Buddhism places death at the heart

Buddhism places death at the heart of the human predicament while also recognizing it as the
primary solution to this predicament. This religion has maintained that one cannot find liberation
from the human predicament by denying death but only by confronting it. Therefore Buddhism
does not condone a melancholic reaction to the death of those dear to us. What is necessary when
death occurs is that we understand its meaning and cope with it in a realistic and intelligent
manner.
As a means of solving the predicament of death Buddhism has developed special systematic
techniques of meditative methods, called moranasati and asubha bhavana, to enable us to face the
fact of our death with equanimity and understanding and ultimately to attain mibbana, in which
there is neither life nor death. These meditations are concerned with concentration on the idea of
death (moranasati) and actual observation of decomposing corpses (asubha bhavana). Through
progressive stages of confronting and comprehending death the meditator is led towards control
and freedom. The meditations give him an increased sense of non-attachment towards himself
and the world as well as more control over his own mental development. In addition, these
meditations further the process of freedom or liberation by revealing the impermanent and
substantial nature of existence. As a result he is moved towards liberating wisdom (vijja)16 that
would free himself from the clutch of the illusory Ego and its selfish desires, particularly the lust
for life (bhava tanha), the craving for sensual pleasure (kama tanha), and the craving for the
immaterial sphere (vibhava tanha)17 and ultimately from the wheel of life and death.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พุทธสถานตายของสภาพบุคคลในขณะที่ยัง จดจำเป็นการโซลูชั่นหลักที่การทัพนี้ ศาสนานี้ได้เก็บรักษาไม่สามารถค้นหาการปลดปล่อยจากสภาพมนุษย์ โดยการปฏิเสธการตาย แต่เพียง โดยเผชิญมัน พระพุทธศาสนาดังนั้นไม่ condone ปฏิกิริยาคับอกคับการตายของผู้ที่รักเรา สิ่งที่จำเป็นเมื่อความตายเกิดขึ้นคือ เราเข้าใจความหมาย และรับมือกับมันจริง และอัจฉริยะลักษณะการเป็นการแก้ไขสภาพความตาย พระพุทธศาสนามีพิเศษระบบพัฒนาเทคนิควิธีเข้าฌาน เรียก moranasati และ asubha บาวานาไพร เพื่อเผชิญกับการความจริงเราตาย equanimity และทำความเข้าใจและบรรลุ mibbana ซึ่งมีไม่มีชีวิตหรือตาย สมาธิเหล่านี้จะเกี่ยวข้องกับความเข้มข้นในความคิดของตาย (moranasati) และเก็บข้อมูลจริงของพืชพันธุ์ศพ (asubha บาวานาไพร) ผ่านขั้นก้าวหน้าเผชิญ และ comprehending ตาย meditator ที่นำไปควบคุมและเสรีภาพ สมาธิที่ให้เขาความรู้สึกเพิ่มขึ้นไม่ใช่สิ่งที่แนบมาต่อเองและโลกตลอดจนควบคุมพัฒนาจิตของตัวเองมากขึ้น นอกจากนี้ เหล่านี้สมาธิเพิ่มเติมกระบวนการเสรีภาพหรือปลดปล่อย โดยเปิดเผยที่ impermanent และพบธรรมชาติของการดำรงอยู่ ดังนั้น เขาถูกย้ายไปปลดภูมิปัญญา (วิชชา) 16 ที่จะฟรีตัวเองจากเงื้อมมือของอาตมา illusory และปรารถนาเห็นแก่ตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งลัสท์สำหรับชีวิต (bhava tanha), อยากจะกระตุ้นความรู้สึกสุข (kama tanha), และอยากที่จะทรงกลม immaterial (vibhava tanha) 17 และจากกงล้อแห่งชีวิตและความตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พุทธศาสนาในสถานที่การเสียชีวิตที่เป็นหัวใจของสถานการณ์ของมนุษย์ในขณะที่ยังมีการรับรู้ว่ามันเป็นวิธีการแก้ปัญหาหลักในสถานการณ์นี้ ศาสนานี้ได้ยืนยันว่าหนึ่งไม่สามารถหาปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากสถานการณ์ของมนุษย์โดยการปฏิเสธการตาย แต่เผชิญหน้ากับมัน ดังนั้นพระพุทธศาสนาไม่เอาผิดปฏิกิริยาเศร้าไปสู่ความตายของผู้ที่รักเรา มีความจำเป็นอย่างไรเมื่อตายเกิดขึ้นคือการที่เราเข้าใจความหมายและรับมือกับมันในเหตุผลและชาญฉลาดอย่าง. เป็นวิธีการแก้สถานการณ์ของการตายของพระพุทธศาสนาได้มีการพัฒนาระบบพิเศษเทคนิควิธีการเข้าฌานเรียก moranasati และ asubha bhavana การเปิดใช้งาน เราจะเผชิญกับความเป็นจริงของการเสียชีวิตของเราด้วยความใจเย็นและความเข้าใจและในที่สุดจะบรรลุmibbana ในที่มีทั้งชีวิตหรือตาย สมาธิเหล่านี้มีความกังวลกับความเข้มข้นในความคิดของการตาย (moranasati) และการสังเกตที่แท้จริงของการย่อยสลายศพ (asubha bhavana) ผ่านขั้นตอนการเผชิญหน้ากับความก้าวหน้าของการทำความเข้าใจและการตายของผู้ปฏิบัติที่นำไปสู่การควบคุมและเสรีภาพ สมาธิให้เขาความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นไม่ใช่สิ่งที่แนบมาที่มีต่อตัวเองและทั่วโลกเช่นเดียวกับการควบคุมที่มากกว่าการพัฒนาจิตของตัวเอง นอกจากนี้สมาธิต่อกระบวนการของเสรีภาพหรือการปลดปล่อยโดยเผยให้เห็นอนิจจังและธรรมชาติที่สำคัญของการดำรงอยู่ เป็นผลให้เขาจะย้ายไปทางภูมิปัญญาปลดปล่อย (วิชชา) ​​16 ที่จะปลดปล่อยตัวเองจากคลัทช์ของอาตมาจริงและความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของมันโดยเฉพาะอย่างยิ่งความต้องการทางเพศสำหรับชีวิต(bhava Tanha) ความอยากเพื่อความสุขของราคะ (กามารมณ์ Tanha) และ อยากสำหรับทรงกลมสาระสำคัญ(vibhava Tanha) 17 และในที่สุดจากล้อของชีวิตและความตาย