The suggestion that ultimate truth

The suggestion that ultimate truth cannot be expressed, and that Nāgārjuna does not affirm any proposition, might appear to jar with the account given above of emptiness
as the negation of svabhāva. If the doctrine of emptiness simply affirms the proposition,"things do not have svabhāva" ultimate truth appears to be expressible after all.

Yet, as we have seen, the negation of svabhāva, is not an expression of ultimate truth. It is only one expedient method for reducing the tendency to reify objects, and to grasp at their existence, which constitutes the extreme of eternalism. There is also the extreme of nihilism to avoid, that is, the belief that nothing really exists at all, or else, that everything will ultimately be annihilated. Due to its emphasis on negation, the Madhyamaka has often been interpreted as implying such a position.

The "medicine" of emptiness, though,can perform two functions; it negates svabhāva when one grasps at existence, and it negates nonexistence if one happens to be a nihilist. Nāgārjuna tells us about this in chapter 18:
That there is a self has been taught
And the doctrine of no-self
By the Buddhas, as well as the
Doctrine of neither self nor nonself (MMK 18:6; Garfield 1995, 49).

In other words, emptiness negates both the inherent existence of the self as well as its
inherent nonexistence, and it does the latter, apparently by affirming the self once again.

As we shall see in the next section, the Yogācāra adopted this technique, and reaffirmed
svabhāva. All this suggests, then, that none of the Buddha‘s claims can ever be taken as
ultimate or final, and that he can preach any doctrine whatsoever in order to correct his listeners‘ mistakes. As one author puts it, the Buddha‘s method is to disparage anything that sentient beings cling to and to extol the opposite as supreme (Liu 1993, 660).

Emptiness then, is not just the negation of svabhāva, but also the negation of anything at all that one might become attached to and construct theories about; in short, it requires the relinquishing of all views.

Rather than a theory of metaphysics, it is a soteriological device, aimed at reducing delusion, and the purpose of meditation on emptiness is to push the practitioner into a state of non-attachment, non-craving, and non-grasping.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำว่า ไม่แสดงความจริงที่ดีที่สุด และ Nāgārjuna ที่รับรองข้อเสนอใด ๆ อาจจะ jar บัญชีที่ให้ไว้ข้างต้นของความว่างเปล่าเป็นนิเสธของ svabhāva ถ้าลัทธิของความว่างเปล่าเพียง affirms ข้อเสนอต่อ "สิ่งที่ไม่มี svabhāva" ความจริงที่ดีที่สุดปรากฏเป็น expressible หลังจากทั้งหมด ได้ เราได้เห็น นิเสธของ svabhāva ไม่ใช่ค่าของความจริงที่ดีที่สุด วิธีเดียวเท่านั้นสมควรการลดแนวโน้ม reify วัตถุ และเข้าใจในการดำรงอยู่ของพวกเขา มากของ eternalism ซึ่งได้ มีมากของ nihilism เพื่อหลีกเลี่ยงการ คือ ความเชื่อที่ว่า ไม่มีอะไรจริง ๆ มีอยู่ทั้งหมด หรือ อื่น ๆ ทุกอย่างที่จะในที่สุดสามารถกำจัด เนื่องจากการเน้นนิเสธ มัธยมกะมีมักจะถูกตีความเป็นหน้าที่ตำแหน่งดังกล่าว "ยา" ของความว่างเปล่า แม้ว่า สามารถทำฟังก์ชันที่สอง มันช่วยขจัด svabhāva หนึ่ง grasps ที่อยู่ และมันช่วยขจัด nonexistence ถ้าหนึ่งเกิดขึ้นจะ เป็น nihilist Nāgārjuna บอกเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ในบทที่ 18:ว่า มีตนเองเป็นมีรับสอนและหลักคำสอนของตนเองไม่มีโดยพระ รวมทั้งหลักคำสอนของทั้งตนเองหรือ nonself (MMK 18:6 การ์ฟิลด์ 1995, 49)ในคำอื่น ๆ เปล่าช่วยขจัดทั้งอยู่โดยธรรมชาติของตนเอง ตลอดจนการnonexistence โดยธรรมชาติ และไม่หลัง เห็นได้ชัด โดยเห็นพ้องตนเองอีกครั้งเราจะเห็นในส่วนถัดไป Yogācāra ที่นำเทคนิคนี้ และโอsvabhāva ทั้งหมดนี้แนะนำ แล้ว ที่ไม่มีการเรียกร้องของพระพุทธเจ้าเคยมีถ่ายเป็นที่ดีที่สุด หรือสุดท้าย และว่า เขาสามารถประกาศหลักคำสอนใด ๆ เลยเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดของผู้ฟังของเขา เขียนทำให้มัน วิธีของพระพุทธเจ้าถูกหยามสิ่งที่หวงโพธิสัตว์ และถือตรงข้ามเป็นฎีกา (หลิว 1993, 660)เปล่าแล้ว ไม่เพียงปฏิเสธ svabhāva แต่ยังปฏิเสธของอะไรที่ทั้งหมดนั้นอาจเป็นกับ และสร้างทฤษฎีเกี่ยวกับ ในระยะสั้น มันต้อง relinquishing ของมุมมองทั้งหมด แทนทฤษฎีอภิปรัชญา เป็นอุปกรณ์ soteriological มุ่งลดความเข้าใจผิด และวัตถุประสงค์ของการทำสมาธิในความว่างเปล่าคือการ ผลักดันผู้ประกอบการไม่ใช่-เอกสารแนบ ไม่อยาก และ เรียงไม่เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อเสนอแนะว่าปรมัตถ์ไม่สามารถแสดงออกและที่ยังไม่มีā กรัมā rjuna
เป็นปฏิเสธของ ā VA ถ้าคำสอนของความว่างเปล่าก็ยืนยันเรื่อง ā VA " แต่ในขณะที่เราได้เห็นการปฏิเสธของ ā VA, มันเป็นเพียงวิธีการหนึ่งที่สมควรในการลดแนวโน้มที่จะทำให้เป็นจริงวัตถุและการเข้าใจในการดำรงอยู่ของพวกเขาซึ่งถือว่าสุดของ นอกจากนี้ยังมีสุดของการปฏิวัติที่จะหลีกเลี่ยงนั่นคือความเชื่อที่ว่าไม่มีอะไรที่มีอยู่จริงๆเลยหรืออื่นว่าทุกอย่างในท้ายที่สุดจะถูกทำลาย เนื่องจากเน้นปฏิเสธ " มันขัดแย้ง ā VA ไม่มีā กรัมā rjuna ว่ามีตัวเองได้รับการสอนและความเชื่อของตัวเองไม่มีโดยพระพุทธรูปเช่นเดียวกับความเชื่อของตัวเองหรือไม่ ในคำอื่น ๆ ที่ว่างเปล่าขัดแย้งทั้งในการดำรงอยู่โดยธรรมชาติของตัวเองเช่นเดียวกับnonexistence ขณะที่เราจะได้เห็นในส่วนถัดไป ā คā RA svabh ā VA ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นแล้วว่าไม่มีของพระพุทธเจ้า' เรียกร้องตลอดกาลสามารถนำมาเป็นสุดยอดหรือสุดท้ายและบอกว่าเขาสามารถเทศน์คำสอนใด ๆ เพื่อแก้ไขฟังของเขา' ความผิดพลาด เป็นหนึ่งในผู้เขียนทำให้มันพระพุทธเจ้า' s ความว่างเปล่านั้นไม่ได้เป็นเพียงการปฏิเสธของ ā VA ในระยะสั้นก็ต้องปล่อยของทุกมุมมองแทนที่จะทฤษฎีของอภิปรัชญามันเป็นอุปกรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อเสนอแนะที่ปรมัตถ์ ไม่สามารถ แสดง ว่า rjuna G อุบาสกอุบาสกไม่ยืนยันใด ๆข้อเสนออาจปรากฏจาร์กับบัญชีดังกล่าวข้างต้นของความว่างเปล่า
เป็นนิเสธของ svabh อุบาสกบริษัทถ้าลัทธิแห่งความว่างเปล่าก็ยืนยันเรื่อง " สิ่งต่างๆ ไม่ได้มี svabh อุบาสก VA " ความจริงปรากฏ เป็น expressible หลังจากทั้งหมด

แต่ที่เราได้เห็นการคัดค้านของ svabh อุบาสก VA ,ไม่ใช่การแสดงออกของความจริงสูงสุด มันเป็นเพียงหนึ่งวิธีง่ายๆเพื่อลดแนวโน้มที่จะทำให้เป็นรูปธรรมวัตถุ และเข้าใจในตัวตนของพวกเขา ซึ่งถือเป็นที่สุดของ eternalism . นอกจากนี้ยังมีมากของการก่อการร้ายเพื่อหลีกเลี่ยง นั่นคือความเชื่อที่ไม่มีอะไรอยู่เลย ไม่งั้น ทุกอย่างก็จะถูกทำลายหมด เนื่องจากเน้นปฏิเสธที่นิกายมาธยมิกะมักจะได้ตีความว่าเป็นตำแหน่ง

" ยา " ของความว่างเปล่า แต่สามารถดำเนินการได้สองฟังก์ชัน มันขัดแย้ง svabh อุบาสก VA เมื่อหนึ่งคว้าในการดำรงอยู่ มันขัดแย้งกับสิ่งที่ไม่มีตัวตน ถ้าเกิดเป็นคนที่เชื่อใน nihilism . rjuna G N อุบาสกอุบาสกบอกเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ในบทที่ 18 :
ว่ามีตนเองได้รับการสอนและลัทธิของตนเอง

โดยพระพุทธเจ้า ตลอดจน
คำสอนของทั้งตนเองและ nonself ( MMK 18 : 6 ; การ์ฟิลด์ 1995 49 )

ในคำอื่น ๆว่างเปล่า ขัดแย้งทั้งในการดำรงอยู่ของตนเอง รวมทั้ง
โดยธรรมชาติการสะกดคำและมันหลังอย่างเห็นได้ชัด โดยยืนยันตัวเองอีกครั้ง

ที่เราจะเห็นในส่วนถัดไป อุบาสกอุบาสกที่ yog C ราใช้เทคนิคนี้ และยืนยัน
svabh อุบาสกบริษัททั้งหมดนี้แสดงให้เห็นแล้วที่ไม่มีพระพุทธเจ้า อ้างเคยถูกเป็น
สุดยอดหรือขั้นสุดท้าย และเขาสามารถเทศนาคำสอนใดก็ตามเพื่อที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดผู้ฟังของเขา เป็นหนึ่งในผู้เขียนใส่มัน พุทธวิธี คือการดูถูกอะไรที่สัตว์เทพยึด และยกย่อง ตรงข้ามเป็นสูงสุด ( หลิว 1993 , 660 ) .

ความว่างเปล่านั้น ไม่ได้เป็นเพียงการคัดค้านของ svabh อุบาสก VA ,แต่ยังปฏิเสธเรื่องที่ หนึ่งอาจกลายเป็นติดและสร้างทฤษฎีเกี่ยวกับ สั้นๆ มันต้องมีการปัดทุกมุมมอง

มากกว่าทฤษฎีอภิปรัชญา เป็นอุปกรณ์ soteriological มุ่งลดความหลง และวัตถุประสงค์ของการฝึกสมาธิต่อความว่างเปล่าคือการผลักดันผู้ปฏิบัติเข้าสู่สภาวะไม่มีความผูกพัน ไม่มีความอยาก และไม่โลภ .