China, People’s Republic of (Chin.

China, People’s Republic of (Chin. Zhonghua renmin gonghe guo).
Country in East Asia. China is composed of 22 contiguous provinces, five autonomous regions originally inhabited largely by ‘minority’ groups (Inner Mongolia, Xinjiang-Uighur, Guangxi-Zhuang, Ningxia-Hui and Tibet), three centrally-controlled municipalities (the capital Beijing, Shanghai and Tianjin) and the special administrative region of Hong Kong. Its total area of about 9,573,000 km2 also includes the area formerly called Manchuria (now the three north-eastern provinces). Of the total population, estimated to be 1,276 million in 2000, 55 ‘minority nationalities’, ethnically distinct from the Han Chinese majority, comprise about 6%.
The majority of the 21 million people (1997) of the Republic of China on the island of TAIWAN originate from Fujian and eastern Guangdong provinces of mainland China; about 2.5 million came from other parts of mainland China with the Nationalists in 1949.
Outside of mainland China and Taiwan, the largest groups of Chinese include about 10 million in South-east Asia, (mostly in Thailand, Malaysia, Singapore, the Philippines and Indonesia), and over 2 million in the USA (including Hawaii) and Canada. The music of these groups is discussed, as far as possible, in the articles on the countries in which they went to live.
See also CENTRAL ASIA, §1; EAST ASIA; MONGOL MUSIC; TIBETAN MUSIC.)
I. Introduction: historical, regional and study perspectives
II. History and theory
III. Musical instruments
IV. Living traditions

I. Introduction: historical, regional and study perspectives
Chinese music, owing to its depth of historical development and breadth of regional diversity, constitutes an uneasy alliance of many traditions. Some traditions, such as court ritual music and qin zither, maintain observable lines of continuity between ancient periods and the present; in others, such as the common-practice vocal and instrumental genres, their histories are more recent, and regional differences among similar types often quite pronounced. Thus a balanced view of traditions called ‘Chinese’ must be based not only on a knowledge of written history and related iconography but also on the distinctive cultural patterns and musical tastes of the various regions.
1. Han Chinese regions and genres.
2. Minority regions and genres.
3. Sources and perspectives.
1. Han Chinese regions and genres.
China today occupies a vast land mass extending from the Mongolian steppe southwards to the borders of present-day Vietnam and Myanmar (Burma), and from the East China Sea westwards to the borders of India and Afghanistan. The ancient centre of Chinese civilization, however, was a very much smaller area on the ‘Central Plain’ of north China (present-day Henan, Hebei, Shanxi and Shandong provinces). Following the emergence of a number of contending kingdoms such as Qin, Wei and Chu, Qin ascended to power in the 3rd century BCE, expanding its influence to the South China Sea and unifying the political system throughout its newly acquired empire. Further expansion in these and other directions occurred during the Han dynasty (206BCE–220CE), bringing with it the dissemination of many cultural elements, such as the written language and Confucian philosophy and its rituals. As a result, most Chinese today refer to themselves as ‘Han people’ in acknowledgement of this consolidation.
The notion of a monolithic Chinese culture has penetrated deeply into popular thinking, both Chinese and Western. But unification touched the many regions of China unevenly, and over the last 2000 years, diverse regional subcultures, dialects and musical traditions have grown and thrived. These subcultures have gravitated for the most part towards the drainage areas of the Huanghe (‘Yellow river’) in north China, the lower Yangzi (Yangtze) river in central-eastern China, and the Zhujiang (‘Pearl river’) delta in south China. Their various musical traditions commonly share some structural similarities, although they are valued by local practitioners for their distinctive regional qualities. Among the many non-Han peoples, ethnic minorities who have been pushed into the mountains, deserts and other less desirable space, the more usual response to Han unification has been resistance and often bloody rebellion. Their various musical traditions share few roots with the ‘great tradition’ of the Han.
The Han Chinese comprise roughly 94% of the population of China. While the common-practice traditions retain close associations with specific regions, several Han music genres have achieved national prominence over the centuries, such as the Confucian ritual music of the court, the traditions of qin zither, Kunqu opera and Beijing opera, and other genres supported by the emperor or Han Chinese literati. Since the mid-20th century, the concert-hall tradition of ‘national music’ (guoyue) has also achieved a particularly strong pan-Chinese presence and is often the only tradition known among young conservatory-trained musicians of recent decades.
Popular Chinese thinking divides Han China into two broad geographic regions: the North, with its lively traditions of Beijing opera and wind-and-percussion music, and the South, with its more refined literary traditions of Kunqu opera and silk-and-bamboo music. Qiao Jianzhong, approaching this question from a more empirical orientation, divides the country into as many as 12 music culture areas, based upon historic regional nomenclature and distinctive performance characteristics. The divisions given below, which largely coincide with his music areas, are based on geographic and socio-linguistic factors, resulting in what some sinologists call ‘macroregions’ (fig.1).
(i) Central Plain.
(ii) The north-west and central interior.
(iii) Jiangnan.
(iv) Sichuan basin.
(v) The south-east coast.
(vi) Cantonese region.
(i) Central Plain.
Bordering the Yellow river as it flows through and often over the floodplain of northern Henan and western Shandong provinces is the region known as the Central Plain (Zhongyuan). This broad area is the acknowledged birthplace of Han Chinese civilization and subsequent location of political centres (especially at Luoyang and Anyang) from the Shang through Tang periods (c16th century BCE to 10th century CE). The northern province of Hebei, together with the cities of Beijing and Tianjin, may also be included in this macroregion, though cultural development here occurred later. Artefacts of musical significance unearthed on the Central Plain include bone and clay flutes dating to between 6000 and 5000 BCE, together with later finds of Shang bronze bells and stone chimes. Oracle bones dating from between the 14th and 12th centuries BCE, on which are inscribed many references to musical instruments, ceremony and dance, were also found in this region. Much later, imperial ceremonies such as Confucian rituals, with their magnificent instrumental ensembles were established in the Shandong city of Qufu (legendary home of Confucius), in Beijing and in other urban centres.
Instrumental ensembles in common practice today are mostly of the wind-and-percussion variety, notably the processional suona-and-percussion bands and the ritually more significant ensembles utilizing guan (reed pipe), sheng (mouth organ), di (flute), yunluo (frame of pitched gongs) and percussion. Both types are common throughout northern China, the latter currently most famed in central Hebei province. The most significant instrumental solo tradition to emerge on the Central Plain is the ‘northern school’ of zheng zither, centred in eastern Henan and south-western Shandong. BEIJING OPERA and the other opera traditions of this are more recent in origin and related to those opera types of the north-west and other areas of central China. Narrative song is represented by varieties of dagu (‘large drum’, accompanied by large sanxian and drum), as well as Henan zhuizi and Shandong qinshu, which are unique to their areas. Folksong genres include shan'ge (‘mountain songs’) and the call-and-response type tiange (‘field songs’) of Henan, and the colourful Fengyang huagu (‘flower drum’) songs, which originated in Anhui province and spread into Shandong and other areas. The music culture of the Central Plain exerted considerable influence on surrounding regions, most immediately in the north-west and central interior.
(ii) The north-west and central interior.
The north-west (Xibei), centred on present-day Shaanxi and western Shanxi provinces and extending into the more western provinces of Gansu and Ningxia, is a highland plateau surrounding the upper reaches of the Yellow river. This region, centre of political activity during the Western Zhou dynasty (c11th–8th centuries BCE), saw the rise of the 3rd-century BCE state of Qin, whose founder, Qin Shihuang, boldly declared himself the first emperor of China and instigated massive and effective measures of political unification. His capital was established near the city of Xi'an, an area that retained its importance for the next millennium. Present-day wind-and-percussion music, such as the ceremonial guyue (‘drum music’) of the Xi'an area and other variants, have been thought to retain some Tang (618–907CE) characteristics, though they have naturally undergone subsequent change. Like related wind-and-percussion traditions on the Central Plain, these genres are still performed in conjunction with funerals, calendrical rites and other celebrations. Among the regional opera traditions, the lively bangzi (which appeared in the Ming period, 1368–1644) is the most famous and influential; the style was absorbed into many local opera traditions elsewhere in China. Most distinctive of the folksong types are the high-tessitura, rhythmically flexible xintianyou of northern Shaanxi and nearby areas, and yangge, a very old type of dance-song that spread widely across northern China. Located in the c

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จีน สาธารณรัฐประชาชน (Chin. จงหัวหมิ gonghe กัว)ประเทศในเอเชียตะวันออก ประเทศจีนประกอบด้วย 22 จังหวัดติดกัน ภูมิภาค 5 เขตปกครองตนเองแต่เดิมอาศัยอยู่มาก โดยกลุ่ม 'ส่วนน้อย' (มองโกเลีย อุ้ย เหอ Xinjiang กวงซีจ้วง หุยนิงเซีย และทิเบต), สามควบคุมกลางอำเภอ (เมืองหลวงปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ และเทียนสิน) และเขตปกครองพิเศษของ Hong Kong ของพื้นที่ทั้งหมดของ 9,573,000 เกี่ยวกับ km2 ยังมีบริเวณที่เดิม เรียกว่าแมนจูเรีย (ตอนนี้สามตะวันออกเฉียงเหนือจังหวัด) ของประชากร ประมาณ 1,276 ล้านบาทใน 2000, 55 'ชนกลุ่มน้อยเชื้อชาติ' มักแตกต่างจากส่วนใหญ่จีนฮั่น ประกอบด้วยประมาณ 6%ส่วนใหญ่ 21 ล้านคน (1997) ของสาธารณรัฐจีนบนเกาะไต้หวันมาจากฝูเจี้ยนและภาคตะวันออกจังหวัดกวางตุ้งของจีนแผ่นดินใหญ่ ประมาณ 2.5 ล้านมาจากส่วนอื่น ๆ ของจีนแผ่นดินใหญ่กับ Nationalists ที่ 1949นอกจีนแผ่นดินใหญ่และไต้หวัน กลุ่มที่ใหญ่ที่สุดของจีนมีประมาณ 10 ล้าน ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ส่วนใหญ่ ในประเทศไทย มาเลเซีย สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย), และมากกว่า 2 ล้าน (รวมถึงฮาวาย) ประเทศสหรัฐอเมริกาและแคนาดา เพลงของกลุ่มเหล่านี้จะกล่าวถึง เท่าที่เป็นไป ในบทความเกี่ยวกับประเทศที่ไปอยู่ดูเอเชียกลาง มาตรา 1 วรรค เอเชียตะวันออก เพลงมองโกล ทิเบตเพลง)I. บทนำ: ประวัติศาสตร์ ภูมิภาค และศึกษามุมมองII. ประวัติศาสตร์และทฤษฎีเครื่องมือ III. ดนตรีประเพณีชีวิต IV I. บทนำ: ประวัติศาสตร์ ภูมิภาค และศึกษามุมมองเพลงจีน เนื่องจากความลึกของการพัฒนาทางประวัติศาสตร์และความกว้างของความหลากหลายของภูมิภาค ถือประเพณีหลายขั้วไม่สบายใจ ประเพณีบางอย่าง เช่นคอร์ทเพลงพิธีกรรมและชิน zither รักษาความต่อเนื่องระหว่างรอบระยะเวลาที่โบราณและปัจจุบัน บรรทัด observable ในอื่น ๆ เช่นการฝึกทั่วไป vocal และบรรเลงประเภท ประวัติของพวกเขาได้ล่าสุด และภูมิภาคแตกต่างระหว่างชนิดที่มักจะค่อนข้างออกเสียงคล้ายกัน ดังนั้น ดูสมดุลของประเพณีที่เรียกว่า 'จีน' ต้องเป็นการไม่เพียงแต่ความรู้ประวัติศาสตร์เป็นลายลักษณ์อักษรและประติมานวิทยาที่เกี่ยวข้อง แต่ยังอยู่ ในรูปแบบวัฒนธรรมที่โดดเด่นและรสนิยมทางดนตรีของภูมิภาคต่าง ๆ1. จีนฮั่นภูมิภาคและประเภท2. ภูมิภาคชนกลุ่มน้อยและประเภท3. แหล่งที่มา และมุมมอง1. จีนฮั่นภูมิภาคและประเภทจีนปัจจุบันใช้มวลแห่งขยาย จาก southwards ทุ่งหญ้าสเตปป์มองโกเลียเส้นขอบของเหตุการณ์เวียดนามและพม่า และในทะเลจีนตะวันออก westwards เส้นขอบของอินเดียและอัฟกานิสถาน ศูนย์กลางอารยธรรมจีน โบราณถูกมากขนาดเล็กลงใน 'ล้วนกลาง' ของจีนเหนือ (เหตุการณ์เหอหนาน เหอเป่ย์ มณฑลซานซี และมณฑลซานตงจังหวัด) อย่างไรก็ตาม ต่อไปนี้เกิดขึ้นจำนวนช่วงชิงอาณาจักรฉิน Wei และชู ชินแถมยังอำนาจในศตวรรษ 3 คริสตศักราช ขยายอิทธิพลไปในทะเลจีนใต้ และสามัคคีระบบทางการเมืองทั่วทั้งอาณาจักรของใหม่ซื้อมา ขยายตัวไปในทิศทางอื่น ๆ และเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงราชวงศ์ฮั่น (206BCE – 220CE), นำมันเผยแพร่ในองค์ประกอบทางวัฒนธรรม ภาษาเขียน และปรัชญา Confucian และพิธีกรรมของ ดัง จีนส่วนใหญ่วันนี้อ้างอิงถึงตัวเองเป็น 'คนฮั่น' ในรับทราบรวมนี้แนวคิดของวัฒนธรรมจีนเสาหินได้ทะลวงลึกเข้านิยมคิด จีนและตะวันตก แต่รวมกันสัมผัสหลายภูมิภาคของประเทศจีนซึ่ง และมากกว่า 2000 ปี subcultures หลากหลายภูมิภาค สำเนียงประเพณีดนตรีได้เติบโต และการฟื้นตัว Subcultures เหล่านี้มี gravitated ส่วนใหญ่ต่อพื้นที่ระบายน้ำเหอ ('แม่น้ำหวง') ในจีนเหนือ แม่น้ำแยงซี (แยงซี) ต่ำกว่าในประเทศจีนตะวันออกกลาง และเดลต้าฝั่ง ('แม่น้ำเพิร์ล') ในประเทศจีน ประเพณีดนตรีต่าง ๆ ของพวกเขาร่วมกันความเหมือนบางโครงสร้าง โดยทั่วไปแม้ว่าจะมีมูลค่า โดยผู้ท้องถิ่นสำหรับคุณภาพของภูมิภาคที่โดดเด่น ระหว่างคน-ฮันมาก ชนกลุ่มน้อยที่ได้รับการผลักดันเป็นภูเขา ทะเลทราย และ พื้นที่อื่น ๆ ต้องน้อยกว่า การตอบสนองมากกว่าปกติเพื่อรวมกันฮั่นได้รับต้านทานและมักเลือดกบฏ ประเพณีของดนตรีต่าง ๆ ร่วมรากน้อยกับ 'ประเพณีดี' ที่ฮั่นชาวจีนฮั่นมีประมาณ 94% ของประชากรของประเทศจีน ในขณะที่ประเพณีทั่วไปปฏิบัติการรักษาความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจง หลายแนวเพลงฮั่นได้บรรลุความโดดเด่นแห่งชาติผ่านศตวรรษ เพลงพิธีกรรม Confucian ศาล ประเพณี zither ฉิน Kunqu โอเปร่า และโอ เปร่าปักกิ่ง และประเภทอื่น ๆ สนับสนุน โดยจักรพรรดิหรือจีนฮั่น literati ตั้งแต่ศตวรรษ 20 กลาง ประเพณีคอนเสิร์ต 'เพลงชาติ' (guoyue) นอกจากนี้ยังได้รับสถานะปานจีนแข็งแกร่งอย่างยิ่ง และเป็นบ่อยประเพณีเท่านั้นที่รู้จักอบรมเรือนกระจกนักดนตรีเยาวชนของทศวรรษที่ผ่านมาล่าสุดคิดยอดนิยมจีนฮั่นจีนแบ่งออกเป็นภูมิภาคทางภูมิศาสตร์กว้างสอง: เหนือ มีประเพณีมีชีวิตชีวาของปักกิ่งดนตรีโอเปร่าและลม และเพอร์คัชชัน ภาคใต้ กับประเพณีวรรณคดีบริสุทธิ์มาก Kunqu ดนตรีโอเปร่าและผ้าไหมไม้ไผ่ เฉียว Jianzhong กำลังคำถามนี้จากแนวขึ้นประจักษ์ แบ่งประเทศออกเป็นจำนวน 12 เพลงวัฒนธรรมพื้นที่ ตามระบบการตั้งชื่อประวัติศาสตร์ภูมิภาคและลักษณะโดดเด่นประสิทธิภาพ ส่วนที่กำหนดให้ด้านล่าง ซึ่งส่วนใหญ่สอดคล้องกับพื้นที่ของเขาเพลง ขึ้นอยู่กับปัจจัยทางภูมิศาสตร์ และสังคมภาษาศาสตร์ ในสิ่ง sinologists บางเรียก 'macroregions' (ภาพ) (i) กลางล้วน(ii north-west)และภายในส่วนกลาง(iii) Jiangnan(iv) เสฉวนอ่าง(v ทิศตะวันออกเฉียงใต้)(vi) ภูมิภาคกวางตุ้ง(i) กลางล้วนล้อมรอบแม่น้ำเหลืองไหลผ่าน และมักจะ ผ่าน floodplain ของเหอหนานภาคเหนือ และตะวันตกมณฑลซานตงจังหวัดเป็นพื้นที่ที่เรียกว่าราบกลาง (คอยเจิ้งหยวน) พื้นที่นี้กว้างได้รับการยอมรับสถานที่เกิดของอารยธรรมจีนฮั่นและต่อมาตำแหน่งของศูนย์กลางทางการเมือง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ลั่วหยางอัน) จากซางผ่านรอบถัง (c16th ศตวรรษปีก่อนคริสต์ศักราชถึงศตวรรษที่ 10 CE) ภาคเหนือจังหวัดของมณฑลเหอเป่ย์ กับเมืองของปักกิ่งและเทียนจิน อาจจะรวมอยู่ในนี้ macroregion แม้ว่าการพัฒนาวัฒนธรรมที่นี่เกิดขึ้นในภายหลัง สิ่งสำคัญที่ขุดพบในราบกลางดนตรีรวมกระดูกและดิน flutes อายุระหว่าง 5000 และ 6000 ปีก่อนคริสต์ศักราช พร้อมหลังพบระฆังสำริดซางและตีระฆังหิน กระดูก oracle เดท from between ศตวรรษ 14 และ 12 ปีก่อนคริสต์ศักราช บนซึ่งมีจารึก อ้างอิงหลายเครื่องดนตรี พิธี และ เต้น นอกจากนี้ยังพบในภูมิภาคนี้ อิมพีเรียล มากหลังพิธีเช่นพิธีกรรม Confucian กับวงบรรเลงความงดงามได้ก่อตั้งในมณฑลซานตงเมืองของชวีฟู่ (ตำนานบ้านของลัทธิขงจื้อ), ปักกิ่ง และศูนย์อื่น ๆ เมืองวงบรรเลงร่วมปฏิบัติวันนี้ส่วนใหญ่เป็นอาหารลม และเพอร์คัชชัน ยวดวง suona- และเพอร์คัชชัน processional และวง ritually ยิ่งใช้กวน (ลิ้นท่อ), sheng (ปากอวัยวะ), ดี (ขลุ่ย), yunluo (กรอบของ gongs ที่ทำให้เกิดมโนภาพ) และเพอร์คัชชัน ทั้งสองชนิดอยู่ทั่วภาคเหนือของจีน หลังในปัจจุบันมากที่สุดชื่อเสียงโด่งดังในมณฑลเหอเป่ย์จังหวัดกลาง ประเพณีบรรเลงเดี่ยวสำคัญที่สุดโผล่บนราบกลางคือ 'โรงเรียนเหนือ' ของเจิ้ง zither ศูนย์กลางในตะวันออกเหอหนานและมณฑลซานตงใต้ตะวันตก โอเปร่าปักกิ่งและอื่น ๆ โอเปร่าประเพณีนี้เป็นล่าสุดในจุดเริ่มต้น และที่เกี่ยวข้องกับชนิดโอเปร่าที่ north-west และพื้นที่อื่น ๆ ของจีนที่เซ็นทรัล เพลงบรรยายแสดง โดยพันธุ์ดา ('ใหญ่กลอง' พร้อม ด้วย sanxian ขนาดใหญ่และกลอง), zhuizi เหอหนานและมณฑลซานตง qinshu ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของพื้นที่ ประเภท folksong รวม shan'ge ('ภูเขาเพลง') และชนิดเรียก และตอบ tiange ('ฟิลด์เพลง') เหอหนาน และสีสันเฟยเฟงหยาง huagu ('ดอกไม้กลอง') เพลง ที่มาในมณฑลอานฮุยจังหวัด และเผยแพร่ในมณฑลซานตงและพื้นที่อื่น ๆ วัฒนธรรมดนตรีล้วนกลางนั่นเองอิทธิพลมากในรอบภูมิภาค ใน north-west และภายในกลางสุดทันที(ii north-west)และภายในส่วนกลางNorth-west (Xibei), ศูนย์กลางเหตุการณ์มณฑลส่านซีและมณฑลซานซีจังหวัดตะวันตก และขยายไปจังหวัดตะวันตกมากขึ้นของกานซูและนิงเซีย ราบสูงที่ราบสูงล้อมรอบจนถึงด้านบนของแม่น้ำเหลืองได้ ภูมิภาคนี้ ศูนย์กลางของกิจกรรมทางการเมืองระหว่างราชวงศ์โจวตะวันตก (c11th – 8 ศตวรรษปีก่อนคริสต์ศักราช), เห็นเพิ่มขึ้นรัฐปีก่อนคริสต์ศักราชศตวรรษที่ 3 ของฉิน ซึ่งผู้ก่อตั้ง ฉิน Shihuang อย่างกล้าหาญประกาศพระองค์แรกจักรพรรดิจีน และ instigated ขนาดใหญ่ และมีผลบังคับใช้มาตรการของทางการเมือง เมืองหลวงของเขาก่อตั้งขึ้นใกล้เมืองซีอาน ที่ยังคงความสำคัญสำหรับมิลเลนเนียมถัดไป เหตุการณ์เพลงลม และเพอร์คัชชัน เช่นการคิด guyue กัญญา ('กลองเพลง') บริเวณซีอานและตัวแปรอื่น ๆ การรักษาลักษณะบางถัง (618-907CE) แม้ว่าพวกเขาธรรมชาติมีระดับเปลี่ยนแปลงตามมา เช่นลม และเพอร์คัชชันที่เกี่ยวข้องกับประเพณีในราบกลาง ประเภทเหล่านี้จะยังคงดำเนินการร่วมกับศพหรือ calendrical พิธีกรรม และงานฉลองอื่น ๆ ระหว่างประเพณีภูมิภาคโอเปร่า bangzi มีชีวิตชีวา (ซึ่งปรากฏในช่วงหมิ สมัย – 1644) ได้มีชื่อเสียงมากที่สุด และมี อิทธิพล ลักษณะถูกดูดซึมเข้าสู่ในโอเปร่าถิ่นประเพณีอื่น ๆ ในประเทศจีน โดดเด่นที่สุดของชนิด folksong มี tessitura สูง มีความยืดหยุ่นหด xintianyou ของมณฑลส่านซีทางตอนเหนือ และบริเวณใกล้ เคียงพื้นที่ และ yangge ชนิดเก่ามากของเพลงเต้นรำที่แพร่กระจายไปอย่างกว้างขวางทั่วภาคเหนือของจีน ตั้งอยู่ใน c

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาธารณรัฐประชาชน จีน ( จีน จง วเรนมิน gonghe กั๋ว ) .
ประเทศในเอเชียตะวันออก ประเทศจีนประกอบด้วย 22 จังหวัดติดกันห้าเขตปกครองตนเองชนกลุ่มน้อยเดิมอาศัยอยู่ส่วนใหญ่โดย ' ' ( มองโกเลีย , ทำอุยกูร์ซินเจียง , กวางสีจ้วงหนิงเซี่ยฮุยและทิเบต ) , สามแบบควบคุมเทศบาล ( เมืองหลวงปักกิ่งเซี่ยงไฮ้และเทียนจิน ) และเขตบริหารพิเศษฮ่องกง พื้นที่ทั้งหมด ประมาณ 9573000 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยพื้นที่เดิมที่เรียกว่าแมนจูเรีย ( ตอนนี้สามจังหวัดชายแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ) ของประชากรทั้งหมด ประมาณจะ 1 ล้านในปี 2000 55 ' ชนกลุ่มน้อยเชื้อชาติ ' เชื้อชาติที่แตกต่างจากส่วนใหญ่จีนฮั่น ประกอบด้วย 6
%ส่วนใหญ่ของ 21 ล้านคน ( ปี 2540 ) ของสาธารณรัฐจีนบนเกาะไต้หวันมาจากฝูเจี้ยนและจังหวัด Guangdong ตะวันออกของจีนแผ่นดินใหญ่ ประมาณ 2.5 ล้านมาจากส่วนอื่น ๆของจีนแผ่นดินใหญ่กับชาตินิยมใน 1949
นอกจีนแผ่นดินใหญ่ และไต้หวัน กลุ่มที่ใหญ่ที่สุดของจีน รวมประมาณ 10 ล้านบาท ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ส่วนใหญ่ในไทย มาเลเซียสิงคโปร์ , ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ) และกว่า 2 ล้านในสหรัฐอเมริกา ( รวมถึงฮาวาย ) และแคนาดา เพลงของกลุ่มเหล่านี้จะกล่าวถึง เท่าที่เป็นไปได้ในบทความเกี่ยวกับประเทศที่พวกเขาไปอาศัยอยู่ .
เห็นยังเอเชียกลาง เอเชียตะวันออก§ 1 ; มองโกลทิเบต ; เพลง ; เพลง . )
. บทนำ : ประวัติศาสตร์ภูมิภาคและการศึกษามุมมอง
2 ประวัติศาสตร์และทฤษฎี
3เครื่องดนตรี
4

ผมแนะนำประเพณีชีวิต : ประวัติศาสตร์ภูมิภาคและการศึกษามุมมอง
ดนตรีจีน เพราะความลึกของการพัฒนาทางประวัติศาสตร์และความหลากหลายกว้างของภูมิภาค ถือเป็นพันธมิตรไม่สบายใจของประเพณีมากมาย ประเพณีพิธีกรรมบางอย่าง เช่น เพลงศาลและฉินมา รักษา สังเกตเส้นความต่อเนื่องระหว่างช่วงเวลาโบราณ และปัจจุบันในผู้อื่น เช่นการฝึกทั่วไป ร้องและบรรเลง ประเภท ประวัติศาสตร์ของพวกเขาล่าสุด และความแตกต่างในภูมิภาคระหว่างที่คล้ายกันประเภทมักจะค่อนข้างชัดเจน ดังนั้นมุมมองที่สมดุลของประเพณีที่เรียกว่า ' จีน ' ต้องขึ้นอยู่ไม่เพียง แต่ในความรู้เขียนประวัติและรูปแบบ แต่ยังวัฒนธรรมที่เด่นและรูปแบบดนตรีรสนิยมของภูมิภาคต่างๆ
1ฮัน จีน ภูมิภาคและประเภท .
2 ภูมิภาคและประเภทของชนกลุ่มน้อย .
3 แหล่งที่มาและมุมมอง .
1 ฮัน จีน ภูมิภาคและประเภท
จีนวันนี้มีมวลที่ดินกว้างใหญ่ทอดตัวจากที่ราบมองโกเลียทางทิศใต้เขตแดนปัจจุบันเวียดนามและพม่า ( พม่า ) , และจากตะวันออกจีนทะเลโดยไปทางทิศตะวันตกไปยังชายแดนของอินเดีย และอัฟกานิสถาน ศูนย์โบราณของอารยธรรมจีนอย่างไรก็ตาม , ถูกมากขนาดเล็ก พื้นที่ในภาคกลางของจีนเหนือ ' ' ( ปัจจุบันเหอหนาน , Hebei , Shanxi และมณฑลซานตงจังหวัด ) ต่อไปนี้การต่อสู้ของอาณาจักร เช่น ฉิน เว่ย และ ชู ฉินขึ้นครองอำนาจในศตวรรษที่ 3 ปี ขยายอิทธิพลของทะเลจีนใต้และการรวมระบบการเมืองตลอดได้มาใหม่ของจักรวรรดิการขยายเพิ่มเติมในเส้นทางอื่น ๆเหล่านี้เกิดขึ้นในราชวงศ์ฮั่น ( 206bce – 220ce ) นำด้วยการเผยแพร่หลายองค์ประกอบทางวัฒนธรรม เช่น ภาษาเขียนและปรัชญาขงจื้อและพิธีกรรม เป็นผลให้จีนมากที่สุดในวันนี้ อ้างตัวเองเป็น ' คน ' ฮันในการรับรู้ของการรวมนี้
.ความคิดของเสาหินวัฒนธรรมจีนมี penetrated ลึกลงไปในความคิดที่เป็นที่นิยม ทั้งจีนและตะวันตก แต่การได้สัมผัสภูมิภาคต่างๆของประเทศจีนซึ่ง และกว่า 2000 ปี พัฒนาจนภูมิภาคหลากหลายภาษาและประเพณีดนตรีที่โตขึ้นและแกร่งขึ้นพัฒนาจนมี gravitated ธรรมชสำหรับส่วนใหญ่ที่มีการระบายน้ำของพื้นที่ ( 'yellow Huanghe River ) ในภาคเหนือของประเทศจีนแยงซี ( Yangtze ล่าง ) แม่น้ำในภาคกลาง ภาคตะวันออกของจีน และ ( 'pearl เดลต้า Zhujiang River ) ในภาคใต้ของจีน ประเพณีต่างๆของพวกเขาดนตรีโดยทั่วไปแบ่งโครงสร้างที่คล้ายคลึงกันแม้ว่าพวกเขาจะมีมูลค่าโดยผู้ปฏิบัติงานท้องถิ่นเพื่อคุณภาพที่โดดเด่นในภูมิภาคของพวกเขา ระหว่างหลายโนนหัน รวมถึงชนกลุ่มน้อยที่ถูกผลักเข้าไปในภูเขา , ทะเลทรายและพื้นที่พึงประสงค์น้อยกว่าอื่น ๆการตอบสนองปกติมากขึ้นในการได้รับการต่อต้านฮั่นและมักจะการจลาจลนองเลือดประเพณีต่างๆของพวกเขาดนตรีแบ่งปันรากน้อยกับ ' ประเพณี ' ของฮัน
ชาวจีนฮั่นประกอบด้วยประมาณ 94% ของประชากรของประเทศจีน ในขณะที่ประเพณีปฏิบัติทั่วไปรักษาสมาคมใกล้ชิดกับภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจง ประเภทเพลงฮันหลายได้รับความรุ่งโรจน์แห่งชาติหลายศตวรรษเช่นขงจื้อดนตรีพิธีกรรมของศาล ประเพณีของพิณฉิน ,kunqu Opera และงิ้วปักกิ่ง , และประเภทอื่น ๆได้รับการสนับสนุนโดยจักรพรรดิ หรือ ฮัน บัณฑิตจีน ตั้งแต่ช่วงกลางศตวรรษที่ 20 คอนเสิร์ตประเพณีของดนตรีแห่งชาติ ' ' ( guoyue ) ยังมีความแข็งแรงโดยเฉพาะกระทะจีนการแสดงและมักจะเป็นเพียงประเพณีที่รู้จักกันในหมู่เด็กโรงเรียนฝึกนักดนตรีของทศวรรษที่ผ่านมา .
คิด ชาวจีนนิยมแบ่งออกเป็น 2 ภูมิภาคทางภูมิศาสตร์กว้างฮั่นจีน : ทิศเหนือ กับประเพณีของมีชีวิตชีวาของงิ้วปักกิ่งและลมและเครื่องเคาะดนตรี และเกาหลีใต้ที่มีการกลั่นมากขึ้นวรรณคดีประเพณีของ kunqu โอเปร่า และ ผ้าไหม และ เพลงไม้ไผ่ เชา jianzhong ใกล้คำถามนี้จากการปฐมนิเทศเชิงประจักษ์มากขึ้น แบ่งประเทศออกเป็นพื้นที่วัฒนธรรมดนตรีมากเท่าที่ 12ตามประวัติศาสตร์ภูมิภาคระบบการตั้งชื่อและลักษณะงานที่โดดเด่น หน่วยงานได้รับด้านล่างซึ่งไปบรรจบกับพื้นที่ดนตรีของเขาจะขึ้นอยู่กับปัจจัยทางภูมิศาสตร์และสังคม ส่งผลให้อะไรบาง sinologists เรียก ' ' ( macroregions ” )
( )
( 2 ) ภาคกลาง ทางตะวันตกเฉียงเหนือ และภาคกลาง ภายใน .
( III ) Jiangnan .

( IV ) มณฑลเสฉวนลุ่มน้ำ( 5 ) ชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ .
( 6 ) เขตกวางตุ้ง .
( i ) ภาคกลาง
ขอบแม่น้ำเป็นสีเหลืองมันไหลผ่านและมักจะผ่านที่ราบน้ำท่วมถึงของ Henan จังหวัดทางภาคเหนือและตะวันตกเป็นภูมิภาคที่รู้จักกันเป็นมณฑลภาคกลาง ( จงหยวน )พื้นที่กว้างนี้เป็นบ้านเกิดของฮันจีนยอมรับอารยธรรมและสถานที่ที่ตามมาของศูนย์ทางการเมือง ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งในลั่วหยาง และภูเก็ต ) จากที่ผ่านถังระยะเวลา ( ศตวรรษที่ c16th ECB เพื่อศตวรรษที่ CE ) จังหวัดภาคเหนือของ Hebei , พร้อมกับเมืองของปักกิ่งและเทียนจิน , นอกจากนี้ยังอาจจะรวมอยู่ใน macroregion นี้แม้ว่าวัฒนธรรมการพัฒนาที่เกิดขึ้นภายหลัง สิ่งประดิษฐ์ของดนตรีความสำคัญค้นพบในที่ราบภาคกลาง รวมถึงกระดูกและขลุ่ยดินเดทระหว่าง 6000 และ 5000 ปี พร้อมกับภายหลังพบซางบรอนซ์และหินระฆังตีระฆัง . กระดูกพยากรณ์เดทจากระหว่างปี 14 และ 12 ศตวรรษ ซึ่งจารึกไว้หลายที่อ้างอิงถึงเครื่องดนตรี , พิธีเต้นรำพบในภูมิภาคนี้ ต่อมาก พิธีหลวง เช่น พิธีกรรมของขงจื้อกับงดงามตระการตา บรรเลงขึ้นในมณฑลซานตงเมือง Qufu ( บ้านตำนานของขงจื้อ ) ในกรุงปักกิ่งและเมืองอื่น ๆในศูนย์ .
ตระการตาเครื่องมือในการปฏิบัติร่วมกันในวันนี้ส่วนใหญ่ของลม และอื่น ๆที่หลากหลายโดยเฉพาะ suona วัชรากรและอื่น ๆวงดนตรีและ ritually มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญตระการตาใช้กวน ( ท่อรีด ) , Sheng ( หีบเพลงปาก ) ตี้ ( ขลุ่ย ) , yunluo ( กรอบตั้งค่ายฆ้อง ) และเคาะ ทั้งสองประเภทมีทั่วไปทั่วภาคเหนือของจีน หลังขณะนี้ส่วนใหญ่ที่มีชื่อเสียงใน Central Province .บรรเลงเดี่ยวที่สำคัญที่สุดประเพณีโผล่บนที่ราบกลางคือโรงเรียนภาคเหนือของเจิ้งพิณ , ศูนย์กลางในภาคตะวันออกของมณฑลเหอหนานและตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลซานตง งิ้วปักกิ่งโอเปร่าและอื่น ๆแบบนี้ล่าสุดในผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับอุปรากรประเภทของทางตะวันตกเฉียงเหนือและพื้นที่อื่น ๆในตอนกลางของประเทศจีนเพลง เรื่องเล่า แทนด้วยนานาดะกู ( 'large กลอง ' มาพร้อมกับขนาดใหญ่ sanxian และกลอง ) เช่นเดียวกับเห zhuizi และมณฑลซานตง qinshu ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของพื้นที่ โฟล์คซองประเภทต่างๆ รวมถึง shan'ge ( 'mountain เพลง ' ) และการโทรและการตอบสนองประเภท tiange ( 'field เพลง ' ) ของมณฑลเหอหนาน และสีสัน fengyang huagu ( กลอง ' 'flower ) เพลงซึ่งมีต้นกำเนิดในจังหวัด Anhui และกระจายเข้าไปในมณฑลซานตง และพื้นที่อื่น ๆ เพลงวัฒนธรรมของภาคกลางนั่นเอง อิทธิพลมากในรอบภูมิภาค ส่วนใหญ่ทันทีในทิศตะวันตกเฉียงเหนือและภาคกลางภายใน .
( 2 ) ทางตะวันตกเฉียงเหนือและภาคกลางภายใน .
ตะวันตกเฉียงเหนือ ( xibei )เป็นศูนย์กลางในมณฑลส่านซีปัจจุบันและจังหวัด Shanxi ตะวันตกและขยายเป็นมากกว่าตะวันตกจังหวัดกานซูและหนิงเซี่ยเป็นภูเขาที่ราบสูงรอบถึงส่วนบนของแม่น้ำสีเหลือง ภาคนี้เป็นศูนย์กลางของกิจกรรมทางการเมืองในช่วงราชวงศ์โจวตะวันตก ( c11th – 8 ศตวรรษ BCE ) , เห็นการเพิ่มขึ้นของศตวรรษที่ 3 ปี รัฐฉิน ซึ่ง shihuang ฉิน , ผู้ก่อตั้งกล้าประกาศตนเป็นจักรพรรดิแรกของจีนและกระตุ้นให้มีขนาดใหญ่ และมาตรการของการรวมตัวทางการเมือง ทุนของเขาก่อตั้งขึ้นใกล้เมืองซีอาน พื้นที่ที่ยังคงความสำคัญในสหัสวรรษหน้า ลมปัจจุบัน และอื่น ๆ เพลง เช่น guyue พิธีการ ( 'drum เพลง ' ) ของซีอาน พื้นที่และสายพันธุ์อื่น ๆมีความคิดที่จะรักษาถัง ( 618 ) 907ce ) ลักษณะ ถึงแม้ว่าพวกเขามีธรรมชาติที่ได้รับภายหลังการเปลี่ยนแปลง ชอบที่ลมและประเพณีเคาะบนที่ราบภาคกลาง ประเภทเหล่านี้จะยังคงดำเนินการร่วมกับ พิธีศพ พิธีรอบปฏิทิน และงานเฉลิมฉลองอื่น ๆ ในประเพณีตะวันตกในภูมิภาค , bangzi มีชีวิตชีวา ( ซึ่งปรากฏในสมัยหมิง1368 – 1644 ) ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและมีอิทธิพล ; สไตล์มันซึมเข้าสู่หลายประเทศตะวันตกประเพณีอื่น ๆในประเทศจีน ที่โดดเด่นที่สุดของประเภทโฟล์คซองเป็นองค์ประกอบของเสียชนิดยืดหยุ่นสูง xintianyou ของมณฑลส่านซีทางตอนเหนือและพื้นที่ ใกล้เคียง และที่จะเป็นชนิดที่เก่ามากของเพลงแดนซ์กระจายกันอย่างแพร่หลายทั่วภาคเหนือของจีน ตั้งอยู่ในซี