AbstractDairy farms that grow more

Abstract
Dairy farms that grow more perennial vegetation as grazing pastures or conserved forages can offer many environmental benefits but may show reduced milk production relative to farms feeding higher amounts of grain and corn silage. Because yields of annual and perennial crops vary with soil type, an accurate comparison of the productive potential of these systems over county or regional scales may require taking into account spatial variation in soil quality. In this study, we present a novel approach to calculate the production from dairy systems that adjusts average crop yields to the productive potential of local soils using the National Commodity Crop Productivity Index (NCCPI). We used on-farm survey data to define confinement and grazing systems with varying amounts of perennial forage and applied our method to a sample of five counties in the northeast United States. High corn silage farm systems produced 21 to 168% more milk per hectare of farmland than grazing-based farm systems, but variation among counties was greater than variation among systems, with the best (Lancaster, PA) producing as much as 5.3 times more than the least (Orange, VT). Adjusting yields for soil productivity had smaller effects on milk production than differences in farm system or county. On average, grazing farm systems generally produced slightly more milk when yields were adjusted using the NCCPI (8%) while high corn silage systems showed a moderate decrease (13%). Compared to scenarios of all local crop production, scenarios with unlimited corn and soybean imports often more than doubled county-scale milk production. Restricting grain imports to prevent excess phosphorus resulted in a 3–15% decrease in milk production relative to unlimited imports, but still produced far more milk than in the all local production scenarios. Sensitivity analysis of the model showed that milk production in each county was very responsive to changes in perennial forage yields (especially for grazing systems), responsive to changes in average daily milk production per cow, and generally not responsive to changes in the productive lifetime of lactating cows. This study demonstrates a persistent tradeoff between perenniality and production in dairy systems, but suggests that opportunities may exist to maintain current milk production levels in the Northeast while also expanding land cover in perennial vegetation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อฟาร์มโคนมที่เจริญเติบโตพืชยืนต้นมากกว่าเป็น grazing pastures หรือ forages นำ สามารถนำเสนอประโยชน์สิ่งแวดล้อมมากมาย แต่อาจแสดงการผลิตน้ำนมลดลงสัมพันธ์กับฟาร์มอาหารยอดสูงของไซเลจต่อข้าวและข้าวโพด เนื่องจากผลผลิตของพืชยืนต้น และปีแตกต่างกันกับชนิดของดิน การเปรียบเทียบถูกต้องประสิทธิภาพศักยภาพของระบบเหล่านี้ผ่านระดับเขต หรือภูมิภาคอาจต้องพิจารณาบัญชีปรับพื้นที่ดินคุณภาพ ในการศึกษานี้ เรานำเสนอวิธีการแบบนวนิยายเพื่อคำนวณการผลิตจากนมระบบที่ปรับปรุงผลผลิตพืชเฉลี่ยถึงศักยภาพประสิทธิภาพของดินเนื้อปูนในท้องถิ่นที่ใช้ชาติสินค้าพืชผลผลิตดัชนี (NCCPI) เราใช้ข้อมูลสำรวจในฟาร์มการกำหนดเข้า และระบบต่าง ๆ ยืนต้น grazing อาหารสัตว์ และวิธีการของเรากับตัวอย่างของเขต 5 ในสหรัฐอเมริกาตะวันออกเฉียงเหนือ ระบบข้าวโพดสูงไซเลจต่อฟาร์มผลิตนม 21-168% ต่อ hectare กว่าฟาร์ม grazing ตามระบบของ แต่การเปลี่ยนแปลงเขตมากกว่าการเปลี่ยนแปลงจากระบบ ส่วน (แลงคาสเตอร์ PA) ผลิตมากเป็นเวลา 5.3 มากกว่าอย่างน้อยที่สุด (สีส้ม VT) ปรับอัตราผลตอบแทนสำหรับผลผลิตของดินได้ผลผลิตน้ำนมน้อยกว่าความแตกต่างในระบบฟาร์มหรือเขต โดยเฉลี่ย grazing ระบบฟาร์มโดยทั่วไปผลิตนมเพิ่มเติมเล็กน้อยเมื่ออัตราผลตอบแทนปรับปรุงโดยใช้ NCCPI (8%) ในขณะที่ระบบไซเลจต่อข้าวโพดสูงแสดงให้เห็นว่าลดลงปานกลาง (13%) เปรียบเทียบกับสถานการณ์การผลิตพืชท้องถิ่นทั้งหมด สถานการณ์จำลองกับการนำเข้าข้าวโพดและถั่วเหลืองไม่จำกัดมักจะมากกว่าสองเท่าผลิตนมระดับเขต การจำกัดการนำเข้าข้าวเพื่อป้องกันไม่ให้ฟอสฟอรัสเกินให้ลดลง 3 – 15% ในการผลิตนมสัมพันธ์กับการนำเข้าไม่จำกัด แต่ยังคง ผลิตนมมากกว่าไกลกว่าในสถานการณ์การผลิตในท้องถิ่นทั้งหมด การวิเคราะห์ความไวของแบบจำลองแสดงให้เห็นว่า การผลิตนมในแต่ละเขตถูกมากตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในอาหารสัตว์ยืนต้นผลผลิต (โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ grazing ระบบ), ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในการผลิตน้ำนมเฉลี่ยต่อวันต่อวัว และการตอบสนองโดยทั่วไปไม่เปลี่ยนแปลงในชีวิตมีประสิทธิภาพของการศึกษา การศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงข้อดีข้อเสียแบบระหว่าง perenniality และการผลิตในระบบนม แต่แนะนำว่า โอกาสอาจมีการรักษาระดับการผลิตนมปัจจุบันในภาคอีสานในขณะที่ยัง ขยายครอบคลุมดินพืชพรรณไม้ยืนต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อฟาร์มโคนมที่ปลูกพืชยืนต้นมากขึ้นเป็นทุ่งหญ้าทุ่งเลี้ยงสัตว์หรือพืชอาหารสัตว์ป่าสงวนที่สามารถนำเสนอผลประโยชน์ด้านสิ่งแวดล้อมจำนวนมาก แต่อาจแสดงการผลิตนมที่ลดลงเมื่อเทียบกับฟาร์มเลี้ยงลูกด้วยนมในปริมาณที่สูงขึ้นของข้าวและข้าวโพดหมัก
เนื่องจากอัตราผลตอบแทนของพืชประจำปีและยืนต้นแตกต่างกันกับชนิดของดิน, การเปรียบเทียบที่ถูกต้องของการผลิตที่มีศักยภาพของระบบเหล่านี้มากกว่าเขตหรือเครื่องชั่งน้ำหนักในระดับภูมิภาคอาจต้องคำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงเชิงพื้นที่ในคุณภาพดิน ในการศึกษานี้เรานำเสนอแนวทางใหม่ในการคำนวณการผลิตจากระบบนมที่ปรับผลผลิตเฉลี่ยที่มีศักยภาพการผลิตของดินในท้องถิ่นใช้สินค้าโภคภัณฑ์แห่งชาติพืชดัชนีผลผลิต (NCCPI) เรานำมาใช้ในฟาร์มข้อมูลการสำรวจเพื่อกำหนดคุมขังและระบบการเลี้ยงสัตว์ที่มีจำนวนแตกต่างกันของอาหารสัตว์ยืนต้นและนำไปใช้วิธีการของเราที่จะเป็นตัวอย่างของห้าจังหวัดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของสหรัฐอเมริกา ข้าวโพดสูงระบบฟาร์มหมักผลิต 21-168% นมมากขึ้นต่อไร่ของพื้นที่เพาะปลูกกว่าปศุสัตว์ที่ใช้ระบบฟาร์ม แต่การเปลี่ยนแปลงในหมู่มณฑลมากกว่าการเปลี่ยนแปลงในระบบที่มีที่ดีที่สุด (Lancaster, PA) การผลิตมากที่สุดเท่าที่ 5.3 ครั้งกว่า น้อย (สีส้ม, VT) การปรับอัตราผลตอบแทนสำหรับการผลิตดินได้ผลกระทบที่มีขนาดเล็กในการผลิตนมกว่าความแตกต่างในระบบฟาร์มหรือเขต โดยเฉลี่ยระบบฟาร์มทุ่งเลี้ยงสัตว์ที่ผลิตโดยทั่วไปนมมากขึ้นเล็กน้อยเมื่ออัตราผลตอบแทนมีการปรับใช้ NCCPI (8%) ในขณะที่ระบบการหมักข้าวโพดสูงแสดงให้เห็นว่าการลดลงในระดับปานกลาง (13%) เมื่อเทียบกับสถานการณ์ของการผลิตพืชในท้องถิ่นทุกสถานการณ์ที่มีการนำเข้าข้าวโพดถั่วเหลืองไม่ จำกัด และมักจะเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวการผลิตนมในระดับเขต การ จำกัด การนำเข้าข้าวเพื่อป้องกันไม่ให้เกินฟอสฟอรัสมีผลในการลดลง 3-15% ในการผลิตนมเมื่อเทียบกับการนำเข้าที่ไม่ จำกัด แต่ยังคงผลิตนมมากขึ้นกว่าในทุกสถานการณ์การผลิตในประเทศ การวิเคราะห์ความไวของรูปแบบการแสดงให้เห็นว่าการผลิตนมในแต่ละจังหวัดเป็นที่ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในอัตราผลตอบแทนหญ้ายืนต้น (โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับระบบการเลี้ยงสัตว์) ที่ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในการผลิตนมเฉลี่ยต่อวันต่อวัวและมักจะไม่ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของการผลิตของ วัวให้นมบุตร การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงการถ่วงดุลอำนาจระหว่าง perenniality ถาวรและการผลิตในระบบนม แต่แสดงให้เห็นว่าโอกาสที่อาจมีอยู่เพื่อรักษาระดับการผลิตนมในปัจจุบันในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในขณะที่ยังขยายปกคลุมดินในพืชยืนต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
ฟาร์มโคนมที่ปลูกพืชไม้ยืนต้นเป็นทุ่งเลี้ยงสัตว์ทุ่งหญ้า หรือป่าสงวนค้นหาสามารถให้คุณประโยชน์ต่อสิ่งแวดล้อมมาก แต่จะให้ลดการผลิตน้ำนมดิบเทียบกับฟาร์มเลี้ยงในปริมาณที่สูงขึ้นของข้าวและข้าวโพดหมักได้ เนื่องจากผลผลิตของพืชประจำปีและยืนต้นที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับชนิดของดินการเปรียบเทียบความถูกต้องของผลผลิตศักยภาพของระบบเหล่านี้ข้ามเขตหรือระดับภูมิภาค อาจต้องคำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพดิน ในการศึกษานี้ได้เสนอแนวทางใหม่ในการคํานวณการผลิตจากระบบการเลี้ยงโคนมที่ปรับผลผลิตเฉลี่ยถึงศักยภาพการผลิตของดินโดยใช้พืชท้องถิ่นแห่งชาติชุดดัชนีผลผลิต ( nccpi )ที่เราใช้ในการสำรวจข้อมูลเกษตรกรเพื่อกำหนดควบคุมและระบบการแทะเล็มตามจํานวนของไม้ยืนต้นอาหารสัตว์และใช้วิธีของเรา ตัวอย่างของ 5 จังหวัดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือสหรัฐอเมริกา ระบบฟาร์มที่ผลิตข้าวโพดหมักสูง 21 168 % นมต่อเฮกตาร์ของพื้นที่การเกษตรกว่าฟาร์มปศุสัตว์ตามระบบ แต่รูปแบบของการปกครองเป็นมากกว่ารูปแบบของระบบกับที่ดีที่สุด ( Lancaster , PA ) การผลิตมากกว่าอย่างน้อยเท่า 5.3 ( VT สีส้ม ) การปรับเพิ่มประสิทธิภาพดินมีขนาดเล็กผลผลิตน้ำนมมากกว่าความแตกต่างในระบบฟาร์ม หรือ เขต เฉลี่ย กินหญ้า ฟาร์มระบบโดยทั่วไปผลิตน้ำนมมากขึ้นเล็กน้อย เมื่อผลผลิตได้ปรับใช้ nccpi ( 8 % ) ในขณะที่ระบบข้าวโพดหมักสูงพบว่าลดลงในระดับปานกลาง ( ร้อยละ 13 )เมื่อเปรียบเทียบกับสถานการณ์ของพืชในท้องถิ่นการผลิต สถานการณ์ข้าวโพดไม่ จำกัด และถั่วเหลืองนำเข้ามากกว่าสองเท่าการผลิตนมขนาด County จำกัดการนำเข้าเมล็ดเพื่อป้องกันไม่ให้ฟอสฟอรัสมากเกินไปส่งผลให้เกิด 3 – 15 % ลดการผลิตนมญาติเข้าไม่ จำกัด แต่ยังคงผลิตนมมากขึ้นกว่าในประเทศทั้งหมดในการผลิตภาพการวิเคราะห์ความอ่อนไหวของแบบจำลองพบว่า การผลิตนมในแต่ละเขต คือ มาก เพื่อตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในไม้ยืนต้นอาหารสัตว์ผลผลิต ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับระบบ grazing ) เพื่อตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในรายวันเฉลี่ยต่อวัวผลิตน้ำนม และโดยทั่วไปจะไม่ตอบสนองกับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของการผลิตน้ำนมวัวการศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงถาวรข้อเสียระหว่าง perenniality และการผลิตในระบบการเลี้ยงโคนม แต่แสดงให้เห็นว่าโอกาสที่อาจมีอยู่เพื่อรักษาปัจจุบันการผลิตน้ำนมดิบในระดับภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในขณะที่ยังขยายครอบคลุมที่ดินในพืชผักยืนต้น .