- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 33Kat had asked the men sev
Chapter 33
Kat had asked the men several times where they were taking her.
The thin man sitting next to her just smiled and pointed the gun at her. The guy driving kept his eyes on the road. From the back, all she could see was a perfectly shaved head and shoulders the size of bowling balls. Kat kept prattling on—where were they going, how long would it take to get there, who were they?
The thin man sitting next to her kept smiling.
The ride ended up being short. They had just gone through the center of Water Mill when the silver Mercedes veered to the left onto Davids Lane, heading toward the ocean. They turned off onto Halsey Lane. Ritzy neighborhood.
Kat now had a pretty good idea where they were heading.
The car slowed past an enormous estate blocked off by a solid wall of high shrubs. The hedge wall stretched for several hundred yards before being interrupted by a drive protected by a completely opaque gate. A man in a dark suit and sunglasses, with an earpiece, talked into a sleeve microphone.
The gate opened, and the silver Mercedes pulled up the drive toward a sprawling Gatsby-esque stone mansion with a red tile roof. White Greco-Roman statues and cypress trees lined the drive. The courtyard featured a round pool with a high-spouting fountain.
The smiling thin man said, “If you please.”
Kat got out on one side of the car, Smiley the other. She stared up at this mansion from another era. She had seen old photographs of it. A wealthy industrialist named Richard Heffernan had it built in the 1930s. His family had held on to it until about ten years ago, when the current owner purchased it, gutted it, and, if rumors were true, spent ten million dollars on the renovation.
“Lift your arms, please.”
She complied while yet another dark-suited man in sunglasses frisked her with so much enthusiasm Kat almost asked for a penicillin shot. Smiley had already taken her gun and her phone, so there was nothing to find. Back in the day, her father had always carried a spare gun in his boot—Kat had often debated doing the same—but this guy would have found it for sure. When he was finished (and practically smoking a cigarette, for crying out loud), he nodded toward Smiley.
Smiley said, “This way, please.”
They headed past a lush garden that seemed to be straight out of some glossy high-end magazine, which, Kat supposed, it probably was. The ocean was spread out in front of them now, almost as though it had gathered on command for a postcard shot. Kat could smell the salt air.
“Hello, Kat.”
He was waiting for her on a porch with cushioned teak furniture. He wore all white, too-fitted clothing. This was maybe a passable look on a young, well-built man. On a squat, flabby man in his seventies, it was nearly obscene. The buttons of his shirt strained against his gut—that is, the buttons that weren’t already undone, revealing a line of chest hair long enough for a curling iron. He wore gold rings on pudgy fingers. He had either a full head of sandy hair or a great toupee; it was hard to tell which.
“So we finally meet,” he said.
Kat wasn’t sure how to react. After all these years, after all the reading and obsessing and hating and deserved demonizing, Willy Cozone finally stood in front of her.
“I bet you pictured this day for a long time,” Cozone said to her.
“I have.”
Cozone spread his arms toward the ocean. “Was it anything like this?”
“No,” Kat said. “You were in handcuffs.”
He laughed at that as though he had never heard anything so funny in his life. Smiley the thin man stood next to her, hands folded. He didn’t laugh. He just smiled. One-trick pony.
“You can leave us, Leslie.”
Smiley Leslie did a half bow and walked away.
“Would you care to sit?” Cozone asked.
“No.”
“How about some iced tea or lemonade?” He held up his own glass. “I’m having an Arnold Palmer. Do you know what that is?”
“I do, yes.”
“Would you like one?”
“No,” Kat said. “Not to put too fine a point on this, but it is against the law to kidnap a person at gunpoint, especially a police officer.”
“Please,” Cozone said. “Let’s not waste time with minutiae. We have matters to discuss.”
“I’m listening.”
“Are you sure you won’t sit?”
“What do you want, Mr. Cozone?”
He took a sip of his drink, watching her the whole time. “Perhaps this was a mistake.”
Kat said nothing.
He started walking away. “I will have Leslie drop you back at your car. My apologies.”
“I could charge you.”
Cozone waved a hand in her direction. “Oh, please, Kat. May I call you Kat? I’ve beaten far more solid charges. I can produce a dozen witnesses who will verify my whereabouts. I can produce a surveillance video showing you were never here. Let’s not waste our time playing games.”
“That goes two ways,” Kat said.
“Meaning?”
“Meaning, don’t give me the ‘I’ll have Leslie drop you back’ crap. You brought me here for a reason. I would like to know what it is.”
Cozone liked that. He took a step toward her. His eyes were a light blue that somehow on him still looked black. “You are stirring up trouble with your current investigation.”
“My investigation isn’t current.”
“Good point. Your father has been dead a long time.”
“Did you have him killed?”
“If I did, what makes you think I’d ever let you leave here alive?”
Kat knew everything about Cozone—his birth date, his family history, his arrest record, his residences (like this one)—from studying his file. But it was always different when you see someone in person for the first time. She stared at his light blue eyes. She thought about the horror that those eyes had seen over their seventy-plus years. And how, in a sense, that horror never reached them.
“Theoretically,” he continued, in a tone that bordered on the bored, “I could put a bullet in your brain right here. I have several boats. We could dump you at sea. Yes, your fellow officers would search hard, but we both know that they would find nothing.”
Kat tried not to swallow. “You didn’t bring me here to kill me.”
“How can you be so sure?”
“Because I’m still breathing.”
Cozone smiled at that. He had small peg teeth that looked like decaying Chiclets. His face was the kind of smooth that suggests a chemical peel or Botox. “Let’s see how our conversation goes first, shall we?”
He collapsed into the cushioned teak and patted the seat next to him.
“Please sit.”
As she did, a shiver passed through her. She could smell his cologne—something cloying and overly potent. The two chairs faced the ocean rather than each other. For a moment, neither of them said anything, both staring out at the churning surf.
“A storm is coming,” he said.
“Ominous,” Kat said, aiming for sarcasm and falling a little short.
“Ask the question, Kat.”
She said nothing.
“You’ve waited nearly twenty years. So here’s your chance. Ask me.”
She turned and watched his face. “Did you have my father killed?”
“No.”
He kept his gaze on the water.
“Am I just supposed to believe you?”
“Do you know I’m from the old neighborhood?”
“Yep. Farrington Street near the car wash. You killed a kid when you were in fifth grade.”
He shook his head. “May I share a secret with you?”
“Sure, go ahead.”
“That story about me and the hammer is an urban myth.”
“I talked to someone whose brother went to school with you.”
“It’s not true,” he said. “Why would I lie to you about that? I like the myths. I’ve even had a hand in cultivating them. They’ve eased my way, to some degree. Not that it was easy. Not that my hands are clean. But fear is a wonderful motivating tool.”
“Is that a confession?”
Cozone put his wrists together as though waiting for the cuffs. She knew that nothing he said here would be admissible or even helpful, but that didn’t mean she wanted him to stop talking.
“I knew your father,” he said. “We had an understanding.”
“Are you saying he was crooked?”
“I’m not saying anything. I’m explaining to you that I had nothing to do with your father’s death—that we were from the same world, he and I.”
“So you never killed anyone from Flushing?”
“Oh, I wouldn’t say that.”
“So what exactly are you saying?”
“Over the years, you have caused several of my enterprises to, let us say, interrupt services.”
She had busted the heads of any “enterprise” even rumored to be connected to Cozone. She had, no doubt, cost Cozone money.
“Are you trying to make a point?” Kat asked.
“I don’t want those days brought back again.”
“So you thought by telling me that you didn’t kill my father, it would all end?”
“Something like that. I thought—or rather I hoped—that we could come to an understanding.”
“An understanding.”
“Yes.”
“Like the one you claimed to have with my father.”
His eyes stayed on the surf, but a smile played with the corner of his lips. “Something like that.”
Kat wasn’t sure how to react to that. “Why now?” she asked.
He lifted his drink and brought it to his lips.
“You could have told me this years ago, if you thought it would lead to”—air quotes—“‘an understanding.’ So why now?”
“Things have changed.”
“In what way?”
“A dear friend has passed away.”
“Monte Leburne?”
Cozone took another sip of his drink. “You’re tough, Kat. I’ll give you that.”
She didn’t bother responding.
“You loved your father dearly, didn’t you?”
“I’m not here to talk about me or my feelings.”
“Fair enough. You asked why I told you this now. It is because Monte Leburne is now dead.”
“But he confessed to the killing.”
“Indeed. He also said that I had nothing to do with it.”
“Right, but he also said you had nothing to do with the other two hits. Are you going to deny those too?”
He turned his head toward her just a little bit. His face hardened. “I’m not here to talk about the other two. Not in any way. Do you understand my meaning?”
She did. He wasn’t
Kat had asked the men several times where they were taking her.
The thin man sitting next to her just smiled and pointed the gun at her. The guy driving kept his eyes on the road. From the back, all she could see was a perfectly shaved head and shoulders the size of bowling balls. Kat kept prattling on—where were they going, how long would it take to get there, who were they?
The thin man sitting next to her kept smiling.
The ride ended up being short. They had just gone through the center of Water Mill when the silver Mercedes veered to the left onto Davids Lane, heading toward the ocean. They turned off onto Halsey Lane. Ritzy neighborhood.
Kat now had a pretty good idea where they were heading.
The car slowed past an enormous estate blocked off by a solid wall of high shrubs. The hedge wall stretched for several hundred yards before being interrupted by a drive protected by a completely opaque gate. A man in a dark suit and sunglasses, with an earpiece, talked into a sleeve microphone.
The gate opened, and the silver Mercedes pulled up the drive toward a sprawling Gatsby-esque stone mansion with a red tile roof. White Greco-Roman statues and cypress trees lined the drive. The courtyard featured a round pool with a high-spouting fountain.
The smiling thin man said, “If you please.”
Kat got out on one side of the car, Smiley the other. She stared up at this mansion from another era. She had seen old photographs of it. A wealthy industrialist named Richard Heffernan had it built in the 1930s. His family had held on to it until about ten years ago, when the current owner purchased it, gutted it, and, if rumors were true, spent ten million dollars on the renovation.
“Lift your arms, please.”
She complied while yet another dark-suited man in sunglasses frisked her with so much enthusiasm Kat almost asked for a penicillin shot. Smiley had already taken her gun and her phone, so there was nothing to find. Back in the day, her father had always carried a spare gun in his boot—Kat had often debated doing the same—but this guy would have found it for sure. When he was finished (and practically smoking a cigarette, for crying out loud), he nodded toward Smiley.
Smiley said, “This way, please.”
They headed past a lush garden that seemed to be straight out of some glossy high-end magazine, which, Kat supposed, it probably was. The ocean was spread out in front of them now, almost as though it had gathered on command for a postcard shot. Kat could smell the salt air.
“Hello, Kat.”
He was waiting for her on a porch with cushioned teak furniture. He wore all white, too-fitted clothing. This was maybe a passable look on a young, well-built man. On a squat, flabby man in his seventies, it was nearly obscene. The buttons of his shirt strained against his gut—that is, the buttons that weren’t already undone, revealing a line of chest hair long enough for a curling iron. He wore gold rings on pudgy fingers. He had either a full head of sandy hair or a great toupee; it was hard to tell which.
“So we finally meet,” he said.
Kat wasn’t sure how to react. After all these years, after all the reading and obsessing and hating and deserved demonizing, Willy Cozone finally stood in front of her.
“I bet you pictured this day for a long time,” Cozone said to her.
“I have.”
Cozone spread his arms toward the ocean. “Was it anything like this?”
“No,” Kat said. “You were in handcuffs.”
He laughed at that as though he had never heard anything so funny in his life. Smiley the thin man stood next to her, hands folded. He didn’t laugh. He just smiled. One-trick pony.
“You can leave us, Leslie.”
Smiley Leslie did a half bow and walked away.
“Would you care to sit?” Cozone asked.
“No.”
“How about some iced tea or lemonade?” He held up his own glass. “I’m having an Arnold Palmer. Do you know what that is?”
“I do, yes.”
“Would you like one?”
“No,” Kat said. “Not to put too fine a point on this, but it is against the law to kidnap a person at gunpoint, especially a police officer.”
“Please,” Cozone said. “Let’s not waste time with minutiae. We have matters to discuss.”
“I’m listening.”
“Are you sure you won’t sit?”
“What do you want, Mr. Cozone?”
He took a sip of his drink, watching her the whole time. “Perhaps this was a mistake.”
Kat said nothing.
He started walking away. “I will have Leslie drop you back at your car. My apologies.”
“I could charge you.”
Cozone waved a hand in her direction. “Oh, please, Kat. May I call you Kat? I’ve beaten far more solid charges. I can produce a dozen witnesses who will verify my whereabouts. I can produce a surveillance video showing you were never here. Let’s not waste our time playing games.”
“That goes two ways,” Kat said.
“Meaning?”
“Meaning, don’t give me the ‘I’ll have Leslie drop you back’ crap. You brought me here for a reason. I would like to know what it is.”
Cozone liked that. He took a step toward her. His eyes were a light blue that somehow on him still looked black. “You are stirring up trouble with your current investigation.”
“My investigation isn’t current.”
“Good point. Your father has been dead a long time.”
“Did you have him killed?”
“If I did, what makes you think I’d ever let you leave here alive?”
Kat knew everything about Cozone—his birth date, his family history, his arrest record, his residences (like this one)—from studying his file. But it was always different when you see someone in person for the first time. She stared at his light blue eyes. She thought about the horror that those eyes had seen over their seventy-plus years. And how, in a sense, that horror never reached them.
“Theoretically,” he continued, in a tone that bordered on the bored, “I could put a bullet in your brain right here. I have several boats. We could dump you at sea. Yes, your fellow officers would search hard, but we both know that they would find nothing.”
Kat tried not to swallow. “You didn’t bring me here to kill me.”
“How can you be so sure?”
“Because I’m still breathing.”
Cozone smiled at that. He had small peg teeth that looked like decaying Chiclets. His face was the kind of smooth that suggests a chemical peel or Botox. “Let’s see how our conversation goes first, shall we?”
He collapsed into the cushioned teak and patted the seat next to him.
“Please sit.”
As she did, a shiver passed through her. She could smell his cologne—something cloying and overly potent. The two chairs faced the ocean rather than each other. For a moment, neither of them said anything, both staring out at the churning surf.
“A storm is coming,” he said.
“Ominous,” Kat said, aiming for sarcasm and falling a little short.
“Ask the question, Kat.”
She said nothing.
“You’ve waited nearly twenty years. So here’s your chance. Ask me.”
She turned and watched his face. “Did you have my father killed?”
“No.”
He kept his gaze on the water.
“Am I just supposed to believe you?”
“Do you know I’m from the old neighborhood?”
“Yep. Farrington Street near the car wash. You killed a kid when you were in fifth grade.”
He shook his head. “May I share a secret with you?”
“Sure, go ahead.”
“That story about me and the hammer is an urban myth.”
“I talked to someone whose brother went to school with you.”
“It’s not true,” he said. “Why would I lie to you about that? I like the myths. I’ve even had a hand in cultivating them. They’ve eased my way, to some degree. Not that it was easy. Not that my hands are clean. But fear is a wonderful motivating tool.”
“Is that a confession?”
Cozone put his wrists together as though waiting for the cuffs. She knew that nothing he said here would be admissible or even helpful, but that didn’t mean she wanted him to stop talking.
“I knew your father,” he said. “We had an understanding.”
“Are you saying he was crooked?”
“I’m not saying anything. I’m explaining to you that I had nothing to do with your father’s death—that we were from the same world, he and I.”
“So you never killed anyone from Flushing?”
“Oh, I wouldn’t say that.”
“So what exactly are you saying?”
“Over the years, you have caused several of my enterprises to, let us say, interrupt services.”
She had busted the heads of any “enterprise” even rumored to be connected to Cozone. She had, no doubt, cost Cozone money.
“Are you trying to make a point?” Kat asked.
“I don’t want those days brought back again.”
“So you thought by telling me that you didn’t kill my father, it would all end?”
“Something like that. I thought—or rather I hoped—that we could come to an understanding.”
“An understanding.”
“Yes.”
“Like the one you claimed to have with my father.”
His eyes stayed on the surf, but a smile played with the corner of his lips. “Something like that.”
Kat wasn’t sure how to react to that. “Why now?” she asked.
He lifted his drink and brought it to his lips.
“You could have told me this years ago, if you thought it would lead to”—air quotes—“‘an understanding.’ So why now?”
“Things have changed.”
“In what way?”
“A dear friend has passed away.”
“Monte Leburne?”
Cozone took another sip of his drink. “You’re tough, Kat. I’ll give you that.”
She didn’t bother responding.
“You loved your father dearly, didn’t you?”
“I’m not here to talk about me or my feelings.”
“Fair enough. You asked why I told you this now. It is because Monte Leburne is now dead.”
“But he confessed to the killing.”
“Indeed. He also said that I had nothing to do with it.”
“Right, but he also said you had nothing to do with the other two hits. Are you going to deny those too?”
He turned his head toward her just a little bit. His face hardened. “I’m not here to talk about the other two. Not in any way. Do you understand my meaning?”
She did. He wasn’t
0/5000
บทที่ 33กาศมาขอคนหลายครั้งที่พวกเขาได้ทำเธอบางคนนั่งถัดจากเธอเพียงแค่ยิ้ม และชี้ปืนไปที่เธอ คนขับรถเก็บตาบนถนน จากด้านหลัง ทั้งหมดที่เธอได้เห็นหัวอย่าง shaved และ shoulders ขนาดของลูกโบว์ลิ่ง กาศเก็บ prattling บน — ซึ่งถูกพวกเขาไป นานมันจะทำให้มี ซึ่งถูกพวกเขาบางคนนั่งถัดจากเธอยังคงยิ้มสิ้นสุดการสั้นนั่ง พวกเขาเพิ่งได้ไปผ่านศูนย์น้ำสีเมื่อเงิน Mercedes veered ซ้ายบนเลนเดวิดส์ มุ่งไปทางทะเล พวกเขาปิดบนเลน Halsey ย่านหรูหรากาศตอนนี้ได้ความคิดที่ดีที่มีหัวเรื่องรถชะลอตัวเลยทรัพย์สินมหาศาลถูกบล็อกออก ด้วยผนังทึบของพุ่มสูง กำแพงป้องกันยืดหลายร้อยหลาก่อนถูกขัดจังหวะ โดยในไดรฟ์ที่ป้องกัน โดยประตูทึบทั้งหมด ชายในสูทสีดำและแว่นกันแดด กับตัวมือถือ พูดลงในไมโครโฟนแขนประตูเปิด และรถเงินดึงค่าไดรฟ์ไปยังคฤหาสน์หิน Gatsby esque ก็ด้วยหลังคากระเบื้องสีแดง รูปปั้นกรีก-สีขาวและต้นไซเปรสเรียงไดรฟ์ คอร์ตยาร์ดที่โดดเด่นเป็นสระกลมกับน้ำพุสูง-spoutingบางคนยิ้มกล่าวว่า "ถ้าคุณต้องการ"กาศได้ออกด้านหนึ่งของรถ ยิ้มอีก เธอเริ่มขึ้นในแมนชั่นนี้จากยุคอื่น เธอได้เห็นภาพถ่ายเก่าของมัน Industrialist รวยที่ชื่อริชาร์ด Heffernan ได้ว่าสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษ 1930 ครอบครัวได้ขึ้นบนไป จน gutted ประมาณสิบปีที่ผ่านมา เมื่อเจ้าของปัจจุบันซื้อมัน มัน และ ถ้าข่าวลือเป็นจริง ใช้จ่ายสิบล้านดอลลาร์ในการซ่อม"ยกแขนของคุณ โปรด"เธอทำตามขณะยังอีกเหมาะมืดคนในแว่นตากันแดด frisked เธอ ด้วยความกระตือรือร้นมากที่ Kat เกือบขอยาเพนนิซิลลินการยิง ยิ้มได้แล้วปืนและโทรศัพท์ของเธอ ดังนั้นมีอะไรให้ค้นหา กลับในวัน พ่อของเธอได้เสมอทำปืนอะไหล่ในบูตของเขา — Kat ก็ยังคงทำเหมือนมัก — แต่ผู้ชายคนนี้จะได้พบมันแน่นอน เมื่อเขาเสร็จ (และสูบบุหรี่จุดบุหรี่ สำหรับร้องไห้ดัง ๆ จริง), เขาพยักหน้าไปทางยิ้มยิ้มกล่าวว่า "เสียด้วยวิธีนี้ กรุณาจ่าย"พวกเขามุ่งหน้าไปผ่านสวนเขียวชอุ่มที่ดูเหมือนจะไม่ตรงบางเงานิตยสารระดับ ซึ่ง Kat ควร มันคงเป็น มหาสมุทรถูกแผ่หน้าพวกเขาตอนนี้ เกือบเหมือนได้รวบรวมมาในคำสั่งสำหรับโปสการ์ดที่ยิง Kat ได้กลิ่นอากาศเกลือ"สวัสดี Kat"เขาไม่รอเธอบนระเบียงพร้อมเฟอร์นิเจอร์ไม้สักท่าน เขาสวมเสื้อผ้าสีขาว ติด ตั้งเกินไปทั้งหมด ทีนี้ได้ดูปานในคนหนุ่มสาว หุ่น สำหรับผู้ชาย squat, flabby ในความของเขา มันเป็นเกือบลามก ปุ่มของเสื้อของเขาย้ำกับลำไส้ของเขา — นั่นคือ ปุ่มที่ไม่ได้แล้วเลิก เผยให้เห็นเส้นผมหน้าอกยาวพอสำหรับเหล็กดัด เขาสวมแหวนทองบนนิ้วมือ pudgy เขาเต็มหัวผมทรายหรือ toupee ดี มันยากที่จะบอกซึ่ง"ดังนั้นเราก็ตาม เขากล่าวว่าKat ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนอง หลังจากปีนี้ทั้งหมด หลังจากทั้งหมดอ่าน และ obsessing และ hating และ demonizing สมควร Willy Cozone สุดท้ายยืนหน้าเธอCozone "ฉันเดิมพันคุณภาพวันนี้เป็นเวลานาน กล่าวว่า เธอ"แล้ว"Cozone กระจายแขนของเขาไปทะเล "เป็นอะไรเช่นนี้""ไม่ Kat กล่าวว่า "คุณได้ในกุญแจมือ"เขาหัวเราะว่า เหมือนเขาก็ไม่เคยได้ยินอะไรตลกดังนั้นในชีวิตของเขา บางคนยืนข้างเธอยิ้ม มือพับ เขาไม่ได้หัวเราะ เขาแค่ยิ้ม เคล็ดลับหนึ่งม้า"คุณสามารถฝาก เลสลี่"สไมลี่เลสลี่ได้โบว์ครึ่ง และเดินไป"คุณจะดูแลนั่ง" Cozone ถาม"หมายเลข""วิธีการเกี่ยวกับบางชาเย็นหรือน้ำมะนาว" เขาขึ้นค่าแก้วของตัวเอง "ฉันมีพาล์มเมอร์อาร์โนลด์เป็น คุณรู้อะไรคือ? ""ฉัน ใช่""คุณต้องการหนึ่ง""ไม่ Kat กล่าวว่า "ไม่ใส่จุดดีเกินไป นี้แต่กับบุคคลที่ gunpoint โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจลักพาตัวท่าน""กรุณา Cozone กล่าวว่า "ลองไม่เสียเวลากับ minutiae เรามีเรื่องจะหารือเกี่ยวกับ""ฉันกำลังฟัง""คุณแน่ใจคุณจะนั่งหรือไม่""ทำอะไรคุณต้อง นาย Cozone ? "เขาได้จิบเครื่องดื่มของเขา เฝ้าดูเธอตลอดเวลา "ทีนี้ไม่ผิด"กาศกล่าวว่า ไม่มีอะไรเขาเริ่มเดินไป "ฉันจะมีเลสลี่ฝากคุณกลับไปที่รถของคุณ ฉันขอโทษ""ฉันไม่สามารถคิดค่าธรรมเนียมคุณ"Cozone waved มือในทิศทางของเธอ "โอ้ กรุณา Kat อาจฉันเรียกคุณ Kat ผมได้ตีค่าความแข็ง ฉันสามารถสร้างพยานโหลที่จะตรวจสอบตำแหน่งของฉัน ฉันสามารถสร้างวิดีโอรักษาความปลอดภัยแสดงว่าคุณไม่เคยที่นี่ ลองไม่เสียเวลาเราเล่นเกม""ที่ไปสองวิธี Kat กล่าว"ความหมายหรือไม่""หมายความว่า อย่าให้ฉันอึ 'จะมีเลสลี่ปล่อยคุณกลับ' คุณมาฉันที่นี่ด้วยเหตุผล อยากทราบว่ามันคืออะไรกัน"Cozone ชอบที่ เขาเอาขั้นตอนของเธอ ตามีแสงสีน้ำเงินที่อย่างใด บนเขายังดูดำ "คุณจะกวนค่าปัญหากับการตรวจสอบปัจจุบันของคุณ""การตรวจสอบของฉันไม่ปัจจุบัน""จุด คุณพ่อได้ตายเป็นเวลานาน""คุณต้องตาย""ถ้าฉันไม่ได้ สิ่งที่ทำให้คุณคิดว่า ฉันจะเคยให้คุณออกจากที่นี่มีชีวิตอยู่หรือไม่"Kat รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับ Cozone คือวันเกิดของเขา ประวัติครอบครัวของเขา บันทึกการจับกุมของเขา เขาเรสซิเดนซ์ (เช่นคนนี้) — จากศึกษาแฟ้มของเขา แต่ก็จะแตกต่างกันเมื่อคุณเห็นคนในครั้งแรก เธอจ้องไปที่ตาสีฟ้าอ่อน เธอคิดแต่ว่า สยองขวัญที่เห็นตาคู่นั้นของปี seventy-plus และวิธีการ ในความรู้สึก สยองขวัญที่ไม่ถึงนั้น"ตามหลักวิชา เขาต่อ ในโทนสีที่ล้อมรอบในการเบื่อ "ฉันสามารถใส่กระสุนในสมองของคุณที่นี่ เรือต่าง ๆ แล้ว เราสามารถถ่ายโอนคุณซี ใช่ เจ้าหน้าที่เพื่อนของคุณจะค้นหาอย่างหนัก แต่เราทั้งสองรู้ว่า พวกเขาจะค้นพบอะไร"กาศพยายามไม่ให้กลืน "คุณไม่ได้ให้ฉันนี่ฆ่าฉัน""คุณจะแน่ใจว่าดังนั้น""เพราะฉันฉันยังคงหายใจ"Cozone ยิ้มว่า เขามีฟันขนาดเล็กตรึงที่เหมือนสลาย Chiclets ใบหน้าของเขาถูกชนิดเรียบที่แนะนำเคมีเปลือกหรือโบท็อกซ์ "ลองดูว่าบทสนทนาของเราไปแรก จะเรา"เขายุบไปสักท่าน และ patted นั่งติดกับเขา"กรุณานั่ง"เธอไม่ได้ ศิวะผ่านมาทางเธอ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา — สิ่ง cloying และมีศักยภาพมากเกินไปได้ เก้าอี้สองประสบในมหาสมุทรมากกว่ากัน ครู่ พวกเขาไม่ว่า อะไร ทั้งสองจ้องออก churning คลื่น"พายุมา เขากล่าวว่า"ดคิล Kat กล่าว เป้าหมายสำหรับประชด และลดลงเพียงเล็กน้อย"ถามคำถาม กาศ"เธอบอกว่า ไม่มีอะไร"คุณได้รอเกือบยี่สิบปี ดังนั้นนี่คือโอกาสของคุณ ถาม"เธอเปิด และดูใบหน้าของเขา "ไม่มีพ่อที่ถูกฆ่าตายไหม""หมายเลข"เขาเก็บสายตาของเขาในน้ำ"ฉันฉันเพียงควรเชื่อหรือไม่""คุณรู้ผมมาจากย่านเก่า""ฮ่ะ ถนน Farrington ใกล้ล้างรถ คุณฆ่าเด็กเมื่ออยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 "เขาจับหัวของเขา "อาจฉันแบ่งปันความลับกับคุณ""แน่นอน ไปข้างหน้า""เรื่องราวที่เกี่ยวกับฉันและค้อนเป็นตำนานการเมือง""ฉันพูดคุยกับคนพี่ไปโรงเรียนกับคุณ""มันไม่เป็นความจริง เขากล่าวว่า "ทำไมต้องฉันโกหกคุณว่า ชอบตำนาน ฉันได้มีมือในการเพาะปลูกให้ พวกเขาได้ผ่อนคลายลงด้วยวิธีของฉัน กับ ไม่ว่า มันเป็นเรื่องง่าย ไม่ว่า มือของฉันสะอาด แต่กลัวเป็นเครื่องมือกระตุ้นยอดเยี่ยม""คือที่สารภาพCozone ใส่ข้อของเขากันว่ารอ cuffs เธอรู้ว่ามีอะไรที่เขาว่า ที่นี่จะ admissible หรือแม้แต่ประโยชน์ แต่ที่ไม่ได้หมายความว่า เธออยากให้เขาหยุดพูด"ผมรู้ว่าพ่อของคุณ เขากล่าวว่า "เรามีความเข้าใจ""คุณว่า เขาคดหรือไม่""ฉันไม่พูดอะไร ผมกำลังอธิบายกับคุณว่า ผมมีอะไรกับพ่อของคุณตาย — ที่เราได้จากโลกเดียวกัน เขา และฉัน ""ดังนั้นคุณไม่เคยฆ่าคนลบหรือไม่""โอ้ ฉันจะไม่บอกว่า""เพื่ออะไรแน่นอนคุณว่า ไหม""ปี คุณได้ทำให้หลายองค์กรของฉัน เราพูด หยุดบริการ"เธอได้เอาหัวของใด ๆ "องค์กร" แม้แต่ข่าวลือที่จะเชื่อมต่อกับ Cozone นอกจากนี้เธอคง ต้นทุนเงิน Cozone"คุณกำลังพยายามชี้" Kat ที่ถาม"ฉันไม่ต้องนั้นที่กลับมาอีกครั้ง""คุณอาจคิดว่าว่า คุณไม่ได้ฆ่าพ่อ ต้องจบทั้งหมด""สิ่งที่ชอบที่ คิด — หรือแต่ฉันหวังว่าตัวที่เราได้มาเพื่อความเข้าใจ ""การทำความเข้าใจ""ใช่""เหมือนคุณอ้างว่า มีพ่อ"ตาของเขาอยู่บนคลื่น แต่ยิ้มเล่นกับมุมของริมฝีปากของเขา "บางสิ่งบางอย่างเช่นนั้น"Kat ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนองที่ "ทำไมเดี๋ยวนี้" เธอถามเขายกเครื่องดื่มของเขา และมาจากริมฝีปากของเขา"คุณสามารถบอกปีนี้ที่ผ่านมา ถ้าคุณคิดว่า มันจะนำไปสู่" — อากาศเสนอตัว ""เข้าใจได้" ดังนั้นเหตุผลที่ตอนนี้ ""สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลง""ในไง""เพื่อนรักได้ผ่านไป""มอนเต Leburne"Cozone เอาสิบอื่นของเครื่องดื่มของเขา "คุณยาก Kat ฉันจะให้คุณที่"เธอไม่ได้รบกวนตอบสนอง"คุณรักของคุณพ่อลอง ไม่คุณ""ฉันไม่ที่นี่พูดคุยเกี่ยวกับฉันหรือความรู้สึกของฉัน""อร่อย คุณถามทำไมฉันบอกคุณนี้ขณะนี้ เป็นเพราะมอน Leburne ตอนนี้ตาย""แต่เขาสารภาพว่า การฆ่า""แน่นอน เขายังกล่าวว่า มีอะไรบ้าง""ขวา แต่เขายังกล่าวว่า คุณมีอะไรกับสองอัลบั้มอื่น ๆ คุณกำลังจะปฏิเสธผู้ที่เกินไป"เขาก็หันพระเศียรไปทางเธอเพียงนิดเดียว ใบหน้าของเขาที่แข็ง "ฉันไม่ที่นี่จะพูดถึงอีกสอง ไม่ในทางใดทางหนึ่ง เข้าใจความหมายของฉันไหม"เธอไม่ เขาไม่ได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 33
Kat had asked the men several times where they were taking her.
The thin man sitting next to her just smiled and pointed the gun at her. The guy driving kept his eyes on the road. From the back, all she could see was a perfectly shaved head and shoulders the size of bowling balls. Kat kept prattling on—where were they going, how long would it take to get there, who were they?
The thin man sitting next to her kept smiling.
The ride ended up being short. They had just gone through the center of Water Mill when the silver Mercedes veered to the left onto Davids Lane, heading toward the ocean. They turned off onto Halsey Lane. Ritzy neighborhood.
Kat now had a pretty good idea where they were heading.
The car slowed past an enormous estate blocked off by a solid wall of high shrubs. The hedge wall stretched for several hundred yards before being interrupted by a drive protected by a completely opaque gate. A man in a dark suit and sunglasses, with an earpiece, talked into a sleeve microphone.
The gate opened, and the silver Mercedes pulled up the drive toward a sprawling Gatsby-esque stone mansion with a red tile roof. White Greco-Roman statues and cypress trees lined the drive. The courtyard featured a round pool with a high-spouting fountain.
The smiling thin man said, “If you please.”
Kat got out on one side of the car, Smiley the other. She stared up at this mansion from another era. She had seen old photographs of it. A wealthy industrialist named Richard Heffernan had it built in the 1930s. His family had held on to it until about ten years ago, when the current owner purchased it, gutted it, and, if rumors were true, spent ten million dollars on the renovation.
“Lift your arms, please.”
She complied while yet another dark-suited man in sunglasses frisked her with so much enthusiasm Kat almost asked for a penicillin shot. Smiley had already taken her gun and her phone, so there was nothing to find. Back in the day, her father had always carried a spare gun in his boot—Kat had often debated doing the same—but this guy would have found it for sure. When he was finished (and practically smoking a cigarette, for crying out loud), he nodded toward Smiley.
Smiley said, “This way, please.”
They headed past a lush garden that seemed to be straight out of some glossy high-end magazine, which, Kat supposed, it probably was. The ocean was spread out in front of them now, almost as though it had gathered on command for a postcard shot. Kat could smell the salt air.
“Hello, Kat.”
He was waiting for her on a porch with cushioned teak furniture. He wore all white, too-fitted clothing. This was maybe a passable look on a young, well-built man. On a squat, flabby man in his seventies, it was nearly obscene. The buttons of his shirt strained against his gut—that is, the buttons that weren’t already undone, revealing a line of chest hair long enough for a curling iron. He wore gold rings on pudgy fingers. He had either a full head of sandy hair or a great toupee; it was hard to tell which.
“So we finally meet,” he said.
Kat wasn’t sure how to react. After all these years, after all the reading and obsessing and hating and deserved demonizing, Willy Cozone finally stood in front of her.
“I bet you pictured this day for a long time,” Cozone said to her.
“I have.”
Cozone spread his arms toward the ocean. “Was it anything like this?”
“No,” Kat said. “You were in handcuffs.”
He laughed at that as though he had never heard anything so funny in his life. Smiley the thin man stood next to her, hands folded. He didn’t laugh. He just smiled. One-trick pony.
“You can leave us, Leslie.”
Smiley Leslie did a half bow and walked away.
“Would you care to sit?” Cozone asked.
“No.”
“How about some iced tea or lemonade?” He held up his own glass. “I’m having an Arnold Palmer. Do you know what that is?”
“I do, yes.”
“Would you like one?”
“No,” Kat said. “Not to put too fine a point on this, but it is against the law to kidnap a person at gunpoint, especially a police officer.”
“Please,” Cozone said. “Let’s not waste time with minutiae. We have matters to discuss.”
“I’m listening.”
“Are you sure you won’t sit?”
“What do you want, Mr. Cozone?”
He took a sip of his drink, watching her the whole time. “Perhaps this was a mistake.”
Kat said nothing.
He started walking away. “I will have Leslie drop you back at your car. My apologies.”
“I could charge you.”
Cozone waved a hand in her direction. “Oh, please, Kat. May I call you Kat? I’ve beaten far more solid charges. I can produce a dozen witnesses who will verify my whereabouts. I can produce a surveillance video showing you were never here. Let’s not waste our time playing games.”
“That goes two ways,” Kat said.
“Meaning?”
“Meaning, don’t give me the ‘I’ll have Leslie drop you back’ crap. You brought me here for a reason. I would like to know what it is.”
Cozone liked that. He took a step toward her. His eyes were a light blue that somehow on him still looked black. “You are stirring up trouble with your current investigation.”
“My investigation isn’t current.”
“Good point. Your father has been dead a long time.”
“Did you have him killed?”
“If I did, what makes you think I’d ever let you leave here alive?”
Kat knew everything about Cozone—his birth date, his family history, his arrest record, his residences (like this one)—from studying his file. But it was always different when you see someone in person for the first time. She stared at his light blue eyes. She thought about the horror that those eyes had seen over their seventy-plus years. And how, in a sense, that horror never reached them.
“Theoretically,” he continued, in a tone that bordered on the bored, “I could put a bullet in your brain right here. I have several boats. We could dump you at sea. Yes, your fellow officers would search hard, but we both know that they would find nothing.”
Kat tried not to swallow. “You didn’t bring me here to kill me.”
“How can you be so sure?”
“Because I’m still breathing.”
Cozone smiled at that. He had small peg teeth that looked like decaying Chiclets. His face was the kind of smooth that suggests a chemical peel or Botox. “Let’s see how our conversation goes first, shall we?”
He collapsed into the cushioned teak and patted the seat next to him.
“Please sit.”
As she did, a shiver passed through her. She could smell his cologne—something cloying and overly potent. The two chairs faced the ocean rather than each other. For a moment, neither of them said anything, both staring out at the churning surf.
“A storm is coming,” he said.
“Ominous,” Kat said, aiming for sarcasm and falling a little short.
“Ask the question, Kat.”
She said nothing.
“You’ve waited nearly twenty years. So here’s your chance. Ask me.”
She turned and watched his face. “Did you have my father killed?”
“No.”
He kept his gaze on the water.
“Am I just supposed to believe you?”
“Do you know I’m from the old neighborhood?”
“Yep. Farrington Street near the car wash. You killed a kid when you were in fifth grade.”
He shook his head. “May I share a secret with you?”
“Sure, go ahead.”
“That story about me and the hammer is an urban myth.”
“I talked to someone whose brother went to school with you.”
“It’s not true,” he said. “Why would I lie to you about that? I like the myths. I’ve even had a hand in cultivating them. They’ve eased my way, to some degree. Not that it was easy. Not that my hands are clean. But fear is a wonderful motivating tool.”
“Is that a confession?”
Cozone put his wrists together as though waiting for the cuffs. She knew that nothing he said here would be admissible or even helpful, but that didn’t mean she wanted him to stop talking.
“I knew your father,” he said. “We had an understanding.”
“Are you saying he was crooked?”
“I’m not saying anything. I’m explaining to you that I had nothing to do with your father’s death—that we were from the same world, he and I.”
“So you never killed anyone from Flushing?”
“Oh, I wouldn’t say that.”
“So what exactly are you saying?”
“Over the years, you have caused several of my enterprises to, let us say, interrupt services.”
She had busted the heads of any “enterprise” even rumored to be connected to Cozone. She had, no doubt, cost Cozone money.
“Are you trying to make a point?” Kat asked.
“I don’t want those days brought back again.”
“So you thought by telling me that you didn’t kill my father, it would all end?”
“Something like that. I thought—or rather I hoped—that we could come to an understanding.”
“An understanding.”
“Yes.”
“Like the one you claimed to have with my father.”
His eyes stayed on the surf, but a smile played with the corner of his lips. “Something like that.”
Kat wasn’t sure how to react to that. “Why now?” she asked.
He lifted his drink and brought it to his lips.
“You could have told me this years ago, if you thought it would lead to”—air quotes—“‘an understanding.’ So why now?”
“Things have changed.”
“In what way?”
“A dear friend has passed away.”
“Monte Leburne?”
Cozone took another sip of his drink. “You’re tough, Kat. I’ll give you that.”
She didn’t bother responding.
“You loved your father dearly, didn’t you?”
“I’m not here to talk about me or my feelings.”
“Fair enough. You asked why I told you this now. It is because Monte Leburne is now dead.”
“But he confessed to the killing.”
“Indeed. He also said that I had nothing to do with it.”
“Right, but he also said you had nothing to do with the other two hits. Are you going to deny those too?”
He turned his head toward her just a little bit. His face hardened. “I’m not here to talk about the other two. Not in any way. Do you understand my meaning?”
She did. He wasn’t
Kat had asked the men several times where they were taking her.
The thin man sitting next to her just smiled and pointed the gun at her. The guy driving kept his eyes on the road. From the back, all she could see was a perfectly shaved head and shoulders the size of bowling balls. Kat kept prattling on—where were they going, how long would it take to get there, who were they?
The thin man sitting next to her kept smiling.
The ride ended up being short. They had just gone through the center of Water Mill when the silver Mercedes veered to the left onto Davids Lane, heading toward the ocean. They turned off onto Halsey Lane. Ritzy neighborhood.
Kat now had a pretty good idea where they were heading.
The car slowed past an enormous estate blocked off by a solid wall of high shrubs. The hedge wall stretched for several hundred yards before being interrupted by a drive protected by a completely opaque gate. A man in a dark suit and sunglasses, with an earpiece, talked into a sleeve microphone.
The gate opened, and the silver Mercedes pulled up the drive toward a sprawling Gatsby-esque stone mansion with a red tile roof. White Greco-Roman statues and cypress trees lined the drive. The courtyard featured a round pool with a high-spouting fountain.
The smiling thin man said, “If you please.”
Kat got out on one side of the car, Smiley the other. She stared up at this mansion from another era. She had seen old photographs of it. A wealthy industrialist named Richard Heffernan had it built in the 1930s. His family had held on to it until about ten years ago, when the current owner purchased it, gutted it, and, if rumors were true, spent ten million dollars on the renovation.
“Lift your arms, please.”
She complied while yet another dark-suited man in sunglasses frisked her with so much enthusiasm Kat almost asked for a penicillin shot. Smiley had already taken her gun and her phone, so there was nothing to find. Back in the day, her father had always carried a spare gun in his boot—Kat had often debated doing the same—but this guy would have found it for sure. When he was finished (and practically smoking a cigarette, for crying out loud), he nodded toward Smiley.
Smiley said, “This way, please.”
They headed past a lush garden that seemed to be straight out of some glossy high-end magazine, which, Kat supposed, it probably was. The ocean was spread out in front of them now, almost as though it had gathered on command for a postcard shot. Kat could smell the salt air.
“Hello, Kat.”
He was waiting for her on a porch with cushioned teak furniture. He wore all white, too-fitted clothing. This was maybe a passable look on a young, well-built man. On a squat, flabby man in his seventies, it was nearly obscene. The buttons of his shirt strained against his gut—that is, the buttons that weren’t already undone, revealing a line of chest hair long enough for a curling iron. He wore gold rings on pudgy fingers. He had either a full head of sandy hair or a great toupee; it was hard to tell which.
“So we finally meet,” he said.
Kat wasn’t sure how to react. After all these years, after all the reading and obsessing and hating and deserved demonizing, Willy Cozone finally stood in front of her.
“I bet you pictured this day for a long time,” Cozone said to her.
“I have.”
Cozone spread his arms toward the ocean. “Was it anything like this?”
“No,” Kat said. “You were in handcuffs.”
He laughed at that as though he had never heard anything so funny in his life. Smiley the thin man stood next to her, hands folded. He didn’t laugh. He just smiled. One-trick pony.
“You can leave us, Leslie.”
Smiley Leslie did a half bow and walked away.
“Would you care to sit?” Cozone asked.
“No.”
“How about some iced tea or lemonade?” He held up his own glass. “I’m having an Arnold Palmer. Do you know what that is?”
“I do, yes.”
“Would you like one?”
“No,” Kat said. “Not to put too fine a point on this, but it is against the law to kidnap a person at gunpoint, especially a police officer.”
“Please,” Cozone said. “Let’s not waste time with minutiae. We have matters to discuss.”
“I’m listening.”
“Are you sure you won’t sit?”
“What do you want, Mr. Cozone?”
He took a sip of his drink, watching her the whole time. “Perhaps this was a mistake.”
Kat said nothing.
He started walking away. “I will have Leslie drop you back at your car. My apologies.”
“I could charge you.”
Cozone waved a hand in her direction. “Oh, please, Kat. May I call you Kat? I’ve beaten far more solid charges. I can produce a dozen witnesses who will verify my whereabouts. I can produce a surveillance video showing you were never here. Let’s not waste our time playing games.”
“That goes two ways,” Kat said.
“Meaning?”
“Meaning, don’t give me the ‘I’ll have Leslie drop you back’ crap. You brought me here for a reason. I would like to know what it is.”
Cozone liked that. He took a step toward her. His eyes were a light blue that somehow on him still looked black. “You are stirring up trouble with your current investigation.”
“My investigation isn’t current.”
“Good point. Your father has been dead a long time.”
“Did you have him killed?”
“If I did, what makes you think I’d ever let you leave here alive?”
Kat knew everything about Cozone—his birth date, his family history, his arrest record, his residences (like this one)—from studying his file. But it was always different when you see someone in person for the first time. She stared at his light blue eyes. She thought about the horror that those eyes had seen over their seventy-plus years. And how, in a sense, that horror never reached them.
“Theoretically,” he continued, in a tone that bordered on the bored, “I could put a bullet in your brain right here. I have several boats. We could dump you at sea. Yes, your fellow officers would search hard, but we both know that they would find nothing.”
Kat tried not to swallow. “You didn’t bring me here to kill me.”
“How can you be so sure?”
“Because I’m still breathing.”
Cozone smiled at that. He had small peg teeth that looked like decaying Chiclets. His face was the kind of smooth that suggests a chemical peel or Botox. “Let’s see how our conversation goes first, shall we?”
He collapsed into the cushioned teak and patted the seat next to him.
“Please sit.”
As she did, a shiver passed through her. She could smell his cologne—something cloying and overly potent. The two chairs faced the ocean rather than each other. For a moment, neither of them said anything, both staring out at the churning surf.
“A storm is coming,” he said.
“Ominous,” Kat said, aiming for sarcasm and falling a little short.
“Ask the question, Kat.”
She said nothing.
“You’ve waited nearly twenty years. So here’s your chance. Ask me.”
She turned and watched his face. “Did you have my father killed?”
“No.”
He kept his gaze on the water.
“Am I just supposed to believe you?”
“Do you know I’m from the old neighborhood?”
“Yep. Farrington Street near the car wash. You killed a kid when you were in fifth grade.”
He shook his head. “May I share a secret with you?”
“Sure, go ahead.”
“That story about me and the hammer is an urban myth.”
“I talked to someone whose brother went to school with you.”
“It’s not true,” he said. “Why would I lie to you about that? I like the myths. I’ve even had a hand in cultivating them. They’ve eased my way, to some degree. Not that it was easy. Not that my hands are clean. But fear is a wonderful motivating tool.”
“Is that a confession?”
Cozone put his wrists together as though waiting for the cuffs. She knew that nothing he said here would be admissible or even helpful, but that didn’t mean she wanted him to stop talking.
“I knew your father,” he said. “We had an understanding.”
“Are you saying he was crooked?”
“I’m not saying anything. I’m explaining to you that I had nothing to do with your father’s death—that we were from the same world, he and I.”
“So you never killed anyone from Flushing?”
“Oh, I wouldn’t say that.”
“So what exactly are you saying?”
“Over the years, you have caused several of my enterprises to, let us say, interrupt services.”
She had busted the heads of any “enterprise” even rumored to be connected to Cozone. She had, no doubt, cost Cozone money.
“Are you trying to make a point?” Kat asked.
“I don’t want those days brought back again.”
“So you thought by telling me that you didn’t kill my father, it would all end?”
“Something like that. I thought—or rather I hoped—that we could come to an understanding.”
“An understanding.”
“Yes.”
“Like the one you claimed to have with my father.”
His eyes stayed on the surf, but a smile played with the corner of his lips. “Something like that.”
Kat wasn’t sure how to react to that. “Why now?” she asked.
He lifted his drink and brought it to his lips.
“You could have told me this years ago, if you thought it would lead to”—air quotes—“‘an understanding.’ So why now?”
“Things have changed.”
“In what way?”
“A dear friend has passed away.”
“Monte Leburne?”
Cozone took another sip of his drink. “You’re tough, Kat. I’ll give you that.”
She didn’t bother responding.
“You loved your father dearly, didn’t you?”
“I’m not here to talk about me or my feelings.”
“Fair enough. You asked why I told you this now. It is because Monte Leburne is now dead.”
“But he confessed to the killing.”
“Indeed. He also said that I had nothing to do with it.”
“Right, but he also said you had nothing to do with the other two hits. Are you going to deny those too?”
He turned his head toward her just a little bit. His face hardened. “I’m not here to talk about the other two. Not in any way. Do you understand my meaning?”
She did. He wasn’t
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 33
แคทถามผู้ชายหลายๆ ครั้ง ที่เขาพาเธอ
คนผอมนั่งติดกับเธอแค่ยิ้มและหันปืนไปที่เธอ ผู้ชายขับรถเก็บตาบนถนน จากด้านหลัง เธอจะได้เห็นเป็นอย่างดี โกนหัวและไหล่ขนาดของลูกโบว์ลิ่ง แคท เอาแต่บ่นว่าพวกเขาจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะได้รับมี พวกเขาคือใคร ?
ชายร่างผอมนั่งติดกับเธอเอาแต่ยิ้ม
นั่งสิ้นสุดขึ้นเป็นสั้น พวกเขาเพิ่งผ่านศูนย์ของน้ำโรงสีเมื่อเงิน Mercedes veered ทางซ้ายบน ดาวิดส์ เลน มุ่งหน้าไปทะเล พวกเขาปิดลง ฮาลซี่ เลน ละแวกที่
แคทตอนนี้เลยคิดว่า ที่พวกเขามุ่งหน้าไป
รถชะลอความเร็วอดีตมหาศาลทรัพย์ปิดโดยมีผนังแข็งของพุ่มไม้สูง รั้วกำแพงยาวหลายร้อยเมตรก่อนที่จะถูกขัดจังหวะโดยไดรฟ์การป้องกันโดยประตูสนิททึบแสง ชายในชุดสูทสีดำกับแว่นกันแดด กับหูฟัง , พูดลงในไมโครโฟนแขน
ประตูเปิดและเงินเมอร์ดึงไดรฟ์สู่กิ่งก้านสาขา Gatsby รูปแบบหินคฤหาสน์ที่มีหลังคากระเบื้องสีแดง เกรโกโรมันสีขาวรูปปั้นและ Cypress ต้นไม้เรียงรายไดรฟ์ โรงแรมเด่นรอบสระสูงพ่นน้ำพุ
ยิ้มบางคนกล่าวว่า , " ถ้าคุณนะคะ "
แคทออกมาบนด้านหนึ่งของรถ ยิ้มๆ เธอจ้องมองไปที่คฤหาสน์นี้จากยุคอื่นเธอได้เห็นภาพถ่ายเก่ามัน นักอุตสาหกรรมผู้มั่งคั่งที่ชื่อ ริชาร์ด เ เฟอร์แนนได้สร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1930 . ครอบครัวของเขาได้เก็บไว้จนถึงประมาณสิบปีมาแล้ว เมื่อเจ้าของปัจจุบันซื้อมัน ความกล้า และ ถ้าข่าวลือเป็นจริง ใช้เงิน 10 ล้านดอลลาร์ต่อปี ๒๕๓๐ .
" ยกแขนด้วยค่ะ
"เธอปฏิบัติตามในขณะที่อีกมืดเหมาะกับผู้ชายในแว่นตากันแดดค้นตัวเธอด้วยความกระตือรือร้นมาก แคทเกือบขอเพนนิซิลินยิง ยิ้มแล้วถ่ายปืนของเธอและโทรศัพท์ของเธอ ดังนั้นไม่มีอะไรให้ค้นหา สมัยก่อน พ่อของเธอมักจะพกปืนสำรองในรองเท้าของเขา แคทมักจะถกเถียงกันมาเหมือนกัน แต่เขาก็ต้องเจอมันแน่เมื่อเขาเสร็จ ( และก็สูบบุหรี่ สำหรับการร้องไห้ออกมาดัง ๆ ) เขาพยักหน้าไปทางยิ้ม
ยิ้มบอกว่า " เชิญทางนี้ครับ "
เขามุ่งหน้าผ่านสวนที่เขียวชอุ่ม ที่ดูเหมือนจะออกตรงของนิตยสารมันวาวสูง ซึ่ง แคทคิดว่ามันอาจเป็น ทะเลที่แผ่ออกมาในด้านหน้าของพวกเขาตอนนี้ เหมือนกับว่ามันได้รวบรวมคำสั่งสำหรับโปสการ์ด ยิงแคท ได้กลิ่นอากาศเกลือ .
" สวัสดีครับ แคท "
เขารอเธออยู่ บนชานบ้านที่มีการหุ้มไม้สักเฟอร์นิเจอร์ เขาใส่ชุดสีขาวด้วยเข็มขัดเสื้อผ้า นี้อาจจะมองผ่าน กับหนุ่ม ก็สร้างคน เมื่อหมอบหย่อนยานชายในอายุเจ็ดสิบของเขามันเกือบอนาจาร กระดุมเสื้อตึงกับเขาท้อง คือ ปุ่มที่ไม่ได้ก็ยกเลิกได้เผยให้เห็นเส้นผมที่หน้าอกนานพอที่เหล็กดัด . เขาสวมแหวนทองที่นิ้วกระปุกหลุก เขาให้เต็มหัวผมทรายหรือผมปลอมที่ยิ่งใหญ่ มันก็ยากที่จะบอกได้ว่า
" แล้วเราก็ได้พบกัน " เขากล่าว .
แคท ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนอง หลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้ หลังจากที่ได้อ่านและหลงใหลและเกลียดชังและสมควรได้รับ demonizing วิลลี่ cozone ก็ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ
" ฉันพนันได้เลยว่าคุณภาพวันนี้มานานแล้ว " cozone กล่าวกับเธอ
" ฉันได้ "
cozone กระจาย แขนไปทางมหาสมุทร " มันมีอะไรแบบนี้ "
" ไม่ " แคทพูด " คุณถูกใส่กุญแจมือ "
เขาหัวเราะเยาะว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องตลกในชีวิตของเขา บันทึกชายร่างผอมยืนอยู่ข้างๆ เธอ มือก็พับเก็บ เขาไม่หัวเราะ เขาก็ยิ้ม หนึ่งเคล็ดลับม้า
" คุณสามารถออกจากเรา เลสลี่ เลสลี่ ทำ "
ยิ้มครึ่งคำนับและเดินจากไป
" คุณสนใจที่จะนั่ง ? " cozone ถาม
" ไม่ "
" แล้วชามะนาวหรือน้ำมะนาว " เขาหยิบแก้วของตัวเอง " ผมมีอาร์โนลด์ พาล์มเมอร์ คุณรู้มั้ยว่ามันคืออะไร "
" ฉันรับค่ะ "
" คุณชอบอันไหน ? "
" ไม่ " แคทพูด " ไม่ต้องใส่จุดที่ดีเกินไปในนี้แต่มันผิดกฎหมายที่จะลักพาตัวคนเล็งปืนใส่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจ "
" กรุณา " cozone กล่าว " อย่าเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อย . เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ "
" ฉันฟังอยู่ "
" คุณแน่ใจว่าคุณจะไม่นั่งเหรอ "
" คุณต้องการอะไร คุณ cozone ? "
เขาจิบเครื่องดื่ม เฝ้าดูเธออยู่ตลอดเวลา " บางทีนี่อาจเป็นความผิดพลาด "
แคทบอกว่าไม่มีอะไรเขาเริ่มเดินห่างออกไป " ผมจะส่งคุณกลับไปที่เลสลี่รถยนต์ของคุณ ขอโทษด้วยครับ "
" ฉันจับคุณ "
cozone โบกมือในทิศทาง " โอ้ แคท ผมจะโทรหาคุณ แคท ฉันตีไกลแข็งกว่าค่าใช้จ่าย ฉันสามารถผลิตโหลพยานจะพิสูจน์ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันสามารถสร้างการเฝ้าระวังวิดีโอแสดงคุณไม่เคยมาที่นี่เลย อย่ามัวเสียเวลาเล่นเกม"
" ไปสองวิธี " แคทพูด
" ความหมาย "
" หมายความว่า อย่าให้ผมต้องส่งคุณกลับ ' เลสลี่ตาย คุณพาฉันมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่มันเป็น . "
cozone ชอบแบบนั้น เขาก้าวเข้าหาเธอ ตาของเขาเป็นสีฟ้าอ่อนที่อย่างใด เขายังคงดูเป็นสีดำ " คุณเป็นคนก่อปัญหาขึ้นมาตรวจสอบปัจจุบันของคุณ "
" การสอบสวนไม่ได้ในปัจจุบัน "
" ดีมาก พ่อของเธอตายไปนานแล้ว "
" นายฆ่าเขา ? "
" ถ้าฉันทำ อะไรทำให้คุณคิดว่า ฉันจะปล่อยให้นายมีชีวิตรอดไปจากที่นี่ "
แคทรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับ cozone ของเขาวันเกิด , ประวัติครอบครัว , บันทึกการจับกุม , ที่อยู่อาศัยของเขา ( เช่นนี้ ) จากการศึกษาข้อมูลของเขาแต่มันก็มักจะแตกต่างกันเมื่อคุณเห็นใครบางคนในคนเป็นครั้งแรก เธอจ้องดวงตาสีฟ้าของเขา เธอนึกถึงหนังสยองขวัญที่ดวงตาคู่นั้นได้เห็นของพวกเขาบวกกว่าเจ็ดสิบปี แล้ว ในความรู้สึก ที่สยองขวัญที่ไม่เคยถึงเลย
" ทุกคน " เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีบนเบื่อ " ฉันจะยิงเธอตรงนี้ ผมมีเรือหลายเราอาจจะทิ้งคุณไปในทะเล ใช่ค่ะ คุณตำรวจที่เพื่อนของคุณจะค้นหายาก แต่เราทั้งคู่ก็รู้ว่าพวกเขาจะเจออะไร "
แคทพยายามที่จะไม่กลืน " เธอไม่ได้พาฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าฉัน . "
" คุณจะแน่ใจได้ยังไง "
" เพราะฉันยังหายใจอยู่ "
cozone ยิ้มให้แบบนั้น เขามีขนาดเล็กตรึงฟันที่เหมือน chiclets ผุ .ใบหน้าของเขาเป็นชนิดเรียบนั้นแสดงให้เห็นว่าเปลือกเคมีหรือโบท็อกซ์ " มาดูกันว่าเราคุยกันไปก่อนดีไหม "
เขาล้มป่วยลงหุ้มไม้สักและตบที่นั่งข้างๆเขา
" นั่ง "
เธอไม่สั่นผ่านเธอ เธอได้กลิ่นน้ำหอมของเขาบางอย่าง cloying และสุดเหวี่ยงที่มีศักยภาพ สองเก้าอี้เผชิญทะเลมากกว่ากัน สักครู่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่มองออกไปที่ปั่นท่อง
" พายุกำลังจะมา " เขากล่าว .
" ลางร้าย " แคทพูด ชอบประชดและล้มสั้นไปหน่อย
" ถาม แคท "
เธอ
" คุณบอกว่าไม่มีอะไร รอมาเกือบยี่สิบปี งั้นนี่คือโอกาสของคุณ ถามฉัน "
เธอหันมองหน้าเขา " ท่านพ่อฆ่า "
"
" ไม่เขาเอาแต่จ้องมองเขาในน้ำ
" ฉันควรจะเชื่อคุณ "
" คุณรู้จักผมจากบ้านเก่า "
" ครับ ฟาร์ริงตันถนนใกล้ล้างรถ นายฆ่าเด็ก ตอนอยู่ ป. 5 "
เขาส่ายหน้า " ขอฉันแบ่งปันความลับกับคุณ "
" เชิญเลยค่ะ "
" เรื่องที่ฉันและค้อนเป็นตำนานเมือง "
" ผมได้คุยกับคนที่น้องไปโรงเรียนกับคุณ "
" ไม่จริงครับ " เขากล่าว " ทำไมฉันต้องโกหกนายด้วยล่ะ ? ผมชอบตำนาน ผมมีส่วนในการปลูกฝังพวกเขา พวกเขาได้ปลดเปลื้องไป บางระดับ มันก็ง่าย ไม่ได้ว่าผมบริสุทธิ์ แต่ความกลัวเป็นแรงจูงใจที่ยอดเยี่ยมเครื่องมือ . "
" คือคำสารภาพ "
cozone ใส่ข้อมือด้วยกันราวกับรอกุญแจมือ เธอรู้ว่าอะไร เขาบอกว่าที่นี่จะยอมรับได้หรือเป็นประโยชน์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เธออยากให้เขาหยุดพูด
" ผมรู้ว่าพ่อของคุณ " เขากล่าว " เราเข้าใจ "
" เธอว่าเขาทุจริต "
" ผมไม่พูดอะไรเลยฉันอธิบายให้คุณว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของพ่อเธอที่เราจากโลกใบเดียวกัน เขาและฉัน "
" แล้วคุณไม่เคยฆ่าใคร จาก ฟลัชชิง ? "
" ผมคงไม่พูดว่า "
" แล้วคุณจะพูดอะไรกันแน่ ? "
" กว่าปี คุณมีสาเหตุหลายขององค์กรเพื่อให้เราพูดขัดจังหวะ "
เธอจับหัวของใด ๆ " องค์กร " แม้แต่ข่าวลือที่จะเชื่อมต่อกับ cozone . เธอไม่มีข้อสงสัยค่าใช้จ่าย cozone เงิน
" คุณกำลังพยายามที่จะทำให้จุด ? " แคทถาม
" ผมไม่อยากให้วันเหล่านั้นกลับมาอีก "
" คุณคิดว่า โดยบอกว่า คุณไม่ได้ฆ่าพ่อฉัน เรื่องทั้งหมดจะจบลง ? "
" อะไรประมาณนั้นฉันคิดว่าหรือไม่ฉันหวังว่าพวกเราสามารถปรับความเข้าใจกัน "
" ความเข้าใจ "
" ค่ะ "
" เหมือนที่คุณอ้างว่ามีกับพ่อ "
ตาของเขายืนอยู่บนกระดานโต้คลื่น แต่ยิ้มเล่นกับมุมของริมฝีปากของเขา " อย่างนั้น "
แคท ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนองกับมัน " ทำไมตอนนี้ ? " เธอถาม
เขายกดื่มของเขาและนำมันกับริมฝีปากของเขา . . . . . .
" คุณอาจจะบอกว่า ปีที่แล้ว ถ้าคุณคิดว่า มันจะนำไปสู่ " - เครื่องราคา - " 'an ความเข้าใจ ' แล้วทำไมตอนนี้ ? "
" สิ่งมีการเปลี่ยนแปลง "
" แล้ว ? "
" เพื่อนที่รักได้จากไป "
" มอน leburne ? "
cozone เอาอีกจิบเครื่องดื่ม . " คุณไม่เหนียว แคท ฉันจะให้คุณ "
เธอไม่ได้รบกวนตอบ
" คุณรักพ่อมากไม่ใช่เหรอ "
" ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเกี่ยวกับฉัน หรือ ความรู้สึกของฉัน . "
" ยุติธรรมพอ เธอถามว่าทำไมฉันบอกคุณตอนนี้ มันเป็นเพราะ มอนเต leburne แล้ว "
" แต่เขาสารภาพว่าฆ่า . "
" จริงๆ เขายังกล่าวว่า ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย "
" ใช่ แต่เขาก็บอกว่า ไม่ได้ทำอะไรกับอีกสองที คุณจะปฏิเสธพวกนั้นด้วย ? "
เขาหันศีรษะของเขาที่มีต่อเธอแค่นิดหน่อย ใบหน้าของเขาที่แข็งตัว " ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยเรื่องอื่น ๆสอง ไม่ได้ในทางใด ๆ เธอเข้าใจความหมายของฉันไหม ? "
เธอ เขาไม่ได้
แคทถามผู้ชายหลายๆ ครั้ง ที่เขาพาเธอ
คนผอมนั่งติดกับเธอแค่ยิ้มและหันปืนไปที่เธอ ผู้ชายขับรถเก็บตาบนถนน จากด้านหลัง เธอจะได้เห็นเป็นอย่างดี โกนหัวและไหล่ขนาดของลูกโบว์ลิ่ง แคท เอาแต่บ่นว่าพวกเขาจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะได้รับมี พวกเขาคือใคร ?
ชายร่างผอมนั่งติดกับเธอเอาแต่ยิ้ม
นั่งสิ้นสุดขึ้นเป็นสั้น พวกเขาเพิ่งผ่านศูนย์ของน้ำโรงสีเมื่อเงิน Mercedes veered ทางซ้ายบน ดาวิดส์ เลน มุ่งหน้าไปทะเล พวกเขาปิดลง ฮาลซี่ เลน ละแวกที่
แคทตอนนี้เลยคิดว่า ที่พวกเขามุ่งหน้าไป
รถชะลอความเร็วอดีตมหาศาลทรัพย์ปิดโดยมีผนังแข็งของพุ่มไม้สูง รั้วกำแพงยาวหลายร้อยเมตรก่อนที่จะถูกขัดจังหวะโดยไดรฟ์การป้องกันโดยประตูสนิททึบแสง ชายในชุดสูทสีดำกับแว่นกันแดด กับหูฟัง , พูดลงในไมโครโฟนแขน
ประตูเปิดและเงินเมอร์ดึงไดรฟ์สู่กิ่งก้านสาขา Gatsby รูปแบบหินคฤหาสน์ที่มีหลังคากระเบื้องสีแดง เกรโกโรมันสีขาวรูปปั้นและ Cypress ต้นไม้เรียงรายไดรฟ์ โรงแรมเด่นรอบสระสูงพ่นน้ำพุ
ยิ้มบางคนกล่าวว่า , " ถ้าคุณนะคะ "
แคทออกมาบนด้านหนึ่งของรถ ยิ้มๆ เธอจ้องมองไปที่คฤหาสน์นี้จากยุคอื่นเธอได้เห็นภาพถ่ายเก่ามัน นักอุตสาหกรรมผู้มั่งคั่งที่ชื่อ ริชาร์ด เ เฟอร์แนนได้สร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1930 . ครอบครัวของเขาได้เก็บไว้จนถึงประมาณสิบปีมาแล้ว เมื่อเจ้าของปัจจุบันซื้อมัน ความกล้า และ ถ้าข่าวลือเป็นจริง ใช้เงิน 10 ล้านดอลลาร์ต่อปี ๒๕๓๐ .
" ยกแขนด้วยค่ะ
"เธอปฏิบัติตามในขณะที่อีกมืดเหมาะกับผู้ชายในแว่นตากันแดดค้นตัวเธอด้วยความกระตือรือร้นมาก แคทเกือบขอเพนนิซิลินยิง ยิ้มแล้วถ่ายปืนของเธอและโทรศัพท์ของเธอ ดังนั้นไม่มีอะไรให้ค้นหา สมัยก่อน พ่อของเธอมักจะพกปืนสำรองในรองเท้าของเขา แคทมักจะถกเถียงกันมาเหมือนกัน แต่เขาก็ต้องเจอมันแน่เมื่อเขาเสร็จ ( และก็สูบบุหรี่ สำหรับการร้องไห้ออกมาดัง ๆ ) เขาพยักหน้าไปทางยิ้ม
ยิ้มบอกว่า " เชิญทางนี้ครับ "
เขามุ่งหน้าผ่านสวนที่เขียวชอุ่ม ที่ดูเหมือนจะออกตรงของนิตยสารมันวาวสูง ซึ่ง แคทคิดว่ามันอาจเป็น ทะเลที่แผ่ออกมาในด้านหน้าของพวกเขาตอนนี้ เหมือนกับว่ามันได้รวบรวมคำสั่งสำหรับโปสการ์ด ยิงแคท ได้กลิ่นอากาศเกลือ .
" สวัสดีครับ แคท "
เขารอเธออยู่ บนชานบ้านที่มีการหุ้มไม้สักเฟอร์นิเจอร์ เขาใส่ชุดสีขาวด้วยเข็มขัดเสื้อผ้า นี้อาจจะมองผ่าน กับหนุ่ม ก็สร้างคน เมื่อหมอบหย่อนยานชายในอายุเจ็ดสิบของเขามันเกือบอนาจาร กระดุมเสื้อตึงกับเขาท้อง คือ ปุ่มที่ไม่ได้ก็ยกเลิกได้เผยให้เห็นเส้นผมที่หน้าอกนานพอที่เหล็กดัด . เขาสวมแหวนทองที่นิ้วกระปุกหลุก เขาให้เต็มหัวผมทรายหรือผมปลอมที่ยิ่งใหญ่ มันก็ยากที่จะบอกได้ว่า
" แล้วเราก็ได้พบกัน " เขากล่าว .
แคท ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนอง หลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้ หลังจากที่ได้อ่านและหลงใหลและเกลียดชังและสมควรได้รับ demonizing วิลลี่ cozone ก็ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ
" ฉันพนันได้เลยว่าคุณภาพวันนี้มานานแล้ว " cozone กล่าวกับเธอ
" ฉันได้ "
cozone กระจาย แขนไปทางมหาสมุทร " มันมีอะไรแบบนี้ "
" ไม่ " แคทพูด " คุณถูกใส่กุญแจมือ "
เขาหัวเราะเยาะว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องตลกในชีวิตของเขา บันทึกชายร่างผอมยืนอยู่ข้างๆ เธอ มือก็พับเก็บ เขาไม่หัวเราะ เขาก็ยิ้ม หนึ่งเคล็ดลับม้า
" คุณสามารถออกจากเรา เลสลี่ เลสลี่ ทำ "
ยิ้มครึ่งคำนับและเดินจากไป
" คุณสนใจที่จะนั่ง ? " cozone ถาม
" ไม่ "
" แล้วชามะนาวหรือน้ำมะนาว " เขาหยิบแก้วของตัวเอง " ผมมีอาร์โนลด์ พาล์มเมอร์ คุณรู้มั้ยว่ามันคืออะไร "
" ฉันรับค่ะ "
" คุณชอบอันไหน ? "
" ไม่ " แคทพูด " ไม่ต้องใส่จุดที่ดีเกินไปในนี้แต่มันผิดกฎหมายที่จะลักพาตัวคนเล็งปืนใส่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจ "
" กรุณา " cozone กล่าว " อย่าเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อย . เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ "
" ฉันฟังอยู่ "
" คุณแน่ใจว่าคุณจะไม่นั่งเหรอ "
" คุณต้องการอะไร คุณ cozone ? "
เขาจิบเครื่องดื่ม เฝ้าดูเธออยู่ตลอดเวลา " บางทีนี่อาจเป็นความผิดพลาด "
แคทบอกว่าไม่มีอะไรเขาเริ่มเดินห่างออกไป " ผมจะส่งคุณกลับไปที่เลสลี่รถยนต์ของคุณ ขอโทษด้วยครับ "
" ฉันจับคุณ "
cozone โบกมือในทิศทาง " โอ้ แคท ผมจะโทรหาคุณ แคท ฉันตีไกลแข็งกว่าค่าใช้จ่าย ฉันสามารถผลิตโหลพยานจะพิสูจน์ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันสามารถสร้างการเฝ้าระวังวิดีโอแสดงคุณไม่เคยมาที่นี่เลย อย่ามัวเสียเวลาเล่นเกม"
" ไปสองวิธี " แคทพูด
" ความหมาย "
" หมายความว่า อย่าให้ผมต้องส่งคุณกลับ ' เลสลี่ตาย คุณพาฉันมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่มันเป็น . "
cozone ชอบแบบนั้น เขาก้าวเข้าหาเธอ ตาของเขาเป็นสีฟ้าอ่อนที่อย่างใด เขายังคงดูเป็นสีดำ " คุณเป็นคนก่อปัญหาขึ้นมาตรวจสอบปัจจุบันของคุณ "
" การสอบสวนไม่ได้ในปัจจุบัน "
" ดีมาก พ่อของเธอตายไปนานแล้ว "
" นายฆ่าเขา ? "
" ถ้าฉันทำ อะไรทำให้คุณคิดว่า ฉันจะปล่อยให้นายมีชีวิตรอดไปจากที่นี่ "
แคทรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับ cozone ของเขาวันเกิด , ประวัติครอบครัว , บันทึกการจับกุม , ที่อยู่อาศัยของเขา ( เช่นนี้ ) จากการศึกษาข้อมูลของเขาแต่มันก็มักจะแตกต่างกันเมื่อคุณเห็นใครบางคนในคนเป็นครั้งแรก เธอจ้องดวงตาสีฟ้าของเขา เธอนึกถึงหนังสยองขวัญที่ดวงตาคู่นั้นได้เห็นของพวกเขาบวกกว่าเจ็ดสิบปี แล้ว ในความรู้สึก ที่สยองขวัญที่ไม่เคยถึงเลย
" ทุกคน " เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีบนเบื่อ " ฉันจะยิงเธอตรงนี้ ผมมีเรือหลายเราอาจจะทิ้งคุณไปในทะเล ใช่ค่ะ คุณตำรวจที่เพื่อนของคุณจะค้นหายาก แต่เราทั้งคู่ก็รู้ว่าพวกเขาจะเจออะไร "
แคทพยายามที่จะไม่กลืน " เธอไม่ได้พาฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าฉัน . "
" คุณจะแน่ใจได้ยังไง "
" เพราะฉันยังหายใจอยู่ "
cozone ยิ้มให้แบบนั้น เขามีขนาดเล็กตรึงฟันที่เหมือน chiclets ผุ .ใบหน้าของเขาเป็นชนิดเรียบนั้นแสดงให้เห็นว่าเปลือกเคมีหรือโบท็อกซ์ " มาดูกันว่าเราคุยกันไปก่อนดีไหม "
เขาล้มป่วยลงหุ้มไม้สักและตบที่นั่งข้างๆเขา
" นั่ง "
เธอไม่สั่นผ่านเธอ เธอได้กลิ่นน้ำหอมของเขาบางอย่าง cloying และสุดเหวี่ยงที่มีศักยภาพ สองเก้าอี้เผชิญทะเลมากกว่ากัน สักครู่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่มองออกไปที่ปั่นท่อง
" พายุกำลังจะมา " เขากล่าว .
" ลางร้าย " แคทพูด ชอบประชดและล้มสั้นไปหน่อย
" ถาม แคท "
เธอ
" คุณบอกว่าไม่มีอะไร รอมาเกือบยี่สิบปี งั้นนี่คือโอกาสของคุณ ถามฉัน "
เธอหันมองหน้าเขา " ท่านพ่อฆ่า "
"
" ไม่เขาเอาแต่จ้องมองเขาในน้ำ
" ฉันควรจะเชื่อคุณ "
" คุณรู้จักผมจากบ้านเก่า "
" ครับ ฟาร์ริงตันถนนใกล้ล้างรถ นายฆ่าเด็ก ตอนอยู่ ป. 5 "
เขาส่ายหน้า " ขอฉันแบ่งปันความลับกับคุณ "
" เชิญเลยค่ะ "
" เรื่องที่ฉันและค้อนเป็นตำนานเมือง "
" ผมได้คุยกับคนที่น้องไปโรงเรียนกับคุณ "
" ไม่จริงครับ " เขากล่าว " ทำไมฉันต้องโกหกนายด้วยล่ะ ? ผมชอบตำนาน ผมมีส่วนในการปลูกฝังพวกเขา พวกเขาได้ปลดเปลื้องไป บางระดับ มันก็ง่าย ไม่ได้ว่าผมบริสุทธิ์ แต่ความกลัวเป็นแรงจูงใจที่ยอดเยี่ยมเครื่องมือ . "
" คือคำสารภาพ "
cozone ใส่ข้อมือด้วยกันราวกับรอกุญแจมือ เธอรู้ว่าอะไร เขาบอกว่าที่นี่จะยอมรับได้หรือเป็นประโยชน์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เธออยากให้เขาหยุดพูด
" ผมรู้ว่าพ่อของคุณ " เขากล่าว " เราเข้าใจ "
" เธอว่าเขาทุจริต "
" ผมไม่พูดอะไรเลยฉันอธิบายให้คุณว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของพ่อเธอที่เราจากโลกใบเดียวกัน เขาและฉัน "
" แล้วคุณไม่เคยฆ่าใคร จาก ฟลัชชิง ? "
" ผมคงไม่พูดว่า "
" แล้วคุณจะพูดอะไรกันแน่ ? "
" กว่าปี คุณมีสาเหตุหลายขององค์กรเพื่อให้เราพูดขัดจังหวะ "
เธอจับหัวของใด ๆ " องค์กร " แม้แต่ข่าวลือที่จะเชื่อมต่อกับ cozone . เธอไม่มีข้อสงสัยค่าใช้จ่าย cozone เงิน
" คุณกำลังพยายามที่จะทำให้จุด ? " แคทถาม
" ผมไม่อยากให้วันเหล่านั้นกลับมาอีก "
" คุณคิดว่า โดยบอกว่า คุณไม่ได้ฆ่าพ่อฉัน เรื่องทั้งหมดจะจบลง ? "
" อะไรประมาณนั้นฉันคิดว่าหรือไม่ฉันหวังว่าพวกเราสามารถปรับความเข้าใจกัน "
" ความเข้าใจ "
" ค่ะ "
" เหมือนที่คุณอ้างว่ามีกับพ่อ "
ตาของเขายืนอยู่บนกระดานโต้คลื่น แต่ยิ้มเล่นกับมุมของริมฝีปากของเขา " อย่างนั้น "
แคท ไม่แน่ใจว่าวิธีการตอบสนองกับมัน " ทำไมตอนนี้ ? " เธอถาม
เขายกดื่มของเขาและนำมันกับริมฝีปากของเขา . . . . . .
" คุณอาจจะบอกว่า ปีที่แล้ว ถ้าคุณคิดว่า มันจะนำไปสู่ " - เครื่องราคา - " 'an ความเข้าใจ ' แล้วทำไมตอนนี้ ? "
" สิ่งมีการเปลี่ยนแปลง "
" แล้ว ? "
" เพื่อนที่รักได้จากไป "
" มอน leburne ? "
cozone เอาอีกจิบเครื่องดื่ม . " คุณไม่เหนียว แคท ฉันจะให้คุณ "
เธอไม่ได้รบกวนตอบ
" คุณรักพ่อมากไม่ใช่เหรอ "
" ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเกี่ยวกับฉัน หรือ ความรู้สึกของฉัน . "
" ยุติธรรมพอ เธอถามว่าทำไมฉันบอกคุณตอนนี้ มันเป็นเพราะ มอนเต leburne แล้ว "
" แต่เขาสารภาพว่าฆ่า . "
" จริงๆ เขายังกล่าวว่า ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย "
" ใช่ แต่เขาก็บอกว่า ไม่ได้ทำอะไรกับอีกสองที คุณจะปฏิเสธพวกนั้นด้วย ? "
เขาหันศีรษะของเขาที่มีต่อเธอแค่นิดหน่อย ใบหน้าของเขาที่แข็งตัว " ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยเรื่องอื่น ๆสอง ไม่ได้ในทางใด ๆ เธอเข้าใจความหมายของฉันไหม ? "
เธอ เขาไม่ได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันปิดเสียงโทรศัพท์ขณะที่หลับ
- Finish your movie
- คุณกำลังนอน
- คน
- การใช้คอมพิวเตอร์ในด้านการศึกษานั้น มีทั
- Thus, an increase in time had not a posi
- In fact, yields reached after 105 min an
- Thus, an increase in time had not a posi
- I cannot eliminate my deep feeling!!!
- Finish your movie
- Evaluation of Somaclonal Variation in Ca
- Thus, an increase in time had not a posi
- สับสน. พูดอะไรตรงๆได้ไหม
- แข็งแกร่ง
- บางครั้งสิ่งที่สวยงามอาจไม่ได้สวยงามอย่า
- The chemical indices were determined by
- every story had an eng...
- unlocked permanently
- ชุดกำหนดตำแหน่ง
- ไม่เป็นไร ฉันอยู่คนเดียวได้ ขอบคุณ
- เพราะเป็นสถานที่ที่สวยงามเหมาะสำหรับการพ
- - 23.13 น.คุณรัชชานนท์เจ้าหน้าที่ CMS แจ
- surgery
- what kind of treat baby ?
