Once there were two Dalmatians name

Once there were two Dalmatians named Pongo and Perdita. They lived in a snug little house in London.
Their pets, Anita and Roger Radcliff, lived with them.
Nanny, the housekeeper, took care of them all.
One day Pongo got some wonderful news.
Perdita was going to have puppies!
Everyone was very happy.
At last the big day arrived.
“The puppies are here!” Nanny cried.
“How many?” asked Roger.
“Eight,” Nanny replied.
“No,” shouted Anita from the other room. “Eleven! Wait! Fifteen!”
Fifteen puppies!
Perdita was very pround.
“Pongo, you old rascal,” said Roger. He thought the puppies were wonderful.
“They’ll get their spots when they’re a little bigger,” Nanny told him.
Suddenly there was a clap of thunder. In swept Anita’s old friend Cruella De Vil. Her long fur coat trailed behind her.
“I see the puppies are here at last,” she said. “I’ll but them all.”
“They’re not for sale!” replied Roger.
“You’ll be sorry!” Cruella snapped as she stormed off. Pongo and Perdita were happy to see her leave.
But Cruella wasn’t finished. “They can’t stop me,” she cackled.
Cruella hired Horace and Jasper Badun to steal the puppies. “As soon as you have a chance, sneak into their house and grab those puppies,” she told them.
“You must wait until the puppies get their spots,” she added. “But then they will be mine!”
Each day, the puppies grew bigger. And each day, they got more spots!
The puppies liked watching television. The show they liked the most was about a dog named Thunderbolt.
“Get ‘em, Thunderbolt!” shouted Penny.
“Time for bed,” Pongo said when the show ended.
“Aw, Dad, we’re not sleepy,” said Lucky.
After the puppies went to bed, Pongo and Perdita went to the park. They took Roger and Anita with them.
But as soon as they went out, Horace and Jasper went in!
Jasper locked Nanny in the attic. Horace put all the puppies into a big sack. They took all fifteen puppies!
When Roger and Anita returned, Nanny told them what had happened. Roger called the police. But the police couldn’t find the puppies.
Perdita and Pongo were very upset.
Then Pongo had an idea. “Let’s try the Twilight Bark,” he said. “It’s our only hope.”
“All right,” agreed Perdita.
Pongo barked in a special code.
“Yap and yip and yelp, yelp, yelp! Fifteen puppies need your help! Calling all hounds yippers and yappers. Please help us find their cruel kidnappers!”
The message was passed from dog to dog. It woke up Towser, a bloodhound who lived way out in the country.
“Hmmph!” growled Towser to Lucy the goose. “A message from the city. An important one, too! I’d better tell the folks on the farm.”
Old Towser’s barking woke up a cat named Sergeant Tibs.
Tibs told Captain, a horse, to awaken a sheepdog named Colonel.
The Colonel pricked up his ears. “Fifteen spotted puddles were stolen!”
“I think that’s puppies, sir,” said Sergeant Tibs.
Tibs remembered hearing some barking at the old De Vil place.
“Nonsense! That house has been empty for years,” said the Colonel.
“Not any longer,” Captain answered. “There’s smoke rising from the chimney.”
“Then we’d better investigate, Tibs,” barked the Colonel. They went to the old house.
Sergeant Tibs slipped into the house.
What a surprise!
He saw ninety – nine Dalmatian puppies! Fifteen of them were huddled in front of the TV.
“Those must be the ones!” Tibs said. He raced back to tell the others.
The Colonel sent a message. Dog by dog, the message was passed from the country to the city.
“Listen, Perdy!” said Pongo. “It’s the Great Dane. He has an answer for us.”
The two Dalmatians raced to meet the big dog.
“The puppies have been found at the De vil place,” the Great Dane said.
“We must go at once!” cried Perdita.
When they got to the country, Sergeant Tibs and the Colonel were waiting for them.
“Follow us,” said Sergeant Tibs. “There’s no time to waste!”
They sneaked into the old house.
“What does cruella want with all these puppies?” they heard Jasper ask.
“She says she’s going to make them into a coat,” Horace answered.
“A dog – skin coat?” cried Perdita. “How cruel!”
She counted the puppies. “Pongo!” she whispered. “There are ninety – nine puppies here!”
“We must take them all home with us,” Pongo replied. “Let’s go.”
Sergeant Tibs led the way. Horace and Jasper didn’t see them leave. They were too busy watching television!
The Dalmatians followed Tibs to the barn.
But they weren’t safe yet.
Horace and Jasper had finally noticed the puppies were gone. They were following their tracks in the snow!
“Here they come!” shouted Tibs. “We’d better do something.”
“We’ll hold them off,” Captain told Pongo.
The Dalmatians escaped out the back door.
And Captain gave the Baduns a swift kick when they came through the front door!
Pongo and Perdita led the puppies through a snowstorm.
Suddenly Pongo heard a car. “Quick, hide!” he urged. The dogs hid under a bridge.
Luckily Horace and Jasper didn’t see them.
Pongo decided to walk along the frozen stream. That way, Horace and Jasper couldn’t follow their tracks.
Home seemed very far away!
“My nose is froze!” whimpered Lucky. “And my tail is froze! And my toes are froze!”
All the puppies were tried and hungry.
Just then Pongo heard a friendly bark.
“Follow me,” said a collie. “I have a place for you to stay.”
The collie led them to a warm barn.
Some friendly cows gave the puppies plenty of milk to drink.
Soon ninety – nine puppies were fast asleep in the hay.
Pongo and Perdita thanked the cows and the collie.
“Tomorrow morning you can go to the village,” said the collie. “A Labrador retriever will meet you there. He’ll show you how to get home.”
The next morning Pongo and Perdita continued on their way.
Pongo knew that Cruella would be looking for them.
He tried to brush away their tracks with a branch.
But Cruella saw the tracks. “They’re headed for the village!” she shrieked.
When the dogs reached the village, the Labrador was waiting for them. He led them to an empty blacksmith’s shop.
“I’ve got a ride for you,” he said. “A van is leaving for London soon. There’s room for all of you.”
But Cruella and her men had reached the village, too.
Cruella was angry with Horace and Jasper. “Find them! Find them now!” she shouted.
“Pongo, how will we get to the van?” Perdita whispered.
Just then Lucky said, “Patch pushed me!” He was covered with soot.
“He pushed me first!” Patch whined. He was covered with soot, too.
That gave Pongo an idea.
He rolled in the soot. “Look! I’m a Labrador. Come on, Perdy. Let’s all be Labradors!”
Soon all the Dalmatians were covered in soot.
“We’re going to fool the nasty lady!” the pups giggled.
The van was getting ready to leave.
“Better hurry,” said the Labrador.
One by one the puppies got into the van. They almost made it!
But the last puppy got stuck in the snow.
The snow washed off the soot.
There they are!” Cruella cried.
The van pulled away in the nick of time!
“After them!” Cruella shouted.
Cruella drove too fast for the slippery road.
“Watch out!” cried Horace.
But it was too late. Cruella’s car tumbled down a hill. Everyone landed in the deep, soft snow.
But the car was smashed to pieces!
Back in London, Anita and Nanny were decorating the Christmas tree. Roger was too upset to help.
“I miss Pongo and Perdy so much!” said Anita.
“I know,” answered Nanny. “Sometimes, at night, I think I hear them back. But it always turns out to be a dream.”
“Wait!” Cried Anita. “Did you hear that bark?”
Nanny flung open the door. A large black dog jumped on Roger and covered him with kisses and soot.
“It’s Pongo and Perdita with their little ones!” cried Nanny. She began to dust off the puppies.
Then Anita and Roger noticed the room was filled with dogs.
All in all, there were one hundred and one Dalmatians!
“Whatever shall we do with them?” Anita asked.
“We’ll buy a big place in the country,” said Roger. “A Dalmatian Plantation!”
It was a very merry Christmas, after all.

Once there were two Dalmatians named Pongo and Perdita. They lived in a snug little house in London.
 Their pets, Anita and Roger Radcliff, lived with them.
 Nanny, the housekeeper, took care of them all.
 One day Pongo got some wonderful news.
 Perdita was going to have puppies!
 Everyone was very happy.
 At last the big day arrived.
 “The puppies are here!” Nanny cried.
 “How many?” asked Roger.
 “Eight,” Nanny replied.
 “No,” shouted Anita from the other room. “Eleven! Wait! Fifteen!”
 Fifteen puppies!
 Perdita was very pround.
 “Pongo, you old rascal,” said Roger. He thought the puppies were wonderful.
 “They’ll get their spots when they’re a little bigger,” Nanny told him.
 Suddenly there was a clap of thunder. In swept Anita’s old friend Cruella De Vil. Her long fur coat trailed behind her.
 “I see the puppies are here at last,” she said. “I’ll but them all.”
 “They’re not for sale!” replied Roger.
 “You’ll be sorry!” Cruella snapped as she stormed off. Pongo and Perdita were happy to see her leave.
 But Cruella wasn’t finished. “They can’t stop me,” she cackled.
 Cruella hired Horace and Jasper Badun to steal the puppies. “As soon as you have a chance, sneak into their house and grab those puppies,” she told them.
 “You must wait until the puppies get their spots,” she added. “But then they will be mine!”
 Each day, the puppies grew bigger. And each day, they got more spots!
 The puppies liked watching television. The show they liked the most was about a dog named Thunderbolt.
 “Get ‘em, Thunderbolt!” shouted Penny.
 “Time for bed,” Pongo said when the show ended.
 “Aw, Dad, we’re not sleepy,” said Lucky.
 After the puppies went to bed, Pongo and Perdita went to the park. They took Roger and Anita with them.
 But as soon as they went out, Horace and Jasper went in!
 Jasper locked Nanny in the attic. Horace put all the puppies into a big sack. They took all fifteen puppies!
 When Roger and Anita returned, Nanny told them what had happened. Roger called the police. But the police couldn’t find the puppies.
 Perdita and Pongo were very upset.
 Then Pongo had an idea. “Let’s try the Twilight Bark,” he said. “It’s our only hope.”
 “All right,” agreed Perdita.
 Pongo barked in a special code.
 “Yap and yip and yelp, yelp, yelp! Fifteen puppies need your help! Calling all hounds yippers and yappers. Please help us find their cruel kidnappers!”
 The message was passed from dog to dog. It woke up Towser, a bloodhound who lived way out in the country.
 “Hmmph!” growled Towser to Lucy the goose. “A message from the city. An important one, too! I’d better tell the folks on the farm.”
 Old Towser’s barking woke up a cat named Sergeant Tibs.
 Tibs told Captain, a horse, to awaken a sheepdog named Colonel.
 The Colonel pricked up his ears. “Fifteen spotted puddles were stolen!”
 “I think that’s puppies, sir,” said Sergeant Tibs.
 Tibs remembered hearing some barking at the old De Vil place.
 “Nonsense! That house has been empty for years,” said the Colonel.
 “Not any longer,” Captain answered. “There’s smoke rising from the chimney.”
 “Then we’d better investigate, Tibs,” barked the Colonel. They went to the old house.
 Sergeant Tibs slipped into the house.
 What a surprise!
 He saw ninety – nine Dalmatian puppies! Fifteen of them were huddled in front of the TV.
 “Those must be the ones!” Tibs said. He raced back to tell the others.
 The Colonel sent a message. Dog by dog, the message was passed from the country to the city.
 “Listen, Perdy!” said Pongo. “It’s the Great Dane. He has an answer for us.”
 The two Dalmatians raced to meet the big dog.
 “The puppies have been found at the De vil place,” the Great Dane said.
 “We must go at once!” cried Perdita.
 When they got to the country, Sergeant Tibs and the Colonel were waiting for them.
 “Follow us,” said Sergeant Tibs. “There’s no time to waste!”
 They sneaked into the old house.
 “What does cruella want with all these puppies?” they heard Jasper ask.
 “She says she’s going to make them into a coat,” Horace answered.
 “A dog – skin coat?” cried Perdita. “How cruel!”
 She counted the puppies. “Pongo!” she whispered. “There are ninety – nine puppies here!”
 “We must take them all home with us,” Pongo replied. “Let’s go.”
 Sergeant Tibs led the way. Horace and Jasper didn’t see them leave. They were too busy watching television!
 The Dalmatians followed Tibs to the barn.
 But they weren’t safe yet.
 Horace and Jasper had finally noticed the puppies were gone. They were following their tracks in the snow!
 “Here they come!” shouted Tibs. “We’d better do something.”
 “We’ll hold them off,” Captain told Pongo.
 The Dalmatians escaped out the back door.
 And Captain gave the Baduns a swift kick when they came through the front door!
 Pongo and Perdita led the puppies through a snowstorm.
 Suddenly Pongo heard a car. “Quick, hide!” he urged. The dogs hid under a bridge.
 Luckily Horace and Jasper didn’t see them.
 Pongo decided to walk along the frozen stream. That way, Horace and Jasper couldn’t follow their tracks.
 Home seemed very far away!
 “My nose is froze!” whimpered Lucky. “And my tail is froze! And my toes are froze!”
 All the puppies were tried and hungry.
 Just then Pongo heard a friendly bark.
 “Follow me,” said a collie. “I have a place for you to stay.”
 The collie led them to a warm barn.
 Some friendly cows gave the puppies plenty of milk to drink.
 Soon ninety – nine puppies were fast asleep in the hay.
 Pongo and Perdita thanked the cows and the collie.
 “Tomorrow morning you can go to the village,” said the collie. “A Labrador retriever will meet you there. He’ll show you how to get home.”
 The next morning Pongo and Perdita continued on their way.
 Pongo knew that Cruella would be looking for them.
 He tried to brush away their tracks with a branch.
 But Cruella saw the tracks. “They’re headed for the village!” she shrieked.
 When the dogs reached the village, the Labrador was waiting for them. He led them to an empty blacksmith’s shop.
 “I’ve got a ride for you,” he said. “A van is leaving for London soon. There’s room for all of you.”
 But Cruella and her men had reached the village, too.
Cruella was angry with Horace and Jasper. “Find them! Find them now!” she shouted.
 “Pongo, how will we get to the van?” Perdita whispered.
 Just then Lucky said, “Patch pushed me!” He was covered with soot.
 “He pushed me first!” Patch whined. He was covered with soot, too.
 That gave Pongo an idea.
 He rolled in the soot. “Look! I’m a Labrador. Come on, Perdy. Let’s all be Labradors!”
 Soon all the Dalmatians were covered in soot.
 “We’re going to fool the nasty lady!” the pups giggled.
 The van was getting ready to leave.
 “Better hurry,” said the Labrador.
 One by one the puppies got into the van. They almost made it!
 But the last puppy got stuck in the snow.
 The snow washed off the soot.
 There they are!” Cruella cried.
 The van pulled away in the nick of time!
 “After them!” Cruella shouted.
 Cruella drove too fast for the slippery road.
 “Watch out!” cried Horace.
 But it was too late. Cruella’s car tumbled down a hill. Everyone landed in the deep, soft snow.
 But the car was smashed to pieces!
 Back in London, Anita and Nanny were decorating the Christmas tree. Roger was too upset to help.
 “I miss Pongo and Perdy so much!” said Anita.
 “I know,” answered Nanny. “Sometimes, at night, I think I hear them back. But it always turns out to be a dream.”
 “Wait!” Cried Anita. “Did you hear that bark?”
 Nanny flung open the door. A large black dog jumped on Roger and covered him with kisses and soot.
 “It’s Pongo and Perdita with their little ones!” cried Nanny. She began to dust off the puppies.
 Then Anita and Roger noticed the room was filled with dogs.
 All in all, there were one hundred and one Dalmatians!
 “Whatever shall we do with them?” Anita asked.
 “We’ll buy a big place in the country,” said Roger. “A Dalmatian Plantation!”
 It was a very merry Christmas, after all.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Once there were two Dalmatians named Pongo and Perdita. They lived in a snug little house in London. Their pets, Anita and Roger Radcliff, lived with them. Nanny, the housekeeper, took care of them all. One day Pongo got some wonderful news. Perdita was going to have puppies! Everyone was very happy. At last the big day arrived. “The puppies are here!” Nanny cried. “How many?” asked Roger. “Eight,” Nanny replied. “No,” shouted Anita from the other room. “Eleven! Wait! Fifteen!” Fifteen puppies! Perdita was very pround. “Pongo, you old rascal,” said Roger. He thought the puppies were wonderful. “They’ll get their spots when they’re a little bigger,” Nanny told him. Suddenly there was a clap of thunder. In swept Anita’s old friend Cruella De Vil. Her long fur coat trailed behind her. “I see the puppies are here at last,” she said. “I’ll but them all.” “They’re not for sale!” replied Roger. “You’ll be sorry!” Cruella snapped as she stormed off. Pongo and Perdita were happy to see her leave. But Cruella wasn’t finished. “They can’t stop me,” she cackled. Cruella hired Horace and Jasper Badun to steal the puppies. “As soon as you have a chance, sneak into their house and grab those puppies,” she told them. “You must wait until the puppies get their spots,” she added. “But then they will be mine!” Each day, the puppies grew bigger. And each day, they got more spots! The puppies liked watching television. The show they liked the most was about a dog named Thunderbolt. “Get ‘em, Thunderbolt!” shouted Penny. “Time for bed,” Pongo said when the show ended. “Aw, Dad, we’re not sleepy,” said Lucky. After the puppies went to bed, Pongo and Perdita went to the park. They took Roger and Anita with them. But as soon as they went out, Horace and Jasper went in! Jasper locked Nanny in the attic. Horace put all the puppies into a big sack. They took all fifteen puppies! When Roger and Anita returned, Nanny told them what had happened. Roger called the police. But the police couldn’t find the puppies. Perdita and Pongo were very upset. Then Pongo had an idea. “Let’s try the Twilight Bark,” he said. “It’s our only hope.” “All right,” agreed Perdita. Pongo barked in a special code. “Yap and yip and yelp, yelp, yelp! Fifteen puppies need your help! Calling all hounds yippers and yappers. Please help us find their cruel kidnappers!” The message was passed from dog to dog. It woke up Towser, a bloodhound who lived way out in the country. “Hmmph!” growled Towser to Lucy the goose. “A message from the city. An important one, too! I’d better tell the folks on the farm.” Old Towser’s barking woke up a cat named Sergeant Tibs. Tibs told Captain, a horse, to awaken a sheepdog named Colonel. The Colonel pricked up his ears. “Fifteen spotted puddles were stolen!” “I think that’s puppies, sir,” said Sergeant Tibs. Tibs remembered hearing some barking at the old De Vil place. “Nonsense! That house has been empty for years,” said the Colonel. “Not any longer,” Captain answered. “There’s smoke rising from the chimney.” “Then we’d better investigate, Tibs,” barked the Colonel. They went to the old house. Sergeant Tibs slipped into the house. What a surprise! He saw ninety – nine Dalmatian puppies! Fifteen of them were huddled in front of the TV. “Those must be the ones!” Tibs said. He raced back to tell the others. The Colonel sent a message. Dog by dog, the message was passed from the country to the city. “Listen, Perdy!” said Pongo. “It’s the Great Dane. He has an answer for us.” The two Dalmatians raced to meet the big dog. “The puppies have been found at the De vil place,” the Great Dane said. “We must go at once!” cried Perdita. When they got to the country, Sergeant Tibs and the Colonel were waiting for them. “Follow us,” said Sergeant Tibs. “There’s no time to waste!” They sneaked into the old house. “What does cruella want with all these puppies?” they heard Jasper ask. “She says she’s going to make them into a coat,” Horace answered. “A dog – skin coat?” cried Perdita. “How cruel!” She counted the puppies. “Pongo!” she whispered. “There are ninety – nine puppies here!” “We must take them all home with us,” Pongo replied. “Let’s go.” Sergeant Tibs led the way. Horace and Jasper didn’t see them leave. They were too busy watching television! The Dalmatians followed Tibs to the barn. But they weren’t safe yet. Horace and Jasper had finally noticed the puppies were gone. They were following their tracks in the snow! “Here they come!” shouted Tibs. “We’d better do something.” “We’ll hold them off,” Captain told Pongo. The Dalmatians escaped out the back door. And Captain gave the Baduns a swift kick when they came through the front door! Pongo and Perdita led the puppies through a snowstorm. Suddenly Pongo heard a car. “Quick, hide!” he urged. The dogs hid under a bridge. Luckily Horace and Jasper didn’t see them. Pongo decided to walk along the frozen stream. That way, Horace and Jasper couldn’t follow their tracks. Home seemed very far away! “My nose is froze!” whimpered Lucky. “And my tail is froze! And my toes are froze!” All the puppies were tried and hungry. Just then Pongo heard a friendly bark. “Follow me,” said a collie. “I have a place for you to stay.” The collie led them to a warm barn. Some friendly cows gave the puppies plenty of milk to drink. Soon ninety – nine puppies were fast asleep in the hay. Pongo and Perdita thanked the cows and the collie. “Tomorrow morning you can go to the village,” said the collie. “A Labrador retriever will meet you there. He’ll show you how to get home.” The next morning Pongo and Perdita continued on their way. Pongo knew that Cruella would be looking for them. He tried to brush away their tracks with a branch. But Cruella saw the tracks. “They’re headed for the village!” she shrieked. When the dogs reached the village, the Labrador was waiting for them. He led them to an empty blacksmith’s shop. “I’ve got a ride for you,” he said. “A van is leaving for London soon. There’s room for all of you.” But Cruella and her men had reached the village, too.Cruella was angry with Horace and Jasper. “Find them! Find them now!” she shouted. “Pongo, how will we get to the van?” Perdita whispered. Just then Lucky said, “Patch pushed me!” He was covered with soot. “He pushed me first!” Patch whined. He was covered with soot, too. That gave Pongo an idea. He rolled in the soot. “Look! I’m a Labrador. Come on, Perdy. Let’s all be Labradors!” Soon all the Dalmatians were covered in soot. “We’re going to fool the nasty lady!” the pups giggled. The van was getting ready to leave. “Better hurry,” said the Labrador. One by one the puppies got into the van. They almost made it! But the last puppy got stuck in the snow. The snow washed off the soot. There they are!” Cruella cried. The van pulled away in the nick of time! “After them!” Cruella shouted. Cruella drove too fast for the slippery road. “Watch out!” cried Horace.
But it was too late. Cruella’s car tumbled down a hill. Everyone landed in the deep, soft snow.
But the car was smashed to pieces!
Back in London, Anita and Nanny were decorating the Christmas tree. Roger was too upset to help.
“I miss Pongo and Perdy so much!” said Anita.
“I know,” answered Nanny. “Sometimes, at night, I think I hear them back. But it always turns out to be a dream.”
“Wait!” Cried Anita. “Did you hear that bark?”
Nanny flung open the door. A large black dog jumped on Roger and covered him with kisses and soot.
“It’s Pongo and Perdita with their little ones!” cried Nanny. She began to dust off the puppies.
Then Anita and Roger noticed the room was filled with dogs.
All in all, there were one hundred and one Dalmatians!
“Whatever shall we do with them?” Anita asked.
“We’ll buy a big place in the country,” said Roger. “A Dalmatian Plantation!”
It was a very merry Christmas, after all.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อมีสอง Dalmatians ชื่อ Pongo และ Perdita พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ สบายในลอนดอน.
นำสัตว์เลี้ยงของพวกเขาแอนนิต้าและโรเจอร์แรดคลิฟอาศัยอยู่กับพวกเขา.
พี่เลี้ยง, แม่บ้าน, ดูแลของพวกเขาทั้งหมด.
วันหนึ่ง Pongo มีบางข่าวที่ยอดเยี่ยม.
Perdita กำลังจะมีลูกสุนัข!
ทุกคน มีความสุขมาก.
ที่ผ่านมาวันที่ยิ่งใหญ่มาถึง.
"ลูกสุนัขอยู่ที่นี่!" พี่เลี้ยงร้องไห้.
"กี่?" ถามโรเจอร์.
"แปด" พี่เลี้ยงตอบ.
"ไม่มี" แอนนิต้าจากห้องอื่น ๆ ตะโกน "เซเว่น! รอ! สิบห้า! "
สิบห้าลูกสุนัข!
Perdita เป็นความภาคภูมิใจ.
"Pongo คุณพาลเก่า" โรเจอร์กล่าวว่า เขาคิดว่าลูกสุนัขได้ที่ยอดเยี่ยม.
"พวกเขาจะได้รับจุดของพวกเขาเมื่อพวกเขากำลังน้อยใหญ่" พี่เลี้ยงบอกเขา.
ทันใดนั้นมีเปรี้ยง ในกวาดเพื่อนเก่าของแอนนิต้า Cruella De Vil เสื้อขนสัตว์ยาวของเธอหายด้านหลังของเธอ.
"ผมเห็นลูกสุนัขมีที่นี่ที่ผ่านมา" เธอกล่าว "ฉันจะ แต่พวกเขาทั้งหมด."
"พวกเขาไม่ขาย!" โรเจอร์ตอบ.
"คุณจะต้องเสียใจ!" ใจร้าย snapped ขณะที่เธอเดินออกไป Pongo และ Perdita มีความสุขที่จะเห็นเธอออก.
แต่ใจร้ายไม่เสร็จ "พวกเขาไม่สามารถหยุดฉัน" เธอ cackled.
ใจร้ายจ้างฮอเรซและแจสเปอร์ Badun จะขโมยลูกสุนัข "ทันทีที่คุณมีโอกาสที่แอบเข้าไปในบ้านของพวกเขาและคว้าลูกสุนัขเหล่านั้น" เธอบอกกับพวกเขา.
"คุณต้องรอจนกว่าลูกสุนัขได้รับจุดของพวกเขา" เธอกล่าว "แต่แล้วพวกเขาก็จะเป็นของฉัน!"
ในแต่ละวันลูกสุนัขเติบโตที่ใหญ่กว่า และในแต่ละวันพวกเขาได้จุดมากขึ้น!
ลูกสุนัขชอบดูโทรทัศน์ การแสดงที่พวกเขาชอบมากที่สุดคือเกี่ยวกับสุนัขชื่อสายฟ้า.
"Get 'em, สายฟ้า!" ตะโกน Penny.
"เวลาสำหรับเตียง" พองโก้กล่าวว่าเมื่อการแสดงจบลง.
"Aw พ่อเราไม่ง่วงนอน" กล่าวว่า โชคดี.
หลังจากที่ลูกสุนัขเดินไปที่เตียง, Pongo และ Perdita ไปจอด พวกเขาเอาโรเจอร์และแอนนิต้ากับพวกเขา.
แต่ทันทีที่พวกเขาออกไปฮอเรซและแจสเปอร์ไปใน!
แจสเปอร์ล็อคพี่เลี้ยงในห้องใต้หลังคา ฮอเรซนำลูกสุนัขทั้งหมดลงในกระสอบขนาดใหญ่ พวกเขาเอาลูกสุนัขทั้งหมดสิบห้า!
เมื่อโรเจอร์และแอนนิต้ากลับพี่เลี้ยงบอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น โรเจอร์เรียกตำรวจ แต่ตำรวจไม่สามารถหาลูกสุนัข.
Perdita และ Pongo กำลังหัวเสียมาก.
แล้ว Pongo มีความคิด "ลองสนธยาเปลือก" เขากล่าว "มันเป็นความหวังเดียวของเรา."
"สิทธิทั้งหมด" ตกลงกัน Perdita.
Pongo เห่าในรหัสพิเศษ.
"เห่าและ yip และร้องเอ๋ง, Yelp, ร้องเอ๋ง! สิบห้าลูกสุนัขต้องการความช่วยเหลือของคุณ! โทรทั้งหมดสุนัข yippers และ yappers โปรดช่วยเราหาลักพาตัวที่โหดร้ายของพวกเขา! "
ข้อความถูกส่งผ่านจากสุนัขสุนัข มันตื่นขึ้นมา Towser, หมาล่าเนื้อที่อาศัยอยู่ทางที่จะออกในประเทศ.
"Hmmph!" คำราม Towser ลูซี่ห่าน "ข้อความจากเมือง หนึ่งที่สำคัญเช่นกัน! ฉันควรที่จะบอกคนในฟาร์ม. "
เห่าเก่า Towser ตื่นขึ้นมาของแมวชื่อจ่า Tibs.
Tibs บอกกัปตันม้าที่จะปลุกสุนัขชื่อพันเอก.
พันเอก pricked ขึ้นหูของเขา "สิบห้าเห็นแอ่งน้ำถูกขโมย!"
"ผมคิดว่าเป็นลูกสุนัขครับ" จ่า Tibs. กล่าวว่า
Tibs จำได้ยินบางเห่าในสถานที่เก่า De Vil.
ไร้สาระ "! บ้านที่ได้รับความว่างเปล่ามานานหลายปี "กล่าวว่าพันเอก.
"ไม่ได้อีกต่อไป" กัปตันตอบ "มีควันลอยขึ้นมาจากปล่องไฟ."
"จากนั้นเราควรที่จะตรวจสอบ Tibs" เห่าพันเอก พวกเขาเดินไปบ้านเก่า.
จ่า Tibs เล็ดรอดเข้าไปในบ้าน.
สิ่งที่น่าแปลกใจ!
เขาเห็น 99 ลูกสุนัขพันธุ์ดัลเมเชี่ยน! สิบห้าของพวกเขาถูกซุกอยู่หน้าทีวี.
"เหล่านั้นต้องเป็นคนที่" Tibs กล่าวว่า เขารีบวิ่งกลับไปบอกคนอื่น ๆ .
พันเอกส่งข้อความ สุนัขสุนัขโดยข้อความที่ถูกส่งผ่านจากประเทศไปยังเมือง.
"ฟัง Perdy!" พองโก้กล่าวว่า "มันเป็น Great ชาวเดนมาร์ก เขามีคำตอบสำหรับเรา. "
สอง Dalmatians วิ่งเพื่อตอบสนองสุนัขใหญ่.
"ลูกสุนัขได้พบสถานที่ที่ Vil De" เกรทเดนกล่าว.
"เราต้องไปในครั้งเดียว!" Perdita ร้องไห้.
เมื่อพวกเขาได้ ไปยังประเทศจ่า Tibs และพันเอกกำลังรอสำหรับพวกเขา.
"ติดตามเรา" จ่า Tibs กล่าวว่า "มีเวลาที่จะเสียไม่ได้!"
พวกเขาแอบเข้าไปในบ้านเก่า.
"สิ่งที่ไม่ใจร้ายต้องการกับลูกสุนัขเหล่านี้?" พวกเขาได้ยินเสียงแจสเปอร์ขอ.
"เธอบอกว่าเธอจะทำให้พวกเขาเป็นเสื้อโค้ท" ฮอเรซตอบ.
"สุนัข ? - เสื้อผิว "ร้องไห้ Perdita "วิธีการที่โหดร้าย!"
เธอนับลูกสุนัข "Pongo!" เธอกระซิบ "มีอยู่เก้า - เก้าลูกสุนัขที่นี่"
"เราจะต้องนำพวกเขาบ้านทั้งหมดที่มีเรา" Pongo ตอบ "Let 's go."
จ่า Tibs นำวิธีการ ฮอเรซและแจสเปอร์ไม่ได้เห็นพวกเขาออก พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการดูโทรทัศน์มากเกินไป!
Dalmatians ตาม Tibs ไปยุ้งฉาง.
แต่พวกเขาก็ยังไม่ปลอดภัย.
ฮอเรซและแจสเปอร์ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นลูกสุนัขก็หายไป พวกเขาได้รับต่อไปนี้เพลงของพวกเขาในหิมะ!
"ที่นี่พวกเขามา!" ตะโกน Tibs "เราควรที่จะทำอะไรบางอย่าง."
"เราจะถือพวกเขาออก" กัปตันบอก Pongo.
Dalmatians หนีออกประตูหลัง.
และกัปตันให้ Baduns เตะรวดเร็วเมื่อพวกเขาผ่านเข้ามาทางประตูหน้า!
Pongo และ Perdita นำ ลูกสุนัขผ่านพายุหิมะ.
ทันใดนั้นได้ยิน Pongo รถ "เร็วซ่อน!" เขาเรียกร้องให้ สุนัขซ่อนตัวอยู่ใต้สะพาน.
โชคดีที่ฮอเรซและแจสเปอร์ไม่ได้เห็นพวกเขา.
Pongo ตัดสินใจที่จะเดินไปตามกระแสแช่แข็ง วิธีการที่ฮอเรซและแจสเปอร์ไม่สามารถทำตามเพลงของพวกเขา.
บ้านลำบากมากที่อยู่ห่างไกลออกไป!
"จมูกของฉันคือแช่แข็ง!" whimpered โชคดี "และหางของฉันคือการแช่แข็ง! และนิ้วเท้าของฉันจะแช่แข็ง! "
ลูกสุนัขทั้งหมดกำลังพยายามและหิว.
เพียงแค่นั้น Pongo ได้ยินเปลือกไม้ที่เป็นมิตร.
"ตามฉันมา" คอลลี่กล่าวว่า "ผมมีสถานที่สำหรับคุณที่จะอยู่."
คอลลี่นำพวกเขาไปโรงนาอบอุ่น.
บางวัวที่เป็นมิตรให้ลูกสุนัขมากมายของนมที่จะดื่ม.
เร็ว ๆ นี้เก้าสิบ -. เก้าลูกสุนัขหลับไปอย่างรวดเร็วในฟาง
Pongo และ Perdita ขอบคุณวัว และคอลลี่.
"พรุ่งนี้เช้าคุณสามารถไปที่หมู่บ้าน" คอลลี่กล่าวว่า "สุนัขจำพวกลาบราดอร์จะได้พบคุณมี เขาจะแสดงวิธีการที่จะได้รับบ้าน. "
เช้าวันรุ่ง Pongo และ Perdita อย่างต่อเนื่องในทางของพวกเขา.
Pongo รู้ว่าใจร้ายจะได้รับการมองหาพวกเขา.
เขาพยายามที่จะปัดเพลงของพวกเขาที่มีสาขา.
แต่ใจร้ายเห็นแทร็ค "พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน!" เธอร้อง.
เมื่อมาถึงหมู่บ้านสุนัขลาบราดอร์ที่รอคอยพวกเขา เขานำพวกเขาไปที่ร้านช่างตีเหล็กที่ว่างเปล่าของ.
"ฉันนั่งสำหรับคุณ" เขากล่าว "รถตู้จะออกจากกรุงลอนดอนเร็ว ๆ นี้ มีห้องพักสำหรับทุกท่านที่เป็น. "
แต่ใจร้ายและผู้ชายของเธอมาถึงหมู่บ้านเกินไป.
ใจร้ายโกรธฮอเรซและแจสเปอร์ "หาพวกเขา! พบพวกเขาในขณะนี้! "เธอตะโกน.
"Pongo วิธีการที่เราจะได้รับรถได้หรือไม่" Perdita กระซิบ.
แล้วก็โชคดีกล่าวว่า "แพทช์ผลักดันให้ฉัน!" เขาถูกปกคลุมด้วยเขม่า.
"เขาผลักฉันแรก!" แพทช์บ่นอู้อี้ เขาถูกปกคลุมไปด้วยเขม่าเกินไป.
ที่ทำให้ความคิด Pongo.
เขารีดในเขม่า "ดูสิ! ฉันลาบราดอร์ Come on, Perdy ขอให้ทุกคนเป็นลาบราดอร์! "
เร็ว ๆ นี้ทุก Dalmatians ถูกปกคลุมไปด้วยเขม่า.
"เรากำลังจะไปหลอกผู้หญิงที่น่ารังเกียจ!" ลูกหัวเราะคิกคัก.
รถตู้ได้รับพร้อมที่จะออก.
"รีบร้อนที่ดีกว่า" ลาบราดอร์กล่าว.
หนึ่งโดย หนึ่งในลูกสุนัขได้เข้าไปในรถตู้ พวกเขาเกือบจะทำให้มัน!
แต่ลูกสุนัขที่ผ่านมาได้ติดอยู่ในหิมะ.
หิมะล้างออกเขม่า.
มีพวกเขา! "ใจร้ายร้องไห้.
แวนดึงออกไปในกรงขังของเวลา!
"หลังจากที่พวกเขา!" ตะโกนใจร้าย.
ใจร้ายขับรถ เร็วเกินไปสำหรับถนนลื่น.
"ระวัง!" ฮอเรซร้องไห้.
แต่มันก็สายเกินไป รถใจร้ายของร่วงลงเขา ทุกคนตกอยู่ในที่ลึกหิมะนุ่ม.
แต่รถถูกทุบเป็นชิ้น!
ย้อนกลับไปในลอนดอน, แอนนิต้าและพี่เลี้ยงที่ได้รับการตกแต่งต้นคริสต์มาส โรเจอร์รู้สึกเสียใจเกินไปที่จะช่วย.
"ฉันคิดถึง Pongo และ Perdy มาก!" แอนนิต้ากล่าวว่า.
"ฉันรู้" ตอบพี่เลี้ยง "บางครั้งในเวลากลางคืนผมคิดว่าผมได้ยินพวกเขากลับมา แต่มันก็จะออกมาเป็นความฝัน. "
"รอ!" แอนนิต้าร้อง "คุณได้ยินเสียงเห่าที่?"
พี่เลี้ยงกว้างเปิดประตู สุนัขสีดำขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นในโรเจอร์และปกคลุมเขาด้วยจูบและเขม่า.
"มันพองโก้และ Perdita กับคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขา!" พี่เลี้ยงร้องไห้ เธอเริ่มที่จะปัดฝุ่นออกจากลูกสุนัข.
จากนั้นแอนนิต้าและโรเจอร์สังเกตเห็นห้องก็เต็มไปด้วยสุนัข.
ทั้งหมดในทุกมีหนึ่งร้อยหนึ่ง Dalmatians!
"สิ่งที่เราจะทำกับพวกเขา?" แอนนิต้าถาม.
"เราจะซื้อ สถานที่ขนาดใหญ่ในประเทศ "โรเจอร์กล่าวว่า "แพลนเทชั่ดัลเมเชี่ยน!"
มันเป็นคริสมาสต์ความสุขมากหลังจากทั้งหมด

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อมี Dalmatians สองชื่อ Pongo และเพอร์ดิต้า . พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กอบอุ่นในลอนดอน
สัตว์เลี้ยงของพวกเขา , แอนนิต้า กับ โรเจอร์ เรดคลิฟฟ์ , อาศัยอยู่กับพวกเขา .
พี่เลี้ยงเด็ก , แม่บ้าน , ดูแลพวกเขาทั้งหมด .
วันหนึ่ง Pongo มีบางข่าวที่ยอดเยี่ยม .
เพอร์ดิต้า ต้องมีหมา

ทุกคนมีความสุขมาก ในที่สุดวันใหญ่มาถึง
" ลูกสุนัขที่นี่ ! " พี่เลี้ยงเด็กร้องไห้ .
" กี่คน ?

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.