The objectives of this article are

The objectives of this article are to provide a clear understanding and demonstration of how sample
size influences factor analysis solutions and to offer
useful and well-supported recommendations on desirable
sample sizes for empirical research. In the process,
we also hope to account for some inconsistent
findings and recommendations in the literature.
A wide range of recommendations regarding
sample size in factor analysis has been proposed.
These guidelines typically are stated in terms of either
the minimum necessary sample size, N, or the minimum
ratio of N to the number of variables being
analyzed, p. Many of these guidelines were reviewed
and discussed by Arrindell and van der Ende (1985)
and more recently by Velicer and Fava (1998). Let us
consider a sampling of recommendations regarding
absolute sample size. Gorsuch (1983) recommended
that N should be at least 100, and Kline (1979) supported
this recommendation. Guilford (1954) argued
that N should be at least 200, and Cattell (1978)
claimed the minimum desirable N to be 250. Comrey
and Lee (1992) offered a rough rating scale for adequate
sample sizes in factor analysis: 100 = poor,
200 = fair, 300 = good, 500 = very good, 1,000 or
more = excellent. They urged researchers to obtain
samples of 500 or more observations whenever possible
in factor analytic studies

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์ของบทความนี้จะให้ทำความเข้าใจและสาธิตของชิ้นงานตัวอย่างไรขนาดโซลูชั่นการวิเคราะห์ปัจจัยที่มีผลต่อ การนำเสนอคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ และได้รับการสนับสนุนอย่างดีบนประกอบขนาดตัวอย่างวิจัยประจักษ์ ในกระบวนการเรายังหวังให้สอดคล้องกันบางอย่างผลการวิจัยและข้อเสนอแนะในวรรณคดีคำแนะนำที่หลากหลายเกี่ยวกับมีการนำเสนอขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัยแนวทางเหล่านี้โดยทั่วไประบุไว้ในด้านใดขนาดตัวอย่างต่ำสุดที่จำเป็น N หรือต่ำสุดอัตราส่วนของจำนวนตัวแปร N เป็นวิเคราะห์ p หลายแนวทางเหล่านี้ถูกตรวจสอบและ Arrindell และ van der Ende (1985)และเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดย Velicer และ Fava (1998) ให้เราพิจารณาสุ่มตัวอย่างของคำแนะนำเกี่ยวกับขนาดของตัวอย่างแน่นอน Gorsuch (1983) แนะนำN ที่ควรน้อย 100 และไคลน์ (1979) ได้รับการสนับสนุนคำแนะนำนี้ โต้เถียง Guilford (1954)ว่า ควรมี N น้อย 200 และ Cattell (1978)อ้างว่า N ต้องขั้นต่ำเป็น 250 Comreyและ Lee (1992) ให้ระดับคะแนนคร่าว ๆ สำหรับเพียงพอตัวอย่างขนาดในการวิเคราะห์ปัจจัย: 100 =ยากจน200 =แฟร์ 300 = 500 =ดีมาก 1000 หรือเพิ่มเติม =ยอดเยี่ยม พวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยสามารถตัวอย่าง 500 หรือมากกว่าสังเกตเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้ในปัจจัยที่สำคัญคือการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์ของบทความนี้เพื่อให้มีความเข้าใจที่ชัดเจนและการสาธิตตัวอย่างของวิธีการที่มีอิทธิพลต่อขนาดปัจจัยโซลูชั่นการวิเคราะห์และเพื่อให้คำแนะนำที่มีประโยชน์และได้รับการสนับสนุนอย่างดีเป็นที่น่าพอใจในขนาดตัวอย่างสำหรับการวิจัยเชิงประจักษ์ ในการที่เรายังหวังว่าจะบัญชีสำหรับบางคนที่ไม่สอดคล้องกันผลการวิจัยและข้อเสนอแนะในวรรณคดี. หลากหลายของคำแนะนำเกี่ยวกับขนาดของกลุ่มตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัยที่ได้รับการเสนอ. แนวทางเหล่านี้มักจะมีการระบุไว้ในแง่ของการทั้งขนาดตัวอย่างขั้นต่ำที่จำเป็น, N หรือขั้นต่ำอัตราส่วน N เพื่อจำนวนของตัวแปรที่มีการวิเคราะห์พี หลายแนวทางเหล่านี้ได้รับการตรวจสอบและพูดคุยกันโดย Arrindell และแวนเดอร์ Ende (1985) และอื่น ๆ เร็ว ๆ นี้โดย Velicer และ Fava (1998) ขอให้เราพิจารณาตัวอย่างของคำแนะนำเกี่ยวกับขนาดของกลุ่มตัวอย่างแน่นอน Gorsuch (1983) แนะนำว่าไม่มีควรมีอย่างน้อย100 และไคลน์ (1979) ได้รับการสนับสนุนคำแนะนำนี้ Guilford (1954) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าไม่มีควรมีอย่างน้อย200 และ Cattell (1978) อ้างว่าไม่มีขั้นต่ำที่พึงปรารถนาที่จะเป็น 250 Comrey และลี (1992) เสนอมาตราส่วนหยาบเพียงพอสำหรับขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัยที่: 100 = ยากจน200 = ยุติธรรม 300 = ดี 500 = ดีมาก, 1000 หรืออื่นๆ = ดีเยี่ยม พวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยที่จะได้รับตัวอย่างจาก 500 หรือมากกว่าการสังเกตเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ในการศึกษาวิเคราะห์ปัจจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้มีความเข้าใจที่ชัดเจน และสาธิตวิธีขนาดตัวอย่าง
อิทธิพล โซลูชั่น การวิเคราะห์ปัจจัย และเสนอข้อเสนอแนะที่มีประโยชน์และการสนับสนุนอย่างดี

ขนาดตัวอย่างที่พึงประสงค์สำหรับการวิจัยเชิงประจักษ์ ในกระบวนการ ,
เรายังหวังที่จะบัญชีสำหรับข้อมูลและคำแนะนำในนั้น

. .ช่วงกว้างของข้อเสนอเกี่ยวกับ
ขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัย ได้เสนอ แนวทางเหล่านี้โดยทั่วไปจะระบุไว้

ในแง่ของขนาดตัวอย่างที่น้อยที่สุดที่จำเป็น , หรืออย่างน้อย
อัตราส่วนการจำนวนตัวแปรถูก
วิเคราะห์ , หน้าหลายแนวทางเหล่านี้จำนวน
และกล่าวถึงโดย arrindell และ แวนเดอ ตอนจบ ( 1985 )
และเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดย velicer และฟาว่า ( 1998 )ให้เราพิจารณาตัวอย่างของข้อเสนอเกี่ยวกับ

ขนาดตัวอย่างแน่นอน กอร์เซิช ( 1983 ) แนะนำ
ว่าควรมีอย่างน้อย 100 และ ไคลน์ ( 1979 ) การสนับสนุน
คำแนะนำนี้ กิลฟอร์ด ( 1954 ) แย้ง
ว่าควรมีอย่างน้อย 200 และแคทเทล ( 1978 )
อ้างว่าขั้นต่ำที่พึงประสงค์ N เป็น 250 comrey
ลี ( 1992 ) เสนอแบบมาตราส่วนสำหรับเพียงพอ
ขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัย :100 = ยากจน
200 = พอใช้ , 300 = ดี , 500 = ดีมาก , 1000 หรือมากกว่า =
ยอดเยี่ยม พวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยเพื่อขอรับ
ตัวอย่าง 500 หรือมากกว่าการสังเกตเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้
ในการวิเคราะห์ศึกษาปัจจัย