It might be thought that such work on written texts is rather far from the analysis of spoken discourse or conversation, since written texts are not interactive. However, as Sinclair (1981) has pointed out, a written text could in principle consist only of strings of propositions with logical connectors. Anything else is interactive, including: predictive structures, discourse labelling, cross references, and so on. Any such organizational features serve to present the text interactively, by taking account of the readers' likely knowledge and reactions at different points in the text. Thus, to take a rather obvious example, I began this paragraph by writing "It might be thought that ... ", in order to take into account an objection to my argument which I predicted at this point from some readers.
- As far as an educationally relevant model of language is concerned, it is also important that this view of reading, as coping with the textual organiza- tion of books and articles in order to read for meaning, is compatible with the increasingly accepted view that we learn to read and write by using language. In real life, discourse always has a reason for being interpreted. With written discourse, these reasons range from passing a pleasant hour with a detective novel to retrieving a specific bit of information in a scientific article or telephone directory. It does not occur to us as fluent adult readers to confuse such different functions of reading. However, there is increasing evidence that many children have problems learning to read because they never understand what reading is for (Stubbs, 1980, p. 98ff.). So, to emphasize the main theme of this article, such a view of reading contributes to a coherent overall view of language. It must be admitted that this view is not yet well defined or very explicit, but it may be explicit and coherent enough for practical eductional purposes.
- At a more analytically sophisticated level again, from the students' own point of view, stylistics can be regarded as a training in close reading, and work on discourse has also begun to influence analysis here. Stylistics is usually taken to mean the linguistic analysis of literary texts: a study of how literary effects are created and how readers' intuitive reactions to texts can be explicitly accounted for. In so far as stylistics uses descriptive linguistic techniques to explain literary effects, it is already applied linguistics. There are many problems in such a view of stylistics which attempts to take such a linguistic account of texts as a theoretically adequate account of literary effects. For example, it is arguable that a systematic linguistic analysis will necessarily concentrate on superficial features of linguistic form, that it can only provide comprehensive accounts of s~ort, and possibly minor, texts, and that any analysis only provides the literary critic with more data, but does not in itself lead in any rigorous way to an interpretation. These problems do not directly concern us here. However, as Widdowson (1975a) argues in detail, stylistics can also be useful a teaching strategy. Techniques which force students to pay close attention to linguistic features of texts can provide a way in to understand the organization of complex texts and therefore a help in the interpretation of literature.
- Recently many studies have drawn on work in discourse analysis and speech act theory. Pratt (1977) proposes a speech act theory of literature. Searle (1975) discusses the logical status of fictional discourse and what kinds of speech acts literature is performing. Carter (1979) uses discourse concepts in an analysis of Auden's poetry. Stubbs (1983a) uses the concepts of conversational implicature, following Grice (1975) in an interpretation of a Hemingway story. Stylistics and literary criticism in general have often been restricted to prose and poetry, and drama has been neglected. It is dramatic dialogue which provides an obvious area of application of discourse analysis. Burton (1980) provides a detailed study of short plays by lonesco and Pinter, and a general discussion of the relationship between theatrical dialogue and natural conversation, both using discourse analysis to develop literary theory and also using the insights of dramatists as data for the description of natural discourse. (See also Short, 1981.) A related body of work studies narrative structure: this includes work by scholars such as Propp (1928), Todorov (1969), and Genette (1980). Some of this work is predominantly literary criticism; other work on oral narrative is more obviously sociolinguistic (Labov, 1972b). All of this work uses basically linguistic-structural techniques of description to provide a more explicit account of the local and global structure of literary texts. Where literary criticism previously discussed related questions at all, it was often restricted to rather superficial commentary of, for example, differences between spoken and written language (e.g. Page, 1973, on the uses of direct speech in novels).
มันอาจจะคิดว่า งานดังกล่าวในข้อความที่เขียนเป็นแต่จากการวิเคราะห์วาทกรรมพูดหรือสนทนา เนื่องจากไม่สามารถเขียนข้อความโต้ตอบ อย่างไรก็ตาม เป็นนแคลร์ (1981) ได้ชี้ให้เห็น ข้อความที่เขียนอาจหลักประกอบด้วยเฉพาะสายเริ่มมีการเชื่อมต่อแบบลอจิคัล อะไรคือการโต้ตอบ รวม: งานโครงสร้าง วาทกรรมฉลาก การอ้างอิงไขว้ และอื่น ๆ คุณลักษณะขององค์กรดังกล่าวทำหน้าที่ในการนำเสนอข้อความโต้ตอบ โดยคำนึงความรู้แนวโน้มและปฏิกิริยาของผู้อ่านที่จุดต่าง ๆ ในข้อความ ดังนั้น ใช้อย่างค่อนข้างชัดเจน เริ่มย่อหน้านี้ โดยเขียน "มันอาจจะคิดว่า ที่... ", การคำนึงถึงข้อคัดค้านให้อาร์กิวเมนต์ของฉันที่ฉันคาดการณ์จากผู้อ่านบางจุดนี้ -เท่าที่เกี่ยวข้อง แบบจำลองที่เกี่ยวข้อง educationally ของภาษาเป็นสิ่งสำคัญที่ว่านี้ดูอ่าน เป็นการรับมือกับการเป็น organiza-สเตรชันของหนังสือและบทความเพื่ออ่านความหมาย เข้ากันได้กับมุมมองยอมรับมากขึ้นที่เราเรียนรู้การอ่าน และเขียน โดยใช้ภาษา ในชีวิตจริง วาทกรรมมีเหตุผลสำหรับการตีความเสมอ ด้วยวาทกรรมเขียน ช่วงนี้เหตุผลผ่านชั่วโมงผ่อนกับนวนิยายนักสืบเพื่อดึงเฉพาะบิตของข้อมูลในบทความทางวิทยาศาสตร์หรือโทรศัพท์ มันเกิดขึ้นกับเราไม่เป็นอ่านคล่องผู้ใหญ่สับสนเช่นงานอ่าน อย่างไรก็ตาม มีหลักฐานเพิ่มขึ้นว่า เด็กจำนวนมากมีปัญหาในการเรียนรู้ที่จะอ่าน เพราะพวกเขาไม่เคยเข้าใจเป็นอะไรอ่าน (Stubbs, 1980, p. 98ff) ดังนั้น การเน้นธีมหลักของบทความนี้ มุมมองดังกล่าวอ่านสนับสนุนวิวที่ coherent โดยรวมของภาษา ก็ต้องยอมรับว่า มุมมองนี้ยังไม่กำหนดดี หรือชัดเจนมาก แต่อาจชัดเจน และ coherent พอสำหรับ eductional ที่ปฏิบัติ-ที่อื่น ๆ analytically ซับซ้อนระดับอีกครั้ง จากนักเรียนเองมอง stylistics อาจถือเป็นการฝึกอบรมในรีดดิ้งใกล้ และงานในวาทกรรมยังเริ่มมีอิทธิพลต่อการวิเคราะห์ที่นี่ Stylistics มักมาใช้หมายถึง การวิเคราะห์ข้อความวรรณคดีภาษาศาสตร์: สร้างลักษณะวรรณกรรมวิธีการศึกษา และวิธีปฏิกิริยาง่ายของผู้อ่านข้อความสามารถได้อย่างชัดเจนลงบัญชี ในตราบ stylistics ใช้เทคนิคภาษาศาสตร์อธิบายอธิบายลักษณะวรรณกรรม ได้แล้วภาษาศาสตร์ประยุกต์ ยังมีปัญหามากมายในมุมมองดังกล่าวของ stylistics ซึ่งพยายามที่จะใช้เช่นการภาษาศาสตร์บัญชีของข้อความเป็นบัญชีอย่างเพียงพอตามหลักวิชาวรรณกรรมผล ตัวอย่าง เป็น arguable ว่า วิเคราะห์แบบภาษาศาสตร์ระบบจะจำเป็นต้องเน้นคุณสมบัติผิวเผินของ linguistic ฟอร์ม เฉพาะให้ครอบคลุมบัญชี s ~ ort และอาจรอง ข้อความ และว่า วิเคราะห์ใด ๆ เฉพาะให้วิจารณ์วรรณกรรมกับข้อมูล แต่ไม่ไม่อยู่ในตัวนำดังอย่างเข้มงวดเพื่อความ ปัญหาเหล่านี้ไม่ตรงเกี่ยวข้องเราที่นี่ อย่างไรก็ตาม เป็น Widdowson (1975a) จนละเอียด stylistics ยังใช้กลยุทธ์การเรียนการสอนได้ เทคนิคบังคับที่นักเรียนใส่ใจกับภาษาศาสตร์คุณลักษณะของข้อความสามารถระบุวิธีการในเข้าใจองค์กรของข้อความที่ซับซ้อน และช่วยในการตีความวรรณกรรม- Recently many studies have drawn on work in discourse analysis and speech act theory. Pratt (1977) proposes a speech act theory of literature. Searle (1975) discusses the logical status of fictional discourse and what kinds of speech acts literature is performing. Carter (1979) uses discourse concepts in an analysis of Auden's poetry. Stubbs (1983a) uses the concepts of conversational implicature, following Grice (1975) in an interpretation of a Hemingway story. Stylistics and literary criticism in general have often been restricted to prose and poetry, and drama has been neglected. It is dramatic dialogue which provides an obvious area of application of discourse analysis. Burton (1980) provides a detailed study of short plays by lonesco and Pinter, and a general discussion of the relationship between theatrical dialogue and natural conversation, both using discourse analysis to develop literary theory and also using the insights of dramatists as data for the description of natural discourse. (See also Short, 1981.) A related body of work studies narrative structure: this includes work by scholars such as Propp (1928), Todorov (1969), and Genette (1980). Some of this work is predominantly literary criticism; other work on oral narrative is more obviously sociolinguistic (Labov, 1972b). All of this work uses basically linguistic-structural techniques of description to provide a more explicit account of the local and global structure of literary texts. Where literary criticism previously discussed related questions at all, it was often restricted to rather superficial commentary of, for example, differences between spoken and written language (e.g. Page, 1973, on the uses of direct speech in novels).
การแปล กรุณารอสักครู่..