Bay program historyThe Chesapeake B

Bay program history
The Chesapeake Bay Watershed covers 64,000 square miles and includes parts of six states (Delaware, Maryland, New York, Pennsylvania, Virginia, and West Virginia) and the District of Columbia. Fifty-eight percent of the watershed is forest cover, 23 percent is agricultural land (cropland and pasture), 9 percent is developed, and 10 percent is mixed open land.

The ecological health of the Bay is affected by a variety of pollutants, particularly the nutrients nitrogen and phosphorus, and sediment. In 2010 only 18 percent of tidal waters met or exceeded guidelines for water clarity; only 38 percent of the Bay and its tidal tributaries met Clean Water Act standards for dissolved oxygen; and less than half of stream health scores at monitoring sites were fair, good, or excellent (CBP, 2011).

Agriculture is the largest contributor of nutrients and sediment to the Bay. Crop production and animal operations contribute about 38 percent of total nitrogen loads, 45 percent of total phosphorous loads, and 60 percent of total sediment loads (National Research Council, 2011).

Efforts to reverse the decline in water quality are characterized by a decades-long ramping up of program goals and effort. Between 1976, when Congress directed the EPA to undertake a comprehensive study of the Bay's condition and what would be necessary to restore it to its former condition, and 2010, when the EPA established a Total Maximum Daily Load, multiple agreements between the Bay states and the Federal government were made and numerous assessments conducted. Even though the Bay Program stopped short of adopting regulatory approaches for meeting water quality goals, the duration of the effort highlighted the intent that goals eventually be achieved. The Chesapeake Bay TMDL is the largest ever developed by EPA, in terms of geographic coverage. It sets discharge limits for nitrogen, phosphorus, and sediment across six states (Delaware, Maryland, New York, Pennsylvania, Virginia, and West Virginia) and the District of Columbia that are necessary to meet applicable water quality standards in the Bay and its tidal rivers and embayments. Because of agriculture's share of pollutant contributions, meeting the TMDL goals will not be possible without substantial changes in the way agriculture is carried out in the watershed. Even though the TMDL does not mandate regulatory standards be imposed on agriculture and other nonpoint sources, the legal requirements of the TMDL are forcing states to consider expanding the set of policy approaches that have been traditionally applied to nonpoint source pollution.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติศาสตร์โปรแกรมอ่าว
ลุ่มน้ำ Chesapeake Bay ครอบคลุม 64,000 ตารางไมล์และรวมถึงบางส่วนของหกรัฐ (เดลาแวร์, Maryland, new york, Pennsylvania, เวอร์จิเนียและเวสต์เวอร์จิเนีย) และ District of Columbia ห้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ของสันปันน้ำเป็นป่าปกคลุมร้อยละ 23 เป็นที่ดินเพื่อเกษตรกรรม (cropland และทุ่งหญ้า) ร้อยละ 9 มีการพัฒนาและร้อยละ 10 มีการผสมที่ดิน.

สุขภาพของระบบนิเวศของอ่าวเป็นผลมาจากความหลากหลายของสารพิษโดยเฉพาะอย่างยิ่งสารอาหารและไนโตรเจนฟอสฟอรัสและตะกอน ในปี 2010 เพียง 18 เปอร์เซ็นต์ของกระแสน้ำหรือเกินแนวทางเพื่อความชัดเจนน้ำเพียงร้อยละ 38 ของอ่าวและแควน้ำขึ้นน้ำลงของตนได้พบกับมาตรฐานการกระทำน้ำสะอาดสำหรับออกซิเจนละลาย;และน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของคะแนนสุขภาพกระแสที่เว็บไซต์การตรวจสอบเป็นธรรมที่ดีหรือดีเยี่ยม (CBP, 2011).

การเกษตรเป็นผู้สนับสนุนที่ใหญ่ที่สุดของสารอาหารและตะกอนอ่าว การผลิตพืชและการดำเนินงานเกี่ยวกับสัตว์มีส่วนร้อยละ 38 ของโหลดไนโตรเจนทั้งหมด, ร้อยละ 45 ของโหลดฟอสฟอรัสทั้งหมดและร้อยละ 60 ของตะกอนทั้งหมด (สภาวิจัยแห่งชาติ, 2011).

ความพยายามที่จะกลับลดลงในคุณภาพน้ำมีลักษณะนานหลายสิบปีกระโจนขึ้นจากโปรแกรมเป้าหมายและความพยายาม ระหว่างปี 1976 เมื่อรัฐสภากำกับ EPA ที่จะดำเนินการการศึกษาที่ครอบคลุมของสภาพของอ่าวและสิ่งที่จำเป็นจะต้องเรียกคืนสู่สภาพเดิมและ 2010 เมื่อ EPA จัดตั้งสูงสุดภาระทั้งหมดในแต่ละวัน,ข้อตกลงหลายระหว่างรัฐอ่าวและรัฐบาลกลางที่ถูกสร้างขึ้นและการประเมินผลการดำเนินการต่าง ๆ นานา แม้ว่าโปรแกรมอ่าวหยุดสั้น ๆ ของการใช้วิธีการกฎระเบียบสำหรับการประชุมเป้าหมายคุณภาพน้ำในช่วงระยะเวลาของความพยายามที่เน้นความตั้งใจว่าเป้าหมายในที่สุดก็จะประสบความสำเร็จ Chesapeake Bay tmdl เป็นที่ใหญ่ที่สุดที่เคยพัฒนาจาก EPA,ในแง่ของความคุ้มครองทางภูมิศาสตร์ จะกำหนดข้อ จำกัด การปล่อยไนโตรเจนฟอสฟอรัสตะกอนและในหกรัฐ (เดลาแวร์, Maryland, new york, Pennsylvania, เวอร์จิเนียและเวสต์เวอร์จิเนีย) และอำเภอโคลัมเบียที่มีความจำเป็นที่จะต้องเป็นไปตามมาตรฐานคุณภาพน้ำที่ใช้บังคับอยู่ในอ่าวและน้ำขึ้นน้ำลง แม่น้ำและ embayments เพราะหุ้นการเกษตรของผลงานสารมลพิษ,การประชุมเป้าหมาย tmdl ไม่ได้จะเป็นไปได้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญทางการเกษตรจะดำเนินการในลุ่มน้ำ แม้ว่า tmdl ไม่บังคับมาตรฐานการกำกับดูแลรัฐบาลจะประกาศบังคับการเกษตรและแหล่ง nonpoint อื่น ๆข้อกำหนดทางกฎหมายของ tmdl จะบังคับให้รัฐที่จะต้องพิจารณาการขยายชุดของวิธีการนโยบายที่มีการใช้ประเพณี nonpoint แหล่งมลพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อ่าวประวัติศาสตร์โปรแกรม
อ่าว Chesapeake ลุ่มน้ำครอบคลุมถึง 64000 แผ่นตารางไมล์ และมีบางส่วนของอเมริกา 6 (เดลาแวร์ แมริแลนด์ นิวยอร์ก เพนซิลวาเนีย เวอร์จิเนีย และเวสต์เวอร์จิเนีย) และดิสตริกต์ออฟโคลัมเบีย ร้อยละแปดสิบของพื้นที่ลุ่มน้ำเป็นป่า ร้อยละ 23 เป็นเกษตร (cropland และพาสเจอร์), พัฒนาร้อยละ 9 และ 10 เปอร์เซ็นต์ผสมที่ดินเปิด

สุขภาพระบบนิเวศของอ่าวจะมีผลต่อความหลากหลายของสารมลพิษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสารอาหารไนโตรเจน และฟอสฟอรัส กับตะกอน ในปี 2553 เพียง 18 เปอร์เซ็นต์ของน้ำบ่าไปตาม หรือเกินคำแนะนำสำหรับน้ำ เพียงร้อยละ 38 ของอ่าวและสายบ่าเป็นไปตามมาตรฐานตามพระราชบัญญัติน้ำสะอาดปริมาณออกซิเจนละลาย น้อยกว่าครึ่งหนึ่งของกระแสสุขภาพคะแนนที่ตรวจสอบเว็บไซต์ดี ดี หรือดี (CBP, 2011)

เป็นผู้สนับสนุนที่ใหญ่ที่สุดของสารอาหารและตะกอนในอ่าว การดำเนินงานผลิตและสัตว์พืชร่วมประมาณ 38 เปอร์เซ็นต์ของไนโตรเจนโหลด 45 เปอร์เซ็นต์ของผลรวม phosphorous โหลด และ 60 เปอร์เซ็นต์ของตะกอนรวมโหลด (สภาวิจัยแห่งชาติ 2011)

พยายามย้อนกลับการลดลงของคุณภาพน้ำมีลักษณะ โดยเป็นทศวรรษยาวกระโจนขึ้นโปรแกรมเป้าหมายและพยายาม ระหว่างปี 1976 เมื่อ EPA เพื่อการศึกษาครอบคลุมสภาพของอ่าวโดยตรงสภา และไหนจะต้องคืนค่ากลับสู่สภาพเดิม และ 2010 เมื่อ EPA ที่ก่อตั้งโหลดสูงสุดประจำวันรวม ทำหลายข้อตกลงระหว่างรัฐเบย์และรัฐบาล และดำเนินการประเมินผลมากมาย แม้ว่าโปรแกรมอ่าวหยุดขาดระเบียบวิธีการประชุมเป้าหมายคุณภาพน้ำใช้ ระยะเวลาของความพยายามเน้นเจตนาว่า เป้าหมายในที่สุดได้ TMDL อ่าว Chesapeake เป็นเคยพัฒนาขึ้น โดย EPA ในแง่ของความครอบคลุมทางภูมิศาสตร์ มันตั้งค่าจำกัดการปล่อยไนโตรเจน ฟอสฟอรัส และตะกอนอเมริกา 6 (เดลาแวร์ แมริแลนด์ นิวยอร์ก เพนซิลวาเนีย เวอร์จิเนีย และเวสต์เวอร์จิเนีย) และโคลัมเบียของอำเภอที่มีความจำเป็นต้องตรงตามมาตรฐานคุณภาพน้ำใช้ในอ่าว และแม่น้ำบ่า และ embayments เนื่องจากส่วนแบ่งของเกษตรจัดสรรมลพิษ ประชุม TMDL เป้าหมายจะไม่สามารถทำโดยไม่พบการเปลี่ยนแปลงในทางการเกษตรจะดำเนินการในพื้นที่ลุ่มน้ำ แม้ว่าการ TMDL mandate มาตรฐานการกำกับดูแล จะเก็บเกษตรและแหล่งอื่น ๆ nonpoint ข้อกำหนดทางกฎหมายของ TMDL จะบังคับให้รัฐพิจารณาขยายชุดของแนวนโยบายที่ได้ซึ่งใช้การ nonpoint แหล่งมลพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Bay ประวัติศาสตร์โปรแกรม
Chesapeake Bay เป็นแหล่งต้นน้ำที่ครอบคลุม 64,000 ตารางไมล์และรวมถึงส่วนของหกรัฐ(เดลาแวร์แมริแลนด์ New York Pennsylvania , Virginia และ West Virginia )และเขตพื้นที่ของโคลัมเบีย ห้าสิบแปด%ของแหล่งต้นน้ำลำธารที่มีพื้นที่ป่า 23 เปอร์เซ็นต์เป็นที่ดินเกษตรกรรม(และทุ่งเลี้ยงสัตว์ cropland )ร้อยละ 9 มีการพัฒนาและร้อยละ 10 เป็นที่เปิดโล่งแบบผสม.

เพื่อ สุขภาพ ทางด้านระบบนิเวศน์ของอ่าวที่ได้รับผลกระทบจากความหลากหลายของมลพิษโดยเฉพาะธาตุไนโตรเจนและฟอสฟอรัสสารอาหารที่และตะกอน ในปี 2010 เพียง 18% ของกระแสน้ำขึ้นลงพบกับผืนน้ำหรือมากกว่าแนวทางเพื่อความชัดเจนเฉพาะน้ำ 38 เปอร์เซ็นต์ของอ่าวที่ทำงานโยธาและกระแสน้ำขึ้นลงของพื้นที่ได้พบทำความสะอาดน้ำพระราชบัญญัติมาตรฐานสำหรับออกซิเจนละลายน้ำและไม่น้อยกว่าครึ่งหนึ่งของคะแนนเพื่อ สุขภาพ สตรีมได้ที่เว็บไซต์การตรวจสอบอยู่ดีดีหรือที่ดีเยี่ยม( cbp 2011 )

การเกษตรเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของตะกอนสารอาหารและเพื่อไปยัง Bay ได้ การทำงานและการผลิตพืชสัตว์มีประมาณ 38% ของจำนวนปริมาณไนโตรเจนทั้งหมดร้อยละ 45 ของจำนวนโหลด phosphorous ทั้งหมดและร้อยละ 60 ของจำนวนโหลดตะกอนรวม( National สภา วิจัย 2011 )

ความพยายามที่จะย้อนกลับลดลงใน คุณภาพ ของน้ำมีลักษณะอันโดดเด่นคือความพยายามและการทำประตูโปรแกรมมานานหลายทศวรรษ - ยาวกำลังผลักดันของที่ ระหว่างการประชุมเมื่อปี 1976 โดยตรง EPA ' s Energy Star เพื่อรับรองการศึกษาที่ครอบคลุมของ สภาพ ของอ่าวและสิ่งที่มีความจำเป็นต้องไปคืนให้อดีต สภาพ และ 2010 เมื่อ EPA ที่จัดตั้งขึ้นโหลดสูงสุดทุกวันรวมข้อตกลงระหว่างรัฐหลายช่องและรัฐบาลกลางสหรัฐที่ได้ทำขึ้นและมีการประเมินผลทำให้จำนวนมาก แม้จะ Bay โปรแกรมที่หยุดในระยะทางสั้นๆเพื่อไปใช้แนวทางกฎระเบียบสำหรับการประชุมเป้าหมาย คุณภาพ ของน้ำในระหว่างช่วงเวลาของความพยายามที่ถูกไฮไลท์ให้เด่นชัดขึ้นตามความตั้งใจที่ว่าเป้าหมายในท้ายที่สุดก็จะสามารถทำได้ Chesapeake Bay tmdl คือที่พักที่มีขนาดใหญ่ที่สุดที่เคยมีมาพัฒนาโดย EPAในด้านของพื้นที่ครอบคลุมธุรกิจ. โรงแรมตั้งค่าข้อจำกัดการคายประจุของไนโตรเจนฟอสฟอรัสและตะกอนทั่วทั้งหกรัฐ(เดลาแวร์แมริแลนด์ New York Pennsylvania , Virginia และ West Virginia )และเขตพื้นที่ของโคลัมเบียที่มีความจำเป็นเพื่อให้ได้ตามมาตรฐาน คุณภาพ ของน้ำที่ใช้บังคับอยู่ในช่องใส่และ embayments และกระแสน้ำของแม่น้ำ เนื่องจากการใช้ร่วมกันของ ภาค เกษตรของการเขียนก่อมลพิษหลักๆลงการประชุมเป้าหมาย tmdl จะไม่สามารถเป็นไปได้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรมในทางการเกษตรเป็นไปในลุ่มน้ำที่ แม้ว่า tmdl ไม่มีมาตรฐานมีการเรียกเก็บในการเกษตรและแหล่ง nonpoint อื่นๆข้อกำหนดทางกฎหมายของ tmdl จะบังคับให้รัฐต้องพิจารณาการขยายตั้งค่าของแนวทางนโยบายที่ได้รับการนำไปใช้ในการก่อมลพิษในแบบดั้งเดิม nonpoint แหล่งที่มา