เเต่ถึงอยากนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยกับ

เเต่ถึงอยากนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยกับคนพวกนั้นเลย เพราะเธอเป็นคนขี้อายเลนไม่กล้าทัก..
จนวันหนึ่ง...มีสิ่งเเปลกไปกับสิ่งที่เธอเห็นทุกวันคือ..วันนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในเขตจินตนาการของเธอ เขาเป็นเด็กชายที่เกือบจะปกติเเต่เขานั้นมีปีก อิมเมจิ้นไม่รู้สึกแปลกใจเเม้เเต่น้อยเพราะเธอคิดว่ามันปกติที่จะมีสิ่งเหนือธรรมชาติเข้ามานบริเวณนี้ แต่หน้าแปลกเพราะปกติแล้วคนพวกนั้นจะไม่พูดคุยกับเธอเเต่เด็กชายคนนั้นบินขึ้นมาตรงหน้าต่างชั้นที่ อิมเมจิ้นอยู่ แล้วพูดกับเธอว่า..."สวัสดี ฉันชื่อJacob คุณชื่ออะไร" อิมเมจิ้นลังเลเล็กน้อย
แล้วตอบไปว่า... " ฉันชื่อ อิมเมจิ้น เเล้วคุณเป็นใครทำไมมาคุยกับฉัน? ทั้งๆที่ปกติเเล้วคนในจินตนาการของฉันจะไม่คุยกับฉัน" เจคอบหัวเราะ แล้วบอกเธอว่า "แล้วทำไมฉันต้องทำเหมือนคนพวกนั้นด้วย จริงไหม?"เเต่อิมเมจิ้น คิดว่าการที่คนในจินตนาการมาคุยกับเธอ
ได้อาจเป็นเรื่องเก็ได้เพราะเธอจะได้มีเพื่อนและไม่เหงาอีกต่อไป...
หลังจากนั้นมาเจคอบและอิมเมจิ้นก็เป็น
เพื่อนสนิทกันและทุกๆครั้งที่อิมเมจิ้นว่างเธอก็จะมานั่งริมหน้าต่างเเล้วเข้าสู่โลกเเห่งจินตนาการที่เธอวาดฝันไว้ เธออยากอยู่แบบนี้ตลอดไป
เธออยากอยู่กับJacobตลอดไป แต่เธอลืม
คิดเรื่องที่ว่า เมื่อเธอโตขึ้นเรื่อยๆ skill การจินตนาการของเธอก็น้อยลงเรื่อยๆตาม
กาลเวลา เเละเเน่นอนเมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของJacobก็จางลงเรื่อยๆจนบางครั้งมองทะลุตัวของเขาได้เลยทีเดียว...อิมเมจิ้นรู้สึกเป็นห่วงกับสิ่งที่กำลังจะเกิดกับ
Jacobมากเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะ
สามารถยื้อชีวิตของJacob ไว้
และในที่สุดโลกแห่งจินตนาการของเธอก็จบลง Jacobก็หายไปตลอดกาล....
เเต่อิมเมจิ้นก็ยังจำความสนุก,เรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดได้ดี และคอยนึกย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ตอนยังเด็กอยู่เสมอ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เเต่ถึงอยากนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยกับคนพวกนั้นเลยเพราะเธอเป็นคนขี้อายเลนไม่กล้าทัก...จนวันหนึ่ง... มีสิ่งเเปลกไปกับสิ่งที่เธอเห็นทุกวันคือ... วันนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในเขตจินตนาการของเธอเขาเป็นเด็กชายที่เกือบจะปกติเเต่เขานั้นมีปีกอิมเมจิ้นไม่รู้สึกแปลกใจเเม้เเต่น้อยเพราะเธอคิดว่ามันปกติที่จะมีสิ่งเหนือธรรมชาติเข้ามานบริเวณนี้แต่หน้าแปลกเพราะปกติแล้วคนพวกนั้นจะไม่พูดคุยกับเธอเเต่เด็กชายคนนั้นบินขึ้นมาตรงหน้าต่างชั้นที่อิมเมจิ้นอยู่แล้วพูดกับเธอว่า...อิมเมจิ้นลังเลเล็กน้อย "สวัสดี ฉันชื่อJacob คุณชื่ออะไร"แล้วตอบไปว่า... "ฉันชื่ออิมเมจิ้นเเล้วคุณเป็นใครทำไมมาคุยกับฉัน ทั้งๆที่ปกติเเล้วคนในจินตนาการของฉันจะไม่คุยกับฉัน"เจคอบหัวเราะแล้วบอกเธอว่า"แล้วทำไมฉันต้องทำเหมือนคนพวกนั้นด้วยจริงไหม" เเต่อิมเมจิ้นคิดว่าการที่คนในจินตนาการมาคุยกับเธอได้อาจเป็นเรื่องเก็ได้เพราะเธอจะได้มีเพื่อนและไม่เหงาอีกต่อไป...หลังจากนั้นมาเจคอบและอิมเมจิ้นก็เป็นเพื่อนสนิทกันและทุกๆครั้งที่อิมเมจิ้นว่างเธอก็จะมานั่งริมหน้าต่างเเล้วเข้าสู่โลกเเห่งจินตนาการที่เธอวาดฝันไว้เธออยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเธออยากอยู่กับJacobตลอดไป แต่เธอลืมคิดเรื่องที่ว่าเมื่อเธอโตขึ้นเรื่อย ๆ ทักษะการจินตนาการของเธอก็น้อยลงเรื่อยๆตามกาลเวลาเเละเเน่นอนเมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของJacobก็จางลงเรื่อยๆจนบางครั้งมองทะลุตัวของเขาได้เลยทีเดียว ... อิมเมจิ้นรู้สึกเป็นห่วงกับสิ่งที่กำลังจะเกิดกับJacobมากเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะสามารถยื้อชีวิตของJacob ไว้และในที่สุดโลกแห่งจินตนาการของเธอก็จบลง Jacobก็หายไปตลอดกาล ...เเต่อิมเมจิ้นก็ยังจำความสนุก เรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดได้ดีและคอยนึกย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ตอนยังเด็กอยู่เสมอ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อิมเมจิ้นอยู่แล้วพูดกับเธอว่า ... "สวัสดีฉันชื่อจาค็อบคุณชื่ออะไร"
"ฉันชื่ออิมเมจิ้นเเล้วคุณเป็นใครทำไมมาคุยกับฉัน? เจคอบหัวเราะแล้วบอกเธอว่า จริงไหม? "เเต่อิมเมจิ้น เธอลืม แต่คิดเรื่องที่ว่าได้เมื่อเธอโตขึ้นเรื่อยๆ สกิล เเละเเน่นอนเมื่อเวลาผ่านไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เเต่ถึงอยากนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยกับคนพวกนั้นเลยเพราะเธอเป็นคนขี้อายเลนไม่กล้าทัก
จนวันหนึ่งมีสิ่งเเปลกไปกับสิ่งที่เธอเห็นทุกวันคือ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .วันนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในเขตจินตนาการของเธอเขาเป็นเด็กชายที่เกือบจะปกติเเต่เขานั้นมีปีกอิมเมจิ้นไม่รู้สึกแปลกใจเเม้เเต่น้อยเพราะเธอคิดว่ามันปกติที่จะมีสิ่งเหนือธรรมชาติเข้ามานบริเวณนี้อิมเมจิ้นอยู่แล้วพูดกับเธอว่า .. . . . . . . " สวัสดีฉันชื่อยาโคบคุณชื่ออะไร " อิมเมจิ้นลังเลเล็กน้อย
แล้วตอบไปว่า . . . . . . . " ฉันชื่ออิมเมจิ้นเเล้วคุณเป็นใครทำไมมาคุยกับฉัน ?ทั้งๆที่ปกติเเล้วคนในจินตนาการของฉันจะไม่คุยกับฉัน " เจคอบหัวเราะแล้วบอกเธอว่า " แล้วทำไมฉันต้องทำเหมือนคนพวกนั้นด้วยจริงไหม ? " เเต่อิมเมจิ้นคิดว่าการที่คนในจินตนาการมาคุยกับเธอ
ได้อาจเป็นเรื่องเก็ได้เพราะเธอจะได้มีเพื่อนและไม่เหงาอีกต่อไปหลังจากนั้นมาเจคอบและอิมเมจิ้นก็เป็น

. . . . . . .เพื่อนสนิทกันและทุกๆครั้งที่อิมเมจิ้นว่างเธอก็จะมานั่งริมหน้าต่างเเล้วเข้าสู่โลกเเห่งจินตนาการที่เธอวาดฝันไว้เธออยากอยู่แบบนี้ตลอดไป

ตลอดไปแต่เธอลืมเธออยากอยู่กับเจคอบทักษะคิดเรื่องที่ว่าเมื่อเธอโตขึ้นเรื่อยๆการจินตนาการของเธอก็น้อยลงเรื่อยๆตาม
กาลเวลาเเละเเน่นอนเมื่อเวลาผ่านไปร่างกายของยาโคบก็จางลงเรื่อยๆจนบางครั้งมองทะลุตัวของเขาได้เลยทีเดียว . . . . . . .อิมเมจิ้นรู้สึกเป็นห่วงกับสิ่งที่กำลังจะเกิดกับ

สามารถยื้อชีวิตของยาโคบยาโคบมากเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะไว้
และในที่สุดโลกแห่งจินตนาการของเธอก็จบลงยาโคบ . . . . . . .
เเต่อิมเมจิ้นก็ยังจำความสนุกก็หายไปตลอดกาล ,เรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดได้ดีและคอยนึกย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ตอนยังเด็กอยู่เสมอ . . . . . . .