The tea plant (Camellia sinensis) g

The tea plant (Camellia sinensis) grows in a vast area that stretches from Assam (India) in the west to the east coast of China and southwards into Myanmar, Thailand and Vietnam. The use of the beverage made from the leaves is said to have originated in China and according to legend goes back to 2700 bce. Tea spread first to Japan around 800 ce. In the 17th century the use of tea became common in Europe.

Most words for ‘tea’ found in the world’s languages are ultimately of Chinese origin, but they differ significantly in their form due to their coming via different routes. The differences begin already on Chinese soil. Most Sinitic languages have a form similar to Mandarin chá, but Min Nan Chinese, spoken e.g. in Fujian and Taiwan, has instead forms like te55 (Chaozhou). The Dutch traders, who were the main importers of tea into Europe, happened to have their main contacts in Amoy (Xiamen) in Fujian. This is why they adopted the word for ‘tea’ as thee, and in this form it then spread to large parts of Europe. The influence from Amoy is also visible in many languages spoken in the former Dutch colonies, as in Malay/Indonesian and Javanese teh. However, the first European tea importers were not the Dutch but the Portuguese, in the 16th century; their trade route went via Macao rather than via Amoy, and consequently Portuguese uses chá, derived from Cantonese cha. Likewise, languages spoken in those countries in eastern Europe and Asia which got their tea overland rather than from the Dutch tend to use forms such as chai. In Standard English, the [e:] vowel changed into [i:] (although a form conventionally spelled tay is preserved in some dialects) by a general sound change, and this pronunciation is reflected in many languages that took over the word from English, e.g. Yoruba (Nigeria) tii, !Xóõ (Botswana) tîi, Cocopa (California and northern Mexico) ti.

In spite of the general tendency for words for ‘tea’ to be borrowed, a significant number of languages use native denominations, particularly within the area where the tea plant grows naturally. Beverages made by infusion from leaves of various plants are of course common in many places, and some languages may have extended the use of a word for those to the imported product. Conversely, words originally used for tea have been extended to other similar drinks, which creates some difficulty in consulting dictionaries, since it is not always clear if a word denotes specifically tea or some other beverage.

Many dictionaries, especially of languages spoken outside the major tea-consuming countries, do not list any word for ‘tea’. It is in general impossible to determine whether this results from the dictionary being incomplete or from there being no word for ‘tea’ in the language. Probably the situation is often an intermediate one: tea is only marginal in the culture, and whenever there is need to refer to it, a word from the dominant language is used.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงงานชา (Camellia sinensis) เติบโตในพื้นที่กว้างใหญ่ที่ทอดยาวจากอัสสัม (อินเดีย) ในทิศตะวันตกไปทางฝั่งตะวันออกของประเทศจีนและทางทิศใต้เป็นพม่าไทยและเวียดนาม การใช้งานของเครื่องดื่มที่ทำจากใบบอกว่าจะต้องเกิดขึ้นในประเทศจีนและตามตำนานกลับไปที่คริสตศักราช 2700 ชาแพร่กระจายไปยังประเทศญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกประมาณ 800 CE ในศตวรรษที่ 17 การใช้งานของชากลายเป็นเรื่องธรรมดาในยุโรป. คำสำหรับ 'ชา' ที่พบในภาษาของโลกที่เป็นที่สุดของจีน แต่พวกเขามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในรูปแบบของพวกเขาเนื่องจากการมาผ่านเส้นทางที่แตกต่างของพวกเขา ความแตกต่างเริ่มต้นอยู่บนดินจีน ภาษาส่วนใหญ่ Sinitic มีรูปแบบคล้ายกับแมนดารินchá แต่ Min Nan จีนพูดเช่นในฝูเจี้ยนและไต้หวันได้รูปแบบแทนเช่น te55 (แต้จิ๋ว) พ่อค้าชาวดัตช์ซึ่งเป็นผู้นำเข้าหลักของชาลงไปในยุโรปที่เกิดขึ้นกับมีรายชื่อหลักของพวกเขาใน Amoy (เซียะ) ในฝูเจี้ยน นี่คือเหตุผลที่พวกเขานำมาใช้คำว่า 'ชา' เป็นเจ้าและในรูปแบบนี้มันก็แพร่กระจายไปยังส่วนใหญ่ของยุโรป อิทธิพลจาก Amoy ยังสามารถมองเห็นได้ในหลายภาษาพูดในอดีตอาณานิคมดัตช์ในขณะที่มาเลย์ / Teh อินโดนีเซียและเกาะชวา อย่างไรก็ตามชายุโรปครั้งแรกที่ผู้นำเข้าไม่ได้ดัตช์ แต่โปรตุเกสในศตวรรษที่ 16; เส้นทางการค้าของพวกเขาไปผ่านทางมาเก๊ามากกว่าผ่าน Amoy และทำให้ใช้ภาษาโปรตุเกสcháมาจากกวางตุ้งชะอำ ในทำนองเดียวกันภาษาพูดในประเทศเหล่านั้นในภาคตะวันออกของยุโรปและเอเชียซึ่งมีชาของพวกเขาทางบกมากกว่าจากชาวดัตช์มีแนวโน้มที่จะใช้รูปแบบเช่นชัย ในมาตรฐานภาษาอังกฤษ, [E:] สระเปลี่ยนเป็น [i] (แม้ว่ารูปแบบการสะกดอัตภาพ Tay ถูกเก็บรักษาไว้ในบางท้องถิ่น) จากการเปลี่ยนแปลงเสียงทั่วไปและการออกเสียงนี้สะท้อนให้เห็นในหลายภาษาที่ใช้เวลากว่าคำจากภาษาอังกฤษ เช่นโยรูบา (ไนจีเรีย) tii,! XOO (บอตสวานา) TII, Cocopa (รัฐแคลิฟอร์เนียและทางตอนเหนือของเม็กซิโก) TI. ทั้งๆที่มีแนวโน้มทั่วไปของคำสำหรับ 'ชา' ที่จะยืมเป็นจำนวนที่มีนัยสำคัญของภาษาที่ใช้ ได้แก่ พื้นเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภายในพื้นที่ที่โรงงานชาเติบโตตามธรรมชาติ เครื่องดื่มที่ทำโดยการแช่จากใบของพืชต่างๆของหลักสูตรร่วมกันในหลาย ๆ สถานที่และบางภาษาอาจจะมีการขยายการใช้คำว่าสำหรับผู้ที่จะนำเข้าสินค้า ตรงกันข้ามคำเดิมที่ใช้สำหรับชาได้รับการขยายไปยังเครื่องดื่มอื่น ๆ ที่คล้ายซึ่งจะสร้างความยากลำบากในพจนานุกรมคำปรึกษาบางเพราะมันไม่ชัดเจนเสมอถ้าคำหมายถึงเฉพาะชาหรือเครื่องดื่มอื่น ๆ . พจนานุกรมหลายคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งของภาษาพูดนอกที่สำคัญ ประเทศชานานไม่ได้รายการคำใด ๆ สำหรับ 'ชา' มันเป็นไปไม่ได้โดยทั่วไปเพื่อตรวจสอบว่าผลจากพจนานุกรมนี้เป็นที่ไม่สมบูรณ์หรือจากที่นั่นเป็นคำไม่ 'ชา' ในภาษา น่าจะเป็นสถานการณ์ที่มักจะเป็นหนึ่งกลาง: ชาเป็นเพียงเล็กน้อยในวัฒนธรรมและเมื่อใดก็ตามที่มีความจำเป็นที่จะอ้างถึงมันคำจากภาษาที่โดดเด่นถูกนำมาใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พืชชา ( ต้นชา ) เติบโตในพื้นที่กว้างใหญ่ที่ทอดยาวจากอินเดีย ( อินเดีย ) ในทิศตะวันตกไปยังชายฝั่งตะวันออกของประเทศจีน และทางทิศใต้เป็นพม่า ไทย และเวียดนาม การใช้เครื่องดื่มที่ทำจากใบกล่าวว่ามีกำเนิดในประเทศจีน และตามตำนานกลับไป 2 ปี ชากระจายก่อนไปญี่ปุ่นประมาณ 800 CEในศตวรรษที่ 17 การใช้ชาเป็นทั่วไปในยุโรป

ส่วนใหญ่คำชา ' ' พบในภาษาของโลกสุดของชาวจีน แต่แตกต่างในรูปแบบของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาจะผ่านเส้นทางที่แตกต่างกัน ความแตกต่างเริ่มแล้วบนแผ่นดินจีน ภาษา sinitic ส่วนใหญ่มีรูปแบบคล้ายกับภาษาจีน Ch . kgm แต่มินน่านภาษาจีน , พูดเช่นในฟูเจี้ยน และ ไต้หวันมีแทนฟอร์มเหมือน te55 ( แต้จิ๋ว ) พ่อค้าชาวดัตช์ ซึ่ง เป็น ผู้นำเข้าหลักของชาในยุโรปที่เกิดขึ้น ได้มีการติดต่อหลักของพวกเขาใน Amoy ( เซียะหมิน ) ในฝูเจี้ยน นี่คือเหตุผลที่พวกเขาใช้คำว่า ' ชา ' เป็นเจ้าและในแบบฟอร์มนี้จากนั้นก็แพร่กระจายไปยังส่วนใหญ่ของยุโรป อิทธิพลจาก Amoy ยังมองเห็นได้ในหลายภาษา พูดดัตช์อดีตอาณานิคมในภาษามลายู / อินโดนีเซียและชวาเต๋ . อย่างไรก็ตาม ก่อนยุโรปชาเข้าไม่ได้ ดัตช์ แต่โปรตุเกสในศตวรรษที่ 16 ; เส้นทางการค้าของพวกเขาไปทางมาเก๊ามากกว่าผ่าน Amoy และจากนั้น โปรตุเกส ใช้ CH . kgm มาจาก ชา กวางตุ้ง อนึ่งภาษาที่พูดในประเทศในยุโรปตะวันออกและเอเชียซึ่งมีชาบกมากกว่าจากดัตช์มักจะใช้รูปแบบ เช่น ชัย ในภาษาอังกฤษมาตรฐาน , [ E ] สระเปลี่ยนเป็น [ I : ] ( ถึงแม้ว่ารูปแบบแต่เดิมสะกดเตยถูกเก็บรักษาไว้ในบางภาษา ) โดยทั่วไปเปลี่ยนเสียง และการออกเสียง นี้จะปรากฏในภาษาต่างๆ ที่เอาข่าวจากอังกฤษเช่น โยรูบา ( ไนจีเรีย ) ที่ ! x óõ ( บอตสวานา ) T îผม Cocopa ( แคลิฟอร์เนียและเม็กซิโก ) Ti .

ทั้งๆที่แนวโน้มทั่วไปสำหรับคำสำหรับ ' ชา ' ถูกยืมเป็นจำนวนที่มีนัยสำคัญของการใช้ภาษา ได้แก่ พื้นเมือง โดยเฉพาะในพื้นที่ที่พืชชาเติบโตตามธรรมชาติ เครื่องดื่มที่ผลิตโดยชงจากใบพืชต่าง ๆ ของหลักสูตรที่พบในที่ต่าง ๆและบางภาษาอาจจะขยายการใช้คำเหล่านั้นเพื่อนำเข้า ในทางกลับกัน คำพูดที่ใช้เดิมของชาได้ถูกขยายไปยังเครื่องดื่มที่คล้ายกันอื่น ๆ ซึ่งสร้างความยุ่งยากในการให้คําปรึกษาพจนานุกรม มันไม่ชัดเจนเสมอถ้าคำที่แสดงเฉพาะชาหรือเครื่องดื่มอื่น ๆ .

พจนานุกรมหลายโดยเฉพาะภาษาพูดนอกสาขาชาบริโภคประเทศไม่รายการคำสำหรับ ' ชา ' มันเป็นโดยทั่วไปเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบว่า ผลลัพธ์จากพจนานุกรมที่ไม่สมบูรณ์ หรือมีไม่มีสำหรับคำว่า ' ชา ' ในภาษา อาจเป็นสถานการณ์มักจะเป็นสื่อกลางหนึ่งชาเป็นเพียงเล็กน้อยในวัฒนธรรม และเมื่อใดก็ตามที่ต้องมีการอ้างถึงมันคำพูดจากภาษาใช้