Cronbach’s a is a coefficient of an

Cronbach’s a is a coefficient of an instrument’s internal consistency that measures whether several items that purport to
measure the same concept produce similar scores and can be said to measure the same thing. This is particularly important where scores for items are combined tomeasure awhole andwhere an instrument uses Likert-type items (Yaffee 2003), as in the benchmark resilience tool. Cronbach’s a is commonly used to validate survey instruments
in scale development research (Gliem and Gliem 2003), postdisaster stress (Elklit et al. 2001; Joseph et al. 1993), medicine (Bland and Altman 1997), organizational failure (Gaskill et al. 1993), culture (Buchanan 1974), and crisis research (Leiser et al. 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของครอนบาคเป็นค่าสัมประสิทธิ์ของความสอดคล้องภายในของเครื่องมือที่ใช้วัดว่าหลายรายการที่ตั้งใจที่จะวัดแนวคิดเดียวกันผลิตคะแนนที่คล้ายกันและอาจกล่าวได้ว่าการวัดสิ่งเดียวกัน
นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คะแนนสำหรับรายการที่จะรวมกัน tomeasure awhole andwhere เครื่องมือใช้รายการ Likert ชนิด (Yaffee 2003) ในขณะที่เครื่องมือที่ยืดหยุ่นมาตรฐาน ครอนบาคที่เป็นที่นิยมใช้ในการตรวจสอบเครื่องมือที่ใช้ในการสำรวจในการวิจัยพัฒนาขนาด (Gliem และ Gliem 2003) ความเครียด postdisaster (Elklit et al, 2001;.. โจเซฟ et al, 1993), ยา (อุเบกขาและ Altman 1997), ความล้มเหลวขององค์กร (Gaskill et al, . 1993) วัฒนธรรม (บูคานัน 1974) และการวิจัยวิกฤต (Leiser et al. 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีค่าเป็นสัมประสิทธิ์ความสอดคล้องภายในของเครื่องมือที่จะวัดว่าสินค้าหลายรายการที่ purport
วัดแนวคิดเดียวกันผลิตคะแนนใกล้เคียงกัน และสามารถกล่าวได้ว่าวัดเหมือนกัน นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่รายการจะรวมคะแนน วัดใหญ่ andwhere เครื่องดนตรีประเภทใช้ Likert รายการ ( yaffee , 2003 ) ในเกณฑ์มาตรฐาน และเครื่องมือครอนบาคก็เป็นที่นิยมใช้เพื่อตรวจสอบเครื่องมือในการวิจัยเพื่อพัฒนาแบบสำรวจ
( gliem และ gliem 2003 ) , postdisaster ความเครียด ( elklit et al . 2001 ; โจเซฟ et al . 1993 ) , ยา ( ธรรมดา และ อัลท์แมน 1997 ) องค์การความล้มเหลว ( แกสกิล et al . 2536 ) วัฒนธรรม ( 1974 Buchanan ) และวิจัยวิกฤต ( Leiser et al . 2010 )