Long, long ago, when the world was

Long, long ago, when the world was still new, the Inuit lived in darkness in their home in the fastness of the north. They had never heard of daylight, and when it was first explained to them by Crow, who traveled back and forth between the northlands and the south, they did not believe him.

Yet many of the younger folk were fascinated by the story of the light that gilded the lands to the south. They made Crow repeat his tales until they knew them by heart.

"Imagine how far and how long we could hunt," they told one another.

"Yes, and see the polar bear before it attacks," others agreed.

Soon the yearning for daylight was so strong that the Inuit people begged Crow to bring it to them. Crow shook his head. "I am too old," he told them. "The daylight is very far away. I can no longer go so far." But the pleadings of the people made him reconsider, and finally he agreed to make the long journey to the south.

Crow flew for many miles through the endless dark of the north. He grew weary many times, and almost turned back. But at last he saw a rim of light at the very edge of horizon and knew that the daylight was close.

Crow strained his wings and flew with all his might. Suddenly, the daylight world burst upon him with all its glory and brilliance. The endless shades of color and the many shapes and forms surrounding him made Crow stare and stare. He flapped down to a tree and rested himself, exhausted by his long journey. Above him, the sky was an endless blue, the clouds fluffy and white. Crow could not get enough of the wonderful scene.

Eventually Crow lowered his gaze and realized that he was near a village that lay beside a wide river. As he watched, a beautiful girl came to the river near the tree in which he perched. She dipped a large bucket into the icy waters of the river and then turned to make her way back to the village. Crow turned himself into a tiny speck of dust and drifted down towards the girl as she passed beneath his tree. He settled into her fur cloak and watched carefully as she returned to the snow lodge of her father, who was the chief of the village people.

It was warm and cozy inside the lodge. Crow looked around him and spotted a box that glowed around the edges. Daylight, he thought. On the floor, a little boy was playing contentedly. The speck of dust that was Crow drifted away from the girl and floated into the ear of the little boy. Immediately the child sat up and rubbed at his ear, which was irritated by the strange speck. He started to cry, and the chief, who was a doting grandfather, came running into the snow lodge to see what was wrong.

"Why are you crying?" the chief asked, kneeling beside the child.

Inside the little boy's ear, Crow whispered: "You want to play with a ball of daylight." The little boy rubbed at his ear and then repeated Crow's words.

The chief sent his daughter to the glowing box in the corner. She brought it to her father, who removed a glowing ball, tied it with a string, and gave it to the little boy. He rubbed his ear thoughtfully before taking the ball. It was full of light and shadow, color and form. The child laughed happily, tugging at the string and watching the ball bounce.

Then Crow scratched the inside of his ear again and the little boy gasped and cried.

"Don't cry, little one," said the doting grandfather anxiously. "Tell me what is wrong."

Inside the boy's ear, Crow whispered: "You want to go outside to play." The boy rubbed at his ear and then repeated Crow's words to his grandfather. Immediately, the chief lifted up the small child and carried him outside, followed by his worried mother.

As soon as they were free of the snow lodge, Crow swooped out of the child's ear and resumed his natural form. He dove toward the little boy's hand and grabbed the string from him. Then he rose up and up into the endless blue sky, the ball of daylight sailing along behind him.

In the far north, the Inuit saw a spark of light coming toward them through the darkness. It grew brighter and brighter, until they could see Crow flapping his wings as he flew toward them. The people gasped and pointed and called in delight.

The Crow dropped the ball, and it shattered upon the ground, releasing the daylight so that it exploded up and out, illuminating every dark place and chasing away every shadow. The sky grew bright and turned blue. The dark mountains took on color and light and form. The snow and ice sparkled so brightly that the Inuit had to shade their eyes.

The people laughed and cried and exclaimed over their good fortune. But Crow told them that the daylight would not last forever. He had only obtained one ball of daylight from the people of the south, and it would need to rest for six months every year to regain its strength. During that six month period, the darkness would return.

The people said: "Half a year of daylight is enough. Before you brought the daylight, we lived our whole life in darkness!" Then they thanked Crow over and over again.

To this day, the Inuit live for half a year in darkness and half a year in daylight. And they are always kind to Crow, for it was he who brought them the light.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาว นาน เมื่อโลกยังใหม่ Inuit ที่อาศัยอยู่ในความมืดในบ้านของพวกเขาในการแทรกซึมของภาคเหนือ พวกเขาก็ไม่เคยได้ยินตามฤดูกาล และเมื่อมันก่อนถูกอธิบายไป โดยขัน ที่เดินทางไปมาระหว่าง northlands ใต้ พวกเขาไม่เชื่อเขายัง พื้นบ้านอายุมากมายที่หลง โดยเรื่องแสงที่ gilded ดินแดนทางใต้ พวกเขาทำขันซ้ำนิทานของเขาจนกว่าพวกเขารู้ใจพวกเขา "คิดไกล และวิธีวิธียาวเราสามารถล่า บอกกัน"ใช่ และดูก่อนที่จะโจมตี หมีขั้วโลก" อื่น ๆ ตกลงกันเร็ว ๆ นี้ โหยหาตามฤดูกาลแข็งแรงที่ชาว Inuit ขอร้องขันนำไป ขันจับศีรษะของเขา "ฉันเก่าเกินไป เขาบอกพวกเขา "ตามฤดูกาลของอยู่ไกลมาก จะไม่ไปไกล" แต่ศาลของคนทำเขา reconsider และในที่สุด เขาตกลงที่จะให้การเดินทางยาวใต้อีกาบินผ่านความมืดสิ้นสุดของภาคเหนือหลายไมล์ เขาโตเหนื่อยหลายครั้ง และเกือบปิด แต่ในที่สุดเขาเห็นริมของแสงที่ขอบฟ้ามาก และรู้ว่า ที่ตามฤดูกาลถูกปิดขันย้ำปีก และบินกับอาจของเขา ทันใดนั้น ตามฤดูกาลของโลกระเบิดเขา มีเกียรติและความหมายทั้งหมด สิ้นสุดเฉดสีของสี และหลายรูปทรง และฟอร์มรอบเขาทำขันมอง และมอง เขา flapped ลงต้นไม้ และคัดสรรเอง หมด โดยเดินทางยาวของเขา ข้างบนเขา ท้องฟ้าเป็นการสิ้นสุดฟ้า เมฆนุ่ม และขาว ขันสามารถรับเพียงพอของฉากยอดเยี่ยมในที่สุดขันลดลงสายตาของเขา และรู้ว่า กำลังใกล้หมู่บ้านที่วางอยู่ข้างแม่น้ำกว้าง เป็นเขาดู สาวสวยมาถึงแม่น้ำใกล้ต้นไม้ที่เขาตั้งอยู่ เธอสอดถังใหญ่เป็นน้ำเป็นน้ำแข็งของน้ำแล้ว หันไปทำให้ทางของเธอกลับไปยังหมู่บ้าน Crow เปลี่ยนตัวเองเป็น speck ขนาดเล็กของฝุ่นละออง และลอยลงไปทางหญิงสาวเธอผ่านใต้ต้นไม้ของเขา เขาตัดสินลงในเสื้อคลุมขนสัตว์ของเธอ และเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง ตามเธอกลับไปลอดจ์หิมะพ่อ ผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนอบอุ่น และสบายลอดจ์อยู่ภายในได้ ขันมองรอบ ๆ เขา และพบกล่องที่ glowed รอบขอบ ตามฤดูกาล ที่เขาคิด ชั้น ชายถูกเล่น contentedly Speck ของฝุ่นที่ขันลอยจากหญิงสาว และลอยเข้าไปในหูของเด็กชาย ทันทีเด็กเสาร์ค่า และ rubbed ที่หู ซึ่งมีการระคายเคือง โดย speck แปลก เขาเริ่มร้องไห้ และหัวหน้า ผู้เป็นปู่ doting มาทำงานเป็นลอดจ์หิมะเพื่อดูสิ่งผิด"ทำไมมีคุณร้องไห้" หัวหน้าถาม นั่งข้างเด็กด้วยภายในหูของเด็กชายเล็ก ๆ ขันเกมส์: "คุณต้องการเล่นกับลูกบอลตามฤดูกาล" เด็กชาย rubbed ที่หูของเขาแล้ว ซ้ำของขันคำหัวหน้าส่งลูกสาวของเขาไปยังกล่องเร่าร้อนใน เธอมาจากพ่อของเธอ ผู้ที่เอาลูกเร่าร้อน ผูก ด้วยสาย และให้เด็กชาย เขา rubbed หูดีก่อนลูก แสง และเงา สี และฟอร์มได้ เด็กหัวเราะอย่างมีความสุข อีกที่สายอักขระ และดูการตีกลับลูกบอลแล้ว ขันมีรอยขีดข่วนภายในหูของเขาอีกครั้งและเด็กชาย gasped และร้อง"อย่าร้องไห้ น้อย กล่าวว่า จะหลงใหลได้ปลื้มปู่กังวลใจ "บอกฉันเป็น"ภายในหูของเด็กผู้ชาย ขันเกมส์: "คุณต้องไปเล่นด้วย" เด็กชาย rubbed ที่หูของเขาแล้ว ซ้ำคำของอีกากับปู่ของเขา ทันที หัวหน้ายกขึ้นเด็กเล็ก และนำเขานอก ตาม ด้วยแม่กังวลเป็นพวกฟรีลอดจ์หิมะ ขัน swooped ออกจากหูของเด็ก และดำเนินต่อฟอร์มของเขาธรรมชาติ เขากระโดดไปที่มือของเด็กน้อย และคว้าสายจากเขา แล้ว เขากุหลาบขึ้น และขึ้นเป็นการสิ้นสุดฟ้า ลูกแล่นหลังเขาตามฤดูกาลในภาคเหนือไกล Inuit เห็นประกายของแสงมาสู่พวกเขาผ่านความมืด เติบโตสว่าง และ brighter จนกว่าพวกเขาได้เห็นขัน flapping ปีกเป็น เขาบินต่อไป คน gasped และชี้ และเรียกในความสุขนั้นThe Crow dropped the ball, and it shattered upon the ground, releasing the daylight so that it exploded up and out, illuminating every dark place and chasing away every shadow. The sky grew bright and turned blue. The dark mountains took on color and light and form. The snow and ice sparkled so brightly that the Inuit had to shade their eyes.The people laughed and cried and exclaimed over their good fortune. But Crow told them that the daylight would not last forever. He had only obtained one ball of daylight from the people of the south, and it would need to rest for six months every year to regain its strength. During that six month period, the darkness would return.The people said: "Half a year of daylight is enough. Before you brought the daylight, we lived our whole life in darkness!" Then they thanked Crow over and over again.To this day, the Inuit live for half a year in darkness and half a year in daylight. And they are always kind to Crow, for it was he who brought them the light.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยาวนานมาแล้วเมื่อโลกยังคงใหม่เอสกิโมที่อาศัยอยู่ในความมืดในบ้านของพวกเขาในความคงทนของภาคเหนือ พวกเขาไม่เคยได้ยินของกลางวันและเมื่อมันถูกอธิบายครั้งแรกที่พวกเขาโดยอีกาที่เดินทางไปมาระหว่าง Northlands และทิศใต้ที่พวกเขาไม่เชื่อเขา. แต่หลายคนของชาวบ้านที่อายุน้อยกว่าถูกหลงใหลเรื่องของแสง ที่ทองดินแดนไปทางทิศใต้ พวกเขาทำให้อีกาซ้ำนิทานของเขาจนกว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขาด้วยหัวใจ. "คิดว่าไกลและระยะเวลาที่เราจะตามล่า" พวกเขาบอกกับอีกคนหนึ่ง. "ใช่และดูหมีขั้วโลกก่อนที่จะโจมตี" คนอื่น ๆ ที่ตกลงกัน. เร็ว ๆ นี้โหยหา กลางวันเป็นแข็งแรงเพื่อให้คนเอสกิโมขอร้องอีกาจะนำไปให้พวกเขา อีกาส่ายหัว "ผมแก่เกินไป" เขาบอกพวกเขาว่า "เวลากลางวันเป็นอย่างมากที่อยู่ห่างไกล. ฉันไม่สามารถไปจนถึง." แต่คำของคนที่ทำให้เขาพิจารณาและในที่สุดเขาก็ตกลงที่จะทำให้การเดินทางยาวไปทางทิศใต้. อีกาบินหลายไมล์ผ่านความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดของภาคเหนือ เขาเติบโตหลายต่อหลายครั้งที่เหนื่อยล้าและเกือบจะหันหลังกลับ แต่ที่สุดท้ายที่เขาเห็นขอบของแสงที่ขอบของเส้นขอบฟ้ามากและรู้ว่าเวลากลางวันอยู่ใกล้. อีกาเครียดปีกของเขาและบินด้วยพระหัตถ์ของเขาทั้งหมด ทันใดนั้นโลกกลางวันโผล่พรวดเข้ามาเขาด้วยทุกสิริของและสีสันที่สดใส เฉดสีที่ไม่มีที่สิ้นสุดของสีและหลายรูปทรงและรูปแบบรอบตัวเขาทำอีกาจ้องมองและจ้องมอง เขากระพือลงไปที่ต้นไม้และวางตัวเองหมดโดยการเดินทางที่ยาวนานของเขา เหนือเขาท้องฟ้าเป็นสีฟ้าไม่มีที่สิ้นสุดเมฆปุยและสีขาว อีกาไม่สามารถรับเพียงพอของฉากที่ยอดเยี่ยม. อีกาลดลงในที่สุดสายตาของเขาและตระหนักว่าเขาอยู่ใกล้หมู่บ้านที่วางอยู่ข้างแม่น้ำกว้าง ในขณะที่เขาดูเป็นสาวสวยมาถึงแม่น้ำที่อยู่ใกล้ต้นไม้ที่เขานั่งอยู่ เธอจุ่มลงในถังขนาดใหญ่เป็นน้ำเย็นฉ่ำของแม่น้ำและจากนั้นก็หันทางที่จะทำให้เธอกลับไปที่หมู่บ้าน อีกาหันตัวเองเป็นจุดเล็ก ๆ ของฝุ่นและลอยลงไปทางหญิงสาวขณะที่เธอผ่านใต้ต้นไม้ของเขา เขานั่งลงในเสื้อคลุมขนสัตว์ของเธอและเฝ้าดูอย่างที่เธอกลับไปยื่นหิมะของพ่อของเธอซึ่งเป็นหัวหน้าของคนในหมู่บ้าน. มันเป็นอบอุ่นและสบายภายในที่พัก อีกามองไปรอบ ๆ เขาและพบกล่องที่ส่องแสงรอบขอบ ตามฤดูกาลที่เขาคิดว่า บนพื้นเด็กน้อยกำลังเล่นสมถะ จุดของฝุ่นที่เป็นอีกาลอยห่างออกไปจากสาวและลอยเข้าไปในหูของเด็กน้อย ทันทีที่เด็กลุกขึ้นนั่งและลูบที่หูของเขาซึ่งได้รับการระคายเคืองโดยจุดที่แปลก เขาเริ่มที่จะร้องไห้และหัวหน้าผู้เป็นปู่ของยัยมาใช้เป็นที่พักหิมะที่จะเห็นสิ่งที่ผิด. "ทำไมคุณกำลังร้องไห้?" หัวหน้าถามคุกเข่าข้างเด็ก. ภายในหูของเด็กน้อยกากระซิบ: ". คุณต้องการที่จะเล่นกับลูกของกลางวัน" เด็กชายตัวเล็ก ๆ ลูบที่หูของเขาแล้วซ้ำคำพูดของอีกา. หัวหน้าส่งลูกสาวของเขาไปยังกล่องเรืองแสงในมุม เธอนำมาให้พ่อของเธอที่ออกบอลเรืองแสงผูกกับสตริงและมอบมันให้กับเด็กน้อย เขาลูบหูของเขาก่อนที่จะคิดลูก มันเป็นเต็มรูปแบบของแสงและเงาสีและรูปแบบ เด็กหัวเราะอย่างมีความสุขที่ดึงสตริงและดูเด้งบอล. จากนั้นอีการอยขีดข่วนด้านในของหูของเขาอีกครั้งและเด็กชายตัวเล็ก ๆ อ้าปากค้างและร้องไห้. "อย่าร้องไห้น้อย" กล่าวว่าปู่ทุ่มเทอย่างใจจดใจจ่อ "บอกสิ่งที่ผิด." ภายในหูของเด็กกากระซิบ: "คุณต้องการที่จะออกไปข้างนอกที่จะเล่น." เด็กลูบที่หูของเขาแล้วซ้ำคำอีกาเพื่อคุณปู่ของเขา ทันทีหัวหน้ายกขึ้นเด็กเล็กและพาเขาออกไปข้างนอกตามด้วยแม่กังวลของเขา. ทันทีที่พวกเขามีอิสระของ lodge หิมะกาโฉบออกจากหูของเด็กและกลับมารูปแบบธรรมชาติของเขา เขานกพิราบไปสู่มือของเด็กน้อยและคว้าสตริงจากเขา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและขึ้นสู่ท้องฟ้าสีฟ้าไม่มีที่สิ้นสุดบอลเรือใบกลางวันตามหลังเขา. ในทางเหนือไกล, เอสกิโมเห็นจุดประกายของแสงที่มาต่อพวกเขาผ่านความมืด มันขยายตัวที่สดใสและสว่างจนกว่าพวกเขาจะได้เห็นอีกากระพือปีกของเขาในขณะที่เขาบินไปยังพวกเขา คนอ้าปากค้างและชี้และเรียกร้องในความสุข. อีกาลดลงลูกและมันแตกบนพื้นดินปล่อยในเวลากลางวันเพื่อที่จะระเบิดขึ้นและออก, การส่องสว่างทุกที่มืดและไล่เงาทุก ท้องฟ้าสดใสและเติบโตกลายเป็นสีฟ้า ภูเขาที่มืดเอาสีและแสงและรูปแบบ หิมะและน้ำแข็งเพื่อให้ประกายสดใสที่เอสกิโมมีการเฉดสีตาของพวกเขา. คนหัวเราะและร้องไห้และอุทานออกมามากกว่าความโชคดีของพวกเขา แต่อีกาบอกพวกเขาว่าเวลากลางวันจะไม่ตลอดไป เขาได้รับเพียงหนึ่งลูกเป็นเวลากลางวันจากผู้คนในภาคใต้และมันจะต้องพักผ่อนเป็นเวลาหกเดือนของทุกปีที่จะฟื้นความแข็งแรง . ในช่วงระยะเวลาหกเดือนที่ความมืดจะกลับมาคนกล่าวว่า "ครึ่งปีที่เป็นเวลากลางวันก็พอก่อนที่คุณจะนำกลางวันที่เราอาศัยอยู่ในชีวิตของเราทั้งในความมืด.!" แล้วพวกเขาก็ขอบคุณอีกาซ้ำแล้วซ้ำอีก. จนถึงวันนี้เอสกิโมที่อาศัยอยู่สำหรับครึ่งปีในความมืดและครึ่งปีในเวลากลางวัน และพวกเขามักจะใจดีกับอีกามันเป็นเขาที่พาพวกเขาแสง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นานมาแล้ว เมื่อโลกมันยังใหม่ ชาวเอสกิโมอาศัยอยู่ในความมืดในบ้านของพวกเขาในความคงทนของทางเหนือ พวกเขาไม่เคยได้ยินของตามฤดูกาล และเมื่อมันเป็นครั้งแรกที่อธิบายให้พวกเขาโดยกาที่เดินทางไปมาระหว่าง northlands และใต้ , พวกเขาไม่ได้เชื่อเขา .

ยังมากของน้องโฟล์คก็หลงใหลโดยเรื่องราวของแสงที่ทองดินแดนทางทิศใต้ พวกเขาทำให้กาย้ำนิทานของเขาจนกว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาด้วยหัวใจ

" จินตนาการไกลและยาวนานแค่ไหน เราสามารถล่า " พวกเขาบอกกัน

" ใช่ เห็นหมีก่อนที่จะโจมตี " คนอื่นเห็นด้วย

แล้วติดใจในตอนกลางวันก็แข็งแรงมาก ชาวเอสกิโมคนอ้อนวอน กา พาพวกเขาไป อีกาส่ายหัว " ฉันแก่เกินไป " เขาบอกว่า " กลางวันอยู่ไกลออกไป ฉันจะไม่ไปไกลแล้ว แต่อ้างเป็นข้อแก้ตัวของคนที่ทำให้เขาคิดใหม่ และสุดท้ายเขาตกลงที่จะทำให้การเดินทางที่ยาวนานไปทางใต้ อีกาบิน

หลายไมล์ผ่านความมืดไม่มีที่สิ้นสุดของเกาหลีเหนือเขาเติบโตเบื่อหลายครั้งและเกือบจะหันหลังกลับ แต่สุดท้ายเขาก็เห็นขอบของแสงที่ขอบมากของขอบฟ้า และรู้ว่า กลางวันปิด

กาใช้ปีกของเขาและบินอย่างสุดกำลัง ทันใดนั้น แสงสว่าง โลกระเบิดบนเขาที่มีเกียรติและความหมายของมัน ไม่มีที่สิ้นสุดเฉดสี และหลายรูปร่างและรูปแบบรอบๆตัวเขา ทำให้มองอีกาและจ้องมอง