1 Mrs. WhatsitIt was a dark and sto

1 Mrs. Whatsit
It was a dark and stormy night.
In her attic bedroom Margaret Murry, wrapped in an old patchwork quilt, sat on the foot of
her bed and watched the trees tossing in the frenzied lashing of the wind. Behind the trees
clouds scudded frantically across the sky. Every few moments the moon ripped through them,
creating wraith‐ like shadows that raced along the ground.
The house shook.
Wrapped in her quilt, Meg shook.
She wasn't usually afraid of weather. —It's not just the weather, she thought. —It's the
weather on top of everything else. On top of me. On top of Meg Murry doing everything wrong.
School. School was all wrong. She'd been dropped down to the lowest section in her grade.
That morning one of her teachers had said crossly, "Really, Meg, I don't understand how a child
with parents as brilliant as yours are supposed to be can be such a poor student. If you don't
manage to do a little better you'll have to stay back next year."
During lunch she'd rough‐housed a little to try to make herself feel better, and one of the girls
said scornfully, "After all, Meg, we aren't grammar‐school kids any more. Why do you always act
like such a baby?"
And on the way home from school, walking up the road with her arms full of books, one of the
boys had said something about her "dumb baby brother." At this she'd thrown die books on the
side of the road and tackled him with every ounce of strength she had, and arrived home with
her blouse torn and a big bruise under one eye.
Sandy and Dennys, her ten‐year‐old twin brothers, who got home from school an hour earlier
than she did, were disgusted. "Let us do the fighting when it's necessary," they told her.
2
—A delinquent, that's what I am, she thought grimly. — That's what they'll be saying next. Not
Mother. But Them. Everybody Else. I wish Father—
But it was still not possible to think about her father without the danger of tears. Only her
mother could talk about him in a natural way, saying, "When your father gets back—"
Gets back from where? And when? Surely her mother must know what people were saying,
must be aware of the smugly vicious gossip. Surely it must hurt her as it did Meg. But if it did she
gave no outward sign. Nothing ruffled the serenity other expression.
—Why can't I hide it, too? Meg thought. Why do I always have to show everything?
The window rattled madly in the wind, and she pulled the quilt dose about her. Curled up on
one of her pillows a gray fluff of kitten yawned, showing its pink tongue, tucked its head under
again, and went back to sleep.
Everybody was asleep. Everybody except Meg. Even Charles Wallace, the "dumb baby
brother," who had an uncanny way of knowing when she was awake and unhappy, and who
would come, so many nights, tiptoeing up the attic stairs to her—even Charles Wallace was
asleep.
How could they sleep? All day on the radio there had been hurricane warnings. How could
they leave her up in the attic in the rickety brass bed, knowing that the roof might be blown right
off the house, and she tossed out into the wild night sky to land who knows where?
Her shivering grew uncontrollable.
—You asked to have the attic bedroom, she told herself savagely. —Mother let you have it
because you're the oldest. It’s a privilege, not a punishment.
"Not during a hurricane, it isn't a privilege," she said aloud. She tossed the quilt down on the
foot of the bed, and stood up. The kitten stretched luxuriously, and looked up at her with huge,
innocent eyes.
"Go back to sleep," Meg said. "Just be glad you're a kitten and not a monster like me." She
looked at herself in the wardrobe mirror and made a horrible face, baring a mouthful of teeth
covered with braces. Automatically she pushed her glasses into position, ran her fingers through
her mouse‐brown hair, so that it stood wildly on end, and let out a sigh almost as noisy as the
wind.
The wide wooden floorboards were cold against her feet. Wind blew in the crevices about the
window frame, in spite of the protection the storm sash was supposed to offer. She could hear
wind howling in the chimneys. From all the way downstairs she could hear Fortinbras, the big
3
black dog, starting to bark. He must be frightened, too. What was he barking at? Fortinbras
never barked without reason.
Suddenly she remembered that when she had gone to the post office to pick up the mail she'd
heard about a tramp who was supposed to have stolen twelve sheets from Mrs. Buncombe, the
constable's wife. They hadn't caught him, and maybe he was heading for the Murry's house right
now, isolated on a back road as it was; and this time maybe he'd be after more than sheets. Meg
hadn't paid much attention to the talk about the tramp at the time, because the postmistress,
with a sugary smile, had asked if she'd heard from her father lately.
She left her little room and made her way through the shadows of the main attic, bumping
against the ping‐pong table. —Now I'll have a bruise on my hip on top of everything else, she
thought.
Next she walked into her old dolls' house, Charles Wallace's rocking horse, the twins' electric
trains. "Why must everything happen to me?" She demanded of a large teddy bear.
At the foot of the attic stairs she stood still and listened. Not a sound from Charles Wallace's
room on the right. On the left, in her parents' room, not a rustle from her mother sleeping alone
in the great double bed. She tiptoed down the hall and into the twins' room, pushing again at her
glasses as though they could help her to see better in the dark. Dennys was snoring. Sandy
murmured something about baseball and subsided. The twins didn't have any problems. They
weren't great students, but they weren't bad ones, either. They were perfectly content with a
succession of B's and an occasional A or C. They were strong and fast runners and good at
games, and when cracks were made about anybody in the Murry family, they weren't made
about Sandy and Dennys.
She left the twins' room and went on downstairs, avoiding the creaking seventh step.
Fortinbras had stopped barking. It wasn't the tramp this time, then. Fort would go On barking if
anybody was around.
—But suppose the tramp does come? Suppose he has a knife? Nobody lives near enough to
hear if we screamed and screamed and screamed. Nobody'd care, anyhow.
—I’ll make myself some cocoa, she decided. —That'll cheer me up, and if the roof blows off at
least I won't go off with it.
4
In the kitchen a light was already on, and Charles Wallace was sitting at the table drinking milk
and eating bread and jam. He looked very small and vulnerable sitting there alone in the big oldfashioned
kitchen, a blond little boy in faded blue Dr. Dentons, his feet swinging a good six
inches above the floor.
"Hi," he said cheerfully. "I've been waiting for you."
From under the table where he was lying at Charles Wallace's feet, hoping for a crumb or two,
Fortinbras raised his slender dark head in greeting to Meg, and his tail thumped against the floor.
Fortinbras had arrived on their doorstep, a half‐grown puppy, scrawny and abandoned, one
winter night. He was, Meg's father had decided, part Uewellyn setter and part greyhound, and
he had a slender^ dark beauty that was all his own.
"Why didn't you come up to the attic?" Meg asked her brother, speaking as though he were at
least her own age. "I've been scared stiff."
"Too windy up in that attic of yours," the little boy said. "I knew you'd be down. I put some
milk on the stove for you. It ought to be hot by now."
How did Charles Wallace always know about her? How could he always tell? He never knew—
or seemed to care— what Dennys or Sandy were thinking. It was his mother's mind, and Meg's,
that he probed with frightening accuracy.
Was it because people were a little afraid of him that they whispered about the Murry's
youngest child, who was rumored to be not quite bright? "I've heard that clever people often
have subnormal children," Meg had once overheard. "The two boys seem to be nice, regular
children, but that unattractive girl and the baby boy certainly aren't all there.”
It was true that Charles Wallace seldom spoke when anybody was around, so that many
people thought he'd never learned to talk. And it was true that he hadn't talked at all until he
was almost four. Meg would turn white with fury when people looked at him and clucked,
shaking their heads sadly.
"Don't worry about Charles Wallace, Meg." her father had once told her. Meg remembered it
very clearly because it was shortly before he went away. "There's nothing the matter with his
mind. He just does things in his own way and in his own time.”
"I don't want him to grow up to be dumb like me," Meg had said.
"Oh, my darling, you're not dumb," her father answered. "You're like Charles Wallace. Your
development has to go at its own pace. It just doesn't happen to be the usual pace."
5
"How do you know?” Meg had demanded. "How do you know I'm not dumb? Isn't it just
because you love me?"
"I love you, but that's not what tells me. Mother and I've given you a number of tests, you
know."
Yes, that was true. Meg had realized that some of the "games" her parents played with her
were tests of some kind, and that there had been more for her and Charles Wallace than for the
twins. "IQ tests, you mean?"
"Yes, some of them."
"Is my IQ okay?"
"More than okay."
"What is it?"
"That I'm not going to tell you. But it assures me that both you and Charles Wallace will be
able to do pretty much whatever you like when you grow up to yourselves. You just wait till
Charles Wallace starts to talk. You'll see."
How right he had been about that, though he himself had left before Charles Wallace began to
speak, suddenly, with none of the usual baby preliminaries, using entire sentences. How proud
he would have been!
"You'd better check the milk," Charles Wallace said to Meg now, his diction clearer and cleaner
than that of most five‐year‐olds. "You know you don't like it when it gets

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1 นาง Whatsitมันเป็นคืนที่มืด และพายุในถังห้องใต้หลังคาของเธอ นอน Murry มาร์กาเร็ต ห่อการควิลท์ patchwork เก่า นั่งบนเท้าของเตียงของเธอ และดูต้นไม้ tossing ในเฆี่ยน frenzied ลม อยู่หลังต้นไม้เมฆ scudded เมามันข้ามท้องฟ้า ทุกครู่จันทร์คัดลอกผ่านไปสร้าง wraith‐ เช่นเงาที่ raced ตามพื้นดินบ้านสั่นเครือห่อของควิลท์ เม็กจับเธอไม่ปกติกลัวสภาพอากาศ ซึ่งไม่เพียงอากาศ เธอคิดว่า ซึ่งเป็นการอากาศบนรถแท๊กซี่ ด้านบนของฉัน ด้านบนของ Murry เม็กที่ทำทุกอย่างถูกต้องโรงเรียน โรงเรียนผิดทั้งหมด เธอได้ถูกทิ้งลงถึงส่วนต่ำสุดในชั้นของเธอเช้าวันหนึ่งครูของเธอได้กล่าวว่า crossly "จริง ๆ เม็ก ฉันไม่เข้าใจว่าเด็กมีผู้ปกครองเป็นที่ยอดเยี่ยมเป็นของคุณควรจะ ได้เรียนดี ถ้าคุณไม่จัดการทำดีกว่าคุณจะต้องอยู่ปีถัดไปกลับ"ในช่วงกลางวัน เธอมี rough‐housed น้อยพยายามที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น และหนึ่งหญิงกล่าวว่า scornfully "หลังจากที่ทุก เม็ก เราไม่ grammar‐school เด็กอีกด้วย ทำไมทำคุณจะทำหรือไม่เหมือนเช่นทารกหรือไม่"และทางบ้านจากโรงเรียน เดินถนนกับเธอบรรจุเต็มของหนังสือ หนึ่งเด็กชายได้กล่าวว่า บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับ "เด็กใบ้พี่ชายของเธอ" ที่นี่ เธอได้โยนหนังสือตายบนด้านข้างของถนน และสำหรับเขา ด้วยทุกออนซ์ของความแรงของเธอได้ และถึงบ้านด้วยเสื้อของเธอขาดและระบมใหญ่ใต้ตาทรายและ Dennys เธอ ten‐year‐old คู่พี่น้อง ผู้ได้รับบ้านจากโรงเรียนหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้กว่าเธอไม่ได้ มี disgusted พวกเขา "ให้เราทำการต่อสู้เมื่อจำเป็น บอกว่า เธอ2ซึ่งการผิดนัดชำระหนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉัน เธอคิดว่า grimly — นั่นคือสิ่งที่จะพูดต่อไป ไม่แม่ แต่พวกเขา ทุกคนอื่น ต้องการพ่อ —แต่ก็ยังไม่สามารถคิดว่า เกี่ยวกับพ่อของเธอโดยไม่มีอันตรายของน้ำตา เธอเท่านั้นแม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับเขาด้วยวิธีธรรมชาติ บอกว่า, "เมื่อคุณพ่อได้กลับตัว"ได้รับกลับมาจากที่ไหน และเมื่อไร ก็ เป็นแม่ของเธอต้องรู้อะไรคนก็พูดว่าต้องตระหนักถึงประ smugly ทายา แน่นอนว่า มันต้องเจ็บเธอเหมือนเม็ก แต่ ถ้าไม่ได้เธอให้แยกขาออก อะไร ruffled สงบการนิพจน์อื่น ๆ— ทำไมไม่ฉันซ่อน เกินไป เม็กคิดว่า ทำไมจะต้องแสดงทุกอย่างหน้าต่าง rattled นักลม และเธอดึงยาควิลท์เกี่ยวกับเธอ โค้งขึ้นบนหมอนของเธอ fluff สีเทาของแมวปากกว้าง แสดงลิ้นสีชมพู หนึ่งห้องใหญ่ภายใต้อีกครั้ง และก็กลับไปนอนทุกคนหลับ ทุกคนยกเว้นเม็ก แม้ชาร์ลส์ Wallace "ใบ้ทารกพี่ชาย ที่มีวิธีการเขาพิลึกของรู้เมื่อเธอตื่นตัว และไม่มีความสุข และจะมา คืนจำนวนมาก tiptoeing ขึ้นบันไดถังห้องใต้หลังคากับเธอ — แม้ชาร์ลส์ Wallace ได้หลับพวกเขาสามารถนอนอย่างไร มีทางวิทยุทุกวันได้รับคำเตือนพายุเฮอริเคน วิธีสามารถพวกเขาปล่อยเธอในถังห้องใต้หลังคาในเตียงทองเหลืองสาธารณ รู้ว่า หลังคาอาจจะพัดไปทางขวาปิดบ้าน และเธอเพราะออกในท้องฟ้ากลางคืนป่าเพื่อแผ่นดินใครรู้เธอสั่นโต uncontrollable— คุณต้องมีถังห้องใต้หลังคาห้องนอน เธอบอกตัวเอง savagely ตัวแม่ให้คุณได้เพราะคุณกำลังเก่าที่สุด สิทธิ์การใช้งาน ไม่ลงโทษได้"ไม่ได้ในระหว่างพายุเฮอริเคน ไม่มีสิทธิ์ เธอกล่าวออกเสียง เธอเพราะควิลท์ที่ลงในเท้าเตียง และลุกขึ้นยืน แมวหรูหราท้าทาย และดูค่าที่เธอมีขนาดใหญ่ตาผู้บริสุทธิ์"กลับไปนอน เม็กกล่าวว่า "เพียงดีใจคุณลูกแมวและมอนสเตอร์เช่นฉันไม่" เธอมองตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้า และทำหน้าน่ากลัว รับน้ำหนักบรรทุกที่ถูกปากของฟันปกคลุม ด้วยวงเล็บปีกกา โดยอัตโนมัติเธอดันแว่นตาของเธอในตำแหน่ง วิ่งนิ้วของเธอผ่านผม mouse‐brown เพื่ออาละวาดอยู่ใน และให้ออกแยกกันที่เกือบจะเสียงดังเป็นการลมFloorboards ไม้กว้างเย็นกับเท้าของเธอได้ ลมพัดใน crevices ที่เกี่ยวกับการกรอบหน้าต่าง แม้ว่าการป้องกันควรให้ sash หลังพายุ เธออาจได้ยินลมเห่าหอนในปล่องไฟ จากทั้งหมดแบบชั้นล่าง เธออาจได้ยิน Fortinbras ขนาดใหญ่3ดำสุนัข เริ่มเปลือก เขาต้องกลัว เกินไป เขาถูกเก้งอะไรที่ Fortinbrasไม่เคยเห่า โดยไม่มีเหตุผลทันใดนั้นเธอจำได้ว่าเมื่อเธอได้ไปไปรษณีย์ไปรับจดหมายที่เธอมีได้ยินเกี่ยวกับคนจรจัดที่ถูกควรจะมีขโมยแผ่น 12 นาง Buncombe การภรรยาของคอนสตาเบิล พวกเขาไม่ได้จับเขา และบางทีเขาถูกหัวของ Murry บ้านด้านขวาตอนนี้ แยกต่างหากทางด้านหลังเหมือนเดิม และทีนี้เวลาที่เขาจะจากแผ่นมากกว่า เม็กไม่ได้ชำระความสนใจมากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับคนจรจัดในเวลา เนื่องจาก postmistressดีไพเราะ ถามถ้า เธอได้ยินจากพ่อของเธอเมื่อเร็ว ๆ นี้เธอออกจากห้องของเธอเล็กน้อย และทำทางของเธอผ่านเงาของการหลักถังห้องใต้หลังคา ชนจากตาราง ping‐pong คือตอนนี้ผมจะเป็นรอยช้ำบนสะโพกของฉันบนทุกอย่าง เธอคิดว่าต่อไป เธอเดินเข้าไปในบ้านของตุ๊กตาเก่าของเธอ ม้าโยกชาร์ลส์ Wallace ไฟฟ้าของฝาแฝดรถไฟ "ทำไมต้องทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นกับฉัน" เธอแค่ของตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่บันไดถังห้องใต้หลังคาที่ เธอยืนยัง และฟัง ไม่มีเสียงจากชาร์ลส์ Wallaceห้องบนขวา ทางด้านซ้าย ในห้องของพ่อแม่ ไม่ rustle จากแม่ของเธอนอนคนเดียวเตียงคู่พัก นาง tiptoed ลงศาลา และ ในห้อง พักของแฝด ผลักดันอีกครั้งที่เธอแก้วกะจะช่วยเธอดูดีในมืด Dennys นอนกรน แซนดี้murmured เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับเบสบอล และ subsided คู่ไม่มีปัญหาใด ๆ พวกเขาไม่มากนัก แต่พวกเขาไม่ได้คนไม่ดี อย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเนื้อหาอย่างสมบูรณ์แบบด้วยการสืบทอดของ B และ A เป็นครั้งคราว หรือค พวกเขาแข็งแกร่ง และรวดเร็วรอบชิงชนะเลิศและดีที่เกม และเมื่อรอยแตกเกิดขึ้นเกี่ยวกับใครในครอบครัว Murry พวกเขาไม่ได้ทำทรายและ Dennysเธอซ้ายห้องของฝาแฝด และไปบนล่าง หลีกเลี่ยงขั้นตอนเจ็ด creakingFortinbras ได้หยุดเก้ง มันไม่ได้จรจัดขณะนี้ แล้ว ป้อมจะไปถ้าเห่าใครอยู่แถว— สมมติว่า มาไม่จรจัดแต่ สมมติว่าเขามีมีด ไม่มีใครอยู่ใกล้พอที่จะฟังถ้าเรากรีดร้องกรีดร้อง และกรีดร้อง ไม่มีใครจะดูแล ระมัดระวัง— ฉันจะทำตัวเองบางโกโก้ เธอตัดสินใจ ตัวที่จะให้กำลังใจฉัน และ ถ้าหลังคาพัดปิดที่อย่างน้อยผมจะไม่ไปปิดด้วย4ในครัว ไฟอยู่บน และ Wallace ชาร์ลส์นั่งที่ตารางการดื่มนมและกินขนมปังและแยม เขาดูเสี่ยงนั่งมีคนเดียวใน oldfashioned ขนาดใหญ่ และขนาดเล็กมากห้องครัว ชายทองในซีดสีน้ำเงินดร. Dentons เท้าควงหกดีนิ้วเหนือชั้น"สวัสดี เขากล่าว cheerfully "ผมรอให้คุณ"อย่างที่เขากำลังนอนที่ชาร์ลส์ Wallace ฟุต หวังเป็นเศษหรือสอง ตารางFortinbras ยกศีรษะดำสเลนเดอร์ทักทายกับเม็ก และหางของเขา thumped กับพื้นถึงในบันไดหน้าประตูของพวกเขา ลูกสุนัข half‐grown, scrawny และ ละทิ้ง Fortinbrasกลางคืนหนาว เขามี บิดาของเม็กได้ตัดสินใจ Uewellyn ตัวเซ็ตและส่วนเกรย์ฮาวด์ และเขาเป็นสเลนเดอร์ ^ ความเข้มได้ทั้งหมดเอง"ทำไมไม่มาค่าถังห้องใต้หลังคา" เม็กถามพี่ชายของเธอ พูดเหมือนว่าเขาอยู่ที่อย่างน้อยเธอเองอายุ "ผมเคยกลัวแข็ง""เกินไปวินดี้ค่าในที่ถังห้องใต้หลังคาของคุณ เด็กชายกล่าว "ผมรู้ว่า คุณจะลง ฉันใส่บางนมบนเตาสำหรับคุณ มันควรจะร้อน โดยขณะนี้"ว่าชาร์ลส์ Wallace เสมอทราบเกี่ยวกับเธอ วิธีสามารถเขาจะบอก เขาไม่เคยรู้ —หรือดูเหมือนจะ ดูแล — คิดว่า Dennys หรือทราย แม่ใจ และเม็กของว่า เขาพิสูจน์ความแม่นยำน่ากลัวเป็น เพราะคนกลัวเล็กน้อยของเขาที่พวกเขาเกมส์เกี่ยวกับของ Murryอายุน้อยที่สุดเด็ก มีข่าวลือว่า ไม่ค่อนข้างสดใส "ผมเคยได้ยินคนที่ฉลาดมักจะมีเด็ก subnormal เม็กได้เมื่อตก overheard "เด็กผู้ชายสองคนดูเหมือนจะดี ปกติเด็ก แต่ว่า สาวว่าขี้เหร่และเด็กทารกแน่นอนไม่ใช่ทั้งหมดมี "ก็จริงว่า ชาร์ลส์ Wallace ค่อยพูดเมื่อใครถูกสถาน หลายที่ดังนั้นคนคิดว่า เขาไม่เคยได้เรียนรู้พูดคุย และก็จริงที่เขาไม่ได้คุยกันเลยจนกระทั่งเขาถูกเกือบ 4 เม็กจะเปิดสีขาว ด้วยความโกรธเมื่อคนมองเขา และ cluckedสั่นศีรษะของพวกเขาเศร้า"ไม่กังวลเกี่ยวกับชาร์ลส์ Wallace เม็ก" พ่อได้เคยบอกเธอ เม็กจดจำมันอย่างชัดเจนเพราะมันช้าก่อนเขาออกไป "ไม่มีอะไรสำคัญกับเขาจิตใจ เขาเพียงไม่สิ่งที่ ในทางของเขาเอง และ ในเวลาของตัวเอง""ฉันไม่ต้องการให้เขาเติบโตไปเป็นใบ้เช่นฉัน เม็กได้กล่าว"โอ้ ทูนหัว คุณไม่ใบ้ พ่อตอบ "คุณชอบ Wallace ชาร์ลส์ ของคุณพัฒนาไปที่ก้าวของตนเองได้ มันเพียงไม่เกิดขึ้นเป็น จังหวะปกติ"5"คุณทราบได้อย่างไร" เม็กได้แค่ "คุณรู้อย่างไรฉันไม่ได้ใบ้ ไม่เพียงเพราะรักฉัน""ฉันรักคุณ แต่ที่ไม่อะไรบอกฉัน แม่และผมได้ให้คุณจำนวนการทดสอบ คุณรู้"ใช่ ที่จริง เม็กได้ตระหนักว่า บางของ "เกม" พ่อแม่เล่นกับเธอได้ทดสอบบางชนิด และได้มีการเพิ่มเติมสำหรับเธอและ Wallace ชาร์ลส์มากกว่าสำหรับการแฝด "IQ ทดสอบ คุณหมายถึง""ใช่ บางส่วนของพวกเขา""คือดี IQ ของฉัน"กว่าไร""มันคืออะไร""ที่ฉันไม่จะบอกคุณ แต่ก็มั่นใจว่าผมว่า ทั้งคุณและ Wallace ชาร์ลส์จะต้องสวยมากสิ่งที่คุณชอบเมื่อคุณเติบโตไปเอง คุณเพียงแค่รอจนถึงชาร์ลส์ Wallace เริ่มพูดคุย คุณจะเห็นการ"ว่าเคยว่า แม้ว่าเขาเองได้ทิ้งก่อนเริ่ม Wallace ชาร์ลส์พูด ทันที กับ preliminaries เด็กปกติ ใช้ทั้งประโยค ภูมิใจอย่างไรเขาจะได้รับ"คุณจะดีขึ้นตรวจสอบนม ชาร์ลส์ Wallace ว่า เม็กตอนนี้ diction เขาชัดเจน และสะอาดกว่าที่ five‐year‐olds ส่วนใหญ่ "คุณรู้ว่า คุณไม่ชอบเมื่อได้รับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1 นางเรียกว่าอะไร
มันเป็นคืนที่มืดและมีพายุ.
ในห้องนอนห้องใต้หลังคาของเธอมาร์กาเร็ Murry ห่อในผ้านวมเย็บปะติดปะต่อกันเก่านั่งอยู่บนเท้าของ
เตียงของเธอและดูต้นไม้โยนในเฆี่ยนคลั่งของลม หลังต้นไม้
เมฆ scudded เมามันข้ามฟากฟ้า สักครู่ทุกดวงจันทร์ฉีกผ่านพวกเขา
สร้าง wraith- เหมือนเงาที่วิ่งไปตามพื้นดิน.
บ้านส่าย.
ห่อผ้าห่มของเธอขาสั่น.
เธอเป็นคนที่มักจะไม่กลัวของสภาพอากาศ -It ไม่ได้เป็นเพียงสภาพอากาศที่เธอคิดว่า -It เป็น
สภาพอากาศที่ด้านบนของทุกอย่างอื่น ด้านบนของฉัน ด้านบนของขา Murry ทำทุกอย่างที่ไม่ถูกต้อง.
โรงเรียน โรงเรียนได้ผิดทั้งหมด เธอถูกทิ้งลงไปในส่วนที่ต่ำที่สุดในชั้นของเธอ.
เช้าวันนั้นคนหนึ่งของครูของเธอได้กล่าวว่า crossly "จริงๆเม็กผมไม่เข้าใจว่าเด็ก
ที่มีพ่อแม่เป็นที่ยอดเยี่ยมเป็นของคุณที่ควรจะเป็นได้เช่น นักศึกษาที่ไม่ดี. ถ้าคุณไม่
จัดการที่จะทำดีขึ้นเล็กน้อยคุณจะต้องกลับมาอยู่ในปีถัดไป. "
ในช่วงกลางวันเธอจะหยาบตั้งอยู่เพียงเล็กน้อยที่จะพยายามที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นและเป็นหนึ่งในสาว
กล่าวว่า ดูถูก "หลังจากที่ทุกขาเราไม่ได้เด็กมัธยมโรงเรียนใด ๆ เพิ่มเติม. ทำไมคุณมักจะทำหน้าที่
เหมือนเช่นทารกหรือไม่? "
และในทางกลับบ้านจากโรงเรียนเดินขึ้นถนนที่มีแขนของเธอเต็มไปด้วยหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่ง ของ
เด็กชายได้พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอ "น้องชายใบ้." ตอนนี้เธอต้องการโยนหนังสือตายบน
ด้านข้างของถนนและท้าทายเขาด้วยออนซ์ของความแข็งแรงของเธอได้ทุกครั้งและกลับมาถึงบ้านกับ
เสื้อของเธอฉีกขาดและรอยช้ำขนาดใหญ่ภายใต้ตาข้างหนึ่ง.
แซนดี้และ Dennys สิบปีของเธอ พี่น้องฝาแฝดที่กลับมาถึงบ้านจากโรงเรียนชั่วโมงก่อนหน้านี้
กว่าที่เธอไม่ได้รังเกียจ "ให้เราทำในการต่อสู้เมื่อมันจำเป็น" พวกเขาบอกเธอ.
2
-A กระทำผิดว่าเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าเธอเคร่งขรึม - นั่นคือสิ่งที่พวกเขาจะพูดต่อไป ไม่
แม่ แต่พวกเขา คนอื่น ฉันหวังว่าพระบิดา
แต่มันก็ยังคงเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับพ่อของเธอโดยไม่เป็นอันตรายของน้ำตา คนเดียวของเธอ
แม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับเขาในทางธรรมชาติว่า "ตอนที่พ่อของคุณได้รับภูมิหลัง"
ได้รับกลับมาจากที่ใด และเมื่อ? แน่นอนแม่ของเธอจะต้องรู้ว่าสิ่งที่คนพูดว่า
จะต้องตระหนักถึงการนินทาหินใจแคบ แน่นอนมันจะต้องทำร้ายเธอขณะที่มันทำเม็ก แต่ถ้ามันทำเธอ
ให้สัญญาณออกไปด้านนอก ไม่มีอะไรที่น่าระทึกใจสงบแสดงออกอื่น ๆ .
ทำไมฉันไม่สามารถซ่อนมันเกินไป? เม็กคิด ทำไมฉันมักจะมีการแสดงทุกอย่าง?
หน้าต่างสั่นอย่างบ้าคลั่งในลมและเธอดึงผ้าห่มยาเกี่ยวกับเธอ ขดตัวอยู่บน
หนึ่งในหมอนของเธอปุยสีเทาของลูกแมวหาวแสดงลิ้นสีชมพูซุกหัวของตนภายใต้
อีกครั้งและเดินกลับไปนอน.
ทุกคนกำลังนอนหลับ ทุกคนยกเว้นเม็ก แม้ชาร์ลส์วอลเลซ "ลูกใบ้
พี่ชาย "ที่มีวิธีแปลกของการรู้เมื่อเธอตื่นขึ้นมาและไม่มีความสุขและผู้ที่
จะมาหลายคืนเพื่อย่องขึ้นบันไดห้องใต้หลังคาที่จะได้เธอชาร์ลส์วอลเลซได้รับการ
นอนหลับ.
วิธีการได้ พวกเขานอนหลับ? ทุกวันในรายการวิทยุมีการเตือนพายุเฮอริเคน วิธีการอาจ
พวกเขาปล่อยให้เธอขึ้นมาในห้องใต้หลังคาในเตียงทองเหลืองง่อนแง่นรู้ว่าหลังคาอาจจะมีการเป่าสิทธิ
ออกบ้านและเธอโยนออกไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนป่าไปยังดินแดนที่ใครจะรู้?
สั่นเธอเติบโตที่ไม่สามารถควบคุม.
ได้คุณถาม จะมีห้องนอนห้องใต้หลังคาเธอบอกตัวเองอย่างทารุณ -Mother ให้คุณได้
เพราะคุณที่เก่าแก่ที่สุด มันเป็นสิทธิ์ที่จะไม่ลงโทษ.
"ไม่ได้ในช่วงพายุเฮอริเคนก็ไม่ได้สิทธิพิเศษ" เธอกล่าวออกมาดัง ๆ เธอโยนผ้าห่มลงบน
เท้าของเตียงและลุกขึ้นยืน ลูกแมวยืดอย่างหรูหราและมองมาที่เธอกับขนาดใหญ่
ดวงตาบริสุทธิ์.
"กลับไปนอนหลับ" เม็กกล่าวว่า "เพียงแค่จะดีใจที่คุณเป็นลูกแมวและมอนสเตอร์ที่ไม่เหมือนผม." เธอ
มองไปที่ตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้าและทำหน้าน่ากลัวถอดคำหนึ่งของฟัน
ที่ปกคลุมไปด้วยการจัดฟัน เธอผลักดันโดยอัตโนมัติแว่นตาของเธอในตำแหน่งวิ่งนิ้วมือของเธอผ่าน
เมาส์ผมสีน้ำตาลของเธอเพื่อที่จะยืนอยู่อย่างดุเดือดที่สิ้นสุดและปล่อยออกมาถอนหายใจเกือบจะเป็นที่มีเสียงดังเป็น
ลม.
พื้นไม้กว้างมีอากาศหนาวเย็นกับเท้าของเธอ ลมพัดในรอยแตกเกี่ยวกับ
กรอบหน้าต่างทั้งๆที่มีการป้องกันสายสะพายพายุก็ควรที่จะนำเสนอ เธอสามารถได้ยินเสียง
ลมยิ่งใหญ่ในปล่องไฟ จากทุกทางชั้นล่างที่เธอจะได้ยิน Fortinbras, ขนาดใหญ่
3
สุนัขสีดำเริ่มที่จะเห่า เขาจะต้องกลัวเกินไป อะไรคือสิ่งที่เขาเห่า? Fortinbras
ไม่เคยเห่าโดยไม่มีเหตุผล.
ทันใดนั้นเธอจำได้ว่าตอนที่เธอได้ไปที่ที่ทำการไปรษณีย์ที่จะรับจดหมายเธอจะ
ได้ยินเกี่ยวกับคนจรจัดที่ควรจะได้ถูกขโมยแผ่นจากสิบสองนางไร้สาระ,
ภรรยาของตำรวจ พวกเขาไม่เคยจับเขาและบางทีเขากำลังมุ่งหน้าไปบ้าน Murry ขวา
ตอนนี้แยกบนถนนที่กลับมามันเป็น; และในครั้งนี้บางทีเขาต้องการจะนานกว่าแผ่น ขา
ไม่ได้ให้ความสนใจมากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับคนจรจัดในเวลาเพราะ postmistress,
ด้วยรอยยิ้มหวานได้ถามว่าเธอเคยได้ยินจากพ่อของเธอเมื่อเร็ว ๆ นี้.
เธอออกจากห้องเล็ก ๆ ของเธอและทำให้เธอผ่านทางเงา ของห้องใต้หลังคาหลักชน
กับตารางปิงปอง -Now ฉันจะมีรอยช้ำบนสะโพกของฉันที่ด้านบนของทุกอย่างอื่นที่เธอ
คิดว่า.
ถัดไปเธอเดินเข้าไปในตุ๊กตาเก่าของเธอ 'บ้านม้าโยกชาร์ลส์วอลเลซฝาแฝด' ไฟฟ้า
รถไฟ "ทำไมทุกอย่างต้องเกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า" เธอเรียกร้องของตุ๊กตาหมีที่มีขนาดใหญ่.
ที่เท้าของบันไดห้องใต้หลังคาที่เธอยังคงยืนนิ่งฟัง ไม่ได้เป็นเสียงจากชาร์ลส์วอลเลซ
ห้องด้านขวา ทางด้านซ้ายในห้องพ่อแม่ของเธอไม่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบจากแม่ของเธอนอนคนเดียว
ในเตียงคู่ที่ดี เธอ tiptoed ลงห้องโถงและเข้าไปในห้องของฝาแฝดผลักดันอีกครั้งที่เธอ
แว่นตาราวกับว่าพวกเขาสามารถช่วยให้เธอดูดีขึ้นในที่มืด Dennys ได้รับการนอนกรน แซนดี้
บ่นอะไรเกี่ยวกับเบสบอลและลดลง ฝาแฝดไม่ได้มีปัญหาใด ๆ พวกเขา
ไม่ได้เป็นนักเรียนที่ดี แต่พวกเขาไม่ได้คนไม่ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบเนื้อหาที่มี
การสืบทอดของ B และเป็นครั้งคราวหรือซีพวกเขาเป็นนักวิ่งที่แข็งแกร่งและรวดเร็วและดีใน
เกมและเมื่อรอยแตกที่ทำเกี่ยวกับทุกคนในครอบครัว Murry พวกเขาไม่ได้ทำ
เกี่ยวกับแซนดี้และ Dennys.
เธอ ออกจากห้องของฝาแฝดและเดินลงมาชั้นล่างหลีกเลี่ยงขั้นตอนที่เจ็ดเอี๊ยด.
Fortinbras ได้หยุดเห่า มันไม่ได้เป็นคนจรจัดในครั้งนี้แล้ว ฟอร์ตจะไปในเห่าถ้า
ใครเป็นรอบ. -But คิดว่าคนจรจัดไม่มา?
สมมติว่าเขามีมีดหรือไม่? ไม่มีใครอาศัยอยู่ใกล้พอที่จะ
ได้ยินถ้าเรากรีดร้องและตะโกนและกรีดร้อง ดูแล Nobody'd
แต่อย่างใด. ผมจะไปทำให้ตัวเองโกโก้บางเธอก็ตัดสินใจ -That'll กำลังใจขึ้นและถ้าหลังคาพัดออกไป
อย่างน้อยฉันจะไม่ออกไปกับมัน.
4
ในห้องครัวแสงที่มีอยู่แล้วในและชาร์ลส์วอลเลซกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะดื่มนม
และกินขนมปังและแยม . เขามองขนาดเล็กมากและเปราะบางนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียวใน Oldfashioned ใหญ่
ครัวเด็กชายตัวเล็ก ๆ สีบลอนด์สีฟ้าดร. จาง Dentons, แกว่งเท้าของเขาดีหก
นิ้วเหนือชั้น.
"สวัสดี" เขากล่าวอย่างมีความสุข "ฉันได้รับการรอคอยสำหรับคุณ."
จากใต้โต๊ะที่เขากำลังนอนอยู่ที่เท้าของชาร์ลส์วอลเลซหวังเศษหรือสอง
Fortinbras ยกหัวเรียวมืดของเขาในการทักทายขาและหางของเขา thumped กับพื้น.
Fortinbras ได้เดินทางมาถึงในบ้านของพวกเขา, ลูกสุนัขครึ่งปลูก, ผอมและถูกทอดทิ้งหนึ่ง
คืนในช่วงฤดูหนาว เขาเป็นพ่อของขาได้ตัดสินใจส่วนหมา Uewellyn และเป็นส่วนหนึ่งสุนัขและ
เขามีความงามเรียว ^ มืดนั่นคือทั้งหมดของตัวเอง.
"ทำไมคุณไม่มาถึงห้องใต้หลังคาหรือไม่" เม็กถามพี่ชายของเธอพูดราวกับว่าเขาเป็นคนที่
อายุน้อยที่สุดของเธอเอง "ฉันเคยแข็งกลัว."
"เกินไปลมแรงขึ้นในห้องใต้หลังคาของคุณที่" เด็กน้อยกล่าวว่า "ผมรู้ว่าคุณต้องการจะลง. ฉันใส่บาง
นมบนเตาสำหรับคุณ. มันควรจะร้อนโดยขณะนี้. "
ชาร์ลส์วอลเลซวิธีไม่เคยรู้เกี่ยวกับเธอ? วิธีการที่เขาจะมักจะบอก? เขาไม่เคย knew-
หรือดูเหมือนจะ care- สิ่ง Dennys หรือแซนดี้มีความคิด มันเป็นความคิดของแม่ของเขาและขาของ
เขาตรวจสอบว่ามีความถูกต้องน่ากลัว.
มันเป็นเพราะคนเล็ก ๆ น้อย ๆ กลัวเขาว่าพวกเขากระซิบเกี่ยวกับ Murry ของ
เด็กที่อายุน้อยที่สุดที่มีข่าวลือว่าจะไม่สว่างค่อนข้าง? "ผมเคยได้ยินว่าคนฉลาดมักจะ
มีเด็กต่ำกว่าปกติ "เม็กเคยได้ยินครั้งเดียว "เด็กชายสองคนดูเหมือนจะดีปกติ
เด็ก แต่สาวที่สวยและเด็กทารกแน่นอนไม่ได้ทั้งหมดที่มี. "
มันเป็นความจริงที่ว่าชาร์ลส์วอลเลซไม่ค่อยพูดเมื่อใครเป็นรอบดังนั้นที่หลาย ๆ
คนคิดว่าเขาไม่เคย เรียนรู้ที่จะพูดคุย. และมันก็เป็นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้พูดคุยกันเลยจนกระทั่งเขา
ก็เกือบจะสี่. เม็กจะเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความโกรธเมื่อมีคนมองไปที่เขาและ clucked,
สั่นหัวของพวกเขาเศร้า.
"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชาร์ลส์วอลเลซ Meg. "พ่อของเธอเคยบอกเธอ. เม็กจำมัน
ได้อย่างชัดเจนเพราะมันเป็นไปไม่นานก่อนที่เขาจะจากไป. "ไม่มีอะไรกับเรื่องของเขาเป็น
ใจ เขาก็ไม่สิ่งที่ในทางของเขาเองและในเวลาของเขาเอง. "
"ผมไม่ต้องการให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นใบ้เหมือนฉัน" เม็กได้กล่าวว่า.
"โอ้ที่รักของฉันคุณไม่ได้เป็นใบ้" ของเธอ พ่อตอบ "คุณชาร์ลส์วอลเลซเช่น. ของคุณ
มีการพัฒนาไปที่ก้าวของตัวเอง. มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นก้าวปกติ. "
5
"คุณรู้หรือไม่?" เม็กได้เรียกร้อง. "คุณจะรู้ว่าฉัน ' m ไม่ได้โง่? มันไม่ได้เป็นเพียง
เพราะคุณรักฉัน? "
"ผมรักคุณ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่บอกฉัน แม่และฉันได้รับหมายเลขของการทดสอบที่คุณ
รู้ว่า. "
ใช่ว่าเป็นความจริง. เม็กได้ตระหนักว่าบางส่วนของ "เกม" พ่อแม่ของเธอเล่นกับเธอ
มีการทดสอบบางชนิดและที่มีการได้รับมากขึ้นสำหรับ เธอและชาร์ลส์วอลเลซกว่า
ฝาแฝด. "การทดสอบไอคิวคุณหมายถึงอะไร?"
"ใช่บางส่วนของพวกเขา."
"โอเคคือไอคิวของฉัน"
"มากกว่าโอเค."
"มันคืออะไร?"
"นั่นฉันไม่ จะบอกคุณ แต่ก็มั่นใจผมว่าทั้งคุณและชาร์ลส์วอลเลซจะ
สามารถที่จะทำสวยมากสิ่งที่คุณต้องการเมื่อคุณเติบโตขึ้นมาด้วยตัวเอง คุณเพียงแค่รอจนกว่า
ชาร์ลส์วอลเลซเริ่มที่จะพูดคุย คุณจะได้เห็น. "
วิธีที่เหมาะสมที่เขาได้รับเกี่ยวกับการที่แม้ว่าเขาเองก็เหลือก่อนที่ชาร์ลส์วอลเลซเริ่มที่จะ
พูดอย่างกระทันหันด้วยไม่มีขั้นทารกปกติโดยใช้ประโยคทั้งหมด. วิธีความภาคภูมิใจที่
เขาจะได้รับ!
"คุณ ' งที่ดีกว่าการตรวจสอบนม "ชาร์ลส์วอลเลซกล่าวว่าเม็กตอนนี้พจน์ของเขาที่ชัดเจนและสะอาด
กว่ามากที่สุดห้าปี olds. "คุณรู้ว่าคุณไม่ชอบมันเมื่อได้รับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 คุณเรียกว่าอะไร
มันมืดและพายุเมื่อคืน .
ในห้องใต้หลังคา มาร์กาเร็ต เมอร์รีย์ ถูกห่อด้วยผ้านวมเย็บปะติดปะต่อกันในเก่านั่งบนเท้าของเตียง
ของเธอและเฝ้าดูต้นไม้โยนในการเฆี่ยนคลั่งของลม หลังต้นไม้
เมฆ scudded เมามันข้ามท้องฟ้า ทุกไม่กี่ช่วงเวลาที่ดวงจันทร์ผ่านพวกเขา
สร้างเจตภูต‐เหมือนเงาที่วิ่งตามพื้น

บ้านสั่นสะเทือนในห่อผ้าห่มเธอขาสั่น
เธอไม่ได้มักจะกลัวสภาพอากาศ - ไม่ใช่แค่อากาศ หล่อนคิด - มันเป็น
อากาศด้านบนของทุกอย่างอื่น ด้านบนของชั้น ด้านบนของเม็กเมอร์รีย์ทำอะไรผิด
โรงเรียน โรงเรียนนั้นผิดหมด เธอถูกทิ้งลงไปในส่วนที่ต่ำที่สุดในเกรด .
ตอนเช้าหนึ่งของเธอ ครูบอกว่า crossly " จริงๆ เม็กผมไม่เข้าใจว่า เด็กที่มีพ่อแม่อย่างสดใส
คุณควรจะสามารถเช่นนักเรียนยากจน ถ้าคุณไม่
จัดการดีขึ้น คุณจะต้องกลับไปปีหน้า "
ตอนกลางวันเธอจะหยาบ‐ตั้งอยู่เพื่อพยายามที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย และหญิงคนหนึ่งกล่าวว่า scornfully
" หลังจากทั้งหมด , ฉัน , เรายังเรียนไม่‐ไวยากรณ์เด็กเพิ่มเติมใด ๆ ทำไมคุณชอบทำ