Cosmology, the study of the univers

Cosmology, the study of the universe as a whole, has been turned on its head by a stunning discovery that the universe is flying apart in all directions at an ever-increasing rate.

Is the universe bursting at the seams? Or is nature somehow fooling us?

The astronomers whose data revealed this accelerating universe have been awarded the Nobel Prize for Physics.

And yet, since 1998, when the discovery was first announced, scientists have struggled to come to grips with a mysterious presence that now appears to control the future of the cosmos: dark energy.

On remote mountaintops around the world, major astronomical centers hum along, with state of the art digital sensors, computers, air conditioning, infrastructure, and motors to turn the giant telescopes.

Deep in Chile's Atacama desert, the Paranal Observatory is an astronomical Mecca.

This facility draws two megawatts of power, enough for around two thousand homes.

What astronomers get for all this is photons, tiny mass-less particles of light. They stream in from across time and space by the trillions from nearby sources, down to one or two per second from objects at the edge of the visible universe.

In this age of precision astronomy, observers have been studying the properties of these particles, to find clues to how stars live and die, how galaxies form, how black holes grow, and more.

But for all we've learned, we are finding out just how much still eludes our grasp, how short our efforts to understand the workings of the universe still fall.

A hundred years ago, most astronomers believed the universe consisted of a grand disk, the Milky Way. They saw stars, like our own sun, moving around it amid giant regions of dust and luminous gas.

The overall size and shape of this "island universe" appeared static and unchanging.

That view posed a challenge to Albert Einstein, who sought to explore the role that gravity, a dynamic force, plays in the universe as a whole.

There is a now legendary story in which Einstein tried to show why the gravity of all the stars and gas out there didn't simply cause the universe to collapse into a heap.

He reasoned that there must be some repulsive force that countered gravity and held the Universe up.

He called this force the "cosmological constant." Represented in his equations by the Greek letter Lambda, it's often referred to as a fudge factor.

In 1916, the idea seemed reasonable. The Dutch physicist Willem de Sitter solved Einstein's equations with a cosmological constant, lending support to the idea of a static universe.

Now enter the American astronomer, Vesto Slipher.

Working at the Lowell Observatory in Arizona, he examined a series of fuzzy patches in the sky called spiral nebulae, what we know as galaxies. He found that their light was slightly shifted in color.

It's similar to the way a siren distorts, as an ambulance races past us.

If an object is moving toward Earth, the wavelength of its light is compressed, making it bluer. If it's moving away, the light gets stretched out, making it redder.

12 of the 15 nebulae that Slipher examined were red-shifted, a sign they are racing away from us.

Edwin Hubble, a young astronomer, went in for a closer look. Using the giant new Hooker telescope in Southern California, he scoured the nebulae for a type of pulsating star, called a Cepheid. The rate at which their light rises and falls is an indicator of their intrinsic brightness.

By measuring their apparent brightness, Hubble could calculate the distance to their host galaxies.

Combining distances with redshifts, he found that the farther away these spirals are, the faster they are moving away from us. This relationship, called the Hubble Constant, showed that the universe is not static, but expanding.

Einstein acknowledged the breakthrough, and admitted that his famous fudge factor was the greatest blunder of his career.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จักรวาลวิทยา, การศึกษาของจักรวาลโดยรวมที่ได้รับการเปิดหัวของมันโดยการค้นพบที่น่าทึ่งว่าจักรวาลจะบินออกจากกันในทุกทิศทางในอัตราที่เพิ่มมากขึ้น.

เป็นจักรวาลระเบิดที่ตะเข็บหรือไม่ หรือลักษณะอย่างใดหลอกลวงเรา

นักดาราศาสตร์ที่มีข้อมูลเปิดเผยเร่งจักรวาลนี้ได้รับรางวัลรางวัลโนเบลฟิสิกส์.

และยังตั้งแต่ปี 1998การค้นพบเมื่อมีการประกาศครั้งแรกที่นักวิทยาศาสตร์ได้พยายามที่จะมาจับกับการแสดงตนที่ลึกลับที่ตอนนี้ดูเหมือนจะควบคุมอนาคตของจักรวาล. พลังงานมืด

สำหรับบริเวณยอดดอยที่ห่างไกลทั่วโลกศูนย์ดาราศาสตร์ที่สำคัญครวญเพลงพร้อมกับสถานะของ เซ็นเซอร์ศิลปะดิจิตอลคอมพิวเตอร์, เครื่องปรับอากาศ, โครงสร้างพื้นฐานและมอเตอร์จะหันกล้องโทรทรรศน์ยักษ์.

ลึกลงไปในชิลีของทะเลทรายอาตากา, หอดูดาวพาราแนลเป็นเมกกะดาราศาสตร์.

สถานที่นี้เหลือสองเมกะวัตต์ของพลังงานพอสำหรับรอบสองพันบ้าน.

สิ่งที่นักดาราศาสตร์ได้รับทั้งหมดนี้เป็นโฟตอนเล็ก ๆ อนุภาคมวลน้อยของแสง พวกเขาในสตรีมจากทั่วเวลาและพื้นที่โดยล้านล้านจากแหล่งใกล้เคียงลงไปหนึ่งหรือสองต่อวินาทีจากวัตถ​​ุที่ขอบของจักรวาลที่มองเห็น.

ในยุคของความแม่นยำดาราศาสตร์นี้ผู้สังเกตการณ์ได้รับการศึกษาคุณสมบัติของอนุภาคเหล่านี้เพื่อหาเบาะแสว่าดาวอยู่และตายในรูปแบบวิธีการที่กาแลคซี วิธีหลุมดำเติบโตและอื่น ๆ .

แต่สำหรับทุกสิ่งที่เราได้เรียนรู้เราจะหาเพียงเท่าใดยังคงเข้าใจพระเอกของเราวิธีที่สั้นความพยายามของเราที่จะเข้าใจการทำงานของจักรวาลยังคงตก.

ร้อยปีที่ผ่านมานักดาราศาสตร์เชื่อว่าจักรวาลประกอบด้วยดิสก์แกรนด์ทางช้างเผือก พวกเขาเห็นดาวเหมือนดวงอาทิตย์ของเราเองที่จะย้ายรอบภูมิภาคท​​่ามกลางยักษ์ของฝุ่นละอองและก๊าซเรืองแสง.

ขนาดโดยรวมและรูปร่างของนี้ "เกาะจักรวาล" ปรากฏคงที่และไม่เปลี่ยนแปลง.

มุมมองที่ถูกวางความท้าทายในการ Albert Einstein ที่พยายามที่จะสำรวจบทบาทที่แรงโน้มถ่วงเป็นแรงแบบไดนามิกเล่นในจักรวาลโดยรวม.

มีเป็นเรื่องที่ตอนนี้ตำนานที่ Einstein พยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าทำไมแรงโน้มถ่วงของทุก ดาวและก๊าซออกมีไม่เพียงทำให้เกิดจักรวาลที่จะพังครืนลงมากอง.

เขาให้เหตุผลว่าจะต้องมีบางอย่างที่น่ารังเกียจแรงโต้แรงโน้มถ่วงและจัดจักรวาลขึ้น.

เขาเรียกว่าพลังนี้ "ดาราศาสตร์คง." แสดงในสมการของเขาโดยแลมบ์ดาเป็นตัวอักษรกรีกก็มักจะเรียกว่าปัจจัยที่เหลวไหล.

ในปี 1916 ความคิดที่ดูเหมือนสมเหตุสมผล ฟิสิกส์ดัตช์วิลเล็มเดอนั่งแก้สมการของ Einstein กับดาราศาสตร์คง,สินเชื่อสนับสนุนความคิดของจักรวาลแบบคงที่.

ตอนนี้ใส่นักดาราศาสตร์อเมริกัน, vesto slipher.

ทำงานที่หอดูดาวโลเวลล์ในรัฐแอริโซนาเขาตรวจสอบชุดของแพทช์เลือนในท้องฟ้าที่เรียกว่าเนบิวลาเกลียวสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นกาแลคซี . เขาพบว่าแสงของพวกเขาขยับขึ้นเล็กน้อยในสี.

มันคล้ายกับวิธีบิดเบือนไซเรนรถพยาบาลในขณะที่การแข่งขันที่ผ่านมาของเรา.

ถ้าวัตถุที่มีการเคลื่อนไหวต่อแผ่นดินความยาวคลื่นของแสงที่ถูกบีบอัดทำให้มันสีฟ้า ถ้ามันย้ายออกแสงที่ได้รับการยืดออกทำให้มันแดง.

12 จาก 15 เนบิวล่าที่ slipher ตรวจสอบเป็นสีแดงขยับเข้าสู่ระบบที่พวกเขากำลังแข่งอยู่ห่างออกไปจากเรา.

edwin ฮับเบิลนักดาราศาสตร์หนุ่มไปใน เพื่อให้ดูใกล้ชิด โดยใช้กล้องโทรทรรศน์ที่เชื่องช้าขนาดใหญ่แห่งใหม่ในภาคใต้ของรัฐแคลิฟอร์เนียเขา scoured เนบิวล่าสำหรับประเภทของดาวเต้นเป็นจังหวะที่เรียกว่าเซเฟอิดส์ อัตราที่เพิ่มขึ้นแสงของพวกเขาและตกอยู่เป็นตัวบ่งชี้ความสว่างที่แท้จริงของพวกเขา.

โดยการวัดความสว่างของพวกเขาฮับเบิลสามารถคำนวณระยะทางในการกาแลคซีเป็นเจ้าภาพของพวกเขา.

รวมระยะทางฟิสิกส์ที่เขาพบว่าห่างออกไปวงเหล่านี้ จะได้รวดเร็วยิ่งขึ้นพวกเขาจะย้ายออกไปจากเราความสัมพันธ์นี้เรียกว่าค่าคงที่ฮับเบิลแสดงให้เห็นว่าจักรวาลไม่คงที่ แต่การขยาย.

Einstein ได้รับการยอมรับการพัฒนาและยอมรับว่าปัจจัยที่เหลวไหลของเขาที่มีชื่อเสียงเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาชีพของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จักรวาล การศึกษาของจักรวาลทั้งหมด มีการเปิดใหญ่ โดยค้นพบความสวยงามที่จักรวาลจะบินออกจากกันในทิศทางที่ผิดมีมากอัตราการ

มีชีวิตชีวาที่ตะเข็บจักรวาล หรือมีลักษณะอย่างใด fooling เรา?

ดาราจักรวาลนี้ปัจจุบันการเปิดเผยข้อมูลได้รับรางวัลโนเบลในสาขาฟิสิกส์

และยัง ตั้งแต่ปี 1998 เมื่อก่อนมีประกาศ การค้นพบนักวิทยาศาสตร์ได้ต่อสู้มากับสถานะลึกลับที่ปรากฏขณะนี้ ควบคุมในอนาคตในเอกภพ: พลังงานมืด

บน mountaintops ไกลทั่วโลก ดาราศาสตร์ศูนย์ใหญ่ครวญตาม มีเซ็นเซอร์ดิจิตอลทันสมัย คอมพิวเตอร์ เครื่องปรับอากาศ โครงสร้าง และมอเตอร์พลิก telescopes ยักษ์

ลึกลงไปในทะเลทรายอาตากามาของชิลี หอดูดาว Paranal ได้เป็นดาราศาสตร์เมกกะ

พักวาดสองเมกะวัตต์ของพลังงาน เพียงพอสำหรับบ้านประมาณสองพัน

ดาราที่รับทั้งหมดนี้เป็น photons เล็กน้อยมวลอนุภาคของแสง ไอพวกน้ำในจากข้ามเวลาและพื้นที่ โดย trillions จากแหล่งใกล้เคียง ลงหนึ่งหรือสองต่อสองจากวัตถุที่ขอบของมองเห็นจักรวาล

ในยุคนี้ความแม่นยำทางดาราศาสตร์ ผู้สังเกตการณ์ได้รับการศึกษาคุณสมบัติของอนุภาคเหล่านี้ เพื่อหาเบาะแสว่าดาวอยู่และตาย วิธีแบบฟอร์มชื่อดาราจักร วิธีการเติบโตของหลุมดำ แล้วเพิ่มเติม

แต่ทั้งหมดเราได้เรียนรู้ เรากำลังมองหาออกเพียงเท่าใดยัง eludes ความเข้าใจของเรา, วิธีสั้น ๆ ของเราพยายามเข้าใจงานของจักรวาลยังตก

ร้อยปี นักดาราศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อว่า จักรวาลประกอบด้วยดิสก์แกรนด์ ทางช้างเผือก เห็นดาว เช่นดวงอาทิตย์ของเราเอง ย้ายรอบท่ามกลางภูมิภาคยักษ์ของฝุ่นและแก๊สลูมินัส

โดยรวมขนาดและรูปร่างของ "เกาะจักรวาลนี้" ปรากฏคงที่ และเปลี่ยนแปลงไม่

ที่ดูอึ้งความท้าทายอัลเบิร์ตไอน์สไตน์ ที่พยายามที่จะสำรวจบทบาทที่แรงโน้มถ่วง แรงแบบไดนามิก เล่นในจักรวาลเป็นทั้งการ

มีเรื่องตำนานตอนนี้ไอน์สพยายามแสดงทำไมแรงโน้มถ่วงของดาวและก๊าซออกมีเพียงแค่ไม่ทำจักรวาลจะยุบลงเป็นกอง

เขา reasoned ต้องมีแรงบาง repulsive ที่ countered แรงโน้มถ่วง และจัด up. จักรวาล

เขาเรียกแรงนี้ค่าคง "จักรวาล" แทนในสมการของเขา ด้วยอักษรกรีกแลมบ์ดา มันมักจะเรียกว่าตัวคูณฟัดจ์

ดูสมเหตุสมผลใน 1916 ความคิด Physicist ดัตช์วิลเล่มเดคนเลี้ยงแก้สมการของไอน์ส ด้วยค่าคงจักรวาล สินเชื่อสนับสนุนความคิดของการคงจักรวาล

ตอนนี้ ป้อนนักดาราที่อเมริกันศาสตร์ Vesto Slipher

ทำงานที่หอใน Arizona เขาตรวจสอบชุดปรับปรุงชัดเจนในท้องฟ้าเรียกว่า nebulae เกลียว สิ่งที่เรารู้เป็นชื่อดาราจักร เขาพบว่า แสงของพวกเขาถูกเปลี่ยนเล็กน้อยในสี

ก็เช่นเดียวกับไซเรนแบบ distorts เป็นการแข่งขันรถพยาบาลเลยเรา

ถ้าวัตถุมีการเคลื่อนไหวไปทางโลก ความยาวคลื่นของแสงถูกบีบอัด ทำ bluer ถ้ามันถูกย้ายเก็บ แสงจะเหยียด ทำการ redder

12 nebulae 15 ที่ตรวจสอบ Slipher ได้เปลี่ยนสีแดง เครื่องหมายที่พวกเขากำลังแข่งจากเราด้วย

เอ็ดวินฮับเบิล นักดาราศาสตร์หนุ่ม ไปในการมองใกล้ ใช้กล้อง Hooker ใหม่ยักษ์ในแคลิฟอร์เนียภาคใต้ เขา scoured nebulae สำหรับชนิดของดาวดัง Cepheid เรียกว่า อัตราที่แสงของพวกเขาเพิ่มขึ้น และตกเป็นตัวบ่งชี้ของการ intrinsic สว่าง

โดยวัดความสว่างความชัดเจน ฮับเบิลสามารถคำนวณระยะทางไปชื่อดาราจักรโฮสต์ของพวกเขาได้

รวมระยะทางกับ redshifts เขาพบว่า ไกล spirals เหล่านี้ เร็วกว่าจะเคลื่อนจากเราได้ ความสัมพันธ์นี้ เรียกว่าค่าคงฮับเบิล แสดงให้เห็นว่า จักรวาลไม่คงที่ แต่ขยาย

ไอน์สยอมรับในความก้าวหน้า และยอมรับว่า ปัจจัยฟัดจ์ที่มีชื่อเสียงของเขาพลาดมากที่สุดของอาชีพของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จักรวาลวิทยาการศึกษาของจักรวาลที่เป็นทั้งหมดที่ได้รับการเปิดใช้งานบนหัวของตนโดยการค้นพบที่งดงามจนแทบต้องตะลึงจักรวาลนี้เป็นการบินออกจากกันในทิศทางทั้งหมดในอัตราที่เพิ่มขึ้นได้.

คือจักรวาลได้จำนวนมากที่ตะเข็บ หรือเป็นธรรมชาติเล่นตลกเราก็ไม่รู้หรือไม่?

ที่นักดาราศาสตร์ซึ่งมีข้อมูลเปิดเผยจักรวาลเร่งตัวนี้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์สำหรับ.

และยังไม่นับตั้งแต่ปี 1998เมื่อการค้นพบนี้เป็นครั้งแรกบรรดานักวิทยาศาสตร์ได้พยายามจะเข้าชิงชัยกันด้วยการมีอยู่อย่างลึกลับซึ่งตอนนี้จะปรากฏขึ้นในการควบคุมในอนาคตของจักรวาลประหยัดพลังงานสีเข้มที่.

ใน สภาพ อากาศยอดเขารีโมทคอนโทรลโดยรอบโลกที่ศูนย์บริการทางดาราศาสตร์ที่สำคัญเสียงฮึมฮัมตามด้วยสถานะของเซนเซอร์แบบดิจิตอลที่ทันสมัยคอมพิวเตอร์เครื่องปรับอากาศโครงสร้างพื้นฐานและการเปิดกล้องส่องทางไกลเมื่อร้องขอยักษ์.

ลึกเข้าไปในชิลี atacama ทะเลทราย,ที่ paranal หอดูดาวเป็นทางดาราศาสตร์นครเมกกะ.

แห่งนี้ดึงดูดความสนใจด้วยส่วนอำนวยความสะดวกด้านสองเมกะวัตต์ให้เพียงพอสำหรับผู้ใช้บริการได้ประมาณสองพันบ้าน.

อะไรนักดาราศาสตร์ได้รับสำหรับทั้งหมดนี้คือโ,ขนาดเล็กจำนวนมาก - น้อย อนุภาค ของไฟ. พวกเขาสตรีมในจากทั่วทั้งพื้นที่และเวลาจากแม่แบบจากแหล่งที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงลงมาให้เหลือเพียงหนึ่งหรือสองตัวที่สองต่อจากวัตถุที่ขอบของจักรวาลให้มองเห็น.

ในยุคนี้ของนักดาราศาสตร์ได้อย่างแม่นยำเข้าสังเกตการณ์ได้รับการศึกษาคุณสมบัติของ อนุภาค เหล่านี้เพื่อหาเบาะแสว่าดาวอยู่และตายได้อย่างไรสำหรับกาแล็คซี่รูปแบบได้อย่างไรรูสีดำขึ้นและมากขึ้น.

แต่สำหรับสิ่งที่เราเรียนรู้เรามีการค้นหาออกจากกันยัง eludes จับของเราความพยายามของเราเพื่อไปถึงได้ไม่ไกลนักได้อย่างไรในการทำความเข้าใจทำงานของจักรวาลยังตก.

ร้อยปีที่แล้วนักดาราศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อว่าจักรวาลที่ประกอบด้วยฮาร์ดดิสก์ Grand ที่ทางช้างเผือกที่ ที่เห็นดาวกับแสงแดดของเราเคลื่อนไหวไปรอบๆตัวมันอยู่ท่ามกลางเขตพื้นที่ขนาดใหญ่ของฝุ่นและก๊าซสว่างสดใส.

ขนาดและรูปร่างของ"จักรวาลเกาะแห่งนี้"ก็ปรากฏตัวขึ้นแบบคงที่และไม่เปลี่ยนแปลง.

ดูว่าเกิดความท้าทายที่อัลเบิร์ตไอน์สไตน์ที่พยายามที่จะสำรวจบทบาทที่แรงโน้มถ่วงโลกซึ่งมีผลใช้บังคับแบบไดนามิกที่เล่นอยู่ในจักรวาลที่เป็นส่วนรวม.

มีเรื่องราวแห่งตำนานซึ่งในตอนนี้เป็นที่ไอน์สไตน์พยายามแสดงให้เห็นว่าทำไมแรงโน้มถ่วงโลกของก๊าซและดาวทั้งหมดออกจากมีไม่ได้ทำให้จักรวาลที่จะยุบไปในกอง.

เรียบง่ายเขาคิดหาเหตุผลที่จะต้องมีผลใช้บังคับขับไล่บางอย่างที่ใครแรงโน้มถ่วงโลกและจักรวาลซึ่งจัดขึ้นที่ขึ้น.

เขาเรียกว่ามีผลใช้บังคับนี้"ว่าด้วยจักรวาลที่คงที่"จัดแสดงอยู่ในยุคของเขาได้รับจดหมายตามแบบกรีกที่ lambda มันเป็นบางครั้งเรียกว่าเป็นเรื่องเหลวไหลปัจจัยที่มักจะ.

ใน 1916 คิดว่าความคิดที่จะมีเหตุผล Naruhito มกุฎราชกุมาร de ให้บริการพี่เลี้ยงเด็กตามนักฟิสิกส์ชาวดัตช์ที่แก้ไขได้หรือทฤษฎีของไอน์สไตน์กับลงเอยที่คงที่การสนับสนุนเงินกู้ให้กับความคิดของจักรวาลที่กำหนดค่าไว้แน่นอน.

ตอนนี้ใส่นักดาราศาสตร์ชาวอเมริกันที่ vesto slipher .

ทำงานที่ Lowell Observatory ในแอริโซนาเขาพิจารณา Series ของโปรแกรมแก้ไขที่ทำงานด้วยระบบ Fuzzy Logic ในท้องฟ้าที่เรียกว่ากลุ่มก๊าซในอวกาศที่ดัดผมให้เป็นเกลียวสิ่งที่เรารู้ว่าสำหรับกาแล็คซี่ เขาพบว่าไฟของเขาก็หันไปในสีเล็กน้อย.

มันเป็นเหมือนกับวิธีการที่มีไซเรนที่เสียงเพี้ยนเมื่อเปิดเสียงดังแข่งรถพยาบาลเป็นที่ผ่านมาเรา.

หากมีอ๊อบเจคต์ที่เคลื่อนที่ไปทางโลกความยาวคลื่นของแสงจะถูกบีบอัดทำให้กระจ่างใส หากเป็นการย้ายออกไปเบาๆจะได้รับก็ยื่นออกมาทำให้".

12 ของ 15 กลุ่มก๊าซในอวกาศที่ slipher ตรวจสอบเป็นสีแดง - หันมาป้ายที่พวกเขากำลังแข่งรถอยู่ห่างจาก US .มอระกู่

นักดาราศาสตร์แห่งเอเซียหนุ่มที่เข้าไปในแบบที่ใกล้ชิดมากกว่า การใช้กล้องโทรทรรศน์ โสเภณี ใหม่ขนาดใหญ่ที่อยู่ในพื้นที่ตอนใต้ของ Californiaเขาล้างกลุ่มก๊าซในอวกาศสำหรับ ประเภท ของดาวรู้สึกตื่นเต้นที่เรียกว่า cepheid อัตราที่เบาๆของพวกเขาขึ้นและ the Falls แสดงให้ความสว่างในเนื้อแท้ของพวกเขา.

โดยการวัดความสว่างชัดเจนเสียงขรมของพวกเขาจะคำนวณระยะทางไปยังโฮสต์สำหรับกาแล็คซี่.

ระยะไกลด้วยการผสมผสานของพวกเขาพร้อมด้วย redshifts เขาก็พบว่าที่อยู่ไกลออกไปเกลียวขนาดเล็กเหล่านี้มีให้เร็วขึ้นแต่จะย้ายมาอยู่ห่างจาก USความสัมพันธ์อันนี้เรียกว่ามอระกู่ที่คงที่แสดงให้เห็นว่าจักรวาลนี้เป็นแบบสแตติกไม่ได้แต่การขยาย.

ไอน์สไตน์ก็ยอมรับแล้วว่าที่โดดเด่นและยอมรับว่ามีชื่อเสียงเรื่องเหลวไหลปัจจัยของเขาพลาดพลั้งมากที่สุดในอาชีพของเขา