Even though you had only been datin

Even though you had only been dating Natsume Takashi for roughly half a year, it seemed like you still gave another small piece of yourself to him every day; those pieces seeming almost never-ending at this point. If you could describe it more accurately, you would say it was a perfect blend of giving nearly every part of you to him and staying as two equal individuals with their own wants and needs. Honestly, he was killing you, but in the best way possible. It physically made you weak every time his caramel-colored eyes made contact with your own, lighting up ever so slightly as he gave you that signature friendly smile of his, making you feel almost…secure, or at home. Not only that, but the way he would constantly voice his concerns for you even if as you so much as stumbled on a rock on your way home from school – although it was a bit too motherly – really made you feel like you were truly cared for and loved in this world.

He had this sort of openness about him. It was difficult to explain, really. It was mostly the way he openly displayed his concerns for the people he cared about – like his friends or his family – that really showed who he truly was on the inside. He was kind and caring, and he didn’t bother to try to hide those attributes to the ones he not just only cared deeply for, but to those he didn’t even properly know. Natsume would do everything he could to defend anyone and everyone from the evils of this world, and the fact that that was who he really, truly was on the inside and out was what made him so admirable; so endearing to you. No, he wasn’t looking for the glory or gaining any merits from it like many others would, he just wanted to do what was right, and to protect those around him from harm. That exact openness was what gave you the courage to confess to him six months back, and your heart swelled every time you recalled the moment his cheeks flushed darkly in embarrassment, but accepted your feelings nonetheless.

He was genuinely, and, almost unbelievably so, kind.

Unfortunately, prior to the last statement, he wasn’t exactly a very open person. You knew this very well. Early on, there were many times where he would just suddenly grab your wrist in a painful lock and start running off with such a frightened look on his face you barely had the heart to tell him to stop running. When you did, though, you would demand to know the reason why he decided to drag you all the way to the other end of the freaking earth, but he would always just give you this sheepish smile and reply with a simple, “Nothing, nothing…it was nothing.”

Really? He expected you to believe that?

So, in a way, he was kind of an enigma, and you weren’t ever sure if you were ever going to be able to understand him and those weird antics of his.

But it wasn’t until a couple months later that you were roughly pushed to the ground by what seemed to be nothing but the air around you, your head hitting the dirt so hard it almost stunned you, but it sure did knock the breath right out of you. Even though the details were still a bit fuzzy, there were many things you could remember almost too vividly.

Like Natsume kneeling beside you, his expression looking so heartbroken, like he had done something so wrong that he could never ever be forgiven for the horrible crime he’s committed. Like a kicked puppy who was so devastated that the owner he loved so much could hurt him so horribly. You could see his fragile form visibly shaking as he wrapped his arms around his waist, his breathing so heavy you were scared he was going to have a panic attack. You could make out tears forming in those beautiful caramel eyes that, before that moment, never ceased to provide you with solace; those tears sliding down his now-rosy cheeks and slowly dripping onto the ground beneath him and upon your school uniform.

His lips quivered as he kept mumbling to himself in a pitiful whine that made your eyebrows furrow with concern, and the words he spoke pulled at the strings of your heart so painfully you were convinced it was going to burst before him.

“I’m sorry…I-I’m so sorry…This is all my fault…You w-weren’t supposed…t-to know…”

The image before you was one you had hoped you’d never have to see, and it was forever burned into your memory.

Whatever happened, you knew it wasn’t normal, and he knew that, too.

You could hear the rumors now. The rumors others would use to scare you away from him, saying that they knew people who went to one of his previous schools who said that Natsume was weird. Weird because he said that he could see things, but he said all of it solely to gain the attention of his peers. You always ignored them, saying that rumors were rumors, but now…? Could you really be sure? Could he really…see things that the average person can’t?

How could such a beautiful person be cursed in such a way?

You reached up towards him, your arm a bit wobbly, and grabbed at the fabric that covered his triceps, tugging lightly to assure him that you were still alive and well. With reluctance, he looked over at you, his eyes filled with panic and anxiety that made your heart shatter into millions of pieces that could never be properly pieced back together. Even though your head was still pounding painfully, you mustered the biggest smile you could and released a few weak chuckles. Natsume’s eyes visibly widened in confusion as you pulled yourself up via his uniform sleeve. If Natsume wasn’t still in a state of shock due to you laughing at the situation, you were sure he would have helped you sit up. Out of exhaustion from using up the last of your strength to pull yourself up, you leaned your forehead on his shoulder and released a deep sigh, closing your eyes in content.

“Ah. It all makes sense now.”

He still didn’t move. Confusion nagged at him as he eyed your form leaning heavily onto him, but the exhaustion from his breakdown was causing him to lean his own forehead on top of your head. His arms fell limply to his sides, his fingers tugging at the grass beneath him anxiously.

“I’m sorry. You shouldn’t have anything to do with this, [Name]. It’s all my fault.”

You shook your head as you continued to hide yourself in his shoulder, your cheeks stained red once you realized you could smell that natural, unique scent of his because of how close you were; closer than you had ever been before, both physically and emotionally.

With a smile, you replied, “It’s okay. I’m actually glad I know now, ‘cause now I feel like…you’re not so far away anymore.”

Even though I don’t understand, I believe you. I trust you.

Fresh tears were beginning to fall onto your scalp as he wrapped his arms around your midsection tighter than you expected his stocky form was able to do. You wrapped your own arms around his waist, rubbing his back gently as sobs continued to wrack throughout his body.

All he wanted was your acceptance. No longer did he carry the fear of you leaving him out of fright or disgust with each moment he spent with you.

All he wanted was to be loved.

Grabbing at his blazer, you giggled a bit. “Of course I’m not just gonna get up and run away. I care about you too much to hurt you and leave you behind, Takashi.”

Even though you could never understand the agonizing pain he felt daily, you knew you wanted to stand by him through everything, no matter how many times you were knocked down to the ground like that day. Not only as his girlfriend, but as his best friend; someone he could rely on when he was in need.

You simply held each other, neither of you wanting to be separated even though the sky overhead was growing darker with each passing minute.

But you were fine with being there for hours on end, as long as you were with him.

I will love you, always.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าคุณมีเพียงการเดททะกะชินัตสำหรับประมาณครึ่งปี ดูเหมือนคุณยังให้อีกชิ้นเล็ก ๆ ของตัวเองกับเขาทุกวัน ชิ้นส่วนเหล่านั้นด้วยผืนเกือบถึงจุดนี้ ถ้าคุณสามารถอธิบายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น คุณจะบอกว่า มันถูกผสานให้เกือบทุกส่วนของเขา และเป็นบุคคลสองเท่า ด้วยตนเองต้องการ และจำเป็นสำหรับการเข้าพัก สุจริตอย่าง เขาถูกฆ่าคุณ แต่วิธีดีที่สุดที่เป็นไป มันจริงทำให้คุณอ่อนแอทุกครั้งที่เขาติดต่อทำสีคาราเมตาของคุณเอง แสงสว่างเล็กน้อยที่เขาให้รอยยิ้มที่เป็นลายเซ็นของเขามากยิ่งขึ้น ทำให้คุณรู้สึกเกือบ... ทาง หรือ ที่บ้าน ไม่เฉพาะที่ แต่วิธีเขาจะเสียงเขากังวลสำหรับคุณตลอดเวลาแม้ว่าจะเป็นคุณให้มากที่ stumbled บนก้อนหินบนทางบ้านจากโรงเรียน – แม้ว่าจะเล็กเกินไป motherly – ทำจริง ๆ คุณรู้สึกเหมือนคุณได้ดูแลเอาใจใส่ และรักในโลกนี้เขามีผลอย่างยิ่งเกี่ยวกับเขา มันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย จริง ๆ ส่วนใหญ่วิธีเขาแสดงความกังวลของเขาสำหรับคนเขาห่วง – เช่นเพื่อนของเขาหรือครอบครัวของเขา – ที่จริง ๆ แสดงให้เห็นว่าที่แท้จริงกำลังภายใน อย่างเปิดเผยได้ เป็นชนิด และดูแล และเขาไม่ได้รำคาญพยายามซ่อนคุณลักษณะเหล่านั้นให้คนที่เขาไม่เพียงดูแลลึกสำหรับ แต่ที่ ไม่ถูกต้องแม้ทราบ นัตจะทำทุกอย่างที่เขาสามารถจะปกป้องทุกคนและทุกคนจากความชั่วร้ายของโลก และความจริงที่ว่า คำที่เขาจริง ๆ แท้จริงอยู่ภายใน และออกเป็นสิ่งที่ทำให้เขาดังนั้นอีกครั้ง ดังนั้น รักคุณ ไม่ เขาไม่ได้มองหาเกียรติ หรือได้รับบุญจากอื่น ๆ อีกมากมายเช่นจะ เขาเพียงต้องการ จะทำอะไรถูกต้อง และคนรอบข้างเขาป้องกันอันตราย แต่ที่แน่นอนอย่างยิ่งมีอะไรให้คุณกล้าให้รับสารภาพเขากลับหกเดือน และ swelled ใจทุกครั้งที่คุณยกเลิกขณะที่แก้มของเขาล้างมืด ๆ ม้วน ยอมรับความรู้สึกของคุณกระนั้นเขาจริงใจ และ เกือบประเภท ภาพนั้นอับ ก่อนงบสุดท้าย เขาไม่ได้ว่าคนเปิดมาก คุณรู้นี้ดีมาก ช่วงบน มีหลายครั้งที่เขาจะก็เพียงแค่คว้าข้อมือของคุณในล็อกเจ็บปวด และเริ่มต้นทำงานปิด ด้วยดูกลัวบนใบหน้าของเขาแทบไม่มีหัวใจจะบอกให้เขาหยุดการทำงาน เมื่อคุณไม่ได้ แม้ว่า คุณจะต้องทราบถึงเหตุผลที่ทำไมเขาตัดสินใจที่จะลากคุณไปทางท้ายของโลกซมัน แต่เขาเสมอเพียงจะให้คุณนี้ sheepish ยิ้มและตอบกลับง่าย ๆ "ไม่มีอะไร ไม่...ก็ไม่"จริง ๆ หรือไม่ เขาคาดว่าคุณเชื่อว่าดังนั้น ในแบบ เขาเป็นชนิดของการเข้าใจ และคุณไม่เคยแน่ใจว่าคุณได้เคยไปจะเข้าใจเขาและใช้ที่แปลกของเขาแต่มันไม่ได้จนเดือนคู่ที่คุณประมาณถูกผลักไปพื้นดิน โดยสิ่งที่ดูเหมือนจะอะไรแต่อากาศรอบ ๆ ตัวคุณ ศีรษะตีดินจึงยากแทบตะลึงคุณ แต่จะแน่ใจว่าไม่ได้เคาะลมจากขวา แม้ว่ารายละเอียดยังมีบิตเอิบ มีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่คุณสามารถจำภายนอกอย่างชัดเจนเกือบเกินไปเช่นนั่งข้างคุณนัต นิพจน์ของเขามอง heartbroken ดังนั้น เช่นเขาทำบางอย่างผิดปกติดังนั้นที่เขาไม่เคยได้รับการอภัยสำหรับอาชญากรรมน่ากลัวที่เขาได้กำหนด เช่นสุนัข kicked ที่ถูกทำลายเพื่อ ที่เจ้าของรักมากอาจเจ็บเขาดังอย่างน่ากลัว คุณสามารถดูฟอร์มของเขาเปราะบางระยะสั่นเป็นเขาห่อแขนของเขารอบเอวของเขา เขาหายใจหนักดังนั้นคุณไม่กลัวเขาไปมีความตื่นตระหนก คุณสามารถทำขึ้นรูปตาคาราเมลที่สวยงามที่ ก่อนก็ ไม่ได้หยุดให้การปลอบประโลม น้ำตา ผู้น้ำตาเลื่อนลงแก้มของเขาตอนนี้โรซี่ และขจีช้าลงบนพื้นดิน ใต้เขา และ ตามเครื่องแบบนักเรียนของคุณริมฝีปากของเขา quivered เขาเก็บ mumbling ตนเองใน whine น่าสงสารที่ทำ furrow คิ้วของคุณ มีความกังวล และคำพูดดึงที่สายใจให้เจ็บปวดคุณก็มั่นใจมันกำลังจะระเบิดก่อนเขา"ฉันขอ... ฉัน-ดังนั้นขอ... เป็นความผิดของฉัน... คุณ w-ไม่ควร... t-รู้... "ภาพก่อนที่คุณเป็นหนึ่งคุณได้หวังว่า คุณจะไม่ต้องเห็น และกำลังเขียนลงในหน่วยความจำของคุณตลอดไปสิ่งที่เกิดขึ้น คุณรู้มันไม่ปกติ และเขารู้ที่ เกินไปคุณอาจได้ยินข่าวลือนี้ ข่าวลืออื่น ๆ จะใช้อกสั่นขวัญแขวนให้กับพระองค์ บอกว่า พวกเขารู้ว่าคนคนหนึ่งในโรงเรียนของเขาก่อนหน้านี้ที่บอกว่า นัตแปลก แปลก เพราะเขากล่าวว่า เขาสามารถเห็นสิ่ง แต่เขากล่าวว่า ทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียวให้ได้รับความสนใจของเพื่อน คุณเสมอละเว้น พวกเขาบอกว่า ข่าวลือถูกข่าวลือ แต่ตอนนี้... คุณจริง ๆ อาจแน่ใจได้อย่างไร สามารถเขาจริง ๆ...ดูสิ่งที่คนเฉลี่ยไม่วิธีสามารถคนสวยถูกสาปในลักษณะคุณเข้าถึงไปยังเขา แขนสั่นเล็กน้อย และคว้าที่ผ้าที่ครอบคลุมของเขา triceps อีกเล็กน้อยเพื่อให้เขาครั้งยังมีชีวิตอยู่ และดีขึ้น รายการอาหาร เขามองผ่านคุณ ตาของเขาเต็มไป ด้วยความตกใจ และวิตกกังวลซึ่งทำให้ป่นปี้เป็นล้านชิ้นที่อาจไม่ถูกใจ pieced กลับด้วยกัน แม้ว่าศีรษะถูกห้ำยังคงเจ็บปวด mustered ยิ้มที่ใหญ่ที่สุดที่คุณสามารถ และนำออกใช้ chuckles กี่อ่อนแอ ตาของนัต widened สับสนมองเห็นเป็นคุณดึงตัวเองผ่านแขนของเขาสม่ำเสมอ ถ้านัตไม่ยังในช็อตเนื่องจากคุณหัวเราะที่สถานการณ์ คุณไม่แน่ใจว่า เขาจะได้ช่วยให้คุณนั่ง จากจุดประสงค์จากใช้ยกตัวเองขึ้นสุดท้ายของความแข็งแรงของคุณ คุณก็เอนหน้าผากของคุณบนไหล่เขา และออกล่องลึก ปิดตาในเนื้อหา"Ah มันทำให้ความรู้สึกตอนนี้"He still didn’t move. Confusion nagged at him as he eyed your form leaning heavily onto him, but the exhaustion from his breakdown was causing him to lean his own forehead on top of your head. His arms fell limply to his sides, his fingers tugging at the grass beneath him anxiously.“I’m sorry. You shouldn’t have anything to do with this, [Name]. It’s all my fault.”You shook your head as you continued to hide yourself in his shoulder, your cheeks stained red once you realized you could smell that natural, unique scent of his because of how close you were; closer than you had ever been before, both physically and emotionally.With a smile, you replied, “It’s okay. I’m actually glad I know now, ‘cause now I feel like…you’re not so far away anymore.”Even though I don’t understand, I believe you. I trust you.Fresh tears were beginning to fall onto your scalp as he wrapped his arms around your midsection tighter than you expected his stocky form was able to do. You wrapped your own arms around his waist, rubbing his back gently as sobs continued to wrack throughout his body.All he wanted was your acceptance. No longer did he carry the fear of you leaving him out of fright or disgust with each moment he spent with you.All he wanted was to be loved.Grabbing at his blazer, you giggled a bit. “Of course I’m not just gonna get up and run away. I care about you too much to hurt you and leave you behind, Takashi.”Even though you could never understand the agonizing pain he felt daily, you knew you wanted to stand by him through everything, no matter how many times you were knocked down to the ground like that day. Not only as his girlfriend, but as his best friend; someone he could rely on when he was in need.You simply held each other, neither of you wanting to be separated even though the sky overhead was growing darker with each passing minute.But you were fine with being there for hours on end, as long as you were with him.I will love you, always.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถึงแม้ว่าคุณมีเพียงนัตซึเมะ ทาคาชิ คบกันประมาณครึ่งปี มันดูเหมือนว่าคุณยังคงให้ชิ้นเล็ก ๆของตัวเองให้เขาทุกวัน ส่วนผู้ที่เกือบจะไม่มีที่สิ้นสุด ณจุดนี้ ถ้าคุณไม่สามารถอธิบายได้ถูกต้องมากขึ้นคุณอาจจะบอกว่า มันคือการผสมผสานอย่างลงตัวของให้เกือบทุกส่วนของพี่เขา และพักอยู่สองบุคคลที่เท่าเทียมกับตนเองต้องการและความต้องการ จริงๆแล้ว , เขาก็ฆ่าคุณ แต่ในวิธีที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้ ร่างกาย ทำให้คุณอ่อนแอทุกครั้งที่ดวงตาสีคาราเมลของเขาติดต่อกับของคุณเอง แสงสว่างขึ้นเคยดังนั้นเล็กน้อยที่เขาให้คุณว่าลายเซ็นที่เป็นมิตรรอยยิ้มทำให้คุณรู้สึกเกือบจะ . . . . . . . ปลอดภัย หรือ ที่บ้าน ไม่เพียง แต่วิธีการที่เขาจะตลอดเวลาเสียงความกังวลของเขาสำหรับคุณแม้ว่าคุณมากเป็นสะดุดหิน ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงเรียน และแม้ว่ามันจะเป็นบิตเกินไปแม่และทำให้คุณรู้สึกว่าคุณเป็นอย่างแท้จริงสนใจและรักในโลกนี้

เขาแบบนี้เปิดเผยเกี่ยวกับเขา มันก็ยากที่จะอธิบายจริงๆส่วนมากจะเป็นวิธีที่เขาเปิดเผยแสดงความกังวลของเขาสำหรับคนที่เขาแคร์–ชอบเพื่อนเขาหรือครอบครัวของเขา และนั่นทำให้เขาอย่างแท้จริงคือ อยู่ข้างใน เขาเป็นคนดีและดูแล และเขาไม่ได้รำคาญพยายามที่จะซ่อนคุณลักษณะเหล่านั้นกับคนที่เขาไม่เพียง แต่ดูแลอย่างลึกซึ้ง แต่พวกเขาไม่ได้ถูกรู้นัตสึเมะจะทำทุกสิ่งที่เขาสามารถที่จะปกป้องทุกคนและทุกคนจากความชั่วร้ายของโลกนี้และความจริงที่ว่ามันคือใครเขาจริงๆอยู่ภายใน และออก เป็นสิ่งที่ทำให้เขาชื่นชม ดังนั้น เป็น คุณ ไม่ เขาไม่ได้มองหาชัยชนะหรือได้รับคำชมจากมันเช่นคนอื่น ๆทำ เขาแค่อยากทำในสิ่งที่ถูกต้อง และปกป้องคนรอบตัวเขาจากอันตรายที่แน่นอนคือการทำให้คุณกล้าที่จะสารภาพกับเขา 6 เดือนหลัง และหัวใจของคุณพองทุกครั้งที่คุณนึกถึงช่วงเวลาที่แก้มของเขาแล้ว มืด ๆอย่างอึดอัด แต่ยอมรับความรู้สึกของคุณกระนั้น

เขาเป็นอย่างแท้จริง และ แทบไม่น่าเชื่อเลย ใจดี

ขออภัย ก่อนที่จะแถลงครั้งสุดท้าย เขาก็ไม่ได้เปิดมากคน คุณรู้เรื่องนี้ดีในช่วงต้น มีหลายครั้งที่เขาเพิ่งจะพลันคว้าข้อมือของคุณในล็อคที่เจ็บปวดและวิ่งออกด้วยเช่นกลัวใบหน้าของเขา เธอแทบจะไม่มีใจที่จะบอกให้เขาหยุดวิ่ง เมื่อคุณทำ แม้ว่าคุณจะต้องการที่จะรู้เหตุผลว่าทำไมเขาจึงตัดสินใจที่จะลากคุณไป อื่น ๆที่สิ้นสุดของประหลาดโลกแต่เขาจะเสมอเพียงให้คุณเจื่อนยิ้มและตอบกลับด้วยง่าย " ไม่มีอะไร . . . ไม่มีอะไรหรอก "

จริงๆเหรอ ? เขาคิดว่าเธอจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ

ดังนั้นในทาง เขาค่อนข้างเป็นปริศนา และยังไม่มั่นใจว่าคุณจะสามารถที่จะเข้าใจเขาและการแสดงตลกที่แปลกของเขา

แต่มันไม่ได้จนกว่าอีกสองสามเดือนต่อมาที่คุณประมาณผลักลงพื้นที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่อากาศรอบตัวคุณ หัวชนดินจนเกือบงง แต่มันก็เคาะลมออกจากคุณ แม้ว่ารายละเอียดยังค่อนข้างคลุมเครือ มีหลายสิ่งที่คุณสามารถจำได้เกือบเหมือนกันเต็มตา

ชอบนัตสึเมะ คุกเข่าอยู่ข้างคุณสีหน้าดูเจ็บปวดมาก เหมือนทำอะไรผิดเขาจะไม่มีวันได้รับการอภัยสำหรับน่ากลัวอาชญากรรมที่เขาก่อ เหมือนเตะลูกสุนัขที่กำลังหมดอาลัยตายอยาก ที่เจ้าของเขารักมากอาจจะทำร้ายเขาอย่างน่ากลัว คุณจะได้เห็นฟอร์มของเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด เปราะบาง เขาห่อแขนของเขารอบเอวของเขาเขาหายใจหนักมาก เธอกลัวว่าเขาจะมีการตื่นตระหนก คุณสามารถทำให้น้ำตาออก รูปในนั้น ดวงตาที่สวยงาม คาราเมล ที่ก่อนนั้นไม่เคยหยุดที่จะให้คุณกับปลอบใจ น้ำตานั้นเลื่อนลงของเขาตอนนี้แก้มแดง แล้วค่อยๆ หยดลงสู่พื้นเบื้องล่างเขาและบนชุดนักเรียน

ริมฝีปากของเขา quivered เขาเอาแต่บ่นพึมพำกับตัวเอง น่าสงสารคร่ำครวญ นั่นทำให้คิ้วร่องกับความห่วงใย และคำที่เขาพูด ดึงที่สายของหัวใจคุณเจ็บปวด คุณคิดว่า มันกำลังจะระเบิดออกมาก่อนที่เขา . .

" . . ฉันขอโทษ . . . ฉันขอโทษนะ . . . . . . . ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน . . . . . . . คุณไม่ควร w-weren t-to "

. . . . . . . . . .ภาพก่อนที่คุณจะเป็นหนึ่งที่คุณหวังว่าคุณจะไม่เคยได้เห็น และมันก็เผาตลอดกาล ในความทรงจำ

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณก็รู้ว่ามันไม่ปกติ และเขาก็รู้เหมือนกัน

คุณอาจได้ยินข่าวลือแล้ว ข่าวลือที่คนอื่นจะใช้เพื่อทำให้เธอห่างจากเขากล่าวว่าพวกเขารู้ว่าคนที่ไปหนึ่งของเขาก่อนหน้านี้โรงเรียนใครว่านัตสึเมะ มันแปลก ๆ