The earliest known record of Japane

The earliest known record of Japanese dance is in the Kojiki, a work about the history of Japan from its mythological origins to the present day. In it, the Sun Goddess Amaterasu is coaxed out of a cave by a dancing woman named Amenouzimenomikoto. Dance, in ancient Japan, is thought to have been based on the native religion of Japan, Shinto. Dancing was used to pray and honour the Gods.

In the 7th century, two types of dance were introduced to Japan from China: Bugaku and Sangaku. Bugaku was entertainment for the aristocracy, with the dance movements being very serene and quiet. Sangaku however, was very lively. Sangaku did not just involve dance, but also encompassed such attractions as music, puppetry, and acrobatics. It lent itself more to the working people of Japan. Buygaku still exists and now consists of court dances. Sangaku does not exist as a separate form, but, as Japan has done with other bits of Chinese culture, been assimilated into Japanese culture. Sangaku became Sarugaku, a lively form of dance which was performed at various social functions. Sarugaku eventually, around the 10th century, became Noh theatre, a combination of dance and theatre.

Kabuki theatre started around the 17th century. It was a mixture of Noh, traditional folk dance, traditional music, and puppetry. Kabuki was a true synthesis of all these styles, with equal emphasis placed on the play, the dance, and the music.

Dengaku is the predecessor of Japanese folk dance. These dances were danced in the fields to pray for a good harvest, or thank the gods for providing one. They gradually became traditional folk dances. Since Dengaku was centred on work and was made up of working man’s dances, traditional folk dances identified themselves chiefly with the life of the Japanese man or woman.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ว่ามีการบันทึกที่เก่าแก่ที่สุดของการเต้นรำของญี่ปุ่นอยู่ใน Kojiki ทำงานเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่นจากต้นกำเนิดของตำนานมาจนถึงปัจจุบัน ในนั้นเทพธิดาอาทิตย์ Amaterasu ถูกเกลี้ยกล่อมจากถ้ำโดยผู้หญิงเต้นรำชื่อ Amenouzimenomikoto เต้นรำในญี่ปุ่นโบราณก็คิดว่าจะได้รับขึ้นอยู่กับศาสนาชาวญี่ปุ่นชินโต เต้นรำถูกใช้ในการสวดมนต์และให้เกียรติพระเจ้า. ในศตวรรษที่ 7 สองประเภทของการเต้นรำถูกนำไปยังประเทศญี่ปุ่นจากประเทศจีน: Bugaku และ Sangaku Bugaku เป็นความบันเทิงสำหรับชนชั้นสูงที่มีการเต้นเป็นอย่างมากอันเงียบสงบและเงียบสงบ Sangaku แต่เป็นมีชีวิตชีวามาก Sangaku ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเต้นรำเพียง แต่ยังรวมสถานที่ท่องเที่ยวเช่นเพลงหุ่นกระบอกและการแสดงผาดโผน มันยืมตัวเองมากขึ้นในคนที่ทำงานญี่ปุ่น Buygaku ยังคงมีอยู่และตอนนี้ประกอบด้วยการเต้นรำศาล Sangaku ไม่ได้อยู่เป็นรูปแบบที่แยกจากกัน แต่เป็นญี่ปุ่นได้ทำกับบิตอื่น ๆ ของวัฒนธรรมจีนถูกหลอมรวมเข้ากับวัฒนธรรมญี่ปุ่น Sangaku Sarugaku กลายเป็นรูปแบบที่มีชีวิตชีวาของการเต้นซึ่งได้รับการดำเนินการที่ฟังก์ชั่นทางสังคมต่างๆ Sarugaku ที่สุดรอบศตวรรษที่ 10 กลายเป็นโรงละครโนห์การรวมกันของการเต้นรำและละคร. โรงละครคาบูกิเริ่มต้นรอบศตวรรษที่ 17 มันเป็นส่วนผสมของโนห์เต้นรำพื้นบ้านดั้งเดิมเพลงแบบดั้งเดิมและหุ่นกระบอก คาบูกิเป็นสังเคราะห์ที่แท้จริงของทุกรูปแบบเหล่านี้มีความสำคัญเท่าเทียมกันวางไว้ในการเล่นการเต้นรำและดนตรี. Dengaku เป็นบรรพบุรุษของการเต้นรำพื้นบ้านญี่ปุ่น เต้นรำเต้นเหล่านี้ได้ในสาขาที่จะอธิษฐานสำหรับการเก็บเกี่ยวที่ดีหรือขอบคุณพระเจ้าสำหรับการให้บริการอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาค่อย ๆ กลายเป็นศิลปะการฟ้อนรำพื้นบ้านดั้งเดิม ตั้งแต่ Dengaku เป็นศูนย์กลางในการทำงานและได้รับการสร้างขึ้นจากการทำงานของมนุษย์เต้นรำเต้นรำพื้นบ้านดั้งเดิมส่วนใหญ่ระบุว่าตัวเองกับชีวิตของคนญี่ปุ่นหรือหญิง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

You also produce to sell the kaleidoscope meter?You also produce to sell the kaleidoscope meter?You also produce to sell the kaleidoscope meter?You also produce to sell the kaleidoscope meter?You also produce to sell the kaleidoscope meter?