This is, I believe, the third book

This is, I believe, the third book by Asimov I ever purchased, and my memory of reading it for the first time is unusually vivid.

It’s one of the books which built Asimov’s reputation, back when it was published as a series of stories mostly in the Golden Age Astounding under John Campbell. For that matter, these are among the stories that made the Golden Age golden. I, Robot is also is one of the most influential books in the history of science fiction, and certainly the single most influential that Asimov himself wrote. The stories contained here introduced the Three Laws of Robotics (and the word “robotics” itself), and even now these form the starting point for discussions of machine ethics.

In real-world terms, of course, the Three Laws are rather doubtful. The essence of Asimov’s robot stories is very often finding the problems and ambiguities in the Laws, which does not make for real-world confidence. Moreover, given that some people will likely want to have robots that can blatantly violate the Three Laws (such as security robots or military robots), we’re going to have to deal with robots deliberately killing humans long before we get to anything as sophisticated as a Robbie, let alone an R. Daneel Olivaw.

Be that as it may, the fact remains that it’s impossible to look at engineering robot behavior without at least some awareness of the Three Laws; and it is I, Robot which most unforgettably introduces them to the reader.

The Three Laws are not, however, in and of themselves enough to make a worthwhile book. In the case of I, Robot, what makes the book fundamentally interesting is not its intellectual framework, but the people—and robots—who inhabit it.

Asimov is not known for his strong characterizations, but this doesn’t mean that all his characters are bland and uninteresting. Rather, they tend to be either variations rung on standard themes, or primarily plot devices, or both. Take the first story here, for example, “Robbie.” We basically have four characters: little Gloria, her parents, and Robbie himself. The three humans are not wildly original characters and, indeed, they come perilously close to being little more than slaves to the plot. Gloria is a terminally cute little girl because we need to emphasize just how safe Robbie is, her mother is something of a shrew because we need an antagonist, and her father is more than a little henpecked because it’s 1940 and we’ve got to have a man to be nominally in charge but we can’t have him be too strong or there’ll be no story. At least he manages to get some good lines in. These three are not the focus of the story, though. Robbie is.

Now, Robbie is not the first sympathetic robot in the history of science fiction. Among the contenders for that honor is Adam Link from the classic Eando Binder story, “I, Robot.” (Yes, the title was ripped off for Asimov’s book. It was the publisher’s idea, and when Asimov objected, he was shot down in a rather pithy and memorable fashion.) An even better candidate is Helen O’Loy from the story of the same name by Lester del Rey, which antedates “Robbie” by a year. Robbie, however, is more than merely sympathetic—he is endearing. He is utterly devoted to Gloria (because he’s made so, as her father explains), accompanies her everywhere, plays with her, listens to her tell “Cinderella” and, of course, eventually saves her life. Robbie feels more human than the humans who surround him, in fact—which is interesting, given that it foreshadows much of Asimov’s writing on robots and the blurring of the line between a robot and a human being. (We will see this blurring later in I, Robot most explicitly with “Evidence,” but it’s also the theme of the three Elijah Baley novels, “The Bicentennial Man,” and “…That Thou Art Mindful of Him”).

The three stories that follow “Robbie” are the main Donovan and Powell stories, and again the robots outshine the humans. Despite the fact that Donovan and Powell have very distinct personalities, I’ve always had trouble telling them apart myself, largely because they are very distinct second and third fiddles to their metallic compatriots.

The Donovan and Powell stories are all puzzle stories in the tradition of “Marooned Off Vesta,” and the main focus is on the problem that needs to be solved and not the hapless duo trying to do the solving—and since the problems involve robots, the robots tend to be interesting and even unforgettable. Thus we have the drunken Speedy, who recites Gilbert and Sullivan as he dashes around the surface of Mercury (“Runaround”), and the intellectual Cutie, creating an elaborate religion out of first principles and the rigorous use of “Reason.” The reader is intended to sympathize with Donovan and Powell’s frustration with robots such as Speedy, Cutie, and Dave (the more forgettable robot in “Catch That Rabbit”), but we remember the robots more readily than the men.

The last half of the book solidly belongs to one of Asimov’s most famous literary creations, Susan Calvin. She was, however, created almost by accident. Her first story, the relatively weak “Liar!,” centers on the idea of a robot trying to protect the feelings of human beings—even the hidden feelings—from any kind of hurt. Calvin is here basically to show the contrast between our hidden feelings and our public face—she’s an old maid with a heart longing for romance. Her portrayal in “Liar!” is comparatively weak, since she’s really more a plot device than a character. It’s only with the next story, “Little Lost Robot,” that she comes into her own: she’s the High Priestess of the Three Laws and openly contemptuous of any other authority.

(She’s also notable for her sheer callousness here—although she is said to prefer robots to humans, rather than face the prospect of an unstable and possibly dangerous robot being let loose, she unhesitatingly demands the destruction of dozens of perfectly serviceable robots. Interestingly, nobody objects because it would be unethical to destroy rational beings—rather, it’s bad business to destroy so much property. Despite the personalities even the earliest robots in the book are given, nobody yet thinks of them as “people.”)

Calvin is allowed some warmth when we encounter our final truly memorable character of the book, Stephen Byerley. Byerley—who may be a good robot or a good man, we’re never entirely sure—is as close as Calvin ever gets to a peer and lover. (Ellison’s screenplay goes so far as to make them putative lovers.) There’s no real passion here, of course—this is Asimov writing in the 1940’s. There is, however, genuine and touching affection.

The book ends on a curious note. The final story, “The Evitable Conflict,” is talky even for Asimov and yet is something of a mood piece. The final conversation between Byerley and Calvin is held against the background of a dying fire and is appropriately quiet and understated. There is a sense of resignation here—humanity, as it were, resigning its fate to the robots, who have started out as gadgets, become something comparable to people, and achieved apotheosis. This grandeur is something that Asimov would only achieve again in “The Last Question” for the simple reason that so long as the robots are kept as characters with faces and voices, they are hard to see as gods. (I’m thinking specifically of R. Daneel here.)

It’s interesting that Asimov the atheist essentially has mankind create its own gods. This is a slightly different concept from what we find in “The Last Question.” There we have what could be called Asimov’s corollary to Clarke’s Third Law: Any sufficiently advanced being is indistinguishable from God. Rather, what we see in I, Robot is the idea that in order to have a truly harmonious society consonant with the maximum benefit to its members (and that includes fostering our illusion of free will), we in essence have to make God for ourselves.

Each of the stories in I, Robot holds its own nicely, especially given Asimov’s relative callowness and inexperience when writing them. Underlying them are some thought-provoking questions about the nature of humanity, the extent of our control over our fates, personhood, and what constitutes ethical behavior. Running through them are some memorable and (particularly in the case of the robots) truly endearing characters.

One final strength of the book lies in its nature. I, Robot is one of the great “fix-up” books of the early years of science fiction book publishing. (The other truly great one is Ray Bradbury’s Martian Chronicles, although Clifford D. Simak’s City and A.E. van Vogt’s Voyage of the Space Beagle are not far behind. Oh, and I think there’s some nonsense about a Foundation or two in there somewhere.) Fix-up books are still with us. Alan Steele’s Coyote books and Charles Stross’s Accelerando are relatively recent cases in point. They are a particular phenomenon of the early 1950’s, however, as publishers were able to build their catalog of science fiction books more quickly than authors could write by pulling together the most important science fiction series of the previous decade and putting them out in hardback form. In many cases, bridging material was added to pull the whole together.

It wasn’t long before Asimov simply threw together anthologies of his fiction when he had enough material, so his later anthologies usually lack much by the way of thematic coherence. Moreover, after the success of The Hugo Winners, he tended to talk about himself and the background of the stories in introductions and afterwords, which meant that he intruded into the books rather directly. I don’t know that this is necessarily a bad thing—certainly in the case of Buy Jupiter and Other Stories, the autobiographical bits are the best part, and even in Nightfall and Other Stories, with its relatively strong stories, there’s considerable value in the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้ ผม จองสาม โดย Asimov ฉันเคยซื้อ และความทรงจำที่อ่านครั้งแรกเป็นสดใสผิดปกติเป็นหนึ่งในหนังสือที่สร้างชื่อเสียงของ Asimov เมื่อจัดเป็นชุดของเรื่องราวส่วนใหญ่ในตระการตายุคทองใต้ Campbell จอห์นกลับ สำหรับเรื่องที่ นี่คือระหว่างเรื่องราวที่ทำให้ยุคทองทอง หุ่นยนต์ก็เป็นหนึ่งที่ทรงอิทธิพลที่สุดของหนังสือประวัติศาสตร์นิยายวิทยาศาสตร์ และแน่นอนทรงอิทธิพลมากที่สุดเดียว Asimov ที่ตัวเองเขียน เรื่องราวที่มีอยู่ที่นี่แนะนำสามกฎหมายของหุ่นยนต์ภาคสนาม (และคำว่า "หุ่น" เอง), และแม้ขณะนี้เหล่านี้เป็นจุดเริ่มต้นสำหรับการสนทนาของเครื่องจริยธรรมในโลกจริง แน่นอน กฎหมายสามได้เป็นหนี้สงสัยสูญ สาระสำคัญของเรื่องราวของหุ่นยนต์ของ Asimov เป็นบ่อยหาปัญหาและ ambiguities ในกฎหมาย ซึ่งไม่ทำให้สำหรับความมั่นใจจริง นอกจากนี้ ที่บางคนอาจจะต้องมีหุ่นยนต์ที่สามารถละเมิดกฎหมายสาม (เช่นการรักษาความปลอดภัยหุ่นยนต์หรือหุ่นยนต์ทหาร) blatantly เราจะต้องจัดการกับหุ่นยนต์ที่จงใจฆ่ามนุษย์ยาวนานก่อนที่เราจะอะไรซับซ้อนเป็นร็อบบี้ นับประสา R. ดานีลโอลิวาว์ให้ว่ามันอาจ จริงอยู่ ว่า เป็นไปไม่ได้ที่วิศวกรรมหุ่นยนต์ลักษณะไม่รับรู้บางอย่างกฎหมายสาม และ หุ่นยนต์ที่สุด unforgettably แนะนำพวกเขาให้ผู้อ่านกฎหมายสามไม่ อย่างไรก็ตาม ใน และ ของตัวเองเพียงพอที่จะทำให้หนังสือที่คุ้มค่า ในกรณีของฉัน หุ่นยนต์ สิ่งที่ทำให้หนังสือที่ความน่าสนใจไม่ใช่กรอบของปัญญา แต่คน — และหุ่นยนต์ตัวที่อาศัยอยู่ไม่ทราบ Asimov สำหรับ characterizations ของเขาแข็งแกร่ง แต่ไม่ได้หมายความ ว่า อักขระทั้งหมดของเขาเป็นธรรมดา และไม่น่าทึ่ง ค่อนข้าง พวกเขามักจะ เป็นรูปแบบใดรุ้งบนชุดรูปแบบมาตรฐาน หรือพล็อตหลักอุปกรณ์ หรือทั้งสองอย่าง เอาเรื่องแรกที่นี่ เช่น "ร็อบบี้" โดยทั่วไปมีสี่ตัวอักษร: กลอเรีย พ่อแม่ และร็อบบี้ตัวน้อย มนุษย์สามไม่อาละวาดเดิมอักขระ และ แน่นอน พวกเขามา perilously ใกล้จะขึ้นน้อยกว่าทาสการพล็อต กลอเรียเป็นสาวน้อยน่ารักพฤติกรรม เพราะเราต้องการเน้นเพียงวิธีเซฟร็อบบี้คือ แม่ของเธอ shrew เป็นบางสิ่งบางอย่าง เพราะเราต้องการเป็นศัตรู และพ่อของเธอเป็นมากกว่าเล็กน้อย henpecked ได้ ๒๔๘๓ และเราได้มีชายนามจะชอบ แต่เราไม่มีเขาจะแข็งแกร่ง หรือจะมีเรื่องไม่ น้อย เขาจัดการไปบางรายการดีใน สามเหล่านี้จะไม่เน้นเรื่อง แม้ว่า ร็อบบี้ได้ตอนนี้ ร็อบบี้ได้หุ่นยนต์เห็นอกเห็นใจครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของนิยายวิทยาศาสตร์ ในหมู่ผู้สมัครสำหรับเกียรติที่เป็นเชื่อมโยงอาดัมจากเรื่อง Eando Binder คลาสสิก "ฉัน หุ่นยนต์" (ใช่ ชื่อถูกคัดลอกปิดสำหรับสมุดของ Asimov มันเป็นความคิดของผู้เผยแพร่ และเมื่อ Asimov objected เขาถูกยิงลงในแฟชั่นค่อนข้าง pithy และน่าจดจำ) มีผู้สมัครมากขึ้นเป็นเฮเลน O'Loy จากเรื่องชื่อเดียวกันโดยรอนโต้เดลเรย์ ที่ antedates "ร็อบบี" โดยปี ร็อบบี้ อย่างไรก็ตาม จะเห็นอกเห็นใจแต่มากกว่าซึ่งเขาจะรัก เขาเป็นโคตรอุทิศให้กับกลอเรีย (เพราะเขาได้ทำนั้น เป็นพ่ออธิบาย), มาพร้อมกับเธอทุก เล่นกับเธอ ฟังเธอบอก "ซินเดอเรลลา" และ แน่นอน บันทึกชีวิตของเธอในที่สุด ร็อบบีรู้สึกมนุษย์ยิ่งกว่ามนุษย์ที่รายล้อมเขา ในความเป็นจริง — ซึ่งเป็นที่น่าสนใจ ที่ foreshadows มากของ Asimov เขียนบนหุ่นยนต์และอพยพเส้นระหว่างหุ่นยนต์และมนุษย์ (เราจะดูนี้อพยพภายในฉัน หุ่นยนต์ มี "หลักฐาน อย่างชัดเจนที่สุด แต่ก็เป็นรูปแบบของสามเอลียาห์ Baley นวนิยาย "มนุษย์สองร้อยปี" และ"...ที่พระองค์ชนระวังของเขา")ชั้นสามตาม "ร็อบบี" เรื่องโดโนแวนและพาวเวลเป็นหลัก และอีก หุ่นยนต์ outshine มนุษย์ ทั้ง ๆ ที่โดโนแวนและพาวเวลมีบุคลิกแตกต่างกันมาก ฉันเสมอได้มีปัญหาที่บอกพวกเขาแยกตัวเอง ส่วนใหญ่เนื่องจากจะแตกต่างกันมากสอง และสาม fiddles กับผู้การโลหะเรื่องราวของโดโนแวนและพาวเวลเป็นเรื่องราวในประเพณีการ "ลอยคอออกเวสตา" ปริศนาทั้งหมด และสิ่งสำคัญคือปัญหาที่ต้องแก้ไขและไม่ duo hapless ที่พยายามทำการแก้ตัว และเนื่องจากปัญหาเกี่ยวข้องกับหุ่นยนต์ หุ่นยนต์มักจะน่าสนใจ และน่าจดจำแม้ ดังนั้น เรามีการเมาสปีดีแคช ที่ recites กิลเบิร์ตและซัลลิแวนเป็นเขาเส้นประรอบ ๆ พื้นผิวของดาวพุธ ("Runaround"), และสีทองปัญญา สร้างศาสนาประณีตจากหลักแรกและการใช้อย่างเข้มงวดของ "เหตุผล" ตั้งใจอ่านเวทนากับแห้วโดโนแวนและพาวเวลของหุ่นยนต์เช่นสปีดีแคช Cutie และ Dave (หุ่น forgettable ขึ้นใน "จับว่ากระต่าย"), แต่เราจำหุ่นยนต์พร้อมกว่าคนครึ่งหลังของหนังสือสถานะเป็นสมาชิกหนึ่งของ Asimov แห่งวรรณกรรมสร้างสรรค์ ซูซานคาลวิน เธอ แต่ สร้างเกือบ โดยบังเอิญ เรื่องแรกของเธอ ค่อนข้างอ่อนแอ "โกหก! ศูนย์กลางความคิดของหุ่นยนต์ที่พยายามปกป้องความรู้สึกของมนุษย์ – แม้ความรู้สึกซ่อน — จากไหนเจ็บ คาลวินอยู่โดยทั่วไปเพื่อ แสดงความแตกต่างระหว่างความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ของเราและของเราหน้าสาธารณะ — เธอจะขึ้นคาน ด้วยหัวใจโหยหาความโรแมนติก วาดภาพของเธอใน "โกหก" ได้ดีอย่างหนึ่งอ่อนแอ เนื่องจากเธอเป็นอุปกรณ์พล็อตจริง ๆ มากขึ้นกว่าอักขระ เท่ากับถัดไปเรื่อง "น้อยแพ้หุ่นยนต์ เธอเข้ามาในตนเอง: เธอเป็น Priestess สูง กฎหมายสาม และดูถูกอย่างเปิดเผยของผู้อื่น(เธอจะโดดเด่นสำหรับ callousness ที่แท้จริงของเธอที่นี่ — แม้ว่าเธอจะบอกว่า ใช้หุ่นยนต์กับมนุษย์ แทนหน้าโน้มหุ่นยนต์ไม่เสถียร และอาจเป็นอันตรายที่ถูกปล่อยให้ หลวม นาง unhesitatingly ต้องทำลายของหุ่นยนต์อย่างกล้า เป็นเรื่องน่าสนใจ ไม่มีใครวัตถุเนื่องจากมันจะศีลธรรมทำลายเทพเชือด — ค่อนข้าง มันเป็นธุรกิจไม่ดีจะทำลายคุณสมบัติมากขึ้น ทั้ง ๆ ที่สับสนแม้แต่หุ่นยนต์ที่เก่าที่สุดในหนังสือได้ ไม่มีใครยังคิดว่า พวกเขาเป็น "คน")คาลวินได้ความอบอุ่นบางอย่างเมื่อเราพบอักขระของเราอย่างแท้จริงขั้นสุดท้ายของหนังสือ Stephen Byerley Byerley — ซึ่งอาจจะหุ่นดีหรือเป็นคนดี เราไม่เคยแน่ใจ — อยู่ใกล้เป็นคาลวินเคยได้รับการเป็นเพื่อนและคนรัก (Screenplay ของเอลลิสันไปจนเป็นทำให้คนรัก putative) มีความรักไม่จริงนี่ แน่นอน — Asimov เขียนใน 1940's เป็น มี อย่างไรก็ตาม จิตที่แท้จริง และสัมผัสสิ้นสุดการจองตั๋วที่อยากรู้อยากเห็น เรื่องสุดท้าย "เดอะ Evitable ความขัดแย้ง talky สำหรับ Asimov และยัง เป็นสิ่งของชิ้นส่วนอารมณ์ บทสนทนาสุดท้ายระหว่าง Byerley และคาลวินจัดกับพื้นหลังของไฟตาย และ มาอย่างเหมาะสมนั้น มีความรู้สึกของการลาออกที่นี่ — มนุษยชาติ ที่ถูก ลาชะตากรรมของหุ่นยนต์ ที่ได้เริ่มออกเป็นโปรแกรมเบ็ดเตล็ด กลายเป็นสิ่งที่เทียบเท่า และ apotheosis ทำได้ รู้สึกนี้เป็นสิ่งที่ Asimov จะเท่านั้นประสบความสำเร็จอีกครั้งใน "คำถามสุดท้ายที่" สำหรับนำเหตุผลที่เป็นหุ่นยนต์ถูกเก็บไว้เป็นอักขระที่มีใบหน้าและเสียง พวกเขาจะยากที่จะดูเป็นพระเจ้า (ฉันคิดเฉพาะของดานีลนี่)เป็นที่น่าสนใจว่า Asimov atheist ที่มีมนุษย์สร้างเทพเจ้าของตนเองเป็นหลัก นี่คือแนวคิดที่แตกต่างกันเล็กน้อยจากสิ่งที่เราพบใน "คำสุดท้ายถาม" เรามีอะไรอาจเรียกว่า corollary ของ Asimov กฎหมายสามของคลาร์ก: กำลังใด ๆ ขั้นสูงพอจะจำแนกไม่ได้จากพระเจ้า ค่อนข้าง สิ่งที่เราเห็นการใน I หุ่นยนต์มีความคิดว่าเพื่อให้มีพยัญชนะ มีประโยชน์สูงสุดกับสมาชิกของสังคมกลมกลืนอย่างแท้จริง (และมีทั้งทำนุบำรุงภาพลวงตาของเราของจะฟรี), ในสาระสำคัญมีการสร้างพระให้ตนเองแต่ละของเรื่องราวในฉัน หุ่นยนต์เก็บตัวเองอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้ของ Asimov ญาติ callowness และ inexperience เมื่อเขียนไป ต้นพวกเขามีบางปรปักษ์คำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ ขอบเขตการควบคุมของเรา และของเรา fates, personhood อะไรถือจริยธรรม ทำงานผ่านไปได้บางตัวที่แท้จริงรักน่าจดจำ และ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณี ของหุ่นยนต์)หนึ่งแรงขั้นสุดท้ายของสมุดอยู่ในลักษณะ ฉัน หุ่นยนต์เป็นหนึ่งในหนังสือ "สายแก้ไข" ดีของช่วงปีแรก ๆ ของการเผยแพร่หนังสือนิยายวิทยาศาสตร์ (หนึ่งดีอย่างแท้จริงได้อังคาร Ray Bradbury แม้ว่าเมืองสวี D. Simak และเอ van Vogt Voyage ของพอ ๆ กับพื้นที่ไม่ไกลหลัง โอ้ และผมคิดว่า มีบางเหลวไหลเกี่ยวกับรากฐานหรือสองมีอยู่) แก้ไขค่าหนังสือจะยัง มีเรา หนังสือโคโยตี้ Alan Steele และชาร์ลส์ Stross Accelerando จะค่อนข้างล่าสุดกรณีในจุด พวกเขาเป็นปรากฏการณ์เฉพาะของในช่วงปี 1950 เป็น อย่างไรก็ตาม เป็นผู้เผยแพร่ถูกต้องสร้าง แค็ตตาล็อกของพวกเขาของนิยายวิทยาศาสตร์หนังสือมากกว่ารวดเร็วกว่าผู้เขียนอาจเขียน โดยดึงชุดนิยายวิทยาศาสตร์สำคัญที่สุดของทศวรรษก่อนหน้านี้เข้าด้วยกัน และวางพวกเขาออกในแบบฟอร์มปกแข็ง ในหลายกรณี กาลวัสดุถูกเพิ่มเพื่อดึงทั้งหมดเข้าด้วยกันมันไม่ได้ยาวนานก่อน Asimov ก็โยนกัน anthologies นิยายของเขาเมื่อเขามีวัสดุเพียงพอ เพื่อ anthologies ของเขาในภายหลังมักจะขาดมาก โดยวิธีการเฉพาะเรื่องโปรเจค นอกจากนี้ หลังจากความสำเร็จของผู้ชนะที่ Hugo เขามีแนวโน้มที่จะพูดคุยเกี่ยวกับตัวเองและเบื้องหลังของเรื่องราวในบทนำและ afterwords ซึ่งหมายความ ว่า เขา intruded เป็นหนังสือค่อนข้างตรง ไม่ทราบว่า นี่คือจำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ไม่ดีซึ่งแน่นอนกรณีซื้อจูปิเตอร์และเรื่องราวอื่น ๆ บิตอัตชีวประวัติมีสุด และแม้ในรัตติกาลและเรื่องราวอื่น ๆ มีเรื่องราวค่อนข้างแข็งแรง มีค่ามากในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อันนี้ผมเชื่อ ผมเคยซื้อเล่มสามโดยนักสืบและหน่วยความจำที่อ่านครั้งแรกเป็นสดใสผิดปกติ

มันเป็นหนึ่งในหนังสือที่สร้างชื่อเสียงสืบกลับเมื่อมันถูกตีพิมพ์เป็นชุดของเรื่องราวส่วนใหญ่ในยุคทองที่น่าอัศจรรย์ภายใต้จอห์นแคมป์เบล ที่สำคัญ เหล่านี้คือระหว่างเรื่องราวที่ทำให้ยุคทองเหลือง ฉันหุ่นยนต์ยังเป็นหนึ่งในหนังสือที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของนิยายวิทยาศาสตร์และแน่นอนหนึ่งมีอิทธิพลมากที่สุดที่อาซิมอฟเองเขียน เรื่องราวที่มีอยู่ที่นี่แนะนำสามกฎหมายของหุ่นยนต์ ( คำว่า " หุ่นยนต์ " ตัวเอง ) , และตอนนี้เหล่านี้รูปแบบจุดเริ่มต้นสำหรับการอภิปรายจริยธรรมเครื่อง

ในแง่จริงแน่นอนสามกฎค่อนข้างน่าสงสัย สาระสําคัญของอาซิมอฟเป็นหุ่นยนต์เรื่องราวมากมักจะพบปัญหา และงงงวยในกฎหมาย ซึ่งไม่ได้สร้างความมั่นใจที่แท้จริงของโลก นอกจากนี้ ระบุว่าบางคนอาจจะต้องการที่จะมีหุ่นยนต์ที่สามารถแสดงออกละเมิดกฎ 3 ( เช่นหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัย หรือหุ่นยนต์ทหาร )เราต้องจัดการกับหุ่นยนต์ที่จงใจฆ่ามนุษย์ ก่อนที่เราจะไปทำอะไรที่ซับซ้อนเป็นร็อบบี้ อย่าว่าแต่เป็นดานีล โอลิวาว์

อาจเป็นอย่างนั้น ความจริงมีอยู่ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดูพฤติกรรมของหุ่นยนต์ วิศวกรรม โดยอย่างน้อยก็มีความตระหนักของกฎ 3 ; และ ฉันเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่รู้ลืมแนะนําให้อ่าน

สามกฎไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ใน และ ของตัวเองมากพอที่จะทำให้หนังสือที่คุ้มค่า ในกรณีของฉัน หุ่นยนต์ อะไรทำให้หนังสือที่น่าสนใจอาจไม่กรอบทางปัญญาของตน แต่คนและหุ่นยนต์ที่อาศัยอยู่ในนั้น

อาซิมอฟไม่เป็นที่รู้จักสำหรับของเขาแข็งแกร่ง characterizations แต่นี้ไม่ได้หมายความ ว่า ตัวละครของเขาทั้งหมดจะจืด และไม่น่าสนใจ ค่อนข้างพวกเขามีแนวโน้มที่จะให้รูปแบบรุ่งในธีมมาตรฐาน หรือเป็นอุปกรณ์ที่แปลง หรือทั้งสองอย่าง ใช้เรื่องแรกที่นี่ ตัวอย่างเช่น " ร็อบบี้ " เราโดยทั่วไปมีสี่ตัวอักษร : กลอเรีย เล็ก ๆน้อย ๆพ่อแม่ของเธอ และร็อบบี้ ตัวเอง ทั้งสามคนไม่ได้ตัวละครหลุดโลก และ แน่นอน พวกเขามา perilously ใกล้เป็นมากกว่าทาสเพื่อแปลงกลอเรียเป็นสาวน้อยน่ารักระยะสุดท้าย เพราะเราต้องเน้นว่าปลอดภัย ร็อบบี้ เป็น แม่ของเธอ เป็นสิ่งที่ของหนูผี เพราะเราต้องมีความกลมเกลียวและพ่อของเธอมากกว่านิดหน่อย เพราะมัน henpecked 1940 และเราต้องมีผู้ชายเป็นนามในค่าใช้จ่าย แต่เราไม่สามารถมีเขาเป็น แรงเกินไป หรือจะไม่มีเรื่องราว อย่างน้อย เขาจัดการที่จะได้รับบางดี สายใน