It happened when I was 14 and study

It happened when I was 14 and studying in the second year of junior high school students infamous incident that I am going to tell all this to happen at the school fit. Normally I have all the friends in the group of seven people will walk out of school to go on the bus at the same time. And that day is another day that we get back together, but it is not the same every time. Because some event makes their friends and other students in the group are friends laugh at me. The story is that after the teacher let me and my friends back home when we walk out of the school gate. We will walk through the school and the football field that day, too. I went with friends to tease each other like normal, but it never made ​​me feel that I walk very slowly, which I led them slightly. In order to talk with a friend, I went right back to talk to them. Both my partner and I have not looked at the field that has a small gold cross walk. And suddenly a bang As it happens This is the sound of my own. I walked into the small gold and because it's small and light, making me turn over to the gold, so the sound is louder. There will be loud bang and then there was a loud laugh as much and my friends were walking ahead of me walking away in the blink of an eye. I do not know anyone like that, and walked away quickly. Leave me alone, I was ashamed .. !! I forgot to say that everybody laugh. Not only because I saw the tip but everyone laughed at my skirt and I opened a coincidence that I forgot to wear shorts. It allows everyone to see my panties. In a sense, it was felt that it was very bad. I would like to break away from that place as soon as
the incident was, it made ​​me not go back again and become a skeptic. And I was more careful than ever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเกิดขึ้นเมื่อ 14 และเรียนในปีสองของมัธยมตอนต้นนักเรียนอับอายเหตุการณ์ที่ฉันจะบอกทั้งหมดนี้เกิดขึ้นที่โรงเรียนพอดี โดยปกติแล้วทั้งเพื่อนในกลุ่ม 7 คนจะเดินออกจากโรงเรียนไปบนรถบัสในเวลาเดียวกัน และวันนั้นเป็นอีกวันที่เรากลับกัน แต่มันไม่เหมือนทุกครั้ง เนื่องจากเหตุการณ์บางอย่างทำให้เพื่อนของพวกเขา และนักเรียนอื่น ๆ ในกลุ่ม เพื่อนหัวเราะที เรื่องคือหลังจากที่ครูให้ผมและเพื่อนบ้านเมื่อเราเดินออกจากประตูโรงเรียน เราจะเดินผ่านโรงเรียนและฟิลด์ฟุตบอลวัน เกินไป ผมไปกับเพื่อนหยอกล้อกันเหมือนปกติ แต่มันไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันเดินช้ามาก ซึ่งฉันนำเล็กน้อย เพื่อพูดคุยกับเพื่อน ฉันก็ต้องไปคุยกับพวกเขา พันธมิตรของฉันและฉันได้ดูที่เขตข้อมูลที่มีขนาดเล็กเดินไขว้ทอง และก็บางตามที่เกิดขึ้นนี้เป็นเสียงของตัวเอง ฉันเดินเข้าไปในทองเล็ก และเนื่องจากมีขนาดเล็ก และเบา ทำให้ฉันเปิดมากกว่าทอง ดังนั้นเสียงจะดัง จะมีบางเสียงแล้ว มีเสียงหัวเราะดังมาก และเพื่อนของฉันเดินไปข้างหน้าของฉันเดินออกไปในชั่วพริบตา ผมไม่ทราบว่าใครที่ต้องการ และเดินไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันคนเดียว ผมละอาย... !! ฉันลืมที่จะบอกให้ ทุกคนหัวเราะ ไม่ เฉพาะเนื่องจากเห็น คำแนะนำแต่ทุกคนหัวเราะที่กระโปรงของฉัน และเปิดบังเอิญที่ฉันลืมที่จะสวมใส่กางเกงขาสั้น จะช่วยให้ทุกคนเห็นกางเกงในของฉัน ในความรู้สึก มันไม่รู้สึกว่า มันเลวร้ายมาก อยากจะจากสถานที่ทันที เหตุการณ์ได้ มันทำให้ฉันไม่กลับไปอีกครั้ง และกลายเป็น skeptic เป็น และผมระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเกิดขึ้นตอนที่ผมอายุ 14 และกำลังศึกษาอยู่ในปีที่สองของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่าอับอายที่ฉันกำลังจะบอกทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในแบบที่โรงเรียน โดยปกติผมมีเพื่อนทั้งหมดในกลุ่มของเจ็ดคนจะเดินออกจากโรงเรียนไปบนรถบัสในเวลาเดียวกัน และวันนั้นเป็นอีกวันหนึ่งที่เราได้รับกลับมารวมกัน แต่มันก็ไม่เหมือนกันทุกครั้ง เพราะเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เพื่อนและนักเรียนคนอื่น ๆ ในกลุ่มเป็นเพื่อนหัวเราะเยาะฉัน เรื่องคือว่าหลังจากที่ครูให้ผมและเพื่อน ๆ ของฉันกลับบ้านเมื่อเราเดินออกจากประตูโรงเรียน เราจะเดินผ่านโรงเรียนและสนามฟุตบอลในวันนั้นมากเกินไป ผมไปกับเพื่อน ๆ ที่จะหยอกล้อกันเหมือนปกติ แต่มันไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่าผมเดินช้ามากซึ่งผมนำพวกเขาเล็กน้อย เพื่อที่จะพูดคุยกับเพื่อนผมไปทางขวากลับไปคุยกับพวกเขา ทั้งพันธมิตรของฉันและฉันไม่ได้มองไปที่สนามที่มีขนาดเล็กข้ามทองเดินเท้า และก็ปังมันเกิดขึ้นนี้เป็นเสียงของตัวเอง ฉันเดินเข้าไปในทองขนาดเล็กและเพราะมันเป็นขนาดเล็กและเบาทำให้ฉันหันไปทองเพื่อให้เสียงที่ดังขึ้น จะมีเสียงดังปังและแล้วก็มีหัวเราะดังมากและเพื่อนของฉันกำลังเดินอยู่ข้างหน้าผมเดินออกไปในพริบตา ผมไม่ทราบว่าทุกคนอย่างนั้นและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยฉันคนเดียวที่ฉันรู้สึกละอายใจ .. !! ฉันลืมที่จะบอกว่าทุกคนหัวเราะ ไม่เพียงเพราะผมเห็นปลาย แต่ทุกคนหัวเราะเยาะกระโปรงของฉันและฉันเปิดเรื่องบังเอิญที่ฉันลืมที่จะสวมใส่กางเกงขาสั้น จะช่วยให้ทุกคนเห็นกางเกงชั้นในของฉัน ในความรู้สึกมันก็รู้สึกว่ามันเป็นที่เลวร้ายมาก
ผมอยากจะหนีออกไปจากสถานที่ที่เร็วที่สุดเท่าที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันไม่กลับไปอีกครั้งและกลายเป็นขี้ระแวง และฉันก็ระมัดระวังมากขึ้นกว่าที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเกิดขึ้นตอนฉันอายุ 14 เรียนในปีที่ 2 ของนักเรียนโรงเรียนมัธยมจูเนียร์น่าอับอายที่เกิดขึ้นผมจะบอกทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นที่เหมาะสมกับโรงเรียน ปกติผมมีเพื่อนทั้งหมดในกลุ่ม 7 คน จะเดินออกไปจากโรงเรียนเพื่อไปขึ้นรถในเวลาเดียวกัน และวันนั้นก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เรากลับมาคบกัน แต่มันไม่เหมือนเดิมทุกครั้งเพราะบางเหตุการณ์ที่ทำให้เพื่อนๆ และเพื่อนๆ ในกลุ่มมีเพื่อนหัวเราะเยาะฉัน เรื่องมันมีอยู่ว่า หลังจากที่อาจารย์ให้ฉันและเพื่อนของฉันกลับมาบ้านเมื่อเราเดินออกจากประตูโรงเรียน เราจะเดินผ่านโรงเรียนและสนามฟุตบอลในวันนั้นด้วย ผมไปกับเพื่อนมาแกล้งกันเหมือนปกติ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่า ผม​​เดินช้ามากที่ฉันนำมันเล็กน้อย เพื่อที่จะพูดคุยกับเพื่อน ผมก็กลับไปคุยกับพวกเขา ทั้ง พันธมิตรของฉันและฉันยังไม่ได้ดูที่สนาม ได้เดินข้ามทองเล็ก และก็มีบางมันเกิดขึ้นมันเป็นเสียงของฉันเอง ผมเดินเข้าไป ทองเล็ก เพราะมันเล็กและเบา ทำให้ฉันหันไปทอง แล้วเสียงก็ดังขึ้นอีกจะมีเสียงดังปัง แล้วก็หัวเราะเสียงดังมาก และเพื่อนๆ เดินนำหน้าฉันไปในพริบตา ไม่รู้ใครชอบว่าและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยฉันไว้คนเดียว ฉันคือ . . . . . . . อาย ! ! ! ! ! ! ! ผมลืมบอกคุณไปว่า ทุกคนหัวเราะ ไม่เพียง แต่เพราะผมเห็นปลายแต่ทุกคนหัวเราะที่กระโปรงของฉันและฉันเปิด บังเอิญว่าผมลืมใส่กางเกงขาสั้นจะช่วยให้ทุกคนเห็นกางเกงในของฉัน ในความรู้สึก ก็รู้สึกว่ามันเลวร้ายมาก ฉันต้องการที่จะแบ่งออกไปจากตรงนั้นให้เร็ว
เหตุการณ์ครั้งนั้น มันทำให้​​ผมไม่กลับไปอีกครั้งและกลายเป็นผู้สงสัย และข้าก็ระวังมากขึ้นกว่าเดิม