An affix (in modern sense) is a mor

An affix (in modern sense) is a morpheme that is attached to a word stem to form a new word. Affixes may be derivational, like English -ness and pre-, or inflectional, like English plural -s and past tense -ed. They are bound morphemes by definition; prefixes and suffixes may be separable affixes. Affixation is, thus, the linguistic process speakers use to form different words by adding morphemes (affixes) at the beginning (prefixation), the middle (infixation) or the end (suffixation) of words.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นส่วนผนวก (ในความรู้สึกทันสมัย) เป็น morpheme ที่แนบกับก้าน word ฟอร์มคำใหม่ ส่วนผนวกอาจ derivational เช่นอังกฤษ - สบาย ๆ และเหมือนก่อน หรือ inflectional อังกฤษพหูพจน์ -s และอดีตตึง - ed จะ morphemes ผูก โดยนิยาม นำหน้าและคำต่อท้ายได้ส่วนผนวก separable Affixation ได้ ดังนั้น ลำโพงกระบวนการภาษาศาสตร์ใช้คำต่าง ๆ แบบฟอร์ม โดยการเพิ่ม morphemes (ส่วนผนวก) ต้น (prefixation), กลาง (infixation) หรือจุดสิ้นสุด (suffixation) คำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประทับ (ในความรู้สึกที่ทันสมัย​​) เป็นหน่วยที่แนบมากับก้านคำที่จะสร้างคำใหม่ affixes อาจจะ derivati​​onal เช่นภาษาอังกฤษและ -ness ก่อนหรือ inflectional เช่น -s พหูพจน์ภาษาอังกฤษและ -ed อดีตกาล พวกเขาจะผูกพัน morphemes โดยความหมาย; คำนำหน้าและคำต่อท้ายอาจจะแยกกันไม่ออก affixes เป็นวิภัตติปัจจัยจึงลำโพงขั้นตอนการใช้ภาษาในรูปแบบที่แตกต่างกันคำพูดโดยการเพิ่ม morphemes (affixes) ที่จุดเริ่มต้น (prefixation) กลาง (infixation) หรือปลาย (suffixation) ของคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การติดป้าย ( ในความหมายสมัยใหม่ ) เป็นหน่วยคำที่แนบมากับคำต้นเพื่อสร้างคำใหม่ เหล่านี้อาจจะ derivational เหมือนภาษาอังกฤษ - Ness และ pre - หรือท.ร. เช่นพหูพจน์ภาษาอังกฤษ - และอดีต - เอ็ด พวกเขาจะผูกพันหน่วยคำนิยาม ; คำนำหน้าต่อท้ายอาจจะแยกและติด . ประทับอยู่ ดังนั้นกระบวนการภาษาลำโพงใช้คําพูดที่แตกต่างกันโดยการเพิ่มคำ ( เพิ่มเติม ) เริ่มต้น ( ระบบหน่วยคำเติมหน้า ) , กลาง ( infixation ) หรือส่วนท้าย ( suffixation ) ของคำ