The oldest literary texts preserved

The oldest literary texts preserved in any Indo-European language are the Vedas or sacred books of India. These fall into four groups, the earliest of which, the Rig-veda, is a collection of about a thousand hymns, and the latest, the Atharva-veda, a body of incantations and ritual formulas connected with many kinds of current religious practice. These books form the basis of Brahman philosophy and for a long time were preserved by oral transmission by the priests before being committed to writing.

It is therefore difftcult to assign definite dates to them, but the oldest apparently go back to nearly 1500 B.C. The language in which they are written is known as Sanskrit, or to distinguish it from a later form of the language, Vedic Sanskrit. This language is also found in certain prose writings containing directions for the ritual, theological commentary, and the like (the Brahmanas), meditations for the use of recluses (the Aranyakas), philosophical speculations (the Upanishads), and rules concerning various aspects of religious and private life (the Sutras).

The use of Sanskrit was later extended to various writings outside the sphere of religion, and under the influence of native grammarians, the most important of whom was Panini in the fourth century B.C., it was given a fixed, literary form. In this form it is known as Classical Sanskrit. Classical Sanskrit is the medium of an extensive Indian literature including the two great national epics the Mahabharata and the Ramayana, a large body of drama, much lyric and didactic poetry, and numerous works of a scientific and philosophical character. It is still cultivated as a learned language and formerly held a place in India similar to that occupied by Latin in medieval Europe. At an early date it ceased to be a spoken language.

Alongside of Sanskrit there existed a large number of local dialects in colloquial use, known as Prakrits. A number of these eventually attained literary form; one in particular, Pāli, about the middle of the sixth century B.C. became the language of Buddhism. From these various colloquial dialects have descended the present languages of India, Pakistan, and Bangladesh, spoken by some 600 million people. The most important of these are Hindi, Urdu (the official language of Pakistan), Bengali (the official language of Bangladesh), Punjabi, and Marathi. Urdu is by origin and present structure closely related to Hindi, both languages deriving from Hindustani, the colloquial form of speech that for four centuries was widely used for intercommunication throughout northern India. Urdu differs from Hindi mainly in its considerable mixture of Persian and Arabic and in being written in the Perso-Arabic script instead of Sanskrit characters. Romany, the language of the Gypsies, represents a dialect of northwestern India which from about the fifth century A.D. was carried through Persia and into Armenia and from there has spread through Europe and even into America.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตำราวรรณกรรมเก่าแก่ที่สุดในทุกภาษายูโรเปียนเป็นพระเวทหรือหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของอินเดีย ตกอยู่ในกลุ่มสี่เหล่านี้ แรกสุดซึ่ง Rig-veda เป็นชุดเกี่ยวกับบทสวดมนตร์พัน และล่าสุด Atharva-เวท ร่างกายของร่ายและพิธีกรรมสูตรเชื่อมต่อกับหลายชนิดของการปฏิบัติทางศาสนาปัจจุบัน แบบฟอร์มหนังสือเหล่านี้พื้นฐาน ของปรัชญาพราหมณ์ และเป็นเวลานานถูกรักษาไว้ โดยส่งปากปุโรหิตก่อนถูกทำให้การเขียน ดังนั้นจึง difftcult การกำหนดวันที่แน่นอน แต่เก่าเห็นได้ชัดกลับไปเกือบ 1500 ก่อนคริสต์กาล ภาษาที่เขียนเป็นภาษาสันสกฤต หรือจากแบบฟอร์มรุ่นที่ใหม่กว่าของภาษา ภาษาพระเวท ภาษานี้ยังพบในบางงานเขียนร้อยแก้วที่ประกอบด้วยทิศทางสำหรับพิธีกรรม อรรถกถาเทววิทยา และไม่ชอบ (Brahmanas), สมาธิสำหรับการใช้งานของสันโดษ (Aranyakas), ปรัชญา speculations (ของ Upanishads), และเกี่ยวกับแง่มุมต่าง ๆ ของชีวิตทางศาสนา และเอกชน (การได้)การใช้ภาษาสันสกฤตในภายหลังก็ขยายไปถึงงานเขียนต่าง ๆ ภายนอกของศาสนา และภายใต้อิทธิพลของพื้นเมือง grammarians สำคัญสุดซึ่งเป็นบริษัทในคศ.ศตวรรษสี่ มันได้รับแบบถาวร วรรณกรรม ในแบบฟอร์มนี้ มันถูกเรียกว่าภาษาสันสกฤตคลาสสิก ภาษาสันสกฤตคลาสสิกเป็นสื่อวรรณกรรมอินเดียครอบ epics ชาติดีสองรวมทั้งมหาภารตะ และรามเกียรติ์ ตัวใหญ่ของละคร บทกวีบทกวี และพลวัตมาก และผลงานมากมายของตัวละครวิทยาศาสตร์ และปรัชญา เพาะปลูกยังคง เป็นภาษาเรียนรู้ และจัดสถานที่ในอินเดียคล้ายกับละตินในยุโรปยุคกลางที่เดิม ที่ มันหยุดที่จะ พูดภาษาข้างของสันสกฤต มีอยู่เป็นจำนวนมากของภาษาท้องถิ่นในการใช้ภาษาพูด เรียกว่า Prakrits ตัวเลขเหล่านี้ในที่สุดบรรลุฟอร์มวรรณกรรม หนึ่งโดยเฉพาะ Pāli ประมาณกลางคศ.ศตวรรษหกกลายเป็นภาษาของพระพุทธศาสนา จากภาษาพูดต่าง ๆ เหล่านี้ได้ลงมาภาษาปัจจุบัน ของอินเดีย ปากีสถาน บังคลาเทศ พูดบาง 600 ล้านคน สำคัญที่สุดของเหล่านี้มีภาษาฮินดี อุรดู (ภาษาราชการของปากีสถาน), เบงกาลี (ภาษาราชการของประเทศบังกลาเทศ), ปัญจาบ และมราฐี ภาษาอูรดู โดยกำเนิดและมีโครงสร้างที่สัมพันธ์ใกล้ชิดกับภาษาฮินดี ภาษาทั้งสองจาก Hindustani แบบภาษาพูดของคำพูดที่สี่ศตวรรษที่ใช้สำหรับ intercommunication ทั่วอินเดียเหนือ ได้ อุรดูแตกต่างจากภาษาฮินดีส่วนใหญ่ของส่วนผสมสำคัญของเปอร์เซียและอาหรับ และการเขียนในสคริปต์กำหนดเอง-อาหรับแทนอักขระภาษาสันสกฤต อิตาลี ยิปซี ภาษาหมายถึงภาษาถิ่นของอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือซึ่งจากประมาณศตวรรษที่ห้าดำเนิน ผ่านเปอร์เซีย และ ในอาร์เมเนีย และจากนั้นมีแพร่กระจาย ผ่านยุโรป และแม้แต่ ในอเมริกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เก่าแก่ที่สุดวรรณกรรมที่เก็บรักษาไว้ในภาษาอินโดยูโรเปียใด ๆ พระเวทหรือหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของประเทศอินเดีย ฤดูใบไม้ร่วงเหล่านี้เป็นสี่กลุ่มที่เก่าแก่ที่สุดของที่แท่นขุดเจาะน้ำมัน-พระเวทคือการเก็บรวบรวมเกี่ยวกับพันสวดและล่าสุดที่ Atharva-พระเวทวิทยาคมของร่างกายและสูตรพิธีกรรมเชื่อมต่อกับหลายชนิดของการปฏิบัติทางศาสนาในปัจจุบัน หนังสือเหล่านี้เป็นพื้นฐานของปรัชญาพราหมณ์และเป็นเวลานานได้รับการรักษาโดยการส่งผ่านช่องปากโดยพระสงฆ์ก่อนที่จะถูกมุ่งมั่นที่จะเขียน.

ดังนั้นจึงเป็นเรื่อง difftcult เพื่อกำหนดวันที่แน่นอนให้กับพวกเขา แต่ที่เก่าแก่ที่สุดเห็นได้ชัดว่ากลับไปเกือบ 1,500 ปีก่อนคริสตกาลภาษา ซึ่งพวกเขาจะเขียนเป็นที่รู้จักกันเป็นภาษาสันสกฤตหรือจะแตกต่างจากรูปแบบต่อมาของภาษาสันสกฤตเวท ภาษานี้ยังพบในงานเขียนร้อยแก้วบางอย่างที่มีเส้นทางสำหรับพิธีกรรมความเห็นเทววิทยาและชอบ (คน Brahmanas) สมาธิสำหรับการใช้งานของสันโดษ (คน Aranyakas) การคาดเดาปรัชญา (คนอุปนิษัท) และกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องกับแง่มุมต่าง ๆ ของ ชีวิตทางศาสนาและเอกชน (พระสูตร).

การใช้ภาษาสันสกฤตต่อมาก็ขยายไปถึงงานเขียนต่างๆนอกวงของศาสนาและภายใต้อิทธิพลของ grammarians พื้นเมืองที่สำคัญส่วนใหญ่ของผู้เป็น Panini ในศตวรรษที่สี่ BC มันได้รับ คงรูปแบบวรรณกรรม ในรูปแบบนี้เป็นที่รู้จักกันในภาษาสันสกฤตคลาสสิก คลาสสิกภาษาสันสกฤตเป็นสื่อกลางของวรรณคดีอินเดียที่กว้างขวางรวมทั้งสองมหากาพย์แห่งชาติที่ดีมหาภารตะและรามายณะร่างใหญ่ของละคร, บทกวีมากและบทกวีเกี่ยวกับการสอนและผลงานต่างๆของตัวละครทางวิทยาศาสตร์และปรัชญา มันก็ยังคงได้รับการปลูกฝังเป็นภาษาที่เรียนรู้และอดีตสถานที่จัดขึ้นในประเทศอินเดียคล้ายกับที่ครอบครองโดยละตินในยุคกลางยุโรป ในวันแรกนั้นได้หยุดที่จะเป็นภาษาพูด.

ควบคู่ไปกับภาษาสันสกฤตมีชีวิตอยู่เป็นจำนวนมากของภาษาท้องถิ่นในการใช้ภาษาพูดที่รู้จักกันในนาม Prakrits จำนวนเหล่านี้รูปแบบวรรณกรรมในที่สุดก็บรรลุ; โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาบาลีประมาณช่วงกลางของศตวรรษที่หกก่อนคริสต์ศักราชกลายเป็นภาษาของพระพุทธศาสนา จากภาษาถิ่นภาษาต่าง ๆ เหล่านี้ได้สืบเชื้อสายภาษาปัจจุบันของอินเดียปากีสถานและบังคลาเทศพูดโดยบางส่วน 600 ล้านคน ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้เป็นภาษาฮินดี, อูรดู (ภาษาราชการของประเทศปากีสถาน) บังคลาเทศ (ภาษาราชการของประเทศบังคลาเทศ), ปัญจาบและฐี ภาษาอูรดูเป็นโดยกำเนิดและปัจจุบันโครงสร้างที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาฮินดี, ทั้งสองภาษามาจากฮินดูสถานในรูปแบบของภาษาคำพูดที่สี่ศตวรรษถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับการสื่อสารถึงกันทั่วภาคเหนือของอินเดีย ภาษาอูรดูแตกต่างจากภาษาฮินดีส่วนใหญ่ในส่วนผสมมากของเปอร์เซียและภาษาอาหรับและภาษาในการเขียนสคริปต์ในอาหรับแทนของตัวอักษรภาษาสันสกฤต ยิปซีภาษาของพวกยิปซีหมายถึงภาษาตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดียซึ่งจากประมาณศตวรรษที่ห้าได้ดำเนินการผ่านเข้าไปในเปอร์เซียและอาร์เมเนียและจากนั้นมีการแพร่กระจายไปทั่วยุโรปและยังเป็นอเมริกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวรรณกรรมที่เก่าแก่ที่สุดในยุโรปภาษาอินโดไว้เป็นคัมภีร์หรือหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของอินเดีย เหล่านี้ตกอยู่ใน 4 กลุ่มแรกซึ่ง ใช้เวทเป็นคอลเลกชันของประมาณพันกว่าเพลง และล่าสุด atharva เวท ร่างของคาถาและสูตรพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับหลาย ๆ ชนิดของการปฏิบัติทางศาสนาในปัจจุบัน หนังสือเหล่านี้เป็นพื้นฐานของปรัชญาพราหมณ์และเป็นเวลานาน ถูกเก็บรักษาไว้ โดยการ ส่ง โดยนักบวชก่อนที่จะมุ่งมั่นที่จะเขียนจึงกำหนดให้วันที่ difftcult แน่นอน แต่ที่สุดแล้วกลับไปเกือบ 1 , 500 B.C . ภาษาที่เค้าเขียนว่าเป็นภาษาสันสกฤต หรือแยกจากฟอร์มหลังของภาษา , ภาษาอัลไต . ภาษานี้จะพบได้ในบางเขียนร้อยแก้วที่มีเส้นทางสำหรับพิธีกรรม เทววิทยา ความเห็นและชอบ ( brahmanas ) , สมาธิสำหรับการใช้ recluses ( aranyakas ) คาดเดา ( ปรัชญาอุปนิษัท ) และกฎที่เกี่ยวข้องกับด้านต่างๆของศาสนาและชีวิตส่วนตัว ( พระสูตร )ใช้ภาษาสันสกฤต ต่อมาขยายให้งานเขียนต่างๆภายนอกทรงกลมของศาสนา และภายใต้อิทธิพลของนักไวยากรณ์พื้นเมืองที่สำคัญที่สุดที่ Panini ในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช , มันได้รับการแก้ไข , วรรณกรรมรูปแบบ ในรูปนี้เรียกว่าภาษาสันสกฤตคลาสสิก . ภาษาสันสกฤตคลาสสิกเป็นสื่อกลางกว้างขวางวรรณกรรมรวมทั้งสองชาติมหากาพย์มหาภารตะและรามายณะ ร่างกายใหญ่ของละคร , เนื้อเพลงและบทกวีคำสอน และผลงานมากมายของวิทยาศาสตร์และลักษณะทางปรัชญา มันยังคงเป็นเรียนภาษาก่อนปลูกและจัดสถานที่ในอินเดียคล้ายกับที่ครอบครองโดยละตินในยุคกลางของทวีปยุโรป ในวันแรกมันก็เป็นภาษาพูดข้างของภาษาสันสกฤตมีอยู่เป็นจำนวนมากของผู้ที่ใช้ภาษาท้องถิ่นที่เรียกว่าปรากฤต . ตัวเลขเหล่านี้ในที่สุดบรรลุรูปแบบวรรณกรรม หนึ่งโดยเฉพาะ ภาษามารี ประมาณกลางศตวรรษที่หกก่อนคริสต์ศักราช เป็นภาษาของพุทธศาสนา จากคำต่างๆเหล่านี้ถิ่นมีสืบทอดภาษาปัจจุบันของอินเดีย ปากีสถาน และบังคลาเทศ กล่าว โดยบาง 600 ล้านคน ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้เป็นภาษาฮินดี , อูรดู ( ภาษาราชการของปากีสถาน ) ผู้มาจากประเทศบังคลาเทศ ( ภาษาราชการของบังคลาเทศ ) , ปัญจาบ , และ มาราฐี ภาษาอูรดูเป็นโดยกำเนิด และปัจจุบันโครงสร้างใกล้เคียงกับภาษาฮินดี , ภาษาทั้งอนุพันธ์จากภาษาฮินดี , ภาษารูปแบบของการพูดว่า 4 ศตวรรษถูกใช้อย่างกว้างขวางสำหรับการติดต่อสื่อสารกันทั่วภาคเหนือของอินเดีย ภาษาฮินดีภาษาอูรดูแตกต่างจากส่วนใหญ่ของส่วนผสมมากของเปอร์เซียและอาหรับ และจะถูกเขียนใน perso อักษรอาหรับแทนอักษรภาษาสันสกฤต ชาวยิปซี ภาษาของพวกยิปซีเป็นภาษาถิ่นทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดียซึ่งจากประมาณศตวรรษที่ 5 คริสตศักราชได้ดำเนินการผ่านเปอร์เซีย และในอาร์เมเนียและจากที่นั่นได้แพร่กระจายผ่านยุโรปและยังเป็นอเมริกา