George H. Smith discusses Ayn Rand’

George H. Smith discusses Ayn Rand’s notion of self-sacrifice and the crucial role that duty played in her theory of altruism.

In “Conservatism: An Obituary” (an article based on a lecture delivered at Princeton University in 1960), Ayn Rand said:

Altruism holds that man has no right to exist for his own sake, that service to others is the only justification of his existence, and that self-sacrifice is his highest moral duty, virtue, and value. Capitalism and altruism are incompatible; they are philosophical opposites; they cannot co-exist in the same man or in the same society.

Similar statements recur throughout many of Rand’s writings, and we cannot fully appreciate their meaning unless we understand her notion of self-sacrifice. In a long and detailed letter to John Hospers (29 April 1961), Rand wrote:

I admired your action because it was generous. Generosity is not a sacrifice—it is a gift or favor greater than the friend involved could, in reason, expect. But if your action had been motivated by altruistic duty, I would not have admired it nor approved.

What was the act of generosity of which Ayn Rand approved? Unfortunately, the published volume of Letters of Ayn Rand (ed. Michael E. Berliner, Dutton, 1995) contains only Rand’s side of her correspondence with Hospers—a situation that displeased Hospers, who sometimes thought “that Ayn had not correctly apprehended a point I had made, and her summary of what I said sometimes did not really reproduce what I really did say.”

Despite the problem of knowing only one side of their disagreement, Rand’s letter to Hospers provides an excellent window into her view altruism and self-sacrifice, and how those concepts differ from generosity and benevolence.

It seems that Hospers, who was then teaching philosophy at the University of California, Los Angeles, had (as Rand put it) once “spent two full nights typing a student’s thesis” because he thought the student was “the victim of an injustice,” and Hospers “wanted him to get his degree.” Rand quoted Hospers as follows: “and yet, believe me, it was a sacrifice, and my classes suffered somewhat, and so did I (I was sleepy for days).” After Rand had approved of the assistance given by Hospers, he was curious about her reasons. Was she not opposed to self-sacrifice, after all?

As indicated in the passage quoted above, Rand responded by distinguishing between sacrifice and generosity. Rand attributed the “unusually generous” assistance by Hospers to that fact that he valued his student, who had been the victim of an earlier “injustice,” and wanted to help the student finish his degree. These were personal values for Hospers, things he valued more highly than the “discomfort” caused by lack of sleep. His action was not a “sacrifice,” because he did not give up a higher value for the sake of a lower value. (As Rand wrote elsewhere, sacrifice “is the surrender of a greater value for the sake of a lesser one or of a nonvalue.”)

Suppose, Rand continued, that the two nights that Hospers went without sleep could have caused the relapse of a dangerous illness, or suppose that his teaching would have suffered “considerably,” rather than “somewhat,” as a result. Such scenarios would have qualified as authentic sacrifices, because Hospers would have risked his own health and happiness for the sake of a person who was not especially close to him, so Rand would not have approved.

According to Rand, the lesser values we forgo in our efforts to achieve goals that we value more highly do not qualify as sacrifices. Only if we forgo those values from a sense of duty may we properly speak of self-sacrifice. Here is how Rand put the matter in “This is John Galt Speaking,” from Atlas Shrugged:

If a mother buys food for her hungry child rather than a hat for herself, it is not a sacrifice: she values the child higher than the hat; but it is a sacrifice to the kind of mother whose higher value is the hat, who would prefer her child to starve and feeds him only from a sense of duty. If a man dies fighting for his own freedom, it is not a sacrifice: he is not willing to live as a slave; but it is a sacrifice to the kind of man who’s willing. If a man refuses to sell his convictions, it is not a sacrifice, unless he is the sort of man who has no convictions.

Rand’s example of a hat and a hungry child has occasioned a good deal of spirited controversy on various internet forums. (I know this because I have participated in several prolonged debates over the past dozen years.) According to critics of Rand’s hat scenario, it is impossible to forgo a higher value for a lesser value, because all actions are necessarily motivated by what we value most highly at a given point in time. Thus a mother who chooses to buy food for her child rather than purchase a hat for herself supposedly demonstrates, through her action, that she values the child more than she values the hat—so it is incorrect to speak of her sacrificing a higher value for a lesser value. Such a thing is literally impossible.

This objection overlooks Rand’s stress on acting from a sense of duty, which she regarded as essential to altruism. Rand stressed this feature of altruistic acts again and again, including in her letter to John Hospers:

[I]f your action had, in fact, been a moral duty, the student would have had a right to it; he would have had the right to demand it of you, to condemn you morally if you refused to do it, and to owe you no appreciation, no gratitude if you did do it. Duty, on the part of one man, implies a claim on the part of the other; thus (according to altruism) you owed your services to the student, but he owes you nothing thereafter—he has merely collected his rightful due. Wouldn’t a moral situation or a human relationship of this sort turn your stomach? It turns mine. And yet this would be pure altruism consistently applied. (Observe that this is the exact way it is applied in politics, on a grand scale: men are taxed to support the needy, yet the needy owe them nothing in return, not even gratitude or respect—nothing but insults, denunciations and further demands.)

Rand’s hat example was unfortunate insofar as it does not take into account the special moral obligations of parents to their children (especially helpless infants) —an element that complicates matters considerably. Nevertheless, other examples given by Rand (both in Galt’s Speech and elsewhere), such as that of man who dies fighting for his freedom, make her basic point sufficiently clear.

Rand obviously understood that actions are motivated by value judgments—indeed, she stressed this fact many times—and that particular actions are motivated by what we value most highly at a given time. But this psychological (or subjective) meaning of “value” was not what she had in mind in her many discussions of altruism and self-sacrifice. As Nathaniel Branden explained in his article “Isn’t Everyone Selfish?” (1962; reprinted in The Virtue of Selfishness):

It is a psychological truism—a tautology—that all purposeful behavior is motivated. But to equate “motivated behavior” with “selfish behavior” is to blank out the distinction between an elementary fact of human psychology and the phenomenon of ethical choice. It is to evade the central problem of ethics, namely: by what is man to be motivated?

Branden illustrated his point with the following example: Suppose a boy chooses a career by “rational standards,” but his mother disapproves of his decision and pressures him to pursue a career with greater social prestige. The boy accedes to his mother’s wish because he believes he has a “moral duty” as a son to place his mother’s happiness above his own. In this case, according to Branden, it would be “absurd” to maintain that no self-sacrifice is involved just because the boy subjectively values his mother’s happiness more than his own. To say that the boy acted from his highest psychological value is true but trivial. This trite observation tells us nothing about the particular value judgment that motivated the boy’s decision.

In short, it is the specific nature of a value judgment that will determine whether an action is self-interested or self-sacrificial. To forgo certain values in pursuit of other values is an inherent aspect of purposeful action and does not qualify as self-sacrifice, according to Rand. But to forgo certain values from a sense of duty, i.e., from the belief that one’s own happiness must be subordinated to a “greater good,” does qualify as self-sacrifice.

The concept of duty is the thread that runs throughout Rand’s discussions of self-sacrifice and altruism. Duty (which Rand sometimes distinguished from moral obligation) trumps personal considerations. Duty demands that we sacrifice our own happiness for the sake of other people or for some abstract goal—such as the common good, society, or the state. This is the notion of altruism against which Rand protested so vehemently.

Rand acknowledged the possibility of defending self-sacrifice as a voluntary duty, without insisting that altruistic duties be enforced by means of coercive laws. But she was highly skeptical, to say the least, that the distinction between voluntary and coercive duties could be maintained for any period of time. The political system of a given society, she believed, will ultimately reflect the predominant moral beliefs of that society, so to preach the duty of self-sacrifice, even if that duty is seen as voluntary, is to establish the moral foundation for collectivism.

As Rand indicated in a passage (quoted above) from her letter to John Hospers, duties normally entail corresponding rights, so to argue that we have a moral duty to sacrifice our own interests to the interests of other people is implicitly to maintain that others have a right to such sacrifices. And from this position it is a short and virtually inevitable st

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จอร์จสมิธ H. กล่าวถึงแนวคิด Ayn Rand self-sacrifice และบทบาทสำคัญที่หน้าที่เล่นในทฤษฎีของเธอของ altruism"อนุรักษนิยม:อัน Obituary" (บทความตามที่บรรยายในการจัดส่งที่มหาวิทยาลัย Princeton ใน 1960), Ayn Rand กล่าวว่า:Altruism ถือว่า มนุษย์มีสิทธิไม่มีสาเกตน ให้บริการอื่นเป็นเหตุผลเดียวของการดำรงอยู่ของเขา และ self-sacrifice ว่าเขาภาษีสูงสุดคุณธรรม คุณธรรม และมีค่า ทุนนิยมและ altruism กัน จะตรงกันข้ามปรัชญา พวกเขาไม่สามารถร่วมกัน ในคนเดียวกัน หรือ ในสังคมเดียวกันคำที่คล้ายกันเกิดขึ้นตลอดทั้งหลายในงานเขียนของ Rand และเราไม่สามารถชื่นชมความหมายของพวกเขาเว้นแต่เราเข้าใจความคิดของเธอของ self-sacrifice ในความยาว และรายละเอียดจดหมายถึงจอห์น Hospers (29 1961 เมษายน), Rand เขียน:ผมชื่นชมการกระทำของคุณเพราะมันกว้าง ความเอื้ออาทรไม่บูชา — มันเป็นของขวัญ หรือโปรดปรานมากกว่าเพื่อนที่เกี่ยวข้องสามารถ ในเหตุผล คาดหวัง แต่ถ้าการกระทำของคุณได้รับแรงจูงใจ โดยหน้าที่ altruistic ฉันจะไม่ได้ชื่นชมมัน หรืออนุมัติสิ่งที่เป็นการกระทำของความเอื้ออาทรที่อนุมัติ Ayn Rand อับ ปริมาณการเผยแพร่จดหมาย Ayn Rand (อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต Michael E. Berliner ดัทตัน ยู 1995) ประกอบด้วยเฉพาะของ Rand ด้านของเธอติดต่อกับ Hospers — สถานการณ์ที่ displeased Hospers ที่บางครั้งความคิด "ว่า Ayn ได้ไม่ถูกต้องเข้าใจจุดได้ทำ และสรุปเธอโดนบางครั้งก็ไม่จริง ๆ ทำสิ่งที่ฉันจริง ๆ ไม่ได้พูด"แม้ มีปัญหารู้อันเดียวกันของพวกเขา จดหมายของ Rand Hospers แสดงหน้าต่างยอดเยี่ยมของเธอดู altruism และ self-sacrifice และวิธีแนวคิดที่แตกต่างจากความเอื้ออาทรและเมตตาดูเหมือนว่า Hospers เจ้า แล้วสอนปรัชญาที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส มี (เป็น Rand ใส่) เมื่อ "สองใช้จ่ายเต็มคืนพิมพ์วิทยานิพนธ์ของนักศึกษา" เนื่องจากเขาคิดว่า นักเรียนคือ "เหยื่อของความอยุติธรรม" และ Hospers "อยากให้เขาได้รับปริญญาของเขา" Rand เสนอราคา Hospers ดัง: " และยัง เชื่อฉัน ก็บูชา สอนของฉันประสบค่อนข้าง และก็ผม (ผมง่วงนอนวัน) " หลังจากที่ Rand ได้อนุมัติความช่วยเหลือโดย Hospers เขาได้อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเหตุผลของเธอ ถูกเธอไม่ตรงข้ามกับ self-sacrifice หลังจากทั้งหมดตามที่ระบุในเส้นทางที่ยกมาข้างต้น Rand ตอบสนอง โดยการแยกความแตกต่างระหว่างความเสียสละและความเอื้ออาทร Rand บันทึกความช่วยเหลือ "กว้างผิดปกติ" โดย Hospers ข้อเท็จจริงที่ว่า เขามูลค่าของเขานัก มีเหยื่อความ "อยุติธรรม" ก่อนหน้านี้ได้ และต้องการช่วยนักเรียนที่จบปริญญาของเขา มีค่าส่วนบุคคลสำหรับ Hospers สิ่งที่เขามูลค่าสูงกว่า "สบาย" เกิดจากการขาดการนอนหลับ การกระทำของเขาไม่ได้ "บูชา เนื่องจากเขาไม่ได้ให้ค่าสูงเพื่อค่าต่ำ (Rand เขียนอื่น ๆ เสียสละ "เป็นยอมแพ้ค่ามากกว่าเพื่อการน้อย หรือ nonvalue ที่")สมมติว่า Rand ต่อ ที่ สองคืนที่ Hospers ไป โดยไม่มีการนอนหลับอาจทำให้เกิดกลับไปเสพของโรคอันตราย หรือสมมติว่า สอนจะได้รับความเดือดร้อน "มาก แทน"ค่อนข้าง ดังนั้น สถานการณ์ดังกล่าวจะมีคุณสมบัติเป็นการบูชาที่แท้จริง เพราะจะมี risked Hospers ตนสุขภาพและความสุขเพื่อคนที่ไม่ได้ใกล้เขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อที่จะไม่ได้อนุมัติ Randตามแรนด์ ค่าน้อยกว่าที่เรายอมสละในความพยายามของเราเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่เราค่ายิ่งสูงไม่สามารถจัดเป็นบูชา ถ้าเรายอมสละค่าเหล่านั้นจากความรู้สึกของหน้าที่ อาจเราอย่างพูดของ self-sacrifice นี่คือวิธี Rand วางเรื่องใน "นี้จอห์น Galt พูด จากยักไหล่ Atlas:ถ้าแม่ซื้ออาหารสำหรับลูกหิวแทนหมวกสำหรับตัวเอง ไม่บูชา: เธอค่าเด็กสูงกว่าหมวก แต่ก็เสียสละเพื่อชนิดของค่าสูงคือ หาดใหญ่ ที่ต้องการลูกจะอด และตัวดึงข้อมูลของเขาจากความรู้สึกของ แม่ ถ้าคนตายต่อสู้เพื่อเสรีภาพของเขาเอง ไม่บูชา: เขาไม่เต็มใจที่จะอยู่เป็นทาส แต่ก็เสียสละเพื่อชนิดของคนที่เต็มใจ ถ้าเป็นคนปฏิเสธที่จะขายเขาเรียน ไม่บูชา จนกว่าเขาจะเรียงลำดับของคนที่เรียนไม่ตัวอย่างของ Rand หมวกและเด็กหิวมี occasioned ความประทับใจของหยัดถกเถียงในเวทีอินเทอร์เน็ตต่าง ๆ (ฉันรู้ว่านี้เนื่องจากผมได้มีส่วนร่วมในการเจรจาดังนานหลายปีผ่านมาหก) วิจารณ์ของ Rand หาดใหญ่สถานการณ์ ไม่ยอมสละค่าสูงกว่าค่าที่น้อยกว่า เนื่องจากจำเป็นต้องดำเนินการทั้งหมดมีแรงจูงใจ โดยที่เราค่าสูงสุดที่จุดที่กำหนดในเวลา ดังนั้นแม่ที่เลือกที่จะซื้ออาหารสำหรับลูกของเธอ แทนที่ซื้อหมวกสำหรับตัวเองคาดคะเนสำแดง ผ่านการกระทำของเธอ ให้เธอค่าเด็ก กว่าเธอค่าหมวก — ดังนั้นจึงไม่ถูกต้องเอ่ยถึงค่าน้อยกว่าค่าสูงของเธอเสียสละ สิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างแท้จริงมรดกนี้เห็นความเครียดของ Rand ในรักษาการจากความรู้สึกของหน้าที่ ซึ่งเธอถือเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อ altruism Rand เน้นคุณลักษณะนี้ของ altruistic กระทำอีก รวมถึงในจดหมายของเธอกับจอห์น Hospers:[I] f การกระทำของคุณ ในความเป็นจริง ได้หน้าที่ทางศีลธรรม นักเรียนจะมีสิทธิ์ได้ เขาจะมีสิทธิที่จะความจำของคุณ ประณามคุณคุณธรรมถ้าคุณปฏิเสธที่ จะทำ และติดค้างไม่ขึ้น ความกตัญญูไม่ถ้าคุณได้ทำการ ภาษี ในส่วนของชายคนหนึ่ง ความหมายของคำร้องในส่วนอื่น ๆ ดังนั้น (ตาม altruism) คุณหนี้บริการของนักเรียน แต่เขาหนี้คุณไม่แน่ใจว่าตัวเขาแค่รวบรวมไว้ครบกำหนดของเขามา ไม่สถานการณ์คุณธรรมหรือความสัมพันธ์มนุษย์นี้เปิดของกระเพาะอาหารหรือไม่ มันจะระเบิด แล้วยัง นี้จะบริสุทธิ์ altruism ใช้อย่างสม่ำเสมอ (สังเกตว่า นี้เป็นวิธีที่แน่นอนที่จะใช้ในการเมือง ทั้ง: ผู้ชายคิดจะสนับสนุนที่ยากจน แต่ที่ยากจนเป็นหนี้พวกเขาไม่กลับ ไม่ได้ความกตัญญู หรือความเคารพ — แต่ดูหมิ่น denunciations และความต้องการเพิ่มเติมอะไร)ตัวอย่างหมวกของ Rand ได้โชคร้าย insofar เท่านั้นไม่คำนึงถึงภาระหน้าที่พิเศษทางศีลธรรมของผู้ปกครองของเด็ก (ทารกกำพร้าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) — องค์ที่ complicates เรื่องมาก อย่างไรก็ตาม อย่างอื่นกำหนด โดย Rand (ในคำพูดของ Galt และอื่น ๆ), เช่นคนที่ตายที่ต่อสู้เพื่อเสรีภาพของเขา ทำให้พื้นฐานของเธอ ชี้พอล้างRand obviously understood that actions are motivated by value judgments—indeed, she stressed this fact many times—and that particular actions are motivated by what we value most highly at a given time. But this psychological (or subjective) meaning of “value” was not what she had in mind in her many discussions of altruism and self-sacrifice. As Nathaniel Branden explained in his article “Isn’t Everyone Selfish?” (1962; reprinted in The Virtue of Selfishness):It is a psychological truism—a tautology—that all purposeful behavior is motivated. But to equate “motivated behavior” with “selfish behavior” is to blank out the distinction between an elementary fact of human psychology and the phenomenon of ethical choice. It is to evade the central problem of ethics, namely: by what is man to be motivated?Branden illustrated his point with the following example: Suppose a boy chooses a career by “rational standards,” but his mother disapproves of his decision and pressures him to pursue a career with greater social prestige. The boy accedes to his mother’s wish because he believes he has a “moral duty” as a son to place his mother’s happiness above his own. In this case, according to Branden, it would be “absurd” to maintain that no self-sacrifice is involved just because the boy subjectively values his mother’s happiness more than his own. To say that the boy acted from his highest psychological value is true but trivial. This trite observation tells us nothing about the particular value judgment that motivated the boy’s decision.In short, it is the specific nature of a value judgment that will determine whether an action is self-interested or self-sacrificial. To forgo certain values in pursuit of other values is an inherent aspect of purposeful action and does not qualify as self-sacrifice, according to Rand. But to forgo certain values from a sense of duty, i.e., from the belief that one’s own happiness must be subordinated to a “greater good,” does qualify as self-sacrifice.The concept of duty is the thread that runs throughout Rand’s discussions of self-sacrifice and altruism. Duty (which Rand sometimes distinguished from moral obligation) trumps personal considerations. Duty demands that we sacrifice our own happiness for the sake of other people or for some abstract goal—such as the common good, society, or the state. This is the notion of altruism against which Rand protested so vehemently.Rand acknowledged the possibility of defending self-sacrifice as a voluntary duty, without insisting that altruistic duties be enforced by means of coercive laws. But she was highly skeptical, to say the least, that the distinction between voluntary and coercive duties could be maintained for any period of time. The political system of a given society, she believed, will ultimately reflect the predominant moral beliefs of that society, so to preach the duty of self-sacrifice, even if that duty is seen as voluntary, is to establish the moral foundation for collectivism.As Rand indicated in a passage (quoted above) from her letter to John Hospers, duties normally entail corresponding rights, so to argue that we have a moral duty to sacrifice our own interests to the interests of other people is implicitly to maintain that others have a right to such sacrifices. And from this position it is a short and virtually inevitable st

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอร์จสมิ ธ กล่าวถึงความคิด Ayn Rand ของการเสียสละและบทบาทสำคัญที่ปฏิบัติหน้าที่เล่นในทฤษฎีของการเห็นแก่ตัวของเธอ. ใน "อนุรักษ์: มีข่าวร้าย" (บทความที่อยู่บนพื้นฐานของการบรรยายส่งที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันในปี 1960) Ayn Rand กล่าวว่า : เห็นแก่ตัวถือได้ว่าคนมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อประโยชน์ของตัวเองไม่ให้บริการกับคนอื่น ๆ ที่เป็นเหตุผลเดียวของการดำรงอยู่ของเขาและที่เสียสละเป็นหน้าที่ทางศีลธรรมของเขาที่สูงที่สุดคุณธรรมและความคุ้มค่า ทุนนิยมและความบริสุทธิ์ใจเข้ากันไม่ได้; พวกเขามีปรัชญาตรงข้าม; พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมในคนคนเดียวกันหรือในสังคมเดียวกัน. งบที่คล้ายกันเกิดขึ้นอีกตลอดหลายงานเขียนของแรนด์และเราไม่สามารถชื่นชมความหมายของพวกเขาจนกว่าเราจะเข้าใจความคิดของเธอเสียสละ ในจดหมายที่ยาวและรายละเอียดกับจอห์น Hospers (29 เมษายน 1961) แรนด์เขียน: ผมชื่นชมการกระทำของคุณเพราะมันเป็นคนใจกว้าง ความเอื้ออาทรไม่เสียสละมันเป็นของขวัญที่โปรดปรานหรือมากกว่าเพื่อนที่เกี่ยวข้องสามารถในเหตุผลที่คาดว่า แต่ถ้าการกระทำของคุณได้รับแรงบันดาลใจจากการปฏิบัติหน้าที่เห็นแก่ผู้อื่นฉันจะไม่ได้ชื่นชมมันไม่ได้รับการอนุมัติ. อะไรคือการกระทำของความเอื้ออาทรซึ่ง Ayn Rand ได้รับการอนุมัติหรือไม่ แต่น่าเสียดายที่ปริมาณการตีพิมพ์จดหมายของ Ayn Rand (เอ็ด. ไมเคิลอี Berliner ดัตตันส์, 1995) มีเพียงด้านแรนด์ของจดหมายของเธอกับสถานการณ์ Hospers-ที่ไม่พอใจ Hospers ซึ่งบางครั้งก็คิดว่า "ที่ Ayn ไม่เคยจับได้อย่างถูกต้องจุด ฉันได้ทำและสรุปของเธอในสิ่งที่ผมพูดบางครั้งก็ไม่ได้ทำซ้ำจริงๆสิ่งที่ผมพูดว่า. "แม้จะมีปัญหาของการรู้เพียงด้านใดด้านหนึ่งของความขัดแย้งของพวกเขาจดหมายของแรนด์เพื่อHospers ให้หน้าต่างที่ดีเข้ามาในความบริสุทธิ์ใจมุมมองของเธอและตัวเอง เสียสละและวิธีการที่แนวคิดเหล่านี้แตกต่างไปจากความเอื้ออาทรและความเมตตากรุณา. ดูเหมือนว่า Hospers ซึ่งตอนนั้นการเรียนการสอนปรัชญาที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนีย, Los Angeles, มี (ตามที่แรนด์นำมัน) ครั้งเดียว "ใช้เวลาสองคืนเต็มรูปแบบการพิมพ์วิทยานิพนธ์ของนักศึกษา" เพราะ เขาคิดว่านักเรียนคือ "เหยื่อของความอยุติธรรม" และ Hospers "อยากให้เขาได้รับปริญญาของเขา." แรนด์ยก Hospers ดังนี้: "และยังเชื่อฉันก็คือการเสียสละและชั้นเรียนของฉันได้รับความเดือดร้อนบ้างและอื่น ๆ ไม่ฉัน (ผมก็ง่วงนอนวัน). "หลังจากที่แรนด์ได้มีมติอนุมัติการให้ความช่วยเหลือที่ได้รับจาก Hospers เขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเหตุผลของเธอ ถูกเธอไม่ได้ต่อต้านการเสียสละหลังจากทั้งหมดหรือไม่ตามที่ระบุไว้ในทางที่ยกมาข้างต้นแรนด์ตอบสนองด้วยความแตกต่างระหว่างการเสียสละและความเอื้ออาทร แรนด์มาประกอบการให้ความช่วยเหลือ "ใจกว้างผิดปกติ" โดย Hospers ความจริงที่ว่าว่าเขามีมูลค่านักเรียนของเขาซึ่งเคยเป็นเหยื่อของการก่อนหน้านี้ว่า "ความอยุติธรรม" และต้องการที่จะช่วยให้นักเรียนจบการศึกษาระดับปริญญาของเขา เหล่านี้เป็นค่าส่วนบุคคลสำหรับ Hospers, สิ่งที่เขามีมูลค่าสูงขึ้นกว่า "ความรู้สึกไม่สบาย" ที่เกิดจากการขาดการนอนหลับ การกระทำของเขาไม่ได้เป็น "เสียสละ" เพราะเขาไม่ให้ขึ้นค่าที่สูงขึ้นเพื่อประโยชน์ในการเป็นค่าที่ต่ำกว่า (ในขณะที่แรนด์เขียนอื่น ๆ เสียสละ "คือการยอมจำนนของมูลค่าที่เพิ่มขึ้นเพื่อประโยชน์ของน้อยหนึ่งหรือของ nonvalue ที่.") สมมติว่าแรนด์ยังคงที่สองคืนที่ Hospers ไปโดยไม่ต้องนอนหลับอาจมีสาเหตุมาจากการกำเริบของโรคหนึ่งของ อันตรายเจ็บป่วยหรือคิดว่าการเรียนการสอนของเขาจะได้รับความเดือดร้อน "มาก" มากกว่า "บ้าง" ผลที่ตามมา สถานการณ์ดังกล่าวจะมีคุณสมบัติเป็นความเสียสละที่แท้จริงเพราะ Hospers จะมีความเสี่ยงต่อสุขภาพของตัวเองและความสุขเพื่อประโยชน์ของบุคคลที่ไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งใกล้ชิดกับเขาเพื่อให้แรนด์จะไม่ได้รับการอนุมัติ. ตามที่แรนด์ค่าน้อยกว่าที่เราละเลยใน ความพยายามของเราเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่เราให้สูงขึ้นไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นเครื่องสักการบูชา แต่ถ้าเรายอมสละค่าเหล่านั้นมาจากความรู้สึกของหน้าที่ที่เราอาจจะต้องพูดถึงความเสียสละ นี่คือวิธีที่แรนด์นำเรื่องใน "นี่คือจอห์นกัลท์พูด" จากแผนที่ยักไหล่: ถ้าแม่ซื้ออาหารสำหรับเด็กหิวของเธอมากกว่าหมวกสำหรับตัวเองก็ไม่ได้เป็นความเสียสละของเธอเห็นคุณค่าของเด็กสูงกว่าหมวก ; แต่มันเป็นความเสียสละที่จะชนิดของแม่ที่มีค่าสูงขึ้นเป็นหมวกที่ต้องการลูกของเธอที่จะอดอาหารและฟีดเขาเพียง แต่จากความรู้สึกของหน้าที่เป็น หากมีคนตายต่อสู้เพื่ออิสรภาพของตัวเองมันไม่ได้เป็นความเสียสละเขาไม่เต็มใจที่จะมีชีวิตอยู่เป็นทาส; แต่มันเป็นความเสียสละที่จะชนิดของคนที่เต็มใจ ถ้าผู้ใดปฏิเสธที่จะขายความเชื่อมั่นของเขาก็ไม่ได้เสียสละเว้นแต่เขาเป็นประเภทของคนที่มีความเชื่อมั่นไม่มี. ตัวอย่างของแรนด์ของหมวกและเด็กหิวได้ทำกิจธุระการจัดการที่ดีของความขัดแย้งมีชีวิตชีวาในฟอรั่อินเทอร์เน็ตต่างๆ (ฉันรู้ว่านี้เพราะผมได้มีส่วนร่วมในการอภิปรายเป็นเวลานานหลายสิบปีที่ผ่านมา.) ตามที่นักวิจารณ์ของสถานการณ์หมวกของแรนด์มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสละค่าที่สูงขึ้นสำหรับค่าที่น้อยกว่าเพราะการดำเนินการทั้งหมดมีแรงจูงใจจำเป็นโดยสิ่งที่เราให้ความสำคัญ สูงที่สุดที่จุดที่กำหนดในเวลา ดังนั้นแม่ที่เลือกที่จะซื้ออาหารสำหรับลูกของเธอมากกว่าซื้อหมวกสำหรับตัวเองที่คาดคะเนแสดงให้เห็นผ่านการกระทำของเธอว่าเธอเห็นคุณค่าของเด็กมากกว่าที่เธอเห็นคุณค่าของหมวก-จึงเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่จะพูดถึงเธอเสียสละค่าที่สูงขึ้นสำหรับ ค่าที่น้อยกว่า นั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างแท้จริง. คัดค้านนี้มองเห็นวิวความเครียดของแรนด์ในการทำหน้าที่จากความรู้สึกของหน้าที่ซึ่งเธอถือได้ว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่จะเห็นแก่ตัว แรนด์เน้นคุณลักษณะของการกระทำที่เห็นแก่นี้อีกครั้งและอีกครั้งรวมทั้งในจดหมายของเธอกับจอห์น Hospers: [I] ฉกระทำของคุณได้ในความเป็นจริงรับหน้าที่ทางศีลธรรมนักเรียนจะได้มีสิทธิ์ที่จะเป็น; เขาจะได้มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องเอาจากท่านจะประณามคุณศีลธรรมถ้าคุณปฏิเสธที่จะทำมันและการแข็งค่าเป็นหนี้คุณไม่มีความกตัญญูไม่มีถ้าคุณไม่ทำมัน หน้าที่ในส่วนของชายคนหนึ่งที่แสดงถึงการเรียกร้องในส่วนของอื่น ๆ ; จึง (ตามความบริสุทธิ์ใจ) คุณเป็นหนี้บริการของคุณให้นักเรียน แต่เขาเป็นหนี้คุณไม่มีอะไรหลังจากนั้นเขาได้รวบรวมเพียงของเขาที่ถูกต้องเนื่องจาก จะไม่เป็นสถานการณ์ศีลธรรมหรือความสัมพันธ์ของมนุษย์ในการจัดเรียงนี้เปิดกระเพาะอาหารของคุณ? มันจะเปิดเหมือง และยังนี้จะเป็นความบริสุทธิ์ใจบริสุทธิ์ใช้อย่างสม่ำเสมอ (สังเกตว่านี่เป็นวิธีที่แน่นอนมันถูกนำไปใช้ในทางการเมืองในระดับแกรนด์: ผู้ชายจะหักภาษีเพื่อสนับสนุนคนยากจนที่ยังยากจนเป็นหนี้พวกเขาไม่มีอะไรในทางกลับไม่ได้ความกตัญญูหรือความเคารพอะไร แต่ด่า, denunciations และความต้องการต่อไป .) ตัวอย่างเช่นหมวกแรนด์เป็นโชคร้ายตราบเท่าที่มันไม่ได้คำนึงถึงภาระหน้าที่ทางศีลธรรมพิเศษของพ่อแม่ของพวกเขาให้กับเด็ก (โดยเฉพาะเด็กทารกกำพร้า) องค์ประกอบโครงสร้างซึ่งมีความซับซ้อนมากเรื่อง อย่างไรก็ตามตัวอย่างอื่น ๆ ที่ได้รับจากแรนด์ (ทั้งในการพูดกัลท์และอื่น ๆ ) เช่นว่าคนที่ตายต่อสู้เพื่ออิสรภาพของเขาทำให้จุดพื้นฐานของเธอที่ชัดเจนเพียงพอ. แรนด์ที่เห็นได้ชัดเข้าใจว่าการดำเนินการมีแรงจูงใจจากค่าตัดสินแน่นอนเธอเครียด นี้ความเป็นจริงหลาย ๆ ครั้งและการกระทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ได้รับแรงบันดาลใจจากสิ่งที่เราให้ความสำคัญมากที่สุดในเวลาที่กำหนด แต่ตอนนี้ทางด้านจิตใจ (หรืออัตนัย) ความหมายของ "ค่า" ไม่ว่าสิ่งที่เธอมีอยู่ในใจในการอภิปรายจำนวนมากของเธอเห็นแก่ตัวและการเสียสละ ขณะที่นาธาเนียล Branden อธิบายในบทความของเขา "ไม่ใช่ทุกคนเห็นแก่ตัว?" (1962; พิมพ์ในบารมีแห่งความเห็นแก่ตัว): มันเป็นกำปั้นทุบดิน-จิตวิทยาซ้ำซากที่เด็ดเดี่ยวพฤติกรรมทั้งหมดเป็นแรงบันดาลใจ แต่การที่จะถือเอา "พฤติกรรมแรงบันดาลใจ" กับ "พฤติกรรมเห็นแก่ตัว" คือการว่างเปล่าจากความแตกต่างระหว่างความจริงเบื้องต้นของจิตวิทยามนุษย์และปรากฏการณ์ของทางเลือกทางจริยธรรมที่ มันเป็นสิ่งที่จะหลบเลี่ยงปัญหาที่เกิดขึ้นกลางของจริยธรรมคือ: โดยสิ่งที่เป็นคนที่จะได้รับการกระตุ้นBranden แสดงจุดของเขากับตัวอย่างต่อไปนี้: สมมติว่าเด็กผู้ชายเลือกอาชีพโดย "มาตรฐานที่มีเหตุผล" แต่แม่ของเขาไม่ยอมรับในการตัดสินใจและความกดดันของเขา เขาจะมีอาชีพที่มีศักดิ์ศรีทางสังคมมากขึ้น เด็กลงนามความปรารถนาของแม่ของเขาเพราะเขาเชื่อว่าเขามี "หน้าที่ทางศีลธรรม" เป็นบุตรชายคนที่จะวางความสุขของแม่ของเขาดังกล่าวข้างต้นของเขาเอง ในกรณีนี้ตาม Branden ก็จะ "ไร้สาระ" เพื่อยืนยันว่าไม่มีการเสียสละที่มีส่วนเกี่ยวข้องเพียงเพราะเด็กจิตใจค่าความสุขของแม่ของเขามากกว่าของตัวเอง ที่จะบอกว่าเด็กคนนี้ทำหน้าที่จากมูลค่าทางด้านจิตใจของเขาที่สูงที่สุดคือจริง แต่จิ๊บจ๊อย นี้สังเกตซ้ำซากบอกเราเกี่ยวกับการตัดสินอะไรที่คุ้มค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีแรงจูงใจในการตัดสินใจของเด็ก. ในระยะสั้นจะเป็นลักษณะเฉพาะของการตัดสินค่าที่จะตรวจสอบว่าการดำเนินการเป็นตัวเองมีความสนใจหรือการเสียสละตัวเอง ที่จะสละค่าบางอย่างในการแสวงหาค่าอื่น ๆ เป็นลักษณะโดยธรรมชาติของการกระทำที่เด็ดเดี่ยวและไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นเสียสละตามที่แรนด์ แต่การที่จะสละค่าบางอย่างจากการความรู้สึกของหน้าที่คือจากความเชื่อที่ว่าความสุขของตัวเองจะต้องด้อยสิทธิเพื่อเป็น "ดีกว่า" ไม่มีคุณสมบัติเป็นเสียสละ. แนวคิดของการปฏิบัติหน้าที่เป็นด้ายที่ทำงานตลอดการอภิปรายของแรนด์ของ การเสียสละและความบริสุทธิ์ใจ Duty (ซึ่งบางครั้งแรนด์ประสบความสำเร็จจากภาระผูกพันทางจริยธรรม) สำคัญกว่าการพิจารณาส่วนบุคคล ความต้องการการปฏิบัติหน้าที่ที่เราเสียสละความสุขของเราเองเพื่อประโยชน์ของคนอื่นหรือสำหรับบางคนที่เป็นนามธรรมเป้าหมายเช่นการร่วมกันที่ดีสังคมหรือรัฐ นี่คือความคิดของความบริสุทธิ์ใจกับที่แรนด์ออกมาประท้วงเพื่อให้โกรธได้. แรนด์ได้รับการยอมรับความเป็นไปได้ในการปกป้องเสียสละเป็นหน้าที่ความสมัครใจโดยไม่ต้องยืนยันว่าหน้าที่เห็นแก่ผู้อื่นมีผลบังคับใช้โดยวิธีการของกฎหมายบังคับ แต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่ออย่างมากที่จะพูดน้อยที่ความแตกต่างระหว่างการปฏิบัติหน้าที่ด้วยความสมัครใจและบังคับจะถูกเก็บรักษาไว้เป็นระยะเวลาใด ๆ ระบบการเมืองของสังคมที่กำหนดให้เธอเชื่อว่าท้ายที่สุดจะสะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อทางศีลธรรมเด่นของสังคมที่เพื่อที่จะสั่งสอนหน้าที่ของตัวเองเสียสละแม้ว่าการปฏิบัติหน้าที่ที่ถูกมองว่าเป็นความสมัครใจคือการสร้างรากฐานทางศีลธรรมสำหรับส่วนรวมขณะที่แรนด์ที่ระบุไว้ในเนื้อเรื่อง (ที่ยกมาข้างต้น) จากจดหมายของเธอกับจอห์น Hospers หน้าที่ตามปกตินำมาซึ่งสิทธิที่สอดคล้องกันเพื่อที่จะยืนยันว่าเรามีหน้าที่ทางศีลธรรมที่จะเสียสละผลประโยชน์ของเราเองเพื่อผลประโยชน์ของคนอื่น ๆ โดยปริยายในการรักษาที่คนอื่น ๆ ได้ สิทธิที่จะเสียสละดังกล่าว และจากตำแหน่งนี้ก็เป็นเซนต์สั้นและหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอร์จ เอช. สมิธกล่าวถึง Ayn Rand ความคิดของการเสียสละตัวเอง และที่สำคัญเล่นในบทบาทหน้าที่ด้านทฤษฎีของเธอ

" อนุรักษนิยม : Obituary " ( บทความจากการบรรยายที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน ส่งมอบใน 1960 ) , Ayn Rand พูด :

คือถือผู้นั้นไม่มีสิทธิที่จะอยู่สำหรับ ตัวของเขาเอง ที่ให้บริการแก่ผู้อื่นนั้นเหตุผลเดียวของการดำรงอยู่ของเขาและตนเองเสียสละเป็นคุณธรรมสูงสุดหน้าที่ ความดี และคุณค่า ทุนนิยมและความไม่เห็นแก่ตัวจะเข้ากันไม่ได้ มีปรัชญา ตรงกันข้าม พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมในคนเดียวกัน หรือในสังคมเดียวกัน

คล้ายงบเกิดขึ้นตลอดหลายแรนด์ของงานเขียน และเราไม่สามารถเข้าใจความหมายของพวกเขาถ้าเราไม่เข้าใจความคิดของการเสียสละตนเอง