It might be thought that such work

It might be thought that such work on written texts is rather far from the analysis of spoken discourse or conversation, since written texts are not interactive. However, as Sinclair (1981) has pointed out, a written text could in principle consist only of strings of propositions with logical connectors. Anything else is interactive, including: predictive structures, discourse labelling, cross references, and so on. Any such organizational features serve to present the text interactively, by taking account of the readers' likely knowledge and reactions at different points in the text. Thus, to take a rather obvious example, I began this paragraph by writing "It might be thought that ... ", in order to take into account an objection to my argument which I predicted at this point from some readers.
- As far as an educationally relevant model of language is concerned, it is also important that this view of reading, as coping with the textual organiza- tion of books and articles in order to read for meaning, is compatible with the increasingly accepted view that we learn to read and write by using language. In real life, discourse always has a reason for being interpreted. With written discourse, these reasons range from passing a pleasant hour with a detective novel to retrieving a specific bit of information in a scientific article or telephone directory. It does not occur to us as fluent adult readers to confuse such different functions of reading. However, there is increasing evidence that many children have problems learning to read because they never understand what reading is for (Stubbs, 1980, p. 98ff.). So, to emphasize the main theme of this article, such a view of reading contributes to a coherent overall view of language. It must be admitted that this view is not yet well defined or very explicit, but it may be explicit and coherent enough for practical eductional purposes.
- At a more analytically sophisticated level again, from the students' own point of view, stylistics can be regarded as a training in close reading, and work on discourse has also begun to influence analysis here. Stylistics is usually taken to mean the linguistic analysis of literary texts: a study of how literary effects are created and how readers' intuitive reactions to texts can be explicitly accounted for. In so far as stylistics uses descriptive linguistic techniques to explain literary effects, it is already applied linguistics. There are many problems in such a view of stylistics which attempts to take such a linguistic account of texts as a theoretically adequate account of literary effects. For example, it is arguable that a systematic linguistic analysis will necessarily concentrate on superficial features of linguistic form, that it can only provide comprehensive accounts of s~ort, and possibly minor, texts, and that any analysis only provides the literary critic with more data, but does not in itself lead in any rigorous way to an interpretation. These problems do not directly concern us here. However, as Widdowson (1975a) argues in detail, stylistics can also be useful a teaching strategy. Techniques which force students to pay close attention to linguistic features of texts can provide a way in to understand the organization of complex texts and therefore a help in the interpretation of literature.
- Recently many studies have drawn on work in discourse analysis and speech act theory. Pratt (1977) proposes a speech act theory of literature. Searle (1975) discusses the logical status of fictional discourse and what kinds of speech acts literature is performing. Carter (1979) uses discourse concepts in an analysis of Auden's poetry. Stubbs (1983a) uses the concepts of conversational implicature, following Grice (1975) in an interpretation of a Hemingway story. Stylistics and literary criticism in general have often been restricted to prose and poetry, and drama has been neglected. It is dramatic dialogue which provides an obvious area of application of discourse analysis. Burton (1980) provides a detailed study of short plays by lonesco and Pinter, and a general discussion of the relationship between theatrical dialogue and natural conversation, both using discourse analysis to develop literary theory and also using the insights of dramatists as data for the description of natural discourse. (See also Short, 1981.) A related body of work studies narrative structure: this includes work by scholars such as Propp (1928), Todorov (1969), and Genette (1980). Some of this work is predominantly literary criticism; other work on oral narrative is more obviously sociolinguistic (Labov, 1972b). All of this work uses basically linguistic-structural techniques of description to provide a more explicit account of the local and global structure of literary texts. Where literary criticism previously discussed related questions at all, it was often restricted to rather superficial commentary of, for example, differences between spoken and written language (e.g. Page, 1973, on the uses of direct speech in novels).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันอาจจะคิดว่า งานดังกล่าวในข้อความที่เขียนเป็นแต่จากการวิเคราะห์วาทกรรมพูดหรือสนทนา เนื่องจากไม่สามารถเขียนข้อความโต้ตอบ อย่างไรก็ตาม เป็นนแคลร์ (1981) ได้ชี้ให้เห็น ข้อความที่เขียนอาจหลักประกอบด้วยเฉพาะสายเริ่มมีการเชื่อมต่อแบบลอจิคัล อะไรคือการโต้ตอบ รวม: งานโครงสร้าง วาทกรรมฉลาก การอ้างอิงไขว้ และอื่น ๆ คุณลักษณะขององค์กรดังกล่าวทำหน้าที่ในการนำเสนอข้อความโต้ตอบ โดยคำนึงความรู้แนวโน้มและปฏิกิริยาของผู้อ่านที่จุดต่าง ๆ ในข้อความ ดังนั้น ใช้อย่างค่อนข้างชัดเจน เริ่มย่อหน้านี้ โดยเขียน "มันอาจจะคิดว่า ที่... ", การคำนึงถึงข้อคัดค้านให้อาร์กิวเมนต์ของฉันที่ฉันคาดการณ์จากผู้อ่านบางจุดนี้ -เท่าที่เกี่ยวข้อง แบบจำลองที่เกี่ยวข้อง educationally ของภาษาเป็นสิ่งสำคัญที่ว่านี้ดูอ่าน เป็นการรับมือกับการเป็น organiza-สเตรชันของหนังสือและบทความเพื่ออ่านความหมาย เข้ากันได้กับมุมมองยอมรับมากขึ้นที่เราเรียนรู้การอ่าน และเขียน โดยใช้ภาษา ในชีวิตจริง วาทกรรมมีเหตุผลสำหรับการตีความเสมอ ด้วยวาทกรรมเขียน ช่วงนี้เหตุผลผ่านชั่วโมงผ่อนกับนวนิยายนักสืบเพื่อดึงเฉพาะบิตของข้อมูลในบทความทางวิทยาศาสตร์หรือโทรศัพท์ มันเกิดขึ้นกับเราไม่เป็นอ่านคล่องผู้ใหญ่สับสนเช่นงานอ่าน อย่างไรก็ตาม มีหลักฐานเพิ่มขึ้นว่า เด็กจำนวนมากมีปัญหาในการเรียนรู้ที่จะอ่าน เพราะพวกเขาไม่เคยเข้าใจเป็นอะไรอ่าน (Stubbs, 1980, p. 98ff) ดังนั้น การเน้นธีมหลักของบทความนี้ มุมมองดังกล่าวอ่านสนับสนุนวิวที่ coherent โดยรวมของภาษา ก็ต้องยอมรับว่า มุมมองนี้ยังไม่กำหนดดี หรือชัดเจนมาก แต่อาจชัดเจน และ coherent พอสำหรับ eductional ที่ปฏิบัติ-ที่อื่น ๆ analytically ซับซ้อนระดับอีกครั้ง จากนักเรียนเองมอง stylistics อาจถือเป็นการฝึกอบรมในรีดดิ้งใกล้ และงานในวาทกรรมยังเริ่มมีอิทธิพลต่อการวิเคราะห์ที่นี่ Stylistics มักมาใช้หมายถึง การวิเคราะห์ข้อความวรรณคดีภาษาศาสตร์: สร้างลักษณะวรรณกรรมวิธีการศึกษา และวิธีปฏิกิริยาง่ายของผู้อ่านข้อความสามารถได้อย่างชัดเจนลงบัญชี ในตราบ stylistics ใช้เทคนิคภาษาศาสตร์อธิบายอธิบายลักษณะวรรณกรรม ได้แล้วภาษาศาสตร์ประยุกต์ ยังมีปัญหามากมายในมุมมองดังกล่าวของ stylistics ซึ่งพยายามที่จะใช้เช่นการภาษาศาสตร์บัญชีของข้อความเป็นบัญชีอย่างเพียงพอตามหลักวิชาวรรณกรรมผล ตัวอย่าง เป็น arguable ว่า วิเคราะห์แบบภาษาศาสตร์ระบบจะจำเป็นต้องเน้นคุณสมบัติผิวเผินของ linguistic ฟอร์ม เฉพาะให้ครอบคลุมบัญชี s ~ ort และอาจรอง ข้อความ และว่า วิเคราะห์ใด ๆ เฉพาะให้วิจารณ์วรรณกรรมกับข้อมูล แต่ไม่ไม่อยู่ในตัวนำดังอย่างเข้มงวดเพื่อความ ปัญหาเหล่านี้ไม่ตรงเกี่ยวข้องเราที่นี่ อย่างไรก็ตาม เป็น Widdowson (1975a) จนละเอียด stylistics ยังใช้กลยุทธ์การเรียนการสอนได้ เทคนิคบังคับที่นักเรียนใส่ใจกับภาษาศาสตร์คุณลักษณะของข้อความสามารถระบุวิธีการในเข้าใจองค์กรของข้อความที่ซับซ้อน และช่วยในการตีความวรรณกรรม- Recently many studies have drawn on work in discourse analysis and speech act theory. Pratt (1977) proposes a speech act theory of literature. Searle (1975) discusses the logical status of fictional discourse and what kinds of speech acts literature is performing. Carter (1979) uses discourse concepts in an analysis of Auden's poetry. Stubbs (1983a) uses the concepts of conversational implicature, following Grice (1975) in an interpretation of a Hemingway story. Stylistics and literary criticism in general have often been restricted to prose and poetry, and drama has been neglected. It is dramatic dialogue which provides an obvious area of application of discourse analysis. Burton (1980) provides a detailed study of short plays by lonesco and Pinter, and a general discussion of the relationship between theatrical dialogue and natural conversation, both using discourse analysis to develop literary theory and also using the insights of dramatists as data for the description of natural discourse. (See also Short, 1981.) A related body of work studies narrative structure: this includes work by scholars such as Propp (1928), Todorov (1969), and Genette (1980). Some of this work is predominantly literary criticism; other work on oral narrative is more obviously sociolinguistic (Labov, 1972b). All of this work uses basically linguistic-structural techniques of description to provide a more explicit account of the local and global structure of literary texts. Where literary criticism previously discussed related questions at all, it was often restricted to rather superficial commentary of, for example, differences between spoken and written language (e.g. Page, 1973, on the uses of direct speech in novels).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันอาจจะคิดว่าการทำงานดังกล่าวในข้อความที่เขียนค่อนข้างห่างไกลจากการวิเคราะห์วาทกรรมพูดหรือการสนทนาตั้งแต่เขียนตำราไม่ได้โต้ตอบ อย่างไรก็ตามในขณะที่ซินแคล (1981) ได้ชี้ให้เห็นข้อความที่เขียนในหลักการจะประกอบด้วยเพียงของสตริงของข้อเสนอด้วยการเชื่อมต่อเชิงตรรกะ สิ่งอื่นใดคือการโต้ตอบรวมถึง: โครงสร้างทำนาย, การติดฉลากวาทกรรมอ้างอิงข้ามและอื่น ๆ คุณสมบัติใด ๆ ขององค์กรที่ให้บริการดังกล่าวจะนำเสนอข้อความโต้ตอบโดยคำนึงถึงความรู้ที่มีแนวโน้มของผู้อ่านและปฏิกิริยาที่จุดที่แตกต่างกันในข้อความ ดังนั้นจะใช้เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดค่อนข้างผมเริ่มวรรคนี้โดยการเขียน "มันอาจจะคิดว่า ... " ในการสั่งซื้อเพื่อนำเข้าบัญชีคัดค้านโต้แย้งของเราซึ่งเราคาดการณ์ไว้ที่จุดจากผู้อ่านบางคนนี้.
- เท่า เป็นรูปแบบที่เกี่ยวข้องทางการศึกษาของภาษาเป็นห่วงก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่มุมมองของการอ่านนี้ในขณะที่การรับมือกับการองค์การเกี่ยวกับใจของหนังสือและบทความเพื่ออ่านความหมายที่เข้ากันได้กับมุมมองที่ได้รับการยอมรับมากขึ้นว่าเราเรียนรู้ที่จะ อ่านและเขียนโดยใช้ภาษา ในชีวิตจริงวาทกรรมที่มักจะมีเหตุผลในการถูกตีความ ด้วยวาทกรรมที่เขียนด้วยเหตุผลเหล่านี้มีตั้งแต่ผ่านชั่วโมงที่ดีด้วยนิยายนักสืบที่จะเรียกบิตที่เฉพาะเจาะจงของข้อมูลในบทความทางวิทยาศาสตร์หรือสมุดโทรศัพท์ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับเราในฐานะผู้อ่านที่เป็นผู้ใหญ่ได้อย่างคล่องแคล่วให้เกิดความสับสนเช่นฟังก์ชั่นที่แตกต่างกันของการอ่าน แต่มีหลักฐานเพิ่มขึ้นว่าเด็กหลายคนมีปัญหาในการเรียนรู้ที่จะอ่านเพราะพวกเขาไม่เคยเข้าใจสิ่งที่อ่านเป็น (สตับส์ 1980 พี. 98ff.) ดังนั้นจะเน้นธีมหลักของบทความนี้เช่นมุมมองของการอ่านก่อให้เกิดมุมมองที่เชื่อมโยงกันโดยรวมของภาษา มันจะต้องยอมรับว่ามุมมองนี้ยังไม่ได้กำหนดไว้อย่างดีหรือชัดเจนมาก แต่มันอาจจะเป็นที่ชัดเจนและสอดคล้องกันพอสำหรับวัตถุประสงค์ eductional ปฏิบัติ.
- ในระดับที่ซับซ้อนมากขึ้นการวิเคราะห์อีกครั้งจากจุดของตัวเองของนักเรียนในมุมมองของสำนวนโวหารสามารถ ถือได้ว่าเป็นการฝึกอบรมในการอ่านอย่างใกล้ชิดและทำงานในวาทกรรมยังได้เริ่มมีอิทธิพลต่อการวิเคราะห์ที่นี่ สำนวนมักจะหมายถึงการวิเคราะห์ภาษาวรรณกรรม: ศึกษาของวิธีวรรณกรรมผลกระทบที่จะถูกสร้างขึ้นและวิธีการที่ผู้อ่านปฏิกิริยาที่ใช้งานง่ายตำราสามารถคิดอย่างชัดเจน ในส่วนที่ใช้เทคนิคสำนวนโวหารภาษาบรรยายในการอธิบายผลกระทบวรรณกรรมก็จะภาษาศาสตร์ใช้แล้ว มีหลายปัญหาที่เกิดขึ้นในมุมมองของสำนวนโวหารซึ่งเป็นความพยายามที่จะใช้เช่นบัญชีภาษาของข้อความเป็นบัญชีที่เพียงพอของผลกระทบในทางทฤษฎีวรรณกรรม ยกตัวอย่างเช่นมันก็พิสูจน์ว่าการวิเคราะห์ภาษาระบบจะจำเป็นต้องมีสมาธิอยู่กับคุณสมบัติตื้น ๆ ของรูปแบบภาษาที่จะสามารถให้บัญชีที่ครอบคลุมของ s ~ ดื่มเกลือแร่และรองลงมาอาจจะเป็นข้อความและการวิเคราะห์ใด ๆ เพียง แต่ให้นักวิจารณ์วรรณกรรมที่มีมากขึ้น ข้อมูล แต่ไม่ได้อยู่ในตัวเองนำไปสู่ในทางที่เข้มงวดใด ๆ ที่จะตีความ ปัญหาเหล่านี้ไม่ได้โดยตรงเกี่ยวกับเราที่นี่ แต่เป็น Widdowson (1975a) ระบุในรายละเอียดสำนวนโวหารยังสามารถเป็นประโยชน์กลยุทธ์การเรียนการสอน เทคนิคที่บังคับให้นักเรียนที่จะให้ความสำคัญกับคุณสมบัติด้านภาษาของข้อความสามารถให้วิธีการในการที่จะเข้าใจองค์กรของข้อความที่ซับซ้อนและดังนั้นจึงช่วยในการตีความของวรรณกรรมที่.
- การศึกษาจำนวนมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้วาดในการทำงานในการวิเคราะห์วาทกรรมและทฤษฎีการกระทำคำพูด . แพรตต์ (1977) เสนอทฤษฎีวัจของวรรณกรรม เซิล (1975) กล่าวถึงสถานะทางตรรกะของวาทกรรมที่ตัวละครและสิ่งที่ชนิดของการพูดการกระทำวรรณกรรมมีประสิทธิภาพ คาร์เตอร์ (1979) ใช้แนวคิดในการวิเคราะห์วาทกรรมของบทกวี Auden ของ สตับส์ (1983a) ใช้แนวคิดของการสนทนา implicature ตามกริช (1975) ในการตีความของเรื่อง Hemingway สำนวนและวิจารณ์วรรณกรรมโดยทั่วไปมักจะถูก จำกัด ให้ร้อยแก้วและบทกวีและบทละครที่ได้รับการถูกทอดทิ้ง มันเป็นบทสนทนาที่น่าทึ่งซึ่งมีพื้นที่ที่เห็นได้ชัดของการประยุกต์ใช้การวิเคราะห์วาทกรรม เบอร์ตัน (1980) ให้ศึกษารายละเอียดของละครสั้นโดย lonesco และพินและการอภิปรายทั่วไปของความสัมพันธ์ระหว่างการเจรจาการแสดงละครและการสนทนาที่เป็นธรรมชาติทั้งสองโดยใช้การวิเคราะห์วาทกรรมในการพัฒนาทฤษฎีวรรณกรรมและยังมีการใช้ข้อมูลเชิงลึกของละครเป็นข้อมูลรายละเอียด ของวาทกรรมธรรมชาติ (ดูสั้น 1981) ร่างกายที่เกี่ยวข้องกับการทำงานของโครงสร้างการเล่าเรื่องการศึกษานี้รวมถึงการทำงานโดยนักวิชาการเช่น Propp (1928) Todorov (1969) และ Genette (1980) บางส่วนของงานนี้คือการวิจารณ์วรรณกรรมส่วนใหญ่; งานอื่น ๆ ในการเล่าเรื่องในช่องปากมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด sociolinguistic (Labov, 1972b) ทั้งหมดของงานนี้ใช้เทคนิคโดยทั่วไปภาษาโครงสร้างของรายละเอียดที่จะให้บัญชีที่ชัดเจนมากขึ้นของโครงสร้างประเทศและทั่วโลกของวรรณกรรม ในกรณีที่การวิจารณ์วรรณกรรมกล่าวก่อนหน้านี้คำถามที่เกี่ยวข้องทั้งหมดจะถูก จำกัด มักจะเห็นค่อนข้างตื้น ๆ เช่นความแตกต่างระหว่างภาษาพูดและเขียน (เช่นหน้าปี 1973 เกี่ยวกับการใช้ในการพูดโดยตรงในนิยาย)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันอาจจะ คิด ว่า งานดังกล่าวเขียนข้อความที่ค่อนข้างไกลจากการวิเคราะห์วาทกรรมพูดหรือสนทนา เนื่องจากเขียนข้อความไม่โต้ตอบ อย่างไรก็ตาม ซินแคลร์ ( 1981 ) ได้ชี้ให้เห็นว่า เป็นข้อความที่เขียนไว้ในหลักการ มีแต่สตริงของข้อเสนอที่มีการเชื่อมต่อทางตรรกะ อะไรที่เป็นแบบโต้ตอบ รวมทั้งการติดฉลากโดยวาทกรรม , โครงสร้างการอ้างอิงไขว้ และอื่น ๆ คุณลักษณะขององค์กรใด ๆดังกล่าว ให้เสนอข้อความโต้ตอบโดยการเปิดบัญชีของผู้อ่านอาจรู้และปฏิกิริยาในจุดต่าง ๆในข้อความ ดังนั้นการใช้ตัวอย่างที่ค่อนข้างชัดเจน ผมเริ่มย่อหน้านี้เขียนว่า " มันอาจจะคิดว่า . . . . . . " ,เพื่อให้พิจารณาคัดค้านข้อสรุปของผมที่ผมคาดการณ์ไว้ที่จุดนี้จากผู้อ่านบาง
เท่าที่เป็นรูปแบบชีวิตที่เกี่ยวข้องของภาษาเป็นกังวล มันก็สำคัญที่มุมมองนี้ อ่าน เมื่อเผชิญกับ organiza - ต้นฉบับเดิมของหนังสือและบทความเพื่ออ่านความหมายเข้ากันได้กับการยอมรับมากขึ้นมุมมองที่เราเรียนรู้ที่จะอ่านและเขียนโดยใช้ภาษา ในชีวิตจริง วาทกรรมมักมีเหตุผลสำหรับการตีความ เขียนเหตุผลเหล่านี้ช่วงจากวาทกรรมผ่านชั่วโมงเพลิดเพลินกับนิยายนักสืบที่จะรับบิตเฉพาะของข้อมูลในบทความทางวิทยาศาสตร์หรือสมุดโทรศัพท์