One beautiful April morning, on a n

One beautiful April morning, on a narrow side street in Tokyo’s fashionable Harujuku
neighborhood, I walked past the 100% perfect girl.
Tell you the truth, she’s not that good-looking. She doesn’t stand out in any way. Her clothes
are nothing special. The back of her hair is still bent out of shape from sleep. She isn’t young,
either - must be near thirty, not even close to a “girl,” properly speaking. But still, I know
from fifty yards away: She’s the 100% perfect girl for me. The moment I see her, there’s a
rumbling in my chest, and my mouth is as dry as a desert.
Maybe you have your own particular favorite type of girl - one with slim ankles, say, or big
eyes, or graceful fingers, or you’re drawn for no good reason to girls who take their time with
every meal. I have my own preferences, of course. Sometimes in a restaurant I’ll catch myself
staring at the girl at the next table to mine because I like the shape of her nose.
But no one can insist that his 100% perfect girl correspond to some preconceived type. Much
as I like noses, I can’t recall the shape of hers - or even if she had one. All I can remember for
sure is that she was no great beauty. It’s weird.
“Yesterday on the street I passed the 100% girl,” I tell someone.
“Yeah?” he says. “Good-looking?”
“Not really.”
“Your favorite type, then?”
“I don’t know. I can’t seem to remember anything about her - the shape of her eyes or the
size of her breasts.”
“Strange.”
“Yeah. Strange.”
“So anyhow,” he says, already bored, “what did you do? Talk to her? Follow her?”
“Nah. Just passed her on the street.”
She’s walking east to west, and I west to east. It’s a really nice April morning.
Wish I could talk to her. Half an hour would be plenty: just ask her about herself, tell her
about myself, and - what I’d really like to do - explain to her the complexities of fate that
have led to our passing each other on a side street in Harajuku on a beautiful April morning in
1981. This was something sure to be crammed full of warm secrets, like an antique clock
build when peace filled the world.
After talking, we’d have lunch somewhere, maybe see a Woody Allen movie, stop by a hotel
bar for cocktails. With any kind of luck, we might end up in bed.
Potentiality knocks on the door of my heart.
Now the distance between us has narrowed to fifteen yards.
How can I approach her? What should I say?
“Good morning, miss. Do you think you could spare half an hour for a little conversation?”
Ridiculous. I’d sound like an insurance salesman.
“Pardon me, but would you happen to know if there is an all-night cleaners in the
neighborhood?”
No, this is just as ridiculous. I’m not carrying any laundry, for one thing. Who’s going to buy
a line like that?
Maybe the simple truth would do. “Good morning. You are the 100% perfect girl for me.”
No, she wouldn’t believe it. Or even if she did, she might not want to talk to me. Sorry, she
could say, I might be the 100% perfect girl for you, but you’re not the 100% boy for me. It
could happen. And if I found myself in that situation, I’d probably go to pieces. I’d never
recover from the shock. I’m thirty-two, and that’s what growing older is all about.
We pass in front of a flower shop. A small, warm air mass touches my skin. The asphalt is
damp, and I catch the scent of roses. I can’t bring myself to speak to her. She wears a white
sweater, and in her right hand she holds a crisp white envelope lacking only a stamp. So:
She’s written somebody a letter, maybe spent the whole night writing, to judge from the
sleepy look in her eyes. The envelope could contain every secret she’s ever had.
I take a few more strides and turn: She’s lost in the crowd.
Now, of course, I know exactly what I should have said to her. It would have been a long
speech, though, far too long for me to have delivered it properly. The ideas I come up with
are never very practical.
Oh, well. It would have started “Once upon a time” and ended “A sad story, don’t you
think?”
Once upon a time, there lived a boy and a girl. The boy was eighteen and the girl sixteen. He
was not unusually handsome, and she was not especially beautiful. They were just an
ordinary lonely boy and an ordinary lonely girl, like all the others. But they believed with
their whole hearts that somewhere in the world there lived the 100% perfect boy and the
100% perfect girl for them. Yes, they believed in a miracle. And that miracle actually
happened.
One day the two came upon each other on the corner of a street.
“This is amazing,” he said. “I’ve been looking for you all my life. You may not believe this,
but you’re the 100% perfect girl for me.”
“And you,” she said to him, “are the 100% perfect boy for me, exactly as I’d pictured you in
every detail. It’s like a dream.”
They sat on a park bench, held hands, and told each other their stories hour after hour. They
were not lonely anymore. They had found and been found by their 100% perfect other. What
a wonderful thing it is to find and be found by your 100% perfect other. It’s a miracle, a
cosmic miracle.
As they sat and talked, however, a tiny, tiny sliver of doubt took root in their hearts: Was it
really all right for one’s dreams to come true so easily?
And so, when there came a momentary lull in their conversation, the boy said to the girl,
“Let’s test ourselves - just once. If we really are each other’s 100% perfect lovers, then
sometime, somewhere, we will meet again without fail. And when that happens, and we
know that we are the 100% perfect ones, we’ll marry then and there. What do you think?”
“Yes,” she said, “that is exactly what we should do.”
And so they parted, she to the east, and he to the west.
The test they had agreed upon, however, was utterly unnecessary. They should never have
undertaken it, because they really and truly were each other’s 100% perfect lovers, and it was
a miracle that they had ever met. But it was impossible for them to know this, young as they
were. The cold, indifferent waves of fate proceeded to toss them unmercifully.
One winter, both the boy and the girl came down with the season’s terrible influenza, and
after drifting for weeks between life and death they lost all memory of their earlier years.
When they awoke, their heads were as empty as the young D. H. Lawrence’s piggy bank.
They were two bright, determined young people, however, and through their unremitting
efforts they were able to acquire once again the knowledge and feeling that qualified them to
return as full-fledged members of society. Heaven be praised, they became truly upstanding
citizens who knew how to transfer from one subway line to another, who were fully capable
of sending a special-delivery letter at the post office. Indeed, they even experienced love
again, sometimes as much as 75% or even 85% love.
Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.
One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was
walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was
walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of
Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost
memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their
chest. And they knew:
She is the 100% perfect girl for me.
He is the 100% perfect boy for me.
But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity
of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd.
Forever.
A sad story, don’t you think?
Yes, that’s it, that is what I should have said to her.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งสวยงามเมษายนในตอนเช้า ข้างถนนที่แคบในโตเกียวแฟชั่น Harujukuพื้นที่ใกล้เคียง ฉันเดินผ่านหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100%บอกความจริง เธอไม่ใช่ที่หน้าตา เธอไม่โดดเด่นออกมาในลักษณะใด เสื้อผ้าของเธอมีอะไรพิเศษ ยังด้านหลังของผมงอจากรูปร่างจากโหมดสลีป เธอไม่ใช่สาว-หรือต้องจะใกล้สามสิบ ใกล้กับ "ผู้หญิง ไม่ได้ถูกพูด แต่ยังคง รู้จากห้าสิบหลาไป: เธอเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน ช่วงเวลาที่เห็นเธอ ไม่มีการrumbling ในหน้าอกของฉัน และปากของฉันจะเป็นแห้งเป็นทะเลทรายบางทีคุณมีชนิดที่ชื่นชอบของคุณเองเฉพาะสาว - มีเท้าสลิม กล่าวว่า หรือขนาดใหญ่ตา หรือนิ้วสง่างาม หรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีกับผู้หญิงที่ใช้เวลาของพวกเขาด้วยทุกมื้ออาหาร มีการกำหนดลักษณะของตัวเอง แน่นอน บางครั้งอาหาร ผมจะจับเองจ้องหญิงสาวในตารางถัดไปที่เหมือง เพราะชอบรูปร่างของจมูกของเธอแต่ไม่มีใครสามารถยืนยันว่า สาวของเขาสมบูรณ์แบบ 100% กับบางชนิดที่เข้าใจ มากเป็นชอบ noses ฉันไม่สามารถจำรูปร่าง ของ เธอ - หรือว่าเธอมีหนึ่ง ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำสำหรับแน่ใจ ได้ว่า เธอไม่สวยงามมาก ก็ได้แปลก"เมื่อวานบนถนนผมผ่านสาว 100% ฉันบอกคน"ใช่ไหม" เขากล่าวว่า "หน้าตา""ไม่เท่าไร""ชนิดของคุณชื่นชอบ แล้ว""ฉันไม่ทราบ ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอ - รูปร่างของดวงตาของเธอหรือขนาดของหน้าอกของเธอ""แปลก""ใช่ แปลก ""ดังเลย เขากล่าวว่า แล้วเบื่อ "ไม่ได้คุณทำอะไร พูดคุยกับเธอหรือไม่ ตามเธอ""ไม่ เพียงผ่านเธอบนถนน"เธอจะเดินทิศตะวันออกไปตะวันตก และตะวันตกกับตะวันออก มันเป็นเช้าเมษายนดีจริง ๆต้องฉันสามารถพูดคุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมาก: เพียงแค่ถามเธอเกี่ยวกับตนเอง บอกเธอ เกี่ยวกับตัวเอง และ - สิ่งจริง ๆ อยากทำ-- อธิบายให้เธอความซับซ้อนของชะตากรรมที่ได้นำไปสู่ของเราช่วยกันบนถนนด้านในฮาราจูกุในเช้าเมษายนสวยงามใน1981. นี้เป็นบางสิ่งบางอย่างต้องได้รับการเต็มไปด้วยความอบอุ่นความลับ เช่นมีนาฬิกาโบราณสร้างเมื่อสันติภาพโลกหลังจากพูดคุย เราจะมีอาหารกลางวัน บางทีดูหนัง Woody อัลเลน หยุด โดยโรงแรมบาร์ค็อกเทล กับของโชค เราอาจจบค่าเตียงศักยภาพ knocks ประตูหัวใจตอนนี้ ระยะห่างระหว่างเรามีจำกัดถึง 15 หลาวิธีสามารถฉันเข้าหาเธอ สิ่งที่ฉันควรพูดหรือไม่"สวัสดี ตอนเช้า พลาด คุณคิดว่า คุณสามารถอะไหล่ชั่วโมงครึ่งสำหรับการสนทนาเพียงเล็กน้อยหรือไม่"ไร้สาระ ผมเสียงเช่นการขายประกัน"โทษ แต่คุณจะเกิดขึ้นรู้ว่ามีน้ำยา all-night ในการพื้นที่ใกล้เคียงหรือไม่"ไม่ นี่คือไร้สาระเป็นเพียง ฉันไม่กำลังดำเนินการซักผ้า ตัวหนึ่งสิ่ง ที่กำลังจะซื้อหรือไม่รายการเช่นนั้นบางทีความจริงง่าย ๆ จะทำ "สวัสดีตอนเช้า คุณเป็นสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน"ไม่มี เธอไม่เชื่อว่ามัน หรือแม้ว่าเธอไม่ได้ เธออาจไม่อยากคุยกับฉัน ขออภัย เธอสามารถพูด อาจเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่เด็ก 100% สำหรับฉัน มันอาจเกิดขึ้น และถ้าพบตัวเองในสถานการณ์ที่ จะคงไปชิ้น ฉันไม่เคยกู้คืนจากการช็อก ผมสามสิบสอง และก็อะไรเติบโตมากกว่านี้เราผ่านหน้าร้านดอกไม้ มวลอากาศขนาดเล็ก อบอุ่นสัมผัสผิวของฉัน ยางมะตอยเป็นชื้น และจับกลิ่นกุหลาบ ฉันไม่สามารถนำตัวเองจะพูดกับเธอ เธอสวมสีขาวมีเสื้อกันหนาว และในมือขวาของเธอ เธอมีซองขาวคมขาดเท่าแสตมป์ ดังนั้น:เธอได้เขียนจดหมายให้ใครสักคน บางทีใช้เวลาทั้งคืนเขียน วิพากษ์จากการดูง่วงนอนในสายตาของเธอ ซองจดหมายอาจประกอบด้วยทุกความลับที่เธอได้เคยมีฉันจะก้าวหน้ามากขึ้นกี่ และเปิด: เธอหายไปในฝูงชนตอนนี้ แน่นอน ฉันรู้ว่าฉันควรได้พูดกับเธอ ก็จะได้รับนานคำพูด แม้ว่า ยาวเกินไปสำหรับผมที่จะได้ส่งถูกต้อง ความคิดที่เกิดขึ้นกับไม่เคยปฏิบัติมากสะดวกสบาย มันจะมี "กาลครั้งหนึ่ง" เริ่มต้น และสิ้นสุด "เรื่องเศร้า ไม่คุณ คิดอย่างไร"กาลครั้งหนึ่ง มีอยู่เด็กผู้ชายและผู้หญิง เด็กถูกเอททีนและสาวหก เขาไม่หล่อผิดปกติ และเธอไม่ได้สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเพียงแค่มีเด็กปกติเหงาและสาวเหงาผิดปกติ คนอื่น ๆ แต่พวกเขาเชื่อว่ามีหัวใจของพวกเขาทั้งหมดที่ไหนสักแห่งในโลก มีอยู่เด็กสมบูรณ์แบบ 100% และสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับพวกเขา ใช่ พวกเขาเชื่อในความมหัศจรรย์ และที่มหัศจรรย์จริง ๆเกิดขึ้นวันที่หนึ่งที่สองมาตามแต่ละมุมของถนน"นี่ตื่นตาตื่นใจ, " เขากล่าวว่า "ฉันถูกมองหาชีวิตทั้งหมด คุณอาจไม่เชื่อนี้แต่คุณสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน""และ เธอกล่าวว่า เขา "เป็นเด็กสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน เหมือนมีภาพคุณในทุกรายละเอียด มันเป็นเหมือนความฝัน"พวกเขานั่งในสวนม้านั่ง ขึ้นมือ และบอกกันของ hour จาก hour พวกเขาไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป พวกเขาได้พบ และค้นพบของพวกเขา 100% สมบูรณ์แบบอื่น ๆ อะไรนะสิ่งมหัศจรรย์ที่จะค้นหา และพบ โดยคุณ 100% สมบูรณ์แบบอื่น ๆ เป็นมิราเคิล การมหัศจรรย์จักรวาลพวกเขานั่ง และพูดคุย กัน อย่างไรก็ตาม เล็ก ๆ sliver เล็ก ๆ ของการสงสัยเอารากในหัวใจของพวกเขา: มันเอาละจริง ๆ สำหรับความฝันของมาจริงเพื่อได้อย่างง่ายดายดังนั้น เมื่อมี lull อับในการสนทนาของพวกเขา เด็กผู้ชายว่าผู้หญิง"ลองทดสอบตัวเอง - เพียงครั้งเดียว ถ้าจริง ๆ แล้วเรามีของกัน 100% สมบูรณ์แบบคนรักบางครั้ง บาง เราจะพบอีกไม่ล้มเหลว และเมื่อที่เกิดขึ้น และเรารู้ว่า เราเป็น 100% สมบูรณ์แบบคน เราจะแต่งงานแล้วและมีการ คุณคิดอย่างไร""ใช่ เธอกล่าวว่า "ที่เป็นเหมือนสิ่งที่เราควรทำ"และเพื่อ ให้พวกเขา ศึกษาธิการ เธอกับตะวันออก ทางตะวันตกเขาการทดสอบจะมีพ้อง อย่างไรก็ตาม ได้เพราะไม่จำเป็น ไม่ควรมีดำเนินการ เพราะจริง ๆ อย่างแท้จริงและพวกของกัน 100% สมบูรณ์แบบคนรัก และเป็นมิราเคิลที่จะได้เจอ แต่ก็ไม่รู้นี้ เป็นพวกเขาพวกเขาได้ คลื่นน้ำเย็น สนใจของโชคชะตาครอบครัวโยน unmercifullyหนึ่งหนาว เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงมาลงกับซีน่ากลัวไข้หวัดใหญ่ และหลังจากไปสัปดาห์ระหว่างชีวิตและความตาย พวกเขาสูญเสียหน่วยความจำทั้งหมดของปีก่อนหน้าเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา ศีรษะของพวกเขาว่างเปล่าที่ยังหนุ่ม D. H. Lawrence ของกระปุกออมสินพวกเขาสองสว่าง กำหนดเยาวชน แต่ และถึงของพวกเขา unremitting ความพยายามที่พวกเขาจะได้รับอีกครั้งได้ความรู้และความรู้สึกที่มีคุณสมบัติให้กลับเป็นสมาชิกของสังคมที่เต็มเปี่ยม สรรเสริญสวรรค์ พวกเขาเป็น upstanding อย่างแท้จริงประชาชนที่รู้วิธีการถ่ายโอนจากรถไฟหนึ่งไปยังอีก คนอย่างเต็มความสามารถการส่งตัวอักษรพิเศษจัดส่งที่ทำการไปรษณีย์ แน่นอน พวกเขาได้พบรักอีก บางครั้งเป็นมากถึง 75% หรือแม้แต่ความรัก 85%เวลาผ่านไป ด้วยตกตะลึง swiftness และเร็ว ๆ นี้ เด็กมีสามสิบสอง สาวสามสิบสวยงามเมษายนเที่ยว ค้นหาถ้วยกาแฟเพื่อ เด็กถูกเดินจากตะวันตกสู่ตะวันออก ในขณะที่ผู้หญิง ประสงค์จะส่งจดหมายส่งพิเศษ ถูกเดินจากตะวันออก ไปตะวันตก แต่ ตามถนนแคบเดียวในย่านฮาราจูกุของโตเกียว พวกเขาผ่านกันในกลางถนน คล้ายปีศาจ faintest ของพวกเขาหายไปความทรงจำ glimmered briefest ตอนนี้ในหัวใจของพวกเขา แต่ละรู้สึก rumbling ในของพวกเขาหน้าอก และพวกเขารู้ว่า:เธอเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉันเขาเป็นเด็กผู้ชาย 100% สมบูรณ์แบบสำหรับฉันแต่เรืองแสงของความทรงจำของพวกเขาคืออ่อนแอเกินไป และความคิดของพวกเขาไม่มีความชัดเจนfouteen ปีก่อนหน้านี้ ไม่ มีคำ พวกเขาผ่านกัน หายไปในฝูงชนตลอดไปคุณไม่คิดเรื่องเศร้าใช่ ใช่ ที่ฉันจะได้พูดกับเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันหนึ่งเมษายนที่สวยงามบนถนนแคบ ๆ ในด้าน Harujuku
แฟชั่นของโตเกียวย่านฉันเดินผ่านมาหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ100%.
บอกความจริงเธอไม่ได้ว่าดูดี เธอไม่ได้โดดเด่นในทางใดทางหนึ่ง เสื้อผ้าของเธอมีอะไรพิเศษ
ด้านหลังของผมของเธอจะยังคงงอออกจากรูปร่างจากการนอนหลับ เธอไม่ได้เป็นหนุ่มทั้ง - ควรจะอยู่ใกล้สามสิบไม่ได้ใกล้เคียงกับ "สาว" ต้องพูด
แต่ยังคงฉันรู้จากห้าสิบหลาไป: เธอเป็นสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน
ช่วงเวลาที่ฉันเห็นเธอมี. เสียงดังก้องในหน้าอกของฉันและปากของฉันจะแห้งที่สุดเท่าที่เป็นทะเลทรายบางทีคุณอาจมีชนิดที่ชื่นชอบของคุณเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งของหญิงสาว- เป็นหนึ่งเดียวกับข้อเท้าบางพูดหรือใหญ่ตาหรือนิ้วมือที่สง่างามหรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลที่ดีที่จะสาว ๆ ที่ใช้เวลาของพวกเขาด้วยอาหารทุกมื้อ ผมมีความต้องการของตัวเองแน่นอน บางครั้งในร้านอาหารที่ผมจะจับตัวเองจ้องมองหญิงสาวที่โต๊ะถัดจากเหมืองเพราะผมชอบรูปทรงของจมูกของเธอ. แต่ไม่มีใครสามารถยืนยันว่า 100% สาวที่สมบูรณ์แบบของเขาสอดคล้องกับบางประเภทอุปาทาน มากที่สุดเท่าที่ฉันชอบจมูกผมไม่สามารถจำรูปร่างของเธอ - หรือแม้กระทั่งถ้าเธอมีอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำแน่ใจว่าเธอไม่มีความงามที่ดี มันแปลก. "เมื่อวานนี้บนถนนฉันผ่านสาว 100%" ผมบอกใครบางคน. "ใช่?" เขากล่าวว่า "ดูดี" "ไม่ได้จริงๆ." "ชนิดที่ชื่นชอบของคุณแล้ว?" "ผมไม่ทราบว่า ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอ - รูปทรงของตาของเธอหรือที่. ขนาดของหน้าอกของเธอ "" แปลก. "" ใช่ แปลก. "" ดังนั้น แต่อย่างใด "เขากล่าวว่าเบื่อแล้ว" สิ่งที่คุณไม่ทำอะไร? พูดคุยกับเธอ? ตามเธอ? "" Nah เพียงแค่ผ่านไปเธอบนถนน. "เธอเดินตะวันออกไปตะวันตกและฉันตะวันตกไปตะวันออก มันเป็นที่ดีจริงๆตอนเช้าเมษายน. หวังว่าฉันจะพูดคุยกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมีความอุดมสมบูรณ์เพียงแค่ขอให้เธอเกี่ยวกับตัวเองบอกเธอเกี่ยวกับตัวเองและ - สิ่งที่ผมอยากจะทำ - อธิบายให้เธอซับซ้อนของชะตากรรมที่นำไปสู่การผ่านแต่ละอื่นๆ ของเราอยู่บนถนนด้านในฮาราจูกุ ในเช้าวันที่สวยงามในเมษายน1981 นี่คือสิ่งที่แน่ใจว่าจะหนาตาเต็มไปด้วยความลับที่อบอุ่นเช่นนาฬิกาโบราณสร้างเมื่อสันติภาพโลกที่เต็มไปด้วย. หลังจากพูดคุยเราจะได้รับประทานอาหารกลางวันที่ใดที่หนึ่งอาจจะดูหนัง Woody Allen หยุดโดยโรงแรมบาร์สำหรับเครื่องดื่มค็อกเทล กับชนิดของโชคใด ๆ ที่เราอาจจะจบลงในเตียง. ศักยภาพเคาะประตูของหัวใจของฉัน. ตอนนี้ระยะห่างระหว่างเราได้ลดลงถึงสิบห้าหลา. ฉันจะเข้าใกล้เธอ? สิ่งที่ฉันควรจะพูดว่า? "อรุณสวัสดิ์พลาด คุณคิดว่าคุณสามารถสำรองครึ่งชั่วโมงสำหรับการสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ? "ไร้สาระ ฉันเสียงเหมือนพนักงานขายประกัน. "ประทานโทษ แต่คุณจะเกิดขึ้นที่จะทราบว่ามีการทำความสะอาดทุกคืนในพื้นที่ใกล้เคียง?" ไม่มีนี้เป็นเพียงที่ไร้สาระ ฉันไม่ได้ดำเนินการใด ๆ ที่ซักรีดสำหรับสิ่งหนึ่ง ใครจะไปซื้อสายเช่นนั้น? บางทีความจริงง่ายๆจะทำ "อรุณสวัสดิ์. คุณเป็นสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. "ไม่มีเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามัน หรือแม้กระทั่งถ้าเธอทำเธออาจจะไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับผม ขออภัยเธออาจจะบอกว่าผมอาจจะเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ได้เป็นเด็กผู้ชาย 100% สำหรับฉัน มันอาจจะเกิดขึ้น และถ้าผมพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ผมอาจจะไปชิ้น ฉันไม่เคยกู้คืนจากการช็อต ฉันสามสิบสองและนั่นคือสิ่งที่เจริญเติบโตเก่าเป็นข้อมูลเกี่ยวกับ. เราผ่านในด้านหน้าของร้านขายดอกไม้ ขนาดเล็กมวลอากาศอุ่นสัมผัสกับผิวของฉัน ยางมะตอยเป็นชื้นและฉันจับกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ ฉันไม่สามารถนำตัวเองเพื่อพูดคุยกับเธอ เธอสวมสีขาวเสื้อยืดและในมือข้างขวาของเธอที่เธอถือซองจดหมายสีขาวคมชัดขาดเพียงแสตมป์ ดังนั้น: เธอคนที่เขียนจดหมายอาจจะใช้เวลาในการเขียนตลอดทั้งคืนที่จะตัดสินจากรูปลักษณ์ที่ง่วงนอนในดวงตาของเธอ . ซองจดหมายอาจมีความลับทุกที่เธอเคยมีฉันใช้เวลาความก้าวหน้าอีกไม่กี่และเปิด. เธอหายไปในฝูงชนตอนนี้แน่นอนผมรู้ว่าสิ่งที่ฉันควรจะได้พูดกับเธอ มันจะได้รับเป็นเวลานานพูดว่านานเกินไปสำหรับผมที่จะมีการส่งมอบได้อย่างถูกต้อง ความคิดที่ผมมากับไม่เคยปฏิบัติมาก. โอ้ดี มันจะได้เริ่มต้น "กาลครั้งหนึ่ง" และจบลง "เป็นเรื่องเศร้าไม่ได้คุณคิดว่า?" กาลครั้งหนึ่ง, อาศัยอยู่ที่นั่นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กอายุสิบแปดและสิบหกสาว เขาก็ไม่ได้หล่อผิดปกติและเธอก็ไม่สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายเหงาสามัญและสาวเหงาธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ ทั้งหมด แต่พวกเขาเชื่อว่าด้วยหัวใจทั้งหมดของพวกเขาที่อยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกที่อาศัยอยู่ที่นั่นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% และหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ100% สำหรับพวกเขา ใช่พวกเขาเชื่อในปาฏิหาริย์ และความอัศจรรย์ที่จริงที่เกิดขึ้น. วันหนึ่งทั้งสองมาถึงกันในมุมของถนนที่. "นี้เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ" เขากล่าว "ฉันได้รับการมองหาคุณทุกคนในชีวิตของฉัน คุณอาจไม่เชื่อนี้แต่คุณสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. "" และคุณ "เธอกล่าวกับเขาว่า" เป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉันตรงตามที่ฉันต้องการภาพคุณทุกรายละเอียด มันเหมือนความฝัน. "พวกเขานั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ, จับมือและบอกให้คนอื่น ๆ เรื่องราวของพวกเขาชั่วโมงหลังจากชั่วโมง พวกเขาไม่เหงาอีกต่อไป พวกเขาได้พบและได้รับการค้นพบโดย 100% ของพวกเขาที่สมบูรณ์แบบอื่น ๆ อะไรเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมก็คือการหาและพบได้โดย 100% ของคุณสมบูรณ์แบบอื่น ๆ มันมหัศจรรย์เป็นความมหัศจรรย์ของจักรวาล. ขณะที่พวกเขานั่งและพูดคุย แต่เล็ก ๆ เศษไม้เล็ก ๆ ที่มีข้อสงสัยเอารากในหัวใจของพวกเขาคือมันจริงทั้งหมดที่เหมาะสมสำหรับความฝันของคนที่จะเป็นจริงขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย? ดังนั้นเมื่อมีมา ชั่วขณะขับกล่อมในการสนทนาของพวกเขาเด็กพูดกับผู้หญิงคนนั้น"Let 's ทดสอบตัวเอง - เพียงครั้งเดียว ถ้าเราเป็นจริงของแต่ละคน 100% คนรักที่สมบูรณ์แบบแล้วบางครั้งบางเราจะพบกันอีกครั้งโดยไม่ต้องล้มเหลว และเมื่อที่เกิดขึ้นและเรารู้ว่าเราเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ 100% เราจะแต่งงานแล้วและมี คุณคิดอย่างไร? "" ใช่ "เธอกล่าวว่า" นั่นคือสิ่งที่เราควรทำ. "และเพื่อให้พวกเขาแยกเธอไปทางทิศตะวันออกและเขาไปทางทิศตะวันตก. ทดสอบพวกเขาได้ตามที่ตกลงกัน แต่เป็นอย่างเต็มที่ ไม่จำเป็น พวกเขาไม่ควรจะดำเนินการมันเพราะพวกเขาจริงๆอย่างแท้จริงและเป็นของกันและกัน 100% คนรักที่สมบูรณ์แบบและมันเป็นความมหัศจรรย์ที่พวกเขาเคยพบ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะรู้เรื่องนี้หนุ่มสาวที่พวกเขามี เย็นคลื่นไม่แยแสของโชคชะตาดำเนินการต่อไปโยนพวกเขา unmercifully. หนึ่งในฤดูหนาวทั้งเด็กและหญิงสาวลงมาด้วยโรคไข้หวัดใหญ่ที่น่ากลัวของฤดูกาลและหลังจากที่ดริฟท์สัปดาห์ระหว่างชีวิตและความตายพวกเขาสูญเสียหน่วยความจำทั้งหมดของปีก่อนหน้านี้ของพวกเขา. เมื่อพวกเขา ตื่นขึ้นมาหัวของพวกเขาเป็นที่ว่างเปล่าเป็นหนุ่ม DH กระปุกออมสินอเรนซ์. พวกเขาเป็นสองสดใสมุ่งมั่นที่คนหนุ่มสาวอย่างไรและผ่านต่อเนื่องของพวกเขาความพยายามของพวกเขาก็สามารถที่จะได้รับอีกครั้งความรู้และความรู้สึกว่ามีคุณสมบัติที่พวกเขาจะกลับมาเป็นเต็มรูปแบบเปี่ยมสมาชิกของสังคม สวรรค์ได้รับการยกย่องพวกเขากลายเป็นตระกูลอย่างแท้จริงประชาชนที่รู้วิธีที่จะถ่ายโอนจากรถไฟใต้ดินสายหนึ่งไปยังอีกที่มีความสามารถอย่างเต็มที่ในการส่งจดหมายพิเศษจัดส่งที่ไปรษณีย์ อันที่จริงพวกเขายังรักที่มีประสบการณ์อีกครั้งบางครั้งมากที่สุดเท่าที่ 75% หรือแม้กระทั่งความรัก 85%. เวลาผ่านไปด้วยความรวดเร็วที่น่าตกใจและเร็ว ๆ นี้เด็กสามสิบสองสาวสามสิบ. เช้าวันหนึ่งในเดือนเมษายนที่สวยงามในการค้นหาของถ้วยของ เครื่องชงกาแฟที่จะเริ่มต้นวันที่เด็กได้เดินจากตะวันตกไปตะวันออกในขณะที่หญิงสาวที่ตั้งใจจะส่งจดหมายพิเศษจัดส่งเป็นเดินจากตะวันออกไปตะวันตกแต่ไปตามถนนแคบ ๆ เดียวกันในย่านฮาราจูกุของโตเกียว พวกเขาเดินผ่านกันในใจกลางของถนน ประกาย faintest ของที่หายไปของพวกเขาความทรงจำglimmered สำหรับช่วงเวลา briefest ในหัวใจของพวกเขา แต่ละคนรู้สึกว่าเสียงดังก้องของพวกเขาในหน้าอก และพวกเขารู้ว่า: เธอเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. เขาเป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน. แต่การเรืองแสงของความทรงจำของพวกเขาก็ยังห่างไกลที่อ่อนแอเกินไปและคิดของพวกเขาไม่ได้มีความคมชัดของ fouteen ปีก่อน โดยไม่ต้องมีคำที่พวกเขาเดินผ่านกันหายเข้าไปในฝูงชน. ตลอดกาล. เรื่องที่เศร้าไม่ได้คุณคิดว่า? ใช่ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมควรจะพูดกับเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช้าวันหนึ่งอันงดงามของเดือนเมษายน บนถนนด้านข้างแคบในโตเกียวย่าน harujuku
แฟชั่น ผมเดินผ่านเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% .
บอกความจริงเธอไม่ได้หล่อขนาดนี้ เธอไม่ได้โดดเด่นออกมาในทางใด ๆ
เสื้อผ้าของเธอ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ หลังผมยังงอจากการนอนหลับ เธอไม่ใช่สาว
เหมือนกัน - ใกล้สามสิบ ไม่ได้ใกล้เคียงกับ " สาว" ถูกต้องแล้วครับ แต่ผมก็รู้ว่า
จากห้าสิบหลา : เธอคือเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน ตอนที่ผมเห็นเธอมี
ก้องในอก และปากแห้งเป็นทะเลทราย
บางทีคุณมีของคุณเองโดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่นชอบ -- หนึ่งกับบางข้อเท้า , กล่าว , หรือใหญ่
ตา หรือ สง่างาม นิ้วมือ หรือคุณกำลังวาดไม่มีเหตุผลดีผู้หญิง ใช้เวลาของพวกเขากับ
ทุกมื้อฉันมีการตั้งค่าของตัวเองแน่นอน บางครั้งในร้านอาหาร ผมจะจับเอง
จ้องหญิงสาวที่โต๊ะข้างๆฉัน เพราะฉันชอบรูปร่างของจมูก .
แต่ไม่มีใครสามารถยืนยันว่าสาวของเขาสมบูรณ์แบบ 100 % สอดคล้องกับอุปาทานบางชนิด
ผมชอบจมูกมาก ฉันไม่สามารถเรียกคืนรูปร่างของเธอ - หรือถ้าเธอมี ทั้งหมดที่ฉันสามารถจำ
แน่นอนว่าเธอก็ไม่งาม .มันแปลกมาก .
" เมื่อวานบนถนนฉันผ่าน 100 % ผู้หญิง " ผมบอกคน .
" ครับ " เขากล่าวว่า . " ดี ? "
" ไม่ใช่ "
" ชนิดของรายการโปรดแล้ว "
" ไม่รู้สิ ฉันไม่สามารถจำอะไรเกี่ยวกับเธอ รูปร่างของดวงตา หรือขนาดของหน้าอกของเธอ
"
"
" แปลก " ครับ แปลก "
" แล้วยังไง " เขาบอกว่าเบื่อแล้ว " คุณทำอะไร ? คุยกับเธอ ? ติดตามเธอ "
" ไม่หรอก คลาดกับเธอบนถนน "
เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตกและตะวันตกไปตะวันออก มันสวยจริงๆ เมษายน เช้า
หวังว่าฉันสามารถพูดกับเธอ ครึ่งชั่วโมงจะมากมาย : ถามเกี่ยวกับตัวเธอ บอกเธอว่า
เกี่ยวกับตัวเองและสิ่งที่ฉันชอบที่จะทำ - อธิบายให้เธอเข้าใจความซับซ้อนของโชคชะตาที่
ทำให้เราผ่านแต่ละอื่น ๆบนถนนในฮาราจูกุในสวยงามเมษายนตอนเช้า
1981 นี้เป็นสิ่งที่แน่นอนจะหนาตาเต็มรูปแบบของความลับอบอุ่นเหมือน
นาฬิกาโบราณสร้างเมื่อสันติภาพเต็มโลก .
หลังจากพูด เราจะกินข้าวที่ไหน บางทีเห็นหนัง Woody Allen , หยุดโดยโรงแรม
บาร์สำหรับเครื่องดื่มค็อกเทล กับชนิดของใด ๆโชคดี เราอาจจะจบลงบนเตียง
ศักยภาพเคาะประตูใจ .
ตอนนี้ระยะห่างระหว่างพวกเรามันแคบสิบห้าหลา
ฉันสามารถเข้าใกล้เธอ ? ฉันควรจะพูดยังไงดี ?
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหนู คุณคิดว่าคุณสามารถอะไหล่ครึ่งชั่วโมงสำหรับการสนทนาเล็กน้อย "
ไร้สาระ ฉันก็เหมือนขายประกัน .
" ขอโทษนะครับ แต่พอจะทราบมั้ยว่ามีทั้งคืนทำความสะอาดใน
แถวบ้าน "
ไม่สิ่งนี้มันไร้สาระ ผมไม่ได้ถืออะไร ซักอย่างหนึ่ง ใครจะไปซื้อ
เส้นแบบนี้
บางทีความจริงง่ายที่จะทำ " อรุณสวัสดิ์ คุณเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน . "
เปล่า เธอจะไม่เชื่อมัน หรือถ้าเธอทำ เธออาจจะไม่อยากคุยกับฉัน ขอโทษนะ เธอ
พูด ฉันอาจเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ได้เด็ก 100 % ค่ะ มัน
ที่อาจเกิดขึ้น และถ้าฉันพบตัวเองในสถานการณ์แบบนี้ ฉันน่าจะไปชิ้น ผมไม่เคย
หายจากความตกใจ ผม 32 และนั่นเป็นสิ่งที่เติบโตเก่าคือทั้งหมดเกี่ยวกับ .
เราผ่านหน้าร้านดอกไม้ ขนาดเล็ก , มวลอากาศอุ่นสัมผัสกับผิวของฉัน ยางมะตอยเป็น
ชื้นและฉันจับกลิ่นของดอกกุหลาบ ผมไม่สามารถที่จะพูดกับเธอ เธอใส่เสื้อขาว
,และในมือขวาเธอถือกรอบสีขาวซองขาดเพียงแสตมป์ ดังนั้น :
เธอเขียนจดหมาย บางคนอาจจะใช้เวลาทั้งคืนในการเขียน ที่จะตัดสินจาก
ดูง่วงในสายตาของเธอ ซองบรรจุทุกความลับที่เธอเคยมี .
ผมใช้เวลาอีกสองสามก้าวและเปิด : เธอหายไปในฝูงชน .
ตอนนี้แน่นอน ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันควรพูดกับเธอมันคงจะยาว
การพูดแม้ว่าไกลยาวเกินไปสำหรับฉันที่จะให้มันถูกต้อง ความคิดผมมาด้วย

ไม่เคยปฏิบัติมาก โอ้ ดี มันก็จะเริ่ม " กาลครั้งหนึ่ง " และสุดท้าย " เรื่องราวเศร้าๆ ไม่คิดว่าคุณ
? "
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มี อยู่ ชายและหญิง เด็กอายุ 18 และสาวสิบหก เขา
ไม่ได้หล่อผิดปกติเธอไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สวยงาม พวกเขาเป็นเพียงเด็กธรรมดา และผู้หญิงเหงาเหงา
ธรรมดาๆ เหมือนคนอื่นๆ แต่พวกเขาเชื่อว่าด้วย
ทั้งหัวใจที่สักแห่งบนโลกนี้ยังมีผู้ชายสมบูรณ์แบบ 100% และ
เด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับพวกเขา ใช่ พวกเขาเชื่อในปาฏิหาริย์ และปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริง
.
วันที่สองมาเมื่อกันในมุมของถนน .
" มันสุดยอดมาก " เขากล่าว " ผมตามหาคุณมา ทั้งชีวิต คุณอาจไม่เชื่อ แต่คุณ
เด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน . "
" และคุณ " เธอพูดกับเขา , " สมบูรณ์แบบ 100% เด็กสำหรับผม อย่างที่ผมนึกภาพคุณ
ทุกรายละเอียด มันเหมือนความฝัน . "
พวกเขานั่งอยู่บนม้านั่งในสวน จับมือกัน และบอกกับแต่ละอื่น ๆของพวกเขาราวชั่วโมงหลังจากชั่วโมง พวกเขา
ไม่เหงาอีกต่อไปพวกเขาได้พบ และถูกพบโดยสมบูรณ์ 100% อื่นๆ อะไรนะ
สิ่งที่มหัศจรรย์ก็คือ ค้นหา และพบได้โดยสมบูรณ์ 100% อื่นๆ มหัศจรรย์ , อัศจรรย์จักรวาล
.
ที่พวกเขานั่งคุยกัน อย่างไรก็ตาม , จิ๋ว , เศษไม้เล็กๆ สงสัยเอารากในจิตใจ : เป็น
ไม่เป็นไรจริงๆสำหรับความฝันจะเป็นจริงได้อย่างไร ?
ดังนั้นเมื่อมีการขับกล่อมชั่วขณะในการสนทนาของพวกเขาเด็กชายพูดกับเด็กหญิง
" ลองทดสอบตนเอง - เพียงสักครั้ง ถ้าเราแต่ละคนต่างก็สมบูรณ์ 100% คนรักแล้ว
บางครั้งบางแห่ง เราจะพบกันอีกครั้งโดยไม่ต้องล้มเหลว และเมื่อมันเกิดขึ้น และเรา
รู้ว่าเราเป็น 100% ที่สมบูรณ์แบบ ที่เราจะแต่งงานกันแล้วและมี คุณคิดอย่างไร ? "
" ค่ะ " เธอกล่าวว่า " นั่นคือสิ่งที่เราต้องทำ "
และเพื่อให้พวกเขาแยกออกเธอไปทางตะวันออกเขาไปทางทิศตะวันตก
ทดสอบพวกเขาได้ตกลงกันอย่างไร เป็นอย่างที่ไม่จำเป็น พวกเขาไม่ควร
ได้รับมันเพราะพวกเขาจริงๆอยู่กันเป็น 100% ที่สมบูรณ์แบบคนรัก มัน
ปาฏิหารย์ที่พวกเขาเคยเจอมา แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะรู้ว่านี้ ยังเป็นพวกเขา
. เย็น คลื่นไม่แยแสชะตากรรมก็โยนพวกเขาอย่างไร้ความปราณี .
ฤดูหนาวหนึ่งทั้งเด็กชายและหญิงสาวลงมาพร้อมกับฤดูร้ายไข้หวัดใหญ่และ
หลังจากที่ลอยสัปดาห์ระหว่างชีวิตและความตายที่พวกเขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดของปีก่อนหน้านี้ของพวกเขา .
เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา หัวของเขาก็ว่างเปล่าเหมือนกับหนุ่มดี. เอช. ลอว์เรนซ์กระปุกออมสิน .
พวกเขาสองสดใส มุ่งมั่นที่คนหนุ่มสาว อย่างไรก็ตาม จาก
พากเพียรของพวกเขาความพยายามของพวกเขาได้อีกครั้งและรู้สึกว่าพวกเขามีคุณสมบัติความรู้

เป็นอย่างเต็มเปี่ยม สมาชิกของสังคม สวรรค์จะยกย่องพวกเขากลายเป็นพลเมืองตั้งตรง
อย่างแท้จริงที่รู้วิธีการโอนจากรถไฟใต้ดินสายหนึ่งไปยังอีกที่มีความสามารถเต็มที่
ส่งจดหมายส่งพิเศษที่ไปรษณีย์ แน่นอน พวกเขามีประสบการณ์ความรัก
อีกครั้งบางครั้งมากที่สุดเท่าที่ร้อยละ 75 หรือ 85 % ความรัก
เวลาผ่านไปกับช็อกอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้า เขาคือ 32 , สาว 30 .
เช้าวันหนึ่งอันงดงามของเดือนเมษายน ในการค้นหาของกาแฟจะเริ่มวัน เด็กชาย
เดินจากตะวันตกไปตะวันออก ในขณะที่หญิงสาวตั้งใจที่จะส่งจดหมายส่งพิเศษ คือ
เดินจากตะวันออกไปตะวันตกแต่ตามถนนแคบ ๆเดียวกันในฮาราจูกุ โตเกียว ใกล้กับ
. พวกเขาผ่านแต่ละอื่น ๆในศูนย์มากของถนน แวว faintest ของพวกเขาสูญเสีย
ความทรงจำเรืองแสงน่ะสักครู่ briefest ในจิตใจของพวกเขา แต่ละรู้สึกเสียงดังก้องในทรวงอกของตนเอง

และพวกเขารู้ :
เธอเป็นเด็กสาวสมบูรณ์แบบ 100% สำหรับฉัน .
เขาเป็น 100% ที่สมบูรณ์แบบเด็กสำหรับฉัน .
แต่เรืองแสงของความทรงจำของพวกเขาอยู่ไกลเกินไป อ่อนแอและความคิดของพวกเขาไม่ มีความชัดเจน fouteen
ของปีก่อนหน้านี้ โดยไม่ต้องพูดอะไร พวกเขาผ่านแต่ละอื่น ๆ หายเข้าไปในฝูงชน

เศร้าตลอดไป ไม่คุณคิดว่า ?
ใช่ นั่นมัน นั่นคือสิ่งที่ฉันควรพูดกับเธอ