับเธอ ฉันเร็ว ๆ นี้พบว่าเธอเป็นคนขับรถที่ดีและเธอก็ดูเหมือนจะยินดีกับการก้าวของฉัน ผมได้ยินมาว่าโจบอกเธอเกี่ยวกับฉันและเขาก็มั่นใจว่าผมเป็นนายกอร์ดอนเก่า "ความงามดำ". เมื่อเรากลับมาน้องสาวคนอื่น ๆ ออกมาให้ได้ยินว่าฉันได้ประพฤติตัวเอง เธอบอกพวกเขาสิ่งที่เธอเคยได้ยินเพียงและกล่าวว่า"แน่นอนฉันจะเขียนถึงนางกอร์ดอนและบอกเธอว่าม้าที่ชื่นชอบของเธอได้มาให้เราวิธียินดีที่เธอจะเป็น." หลังจากนี้ผมก็ขับรถทุกวัน สัปดาห์หรือดังนั้นและเป็นฉันที่ดูเหมือนจะเป็นความปลอดภัยมากมิสลาวิเนียที่กล้าสุดท้ายที่ออกมาในสายการบินขนาดเล็กใกล้ หลังจากนี้มันก็ตัดสินใจที่ค่อนข้างจะให้ฉันและเรียกฉันด้วยชื่อเก่าของฉันของ "ความงามดำ". ฉันมีชีวิตอยู่ในขณะนี้ในสถานที่นี้มีความสุขตลอดทั้งปี โจเป็นที่ดีที่สุดและใจดีของเจ้าบ่าว งานของฉันเป็นเรื่องง่ายและมีความสุขและผมรู้สึกความแข็งแรงของฉันและสุราทั้งหมดกลับมาอีกครั้ง นาย Thoroughgood กล่าวว่าโจวันอื่น ๆ : "ในสถานที่ของคุณเขาจะมีอายุถึงวันที่เขาเป็นยี่สิบปี - บางทีอาจจะมากกว่า." วิลลี่มักจะพูดกับผมเมื่อเขาสามารถและปฏิบัติต่อฉันเป็นเพื่อนคนพิเศษของเขา ผู้หญิงของฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ถูกขายและดังนั้นผมจึงไม่มีอะไรต้องกลัว; และที่นี่จะสิ้นสุดลงเรื่องราวของฉัน ปัญหาของฉันมีทั้งหมดกว่าและผมที่บ้าน และบ่อยครั้งก่อนที่ฉันตื่นมากผมแฟนซีผมยังคงอยู่ในสวนผลไม้ที่ Birtwick ยืนอยู่กับเพื่อนเก่าของฉันภายใต้แอปเปิ้ลต้นไม้. วรรณคดีเครือข่าย»แอนนาซีเวลล์»ความงามสีดำ»บทที่ 49 หน้าล่าสุดของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหนึ่งในฤดูร้อนนี้เจ้าบ่าวทำความสะอาด และแต่งตัวผมกับการดูแลพิเศษเช่นที่ผมว่าเปลี่ยนใหม่ต้องอยู่ในมือ เขาตัดผม fetlocks ขา ผ่าน tarbrush กว่า hoofs ของฉัน และแม้แต่ส่วนผมที่ปรกหน้าผากของฉัน ฉันคิดว่าเทียมมีขัดพิเศษ วิลลี่ดูครึ่งครึ่ง เมอรี่ เป็นกังวล เขาได้เข้าไปในรถม้า กับคุณปู่

" ถ้าผู้หญิงเอากับเขา" สุภาพบุรุษเก่ากล่าวว่า " พวกเขาจะเหมาะ และเขาน่าจะเหมาะ เราได้แต่ลองค่ะ "

ที่ระยะหนึ่งหรือสองไมล์จากหมู่บ้านเราก็ต้องสวย ต่ำ บ้านมีสนามหญ้าและพุ่มไม้ที่ด้านหน้าและขับไปที่ประตู วิลลี่ กดกริ่ง และถามว่า คุณ blomefield หรือนางสาวเอลเลน อยู่บ้าน ใช่ครับ ดังนั้น , ในขณะที่วิลลี่อยู่กับฉัน คุณ thoroughgood เข้าไปในบ้าน