Output refers to learning outcomes,

Output refers to learning outcomes, that is, what learners are able to do as the result of a period of instruction. This might be a targeted level of achievement on a proficiency scale (such as the ACTFL Proficiency Scale) or on a standardized test such as TOEFL, the ability to engage in specific uses of language at a certain level of skill (such as being able to read texts of a certain kind with a specified level of comprehension), familiarity with the differences between two different grammatical items (such as the simple past and the present perfect), or the ability to participate effectively in certain communicative activities (such as using the telephone, taking part in a business meeting, or engaging in casual conversation). Language teaching since the late nineteenth century has seen a change in the intended outputs of learning – from knowledge-based to performance- based outputs. Hence while in Europe in the nineteenth century, foreign language learning was often promoted because of the mental discipline and intellectual development it was believed to develop in learners, in the twentieth century languages were taught for more practical goals. Today, desired learning outputs or outcomes are often described in terms of objectives or in terms of performance, competencies or skills. In simple form the components of curriculum and their relationship can be represented as follows:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์หมายถึงผลการเรียนรู้ คือ อะไรผู้เรียนจะได้ทำเป็นผลของระยะเวลาการเรียนการสอน ซึ่งอาจเป็นระดับเป้าหมายของความสำเร็จ ในระดับวัดระดับ (เช่นสเกลวัดระดับ ACTFL) หรือการทดสอบที่เป็นมาตรฐานเช่น TOEFL ความสามารถในการมีส่วนร่วมในการใช้ภาษาที่ระดับของทักษะ (เช่นความสามารถในการอ่านข้อความของบางชนิด มีความเข้าใจในระดับที่ระบุ) ความคุ้นเคยกับความแตกต่างระหว่างสองรายการหลักไวยากรณ์แตกต่างกัน (เช่นผ่านมาเรียบง่ายและสมบูรณ์แบบปัจจุบัน) เฉพาะ หรือความสามารถในการเข้าร่วมในกิจกรรมบางอย่างสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ (เช่นการใช้โทรศัพท์ การมีส่วนร่วมในธุรกิจการประชุม หรือการมีส่วนร่วมในการสนทนาสบาย ๆ) ภาษาสอนตั้งแต่ช่วงปลายศตวรรษที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในผลการเรียนรู้จากความรู้พื้นฐานเพื่อประสิทธิภาพการทำงาน - ตั้งใจคะแนนผล ดังนั้นในขณะที่ในยุโรปในคริสต์ศตวรรษที่ 19 การเรียนรู้ภาษาต่างประเทศมักจะเลื่อนขั้นจากวินัยจิต และก็เชื่อในการพัฒนาผู้เรียน ในศตวรรษที่ยี่สิบภาษาในการพัฒนาทางปัญญาได้รับการสอนตามเป้าหมายปฏิบัติมากขึ้น วันนี้ ผลการเรียนรู้ที่ต้องการหรือผลที่ได้มักจะอธิบายในแง่ ของวัตถุประสงค์ หรือในแง่ ของประสิทธิภาพ ความสามารถ หรือทักษะ ในฟอร์มอย่างง่าย ส่วนประกอบของหลักสูตรและความสัมพันธ์สามารถแสดงเป็นดังนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอาท์พุทหมายถึงผลการเรียนรู้ที่เป็นสิ่งที่ผู้เรียนสามารถที่จะทำเป็นผลมาจากระยะเวลาการเรียนการสอนที่ นี้อาจจะมีระดับที่กำหนดเป้​​าหมายของความสำเร็จในระดับความสามารถ (เช่น ACTFL ความชำนาญชั่ง) หรือในการทดสอบมาตรฐานเช่น TOEFL, ความสามารถในการมีส่วนร่วมในการใช้งานที่เฉพาะเจาะจงของภาษาในระดับหนึ่งของสกิล (เช่นความสามารถในการ อ่านข้อความของบางชนิดที่มีระดับที่กำหนดของความเข้าใจ) ความคุ้นเคยกับความแตกต่างระหว่างสองรายการไวยากรณ์ที่แตกต่างกัน (เช่นที่ผ่านมาที่เรียบง่ายและสมบูรณ์แบบปัจจุบัน) หรือความสามารถในการมีส่วนร่วมได้อย่างมีประสิทธิภาพในการจัดกิจกรรมการสื่อสารบางอย่าง (เช่นการใช้ โทรศัพท์, การมีส่วนร่วมในการประชุมทางธุรกิจหรือการมีส่วนร่วมในการสนทนาแบบสบาย ๆ ) การเรียนการสอนภาษาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่สิบเก้าได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในผลตั้งใจของการเรียนรู้ - จากความรู้ที่ใช้ในการ performance- ผลตาม ดังนั้นขณะที่ในยุโรปในศตวรรษที่สิบเก้าการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศก็มักจะเลื่อนตำแหน่งเพราะความมีระเบียบวินัยและการพัฒนาจิตปัญญาก็เชื่อในการพัฒนาในผู้เรียนในศตวรรษที่ยี่สิบภาษาได้รับการสอนสำหรับเป้าหมายการปฏิบัติมากขึ้น วันนี้ผลการเรียนรู้ที่ต้องการหรือผลมักจะอธิบายในแง่ของวัตถุประสงค์หรือในแง่ของประสิทธิภาพความสามารถหรือทักษะ ในรูปแบบที่เรียบง่ายส่วนประกอบของหลักสูตรและความสัมพันธ์ของพวกเขาสามารถแสดงได้ดังนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ออก หมายถึง ผลการเรียนรู้ นั่นคือ สิ่งที่ผู้เรียนจะสามารถทำผลของระยะเวลาการสอน นี้อาจจะเป็นเป้าหมายของระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนกับความสามารถระดับ ( เช่นความสามารถใน actfl มาตราส่วน ) หรือในแบบทดสอบมาตรฐาน เช่น TOEFL , ความสามารถในการต่อสู้ โดยเฉพาะการใช้ภาษาในระดับหนึ่งของทักษะ เช่น การได้อ่านข้อความของบางชนิดที่มีกําหนดระดับของความเข้าใจ ) คุ้นเคยกับความแตกต่างระหว่างสองรายการไวยากรณ์ที่แตกต่างกัน ( เช่นกาลอดีตและปัจจุบันที่สมบูรณ์แบบ ) หรือความสามารถในการมีส่วนร่วมในกิจกรรมเพื่อการสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพบางอย่าง ( เช่น การใช้โทรศัพท์ การมีส่วนร่วมในการประชุมทางธุรกิจหรือมีส่วนร่วมในการสนทนาแบบสบาย ๆ ) สอนภาษาตั้งแต่ศตวรรษที่ ๑๙ สาย ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในวัตถุประสงค์ผลผลิตของการเรียนรู้จากการปฏิบัติและฐานความรู้จากเอาท์พุท ดังนั้นในขณะที่ในยุโรปในศตวรรษที่สิบเก้า , การเรียนรู้ภาษาต่างประเทศมักจะถูกเลื่อนเพราะจิตวินัยและพัฒนาปัญญามันถูกเชื่อว่าจะพัฒนาผู้เรียนในศตวรรษที่ยี่สิบภาษาสอนสำหรับเป้าหมายการปฏิบัติมากขึ้น วันนี้เรียนที่ต้องการผลผลิตหรือผลลัพธ์มักจะถูกอธิบายในแง่ของวัตถุประสงค์หรือในแง่ของประสิทธิภาพและสมรรถนะหรือทักษะ ในรูปแบบง่าย ส่วนประกอบของหลักสูตรและความสัมพันธ์ของพวกเขาสามารถแสดงได้ดังนี้