The Sonnet TraditionAlthough the so

The Sonnet Tradition
Although the sonnet as a poetic form evolved in thirteenth and fourteenth century Italy with poets like Petrarch, it became most famous as the dominant poetic tradition in sixteenth century Renaissance England. Poets like Sidney, Spenser and Shakespeare wrote well-crafted sonnets. But their sonnets were not just separate poems written here and there. They wrote their sonnets in cycles, a lifetime of sonnets combining to form a long narrative. Sonnet cycles were very long: Sidney’s has more than 100 sonnets. Shakespeare’s is 147 sonnets long.
The sonnet is a very crafted, and difficult structure. Generally, sonnets are all fourteen lines long, each line in imabic pentameter, and each poet using a particular rhyme scheme that remains consistant through the whole sonnet cycle. The ability to write so many excellent sonnets within such a strenuous structure made the sonnet cycle one of the major Renaissance triumphs. They were seen and admired with the same awe and respect as a symphony, or a cathedral. And it was even more admired in England as an example of their greatness, fostering cultural pride that begins to grow during this time when England is trying to edge forward as a super-power in the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเพณีณ
แม้ณเป็นบทกวีรูปแบบพัฒนาในอิตาลี thirteenth และเซ็นจูรี่ซึ่งมีกวีเช่นเปตราก ได้กลายเป็นประเพณีบทหลักในอังกฤษเรอเนสซองซ์ sixteenth ศตวรรษแห่งการ กวีเช่นห้องกว้าง Spenser และเชกสเปียร์เขียนโคลงสร้างขึ้นห้องพัก แต่โคลงการไม่แยกเพียงบทกวีที่เขียนมา พวกเขาเขียนโคลงของพวกเขาในรอบ ชีวิตของโคลงรวมเพื่อเล่าเรื่องยาว ณรอบได้นาน: ของห้องกว้างมีมากกว่า 100 โคลง ของเชกสเปียร์คือ 147 โคลง long.
ณเป็นโครงสร้างสร้างขึ้นมาก และยาก ทั่วไป โคลงยาวสิบสี่ทุกบรรทัด บรรทัดแต่ละบรรทัดใน imabic pentameter และใช้เฉพาะฉันทลักษณ์ที่ยังคง consistant ผ่านวงจรณทั้งกวีแต่ละ ความสามารถในการเขียนโคลงหลายแห่งภายในดังกล่าวเป็นโครงสร้างแข็งแรงทำวงจรณ triumphs เรอเนสซองซ์สำคัญอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาได้เห็น และชื่นชมกับความกลัวเหมือนกันและเคารพกับ หรือมหาวิหาร และมันถูกยิ่งชื่นชมในอังกฤษเป็นตัวอย่างของความยิ่งใหญ่ของพวกเขา ทำนุบำรุงความภาคภูมิใจวัฒนธรรมที่เริ่มเติบโตในช่วงเวลานี้เมื่อการพยายามขอบหน้าอังกฤษเป็นกำลังซุปเปอร์ในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเพณีโคลง
โคลงแม้ว่าเป็นรูปแบบบทกวีการพัฒนาในศตวรรษที่สิบสามและสิบสี่อิตาลีด้วยเช่นกวีเพทราร์กก็กลายเป็นที่รู้จักมากที่สุดเป็นประเพณีของกวีที่โดดเด่นในศตวรรษที่สิบหกเรอเนซองส์ของอังกฤษ กวีเช่นซิดนีย์, Spenser และเช็คสเปียร์เขียนบทกวีดี crafted แต่บทกวีของพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงบทกวีที่เขียนแยกที่นี่และมี พวกเขาเขียนบทกวีของพวกเขาในรอบอายุการใช้งานของบทกวีรวมถึงรูปแบบการเล่าเรื่องยาว รอบโคลงยาวมาก: ซิดนีย์มีมากกว่า 100 บทกวี เช็คสเปียร์เป็นกวียาว 147
โคลงเป็นโครงสร้างที่สร้างขึ้นอย่างมากและยาก โดยทั่วไปซอนเน็ทส์ที่มีทั้งหมดสิบสี่เส้นยาวแต่ละเส้นในฉันท์ชนิดบรรทัดละห้าจังหวะ imabic และกวีใช้รูปแบบสัมผัสโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ยังคงสอดคล้องผ่านวงจรโคลงทั้งแต่ละ ความสามารถในการเขียนบทกวีที่ดีมากดังนั้นภายในเช่นโครงสร้างที่มีพลังทำให้วงจรโคลงหนึ่งในชัยชนะที่สำคัญเรเนสซอง พวกเขาได้เห็นและชื่นชมกับความกลัวเหมือนกันและให้ความเคารพเป็นซิมโฟนีหรือโบสถ์ และมันก็ชื่นชมมากยิ่งขึ้นในประเทศอังกฤษเป็นตัวอย่างของความยิ่งใหญ่ของพวกเขาอุปถัมภ์ความภาคภูมิใจทางวัฒนธรรมที่จะเริ่มขึ้นในช่วงเวลานี้เมื่ออังกฤษพยายามที่จะขอบข้างหน้าเป็นซุปเปอร์อำนาจในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขียนโคลงซอนเน็ตประเพณี
ถึงแม้ว่าเป็นบทกวีรูปแบบการพัฒนาในสิบสามและศตวรรษที่สิบสี่ที่อิตาลีกับกวีเช่นเปตราก มันเป็นที่มีชื่อเสียงมากที่สุดเป็นประเพณีของกวีเด่นในศตวรรษ sixteenth ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษ กวีเหมือนซิดนีย์ สเปนเซอร์และเช็คสเปียร์เขียน sonnets crafted ดี แต่ sonnets ของพวกเขาไม่ได้แค่แยกจากบทกวีที่เขียนที่นี่และมีพวกเขาเขียน sonnets ในรอบชีวิตของ sonnets รวมในรูปแบบการเล่าเรื่องยาว รอบโคลงมากยาว : ซิดนีย์ มีมากกว่า 100 sonnets . เช็คสเปียร์เป็น 147 sonnets นาน .
โคลงเป็น crafted มากและโครงสร้างที่ยาก โดยทั่วไป sonnets ทั้งหมด 14 สายยาวใน imabic pentameter แต่ละบรรทัดและแต่ละกวีใช้เฉพาะแผนสัมผัสนั้นยังคงมีผ่านรอบโคลงทั้งหมด ความสามารถในการเขียน sonnets ยอดเยี่ยมมากมายภายในเช่นโครงสร้างที่ยากเย็นแสนเข็ญทำให้วงจรโคลงหนึ่งแห่งชัยชนะยุคใหญ่ มีคนเห็นและชื่นชมกับความกลัวและความเคารพเป็นซิมโฟนี หรือโบสถ์และมันก็ยิ่งชื่นชมในอังกฤษเป็นตัวอย่างของความยิ่งใหญ่ของตนเอง เสริมสร้างวัฒนธรรมความภาคภูมิใจที่เริ่มต้นที่จะเติบโตในช่วงเวลานี้เมื่ออังกฤษพยายาม ขอบข้างเป็นพลังที่สุดในโลก