For 30 years, the word "sweatshop"

For 30 years, the word "sweatshop" has conjured up a very specific image: low-wage Asian workers making branded clothes in crowded, unsafe factories for consumers overseas. The power of that image has launched human rights campaigns, altered how major companies source their products and informed (often incorrectly) how politicians in rich countries shape their trade policies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

30 ปี มีวิงวอนคำ "sweatshop" ขึ้นเป็นภาพที่เฉพาะเจาะจงมาก: ต่ำค่าจ้างคนงานเอเชียที่ทำให้แบรนด์เสื้อผ้าในโรงงานแออัด ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้บริโภคในต่างประเทศ พลังของภาพที่ได้เปิดตัวแคมเปญสิทธิมนุษยชน การเปลี่ยนแปลงวิธีบริษัทแหล่งผลิตภัณฑ์ของพวกเขา และทราบว่า นักการเมืองในประเทศร่ำรวยรูปร่างนโยบายการค้าของพวกเขา (มักจะไม่ถูกต้อง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

30 ปีสำหรับคำว่า "นรก" ได้เสกภาพที่เฉพาะเจาะจงมาก: แรงงานเอเชียค่าแรงต่ำทำให้เสื้อผ้ามียี่ห้อในที่แออัดโรงงานที่ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้บริโภคในต่างประเทศ พลังของภาพที่ได้เปิดตัวแคมเปญสิทธิมนุษยชนการเปลี่ยนแปลงวิธีการที่ บริษัท ที่สำคัญแหล่งผลิตภัณฑ์ของพวกเขาและแจ้ง (มักจะไม่ถูกต้อง) วิธีการที่นักการเมืองในประเทศที่อุดมไปด้วยรูปร่างนโยบายการค้าของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

30 ปี คำว่า " ร้านขนมหวาน " ได้ conjured ขึ้นภาพเฉพาะค่าจ้างแรงงานต่ำมาก : เอเชียทำเสื้อผ้าแบรนด์ในแออัด ไม่ปลอดภัย โรงงาน สำหรับผู้บริโภคในต่างประเทศ พลังของภาพนั้น ได้เปิดตัวแคมเปญสิทธิมนุษยชน การเปลี่ยนแปลงวิธีการ บริษัท ใหญ่แหล่งผลิตภัณฑ์และแจ้งของพวกเขา ( มักจะไม่ถูกต้อง ) ว่านักการเมืองในประเทศที่ร่ำรวย รูปร่างของนโยบายการค้าของพวกเขา