As Van Gogh’s masterpiece is reunit

As Van Gogh’s masterpiece is reunited with its twin in a National Gallery exhibition, Martin Gayford asks why the ‘Sunflowers’ still dazzle us

For nearly a century, Sunflowers by Vincent van Gogh has been among the paintings most loved by the British public. According to Martin Bailey in his excellent book on the subject, The Sunflowers are Mine, the patch of floor in front of it “gets more scuffed” than that in front of any other work in the National Gallery, and its postcard outsells all others in the bookshop. Mrs Thatcher, displaying more enthusiasm than botanical precision on a visit to the museum, demanded to be shown “Van Gogh’s Chrysanthemums”, (and no curator dared correct her).

From today, there will be even more visitors’ feet on that much-used area of flooring, because the National Gallery’s Sunflowers is going to be reunited with another version of the same composition painted by Van Gogh a few months later, in what promises to be a remarkable exercise in artistic compare and contrast.

For, although the National Gallery’s picture is, in general estimation, the most important, daring and beautiful of Van Gogh’s Sunflowers it is by no means the only one. The artist, who lived from 1853 to 1890, tackled the theme on numerous occasions.

ADVERTISEMENT

The flower that turns its bloom towards the sun has a long history as a symbol – of the Christian soul, among other things. In Britain, the sunflower motif was so popular with architects and designers of the Aesthetic movement that it was carved in stone and cast in metalwork that can still be seen across the city today. Before he became an artist, Van Gogh would have seen the emblem frequently during his early years in 1870s Britain, where he worked (unsuccessfully) as an art dealer, junior prep school master and lay preacher.

READ: Dale Chihuly's glass menagerie

It was in 1887. however, by which time Van Gogh was living in Paris – and discovering the palette of the French Impressionists – that he first painted the flowers himself. Around a year later, living alone and isolated in Arles, he returned to the subject.

From the moment of his arrival in Provence on February 20, Van Gogh’s art moved forward at a furious pace. The fields of ripe wheat which he painted in June and July were magnificent. But the most extraordinary pictures he produced in that summer were the Sunflowers.

Van Gogh embarked on these on Monday, August 20, temporarily forced to work indoors by a Mistral wind which, he complained, blew over his canvas and easel when he painted outdoors. By August 26, he had finished four sunflower pictures – which in itself is a token of the dangerous velocity at which he was moving at that point, painting at warp speed.

That quartet of sunflower pictures itself shows a startling evolution in forcefulness and daring. The first, of three blooms in a green-glazed vase against a turquoise backdrop, was brilliant in colour but relatively conventional in its naturalism. The next, with six yellow flowers backed by rich royal blue, was more audacious (this was destroyed in a bombing raid on Japan in the Second World War).

It was the last two in the sequence with which the artist himself was most pleased, and signed. One of these, now in Munich, arrayed 14 sunflowers in a yellow pot against a complementary blue-green wall. But the final one, the National Gallery picture, was the boldest of all, because it depicted yellow flowers in a yellow jug against a yellow wall – a symphony in ochres, golds and shades of corn.

At one point, Van Gogh planned to paint 12 sunflower pictures to hang on the walls of his dwelling (the Yellow House). But the weather improved, and – characteristically – he raced off on another idea. His satisfaction with the last two of the four August Sunflower pictures was shown, however, by the fact that when Gauguin finally arrived for a short, fraught stay with Van Gogh in Arles – the most famous house-share in art history – those were among the paintings hung in the place of honour on his bedroom walls. In late November and early December, Gauguin painted a portrait of Van Gogh, portraying him at work before a bouquet of blooms, as The Painter of Sunflowers.

Within weeks of his abrupt departure from Arles following the ear-cutting episode, Gauguin wrote asking to be given the National Gallery picture of the 15 blooms, yellow on yellow. It was probably this request that prompted Van Gogh to paint copies of both the yellow-on-blue-green and yellow-on-yellow Sunflowers. It is one of the latter, now owned by the Van Gogh Museum, Amsterdam that is going to come to London.

In the yellow-on-yellow Sunflowers, Gauguin chose one of the most shockingly innovative pictures then in existence. He quoted a fellow painter exclaiming about Van Gogh’s work: “Merde! Everything is yellow! I don’t know what painting is any more!” Looking back on his work of 1888, Van Gogh felt it was characterised by a “high yellow note”, by which he meant both the bright colour and also the manic mental moods he had experienced while painting.

At an exhibition in Brussels in January 1890 a Belgian artist threatened to withdraw his own pictures as he did not wish “to find himself in the same room as the laughable pot of sunflowers by Mr Vincent”. He called Van Gogh, who was at that point in an asylum at St Remy, “an ignoramus and a charlatan”, whereupon Vincent’s friend Toulouse-Lautrec challenged him to a duel. Bloodshed was averted with difficulty.

The Sunflowers continued to cause outrage into the 20th century. When the epoch-making exhibition Manet and the Post-Impressionists opened in London in November 1910, it contained not one, but two of the Sunflowers. This was the first real exposure of the British public to modern art, and Van Gogh’s flowers were one of the targets of a vintage explosion of philistinism.

The critic of the Morning Post complained that Van Gogh was a lunatic, and his work of interest only to “the student of pathology”. But the Sunflowers were a revelation to some viewers. A decade later, the writer Katherine Mansfield described seeing a Van Gogh picture at the exhibition of “yellow flowers – brimming with sun in a pot”. Those blooms “lived with me afterwards”, and still did, “I can smell them as I write.”

Mansfield’s sensibility was more powerful than her botanical accuracy (sunflowers do not really have a scent). But she was not alone in her reaction. The Bloomsbury critic Desmond MacCarthy, secretary of the exhibition, would lead visitors up to Sunflowers, “and say, ‘There!’ ” Then, after a pause for the picture to make its impression, he would add, “Did you ever see a still-life picture with one tenth of the energy in it that has?”

A young enthusiast for new art named Harold “Jim” Ede (1895-1990), who later founded Kettle’s Yard in Cambridge, did much to ensure that Van Gogh’s greatest Sunflowers eventually came to London. In 1923, Ede, then working at the National Gallery, Millbank – subsequently renamed the Tate Gallery – travelled to the Netherlands. After the death of Vincent in 1890 followed by that of his brother, Theo, early the next year, almost all Van Gogh’s works and the bulk of his correspondence had ended up in the possession of Theo’s widow, Jo Bonger.

Ede saw many masterpieces in Bonger’s Amsterdam apartment. But, he wrote to Bonger from his hotel, “What touches me most directly are the golden sunflowers.” He asked if she might sell the picture, “to be exhibited at the fountainhead of England’s art”. She replied insisting the picture would always stay in the family.

However, the next year, after further pleas, Bonger unexpectedly gave in. She had felt she could not bear to part with this painting, but in the end decided to make the sacrifice. Even more surprisingly, she parted not with Vincent’s copy but with the original of August 1888. “No picture,” she wrote, “would represent Vincent in your famous Gallery in a more worthy manner than the Sunflowers.” She added that, “He himself, le Peintre des Tournesols” — “the Painter of Sunflowers”, as Gauguin had called him – “would have liked it to be there”.

Certainly, they seemed to belong, and quickly became a touchstone in British culture. In 1925, a year after they entered the National collection, D H Lawrence began his essay ‘Morality and the Novel’, by taking Sunflowers as an example of everything a work of art should do, that is, reveal the relation between man and his circumambient universe, in the living moment. In the painting, Lawrence argued, Vincent had captured “the vivid relationship between himself as a man, and the sunflower as a sunflower, at that quick moment of time”.

The Sunflowers stood for light and energy against the dinginess of the north. David Hockney – a sun-seeking artist whose vivid palette owes much to Van Gogh – painted his own sunflowers in tribute to Van Gogh. So too did another, the Kitchen Sink School artist John Bratby, whose gigantic woodcut of a single sunflower hung in my school dining hall.

True, the Sunflowers also became a bit of a cliché. When Charles Ryder, the hero of Evelyn Waugh’s Brideshead Revisited (1945), arrived as an undergraduate at Oxford in the Twenties, on his first afternoon he decorated his college room. “I proudly hung a reproduction of Van Gogh’s Sunflowers over the fire and set up a screen, painted by Roger Fry with a Provencal landscape.” Later, after Ryder meets Sebastian Flyte and develops what Waugh and his circle felt was a more sophisticated taste for Pre-Raphaelite art, the Van Gogh print and Roger Fry screen are quietly taken down.

But Sunflowers – and for that matter Fry’s Bloomsbury modernism – easily survived cycles of fashion and even its own enormous familiarity.

For many people in pre- and post-war Britain, the painting came to stand for something positive and optimistic. Katherine Mansfield not

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นตู้เซฟชิ้นเอกเป็นทูลของคู่ในนิทรรศการหอศิลป์แห่งชาติ มาร์ติน Gayford ถามทำไม 'ทานตะวัน' ยังคงทำให้ตาพร่าเราสำหรับเกือบศตวรรษ ทานตะวันโดย Vincent ตู้เซฟได้ในภาพสุดรักของประชาชนชาวอังกฤษ ตามมาร์ติน Bailey ในหนังสือยอดเยี่ยมของเขาในเรื่อง ทานตะวันเหมือง แพทช์ของชั้นในด้านหน้าของมัน "ได้รับมาก scuffed" กว่าของอื่น ๆ ที่อยู่ด้านหน้าทำงานในหอศิลป์แห่งชาติ และโปสการ์ดของ outsells อื่น ๆ ทั้งหมดใน bookshop จะ นาง Thatcher แสดงความกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าความแม่นยำพฤกษศาสตร์เกี่ยวกับการเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ ต้องการเพื่อแสดง "ตู้เซฟ Chrysanthemums", (และภัณฑารักษ์ไม่กล้าแก้ไขเธอ)จากวันนี้ จะมียิ่งนักฟุตบนพื้นที่ของพื้น ที่ใช้มากเนื่องจากทานตะวันของหอศิลป์แห่งชาติจะไปทูลกับองค์ประกอบเดียวกันที่วาด โดยตู้เซฟกี่เดือนรุ่นอื่น ในสัญญาใดจะ โดดเด่นที่ออกกำลังกายเปรียบเทียบศิลปะและความคมชัดแม้ว่ารูปภาพของหอศิลป์แห่งชาติ โดยทั่วไป การประเมิน สำคัญ อาจหาญ และสวยงามทานตะวันตู้เซฟได้ไม่ได้เดียว ศิลปิน ผู้อาศัยจาก 1853 เพื่อ 1890 สำหรับชุดรูปแบบในโอกาสมากมายโฆษณาดอกไม้ที่จะบานของไปทางดวงอาทิตย์มีประวัติยาวนาน เป็นสัญลักษณ์– ของจิต วิญญาณคริสเตียน ต่าง ๆ ในสหราชอาณาจักร แปลนทานตะวันได้รับความนิยมกับสถาปนิกและนักออกแบบของการเคลื่อนไหวความงามที่ถูกแกะสลักในหิน และหล่อใน metalwork ที่สามารถยังมองเห็นทั่วเมืองวันนี้ ก่อนที่จะเป็นศิลปิน ตู้เซฟจะได้เห็นตราบ่อย ๆ ในช่วงปีแรก ๆ ของเขาในสหราชอาณาจักร 1870s ที่เขาทำงาน (ประสบความสำเร็จ) เป็นตัวแทนจำหน่ายศิลปะ จูเนียร์เตรียมโรงเรียนหลัก และตั้งพระวางอ่าน: Dale Chihuly แก้ว menagerieก็ใน 1887 อย่างไรก็ตาม ตามเวลาที่ตู้เซฟอยู่ในปารีส – และค้นพบจาน Impressionists ฝรั่งเศส – ว่า เขาก่อนวาดดอกไม้ที่ตัวเอง รอบปีต่อ อยู่คนเดียว และแยกในอาร์ลส์ เขากลับให้จากช่วงเวลาของการมาของเขาในโปรวองซ์ในวันที่ 20 กุมภาพันธ์ ศิลปะตู้เซฟย้ายไปข้างหน้าในจังหวะที่รุนแรง ฟิลด์ของข้าวสาลีสุกซึ่งเขาวาดในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคมได้สวยงาม แต่ภาพสุดพิเศษเขาผลิตที่ร้อนได้ซันฟลาวเวอร์ตู้เซฟเริ่มต้นด้านบนวันจันทร์ 20 สิงหาคม บังคับการในร่มลมมิสตราลซึ่ง เขาเปด ได้พัดผ่านผืนผ้าใบและขาตั้งของเขาเมื่อเขาทาสีกลางแจ้ง ชั่วคราว โดยที่ 26 สิงหาคม เขาได้เสร็จสิ้นสี่ภาพทานตะวัน – ซึ่งในตัวเองเป็นโทเค็นของความเร็วอันตรายที่ซึ่งเขาถูกย้ายที่จุด ภาพวาดที่แปรปรวนความเร็วที่เสียงของทานตะวันภาพเองแสดงวิวัฒนาการตกใจ forcefulness และกล้าหาญ แรก บลูมส์สามในแจกันเคลือบสีเขียวกับฉากหลังสีฟ้า มีสีสดใส แต่ค่อนข้างปกติใน naturalism มัน ถัดไป ดอกไม้สีเหลืองหกโดยรวยน้ำเงิน ได้ขึ้น audacious (นี้ถูกทำลายใน raid bombing ในญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งสอง)สองสุดท้ายในลำดับที่ศิลปินตัวเองสุดใจ และลงนามได้ หนึ่ง ขณะนี้ในมิวนิค รำใส่เสื้อผ้าทานตะวัน 14 ในหม้อสีเหลืองเขียวกำแพงเสริม แต่อันสุดท้าย ภาพหอศิลป์แห่งชาติ ถูกมาก ทั้งหมดเนื่องจากมันแสดงดอกไม้สีเหลืองในเหยือกสีเหลืองกำแพงสีเหลือง – ซิมโฟนี ochres ทอง และสีข้าวโพดจุดหนึ่ง ตู้เซฟแผนสี 12 ดอกทานตะวันภาพแขวนบนผนังห้องของเขาอยู่อาศัย (บ้านสีเหลือง) แต่อากาศดีขึ้น และ – characteristically – เขา raced ปิดบนความคิดอื่น ความพึงพอใจของเขาสองครั้งล่าสุด 4 สิงหาคมทานตะวันภาพถูกแสดง อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่า เมื่อลโกแก็งสุดท้ายมาแบบสั้น ๆ สำรองห้องพักที่เต็มไป ด้วยตู้เซฟในอาร์ลส์ –แห่งบ้านใช้ร่วมกันในประวัติศาสตร์ศิลปะ – นั้นเป็นระหว่างภาพแขวนบนผนังห้องนอนของเขาเลิศเกียรติ ในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนและช่วงต้นเดือนธันวาคม ลโกแก็งวาดภาพเหมือนของตู้เซฟ ขัดเขาที่ทำงานก่อนช่อบลูมส์ เป็นจิตรกรของทานตะวันภายในสัปดาห์ของเขาออกอย่างทันทีทันใดจากแห่งขั้นตอนตัดหู ลโกแก็งเขียนถามไปให้หอศิลป์แห่งชาติภาพบลูมส์ 15 สีเหลืองบนสีเหลือง อาจมีการร้องขอนี้ที่ทำให้ตู้เซฟสีสำเนาทั้งสีเหลืองบนสีน้ำเงินเขียว และสีเหลืองบนสีเหลืองทานตะวัน มันเป็นหนึ่งหลัง ตอนนี้ เป็นเจ้าของพิพิธภัณฑ์ตู้เซฟ อัมสเตอร์ดัมที่กำลังจะมาถึงลอนดอนในทานตะวันสีเหลืองบนสีเหลือง ลโกแก็งเลือกภาพสุด shockingly นวัตกรรมหนึ่งแล้วในการดำรงอยู่ เขาเสนอราคาเพื่อนจิตรกร exclaiming เกี่ยวกับตู้เซฟงาน: "Merde ทุกอย่างเป็นสีเหลือง ผมไม่ทราบว่าจิตรกรรมมี" มองย้อนกลับในงานของเขาของ 1888 ตู้เซฟรู้สึกถูกรนี "สูงเหลืองหมายเหตุ" ซึ่งเขาหมายถึง ทั้งสีสดใส และอารมณ์จิตใจคลั่งไคล้เขามีประสบการณ์ในขณะที่วาดที่มีการจัดนิทรรศการในบรัสเซลส์ใน 1890 มกราคม ศิลปินเบลเยียมขู่ถอนภาพของเขาเขาไม่ต้องการ "ในการค้นหาตัวเองในห้องเดียวกันเป็นหม้อ laughable ทานตะวันโดย Vincent นาย" เขาเรียกว่าตู้เซฟ ที่อยู่ที่จุดในการลี้ภัยที่เซนต์ Remy, "ignoramus และ charlatan เป็น" whereupon เพื่อนของ Vincent Toulouse-Lautrec ท้าทายเขาจะปะทะคารม เสียเลือดเนื้อได้ averted ด้วยความยากลำบากทานตะวันที่ยังคงทำให้เกิดการข่มขืนในศตวรรษ 20 เมื่อนิทรรศการ epoch-making Manet และ Post-Impressionists ที่เปิดในลอนดอนในเดือน 1910 พฤศจิกายน มันอยู่ไม่หนึ่ง แต่สองที่ทานตะวัน นี่คือครั้งแรกจริงความเสี่ยงของประชาชนอังกฤษศิลปะสมัยใหม่ และดอกไม้ตู้เซฟถูกเป้าหมายของระเบิดโบราณของ philistinism อย่างใดอย่างหนึ่งนักวิจารณ์ของโพสต์ตอนเช้าแนะนำว่า ตู้เซฟไม่เป็นบ้า และงานของเขาน่าสนใจเท่ากับ "นักเรียนของพยาธิ" แต่ซันฟลาวเวอร์ถูกเปิดเผยให้ผู้ชมบาง ทศวรรษหลัง แคทเธอรีน Mansfield ผู้เขียนอธิบายเห็นภาพตู้เซฟที่จัดแสดง "ดอกไม้สีเหลือง – brimming อาทิตย์ในหม้อ" ผู้ "อยู่กับฉันหลังจากนั้น" บลูมส์ และยัง ไม่ ได้ "ฉันสามารถกลิ่นเหล่านั้นเขียน"อย่างทันของ Mansfield ได้มีประสิทธิภาพมากกว่าความถูกต้องของเธอพฤกษศาสตร์ (ทานตะวันจริง ๆ ได้กลิ่น) แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในปฏิกิริยาของเธอ นักวิจารณ์บลูมส์ MacCarthy เดสม นิทรรศการ เลขานุการจะนำนักท่องเที่ยวถึงซันฟลาวเวอร์ "และ ว่า, ' ' "แล้ว หลังจากหยุดชั่วคราวสำหรับรูปภาพที่ต้องการความประทับใจ เขาจะเพิ่ม, "ไม่คุณเคยเห็นรูปยังคงดำเนินชีวิต ด้วยหนึ่งส่วนสิบของพลังงานในที่มี"คือหนุ่มตัวศิลปะชื่อฮาโรลด์ "จิม" Ede (ปีค.ศ. 1895 เพื่อ-1990), ผู้ก่อตั้งขึ้นบ้านของกาต้มน้ำในเคมบริดจ์ในภายหลัง ไม่มากเพื่อให้แน่ใจว่า ตู้เซฟทานตะวันมากที่สุดก็มาถึงลอนดอน พี่ Ede แล้วทำงานที่หอศิลป์แห่งชาติ Millbank – ต่อมาเปลี่ยนชื่อทะเลสาบ – เดินทางไปเนเธอร์แลนด์ หลังจากการตายของ Vincent ใน 1890 ตาม ด้วยของน้อง ที ต้นปีถัดไป ทำงานเกือบทุกตู้เซฟของ และจำนวนมากของการสื่อสารของเขาได้สิ้นสุดในความครอบครองของของทีแม่ม่าย Jo BongerEde เห็นหลายชิ้นเอกของ Bonger อัมสเตอร์ดัมอพาร์ทเมนท์ แต่ เขาเขียน Bonger จากโรงแรมของเขา, "สิ่งสัมผัสฉันตรงสุด ทานตะวันทอง" เขาถามถ้า เธออาจขายภาพ, "จะถูกจัดแสดงที่ fountainhead ศิลปะของอังกฤษ" เธอตอบ insisting รูปภาพจะอยู่ในครอบครัวเสมออย่างไรก็ตาม ปีถัดไป หลังจากเพิ่มเติม pleas, Bonger โดยไม่คาดคิดให้ใน เธอก็รู้สึกว่า เธออาจไม่หมีส่วนจิตรกรรมนี้ แต่ ในสุดตัดสินใจที่จะทำให้เสียสละ แม้ยิ่งน่าแปลกใจ เธอศึกษาธิการไม่ มีสำเนาของ Vincent แต่ มีต้นฉบับ 1888 สิงหาคม "ไม่มีรูปภาพ ที่เธอเขียน, " จะแทน Vincent ในแกลเลอรี่มีชื่อเสียงมากขึ้นในลักษณะกว่าทานตะวันที่คุ้มค่า " เธอกล่าวเพิ่มเติมว่า "เขาเอง เลอ Peintre des Tournesols" — "นักทานตะวัน" ลโกแก็งก็เรียกเขา – "จะชอบว่าจะมี"แน่นอน พวกเขาดูเหมือนจะเป็น และอย่างรวดเร็วกลายเป็นเกิดประโยชน์ในวัฒนธรรมอังกฤษ ใน 1925 หนึ่งปีหลังจากที่พวกเขาใส่ชุดชาติ ลอว์เรนซ์ H D เริ่มเรียงของเขา 'ศีลธรรมและนวนิยาย' ทานตะวันเป็นตัวอย่างของทุกอย่างด้วย งานศิลปะควรทำอย่าง ไร คือ เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และจักรวาลของเขา circumambient ในขณะที่นั่งเล่น ในจิตรกรรม ลอว์เรนซ์โต้เถียง Vincent จับ "สดใสความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองเป็นมนุษย์ ทานตะวันเป็นทานตะวัน ขณะที่รวดเร็วของเวลา"ทานตะวันที่ยืนสำหรับแสงและพลังงานกับ dinginess ของภาคเหนือ David Hockney –การหาซันศิลปินค้างชำระที่มีสีสดใสมากตู้เซฟ – สีซันฟลาวเวอร์ของเขาเองในส่วยหรือตู้เซฟ ดังนั้นเกินไป ไม่ได้อีก โรงเรียนอ่างครัวศิลปินจอห์น Bratby ภาพพิมพ์แกะไม้ที่มีขนาดใหญ่ของทานตะวันเดียวแขวนในโรงเรียนของฉันเลาจน์จริง ทานตะวันยังกลายเป็น บิตของการ cliché เมื่อไรเดอร์ชาร์ลส์ พระเอกของ Evelyn Waugh Brideshead Revisited (1945), ถึงเป็นระดับปริญญาตรีมีที่ออกซ์ฟอร์ดยี่ ในตอนบ่ายเขาแรก เขาตกแต่งห้องพักวิทยาลัย "ฉันภูมิใจแขวนสืบพันธุ์ทานตะวันตู้เซฟเหนือไฟ และตั้งค่าหน้าจอ วาด โดย Roger ทอด ด้วยภูมิทัศน์ซอสกระเทียม" ภายหลัง หลังจากไรเดอร์ตรง Flyte เซบาสเตียน และพัฒนาอะไรโว และวงของเขารู้สึกว่า มีความซับซ้อนมากขึ้น รสชาติศิลปะ Pre-Raphaelite ตู้เซฟที่พิมพ์ และหน้าจอ Roger ทอดจะเงียบ ๆ มาลงแต่ ทานตะวัน – และที่สำคัญของทอดนี่บลูมส์ – ได้รอดชีวิตวงจรของแฟชั่นและแม้แต่ตนเองคุ้นเคยขนาดมหึมาสำหรับหลาย ๆ คนในสหราชอาณาจักรก่อน และหลังสงคราม ภาพมายืนบางสิ่งบางอย่างในเชิงบวก และในเชิงบวก แคทเธอรีน Mansfield ไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นผลงานชิ้นเอกของฟานก็อกฮ์อยู่กับคู่ในนิทรรศการหอศิลป์แห่งชาติ, มาร์ติน Gayford ถามว่าทำไม 'ทานตะวัน' ยังคงทำให้ตาพร่าเราเป็นเวลาเกือบหนึ่งศตวรรษทานตะวันโดยVincent van Gogh ได้รับในภาพวาดที่รักมากที่สุดโดยประชาชนชาวอังกฤษ ตามที่มาร์ตินเบลีย์ในหนังสือยอดเยี่ยมของเขาในเรื่องที่ดอกทานตะวันเป็นเหมืองแพทช์ของชั้นในด้านหน้าของมัน "ได้รับ scuffed มากขึ้น" กว่าในหน้าของการทำงานอื่น ๆ ในหอศิลป์แห่งชาติและโปสการ์ดของ outsells คนอื่น ๆ ทั้งหมดใน ร้านหนังสือ นางแทตเชอร์แสดงความกระตือรือร้นมากกว่าความแม่นยำพฤกษศาสตร์ในการเข้าชมพิพิธภัณฑ์เรียกร้องที่จะแสดง "ฟานก็อกฮ์เบญจมาศ", (และผู้ปกครองไม่กล้าที่ถูกต้องของเธอ). ตั้งแต่วันนี้จะมีฟุตผู้เข้าชมมากยิ่งขึ้นเมื่อวันที่ much- พื้นที่ที่ใช้ของพื้นเพราะทานตะวันแกลลอรี่แห่งชาติเป็นไปได้กลับมารวมตัวกับรุ่นอื่นขององค์ประกอบเดียวกันวาดโดยแวนโก๊ะไม่กี่เดือนต่อมาในสิ่งที่สัญญาว่าจะเป็นการออกกำลังกายที่โดดเด่นในศิลปะการเปรียบเทียบและความคมชัด. สำหรับแม้ว่าแห่งชาติ แกลลอรี่ภาพเป็นในการประมาณค่าทั่วไปที่สำคัญที่สุดกล้าหาญและความสวยงามของดอกทานตะวันฟานก็อกฮ์มันเป็นโดยไม่มีหมายถึงเพียงคนเดียว . ศิลปินที่อาศัยอยู่ 1853-1890, จัดการรูปแบบในหลายโอกาสโฆษณาดอกไม้บานที่จะเปลี่ยนไปสู่ดวงอาทิตย์ที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานเป็นสัญลักษณ์- จิตวิญญาณของคริสเตียนในสิ่งอื่น ๆ ในสหราชอาณาจักร, เด่นดอกทานตะวันเป็นที่นิยมอย่างมากกับสถาปนิกและนักออกแบบของการเคลื่อนไหวของความงามที่ว่ามันถูกแกะสลักในหินและโยนในโลหะที่ยังคงสามารถมองเห็นได้ทั่วเมืองวันนี้ ก่อนที่เขาจะกลายเป็นศิลปินแวนโก๊ะจะได้เห็นสัญลักษณ์ที่พบบ่อยในช่วงปีแรกของเขาในยุค 1870 ของสหราชอาณาจักรที่เขาทำงาน (แต่ไม่สำเร็จ) ในฐานะที่เป็นพ่อค้างานศิลปะต้นแบบจูเนียร์โรงเรียนเตรียมและวางนักเทศน์. อ่าน: กระจก Dale Chihuly ของสัตว์มันอยู่ใน1887 แต่โดยที่ช่วงเวลาฟานก็อกฮ์เป็นที่อาศัยอยู่ในปารีส - และการค้นพบจานสีของประพันธ์ฝรั่งเศส - ที่แรกที่เขาวาดดอกไม้ของตัวเอง รอบหนึ่งปีต่อมาที่อาศัยอยู่คนเดียวและบางแห่งอาร์ลส์เขากลับไปเรื่อง. จากช่วงเวลาของการมาถึงของเขาในโปรวองซ์ในวันที่ 20 กุมภาพันธ์ศิลปะฟานก็อกฮ์ย้ายไปข้างหน้าที่ก้าวโกรธ ทุ่งข้าวสาลีสุกที่เขาวาดในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคมเป็นที่งดงาม แต่ภาพที่พิเศษที่สุดที่เขาผลิตในช่วงฤดูร้อนที่มีดอกทานตะวัน. Van Gogh ลงมือเหล่านี้ในวันจันทร์ที่ 20 สิงหาคมบังคับชั่วคราวที่จะทำงานในบ้านโดยลม Mistral ซึ่งเขาบ่นพัดไปทั่วผืนผ้าใบและขาของเขาเมื่อเขาวาดกลางแจ้ง โดยวันที่ 26 สิงหาคมเขาได้เสร็จสิ้นสี่ภาพดอกทานตะวัน - ซึ่งในตัวเองเป็นสัญลักษณ์ของความเร็วอันตรายที่เขากำลังจะย้ายไปที่จุดที่เป็นภาพวาดที่แปรปรวนความเร็ว. สี่ของภาพดอกทานตะวันที่ตัวเองแสดงให้เห็นถึงวิวัฒนาการที่น่าตกใจในความกล้าหาญและเข้มแข็ง ครั้งแรกของสามบุปผาในแจกันสีเขียวเคลือบสีฟ้าครามกับฉากหลังที่เป็นสุกใสสี แต่ค่อนข้างธรรมดาในธรรมชาติของมัน ถัดไปหกดอกไม้สีเหลืองได้รับการสนับสนุนจากสีฟ้าที่อุดมไปด้วยพระราชเป็นกล้าหาญมากขึ้น (นี้ถูกทำลายในการโจมตีทิ้งระเบิดในประเทศญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง). มันเป็นสองคนสุดท้ายในลำดับที่ศิลปินเองก็ยินดีมากที่สุด และลงนาม หนึ่งในนั้นขณะนี้อยู่ในมิวนิครบ 14 ดอกทานตะวันในหม้อสีเหลืองกับผนังสีเขียวที่สมบูรณ์ แต่สุดท้ายภาพหอศิลป์แห่งชาติเป็นล้นพ้นของทั้งหมดเพราะภาพดอกไม้สีเหลืองในเหยือกสีเหลืองกับผนังสีเหลือง -. ซิมโฟนีใน ochres, สีทองและสีของข้าวโพดเมื่อถึงจุดหนึ่งแวนโก๊ะวางแผนในการวาด12 ภาพดอกทานตะวันที่จะแขวนบนผนังของที่อยู่อาศัยของเขา (บ้านสีเหลือง) แต่สภาพอากาศดีขึ้นและ - ลักษณะ - เขาวิ่งออกไปในความคิดอีก ความพึงพอใจของเขากับช่วงสองในสี่เดือนสิงหาคมภาพดอกทานตะวันก็แสดงให้เห็น แต่ความจริงที่ว่าเมื่อโกแกงในที่สุดก็มาถึงสำหรับระยะสั้นเข้าพักที่เต็มไปด้วยแวนโก๊ะในอาร์ลส์ - ที่มีชื่อเสียงที่สุดบ้านมีส่วนร่วมในประวัติศาสตร์ศิลปะ - ผู้ที่อยู่ในกลุ่ม ภาพวาดแขวนอยู่ในสถานที่มีเกียรติบนผนังห้องนอนของเขา ในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนและช่วงต้นเดือนธันวาคมโกแกงวาดภาพของแวนโก๊ะจิตรเขาในที่ทำงานก่อนช่อบุปผาเป็นจิตรกรของทานตะวัน. ภายในสัปดาห์ของการเดินทางอย่างกระทันหันของเขาจากอาร์ลส์ต่อไปตอนที่หูตัดโกแกงเขียนขอให้ ได้รับภาพที่หอศิลป์แห่งชาติของ 15 บุปผา, สีเหลืองสีเหลือง มันอาจจะเป็นคำขอนี้ที่ได้รับแจ้งแวนโก๊ะในการวาดสำเนาของทั้งสองสีเหลืองบนสีเขียวและสีเหลืองบนสีเหลืองดอกทานตะวัน มันเป็นหนึ่งของหลังตอนนี้เจ้าของพิพิธภัณฑ์แวนโก๊ะ, อัมสเตอร์ดัมที่กำลังจะมาถึงลอนดอน. ในดอกทานตะวันสีเหลืองบนสีเหลืองโกแกงเลือกหนึ่งในภาพที่ทันสมัยที่สุดแล้วเขย่าขวัญในการดำรงอยู่ เขายกมาเป็นจิตรกรเพื่อนร้องเกี่ยวกับการทำงานของแวนโก๊ะ "ว้า! ทุกอย่างเป็นสีเหลือง! ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็นภาพวาดใด ๆ เพิ่มเติม "มองย้อนกลับไปในการทำงานของเขาในปี 1888 Van Gogh รู้สึกว่ามันก็มีลักษณะเป็น" โน้ตสีเหลืองสูง "โดยที่เขาหมายถึงทั้งสีสดใสและยังอารมณ์จิตคลั่งไคล้เขามี ประสบการณ์ขณะที่ภาพวาด. ในการจัดนิทรรศการในกรุงบรัสเซลส์ในมกราคม 1890 ศิลปินชาวเบลเยียมขู่ว่าจะถอนตัวออกภาพของตัวเองในขณะที่เขาไม่ต้องการ "เพื่อค้นหาตัวเองอยู่ในห้องเดียวกับหม้อบ้องแบ๊วของดอกทานตะวันโดยนายวินเซนต์" เขาเรียกว่าแวนโก๊ะซึ่งเป็นจุดที่อยู่ในโรงพยาบาลที่เซนต์เรมี่ "ซึ่งเป็นคนโง่และคนล่อลวงเป็น" ครั้นแล้วเพื่อนของวินเซนต์ Toulouse-Lautrec ท้าทายให้เขาต่อสู้ การนองเลือดก็หันไปด้วยความยากลำบาก. ทานตะวันอย่างต่อเนื่องที่จะทำให้เกิดความชั่วร้ายเข้ามาในศตวรรษที่ 20 เมื่อนิทรรศการยุคทำมาเนต์และโพสต์ประพันธ์เปิดในกรุงลอนดอนในเดือนพฤศจิกายนปี 1910 มันมีไม่หนึ่ง แต่สองดอกทานตะวัน นี่คือการเปิดรับครั้งแรกของประชาชนชาวอังกฤษกับศิลปะสมัยใหม่และดอกไม้ฟานก็อกฮ์เป็นหนึ่งในเป้าหมายของการระเบิดวินเทจของป่าเถื่อนได้. นักวิจารณ์ของมอร์นิ่งโพสต์บ่นว่าแวนโก๊ะเป็นคนบ้าและการทำงานของเขาที่น่าสนใจเท่านั้น เป็น "นักเรียนของพยาธิวิทยา" แต่ดอกทานตะวันมีการเปิดเผยให้กับผู้ชมบางส่วน ทศวรรษต่อมานักเขียนแคเธอรีนแมนส์ฟิลด์อธิบายได้เห็นภาพที่แวนโก๊ะที่จัดแสดงนิทรรศการของ "ดอกไม้สีเหลือง - เต็มไปด้วยดวงอาทิตย์ในหม้อ" บุปผาบรรดา "อาศัยอยู่กับฉันหลังจากนั้น" และยังได้ "ผมได้กลิ่นพวกเขาที่ผมเขียน." ความรู้สึกของแมนส์ฟิลด์เป็นมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าความถูกต้องทางพฤกษศาสตร์ของเธอ (ดอกทานตะวันไม่ได้จริงๆมีกลิ่น) แต่เธอก็ไม่ได้คนเดียวในการทำปฏิกิริยาของเธอ นักวิจารณ์ Bloomsbury เดสมอนด์ MacCarthy เลขานุการของนิทรรศการจะนำผู้เข้าชมได้ถึงทานตะวัน "และพูดว่า 'มี' "จากนั้นหลังจากที่หยุดชั่วคราวเพื่อให้ได้ภาพที่จะสร้างความประทับใจของเขาจะเพิ่ม" คุณเคยเห็นภาพที่ยังคงมีชีวิตที่มีหนึ่งในสิบของพลังงานในนั้นที่มี? "ผู้ที่ชื่นชอบหนุ่มสำหรับงานศิลปะใหม่ที่ชื่อแฮโรลด์" จิม "Ede (1895-1990) ซึ่งต่อมาได้ก่อตั้งลานกาในเคมบริดจ์ไม่มากเพื่อให้แน่ใจว่าดอกทานตะวันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแวนโก๊ะที่สุดก็มาถึงลอนดอน ในปี 1923, Ede แล้วทำงานอยู่ที่หอศิลป์แห่งชาติ, มิลแบงก์ - ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็นหอศิลป์เทต - เดินทางไปยังประเทศเนเธอร์แลนด์ หลังจากการตายของวินเซนต์ในปี 1890 ตามมาด้วยการที่พี่ชายของเขาธีโอที่ต้นปีหน้าเกือบทุกผลงานของแวนโก๊ะและกลุ่มของจดหมายของเขาได้จบลงในความครอบครองของภรรยาม่ายของธีโอที่โจ Bonger. Ede เห็นผลงานชิ้นเอกอีกมากมายใน Bonger ของอพาร์ทเม้นอัมสเตอร์ดัม แต่เขาเขียนถึง Bonger จากโรงแรมของเขา "สิ่งที่ผมประทับใจมากที่สุดโดยตรงเป็นดอกทานตะวันสีทอง." เขาถามว่าเธออาจจะขายภาพ "ที่จะจัดแสดงที่แหล่งของอังกฤษศิลปะ" เธอตอบยืนยันภาพมักจะอยู่ในครอบครัว. อย่างไรก็ตามในปีหน้าหลังจากอ้อนวอนต่อ Bonger โดยไม่คาดคิดให้ใน. เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับการวาดภาพนี้ แต่ในที่สุดตัดสินใจที่จะทำให้การเสียสละ มากยิ่งขึ้นน่าแปลกใจที่เธอแยกไม่ได้อยู่กับสำเนาของวินเซนต์ แต่เดิมของเดือนสิงหาคม 1888 "ภาพไม่มี" เธอเขียนไว้ว่า "จะเป็นตัวแทนของวินเซนต์ในแกลลอรี่ที่มีชื่อเสียงของคุณในลักษณะที่คุ้มค่ามากขึ้นกว่าดอกทานตะวัน." เธอเสริมว่า "เขา ตัวเอง le Peintre des Tournesols "-" จิตรกรของดอกทานตะวัน "ในขณะที่โกแกงได้เรียกเขาว่า -". จะชอบมันจะมี "แน่นอนพวกเขาดูเหมือนจะเป็นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นมาตรฐานในวัฒนธรรมอังกฤษ ในปี 1925 หนึ่งปีหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในคอลเลกชันแห่งชาติ DH อเรนซ์เริ่มการทดลองของเขา 'คุณธรรมและนวนิยาย' โดยการทานตะวันเป็นตัวอย่างของทุกอย่างงานศิลปะควรทำที่เผยให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และ circumambient ของเขา จักรวาลในช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ ในภาพวาดอเรนซ์ที่ถกเถียงกันอยู่วินเซนต์จับ "ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนระหว่างตัวเขาเป็นคนและเป็นดอกทานตะวันดอกทานตะวันที่ว่าช่วงเวลาที่รวดเร็วของเวลา". ทานตะวันยืนแสงและพลังงานกับ dinginess เหนือ เดวิด Hockney - ศิลปินดวงอาทิตย์ที่กำลังมองหาที่มีจานสีที่สดใสมากที่จะเป็นหนี้แวนโก๊ะ - วาดดอกทานตะวันของตัวเองในการส่งส่วยแวนโก๊ะ อีกคนหนึ่งก็เกินไปศิลปินโรงเรียนอ่างล้างจาน Bratby จอห์นซึ่งแม่พิมพ์ขนาดใหญ่ของดอกทานตะวันเดียวแขวนอยู่ในโรงอาหารโรงเรียนของฉัน. ทรู, ทานตะวันก็กลายเป็นบิตของความคิดโบราณที่ เมื่อชาร์ลส์ไรเดอร์พระเอกของ Evelyn Waugh ของ Brideshead มาเยือน (1945) มาถึงระดับปริญญาตรีที่ Oxford ในกลางที่ในช่วงบ่ายครั้งแรกของเขาที่เขาได้รับการตกแต่งห้องพักที่วิทยาลัยของเขา "ผมภูมิใจที่แขวนสืบพันธุ์ของทานตะวันฟานก็อกฮ์กว่าไฟและการตั้งค่าหน้าจอวาดโดยโรเจอร์ทอดที่มีภูมิทัศน์โปรวองซ์." ต่อมาหลังจากที่ไรเดอร์ได้พบกับเซบาสเตียน Flyte และพัฒนาสิ่งที่ Waugh และวงกลมของเขารู้สึกว่าเป็นรสชาติที่มีความซับซ้อนมากขึ้นสำหรับ ศิลปะก่อนราฟาเอล, พิมพ์แวนโก๊ะและหน้าจอโรเจอร์ทอดจะถูกนำลงอย่างเงียบ ๆ . แต่ดอกทานตะวัน - และสำหรับเรื่องสมัย Bloomsbury ทอดของที่ - ชีวิตรอดได้ง่ายๆรอบของแฟชั่นและแม้กระทั่งความคุ้นเคยมหาศาลของตัวเอง. สำหรับคนจำนวนมากในก่อนและหลัง สงครามของสหราชอาณาจักร, ภาพวาดมายืนสำหรับบางสิ่งบางอย่างในเชิงบวกและมองโลกในแง่ แคเธอรีนแมนส์ฟิลด์ไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นแวนโก๊ะชิ้นเอกเป็น reunited กับแฝดของนิทรรศการในหอศิลป์แห่งชาติ , มาร์ติน gayford ถามว่าทำไม ' ดอกทานตะวัน ' ยังพันลึกเรา

เกือบศตวรรษ , ดอกทานตะวันโดย Vincent van Gogh ได้รับของภาพวาดมากที่สุดรักโดยประชาชนชาวอังกฤษ ตามที่มาร์ตินเบลีย์ในหนังสือที่ยอดเยี่ยมของเขาในเรื่อง ดอกทานตะวันเป็นของฉันแพทช์ของพื้นหน้ามัน " ได้รับเพิ่มเติมกันน้ำ " กว่าในด้านหน้าของงานใด ๆอื่น ๆ ในหอศิลป์แห่งชาติ และ โปสการ์ดของ outsells ผู้อื่นทั้งหมดในร้านหนังสือ นางแทตเชอร์ แสดงความกระตือรือร้นมากกว่าความแม่นยำทางพฤกษศาสตร์ในการเข้าชมพิพิธภัณฑ์ เรียกร้องให้แสดง " ของแวนโก๊ะดอกเบญจมาศ " ( และไม่มีผู้ดูแลกล้าถูกต้องเธอ )

วันนี้จะมีผู้เข้าชมมากขึ้น ' เท้าที่ใช้มากในพื้นที่ของบ้าน เพราะหอศิลป์แห่งชาติของดอกทานตะวันจะรวมตัวกับอีกรุ่นขององค์ประกอบเดียวกันวาดโดยแวนโก๊ะ ไม่กี่เดือนต่อมาในสิ่งที่สัญญาว่าจะเป็นการออกกำลังกายที่โดดเด่นในศิลปะเปรียบเทียบและความคมชัด แม้ว่าชาติ

สำหรับ แกลลอรี่ภาพ ในการประมาณค่าทั่วไปที่สำคัญที่สุด , กล้าหาญและสวยงามของ Van Gogh ทานตะวันมันไม่มีทางได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ศิลปินที่อาศัยอยู่จาก 1850 1890 tackled แนวคิด , ในโอกาสมากมาย

โฆษณา

ดอกไม้ที่บานก็หันไปทางดวงอาทิตย์มีประวัติศาสตร์ยาวนานเป็นสัญลักษณ์ของคริสเตียน และจิตวิญญาณ ในสิ่งอื่น ๆ ในอังกฤษดอกทานตะวันศิลปะจึงเป็นที่นิยมกับสถาปนิกและนักออกแบบของศิลปะการเคลื่อนไหวที่ถูกแกะสลักในหินและโยนในเครื่องโลหะที่ยังสามารถเห็นได้ในเมืองวันนี้ ก่อนที่เขาจะกลายมาเป็นศิลปิน แวนโก๊ะ จะเห็นสัญลักษณ์ที่พบบ่อยในช่วงปีแรกของเขาในยุค 1870 อังกฤษ ที่เค้าทำงานอยู่ ( ยังไม่เสร็จ ) เป็นพ่อค้างานศิลปะ จูเนียร์โรงเรียนต้นแบบและวาง
นักเทศน์
อ่าน : เดล chihuly แก้วโรงละครสัตว์

มันใน 1887 . อย่างไรก็ตาม โดยเวลาที่แวนโก๊ะอยู่ในปารีส–และการค้นพบจานของ Impressionists ฝรั่งเศส–เขาก่อนวาดดอกไม้เอง รอบปี อาศัยอยู่คนเดียว และแยก ใน อาร์ลส์ เขากลับมาที่เรื่อง

จากช่วงเวลาของเขา มาถึง ใน โพรวองซ์ เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ของ Van Gogh ศิลปะย้ายไปข้างหน้าที่ก้าวโกรธ เขตของข้าวสาลีสุกซึ่งเขาวาดในเดือนมิถุนายนและเดือนกรกฎาคมที่งดงาม แต่ที่พิเศษที่สุด ภาพที่เขาผลิตในฤดูร้อนที่ดอกทานตะวัน

แวนโก๊ะเริ่มเหล่านี้ในวันจันทร์ที่ ๒๐ สิงหาคม เป็นการชั่วคราว โดยให้ทำงานในบ้านและลมซึ่งเขาบ่นระเบิดมากกว่าผ้าใบและขาตั้งเมื่อเขาทาสีภายนอกอาคารโดยวันที่ 26 เขาเสร็จสี่ทานตะวันภาพ–ซึ่งในตัวเองเป็นโทเค็นของอันตราย ความเร็วที่เขาย้ายไปที่จุดนั้น ภาพวาดที่แปรปรวนความเร็ว

ที่สี่ของภาพดอกทานตะวันเอง แสดงให้เห็นถึงวิวัฒนาการที่น่าตกใจใน forcefulness และกล้าหาญ . ครั้งแรกของสามบุปผาในกระจกแจกันสีเขียวกับสีฟ้าฉากหลังคือ brilliant สี แต่ค่อนข้างปกติของธรรมชาตินิยม อีกหกดอกสีเหลืองได้รับการสนับสนุนโดยรวย ฟ้าก็กล้ามากขึ้น ( นี้ถูกทำลายในการโจมตีทิ้งระเบิดในญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง )

เป็นสองคนสุดท้ายในลำดับที่ศิลปินเองรู้สึกพอใจมากที่สุด และลงนาม หนึ่งของเหล่านี้อยู่ในมิวนิค