The Search for MurdererThen our fea

The Search for Murderer
Then our fear for Sir Henry become greater than our terror. Holmes and I fired our revolvers together. The creature gave a loud cry of pain and we knew we had hit it. But it did not stop and ran on after Sir Henry.
When we heard the cry of pain our fears disappeared. This was no supernatural hound. Our bullets could hurt it and we could kill it. We ran after it as fast as we could. I have never seen anyone run as quickly as Holmes ran that night and I could not keep up with him. In front of us on the path we heard scream after scream from Sir Henry and the deep voice of the hound. I saw the creature jump at Sir Henry and throw him to the groung. Its teeth went for his throat. But the next moment Homles had emptied his revolver into the hound's body. It gave a last deep cry its teeth closed on the empty air and it fell to the ground. I put my revolver to its head but I did not need to fire.
The hound was dead.
Sir Henry lay unconscious where he had fallen. Quickly we opened the neck of his shirt. Holmes had fired just in time and the hound's teeth had not reached our friend's throat. Already his eyes were beginning to open and he looked up at us.
My God he whispered. What was it? What in heaven's name was it?
It's dead whatever it was said Holmes. We have killed the family ghost for ever.
The creature that lay before us was as large as small lion.
Its mouth and teeth were huge. They shone with blue flames. There were rings of blue fire round its cruel eyes too. I touched the hound's burning coat. When I held up my hand it too seemed to be on fire.
Phosphorus I said. That is why the hound appears to burn in the dark. Stapleton put phosphorus
But Holmes was thinking more about Sir Henry than about Sapleton's cleverness.
I must apologize to you Sir Henry he said I put your life in dinner. I expected to see a huge hound but not a creature like this. The fog gave us a very short time to control our fear and for moments we could not move.
Never mind said Sir Henry. You saevd my life and I thank you. Please help me stand up. What are you going to do now ?
Sir Henry's legs were shaking so much from his terrible experience that he could not stand. We helped him to a rock. He sat there and held his head in this hands.
We must leave you here Sir Henry and try to catch Stpleton. We shall come back as quickly as possible and take you to the Hall. Our case is complete but we must now catch our man.
ต่อในสมุด........
We pulled off the sheets and united the prisoner from the post. It was Miss Stapleton. As we untied her we could see long red bruises across her neck.
That cruel devil Stapleton has beaten her Holmes said.
Put her into a chair. Miss Stapleton had fainted from the beating and exhaustion. As we put her into the chair she opened her eyes.
It he safe? she asked. Has he escaped ?
He cannot escape us Miss Stapleton Holmes said.
No no I don't mean my husband. I mean Sir Henry. It he safe ?
Yes I said and the hound is dead.
Thank God she said. Thank God. Oh the crule devil. Look what he has done to me. She showed us her arms and we saw with horror the her skin was black and blue where she had been beaten. But he has hurt me more in other ways. While I thougth he loved me I accepted many things. But he does not love me. Ha has used me.
Then help us now said Holmes. Tell us where he has gone.
There is an old house on an island in the middle of the mash she said. He kept his hound there. He also had the house ready in case he needed to escape. He will be there I am sure.
Nobody could find his way into the Grimpen Marsh in this fog tonight said Holmes looking out of the window.
The fog lay like white wool against the glass and we knew we could not try to follow him until it cleared. We decided to take Sir Henry back to Baskervill Hall. We had to tell him everything about the Stapletons and he was deeply hurt when
he heard the truth about the woman he loved. The news that she was married and the awful fear he had experienced brought on a fever.
We sent for Dr Mortimer who came and sat with Sir Henry throughout the night.
On the following morning Miss Stapleton took us to the path through the marsh. The fog had lifted and she showed us the sticks which she and her husband had put in to mark the way. We followed them through the marsh which smelled of of dying plants. The wet ground pulled at our feet as we walked. From time to time one of us stepped from the path and sank up to his waist in the marash. One man on his own could not hope to escape the full of the marsh without help he would sink to his death.
But we did not find any sign of Stapleton. We searched and searched without success. There is no doubt that he lost his way in the fog and sank in the marsh. Somewhere deep down his body lies to this day.
We reached the island Miss Stapleton had desribed and searched the old house.
This place tells us nothing that we do not already know said Holmes. These bones show that he hid the hound here but he could not keep it quiet so people heard its cries. Here is the bottle of phosphorus paint. Stapleton used it very cleverly on the hound. After what we saw and felt last night we cannot be surprised that Sir Charles died of fright. And now I understand how Selden knew that the hound was following him in the dark. It's not surprising the poor man screamed and ran as he did. The old story of the supernatural hound probably gave Stapleton the idea of using phosphorus. Very clever. I said it in London and I say it again Watson. We have never had a more dangerous enemy than the one who is lying out there-and he pointed to the great marsh that was all round us.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The Search for MurdererThen our fear for Sir Henry become greater than our terror. Holmes and I fired our revolvers together. The creature gave a loud cry of pain and we knew we had hit it. But it did not stop and ran on after Sir Henry.When we heard the cry of pain our fears disappeared. This was no supernatural hound. Our bullets could hurt it and we could kill it. We ran after it as fast as we could. I have never seen anyone run as quickly as Holmes ran that night and I could not keep up with him. In front of us on the path we heard scream after scream from Sir Henry and the deep voice of the hound. I saw the creature jump at Sir Henry and throw him to the groung. Its teeth went for his throat. But the next moment Homles had emptied his revolver into the hound's body. It gave a last deep cry its teeth closed on the empty air and it fell to the ground. I put my revolver to its head but I did not need to fire.The hound was dead.Sir Henry lay unconscious where he had fallen. Quickly we opened the neck of his shirt. Holmes had fired just in time and the hound's teeth had not reached our friend's throat. Already his eyes were beginning to open and he looked up at us.My God he whispered. What was it? What in heaven's name was it?It's dead whatever it was said Holmes. We have killed the family ghost for ever.The creature that lay before us was as large as small lion.ปากและฟันมีขนาดใหญ่ พวกเขา shone ด้วยเปลวไฟสีน้ำเงิน มีวงแหวนไฟสีฟ้ารอบตามันโหดร้ายเกินไป ฉันสัมผัสตราเขียนของหมา เมื่อฉันจับขึ้นมือ เกินไปเหมือนไฟไหม้จะฟอสฟอรัสที่ผมพูด นั่นคือเหตุผลหมาปรากฏการ เขียนในมืด Stapleton ที่ใส่ฟอสฟอรัสแต่โฮลมส์คิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเซอร์เฮนรี่กว่าเกี่ยวกับความฉลาดของ Sapletonต้องขอโทษคุณเฮนรี่รักเขากล่าวว่า ผมใส่ของเย็น ฉันต้องเห็นหมาตัวใหญ่แต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตเช่นนี้ หมอกให้ระยะเวลาในการควบคุมความกลัวของเรา และสำหรับช่วงเวลาที่ เราไม่สามารถย้ายNever mind ว่า เซอร์เฮนรี คุณ saevd ชีวิตและขอบคุณ โปรดช่วยฉันยืนขึ้น คุณกำลังจะทำตอนนี้อะไรเซอร์เฮนรีขาก็สั่นมากจากประสบการณ์ของเขาน่ากลัวที่ไม่สามารถยืน เราช่วยเขาจะเป็นร็อค เขานั่ง และจัดศีรษะของเขาในมือนี้เราต้องปล่อยให้คุณที่นี่รักเฮนรี่และพยายามที่จะจับ Stpleton เราจะกลับมาอย่างรวดเร็วที่สุด และไปศาลา เราทำงานเสร็จ แต่ตอนนี้เราต้องจับคนของเราต่อในสมุด...เราดึงออกจากแผ่นงาน และสหนักโทษจากการลงรายการบัญชี นางสาว Stapleton ได้ เป็นเรา untied เธอ เราสามารถเห็นสีแดงขอดทั่วคอของเธอปีศาจที่โหดร้าย Stapleton ได้ตีโฮลมส์เธอกล่าววางเธอลงกับ นางสาว Stapleton มีดิฉันเต้นและเกษียณ ตามที่เราวางเธอลงในเก้าอี้ เธอเปิดตาของเธอมันเขาปลอดภัย เธอถาม เขาได้หนีเขาไม่หนีเรากล่าวว่า โฮลมส์นางสาว Stapletonไม่ไม่ผมไม่หมายถึง สามี ผมหมายถึง รักเฮนรี่ มันเขาปลอดภัยใช่ฉันกล่าวว่า และหมาจะตายขอบคุณ พระเจ้า ก็ ขอบคุณพระเจ้า โอ้ มาร crule ดู สิ่งที่เขาได้ทำกับฉัน เธอแสดงให้เห็นว่าเราเธอ และเราเห็น ด้วยน่ากลัวเธอมีผิวสีดำและสีน้ำเงินซึ่งเธอได้ถูกตี แต่เขาได้ทำร้ายฉันอย่างงั้น ในขณะที่ฉัน thougth รักฉันฉันยอมรับสิ่งต่าง ๆ มากมาย แต่เขาไม่รักฉัน ฮา มีใช้ฉันแล้ว ช่วยโฮลมส์กล่าวว่าขณะนี้ บอกเราที่ได้ไปยังมีบ้านเก่าบนสายที่เธอกล่าวว่า เขาเก็บหมาของเขา เขายังมีบ้านพร้อมในกรณีที่เขาต้องหลบหนี จะมีฉันแน่ใจไม่มีใครพบเขาในมาร์ช Grimpen ในหมอกนี้คืนนี้ว่า โฮลมส์ที่มองออกจากหน้าต่างหมอกวางเช่นผ้าขนสัตว์สีขาวกับแก้ว และเรารู้ว่า เราสามารถลองทำตามเขาจนกว่าจะยกเลิกเลือก เราตัดสินใจที่จะไปรักเฮนรี่กลับหอ Baskervill เราได้บอกทุกอย่างเกี่ยวกับการ Stapletons และกำลังเจ็บลึกเมื่อเขาได้ยินความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารัก ข่าวว่า เธอแต่งงาน และความกลัวที่น่ากลัวที่เขามีประสบการณ์มาในไข้เราส่งสำหรับมอร์ทามเมอร์อาร์ Dr ที่มาพร้อมกับเซอร์เฮนรี่นั่งตลอดทั้งคืนในตอนเช้าต่อไปนี้ นางสาว Stapleton เอาเราไปเส้นทางผ่านมาร์ช หมอกได้ยก และเธอแสดงให้เห็นว่าเราไม้ซึ่งเธอและสามีได้ใส่วิธีการทำเครื่องหมาย เราตามผ่านมาร์ชซึ่งกลิ่นของพืชตาย พื้นเปียกดึงที่เท้าของเราเราเดิน ครั้งหนึ่งเราก้าวจากเส้นทาง และจมถึงเอวของเขาใน marash หนึ่งคนในของเขาเองไม่อาจหวังหนีเต็มของมาร์ชไม่มีวิธีใช้ที่เขาจะจมตายแต่เราไม่พบสัญญาณใด ๆ ของ Stapleton เราค้นหา และการค้นหาไม่ประสบความสำเร็จ มีข้อสงสัยว่า เขาหายไปเขาหมอก และจมอยู่ในมาร์ช บางลึกลงร่างกายของเขาอยู่ถึงวันนี้เรามาถึงเกาะนางสาว Stapleton มี desribed และค้นบ้านเก่าสถานที่นี้บอกไม่มีอะไรที่เราไม่รู้อยู่แล้วว่า โฮลมส์ กระดูกเหล่านี้แสดงว่า เขาซ่อนหมาที่นี่ แต่เขาอาจไม่ให้มันเงียบเพื่อให้คนได้ยินเสียงร้องของ นี่คือขวดสีฟอสฟอรัส Stapleton ใช้มากคำนึงในหมา สิ่งที่เราเห็น และรู้สึกว่าเมื่อคืนเราไม่ประหลาดใจ ที่ชาร์ลส์รักตายของตกใจ และตอนนี้ ผมเข้าใจว่า Selden รู้ว่า หมาที่มีต่อเขาในความมืด จึงไม่น่าแปลกใจคนยากจนกรีดร้อง และวิ่งได้ คงอุ่นเหนือธรรมชาติเรื่องเก่าให้ Stapleton ความคิดของการใช้ฟอสฟอรัส ฉลาดมาก กล่าวว่า ในลอนดอน และฉันพูดอีกทีวัตสัน เราไม่เคยมีศัตรูอันตรายมากขึ้นกับที่อยู่ค่ะ- และเขายังชี้ให้มาร์ชดีที่รอบเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค้นหาสำหรับฆาตกรแล้วความกลัวของเราสำหรับเซอร์เฮนรี่กลายเป็นมากกว่าความหวาดกลัวของเรา โฮล์มส์และผมยิงปืนพกของเราด้วยกัน สิ่งมีชีวิตที่ให้เสียงอันดังของความเจ็บปวดและเรารู้ว่าเราได้ตีมัน แต่มันไม่ได้หยุดและวิ่งบนหลังเซอร์เฮนรี่.
เมื่อเราได้ยินเสียงร้องของความเจ็บปวดความกลัวของเราหายไป นี้ไม่ได้เป็นหมาที่เหนือธรรมชาติ กระสุนของเราอาจเจ็บมันและเราจะฆ่ามัน เราวิ่งหลังจากที่มันให้เร็วที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ผมไม่เคยเห็นใครทำงานเป็นอย่างที่โฮล์มส์วิ่งในคืนนั้นและฉันไม่สามารถให้ทันกับเขา ในหน้าของเราอยู่บนเส้นทางที่เราได้ยินเสียงกรีดร้องหลังจากที่เสียงกรีดร้องจากเซอร์เฮนรี่และเสียงทุ้มลึกของหมา ผมเห็นสิ่งมีชีวิตที่กระโดดเซอร์เฮนรี่และโยนให้เขา groung ฟันของมันไปสำหรับลำคอของเขา แต่ช่วงเวลาถัดไปได้ Homles อบปืนเข้าไปในร่างกายของหมา มันให้ร้องไห้ลึกฟันที่ผ่านมาปิดในอากาศที่ว่างเปล่าและมันก็ล้มลงกับพื้น ฉันใส่ปืนของฉันไปที่หัวของมัน แต่ผมไม่ได้ต้องการที่จะยิง.
หมาตาย.
เซอร์เฮนรี่นอนหมดสติที่เขาได้ลดลง ได้อย่างรวดเร็วเราเปิดคอของเสื้อของเขา โฮล์มส์ได้ยิงเพียงในเวลาและฟันหมาที่ได้ไม่ถึงคอเพื่อนของเรา แล้วตาของเขาเป็นจุดเริ่มต้นในการเปิดและเขามองมาที่เรา.
พระเจ้าของฉันเขากระซิบ มันคืออะไร?
สิ่งที่อยู่ในชื่อของสวรรค์คือมันได้หรือไม่มันเป็นสิ่งที่ตายแล้วมันก็บอกโฮล์มส์ เราได้ฆ่าผีครอบครัวตลอดกาล.
สิ่งมีชีวิตที่วางก่อนเรามีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เป็นสิงโตขนาดเล็ก.
โดยปากและฟันที่มีขนาดใหญ่ พวกเขาส่องกับเปลวไฟสีฟ้า มีแหวนของไฟสีฟ้ารอบดวงตาที่โหดร้ายเกินไป ฉันสัมผัสเสื้อหมาเผาไหม้ของ เมื่อตอนที่ผมจัดขึ้นมือของฉันก็ลำบากเกินไปที่จะเป็นในไฟ.
ฟอสฟอรัสผมบอกว่า นั่นคือเหตุผลที่หมาจะปรากฏขึ้นในการเผาในที่มืด เตเปิลตันใส่ฟอสฟอรัส
แต่โฮล์มส์คิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเซอร์เฮนรี่กว่าความฉลาดของ Sapleton.
ผมต้องขอโทษคุณเซอร์เฮนรี่เขากล่าวว่าฉันใส่ชีวิตของคุณในงานเลี้ยงอาหารค่ำ ผมคาดว่าจะเห็นหมาใหญ่ แต่ไม่สิ่งมีชีวิตเช่นนี้ หมอกทำให้เรามีเวลาที่สั้นมากในการควบคุมความกลัวของเราและสำหรับช่วงเวลาที่เราไม่สามารถย้าย.
ไม่เคยคิดของเซอร์เฮนรี่กล่าวว่า คุณ saevd ชีวิตของฉันและฉันขอขอบคุณ โปรดช่วยฉันลุกขึ้นยืน
สิ่งที่คุณจะทำตอนนี้หรือไม่ขาของเซอร์เฮนรี่ถูกสั่นมากจากประสบการณ์ที่น่ากลัวของเขาว่าเขาไม่สามารถยืน เราช่วยให้เขาหิน เขานั่งอยู่ที่นั่นและถือหัวของเขาอยู่ในมือนี้.
เราจะต้องปล่อยให้คุณที่นี่เซอร์เฮนรี่และพยายามที่จะจับ Stpleton เราจะกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และนำคุณไปยังฮอลล์ กรณีของเราเสร็จสมบูรณ์ แต่ตอนนี้เราจะต้องจับคนเรา.
ต่อในสมุด ........
เราดึงออกแผ่นและสหรัฐนักโทษจากการโพสต์ มันเป็นมิสเตเปิลตัน ในฐานะที่เราผูกเธอเราจะได้เห็นรอยฟกช้ำยาวสีแดงทั่วคอของเธอ.
ที่ปีศาจโหดร้ายเตเปิลตันโฮล์มส์ได้ตีเธอกล่าว.
นำเธอเข้าไปในเก้าอี้ มิสเตเปิลตันได้เป็นลมจากความพ่ายแพ้และความเหนื่อยล้า ในฐานะที่เราใส่ลงไปในเก้าอี้ของเธอที่เธอเปิดตาของเธอ.
เขาไม่ปลอดภัยหรือไม่ เธอถาม. มีเขาหนี?
เขาไม่สามารถหนีเรามิสเตเปิลตันโฮล์มส์กล่าวว่า.
ไม่ไม่ผมไม่ได้หมายถึงสามีของฉัน ผมหมายถึงเซอร์เฮนรี่
เขาไม่ปลอดภัยหรือไม่ใช่ฉันพูดและหมาตาย.
ขอบคุณพระเจ้าที่เธอบอกว่า ขอบคุณพระเจ้า. โอ้ปีศาจ crule ดูสิ่งที่เขาได้ทำกับฉัน เธอแสดงให้เราเห็นแขนของเธอและที่เราเห็นกับสยองขวัญผิวของเธอเป็นสีดำและสีฟ้าที่เธอได้รับการตี แต่เขาได้ทำให้ฉันเจ็บมากขึ้นในรูปแบบอื่น ในขณะที่ฉัน thougth เขารักฉันฉันได้รับการยอมรับหลายสิ่งหลายอย่าง แต่เขาไม่ได้รักฉัน ฮาได้ใช้ฉัน.
จากนั้นช่วยให้เราในขณะนี้กล่าวว่าโฮล์มส์ บอกกับเราว่าเขาได้หายไป.
มีบ้านเก่าบนเกาะในช่วงกลางของยีเธอบอกว่าเป็น เขาเก็บหมาของเขามี นอกจากนี้เขายังมีบ้านพร้อมในกรณีที่เขาต้องการที่จะหลบหนี เขาจะอยู่ที่นั่นผมแน่ใจว่า.
ไม่มีใครสามารถหาวิธีการของเขาลงไปในหนอง Grimpen ในหมอกนี้คืนนี้กล่าวว่าโฮล์มส์มองออกไปนอกหน้าต่าง.
หมอกวางเช่นขนสัตว์สีขาวกับแก้วและเรารู้ว่าเราไม่ได้พยายามที่จะทำตามเขาจน เคลียร์ เราตัดสินใจที่จะใช้เซอร์เฮนรี่กลับไป Baskervill ฮอลล์ เราต้องบอกเขาทุกอย่างที่เกี่ยวกับ Stapletons
และเขาได้รับบาดเจ็บอย่างลึกซึ้งเมื่อเขาได้ยินความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารักนั้น ข่าวที่ว่าเธอแต่งงานและความหวาดกลัวอันยิ่งใหญ่ที่เขาเคยมีประสบการณ์นำไข้การให้.
เราได้ส่งดร Mortimer ที่มาและนั่งอยู่กับเซอร์เฮนรี่ตลอดทั้งคืน.
ในเช้าวันต่อมานางสาวสเตเปิลพาเราไปเส้นทางผ่านบึงที่ หมอกยกและเธอแสดงให้เราเห็นแท่งที่เธอและสามีของเธอได้ใส่ในการทำเครื่องหมายทาง เราตามพวกเขาผ่านบึงซึ่งกลิ่นของพืชที่กำลังจะตาย พื้นดินที่เปียกดึงเท้าของเราขณะที่เราเดิน เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งของเราก้าวจากเส้นทางและจมลงถึงเอวของเขาใน Marash ชายคนหนึ่งกับตัวเขาเองไม่สามารถหวังว่าจะหลบหนีเต็มรูปแบบของบึงโดยความช่วยเหลือเขาจะจมลงสู่ความตายของเขา.
แต่เราไม่พบสัญญาณของสเตเปิลใด ๆ เราได้ค้นหาและค้นหาไม่ประสบความสำเร็จ มีข้อสงสัยว่าเขาสูญเสียทางของเขาในหมอกและจมลงในบึงไม่เป็น ที่ไหนสักแห่งลึกลงไปในร่างกายของเขาที่จะอยู่ในวันนี้.
เรามาถึงเกาะมิสเตเปิลตันได้ desribed และค้นบ้านเก่า.
สถานที่แห่งนี้บอกเราว่าไม่มีอะไรที่เราไม่ได้รู้อยู่แล้วว่าโฮล์มส์กล่าวว่า กระดูกเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเขาซ่อนหมาที่นี่ แต่เขาไม่สามารถให้มันเงียบสงบเพื่อให้ผู้คนได้ยินเสียงร้องของมัน นี่คือขวดสีฟอสฟอรัสเป็น สเตเปิลที่ใช้มันอย่างชาญฉลาดเกี่ยวกับหมา หลังจากสิ่งที่เราเห็นและรู้สึกว่าคืนที่ผ่านมาเราไม่สามารถจะประหลาดใจว่าเซอร์ชาร์ลส์เสียชีวิตจากความน่ากลัว และตอนนี้ฉันเข้าใจว่าเซลเด้นรู้ว่าหมาที่ถูกต่อไปนี้เขาอยู่ในที่มืด มันไม่น่าแปลกใจที่คนยากจนกรีดร้องและวิ่งขณะที่เขาทำ เรื่องเก่าของหมาเหนือธรรมชาติอาจทำให้เตเปิลตันคิดของการใช้ฟอสฟอรัส ฉลาดมาก. ผมว่ามันอยู่ในลอนดอนและฉันบอกอีกครั้งวัตสัน เราไม่เคยมีศัตรูอันตรายมากกว่าคนที่กำลังนอนอยู่ออกมีและเขาชี้ไปที่บึงที่ดีนั่นคือทั้งหมดที่เรารอบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค้นหาฆาตกร
แล้วความกลัวของเราสำหรับท่านเฮนรี่กลายเป็นมากกว่าความกลัวของเรา โฮล์มส์และผมยิงปืนของเราด้วยกัน สิ่งมีชีวิตที่ส่งเสียงร้องดังด้วยความเจ็บปวด และเรารู้ว่าเราตีมัน แต่มันไม่ได้หยุดและวิ่งต่อ หลังจาก เซอร์ เฮนรี่
เมื่อเราได้ยินเสียงร้องของความเจ็บปวด ความกลัวก็หายไป มันไม่มีเรื่องเหนือธรรมชาติ ฮาวน์ กระสุนของเราอาจจะทำร้ายมัน และเราก็ฆ่ามันเราวิ่งตามมันให้เร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้ ผมไม่เคยเห็นใครวิ่งเร็ว โฮมรัน คืนนั้นผมสามารถให้ทันกับเขา หน้าเราบนเส้นทางที่เราได้ยินเสียงกรีดร้องหลังจากเซอร์ เฮนรี และเสียงกรีดร้องจากส่วนลึกของสุนัขล่าเนื้อ ผมเห็นสัตว์ประหลาดกระโดดที่เซอร์ เฮนรี และโยนเขาไปดิน . ของฟันไปที่คอของเขาแต่ต่อมา homles ได้ทิ้งปืนของเขาเข้าไปในร่างกายของสุนัขล่าเนื้อ มันให้ลึก สุดท้ายร้องฟันของมันปิดบนอากาศว่างเปล่าและล้มลงกับพื้น ผมเอาปืนของฉันไปที่หัวของมัน แต่ผมไม่ได้ต้องการไฟ

หมาตายแล้ว เซอร์ เฮนรี นอนหมดสติที่เขาตกลงมา อย่างรวดเร็วเราเปิดคอเสื้อโฮล์มส์ได้ยิงเพียงแค่ในเวลาของสุนัขและฟันก็ไม่ถึงคอเพื่อนของเรา แล้วตาเริ่มเปิด และเขาก็มองมาที่เรา
พระเจ้าเขากระซิบ . มันคืออะไร ? ในนามแห่งสวรรค์เหรอ ?
มันตายแล้วก็ถูกว่า โฮล์มส์ เราต้องฆ่าผีครอบครัวเป็นนิตย์ .
สิ่งมีชีวิตที่วางก่อนเราเป็นสิงโตขนาดใหญ่เป็นขนาดเล็ก ปากและฟันของมัน
ใหญ่มาก .พวกเขาส่องกับไฟสีฟ้า มีแหวนไฟสีฟ้ารอบดวงตามันดูโหดร้ายเกินไป ผมได้เป็นหมาเผาเสื้อ เมื่อฉันถือไว้มันก็จะติดไฟ
ฟอสฟอรัสที่ฉันพูด นั่นคือเหตุผลที่สุนัขจะเผาในที่มืด สเตเปิลใส่ฟอสฟอรัส
แต่โฮล์มส์ก็คิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเซอร์ เฮนรี มากกว่าเรื่องของ sapleton
ฉลาด .ผมต้องขอโทษท่าน เฮนรี่ เขาบอกว่า ผมทำให้ชีวิตของคุณในเย็น ผมคาดว่าจะเห็นหมาใหญ่แต่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแบบนี้ หมอกให้เราเวลาที่สั้นมากที่จะควบคุมความกลัวของเราและสำหรับช่วงเวลาที่เราไม่สามารถย้าย .
ไม่เป็นไร บอกว่า เซอร์ เฮนรี่ คุณ saevd ชีวิตของฉันและฉันขอบคุณ โปรดช่วยให้ฉันลุกขึ้นยืน ตอนนี้คุณจะไปทำอะไร ?
เซอร์เฮนรี ขาสั่นมาก จากประสบการณ์ที่น่ากลัวของเขาว่าเขาไม่สามารถยืน เราช่วยเขาหิน เขานั่งอยู่ตรงนั้น และจับหัวของเขาในมือ เราต้องทิ้งเธอไว้ที่นี่
เซอร์ เฮนรี และพยายามที่จะจับ stpleton . เราต้องกลับมาให้เร็วที่สุด และจะพาคุณไปที่ห้องโถง กรณีของเราก็เสร็จสมบูรณ์ แต่ตอนนี้เราต้องจับคนของเรา . . . . . .

ต่อในสมุดเราดึงออกแผ่นและของนักโทษจากการโพสต์ มันพลาด Stapleton . เราแก้ของเธอเราสามารถเห็นรอยช้ำแดงยาวในคอของเธอ
ปีศาจโหดร้าย Stapleton มีแพ้โฮล์ม เธอกล่าวว่า เธอเป็น
ใส่เก้าอี้ นางสาวสเตเปิลเป็นลมจากการเต้น และอ่อนเพลีย เมื่อเราวางเธอลงในเก้าอี้เธอเปิดตาของเธอ .
มันเขาปลอดภัยมั้ย ? เธอถาม เขาหนีไป ?
เขาไม่สามารถหนีเราคิดถึง Stapleton โฮล์มส์กล่าว .
ไม่ ผมไม่ได้หมายถึง สามีของฉัน ข้าหมายถึงท่านเฮนรี่ เขาปลอดภัยมั้ย ?
ใช่ฉันกล่าวและหมาตายแล้ว
ขอบคุณพระเจ้าที่เธอพูด ขอบคุณพระเจ้า โอ้ ครูเ ลปีศาจ ดูสิ่งที่เขาทำกับฉัน เธอแสดงให้เราแขนของเธอและเราเห็นกับความน่ากลัวที่ผิวของเธอเป็นสีดำและสีฟ้าที่เธอถูกทำร้าย แต่เขาทำร้ายผมมากขึ้นในรูปแบบอื่น ๆในขณะที่ฉัน thougth เขารักผมมากผมยอมรับสิ่งต่าง ๆ แต่เขาไม่ได้รักฉัน ฮาใช้ฉัน .
แล้วช่วยเราแล้วบอกว่า โฮล์ม บอกเราว่าเขาไปที่ไหน
มีบ้านหลังเก่าบนเกาะกลางหรือที่เธอพูด เขาเก็บสุนัขของเขามี เขามีบ้านพร้อม ในกรณีที่เขาต้องการที่จะหลบหนี เขาจะอยู่ที่นั่น
ฉันแน่ใจไม่มีใครสามารถหาทางเข้าไปใน grimpen มาร์ชในหมอกนี้คืนนี้บอกว่าโฮล์มส์มองจากหน้าต่าง หมอกวาง เช่น
ขนแกะสีขาวกับกระจก และเรารู้ว่าเราไม่สามารถพยายามที่จะตามเขาไปจนกว่าจะเคลียร์ เราตัดสินใจที่จะพาท่านเฮนรี่กลับไป baskervill Hall เราต้องบอกเค้าทุกอย่างที่เกี่ยวกับ stapletons และเขาเจ็บปวดเมื่อ
เขาได้ยินความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารักข่าวว่าเธอเคยแต่งงานและน่ากลัว กลัวเขามีประสบการณ์นำไข้ .
เราส่งดร. มอร์ติเมอร์ ใครมานั่ง กับ เซอร์ เฮนรี ตลอดทั้งคืน ตอนเช้าคุณ
ตามสเตเปิลก็พาไปเส้นทางผ่านบึง หมอกก็ยกเธอให้เราแท่ง ซึ่งเธอและสามีก็ใส่เครื่องหมายทางเราตามพวกเขาผ่านบึงซึ่งมีกลิ่นของชีวิตพืช พื้นเปียกดึงที่เท้าของเรา ในขณะที่เราเดิน เวลาที่เราก้าวออกจากเส้นทางแล้วทิ้งตัวลงถึงเอวของเขาใน marash . คนของเขาเองก็ไม่ได้หวังที่จะหนีเต็มบึงโดยไม่ได้ช่วยเขาจะจมตายของเขา .
แต่เราไม่ได้พบร่องรอยของ Stapleton . เราพยายามหาแล้วหาอีก ไม่ประสบความสําเร็จไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาหลงทางอยู่ในหมอก และจมอยู่ในบึง บางที่ลึกลงไปในร่างกายของเขาอยู่วันนี้
เราถึงเกาะคุณ Stapleton มี desribed ค้นบ้านเก่า
สถานที่นี้ไม่ได้บอกอะไรที่เราไม่รู้ว่า โฮล์มส์ กระดูกเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเขาซ่อนหมาที่นี่ แต่เขาไม่สามารถเก็บเงียบมาก ผู้คนที่ได้ยินมันร้องนี่เป็นขวดที่มีสี Stapleton ใช้มันอย่างชาญฉลาดในฮาวน์ หลังจากสิ่งที่เราเห็นและรู้สึกว่าเมื่อคืนเราไม่ประหลาดใจที่เซอร์ชาร์ลส์ตายน่ากลัว และตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าหมาที่ตั้งตามเขาอยู่ในที่มืด มันไม่น่าแปลกใจที่คนจนตะโกนและวิ่งตามเขาเรื่องราวเก่า ๆของหมาเหนือธรรมชาติอาจให้ Stapleton ความคิดของการใช้ฟอสฟอรัส ฉลาดมาก ฉันบอกว่ามันในลอนดอน และฉันจะพูดมันอีกครั้ง วัตสัน เราไม่เคยมีศัตรู อันตรายกว่าคนที่อยู่ข้างนอกและเขาชี้ไปที่ที่ดีมาร์ชที่ทั้งหมดรอบเรา