Luffy had bit him. And Law wasn’t s

Luffy had bit him. And Law wasn’t sure what to think about it. It wasn’t a nibble on the neck, a mark of possession. His teeth had pierced his flesh and sunk in. Law could feel his blood leave from the wound and Luffy’s tongue lap over it, collecting the crimson liquid.

Law felt a little dizzy, but not from blood loss. They had been making out on Law’s couch before Luffy had decided to bite him. The shock of it all was a little over whelming. Luffy was soft, cuddly, initially shy in their sexual encounters. He blinked. His neck tingled and he realized it didn’t hurt around the area. Luffy was nuzzling up against his chest lovingly, humming in happiness, almost purring. Like nothing strange had happened.

And maybe nothing had. Maybe he was just imagining things. So Law left the issue be. Until a month later.

Luffy moaned beneath him as Law thrust in and out of him. They were both close, Law could tell. He leaned forward to kiss Luffy, his hand reaching between them to stroke the forgotten weeping member. In a sudden moment, Luffy had leaned up to meet Law but their cheeks brushed and sharp teeth punctured his neck once again. The mix of pleasure and sudden pain sent Law over the edge with Luffy. His vision blacked out.

Law blinked his eyes open. He saw Luffy lying beside him with a worried expression. He couldn’t have been out too long, he assumed. His now soft dick was still in his boyfriend. His gaze flickered down to Luffy’s lips. They were darker than normal, redder…

He blinked and Luffy licked his lips. The red was gone. His imagination again? “Luffy?”

“I must be really amazing in bed or something, huh?” Luffy laughed, hugging Law tight. “To make you pass out like that.”

Law rolled his eyes. “Yeah…”

A few weeks later and Luffy had started to feel unwell. He complained of always being hungry but never wanting to eat. Law checked him for symptoms but he had no fever, no cough. Just wasn’t feeling well…

Law stopped by Luffy’s apartment to bring him some homemade stew. He let himself in, they each had keys to the other’s home. After placing dinner in the kitchen, he headed down the hall to Luffy’s bedroom to let the young man know he was here. He stopped in the hall just before the door. Law could hear Luffy speaking with someone.

“I’m not starving myself… Trust me I’m hungry, just nothing taste good…” He was on the phone. “Yeah, Law…” Law felt a twist of guilt for eavesdropping at the mention of his name. “I want him so bad, I’ve bitten him twice already before he… No! It was an accident, it just happened… I know. I should tell him…” Law turned away and went back to the kitchen.

If Luffy planned on telling him then he should just be patient. The word vampire floated to the surface of his mind. He shook his head. That was ridiculous. Luffy wasn’t a vampire. But what else do you call someone who feeds on another’s blood? Law scowled. Luffy wasn’t some fabled creature of the night. He loved being out in the sun, was warm, and had a heartbeat.

He was placing a bowl in the microwave when Luffy came in. He hugged Law from behind, nuzzling his cheek against the soft fabric of his shirt. “You have everyone worried.” Law said, hand covering one of Luffy’s own across his stomach.

“Sorry…”

“Hungry?”

“…”

“Luffy,” Law looked over his shoulder.

“Yeah.” Luffy sighed. “Really hungry.”

Law frowned at the statement. “I have to leave tomorrow.” He said as he turned and pulled Luffy closer. The younger whined, burring his face in Law’s shirt. “I know.” He said soothingly. “It’s only for three days.”

Law left the next morning. He and Luffy exchanged texts throughout the entire trip and a call each night before bed. Law came back in the scheduled three days, he called Luffy letting him know he was getting off the plane and heading home. It was midnight by the time he made it home. Telling himself that he would visit his beloved in the morning, Law went to bed, exhausted from mild jet lag.

A strange warmth around his neck caused him to groan and open his eyes. It was still dark outside. He blinked and sat up. There was a noise of shock and a thump by his bed. He flicked on his lamp, throwing his legs over the side, and stopped.

Sitting by his feet, looking up at him with wide eyes was Luffy. Law sighed, all annoyance and anger disappearing. “Luffy…” He watched the younger man, Luffy’s eyes darting from his to his neck. There was still an odd feeling on his skin. He brought his hand up to rub at the area, play it off by scratching the back of his head. But as his fingers brushed over the area, he was met with a warm wetness and his boyfriend’s eyes widening in horror.

Law pulled his hand away and stared. Blood smeared across his fingertips. He stood quickly, turning to Luffy for a moment. “Stay,” He paced to his bathroom. The bright fluorescent light blinded him. He blinked and moved his head to the side to view his neck better. Two puncture marks decorated the skin just above his collar. Law frowned at them. He turned the faucet on and washed the blood away.

“Law?” Luffy was beside him, concern in his eyes. He stood up on his toes, pushing Law’s hand aside and pressing a kiss to mark. Law watched in the mirror as Luffy licked over the bite and pressed another kiss to it before stepping back.

The two holes closed together, in seconds there was no trace of them. If Law hadn’t known they were there previously, he wouldn’t have believed it. No one heals that fast… ‘Vampires aren’t supposed to have a reflection either.’ The thought randomly popped into his mind. He shook his head.

“We need to talk.” Law turned off the light and with a hand to the small of Luffy’s back, led him back to the bedroom. They sat on the bed facing each other, Law waiting, Luffy fidgeting out of character.

“So I’m a vampire…” Luffy began after what seemed like an eternity.

Law resisted rolling his eyes. “Ok?” He reached forward and took Luffy’s hands in his; holding them and running his thumbs over the back. It was a reassuring gesture, letting Luffy know Law was willing to listen him.

“That’s really it.” Luffy shrugged.

This time, Law didn’t stop the urge and let his gaze shift to the ceiling as he sighed heavily. “No. It’s not. You’re not dead, and I’m not saying I know anything about it but there’s more to it.”

Luffy laughed. “Um, the first vampires were risen dead.” Law looked back at him. “But they had children, and so those were living vampires. There aren’t very many turned left. It probably still happens.”

“You still need blood though?”

Luffy nodded. “I don’t know how it works exactly. But yeah, like you need water. I eat other stuff because food is awesome and I love it but I don’t have too.”

“And where do you get your blood?” Law asked narrowing his eyes.

“You.” He said immediately. He blinked then clapped a hand over his mouth. “Shit…” He lowered his hand. “I mean,” He paused. “Not just you,” He stopped again. Law was now glaring down at him, jealousy sparked in his eyes. “I don’t bite other people!” Luffy tried to amend. “The bag of candy next to my bed, it looks like all cherry life savers?” Law nodded a little confused. “Those are my blood tablets.”

“You buy them?”

“No. They’re provided by the area’s elder.”

Law held up his hand to stop Luffy from explaining further. “So you’re a living vampire?” He asked reconfirming.

“Yeah, you know more of us than you think.” Luffy said.

Law shrugged. “If you’re provided with blood then why are you biting me?” There was no real malice in his voice but Luffy still cringed.

“Um, because you taste good?” He bit his lip. “Like the difference between water and wine.” He tried. “My tabs are bland, they just give me the bare amount of blood I need so I don’t go crazy.” Law raised an eyebrow. “It can be bad.” Luffy mumbled. “So one tablet a day. Or I can drink from you once a week.”

Law wasn’t going to debate the difference of quality between fresh and processed candy. Fresh food was always better. He inwardly groaned, he had just admitted he was food for Luffy…

“How long?”

He thought for a moment. “Since the first night I slept over at your place, back when you lived on 11th and Raftel.”

Over a year ago. “And you bit me once a week?” His hand touched his neck again.

“No, not at first. And I didn’t mean to originally. But I woke up in the middle of the night and you were asleep and it was like your blood was singing to me. I couldn’t resist.” He sighed. “Then it was about once a month, then whenever I woke up… I probably feed from you more than I should. But I don’t take a lot.” He tightened his hand around Law’s gently. “You’ve been fine, right? No animania?”

“Anemia.” Law corrected. And it was true, he hadn’t experienced any sort of side effect that he could see. His health had actually gotten better over the time spent with Luffy, but he had always assumed it was psychological. Who didn’t feel good around Luffy? “So just me?” Law said with a smirk. He gathered Luffy up in his arms and held him close.

“The thought of biting someone always scared me when I was a kid.” Luffy admitted. “I bit Zoro once, when we were nine. He had been bitten by a snake and I got sick because of all the poison I swallowed.”

“You’re supposed to spit it out.” Law laughed.

Luffy pouted. “So, you’re ok?”

Law shrugged. “I don’t blame you for keeping it a secret. It’s not exactly something you bring up in casual conversation. 'Oh and by the way, I’m a vampire.’ As long…” He paused and took a breath. “As long as you don’t take too much.”

Luffy’s eyes lit up. “You don’t mind? Even if you’re awake?”

“You’ve done so while I was awake twice already.”

“Those were accidents. I wasn’t thinking…” Luffy whined.

Law pulled him farther on to his lap and kissed him. They fell back against the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลูฟี่ได้กัดเขา และกฎหมายก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คิดเกี่ยวกับมัน มันไม่ได้แทะที่คอเป็นเครื่องหมายของความครอบครอง ฟันของเขาได้เจาะเนื้อของเขาและจมลงไปใน. กฎหมายจะรู้สึกออกจากเลือดของเขาจากบาดแผลและรอบลิ้นลูฟี่มากกว่านั้นเก็บรวบรวมของเหลวสีแดงเข้ม. กฎหมายรู้สึกหวิวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่ได้มาจากการสูญเสียเลือด พวกเขาได้รับการออกบนที่นอนของกฎหมายก่อนที่ลูฟี่ได้ตัดสินใจที่จะกัดเขา ช็อตของมันทั้งหมดเป็นเพียงเล็กน้อยส่วนประกอบหลัก ลูฟี่นุ่มน่ากอด, ขี้อายครั้งแรกในการเผชิญหน้าทางเพศของพวกเขา เขากระพริบตา คอของเขา tingled และเขารู้ว่ามันไม่เจ็บบริเวณรอบ ๆ ลูฟี่ถูก nuzzling ขึ้นกับหน้าอกของเขาด้วยความรัก, ฮัมเพลงอย่างมีความสุขเกือบ purring เหมือนไม่มีอะไรแปลกที่เกิดขึ้น. และอาจจะมีอะไร บางทีเขาอาจจะเป็นเพียงแค่สิ่งที่จินตนาการ ดังนั้นกฎหมายที่เหลือจะเป็นปัญหา จนกระทั่งเดือนต่อมา. ลูฟี่ครางใต้เขาเป็นแรงผลักดันกฎหมายเข้าและออกจากเขา พวกเขาอยู่ใกล้ทั้งสองกฎหมายสามารถบอกได้ เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจูบลูฟี่มือของเขาระหว่างพวกเขาถึงจังหวะลืมร้องไห้สมาชิก ในช่วงเวลาที่ฉับพลันลูฟี่ได้โน้มตัวขึ้นเพื่อตอบสนองกฎหมาย แต่แก้มแปรงฟันคมและเจาะคอของเขาอีกครั้ง ผสมของความสุขและความเจ็บปวดอย่างฉับพลันส่งกฎหมายเหนือขอบกับลูฟี่ วิสัยทัศน์ของเขาสลบไป. กฎหมายกระพริบตาตาของเขาเปิด เขาเห็นลูฟี่นอนอยู่ข้างเขาด้วยสีหน้ากังวล เขาไม่สามารถได้รับการออกยาวเกินไปเขาคิดว่า นุ่มในขณะนี้กระเจี๊ยวของเขายังคงอยู่ในแฟนของเขา สายตาของเขา flickered ลงไปที่ริมฝีปากของลูฟี่ พวกเขามีสีเข้มกว่าปกติแดง ... เขากระพริบตาและลูฟี่เลียริมฝีปากของเขา สีแดงก็หายไป จินตนาการของเขาอีกครั้งหรือไม่ "ลูฟี่?" "ฉันจะต้องเป็นจริงที่น่าตื่นตาตื่นใจในเตียงหรืออะไรเหรอ?" ลูฟี่หัวเราะกอดแน่นกฎหมาย "ที่จะทำให้คุณผ่านออกมาเหมือนว่า." กฎหมายรีดตาของเขา "ใช่ ... " ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาและลูฟี่ก็เริ่มรู้สึกไม่สบาย เขาบ่นเสมอการหิว แต่ไม่เคยต้องการที่จะกิน กฎหมายการตรวจสอบอาการของเขา แต่เขาก็มีไข้ไม่มีอาการไอไม่มี เพียงแค่ไม่ได้รู้สึกดี ... กฎหมายหยุดพาร์ทเมนต์ของลูฟี่ที่จะนำเขาบางสตูว์โฮมเมด เขาปล่อยให้ตัวเองอยู่ในพวกเขาแต่ละคนมีกุญแจบ้านอื่น ๆ หลังจากที่วางอาหารค่ำในห้องครัวเขามุ่งหน้าลงศาลาไปที่ห้องนอนของลูฟี่ที่จะปล่อยให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ เขาหยุดอยู่ในห้องโถงก่อนที่ประตู กฎหมายสามารถได้ยินเสียงลูฟี่พูดกับใครสักคน. "ผมไม่ได้หิวตัวเอง ... ความน่าเชื่อถือฉันฉันหิวเพียงรสชาติที่ดีอะไร ... " เขาเป็นคนที่อยู่ในโทรศัพท์ "ใช่, กฎหมาย ... " กฎหมายบิดรู้สึกของความผิดสำหรับกำลังดักที่เอ่ยถึงชื่อของเขา "ผมต้องการให้เขาไม่ดีดังนั้นฉันได้กัดเขาสองครั้งแล้วก่อนที่เขา ... ไม่! มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมันก็ ... ฉันรู้ว่า ฉันควรจะบอกเขาว่า ... "กฎหมายหันไปและเดินกลับไปที่ห้องครัว. ถ้าลูฟี่วางแผนในการบอกเขาแล้วเขาก็ควรจะเป็นผู้ป่วย แวมไพร์คำลอยไปยังพื้นผิวของจิตใจของเขา เขาส่ายหัว นั่นเป็นเรื่องน่าขัน ลูฟี่ไม่ได้เป็นแวมไพร์ แต่อะไรที่คุณเรียกคนที่กินเลือดของผู้อื่น? กฎหมายทำหน้าบึ้ง ลูฟี่ไม่ได้บางสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีตัวตนของคืน เขารักการออกในดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นและมีการเต้นของหัวใจ. เขาได้รับการวางชามในไมโครเวฟเมื่อลูฟี่มา. เขากอดกฎหมายจากด้านหลัง nuzzling แก้มของเขากับผ้าที่อ่อนนุ่มของเสื้อของเขา "คุณมีความกังวลใจทุกคน." กฎหมายกล่าวว่ามือที่ครอบคลุมหนึ่งลูฟี่ของตัวเองไปทั่วท้องของเขา. "ขอโทษ ... " "หิว?" "... " "ลูฟี่" กฎหมายมองข้ามไหล่ของเขา. "ใช่." ลูฟี่ถอนหายใจ "จริงเหรอหิว." กฎหมายขมวดคิ้วที่คำสั่ง "ผมต้องออกจากวันพรุ่งนี้." เขากล่าวว่าในขณะที่เขาหันหลังกลับและดึงลูฟี่ใกล้ชิด บ่นอู้อี้น้อง burring ใบหน้าของเขาในเสื้อของกฎหมาย "ฉันรู้ว่า." เขากล่าวอย่างปลอบโยน "มันเป็นเพียงสามวัน." กฎหมายซ้ายเช้าวันถัดไป เขาและลูฟี่แลกเปลี่ยนตำราตลอดการเดินทางทั้งโทรและทุกคืนก่อนนอน กฎหมายกลับมาในเวลาที่กำหนดสามวันที่เขาเรียกว่าลูฟี่ให้เขารู้ว่าเขาได้รับออกจากเครื่องบินและมุ่งหน้ากลับบ้าน มันเป็นเวลาเที่ยงคืนตามเวลาที่เขาทำให้มันเป็นบ้าน บอกตัวเองว่าเขาจะไปเยี่ยมที่รักของเขาในตอนเช้า, กฎหมายไปนอนหมดจากล้าหลังอ่อน. ความอบอุ่นแปลกรอบคอของเขาทำให้เขาคร่ำครวญและเปิดตาของเขา มันก็ยังคงมืดนอก เขากระพริบตาและลุกขึ้นนั่ง มีเสียงเหมือนเกิดช็อตและกระหน่ำเตียงของเขาเป็น เขาสะบัดหลอดไฟของเขาขว้างปาขาของเขามากกว่าด้านข้างและหยุด. นั่งด้วยเท้าของเขาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตากว้างลูฟี่ กฎหมายถอนหายใจทุกความรำคาญและความโกรธหายไป "ลูฟี่ ... " เขาเฝ้ามองชายหนุ่มตาลูฟี่จากการพุ่งของเขาไปยังคอของเขา ยังคงมีความรู้สึกแปลก ๆ บนผิวของเขา เขาเอามือของเขาขึ้นมาถูที่บริเวณเล่นมันออกจากรอยขีดข่วนด้านหลังของศีรษะของเขา แต่ในขณะที่นิ้วมือของเขาแปรงเหนือพื้นที่เขาได้พบกับความชื้นแฉะตาอบอุ่นและแฟนของเขาขยับขยายในหนังสยองขวัญ. กฎหมายดึงมือของเขาออกไปและจ้อง เลือดเปรอะทั่วปลายนิ้วของเขา เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วหันไปลูฟี่สักครู่ "อยู่" เขารวดเร็วไปที่ห้องน้ำของเขา ไฟเรืองแสงสดใสตาบอดเขา เขากระพริบตาและย้ายหัวของเขาไปด้านข้างเพื่อดูคอของเขาดีกว่า สองรอยเจาะการตกแต่งผิวเหนือคอของเขา กฎหมายขมวดคิ้วไปที่พวกเขา เขาหันก๊อกน้ำและล้างเลือดออกไป. "กฎหมาย?" ลูฟี่เป็นข้างเขากังวลในสายตาของเขา เขาลุกขึ้นยืนบนเท้าของเขาผลักดันกฎหมายมือกันและกดจูบที่จะทำเครื่องหมาย กฎหมายดูในกระจกเป็นลูฟี่เลียมากกว่ากัดและกดจูบอีกครั้งเพื่อให้มันก่อนที่จะก้าวกลับ. ทั้งสองหลุมปิดกันในไม่กี่วินาทีมีร่องรอยของพวกเขา ถ้ากฎหมายไม่ได้เป็นที่รู้จักกันพวกเขามีก่อนหน้านี้เขาจะไม่ได้เชื่อว่ามัน ไม่มีใครเยียวยาที่รวดเร็ว ... แวมไพร์ไม่ควรที่จะมีการสะท้อนให้เห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง. ความคิดสุ่มผุดขึ้นมาในความคิดของเขา เขาส่ายหัว. "เราจำเป็นต้องพูดคุย." กฎหมายปิดไฟและมีมือเล็ก ๆ ของลูฟี่กลับนำเขากลับไปที่ห้องนอน พวกเขานั่งอยู่บนเตียงหันหน้าเข้าหากัน, กฎหมายรอลูฟี่รำคญออกจากตัวอักษร. "ดังนั้นฉันแวมไพร์ ... " ลูฟี่เริ่มหลังจากสิ่งที่ลำบากเช่นนิรันดร์. กฎหมายต่อต้านกลิ้งดวงตาของเขา "โอเค" เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าและเอามือของลูฟี่ในของเขา ถือพวกเขาและทำงานนิ้วหัวแม่มือของเขาในช่วงหลัง มันเป็นท่าทางมั่นใจให้ลูฟี่รู้กฎหมายก็เต็มใจที่จะฟังเขา. "ที่จริงมัน." ลูฟี่ยัก. เวลานี้กฎหมายไม่ได้หยุดการกระตุ้นและให้การเปลี่ยนแปลงของเขาจ้องมองไปที่เพดานในขณะที่เขาถอนหายใจอย่างหนัก "เลขที่ มันไม่ใช่. คุณไม่ได้ตายและฉันไม่ได้พูดฉันรู้อะไรเกี่ยวกับมัน แต่มีมากไป. "ลูฟี่หัวเราะ "อืมแวมไพร์ครั้งแรกที่ถูกเพิ่มขึ้นตาย." กฎหมายมองกลับมาที่เขา "แต่พวกเขามีเด็กและเพื่อให้ผู้อาศัยอยู่แวมไพร์ มีไม่มากมากหันซ้าย มันอาจจะยังคงเกิดขึ้น. "" คุณยังคงต้องเลือดว่า? "ลูฟี่พยักหน้า "ผมไม่ทราบวิธีการทำงานว่า แต่ใช่ว่าคุณต้องการน้ำ ฉันกินสิ่งอื่น ๆ เพราะอาหารจะน่ากลัวและฉันรักมัน แต่ฉันไม่ได้มีมากเกินไป. "" และคุณจะได้รับเลือดของคุณ? "ถามกฎหมายลดสายตาของเขา." คุณ. "เขากล่าวทันที เขากระพริบตาแล้วปรบมือมากกว่าปากของเขา "อึ ... " เขาลดลงมือของเขา "ผมหมายความว่า" เขาหยุดชั่วคราว "ไม่เพียงแค่คุณ" เขาหยุดอีกครั้ง กฎหมายตอนนี้จ้องมองลงที่เขาหึงหวงจุดประกายในดวงตาของเขา "ผมไม่กัดคนอื่น ๆ !" ลูฟี่พยายามที่จะแก้ไข "ถุงขนมถัดจากเตียงของฉันดูเหมือนเซฟชีวิตเชอร์รี่ทั้งหมดหรือไม่" กฎหมายพยักหน้าสับสนเล็กน้อย "ผู้ที่มีแท็บเล็ตในเลือดของฉัน." "คุณซื้อพวกเขา?" "ฉบับที่ พวกเขากำลังให้บริการโดยผู้สูงอายุของพื้นที่. "กฎหมายจัดขึ้นมือของเขาที่จะหยุดลูฟี่จากการอธิบายต่อไป "ดังนั้นคุณแวมไพร์ที่อาศัยอยู่?" เขาถาม reconfirming. "ใช่คุณรู้มากขึ้นของเรากว่าที่คุณคิดว่า." ลูฟี่กล่าวว่า. กฎหมายยักไหล่ "ถ้าคุณกำลังให้กับเลือดแล้วทำไมคุณกัดผมหรือเปล่า" ไม่มีความอาฆาตพยาบาทที่แท้จริงในเสียงของเขา แต่ลูฟี่ยังคง cringed. "อืมเพราะคุณได้ลิ้มรสดีหรือไม่?" เขากัดริมฝีปากของเขา "ชอบความแตกต่างระหว่างน้ำและเหล้าองุ่น." เขาพยายาม "แท็บของฉันอ่อนโยนพวกเขาเพียงแค่ให้ฉันเปลือยของปริมาณเลือดที่ฉันต้องการดังนั้นผมจึงไม่ไปบ้า." กฎหมายยกคิ้ว "มันจะไม่ดี." ลูฟี่พึมพำ "ดังนั้นหนึ่งแท็บเล็ตวัน หรือฉันสามารถดื่มจากคุณสัปดาห์ละครั้ง. "กฎหมายจะไม่ให้มีการอภิปรายความแตกต่างของคุณภาพระหว่างขนมสดและแปรรูป อาหารสดอยู่เสมอที่ดีขึ้น เขาครางในใจเขาเพิ่งยอมรับว่าเขามีอาหารให้แก่ลูฟี่ ... "นานแค่ไหน?" เขาคิดว่าสักครู่ "ตั้งแต่คืนแรกฉันนอนไปที่สถานที่ของคุณกลับมาเมื่อคุณอาศัยอยู่ในวันที่ 11 และเรือนแพ." กว่าปีที่ผ่านมา "และคุณบิตผมสัปดาห์ละครั้งหรือไม่?" มือของเขาสัมผัสคอของเขาอีกครั้ง. "ไม่มีไม่ได้ในตอนแรก และผมไม่ได้หมายถึง แต่เดิม แต่ผมตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืนและคุณกำลังนอนหลับและมันก็เหมือนกับเลือดของคุณกำลังร้องเพลงให้ฉัน ฉันไม่สามารถต้านทาน. "เขาถอนหายใจ "แล้วมันเกี่ยวกับเดือนละครั้งแล้วทุกครั้งที่ผมตื่นขึ้นมา ... ผมอาจจะกินอาหารจากคุณมากกว่าที่ฉันควร แต่ผมไม่ใช้เวลามาก. "เขาแน่นมือของเขาทั่วกฎหมายเบา ๆ "คุณได้รับการปรับใช่มั้ย? ไม่มี animania? "" โรคโลหิตจาง. "การแก้ไขกฎหมาย และมันก็เป็นความจริงที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์การเรียงลำดับใด ๆ ของผลข้างเคียงที่เขาจะได้เห็น สุขภาพของเขามีอากาศที่ดีกว่าจริง ๆ แล้วเวลาที่ใช้กับลูฟี่ แต่เขามักจะสันนิษฐานว่ามันเป็นจิตวิทยา ที่ไม่ได้รู้สึกดีลูฟี่รอบ? "ดังนั้นเพียงฉัน?" กฎหมายกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขารวบรวมลูฟี่ขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาและกอดเขาอย่างใกล้ชิด. "ความคิดของการกัดคนกลัวเสมอฉันตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก." ลูฟี่เข้ารับการรักษา "ผมบิต Zoro ครั้งเมื่อเราได้เก้า เขาได้รับการกัดโดยงูและฉันได้ป่วยเพราะทุกพิษกลืนกินฉัน. "" คุณควรจะคายมันออกมา. "กฎหมายหัวเราะ. ลูฟี่ pouted "ดังนั้นคุณ ok?" กฎหมายยักไหล่ "ผมไม่โทษคุณในการรักษาเป็นความลับ มันไม่ได้ว่าสิ่งที่คุณนำมาขึ้นในการสนทนาแบบสบาย ๆ 'โอ้และโดยวิธีการที่ฉันแวมไพร์. ตราบใด ... "เขาหยุดและเอาลมหายใจ "ตราบใดที่คุณไม่ได้ใช้เวลามากเกินไป." ตาลูฟี่สว่างขึ้น "คุณไม่ทราบ? แม้ว่าคุณจะตื่นขึ้นมา? "" คุณทำอย่างนั้นในขณะที่ผมตื่นขึ้นมาสองครั้งแล้ว. "" สิ่งเหล่านี้เป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้คิด ... "ลูฟี่ whined. กฎหมายดึงเขาไกลออกไปบนตักของเขาและจูบเขา พวกเขากลับลงไปกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูฟี่ก็กัดเขา กฎหมาย และไม่ได้ว่าอะไร มันไม่ตอดบนคอ หมายครอบครอง ฟันของเขาทิ่มแทงเนื้อของเขาและจมหายไป กฎหมายอาจจะรู้สึกว่าเลือดของเขาออกไปจากปากแผล และลูฟี่ลิ้นตักมากกว่า การเก็บรวบรวมของเหลวสีแดงเข้ม

กฎหมายเวียนหัวนิดหน่อย แต่ไม่ใช่จากการสูญเสียเลือดพวกเขาได้ทำออกมาบนโซฟากฎหมายก่อนลูฟี่ได้ตัดสินใจที่จะกัดมัน ช็อกก็เล็กน้อยกว่าความวุ่นวาย . ลูฟี่ก็นุ่มน่ากอด ตอนแรกขี้อายในการเผชิญหน้าทางเพศ . เขากระพริบตา คอกระตุกและเขารู้ว่ามันไม่ได้เจ็บรอบ ๆบริเวณ ลูฟี่คือ nuzzling กับหน้าอกขนาดฮัมในความสุข เกือบ purring เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น .

และบางทีก็มี บางทีเขาอาจจะแค่คิดไปเอง ดังนั้นกฎหมายออกจากปัญหาได้ จนกระทั่งเดือน

ลูฟี่ครางอยู่ใต้เขาเป็นกฎหมายแทงเข้าและออกของเค้า พวกเขาทั้งคู่สนิทกัน กฎหมายจะบอกได้ เขาเอนตัวไปข้างหน้าเพื่อจูบลูฟี่ มือของเขาเอื้อมไปลูบที่ลืมร้องไห้ระหว่างสมาชิก ในช่วงเวลาที่ฉับพลันลูฟี่ก็โน้มตัวขึ้นเพื่อตอบสนองกฎหมาย แต่แก้มและแปรงฟันแหลมคมเจาะคอของเขาอีกครั้ง ส่วนผสมของความสุขและฉับพลันความเจ็บปวดส่งกฎหมายอยู่เหนือขอบกับลูฟี่ วิสัยทัศน์ของเขาหมดสติไป

กฎหมายกระพริบตาลืมตาได้ เขาเห็นลูฟี่มานอนอยู่ข้างเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขาไม่ได้ออกมายาวเกินไป เขาคิด ตอนนี้นุ่มดิ๊กอยู่ แฟนของเขาสายตาของเขาริบหรี่ลงลงของลูฟี่ริมฝีปาก มันมืดกว่าปกติ แดง . . . . . . .

เขากระพริบตาและลูฟี่เลียริมฝีปากของเขา . สีแดงก็หายไปแล้ว จินตนาการของเขาอีก " ลูฟี่ ? "

" ฉันต้องน่าทึ่งในเตียงหรืออะไรเหรอ " ลูฟี่หัวเราะ กอดแน่น กฎหมาย " เพื่อให้คุณผ่านออกอย่างนั้น "

กฏหมายรีดตาของเขา " ใช่ . . . . . . . "

หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ และลูฟี่ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายเขาบ่นว่าหิว แต่ก็ไม่เคยอยากจะกิน กฎหมายตรวจสอบเขา แต่เขาไม่มีอาการไข้ ไม่ไอ แค่รู้สึกไม่ค่อยดี . . . . . . .

กฎหมายหยุดลูฟี่ก็เม้นให้เค้าหน่อย โฮมเมด สตู เขาปล่อยให้ตัวเอง พวกเขาแต่ละคนมีกุญแจอื่น ๆของบ้าน หลังจากวางอาหารในครัว เขามุ่งหน้าไปยังห้องนอนของลูฟี่ให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขามาที่นี่เขาหยุดอยู่ที่โถงก่อนประตู กฎหมายได้ยินลูฟี่พูดกับใคร

" ผมไม่หิว . . . . . . . เชื่อฉันเถอะฉันหิวแล้ว ไม่มีอะไรอร่อย . . . . . . . " เขาทางโทรศัพท์ " ใช่ กฎหมาย . . . . . . . " กฎหมายรู้สึกบิดของความรู้สึกผิดที่แอบฟังที่เอ่ยถึงในชื่อเขา " ฉันต้องการเขาเหลือเกิน ฉันกัดเขามาสองครั้งแล้ว ก่อนที่เขาจะ . . . . . . . ไม่ ! มันเป็นอุบัติเหตุ มันเกิดขึ้น . . . . . . . ผมรู้ฉันควรจะบอกเค้า . . . . . . . " กฎหมายหันหลังและเดินกลับไปในครัว

ถ้าลูฟี่ตั้งใจที่จะบอกเขา เขาก็ต้องอดทน คำว่าแวมไพร์ลอยขึ้นไปยังพื้นผิวของจิตใจของเขา เขาส่ายหน้า นั่นมันไร้สาระ ลูฟี่ไม่ได้เป็นแวมไพร์ แต่อะไรที่คุณเรียกคนที่ฟีดอื่นเลือด ? กฎหมายหน้าบึ้ง . ลูฟี่ไม่ได้โกหกสิ่งมีชีวิตของคืนเขารักที่จะออกในดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นและมีการเต้นของหัวใจ

เขาถูกวางในชามไมโครเวฟเมื่อลูฟี่เข้ามา กฎหมายเค้ากอดจากด้านหลัง , nuzzling แก้มกับผ้านุ่มของเสื้อ " คุณมีทุกคนกังวล . " มือครอบคลุมของลูฟี่เองข้ามกระเพาะอาหารของเขา . . . . . .

" ขอโทษ . . . . . . . "

" หิวไหม ? "

" . . . . . . . "

" ลูฟี่ " กฎหมายมองผ่านไหล่ของเขา . . . . . .

" ครับ" ลูฟี่ก็ถอนหายใจ " หิวแล้วล่ะ "

กฎหมายขมวดคิ้วที่คําสั่ง " ผมต้องไปวันพรุ่งนี้ . " เขากล่าวว่า เขาหันกลับมาและดึงลูฟี่ใกล้ น้องร้องเกิดครีบหน้า , เสื้อในกฎหมายของ " ฉันรู้ " เขาพูดปลอบโยน . " มันก็แค่ 3 วัน "

กฎหมายจากไปในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาและลูฟี่แลกเปลี่ยนข้อความตลอดทั้งการเดินทาง และการโทรแต่ละคืนก่อนนอน