As kids, when we were bored and rid

As kids, when we were bored and riding in the back seat our parents’ cars, we pressed our noses and lips up against the rear passenger window and made faces at the passing traffic. In Pipilotti Rist’s video, she does essentially the same thing. In real time and in slow motion, forward and reverse, with and without make-up, she appears to press her face up against the picture screen. The result is a series of humourous and haunting and (for some, disturbing and sexually charged) silent facial distortions, ideally suited to the tower. The images projected equally to those viewing from distant parts of the city as well as to those viewing the images on the street in front of the city hall. The specific location of the projections on the two sides of the tower's mechanical room lent additional significance to the claustrophobic sense of enclosure and entrapment that the artist created in her theatrically vain attempts to break through the screen, perhaps commenting on our own dependence and captivity to screens of all types in our daily life. Perhaps too, in the context of the commercial glamour advertising which typically occupies large urban screens, Rist's violent smearing of her make-up and her strange facial distortions can be interpreted as a soundless scream of isolation and desperate resistance directed against our contemporary obsession with glamour and celebrity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเด็ก เมื่อเรา เบื่อขี่ในเบาะหลังรถยนต์ของพ่อแม่ของเรา เรากด noses และริมฝีปากของเราขึ้นกับหน้าต่างผู้โดยสารด้านหลัง และทำหน้าที่การจราจรผ่าน Pipilotti Rist วิดีโอ เธอไม่เป็นสิ่งเดียวกัน ในเวลาจริง และเคลื่อนไหวช้า ไปข้างหน้า และย้อน กลับ มี และไม่ มีการแต่ง หน้า เธอแล้วกดใบหน้าของเธอขึ้นกับจอภาพ ผลที่ได้คือ ชุด ของ humourous และ haunting และ (สำหรับบาง คน รบกวน และคิดทางเพศ) เงียบหน้าบิดเบือน เหมาะสำหรับหอ ภาพคาดว่าเท่าที่ดูจากส่วนที่ไกลเมืองเช่นเป็นผู้ดูภาพถนนหน้าศาลาว่าการเมือง น่าประมาณสองด้านของหอพักเครื่องจักรกลเฉพาะเข้าพรรษาสำคัญเพิ่มเติมเพื่อความเข้าตู้และ entrapment ที่ศิลปินสร้างขึ้นใน theatrically vain พยายามตัดผ่านหน้าจอ แสดงความคิดเห็นของเราเองพึ่งพาและเชลยไปหน้าจอทุกประเภทในชีวิตประจำวันของเราบางที บางทีมากเกินไป ในบริบทของการโฆษณาเชิงพาณิชย์ต่างหากซึ่งโดยทั่วไปจะใช้หน้าจอขนาดใหญ่ที่เมือง ของ Rist รุนแรงทาแต่งหน้าของเธอและเธอบิดเบือนหน้าแปลกสามารถตีความเป็นกรี๊ด soundless แยกและหมดหวังต้านทานโดยตรงกับการครอบงำจิตใจของเราร่วมสมัยกับนอร์เวย์และเซเลบริตี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นเด็กตอนที่เรากำลังเบื่อและนั่งอยู่ในเบาะหลังรถพ่อแม่ของเรา 'เรากดจมูกและริมฝีปากของเราขึ้นกับหน้าต่างผู้โดยสารด้านหลังและทำให้ใบหน้าที่การจราจรผ่าน ในวิดีโอ Pipilotti Rist ของเธอไม่เป็นหลักในสิ่งเดียวกัน ในเวลาจริงและในการเคลื่อนไหวช้าไปข้างหน้าและย้อนกลับที่มีและไม่มีการแต่งหน้าเธอดูเหมือนจะกดใบหน้าของเธอขึ้นกับหน้าจอภาพ ผลที่ได้คือชุดของอารมณ์ขันและครอบงำและ (สำหรับบางคนที่รบกวนและค่าใช้จ่ายทางเพศ) การบิดเบือนใบหน้าเงียบเหมาะกับหอ ภาพที่ฉายเท่าเทียมกันที่จะดูผู้ที่มาจากชิ้นส่วนที่ห่างไกลของเมืองเช่นเดียวกับการดูภาพเหล่านั้นบนถนนในด้านหน้าของศาลากลางจังหวัด สถานที่ที่เฉพาะเจาะจงของการคาดการณ์ในทั้งสองด้านของห้องพักกลหอคอยยืมอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มเติมเพื่อให้ความรู้สึกอึดอัดของตู้และกับดักที่ศิลปินที่สร้างขึ้นในความพยายามที่ไร้สาระท่าทางของเธอที่จะตัดผ่านหน้าจออาจจะแสดงความคิดเห็นในการพึ่งพาอาศัยกันของเราเองและการถูกจองจำไป หน้าจอทุกประเภทในชีวิตประจำวันของเรา บางทีอาจจะมากเกินไปในบริบทของการโฆษณาความเย้ายวนใจในเชิงพาณิชย์ซึ่งมักจะหมกมุ่นอยู่กับหน้าจอในเมืองที่มีขนาดใหญ่, การทาความรุนแรง Rist ของการแต่งหน้าของเธอและบิดเบือนใบหน้าของเธอแปลกสามารถตีความได้ว่าเสียงกรีดร้องเงียบของการแยกและความต้านทานหมดหวังกำกับกับความหลงใหลในปัจจุบันของเรากับความเย้ายวนใจ และผู้มีชื่อเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นเด็ก เวลาที่เราเบื่อ และขี่ในเบาะหลังรถของพ่อแม่เรา เรากดจมูกและริมฝีปากกับหน้าต่างผู้โดยสารด้านหลัง และทำหน้าที่ผ่านการจราจร ใน pipilotti ชั่วคราว วิดีโอ ก็ไม่ต่างกัน ในเวลาจริงและในการเคลื่อนไหวช้า , ไปข้างหน้าและย้อนกลับกับไม่แต่งหน้า เธอดูเหมือนจะกดใบหน้ากับหน้าจอภาพผลที่ได้คือชุดของ ( หลอกหลอนและ ( สำหรับบางคน รบกวน และค่าบริการทางเพศ ) การบิดเบือนใบหน้าเงียบเหมาะกับหอ ภาพฉาย เท่า ๆ กันนั้นดูจากส่วนที่ห่างไกลของเมือง รวมทั้งผู้ที่ดูภาพบนถนนหน้าศาลากลางจังหวัดสถานที่ที่เฉพาะเจาะจงของการคาดการณ์บนทั้งสองด้านของตึกเครื่องกลห้องยืมความสำคัญเพิ่มเติมเพื่อความรู้สึกกลัวที่แคบ และกับดักของตู้ที่ศิลปินสร้างขึ้นในความพยายามของเธอ theatrically ไร้ประโยชน์ทะลุจอ อาจจะเน้นการพึ่งพาตนเอง และเชลยไปยังหน้าจอทุกประเภทในชีวิตประจำวันของเรา บางทีเหมือนกันในบริบทของความเย้ายวนใจการโฆษณาเชิงพาณิชย์ซึ่งโดยปกติจะใช้หน้าจอเมืองใหญ่ชั่วคราว ความรุนแรงของการแต่งหน้าของเธอและการบิดเบือนละเลงใบหน้าของเธอแปลกสามารถตีความว่าเป็นเสียงกรีดร้องที่ไร้เสียงจากความโดดเดี่ยวและสิ้นหวังต้านทานกำกับกับความหลงใหลร่วมสมัยที่มีเสน่ห์ และดารา