Harlem Renaissance (c. 1918–1930):

Harlem Renaissance (c. 1918–1930): A flowering of African-American literature, art, and music during the 1920s in New York City. W. E. B. DuBois’s The Souls of Black Folk anticipated the movement, which included Alain Locke’s anthology The New Negro, Zora Neale Hurston’s novel Their Eyes Were Watching God, and the poetry of Langston Hughes and Countee Cullen.

Lost Generation (c. 1918–1930s): A term used to describe the generation of writers, many of them soldiers that came to maturity during World War I. Notable members of this group include F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos, and Ernest Hemingway, whose novel The Sun Also Rises embodies the Lost Generation’s sense of disillusionment.

Magic realism (c. 1935–present): A style of writing, popularized by Jorge Luis Borges, Gabriel García Márquez, Günter Grass, and others, that combines realism with moments of dream-like fantasy within a single prose narrative.

Metaphysical poets (c. 1633–1680): A group of 17th-century poets who combined direct language with ingenious images, paradoxes, and conceits. John Donne and Andrew Marvell are the best known poets of this school.

Middle English (c. 1066–1500): The transitional period between Anglo-Saxon and modern English. The cultural upheaval that followed the Norman Conquest of England, in 1066, saw a flowering of secular literature, including ballads, chivalric romances, allegorical poems, and a variety of religious plays. Chaucer’s The Canterbury Tales is the most celebrated work of this period.

Modernism (1890s–1940s): A literary and artistic movement that provided a radical breaks with traditional modes of Western art, thought, religion, social conventions, and morality. Major themes of this period include the attack on notions of hierarchy; experimentation in new forms of narrative, such as stream of consciousness; doubt about the existence of knowable, objective reality; attention to alternative viewpoints and modes of thinking; and self-referentiality as a means of drawing attention to the relationships between artist and audience, and form and content.

•High modernism (1920s): Generally considered the golden age of modernist literature, this period saw the publication of James Joyce’s Ulysses, T. S. Eliot’s The Waste Land, Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway, and Marcel Proust’s In Search of Lost Time.



Naturalism (c. 1865–1900): A literary movement that used detailed realism to suggest that social conditions, heredity, and environment had inescapable force in shaping human character. Leading writers in the movement include Émile Zola, Theodore Dreiser, and Stephen Crane.

Neoclassicism (c. 1660–1798): A literary movement, inspired by the rediscovery of classical works of ancient Greece and Rome that emphasized balance, restraint, and order. Neoclassicism roughly coincided with the Enlightenment, which espoused reason over passion. Notable neoclassical writers include Edmund Burke, John Dryden, Samuel Johnson, Alexander Pope, and Jonathan Swift.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮาร์เล็ม (ค 1918-1930.) ออกดอกของวรรณคดีแอฟริกันอเมริกัน, ศิลปะและดนตรีในช่วงปี ค.ศ. 1920 ในนิวยอร์กซิตี้ เว็บบัวของวิญญาณของพื้นบ้านสีดำที่คาดว่าจะเคลื่อนไหวซึ่งรวมถึงกวีนิพนธ์ Alain ล็อคนิโกรใหม่, นวนิยาย Zora Neale Hurston ของตาเฝ้าพระเจ้าและบทกวีของแลงสตันฮิวจ์สและ Countee คัลเลน. Lost Generation (ค 1918-1930s.) คำที่ใช้ในการอธิบายถึงการสร้างนักเขียนจำนวนมากของทหารพวกเขาที่มาจนครบกำหนดในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสมาชิกที่โดดเด่นของกลุ่มนี้รวมถึงสกอตต์ฟิตซ์เจอรัลด์เอฟจอห์นดอส Passos และ Ernest Hemingway ซึ่งนวนิยายเรื่องดวงอาทิตย์ยังเพิ่มขึ้นคาดเดา สูญเสียความรู้สึกรุ่นของความท้อแท้. สมจริงเมจิก (ค 1935 ปัจจุบัน.) รูปแบบของการเขียน A, นิยมโดย Jorge Luis Borges, กาเบรียลการ์เซียมาร์เกซ, Günterหญ้าและคนอื่น ๆ ที่รวมความสมจริงด้วยช่วงเวลาแห่งจินตนาการเหมือนฝันภายในเดียว . เรื่องเล่าร้อยแก้วกวีเลื่อนลอย(ค 1633-1680.) กลุ่มของกวีสมัยศตวรรษที่ 17 ที่รวมภาษาโดยตรงกับภาพความคิดสร้างสรรค์, ความขัดแย้งและถือว่า จอห์นดอนน์และแอนด Marvell เป็นกวีที่รู้จักกันดีของโรงเรียนนี้. กลางอังกฤษ (1066-1500 ค.) ระยะเวลาการเปลี่ยนผ่านระหว่างแองโกลแซกซอนและภาษาอังกฤษที่ทันสมัย กลียุคทางวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นตามนอร์แมนชัยชนะของอังกฤษใน 1066 เห็นการออกดอกของวรรณกรรมโลกรวมทั้งเพลงบัลลาด, อัศวินรักบทกวีเชิงเปรียบเทียบและความหลากหลายของละครทางศาสนา ชอเซอร์ของอังกฤษนิทานเป็นงานที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในช่วงเวลานี้. สมัย (1890 1940): การเคลื่อนไหววรรณกรรมและศิลปะที่ให้แบ่งรุนแรงด้วยโหมดแบบดั้งเดิมของศิลปะตะวันตกคิด, ศาสนา, การประชุมทางสังคมและศีลธรรม ประเด็นหลักของช่วงเวลานี้รวมถึงการโจมตีในความคิดของลำดับชั้น; การทดลองในรูปแบบใหม่ของการเล่าเรื่องเช่นกระแสสำนึก; ข้อสงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของ knowable ความเป็นจริงวัตถุประสงค์; ความสนใจไปที่มุมมองทางเลือกและรูปแบบของการคิด และตนเอง referentiality เป็นวิธีการดึงความสนใจไปความสัมพันธ์ระหว่างศิลปินและผู้ชมและรูปแบบและเนื้อหา. •สมัยมัธยม (ปี ค.ศ. 1920): โดยทั่วไปถือว่าเป็นยุคทองของวรรณคดีสมัยช่วงนี้เห็นโฆษณาของเจมส์จอยซ์ยูลิสซี, TS . เอเลียตเสียดินแดน, เวอร์จิเนียวูล์ฟของนาง Dalloway และ Marcel Proust ของในการค้นหาของที่หายไปเวลาที่นิยม(ค 1865-1900.) การเคลื่อนไหววรรณกรรมที่ใช้สมจริงรายละเอียดเพื่อชี้ให้เห็นว่าเงื่อนไขทางสังคม, การถ่ายทอดทางพันธุกรรมและสภาพแวดล้อมที่มีผลบังคับใช้หลีกเลี่ยงไม่ได้ใน การสร้างตัวละครมนุษย์ . นักเขียนชั้นนำในการเคลื่อนไหวรวมถึงÉmile Zola, ทีโอดอร์ไดรเซอร์, และสตีเฟนเครนนีโอคลาสซิ(ค 1660-1798.) การเคลื่อนไหววรรณกรรมแรงบันดาลใจจากการค้นพบผลงานคลาสสิกของกรีกโบราณและโรมที่เน้นความสมดุลความยับยั้งชั่งใจและการสั่งซื้อ นีโอคลาสซิประมาณใกล้เคียงกับการตรัสรู้ซึ่งดำเนินเหตุผลมากกว่าความรัก นักเขียนนีโอคลาสสิเด่น ได้แก่ เอ็ดมันด์เบิร์ก, จอห์นดรายเดนซามูเอลจอห์นสัน, อเล็กซานเดสมเด็จพระสันตะปาปาโจนาธานสวิฟท์และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Harlem Renaissance ( C . 1918 – 1930 ) : การออกดอกของวรรณกรรมแอฟริกันอเมริกันศิลปะ และดนตรี ในช่วงปี ค.ศ. 1920 ในเมือง New York W . E . B . ดูบอยส์เป็นวิญญาณของชาวสีดำคาดการเคลื่อนไหวซึ่งรวมลนล็อคกวีนิพนธ์นิโกรใหม่ของโซระ นีล hurston นวนิยายตาดู พระเจ้า และ บทกวี ของ แลงสตันฮิวจ์ส และ countee คัลเลน

หลงยุค ( C1918 – 1930 ) เป็นคำที่ใช้อธิบายการสร้างนักเขียน หลายของพวกเขาทหารที่มาเก็บเกี่ยวช่วงสงครามโลกครั้งที่ ชื่นชมสมาชิกในกลุ่มนี้ ได้แก่ เอฟ. สกอตต์ ฟิตซ์เจอรัลด์ จอห์น ดอส แพ็สโซสและ Ernest Hemingway ที่มีนวนิยายพระอาทิตย์ยังขึ้น embodies รุ่นที่หายไปความรู้สึกของความท้อแท้

สัจนิยมเวทมนตร์ ( C . 1935 –ปัจจุบัน ) : รูปแบบของการเขียนpopularized โดย Jorge Luis Borges , กาเบรียล กาโอ การ์ซีอา มาร์เกซ , G ü nter หญ้า และคนอื่น ๆที่ผสมผสานธรรมชาติกับช่วงเวลาของฝันชอบจินตนาการภายในเรื่องเล่าร้อยแก้วเดียว

( C . 1633 อภิปรัชญากวี ( 1680 ) : กวีในศตวรรษที่ 17 ซึ่งรวมโดยตรงภาษา ด้วยความคิดสร้างสรรค์ภาพความผิดปรกติทางธรรมชาติ และ conceits . จอห์นดอนน์ และแอนดรูว์ มาร์เวล เป็นกวีที่รู้จักกันดีที่สุดของโรงเรียนนี้

ภาษาอังกฤษยุคกลาง ( C . 1066 – 1500 ) : ระยะเวลาการเปลี่ยนผ่านระหว่างแองโกล แซกซัน และภาษาอังกฤษที่ทันสมัย วัฒนธรรมการเปลี่ยนแปลงที่ติดตามการพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในปี 1066 , เห็นดอกของวรรณกรรมทางโลก ได้แก่ บัลลาด อัศวินเปรียบเทียบความรักบทกวี , ละคร , และความหลากหลายของศาสนา ชอเซอร์ของตำนานเก็นจิเป็นผลงานที่โด่งดังที่สุดของช่วงเวลานี้ .