1.4 Impacts of the UNESCO Declaration
While there are rice terraces in most municipalities in the province of Ifugao,
only five (5) clusters were inscribed in the World Heritage List. These are the clusters
of Batad and Bangaan in the municipality of Banaue; Mayoyao Central; Hungduan; and
Kiangan (Ifugao Rice Terraces Master Plan, PLGU, Ifugao 2002).
The declaration of the Ifugao Rice Terraces as a World Heritage Site in 1995
has brought both positive and negative impacts (Yap n.d.). The positive impacts
include the heightened attention from the international community towards the terraces,
more initiatives from the government, more economic activities, and enhanced cultural
awareness.
However, Yap notes that there have been negative impacts as well. For
example, some residents and local officials have come to expect UNESCO to release
funds for the preservation of the terraces. Furthermore, support from external agencies
has focused mostly on addressing the physical aspects of the problem, but have paid
little attention to the social organization that greatly affects the physical component.
The increased tourism activities have also adversely affected the physical, social and
natural environments. Some scholars believe that some aspects of the Ifugao culture
have been compromised to give way to commercial interests. This is shown in the way
some rituals have lost their solemnity and significance. The people also feel that
UNESCO has restricted the use of their lands as follows: restriction on the types of
structures that can be built on the terraces and where these structures can be located, as
they can affect the view; and restriction on the use of cement to reinforce the terrace
walls and foot paths, as these can dilute the authenticity of the terraces.
The selective inclusion of terraces in the World Heritage List has resulted in the
more rapid deterioration of those terraces that were not included in the list. While
funds poured in for the repair and maintenance of the listed terraces, the farmers of the
excluded terraces were left to maintain their terraces on their own. As it is, the
farmers’ incomes from their once-a-year rice harvests are not even enough to cover the
cost of planting and maintaining the terraces.
Finally, the last allocation of the P 50-million funds from UNESCO has already
been released, and the question now is how funds will be sourced for future repair and
maintenance of the terraces.
1.5 The Research Problem
Klamer and Zuidhof (1999) ask the question of who cares enough for the
continuous provision of public goods like cultural heritage to take responsibility for
such. Even though many people may claim that they care, being potential
beneficiaries, it is possible that no one may care enough to take on the responsibility.
As a result, the government may become the default caretaker. Other organizations like
UNESCO may also become involved, as well as other private non-profit organizations.
However, Throsby (1997 as cited by Klamer and Zuidhof 1999) doubts if the market,
together with voluntary and non-profit action, will be enough for the preservation of
cultural heritage.
The World Heritage Committee (UNESCO 2005) identified the main threats to
the terraces as: the lack of an effective site management authority and adequate
legislation; the lack of a finalized strategic site management plan; declining interest of
the Ifugaos in their culture and in maintaining the terraces; and the lack of human and
financial resources. This study focuses on the last two threats.
There have been many initiatives towards the preservation of the Ifugao Rice
Terraces. The World Heritage Committee (UNESCO 2005) listed these to be in the
areas of water management, agricultural management, watershed management, hazard
management, transport development, spatial restructuring and tourism development,
cultural enhancement, and livelihood development. What appears to be lacking in all
these efforts to save the terraces is the possibility of tapping the goodwill of Filipino
people to provide incentives that will make the Ifugaos remain in the area to tend the
rice terraces that their ancestors so painstakingly built more than 2,000 years ago.
This is especially important in the light of the report to the World Heritage
Committee Secretariat that the existence of the Ifugao Rice Terraces Cultural Heritage
Office (IRTCHO) that was created in 2003 was threatened because the national
government had terminated its funding support to the National Commission on Culture
and the Arts (UNESCO 2005), which in turn provided funding support to the IRTCHO.
The IRTCHO has funded some of the conservation programs for the terraces. The
International Union for the Conservation of Nature (IUCN) has also expressed its
concern about the lack of clear financing mechanisms in the terraces’ 2004
Conservation and Management Plan (UNESCO 2006).
The 10-year Ifugao Rice Terraces Master Plan of 2002 identifies the potential
funding sources to be national and local government agencies, multi-lateral and
bilateral sources (e.g. official development assistance and other grants), private
organizations, academic institutions, research centers, and overseas Filipino workers
from Ifugao.
The Master Plan has three components: bio-physical, socio-cultural, and support
systems. The funding requirements of the Master Plan are huge, as shown in Appendix
1. As proposed, the first year of implementation (which should have been in 2003)
requires P 47.6 million, more than half of which will be used for the support systems,
primarily infrastructure support (P 20 million), community-based agri-industry (P 5
million), sustainable tourism development (P 2.675 million), social welfare and
development (P 2.15 million), and resource mobilization and institutionalization (P 0.1
million).
In response to the request of the 29th session of the World Heritage Community
in July, 2005, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN Reactive
Monitoring Mission to the Ifugao Rice Terraces in April 2006 was commissioned. The
mission aimed at assessing the steps taken by the state party towards the
implementation of the recommendations of the 2001 and 2005 missions, and also
evaluated the feasibility of the 2004 Conservation and Management Plan of the Rice
Terraces in the Philippine Cordilleras. The 2004 Plan had been developed by the
Provincial Planning and Development Office with assistance from the World Heritage
Fund, and was based on the 10-year Master Plan.
The 2006 mission found, among other things, that local government units
(province, municipal) had provided short-term funding from their revenue allotments.
Likewise, the national government had funded the repair of some irrigation systems and
terraces. The mission noted, however, the need for more coordinated, long-term
funding and a more sustained local resource generation mechanism which would
include tourism revenues and the marketing of local products. The mission
recommended that a financing mechanism both at the provincial and municipal levels
be established between 2006 and 2008, and stressed the need to make available the
human and financial resources required to implement the Conservation and
Management Plan.
Ms. Rebecca Bumahit, Coordinator of the Ifugao Cultural Heritage Office
(ICHO), confirmed that fund generation has been piecemeal at best, and sees the need
to take a unified approach (personal communication, August 3, 2007). The 10-year
Master Plan (2002) and the Conservation and Management Plan (2004) will remain
plans on paper unless funds are generated for their implementation. Our evaluation of
the financing plan is that it depends heavily on external donors and local government
allocations. The potential of engaging tourists in the conservation of the terraces by
capturing their willingness to pay appears to have been overlooked. The Master Plan
itself is very grand and ambitious, which perhaps it should be considering the scale of
the rice terraces and their problems. From our point of view, however, the Master Plan
was overly ambitious in the sense that it targeted 2003 as the first year of
implementation when the funds needed had not yet been secured.
From the foregoing, it can be seen that the conservation of the Ifugao Rice
Terraces depends not only on plans for the physical repair/restoration of the terraces
and the provision of livelihood to the Ifugaos, but also on the development of a viable
financing mechanism that will sustainably finance all conservation efforts.
1.4 ผลของการประกาศของยูเนสโก ในขณะที่มีระเบียงข้าวในอำเภอส่วนใหญ่ในจังหวัด Ifugao เพียงห้า (5) คลัสเตอร์ถูกจารึกในรายการมรดกโลก ได้แก่แบบคลัสเตอร์ Batad และ Bangaan ในเทศบาลของบาเนา Mayoyao กลาง Hungduan และ Kiangan (Ifugao ข้าวระเบียงแผน PLGU, Ifugao 2002) การประกาศของระเบียงข้าว Ifugao เป็นมรดกของโลกในปี 1995 ได้นำผลกระทบทั้งบวก และลบ (n.d. ยาบ) ผลกระทบในเชิงบวก มีความสนใจสูงจากประชาคมระหว่างประเทศต่อระเบียง โครงการเพิ่มเติมจากรัฐบาล กิจกรรมทางเศรษฐกิจเพิ่มมากขึ้น และปรับปรุงวัฒนธรรม รับรู้ อย่างไรก็ตาม ยาบบันทึกย่อที่มีผลกระทบเชิงลบเช่น สำหรับ ตัวอย่าง บางคน และเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้มาคาดว่ายูเนสโกจะปล่อย กองทุนเพื่อการอนุรักษ์ของระเบียง นอกจากนี้ สนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก ได้มุ่งเน้นในการแก้ปัญหาด้านกายภาพของปัญหาส่วนใหญ่ แต่มี สนใจเพียงเล็กน้อยสำหรับองค์กรทางสังคมที่มีผลต่อส่วนประกอบทางกายภาพอย่างมาก กิจกรรมท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นได้ยังผลกระทบทางกายภาพ สังคม และ ธรรมชาติแวดล้อม นักวิชาการบางคนเชื่อว่าบางแง่มุมของวัฒนธรรม Ifugao ถูกโจมตีจะสนใจพาณิชย์ นี้จะแสดงในแบบ พิธีกรรมบางอย่างได้หายไป solemnity และความสำคัญของพวกเขา คนยังมีความ ยูเนสโกได้จำกัดการใช้ที่ดินของตนเป็นดังนี้: ข้อจำกัดเกี่ยวกับชนิดของ โครงสร้างที่สามารถสร้างบนระเบียง และที่โครงสร้างเหล่านี้อาจเป็นอยู่ เป็น พวกเขาสามารถส่งผลกระทบต่อมุมมอง และข้อจำกัดในการใช้ปูนซีเมนต์หนุนระเบียง ผนังและเท้าเส้น เป็นเหล่านี้สามารถ dilute แท้ของระเบียง รวมระเบียงในรายการมรดกโลกที่เลือกมีผลในการ เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วมากของระเบียงที่ไม่รวมอยู่ในรายการ ในขณะที่ กองทุน poured ในการซ่อมและบำรุงรักษาของระเบียงแสดง เกษตรกรของ ไม่รวมระเบียงถูกปล่อยเพื่อรักษาระเบียงของพวกเขาเอง เนื่องจากเป็น การ รายได้ของเกษตรกรจาก harvests ข้าวครั้งหนึ่งปีของพวกเขาไม่ได้เพียงพอที่จะครอบคลุมการ ต้นทุนของการปลูก และการรักษาระเบียง ในที่สุด การปันส่วนครั้งล่าสุดของ P 50 - ล้านเงินจากองค์การยูเนสโกได้แล้ว ได้นำออกใช้ และคำถามตอนนี้ ว่าจะมาเงินสำหรับซ่อมแซมในอนาคต และ การบำรุงรักษาของระเบียง 1.5 งานวิจัยปัญหา Klamer และ Zuidhof (1999) ถามคำถามที่ผู้ใส่ใจเพียงพอสำหรับการ สินค้าสาธารณะเช่นวัฒนธรรมชอบการจัดอย่างต่อเนื่อง ดังกล่าว แม้ว่าหลายคนอาจอ้างว่า พวกเขาดูแล การมีศักยภาพ ผู้รับผลประโยชน์ มันเป็นไปได้ว่า ไม่อาจดูแลเพียงพอที่จะใช้ในความรับผิดชอบ ดัง รัฐบาลอาจเป็น ผู้ดูแลเริ่มต้น องค์กรอื่น ๆ เช่น ยูเนสโกอาจยังเป็นที่เกี่ยวข้อง และองค์กรไม่แสวงหากำไรส่วนตัวอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม Throsby (1997 อ้างเป็นไปตาม Klamer และ Zuidhof 1999) ข้อสงสัยถ้าตลาด พร้อม ด้วยความสมัครใจ และไม่หวังผลกำไรการดำเนินการ จะเพียงพอสำหรับการบำรุงรักษา มรดกทางวัฒนธรรม คณะกรรมการมรดกโลก (ยูเนสโก 2005) ระบุภัยคุกคามในหลัก ระเบียงเป็น: ไม่เป็นผู้บริหารเว็บไซต์มีประสิทธิภาพ และเพียงพอ กฎหมาย การขาดแผนจัดการไซต์กลยุทธ์ขั้นสุดท้าย ดอกเบี้ยที่ลดลงของ Ifugaos ในวัฒนธรรมของตน และรักษาระเบียง และการขาดของมนุษย์ และ ทรัพยากรทางการเงิน การศึกษานี้เน้นภัยคุกคามสองล่าสุด ได้มีการริเริ่มในทางอนุรักษ์ข้าว Ifugao ระเบียง คณะกรรมการมรดกโลก (ยูเนสโก 2005) แสดงรายการเหล่านี้ต้องการ ด้านการจัดการน้ำ การจัดการด้านการเกษตร การจัดการลุ่มน้ำ อันตราย จัดการ พัฒนาขนส่ง การปรับโครงสร้างพื้นที่ และ พัฒนาการท่องเที่ยว ปรับปรุงวัฒนธรรม และดำรงชีวิตพัฒนา สิ่งที่ดูเหมือนจะขาดในหรือไม่ ความพยายามเหล่านี้ต้องการระเบียงเป็นของเคาะค่าความนิยมของชาวฟิลิปปินส์ ผู้ให้แรงจูงใจที่จะทำให้ Ifugaos อยู่ในพื้นที่มีแนวโน้ม ข้าวระเบียงที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นกว่า 2000 ปีที่ผ่านมาดังนั้นลำบาก นี้มีความสำคัญอย่างยิ่งนี้รายงานสู่มรดกโลก Committee Secretariat that the existence of the Ifugao Rice Terraces Cultural Heritage Office (IRTCHO) that was created in 2003 was threatened because the national government had terminated its funding support to the National Commission on Culture and the Arts (UNESCO 2005), which in turn provided funding support to the IRTCHO. The IRTCHO has funded some of the conservation programs for the terraces. The International Union for the Conservation of Nature (IUCN) has also expressed its concern about the lack of clear financing mechanisms in the terraces’ 2004 Conservation and Management Plan (UNESCO 2006). The 10-year Ifugao Rice Terraces Master Plan of 2002 identifies the potential funding sources to be national and local government agencies, multi-lateral and bilateral sources (e.g. official development assistance and other grants), private organizations, academic institutions, research centers, and overseas Filipino workers from Ifugao. The Master Plan has three components: bio-physical, socio-cultural, and support systems. The funding requirements of the Master Plan are huge, as shown in Appendix 1. As proposed, the first year of implementation (which should have been in 2003) requires P 47.6 million, more than half of which will be used for the support systems, primarily infrastructure support (P 20 million), community-based agri-industry (P 5 million), sustainable tourism development (P 2.675 million), social welfare and พัฒนา (P 2.15 ล้าน), และการเปลี่ยนแปลงทรัพยากร และ institutionalization (P 0.1 ล้าน) ในการตอบสนองการร้องขอเซสชัน 29 ชุมชนมรดกโลกในเดือนกรกฎาคม 2005 การร่วมยูเนสโกเวิลด์เฮอริเทจ เซ็นเตอร์/ICOMOS/เพื่อ การอนุรักษ์ธรรมชาติปฏิกิริยา ตรวจสอบภารกิจไปข้าว Ifugao ใน 2549 เมษายนได้มอบหมายอำนาจหน้าที่ ที่ พันธกิจมุ่งประเมินขั้นตอนที่ดำเนินการ โดยรัฐภาคีต่อการ ดำเนินการตามข้อเสนอแนะของภารกิจ 2001 และ 2005 และ ประเมินความเป็นไปได้ของ 2004 อนุรักษ์และการจัดการการวางแผนของข้าว ระเบียงใน Cordilleras แบบฟิลิปปินส์ แผน 2004 ได้ถูกพัฒนาขึ้นโดยการ การวางแผนจังหวัดและสำนักพัฒนา ด้วยความช่วยเหลือจากมรดกโลก กองทุน และเป็นไปตามแผนหลัก 10 ปี ภารกิจ 2006 พบ ต่าง ๆ หน่วยรัฐบาลท้องถิ่นนั้น (จังหวัด เทศบาล) ได้ให้เงินทุนระยะสั้นจากส่วนแบ่งรายได้ของพวกเขา ในทำนองเดียวกัน รัฐบาลแห่งชาติได้สนับสนุนการซ่อมแซมระบบชลประทานบาง และ ระเบียง ภารกิจระบุไว้ แต่ ต้องการเพิ่มเติมประสานงาน ระยะยาว เงินทุนและกลไกการสร้างทรัพยากรท้องถิ่น sustained มากขึ้นซึ่งจะ รวมรายได้ท่องเที่ยวและการตลาดของผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ภารกิจ แนะนำที่เป็นทางการเงินกลไกทั้งในระดับจังหวัด และเทศบาล ได้ก่อตั้งขึ้นระหว่างปี 2006 และ 2008 และเน้นจำเป็นต้องมีการ human and financial resources required to implement the Conservation and Management Plan. Ms. Rebecca Bumahit, Coordinator of the Ifugao Cultural Heritage Office (ICHO), confirmed that fund generation has been piecemeal at best, and sees the need to take a unified approach (personal communication, August 3, 2007). The 10-year Master Plan (2002) and the Conservation and Management Plan (2004) will remain plans on paper unless funds are generated for their implementation. Our evaluation of the financing plan is that it depends heavily on external donors and local government allocations. The potential of engaging tourists in the conservation of the terraces by capturing their willingness to pay appears to have been overlooked. The Master Planitself is very grand and ambitious, which perhaps it should be considering the scale of the rice terraces and their problems. From our point of view, however, the Master Plan was overly ambitious in the sense that it targeted 2003 as the first year of implementation when the funds needed had not yet been secured. From the foregoing, it can be seen that the conservation of the Ifugao Rice Terraces depends not only on plans for the physical repair/restoration of the terraces and the provision of livelihood to the Ifugaos, but also on the development of a viable financing mechanism that will sustainably finance all conservation efforts.
การแปล กรุณารอสักครู่..