At the age of five years, I had to

At the age of five years, I had to attend kindergarten and this turned out to be quite an ordeal for me. To begin with, I felt very sad having to leave my mother and go off each morning to be amongst strangers. I cried and wanted my mother around, much to my teacher's displeasure. As the days went by, however, I made friends easily in class and found company. I became happy again and actually looked forward to leaving the house each morning

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อายุ 5 ปี ผมจะเข้าโรงเรียนอนุบาล และนี้กลายเป็นการทรมานเป็นฉัน จะเริ่มต้นด้วย ฉันรู้สึกเศร้ามากต้องปล่อยให้แม่ และออกเช้าต้องอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า ฉันร้อง และต้องแม่รอบ ไม่พอใจของครูของฉันมาก เป็นวันก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฉันทำเพื่อนได้ง่ายในชั้นเรียน และพบบริษัท เป็นความสุขอีกครั้ง และจะมองไปข้างหน้าออกจากบ้านทุกวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนอายุห้าปีที่ผมได้เข้าร่วมโรงเรียนอนุบาลและเปิดออกมาจะค่อนข้างเจ็บปวดสำหรับฉัน เพื่อเริ่มต้นกับผมรู้สึกเศร้ามากต้องออกจากแม่ของฉันและไปปิดทุกวันจะเป็นในหมู่คนแปลกหน้า ฉันร้องไห้และอยากแม่ของฉันไปรอบ ๆ ทำให้ความไม่พอใจครูของฉัน เป็นวันที่ไปโดย แต่ฉันทำเพื่อนได้อย่างง่ายดายในชั้นเรียนและพบว่า บริษัท ฉันกลายเป็นความสุขอีกครั้งและที่จริงมองไปข้างหน้าเพื่อออกจากบ้านทุกวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อายุ 5 ปี ผมต้องเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว กลับกลายเป็นเจ็บปวดมากสำหรับฉัน เพื่อเริ่มต้นกับ , ผมรู้สึกเศร้ามากที่ต้องทิ้งแม่ของฉันออกทุกเช้าอยู่ในหมู่คนแปลกหน้า ฉันร้องไห้ และ อยากให้แม่อยู่ใกล้ๆ มากจนครูไม่พอใจ เมื่อเวลาผ่านไป แต่ผมทำให้เพื่อนได้อย่างง่ายดายในชั้นเรียน และพบว่าบริษัทฉันก็มีความสุขอีกครั้ง และมองไปข้างหน้าเพื่อออกจากบ้านทุกเช้า