Toy SoldiersMino is two stops from

Toy Soldiers

Mino is two stops from his destination when he reads the message. He spends the rest of his commute lost to the world—his mind racing through memories, pausing at tender ones and speeding away from others. It is only by force of habit that he makes it off the train at the correct stop, and he immediately sinks down onto a nearby bench to catch his breath. It feels like wild horses are running in his chest, and all he needs, he swears, is a moment.

It’s fine. It doesn’t mean anything, he tells himself. He’s fine.

At dinner he wonders what his friends would say if he told them about the message. Mino knows they don’t want to hear about it anymore, would think he was pathetic to even consider it. So when his friends mention how quiet he’s been, he lies and says that he’s tired, makes a show of yawning and rubbing his eyes, and begs off early.

Once home he washes the dishes left in the sink, does a load of laundry, and takes the garbage out before finally returning to his phone with that ill-fated message.

Hey, I’m in town. Lets meet! Dinner? Drinks? Both?

It seems so unassuming—affable and innocuous even—but Mino knows better. Even after 19 months without any contact, Mino knows better.

He spends the rest of the night in half memories of long twilight walks by the river, of smoky bars and dark, hidden corners, of waking up at dawn wrapped up in early morning quietness and each other.

Okay. Where? When?

At the restaurant the next evening Mino is on time—of course he is—and Taehyun is running 10 minutes late—of course he is. Mino pops a mint taken from the hostess stand into his mouth and plays with the wrapper, hoping that when Taehyun comes through the door that he will look like he doesn’t care half as much as he does.

Or that he doesn’t hate himself for even being here.

A breeze, and his body shivers, the hairs on the back of Mino’s neck stand on end. He turns, casually, casually, and his eyes drink up the black jeans, the well-loved scarf, the same disarming grin and surprising 7:3 hair.

The force of two years barrels violently into his chest, unannounced and unwelcome, a pure surge of emotions—euphoric and excruciating, and equally nostalgic—overwhelms him and Mino can suddenly not get enough oxygen to his lungs. Two years, he realizes quickly, has done nothing to heal all the wounds he received by that perfect set of eyebrows.

He wonders if anything ever will.

“Hey.”

“Heey.” Whereas Mino’s greeting was clipped and unsure, Taehyun draws out the word and infuses it with warmth.

They stand face-to-face, time being measured by the pounding and fluttering of hearts, and it’s Taehyun who bulldozes through all of the distance that should exist between them, steps into Mino’s personal space and envelops him in a hug.

Mino doesn’t return it but closes his eyes against the feeling of Taehyun’s body pressed lightly against him, the cologne that is invading his senses, and he wishes that he hadn’t come.

“I’ve missed you,” Taehyun says when he steps back. And Mino knows that he means it.

But Mino can’t say those words. Sees them as a weakness. Not that matters anymore. “You’re late, kiddo,” he offers instead.

Taehyun makes a face, hates being called a kid when he’s only a year younger, but the familiarity of it, the roles they both
resume, is comforting. “I’m starving. I hope the food is as good as everyone says.”

Mino hopes he’s smiling as they follow the hostess to their table.

It’s after the appetizer course has been cleared, after they’ve talked about how old each other has gotten, all the new lines and wrinkles they can see, and built a bridge from the last time they saw each other—5 a.m. on the street corner across Taehyun’s apartment, Mino’s suitcases loaded into the waiting taxi, and all the maybes and apologies and hopes trapped in between their pressed lips—to this very moment, that everything falls together.

Taehyun is on his phone, amusement tugging at the corner of his lips as he scrolls through his messages and types out replies, his fingers moving rapidly over the screen. Mino remembers then what it’s like to be with Taehyun, who couldn’t hold a conversation, who was never without his phone, who was never really with you even if he was sitting across from you at a dinner table.

Nam Taehyun, who was always so popular.

Mino feels his face flush, embarrassed by how little he has actually changed in two years. He is torn between informing Taehyun of how rude he is being—but that implied that he cared—and letting Taehyun continue on—but then Mino was a fool for tolerating such behavior.

It was always like this between them.

“If you’d rather have dinner with someone else, you’re free to go,” Mino rattles off as he swirls his wine before gesturing to Taehyun’s phone. “I’d hate to be get in the way of such a stimulating conversation.”

Taehyun gets the hint, smirks, and pockets his phone. His eyes sparkle at Mino as he reaches for his own glass. He doesn’t apologize.

Later, they exit the restaurant, scarves wrapped around their necks and hands tucked in deep pockets, and loiter on the sidewalk for a few seconds, adjusting to the cold outside, when Mino turns to Taehyun and says what a nice time he’s had but that he thinks he ought to go.

Taehyun has the most incredulous look on his face—his twisted features momentarily distorting his beauty—and asks Mino if he’s seriously going to leave.

Mino tries to make excuses, is desperate to beg off because he lied and he’s actually had an awful time, but then Taehyun steps close and gently places his hands on Mino’s shoulders and, looking so earnest, asks Mino not to leave.

Mino’s whole heart is in his throat, can feel himself spinning out of control, which was often the case whenever he was with Taehyun, but it’s when he finally makes eye contact with Taehyun that he knows he’s lost.

He always lost when it came to Taehyun.

In Taehyun’s hotel room, they raid the mini-bar and Mino tosses back 3 little bottles of whatever he can find because he’s feeling reckless and unchained and why not because he knows a hangover will be the least of the agony he’s certain to feel in the morning.

Taehyun watches with eyes that don’t betray anything, and he casually selects a beer from the fridge. Sitting on the edge of the bed, he sips leisurely and continues to observe Mino lining up the empty glass bottles like little soldiers on the table—their only witnesses.

Mino doesn’t move when Taehyun creeps up behind him, arms snaking around his waist. Taehyun kisses his neck softly once. Twice. And again. Hands loosen buttons and neither of them register the sound of Mino’s coat falling to the floor. When Mino finally turns around, he kisses Taehyun soundly with his eyes screwed tight, his cry muffled between them.

Taehyun tastes like cigarettes and citrus.

And heartache.

Afterwards, both of them retreat to their separate corners, Taehyun rolling away and taking most of the sheets with him, his back a cold and imposing prospect. Mino is fine with it, is used to it, knows that Taehyun will fall asleep within a matter of minutes.

He also knows that sleep won’t come easily for him tonight. He is contemplating leaving, saving both of them the trouble of saying goodbye in the morning when Taehyun shifts in his sleep and Mino finds Taehyun reaching for him, searching until he’s settled into Mino’s side, head resting on his chest. Bodies pressed close in a tender embrace, all pretense and defenses abandoned, where Taehyun reveals his truest self—these are the moments Mino treasures most.

But they are also the moments that cut Mino the deepest, the ones that make him waver, that make him hope for things he shouldn’t hope for.

When Taehyun walked into the office that one day in the late spring, the new kid with a polite smile and a glint behind his eye, Mino couldn’t deny the attraction he felt. Less than a month later and the both of them were in the midst of a steamy office affair—the two of them barely acknowledging one another by day only to fall into bed with each other by night.

He remembers the afternoon he let Taehyun know that was leaving.

And how Taehyun never once asked him to stay.

When Mino wakes the next morning, it will be to the rising sun and Taehyun's soft caresses. They will shower together and Mino will generously work shampoo through the strands of Taehyun’s hair before kissing his mouth and pressing him against the tiles. Afterwards, when the room service arrives and they both enjoy a light breakfast and each other’s company, the tension and anxiety of the previous evening will be a distant memory. And later, Mino will hail a taxi and load Taehyun’s suitcase into the trunk, a scene that played itself out before in reverse circumstances, and then the awkwardness will be back—the spell of the morning utterly broken. They will hug each other stiffly—one, two pats on the back—and then Taehyun will get into the taxi that will take him to the airport, and Mino will know the devastation of being the one left behind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทหารของเล่นมิโนะได้หยุดสองจากปลายของเขาเมื่อเขาอ่านข้อความ เขาใช้ส่วนเหลือของการเดินทางของเขาหายไปในโลกคือจิตใจของเขาแข่งผ่านความทรงจำ หยุดที่ชำระเงิน และเพิ่มจากผู้อื่น มันเป็น โดยนิสัยของกองทัพเท่านั้นที่เขาทำให้มันปิดรถไฟที่ต้องหยุด และเขาทันทีล้างมือลงบนม้านั่งใกล้เคียงจะจับลมหายใจของเขา มีความรู้สึกเหมือนม้าป่าอยู่ในอกของเขา และทั้งหมดต้อง เขาสาบานต่อสมัย เป็นครู่ไม่เป็นไร เขาจะไม่หมายถึง อะไร บอกตัวเอง กำลังดีที่เย็นที่เขาประหลาดใจว่า เพื่อนของเขาว่า ถ้า เขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับ มิโนะรู้เขาไม่อยากได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป จะคิดว่าเขาน่าสงสารจะได้พิจารณา ดังนั้นเมื่อเพื่อนของเขาพูดถึงว่า เงียบที่เขาได้รับ เขาอยู่ และบอกว่า เขาจะเหนื่อย ทำให้ดู น่า yawning ถูตา และรู้สึกออกก่อนบ้านเขาต่อผิวหน้าอาหารที่เหลือในอ่าง ไม่โหลดซักรีด และนำขยะออกเยี่ยมในโทรศัพท์ของเขากับข้อความนั้นทัพมสุดท้าย เฮ้ ฉันในเมือง ให้พบ อาหารค่ำ เครื่องดื่มหรือไม่ ทั้งสองอย่างเหมือนดังนั้นไปทาง — affable และ innocuous แม้ — แต่มิโนะรู้ดี แม้แต่หลังเดือนที่ 19 ไม่มีผู้ติดต่อ มิโนะรู้ดีเขาใช้ส่วนเหลือของคืนในครึ่งทรงยาวทไวไลท์เดินริมแม่น้ำ ควันและมืด ซ่อนมุม ตื่นขึ้นมาในตอนรุ่งอรุณที่ห่อในความเงียบช่วงเช้าและอื่น ๆ โอเควันนั้น ที่หรือไม่ เมื่อร้านถัดไป มิโนะในตอนเย็นเป็นเวลา — แน่นอนเขาเป็น — และ Taehyun ทำงาน 10 นาทีสาย — แน่นอนเขาเป็น มิโนะปรากฏมิ้นท์ที่มาจากขาผู้หญิงเข้าไปในปากของเขา และเล่นกับกระดาษห่อ หวังว่า เมื่อ Taehyun มาผ่านประตูที่เขาจะดูเหมือน เขาไม่ดูแลครึ่งมากทำไมหรือว่าเขาไม่เกลียดตัวเองสำหรับจะอยู่ที่นี่สะดวก และร่างกายของเขา shivers เส้นขนบนหลังยืนคอของมิโนะในการ เขา เปิด ลวก ๆ ลวก ๆ และตาของเขาดื่มกางเกงยีนส์สีดำ ผ้าพันคอแห่งรัก รอบ ๆ ไร้ disarming เดียวกัน และน่าแปลกใจผม 7:3แรงสองปี barrels โหงเข้าหน้าอกของเขา ไม่ และเบคอนคลื่นบริสุทธิ์ของอารมณ์ — อย่างร่าเริง และ excruciating และเท่า ๆ กันคิด — overwhelms เขา และมิโนะก็ไม่ได้รับออกซิเจนเพียงพอกับปอดของเขา 2 ปี เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็ว ทำอะไรเพื่อรักษาแผลที่เขาได้รับ โดยชุดที่สมบูรณ์แบบของคิ้วเขาประหลาดใจถ้า อะไรจะเคย"เฮ้""Heey" ในขณะที่คำทักทายของมิโนะถูกตัดทอน และแน่ใจ Taehyun ดึงออกคำ และจัดเตรียมด้วยพวกเขายืนลมี เวลาวัด โดยการห้ำและ fluttering ของหัวใจ และเป็น Taehyun ที่ bulldozes ทั้งหมดของระยะห่างที่ควรอยู่ระหว่างขั้นตอน พวกเขาเป็นพื้นที่ส่วนบุคคลของมิโนะ และ envelops เขาในความฮักมิโนะไม่กลับ แต่ปิดตาของเขากับความรู้สึกของร่างกายของ Taehyun กดเบา ๆ กับเขา โคโลญจน์ที่ถูกบุกรุกความรู้สึกของเขา และเขาปรารถนาที่เขาไม่ได้มา"ฉันได้พลาดคุณ Taehyun กล่าวว่า เมื่อเขาก้าวกลับ และมิโนะรู้ดีว่า เขาหมายความ ว่าแต่มิโนะไม่พูดคำเหล่านั้น เห็นเป็นจุดอ่อน ไม่สำคัญอีกต่อไป "คุณสาย kiddo เขาเสนอแทนTaehyun ช่วยให้ใบหน้า เกลียดที่ถูกเรียกว่าเด็กเมื่อเขาเฉพาะปีอายุ แต่ความคุ้นเคยของมัน บทบาทพวกเขาทั้งสองสมัครงาน จะพบ "หิว หวังดีกับทุกคนว่า เป็นการ"มิโนะหวังเขายิ้มดังนั้นมัคคุเทศก์ตารางของพวกเขาจึงเรียนจานถูกล้างข้อมูล หลังจากที่ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับอายุแต่ละอื่น ๆ ได้รับ บรรทัดใหม่และริ้วรอยทั้งหมดพวกเขาสามารถดู และพวกเขาสร้างสะพานสุดเห็นกัน – 05.30 น.ที่มุมถนนข้ามของ Taehyun อพาร์ทเมนท์ กระเป๋าเดินทางของมิโนะที่ถูกโหลดเข้าในรถแท็กซี่รอ และ maybes ทั้งหมด และขอโทษ และความหวังที่ติดอยู่ระหว่างริมฝีปากของพวกเขาถูกกด — การขณะนี้ที่ทุกอย่างเข้าด้วยกันTaehyun บนโทรศัพท์ของเขา สนุกอีกในมุมของริมฝีปากของเขาเขาเลื่อนผ่านข้อความและชนิดออกตอบ นิ้วมือของเขาเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วผ่านหน้าจอของเขาได้ มิโนะจดจำแล้วอะไรมันจะเหมือนกับ Taehyun ที่ไม่สามารถเก็บการสนทนา ใครไม่เคยไม่โทรศัพท์ของเขา ซึ่งไม่จริงกับคุณแม้ว่าเขานั่งฝั่งตรงข้ามคุณที่โต๊ะอาหารTaehyun น้ำ ที่เป็นที่นิยมอยู่เสมอมิโนะรู้สึกล้าง หน้าอับอาย โดยวิธีเขาจะเปลี่ยนแปลงในปีที่สอง เขามีรอยฉีกระหว่างแจ้ง Taehyun ของหยาบคายว่าเขากำลัง — แต่ที่นัยว่า เขาดูแล — และ Taehyun ต่อบน — แต่แล้ว มิโนะเป็นคนโง่สำหรับ tolerating พฤติกรรมดังกล่าวได้เสมอเช่นนี้ระหว่าง"ถ้าคุณค่อนข้างจะมีมื้อเย็นกับคนอื่น คุณฟรีไป มิโนะ rattles ออกเป็นเขา swirls ไวน์ของเขาก่อน gesturing โทรศัพท์ของ Taehyun "ฉันจะเกลียดชังได้รับทางสนทนากระตุ้น"Taehyun ได้รับคำแนะนำ smirks และโทรศัพท์ของคน ๆ ตาของเขาวาวที่มิโนะเป็นเขาถึงในแก้วของเขาเอง เขาไม่ขอโทษภายหลัง พวกเขาออกจากร้าน ผ้าพันคอที่โอบรอบคอของพวกเขา และมือที่อยู่ในกระเป๋าลึก และ loiter สำหรับสองสามวินาที ปรับให้เย็นภายนอก เมื่อมิโนะเป็น Taehyun และกล่าวว่า อะไรดีเวลาเขามีแต่ว่าเขาคิดว่า ควรจะไปในสารพัดTaehyun ได้ดูสุดพิศวงบนใบหน้าของเขา — คุณลักษณะของเขาบิดพลาง ๆ distorting ความงามของเขา — และถามมิโนะถ้า เขาอย่างจริงจังจะทำให้มิโนะพยายามให้ข้อแก้ตัว เป็นหมดหวังที่จะขอปิด เพราะเขาโกหก และเขาได้มีเวลาน่ากลัวจริง ๆ แต่แล้ว ตอน Taehyun ปิด และเบา ๆ มือของมิโนะไหล่และ มองให้คนได้ความ ถามมิโนะไม่ไปหัวใจทั้งหมดของมิโนะอยู่ในคอของเขา สามารถรู้สึกตัวเองปั่นออกจากการควบคุม ซึ่งมักจะมีกรณีเมื่อเขาถูก Taehyun แต่มันเมื่อเขาทำให้ตากับ Taehyun ที่เขารู้เขาได้หายไปในที่สุดเขาจะหายไปเมื่อมันมาถึง Taehyunในห้องพักของ Taehyun พวกเขาโจมตีมินิบาร์และมิโนะ tosses ขวดเล็กกลับ 3 สิ่งเขาสามารถค้นหาได้เนื่อง จากเขารู้สึกเสี่ยง และ unchained และทำไมไม่ เพราะเขารู้ว่าอาการเมาค้างจะน้อยที่สุดของทุกข์ทรมานที่เขาอยู่ในใจTaehyun นาฬิกากับสายตาที่ไม่ทรยศอะไร และเขาตั้งใจเลือกเบียร์จากตู้เย็น นั่งบนขอบเตียง sips เลานจ์ และยังสังเกตเห็นทหารมิโนะซับค่าขวดแก้วเปล่าเช่นน้อยบนโต๊ะ — พยานของพวกเขาเท่านั้นมิโนะไม่ย้ายเมื่อ Taehyun เลื้อยขึ้นหลังเขา แขน snaking รอบเอวของเขา Taehyun จูบคอของเขาเบา ๆ หนึ่งครั้ง สอง และอีกครั้ง มือปล่อยปุ่ม และไม่ได้ลงทะเบียนตราเสียงของมิโนะของตกพื้น เมื่อมิโนะเป็นรอบสุดท้าย เขาจูบ Taehyun สนิทกับตาเมาแน่น muffled ระหว่างการร้องของเขาTaehyun รสนิยมเช่นบุหรี่และส้มและ heartacheภายหลัง ทั้งสองเหล่านั้นถอยกลับไปมุมแยกของพวกเขา Taehyun กลิ้งไป และทำส่วนใหญ่ของแผ่นงานกับเขา เขาหวัดโน้มสง่างาม มิโนะดีด้วย ใช้ได้ รู้ว่า Taehyun จะหลับภายในกี่นาทีเขายังรู้ว่า นอนหลับจะไม่มาง่าย ๆ สำหรับเขาคืนนี้ เขาจะคิดออก บันทึกของพวกเขาทั้งสอง ปัญหาของลาในตอนเช้าเมื่อ Taehyun กะเขานอนหลับและมิโนะพบ Taehyun ถึงเขา ค้นหาจนกว่าเขาจะถูกจับคู่เข้าด้านข้างของมิโนะ หัววางบนหน้าอกของเขา กดปิดในอ้อมกอดเงิน สนิท และป้องกันร่างกายถูกทอดทิ้ง ซึ่ง Taehyun เผยเขา truest ตนเอง — นี่มิโนะสมบัติมากที่สุดคือการแต่ก็ยังเป็นช่วงเวลาที่ตัดมิโนะลึกที่สุด คนที่ทำให้เขาพลิ้วไหว ที่ทำให้เขาหวังว่าสิ่งที่เขาไม่ควรหวังเมื่อ Taehyun เดินไปวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิที่ล่าช้า เด็กใหม่ด้วยรอยยิ้มสุภาพ glint หลังนัยน์ตาของเขา มิโนะไม่ปฏิเสธเพราะเขารู้สึกว่า น้อยกว่าหนึ่งเดือนต่อมาและทั้งสองของพวกเขาที่กลางเรื่องสำนักงานร้อน — เขาแทบจิตอีกแบบหนึ่ง โดยเฉพาะจะตกเตียงกันยามค่ำคืนทั้งสองเขาจดจำยามบ่ายที่เขาให้ Taehyun รู้ที่ถูกทิ้งและวิธี Taehyun ไม่เคยขอให้เขาพักเมื่อมิโนะกลับตอนเช้าถัดไป มันจะอาทิตย์และ caresses อ่อนของ Taehyun พวกเขาจะอาบน้ำร่วมกัน และมิโนะจะรับทำงานแชมพูผ่าน strands ของผมของ Taehyun ก่อนที่จะจูบปาก และกดเขากับกระเบื้อง ภายหลัง เมื่อมาถึงพัก และพวกเขาทั้งสองเพลิดเพลินกับอาหารและบริษัทของผู้อื่น ความตึงเครียดและความวิตกกังวลของค่ำคืนก่อนหน้านี้จะได้หน่วยความจำที่ห่างไกล ภายหลัง มิโนะจะตะโกนเรียกแท็กซี่ และโหลดของ Taehyun กระเป๋าเดินทางเป็นลำตัว ฉากที่เล่นเองออกก่อนในสถานการณ์ย้อนกลับ แล้ว awkwardness ที่จะกลับตัวสะกดของตอนเช้าโคตรเสีย พวกเขาจะกอดกัน stiffly — pats หนึ่ง สองหลัง — แล้ว Taehyun จะได้รับในรถแท็กซี่ที่จะนำเขาไปสนามบิน และมิโนะจะรู้ภายหลังจากที่กำลังที่เหลืออยู่เบื้องหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตุ๊กตาทหารMino เป็นสองหยุดจากปลายทางของเขาเมื่อเขาอ่านข้อความ เขาใช้เวลาที่เหลือของการเดินทางของเขาหายไปกับโลกของเขาแข่งใจผ่านความทรงจำหยุดที่คนซื้อและเร่งออกไปจากคนอื่น ๆ มันเป็นเพียงโดยการบังคับของนิสัยที่เขาทำให้มันออกจากรถไฟที่ป้ายที่ถูกต้องและทันทีที่เขาจมลงบนม้านั่งที่ใกล้เคียงที่จะจับลมหายใจของเขา มันรู้สึกเหมือนม้าป่ากำลังทำงานอยู่ในหน้าอกของเขาและสิ่งที่เขาต้องการเขาสาบานว่าจะเป็นช่วงเวลา. มันเป็นเรื่องที่ดี มันไม่ได้หมายความว่าอะไรเขาบอกว่าตัวเอง เขาเป็นคนดี. อาหารค่ำที่เขาสงสัยสิ่งที่เพื่อนของเขาจะบอกว่าถ้าเขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับข้อความ Mino รู้ว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับมันอีกต่อไปจะคิดว่าเขาเป็นคนที่น่าสงสารที่จะได้พิจารณา ดังนั้นเมื่อเพื่อนของเขาพูดถึงวิธีการที่เงียบสงบที่เขาได้รับเขาอยู่และบอกว่าเขาเหนื่อยทำให้การแสดงของหาวและขยี้ตาของเขาและขอให้ออกในช่วงต้น. เมื่อบ้านของเขาล้างจานที่เหลืออยู่ในอ่าง, ไม่ใส่ผ้า, และใช้เวลาขยะออกมาก่อนที่จะกลับไปยังโทรศัพท์ของเขากับว่าข้อความอาภัพ. เฮ้ผมอยู่ในเมือง ช่วยตอบสนอง! อาหารค่ำ? เครื่องดื่ม? ทั้งสอง? ดูเหมือนดังนั้นถ่อมตัว-น่ารักและไม่น่ากลัวแม้ แต่ Mino รู้ดี แม้หลังจาก 19 เดือนโดยไม่ต้องติดต่อใด ๆ Mino รู้ดี. เขาใช้เวลาที่เหลือของคืนในความทรงจำครึ่งหนึ่งของสนธยายาวเดินริมแม่น้ำของบาร์ควันและความมืดมุมที่ซ่อนอยู่ของการตื่นขึ้นในยามเช้าห่ออยู่ในความสงบในตอนเช้า และแต่ละคนอื่น ๆ . เอาล่ะ ที่ไหน? เมื่อไหร่? ที่ร้านอาหารตอนเย็นต่อไป Mino อยู่ในเวลาของหลักสูตรที่เขาเป็นและ Taehyun กำลังทำงาน 10 นาทีปลายแน่นอนเขาเป็น Mino ปรากฏมิ้นท์ที่นำมาจากเจ้าภาพยืนเข้าไปในปากของเขาและเล่นกับเสื้อคลุมหวังว่าเมื่อ Taehyun มาผ่านประตูที่เขาจะมีลักษณะเหมือนเขาไม่ได้ดูแลครึ่งเท่าที่เขาทำ. หรือว่าเขาไม่ได้เกลียด แม้ตัวเองมาอยู่ที่นี่. สายลมและสั่นร่างกายของเขาขนบนหลังของขาคอ Mino ที่สิ้นสุด เขาหันลวกลวกและดวงตาของเขาดื่มขึ้นกางเกงยีนส์สีดำ, ผ้าพันคอดีรักยิ้มเดียวกันโกรธและที่น่าแปลกใจที่ 7: 3. ผมแรงของทั้งสองบาร์เรลปีรุนแรงเข้าไปในหน้าอกของเขาเงียบ ๆ และไม่พอใจที่บริสุทธิ์ กระชากอารมณ์ร่าเริงและระทมทุกข์และเท่าเทียมกันคิดถึง-ทุกข์ระทมเขาและ Mino อย่างกระทันหันไม่สามารถได้รับออกซิเจนมากพอที่จะปอดของเขา สองปีที่ผ่านมาเขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วไม่ได้ทำอะไรเพื่อรักษาบาดแผลที่เขาได้รับจากการที่ชุดที่สมบูรณ์แบบของคิ้ว. เขาสงสัยว่าอะไรจะเคย. "เฮ้." "Heey." ในขณะที่อวยพร Mino ถูกตัดและไม่แน่ใจ, Taehyun ดึงออก คำและอบอวลด้วยความอบอุ่น. พวกเขายืนใบหน้าเพื่อใบหน้าเวลาถูกวัดโดยห้ำหั่นและกระพือของหัวใจและก็ Taehyun ที่ bulldozes ผ่านทั้งหมดของระยะทางที่ควรอยู่ระหว่างพวกเขาก้าวเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว Mino และซอง เขาอยู่ในอ้อมกอด. Mino ไม่กลับมา แต่ปิดตาของเขากับความรู้สึกของร่างกาย Taehyun ของกดเบา ๆ กับเขาโคโลญจ์ที่ย่ำยีความรู้สึกของเขาและเขาปรารถนาที่เขาไม่ได้มา. "ฉันคิดถึงเธอ "Taehyun กล่าวว่าเมื่อเขาก้าวกลับ และ Mino รู้ว่าเขาหมายความว่ามัน. แต่ Mino ไม่สามารถพูดคำเหล่านั้น เห็นพวกเขาเป็นจุดอ่อน ไม่ว่าเรื่องอีกต่อไป "คุณสาย, Kiddo" เขามีแทน. Taehyun ทำให้ใบหน้าเกลียดถูกเรียกว่าเป็นเด็กเมื่อเขาเป็นเพียงปีที่อายุน้อยกว่า แต่ความคุ้นเคยของมันบทบาทที่พวกเขาทั้งสองกลับมาปลอบโยน "ฉันหิว ฉันหวังว่าอาหารเป็นสิ่งที่ดีที่ทุกคนกล่าวว่า. " Mino หวังว่าเขายิ้มที่พวกเขาทำตามเจ้าภาพไปที่โต๊ะของพวกเขา. มันเป็นหลังจากจบหลักสูตรอาหารเรียกน้ำย่อยได้รับการล้างหลังจากที่พวกเขาได้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการเดิมที่แต่ละอื่น ๆ มีอากาศทั้งหมดใหม่ เส้นและริ้วรอยที่พวกเขาสามารถมองเห็นและสร้างสะพานจากครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นกัน-05:00 บนมุมถนนฝั่งตรงข้ามอพาร์ทเม้น Taehyun ของกระเป๋าเดินทาง Mino ของโหลดลงในรถแท็กซี่รอและ maybes ทั้งหมดและขอโทษและความหวังขังอยู่ในระหว่างพวกเขา กดริมฝีปาก-ถึงช่วงเวลานี้มากทุกอย่างที่อยู่ด้วยกัน. Taehyun อยู่ในโทรศัพท์ของเขาสนุกดึงที่มุมของริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาเลื่อนผ่านข้อความและประเภทการตอบกลับของนิ้วมือของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผ่านหน้าจอ Mino จำได้แล้วสิ่งที่มันต้องการที่จะอยู่กับ Taehyun ที่ไม่สามารถระงับการสนทนาที่ไม่เคยโดยไม่ต้องโทรศัพท์ของเขาผู้ซึ่งไม่เคยจริงๆกับคุณแม้ว่าเขากำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับคุณที่โต๊ะอาหารค่ำ. น้ำ Taehyun ซึ่งเป็น มักจะเป็นที่นิยมดังนั้น. Mino รู้สึกล้างใบหน้าของเขาอายโดยวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขามีการเปลี่ยนแปลงจริงในอีกสองปี เขาถูกฉีกขาดระหว่างแจ้ง Taehyun ของวิธีหยาบเขาจะถูก แต่ที่ส่อให้เห็นว่าเขาได้รับการดูแลและให้ดำเนินการต่อ Taehyun-แต่แล้ว Mino เป็นคนโง่ทนพฤติกรรมดังกล่าว. มันเป็นอย่างนี้เสมอระหว่างพวกเขา. "ถ้าคุณต้องการ ค่อนข้างมีอาหารค่ำกับคนอื่นคุณจะมีอิสระที่จะไป "Mino เขย่าแล้วมีเสียงออกในขณะที่เขา swirls ไวน์ของเขาก่อนที่จะชี้ไปยังโทรศัพท์ของ Taehyun "ฉันเกลียดที่จะต้องได้รับในทางของการสนทนากระตุ้น." Taehyun ได้รับคำใบ้, smirks และกระเป๋าโทรศัพท์ของเขา ประกายตาของเขาที่ Mino ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วของเขาเอง เขาไม่ขอโทษ. ต่อมาพวกเขาออกจากร้านอาหาร, ผ้าพันคอพันรอบคอและมือของพวกเขาซุกอยู่ในกระเป๋าลึกและเดินเตร่บนทางเท้าไม่กี่วินาที, การปรับตัวให้เย็นนอกเมื่อ Mino หันไป Taehyun และบอกว่าสิ่งที่ เวลาที่ดีเขามี แต่ที่เขาคิดว่าเขาควรจะไป. Taehyun มีลักษณะไม่เชื่อมากที่สุดเกี่ยวกับคุณสมบัติใบหน้าของเขาบิดของเขาชั่วขณะบิดเบือนของเขาความงามและถาม Mino ถ้าเขาอย่างจริงจังจะออกจาก. Mino พยายามที่จะทำให้ข้อแก้ตัวเป็นหมดหวังที่จะ ขอออกเพราะเขาโกหกและเขาก็มีความจริงเวลาที่น่ากลัว แต่แล้ว Taehyun ขั้นตอนที่ใกล้ชิดและค่อยๆวางพระหัตถ์บนไหล่ของ Mino และมองเพื่อเอาจริงเอาจังถาม Mino ไม่ให้ออกจาก. สุดใจ Mino อยู่ในลำคอของเขาสามารถรู้สึกตัวเองปั่น ออกจากการควบคุมซึ่งมักจะเป็นกรณีที่เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่กับ Taehyun แต่ก็เมื่อเขาจนทำให้การติดต่อกับ Taehyun ว่าเขารู้ว่าเขาสูญเสียดวงตา. เขามักจะหายไปเมื่อมันมาถึง Taehyun. ในห้องพักของโรงแรม Taehyun ของพวกเขาบุกมินิ บาร์และ Mino โยนกลับ 3 ขวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสิ่งที่เขาสามารถหาเพราะเขารู้สึกประมาทและเชนด์และทำไมไม่ได้เพราะเขารู้ว่าอาการเมาค้างจะน้อยที่สุดของความทุกข์ทรมานที่เขาเป็นบางอย่างที่จะรู้สึกในตอนเช้า. Taehyun นาฬิกาด้วยตาที่ไม่ได้ ทรยศอะไรและเขาตั้งใจเลือกเบียร์จากตู้เย็น นั่งอยู่บนขอบเตียงเขาจิบสบายและยังคงสังเกต Mino แถวขวดแก้วที่ว่างเปล่าเช่นทหารเล็ก ๆ น้อย ๆ บนโต๊ะของพวกเขาเป็นพยานเท่านั้น. Mino ไม่เคลื่อนไหวเมื่อ Taehyun ครีพขึ้นหลังเขาแขน snaking รอบเอวของเขา . Taehyun จูบคอของเขาเบา ๆ หนึ่งครั้ง สองครั้ง และอีกครั้ง มือคลายปุ่มและไม่ใช่ของพวกเขาลงทะเบียนเสียงของเสื้อ Mino ล้มไปกองกับพื้น เมื่อ Mino ที่สุดก็หันไปรอบ ๆ เขาจูบ Taehyun อุตุด้วยดวงตาของเขาเมาแน่นเสียงร้องของเขาในลำคอระหว่างพวกเขา. Taehyun รสชาติเหมือนบุหรี่และส้ม. และความโศกเศร้า. หลังจากนั้นทั้งสองคนหนีไปยังมุมที่แยกจากกันของพวกเขา Taehyun กลิ้งออกไปและการใช้มากที่สุดของ แผ่นกับเขาหลังของเขาเป็นโอกาสที่หนาวเย็นและการจัดเก็บภาษี Mino ดีกับมันถูกนำมาใช้ให้มันรู้ว่า Taehyun จะหลับไปภายในไม่กี่นาที. นอกจากนี้เขายังรู้ว่าการนอนหลับจะได้มาอย่างง่ายดายสำหรับเขาในคืนนี้ เขาได้รับการใคร่ครวญออกประหยัดทั้งของพวกเขาปัญหาของการบอกลาในตอนเช้าเมื่อ Taehyun กะในการนอนหลับของเขาและพบว่า Mino Taehyun ถึงสำหรับเขาค้นหาจนกว่าเขาจะตัดสินในด้าน Mino ของหัววางอยู่บนหน้าอกของเขา ร่างกายกดปิดในอ้อมกอดซื้อ, ข้ออ้างและป้องกันทั้งหมดที่ถูกทอดทิ้งที่ Taehyun เผยให้เห็นตัวเองเหล่านี้เป็นช่วงเวลาที่แท้จริงของเขาสมบัติ Mino ที่สุด. แต่พวกเขายังมีช่วงเวลาที่ตัด Mino ลึกที่สุดของคนที่ทำให้เขาลังเลใจที่ทำให้ เขาหวังว่าสิ่งที่เขาไม่ควรหวัง. เมื่อ Taehyun เดินเข้าไปในสำนักงานว่าวันหนึ่งในปลายฤดูใบไม้ผลิเด็กใหม่ด้วยรอยยิ้มสุภาพและแววตาที่อยู่เบื้องหลังของเขา Mino ไม่สามารถปฏิเสธที่ดึงดูดความสนใจเขารู้สึกว่า น้อยกว่าเดือนต่อมาและทั้งสองของพวกเขาในท่ามกลางของสำนักงานร้อนเรื่องที่สองของพวกเขาแทบจะไม่ยอมรับอีกคนหนึ่งวันเท่านั้นที่จะตกอยู่ในเตียงกับแต่ละอื่น ๆ ในเวลากลางคืน. เขาจำได้ว่าในช่วงบ่ายเขาให้ Taehyun รู้ว่า กำลังจะออกจาก. และวิธีการ Taehyun ไม่เคยขอให้เขาอยู่. เมื่อ Mino ตื่นเช้าวันรุ่งขึ้นก็จะเป็นดวงอาทิตย์ขึ้นและ Taehyun ของ caresses นุ่ม พวกเขาจะอาบน้ำด้วยกันและ Mino จะทำงานอย่างไม่เห็นแก่ตัวแชมพูผ่านเส้นของผม Taehyun ก่อนที่จะจูบปากของเขาและกดเขากับกระเบื้อง หลังจากนั้นเมื่อได้ให้บริการห้องพักมาถึงและพวกเขาทั้งสองรับประทานอาหารเช้าแสงและแต่ละ บริษัท อื่น ๆ ของความตึงเครียดและความวิตกกังวลของเย็นก่อนหน้านี้จะเป็นความทรงจำที่ห่างไกล และหลังจากนั้นจะ Mino ลูกเห็บรถแท็กซี่และโหลดกระเป๋าเดินทาง Taehyun เข้าไปในลำต้นฉากที่เล่นตัวเองออกมาก่อนในสถานการณ์กลับแล้วอึดอัดจะสะกดกลับของเช้าหักอย่างเต็มที่ พวกเขาจะกอดกันและกันเคร่งครัด-หนึ่งสองตบบนหลังแล้ว Taehyun จะได้รับในรถแท็กซี่ที่จะพาเขาไปที่สนามบินและ Mino จะได้รู้ว่าความเสียหายจากการถูกทิ้งไว้ข้างหลังหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทหารของเล่น

มิเป็นสองหยุดปลายทางของเขาเมื่อเขาอ่านข้อความ เขาใช้เวลาที่เหลือของการเดินทางของเขาหายไปในโลกของเขาใจแข่งผ่านความทรงจำ สะดุดที่ใบอ่อนๆ และเพิ่มความเร็วให้ห่างจากคนอื่น ๆ มันเป็นเพียงโดยการบังคับของนิสัยที่เขาทำให้มัน ลงจากรถไฟที่หยุดที่ถูกต้อง และทันทีที่เขาเก็บลงบนม้านั่งใกล้ๆ เพื่อหายใจมันรู้สึกเหมือนพวกม้ากำลังวิ่งอยู่ในหน้าอกของเขาและทั้งหมดที่เขาต้องการ เขาสาบานว่า สักครู่

ไม่เป็นไร มันไม่ได้หมายถึงอะไร เขาจะบอกเอง เขาสบายดี

เย็นที่เขาสงสัยว่าเพื่อนเค้าบอกว่า ถ้าเค้าบอกพวกเขาเกี่ยวกับข้อความ มิรู้ว่าพวกเขาไม่ต้องการได้ยินเรื่องนี้อีก คงคิดว่าเขาน่าสงสารจะพิจารณามันดังนั้นเมื่อเพื่อนพูดถึงเงียบเขาก็โกหกและบอกว่าเขาเหนื่อย ทำให้การแสดงของหาวแล้วขยี้ตาของเขา และขอก่อน

เมื่อเขาล้างจานทิ้งไว้ในอ่างล้างจาน มีโหลดของซักรีด และนำขยะออกก่อนที่จะกลับไปที่โทรศัพท์ ของเขาด้วย จะกำหนดข้อความ

เฮ้ ผมอยู่ในเมือง ช่วยให้พบ ! อาหารเย็นเหรอ ดื่มเหรอ ? ทั้งสอง ?

มันดูอ่อนโยนไม่แม้แต่ถ่อมตัวและมิโนะรู้ดี หลังจากถึง 19 เดือน โดยไม่ต้องติดต่อใด ๆ มิรู้ดีกว่า

เขาใช้เวลาที่เหลือของคืนในครึ่งความทรงจำของทไวไลท์เดินเล่นริมแม่น้ำ แถบทึบและมืดมุมที่ซ่อนอยู่ , ตื่นแต่เช้าห่อขึ้นในตอนเช้าคือความสงบและแต่ละอื่น ๆ .

โอเค ที่ไหน ? เมื่อไร ?

ที่ร้านอาหารมิเย็นต่อไป ในเวลาที่แน่นอน เขาคือ แท ฮยอน วิ่งสาย 10 นาทีแน่นอน มิปรากฏ มิ้นท์ถ่ายจากพนักงานต้อนรับที่ยืนเข้าไปในปากของเขา และเล่นกับเสื้อคลุม หวังว่า เมื่อแทฮยอนมาผ่านประตูนั้น เขาจะดูว่า เขาจะดูแลไม่ครึ่งเท่าที่เขา

หรือที่เขาไม่เกลียดตัวเอง แม้ที่นี่

สายลมสั่นและร่างกายของเขา ขนหลังคอของมิโนะยืนบนปลาย เขาเปลี่ยน , ลวก , ลวก , และตาของเขาดื่ม กางเกงยีนส์สีดำ ดวง ผ้าพันคอ แบบพียิ้มและน่าประหลาดใจนั้นผม

แรงสองปีบาร์เรลรุนแรงในหน้าอกของเขาเงียบและไม่พอใจ กระชากอารมณ์ร่าเริง บริสุทธิ์ และ ระทมทุกข์และคิดถึงกัน overwhelms เขาและมิโน ก็ไม่ได้รับออกซิเจนเพียงพอในปอดของเขา สองปี เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็ว ได้ทำอะไรเพื่อรักษาบาดแผลที่เขาได้รับทั้งหมด โดยชุดที่สมบูรณ์แบบของคิ้ว

เขาสงสัยว่าสิ่งที่เคยจะ

" เฮ้ "

" เฮ้ ในขณะที่มิทักทายไว้และไม่แน่ใจ แทยอนดึงออกคําและอบอวลด้วยไออุ่น

เค้ายืนหันหน้าเข้าหากัน ,เวลาที่ถูกวัดโดยเต้นแรงเต้นของหัวใจ และมันคือแทฮยอนที่ bulldozes ตลอดระยะทางที่ควรอยู่ระหว่างพวกเขาก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว Mino และห่อหุ้มเขาเข้ามากอด

มิก็ไม่กลับมา แต่ปิดตา กับความรู้สึกของแทฮยอนกดเบา ๆร่างกายต่อต้านเขา โคโลญจ์ที่ถูกบุกรุก ความรู้สึกของเขาและเขาปรารถนาที่เขาไม่ได้มา . . .

" ฉันคิดถึงเธอ " แทยอนกล่าวว่าเมื่อเขาเดินกลับมา และ มิรู้ว่าเขาหมายความว่า

แต่มิสามารถไม่พูดคำเหล่านั้น เห็นเป็นจุดอ่อน ไม่เรื่องนั้นอีกต่อไป " คุณมาสายนะ เด็กน้อย " เขาเสนอแทน

แทฮยอนทำหน้าไม่ชอบให้เรียกว่าเด็กเมื่อเขาอายุเพียง 1 ปี แต่ความคุ้นเคยของมัน บทบาททั้งคู่
ประวัติเป็นคนอบอุ่น " ฉันหิวแล้ว ฉันหวังว่าอาหารจะดีอย่างที่ทุกคนบอกว่า "

มิหวัง เขายิ้มขณะที่พวกเขาตามปฏิคมของโต๊ะ

มันหลังจากทานหลักสูตรเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่พวกเขาได้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการเก่าที่แต่ละอื่น ๆได้รับทั้งหมดใหม่เส้นและริ้วรอยที่พวกเขาสามารถเห็นและสร้าง สะพานจากครั้งสุดท้ายที่พวกเขาพบกัน other-5 น.