Xu Qing looked at Xue Yuncui as she

Xu Qing looked at Xue Yuncui as she stabbed the sword all the way through her head. Then she stepped back, pale faced. Xue Yuncui slipped into death, and Xu Qing stood there silently.

Meng Hao looked at her and then walked up next to her. Together, they sat down. The vines dragged Xue Yuncui’s body down into the ground and began to devour it.

The moon hung high in the sky, and everything was quiet. No one had noticed the ripples of battle magic; after all, this Blessed Land was a very large place.

“First time?” asked Meng Hao. Their shadows overlapped in the moonlight.

She was quiet for a while before nodding.

“The first time I killed someone, my heart was troubled for quite a while,” he said softly. As he looked at her, images from the Reliance Sect floated into his mind.

A breeze passed by, cleaning away the stench of blood. Xu Qing’s hair curled up, brushing against Meng Hao’s face. It was hard to tell whether it wrapped around his face, or his heart.

“Was it after the Sect disbanded?” asked Xu Qing, turning her head to look at him. Her face was pale, but to Meng Hao, it was beautiful.

He remembered the night years ago when he had escorted her back to the East Mountain. As he’d watched her walking away from him, he’d thought to himself that he wouldn’t mind marrying her 1.

It was a memory from years ago, such a long time ago. It was hard to determine whether or not it was simply the idling of youth.

“Actually, it was inside the Sect,” said Meng Hao with a smile. He felt relaxed. This Blessed Land was a dangerous place, but for some reason he felt at ease, as if he were back in the Reliance Sect, on top of the East Mountain, standing beneath the moon.

“Oh?” said Xu Qing, looking shocked. She stared at Meng Hao, temporarily forgetting to cover her face with coldness.

To Meng Hao, her blank look was filled with beauty. It was very different from the Elder Sister Xu from his memories. Coldness was unapproachable; but her numb look now made her seem very dear.

Meng Hao laughed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Xu Qing มองที่ Xue Yuncui เธอแทงดาบตลอดทางผ่านหัวของเธอ เธอก้าวหลัง ซีดต้องเผชิญ แล้ว Xue Yuncui เล็ดรอดตาย และ Xu Qing ยืนมีเงียบเฮา เมงมองดูที่เธอ และเดินขึ้นข้าง ๆ เธอ ร่วมกัน พวกเขานั่งลง เถาลากร่างกาย Xue Yuncui ลงลงไปพื้น และเริ่มที่จะกินมันดวงจันทร์แขวนสูงในท้องฟ้า และทุกอย่างก็เงียบ ไม่มีใครได้สังเกตเห็นระลอกรบเวทมนตร์ หลังจากที่ทุก ที่ดินความสุขนี้เป็นสถานขนาดใหญ่มาก"เวลาถามเฮาเมง เงาของพวกเขาซ้อนทับในแสงจันทร์เธอก็เงียบในขณะก่อน nodding"ฉันฆ่าคน ครั้งแรกของฉันถูกลุกสำหรับค่อนข้างขณะ เขากล่าวเบา ๆ ขณะที่เขามองเธอ ภาพจากนิกายพึ่งลอยในใจของเขาสายลมที่ผ่าน โดย ทำความสะอาดกลิ่นเหม็นเลือดออกไป Xu Qing ผมม้วน แปรงกับหน้าเมงเฮา เป็นการยากที่จะบอกว่า มันห่อรอบใบหน้าของเขา หรือหัวใจของเขา"เป็นมันหลังนิกายแทน" ถาม Xu Qing เปลี่ยนหัวของเธอมองเขา ใบหน้าของเธอซีด แต่การเมงเฮา มันสวยงามเขาจำได้คืนปีผ่านมาเมื่อเขาได้พาเธอกลับไปยังภูเขาตะวันออก ขณะที่เขาได้ดูเธอเดินห่างจากเขา เขามีความคิดกับตัวเองว่า เขาจะไม่คิดแต่งงานกับเธอ 1มันเป็นความทรงจำจากปีที่ผ่าน ดังกล่าวเป็นเวลานาน มันก็ยากที่จะกำหนดหรือไม่มันเป็นเพียงแค่การไม่ทำงานของเยาวชน"แท้จริง มันเป็นภายในนิกาย กล่าวว่า เมงเฮา ด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกผ่อนคลาย ดินแดนความสุขนี้เป็นสถานอันตราย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกสบายใจ เขาได้กลับมาอยู่ในนิกายพึ่ง บนภูเขาตะวันออก ยืนใต้ดวงจันทร์"โอ้" กล่าวว่า Xu Qing กำลังตกใจ เธอจ้องไปที่เมงเฮา ชั่วคราวลืมครอบคลุมใบหน้าของเธอ ด้วยความหนาวเย็นการเฮาเมง เธอดูว่างเปล่าก็เต็มไป ด้วยความงาม แตกต่างจากซูน้องสาวพี่จากความทรงจำของเขาได้ ความหนาวเย็นถูก unapproachable แต่เธอดูอาการขณะนี้ทำให้เธอดูเหมือนรักเฮา เมงหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสี่ยวชิงมองที่ Xue Yuncui ขณะที่เธอแทงดาบตลอดทางผ่านหัวของเธอ จากนั้นเธอก็เดินกลับซีดเผือด Xue Yuncui เล็ดรอดเข้ามาตายและเสี่ยวชิงยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ . เม้งเฮามองไปที่เธอแล้วเดินขึ้นต่อไปกับเธอ ร่วมกันพวกเขานั่งลง เถาลากร่างกาย Xue Yuncui ลงไปในพื้นดินและเริ่มที่จะกินมัน. ดวงจันทร์แขวนสูงในท้องฟ้าและทุกอย่างก็สงบเงียบ ไม่มีใครได้สังเกตเห็นระลอกของเวทมนตร์ต่อสู้; หลังจากทั้งหมดนี้มีความสุขที่ดินเป็นสถานที่ที่มีขนาดใหญ่มาก. "ครั้งแรก?" ถามเม้งเฮา เงาของพวกเขาซ้อนทับในแสงจันทร์. เธอเป็นคนที่เงียบสงบในขณะที่ก่อนที่จะพยักหน้า. "ครั้งแรกที่ผมฆ่าคนหัวใจของฉันก็มีความสุขมากในขณะที่" เขาพูดเบา ๆ ขณะที่เขามองไปที่เธอภาพจากการพึ่งนิกายลอยเข้ามาในความคิดของเขา. สายลมผ่านไปได้โดยการทำความสะอาดออกไปกลิ่นเหม็นของเลือด ผมเสี่ยวชิงขดแปรงกับใบหน้าเม้งเฮาส์ มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่ามันพันรอบใบหน้าของเขาหรือหัวใจของเขา. "มันเป็นหลังจากที่นิกายยกเลิก?" ถามเสี่ยวชิงหันหัวของเธอที่จะมองไปที่เขา ใบหน้าของเธอซีด แต่เม้งเฮาว่าสวยงาม. เขาจำคืนปีที่ผ่านมาเมื่อเขาได้พาเธอกลับไปที่ภูเขาตะวันออก ในฐานะที่เขาต้องการดูเธอเดินออกไปจากเขาเขาจะคิดกับตัวเองว่าเขาจะไม่คิดแต่งงานกับเธอ 1. มันเป็นหน่วยความจำจากปีที่ผ่านมานั้นเป็นเวลานานที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องยากที่จะตรวจสอบหรือไม่ก็เป็นเพียงการไม่ทำงานของเยาวชน. "ที่จริงมันเป็นภายในนิกาย" เม้งเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกผ่อนคลาย นี้มีความสุขที่ดินเป็นสถานที่อันตราย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขารู้สึกสบายใจเช่นถ้าเขากลับมาอยู่ในการพึ่งนิกายด้านบนของภูเขาตะวันออกยืนอยู่ใต้ดวงจันทร์. "โอ้?" เสี่ยวชิงกล่าวว่ามองตกใจ เธอจ้องมองมาที่เม้งเฮาชั่วคราวลืมที่จะครอบคลุมใบหน้าของเธอกับความหนาวเย็น. เพื่อเม้งเฮาดูว่างเปล่าของเธอก็เต็มไปด้วยความงาม มันเป็นความแตกต่างจากพี่น้องสาวเสี่ยวจากความทรงจำของเขา ความหนาวเย็นก็ยาก; แต่มองชาเธอตอนนี้ทำให้เธอดูเหมือนรักมาก. เม้งเฮาหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Xu ชิงมอง Xue yuncui เธอแทงดาบจนหัวของเธอ แล้วเธอก็เดินกลับซีดต้องเผชิญ เซียะ yuncui เล็ดรอดเข้ามาในความตาย และ ซู ชิง ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆเมิ่งฮ่าวมองเธอแล้วเดินมาข้างๆเธอ ร่วมกันพวกเขานั่งลง เถาลากร่างของ yuncui คอดลงสู่พื้นดินและเริ่มที่จะกินมันดวงจันทร์แขวนสูงในท้องฟ้า และทุกอย่างก็เงียบ ไม่มีใครได้สังเกตเห็นระลอกของสงครามเวทมนตร์ ; หลังจากทั้งหมดนี้แก่แผ่นดินเป็นสถานที่ที่ใหญ่มาก" ครั้งแรก " ขอให้เมิ่งเฮ่า เงาของพวกเขาร่วมกันในแสงจันทร์เธอเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้า ." ครั้งแรกที่ฉันฆ่าคน หัวใจของผมมันมีปัญหามานานแล้ว " เขากล่าวเบาๆ ที่เขาได้มองเธอ ภาพจากความเชื่อมั่นนิกายลอยเข้าไปในจิตใจของเขาสายลมผ่านไป ซักแห้งไปคาวของเลือด ผมคือ Xu ชิงม้วนแปรง กับหน้าเมิ่งเฮ่า มันก็ยากที่จะบอกได้ว่ามันห่อรอบหน้า หรือหัวใจ" ก็มันหลังพรรคถูกยุบ " ถาม ซู ชิง หันหัวเธอให้มองเขา ใบหน้าเธอซีดขาว แต่เมิงเฮา มันช่างสวยงามเขาจำได้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา เมื่อเขาพาเธอกลับไปที่ภูเขาทางตะวันออก เขาต้องการดูเธอเดินห่างจากเขา เขาจะคิดกับตัวเองว่า เขาจะไม่แต่งงานกับเธอ 1มันคือความทรงจำจากปีที่แล้ว เช่น เมื่อนานมาแล้ว มันก็ยากที่จะกำหนดว่ามันเป็นเพียงผลงานวิจัยของเยาวชน" จริงๆ แล้วมันอยู่พรรค กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกผ่อนคลาย นี้มีความสุขที่ดินสถานที่อันตราย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกสบายใจกว่า ถ้าเขากลับมาในการอ้างอิง นิกาย , ด้านบนของภูเขาทางตะวันออก , ยืนใต้ดวงจันทร์" โอ้ " ซู ชิง ดูตกใจ เธอจ้องเมิงเฮาชั่วคราวลืมคลุมหน้าเธอด้วยความเย็นให้เมิงเฮา ดูว่างเปล่าของเธอเต็มไปด้วยความงาม มันแตกต่างจากที่พี่ซู จากความทรงจำ ความเย็นได้ยาก แต่ดูมึนงงของเธอตอนนี้ทำให้เธอดูเหมือนที่รักมากเมิ่งเฮ่า หัวเราะ