We investigated the contribution of

We investigated the contribution of hunger and food liking to food reward, and the relationship between food reward and food intake. We defined liking as the pleasantness of taste of food in the mouth, and food reward as the momentary value of a food to the individual at the time of ingestion. Liking and food reward were measured, respectively, by ratings of the pleasantness of the taste of a mouthful, and ratings of desire to eat a portion, of the food in question. Hunger, which we view as primarily the absence of fullness, was rated without food being present. Study 1 provided evidence that hunger and liking contribute independently to food reward, with little effect of hunger on liking. Food intake reduced liking and reward value more for the eaten food than uneaten foods. The results were ambiguous as to whether this food-specific decline in reward value (‘sensory-specific satiety’) involved a decrease in ‘wanting’ in addition to the decrease in liking. Studies 2 and 3 compared desire to eat ratings with work-for-food and pay-for-food measures of food reward, and found desire to eat to be equal or superior in respect of effects of hunger and liking, and superior in predicting ad libitum food intake. A further general observation was that in making ratings of food liking participants may confuse the pleasantness of the taste of food with the pleasantness of eating it. The latter, which some call ‘palatability,’ decreases more with eating because it is significantly affected by hunger/fullness. Together, our results demonstrate the validity of ratings of desire to eat a portion of a tasted food as a measure of food reward and as a predictor of food intake.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราตรวจสอบสัดส่วนของความหิวและความชื่นชอบอาหารเพื่อสะสมอาหาร และความสัมพันธ์ระหว่างการรับประทานอาหารและสะสมอาหาร เรากำหนดความชื่นชอบเป็น pleasantness ของรสชาติของอาหารในปาก และอาหารสะสมเป็นค่าจดอาหารไปแต่ละครั้งกิน รางวัลที่ชื่นชอบและอาหารถูกวัด ตามลำดับ โดยการจัดอันดับของ pleasantness ของรสชาติถูกปากของ และการจัดอันดับของความปรารถนาที่จะกินส่วน อาหารสอบถาม หิว ซึ่งเราดูเป็นหลักขาดความสำเร็จ มีคะแนน โดยอาหารแสดง ศึกษาหลักฐานให้ 1 ที่ความหิวและความชื่นชอบอย่างอิสระสะสมอาหาร มีผลเพียงเล็กน้อยของความหิวความชื่นชอบ รับประทานอาหารลดลงความชื่นชอบและสะสมค่ามากขึ้นสำหรับอาหาร eaten กว่าอาหาร uneaten ผลลัพธ์ได้ไม่ชัดเจนเป็นว่าปฏิเสธอาหารเฉพาะนี้ในรางวัลค่า ('เฉพาะรับความรู้สึกสามารถ') ที่เกี่ยวข้องลดลง 'ต้อง' นอกจากการลดลงของความชื่นชอบ ต้องศึกษา 2 และ 3 เปรียบเทียบความปรารถนาที่จะจัดอันดับกับมาตรการงานสำหรับอาหาร และค่าจ้างสำหรับอาหารของสะสมอาหารกิน และพบกินเท่า หรือเหนือกว่าผิดผลกระทบของความหิวและความชื่นชอบ และเหนือกว่าในการรับประทานอาหาร ad libitum ทำนาย การเพิ่มเติมทั่วไปสังเกตได้ว่า ในการจัดอันดับของอาหารทำให้ ผู้เรียนชื่นชอบอาจสับสน pleasantness รสของอาหารกับ pleasantness ของกิน หลัง ซึ่งบางคนเรียก 'palatability ลดลงขึ้นกับการรับประทานอาหารเนื่องจากจะได้รับผลกระทบ โดยหิว/ความสำเร็จมากขึ้น กัน ผลของเราแสดงให้เห็นความจัดอันดับของความปรารถนาที่จะกินส่วนอาหาร tasted เป็นการวัดการสะสมอาหาร และ เป็นผู้ทายผลของการรับประทานอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราตรวจสอบผลงานของความหิวและความชื่นชอบของอาหารที่จะได้รับรางวัลอาหารและความสัมพันธ์ระหว่างผลตอบแทนของอาหารและการรับประทานอาหาร เรากำหนดเป็นความชอบความร่มรื่นของรสชาติของอาหารในปากและรางวัลอาหารเป็นค่าชั่วขณะของอาหารให้กับบุคคลในช่วงเวลาของการบริโภค ที่ชื่นชอบและได้รับรางวัลอาหารถูกวัดตามลำดับโดยการจัดอันดับของความร่มรื่นของรสชาติของคำและการให้คะแนนของความปรารถนาที่จะกินส่วนใดส่วนหนึ่งของอาหารในคำถาม หิวซึ่งเราดูเป็นหลักกรณีที่ไม่มีความสมบูรณ์ที่ถูกจัดอันดับโดยไม่มีอาหารเป็นปัจจุบัน หลักฐานการศึกษา 1 ให้ความหิวและความชื่นชอบส่วนร่วมอย่างอิสระที่จะได้รับรางวัลอาหารที่มีผลเพียงเล็กน้อยของความหิวในความชื่นชอบ ที่ชื่นชอบการรับประทานอาหารที่ลดลงและความคุ้มค่ามากขึ้นสำหรับรางวัลอาหารกินกว่าอาหารกะหรี่ ผลการวิจัยพบที่ไม่ชัดเจนเป็นไปได้ว่าการลดลงนี้อาหารเฉพาะในมูลค่ารางวัล ('เต็มอิ่มประสาทเฉพาะ) ที่เกี่ยวข้องกับการลดลงของ' ต้องการ 'นอกเหนือไปจากการลดลงของความชื่นชอบ การศึกษาที่ 2 และ 3 เมื่อเทียบปรารถนาที่จะกินให้คะแนนกับการทำงานสำหรับอาหารและค่าใช้จ่ายสำหรับอาหารมาตรการของรางวัลอาหารและพบว่าปรารถนาที่จะกินจะเท่ากับหรือดีกว่าในแง่ของผลกระทบของความหิวและความชื่นชอบและที่เหนือกว่าในการทำนายการโฆษณา การรับประทานอาหารเต็มที่ สังเกตทั่วไปต่อไปก็คือว่าในการจัดอันดับของอาหารที่ชื่นชอบของผู้เข้าร่วมอาจสร้างความสับสนให้ความร่มรื่นของรสชาติของอาหารที่มีความร่มรื่นของการรับประทานอาหารมัน หลังซึ่งบางคนเรียก 'อร่อย' ลดลงมากขึ้นด้วยการรับประทานอาหารเพราะได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยความหิว / บริบูรณ์ ร่วมกันผลของเราแสดงให้เห็นถึงความถูกต้องของการจัดอันดับของความปรารถนาที่จะกินเป็นส่วนหนึ่งของอาหารที่ได้ลิ้มรสเป็นตัวชี้วัดของรางวัลอาหารและเป็นปัจจัยบ่งชี้ของการบริโภคอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราได้ตรวจสอบผลงานของความหิว อาหารที่ชอบสะสมอาหาร และความสัมพันธ์ระหว่างรางวัลอาหาร เรากำหนดความชอบเป็นความรื่นรมย์ของรสชาติอาหารในปาก และอาหารรางวัลเป็นชั่วขณะคุณค่าของอาหารแต่ละที่เวลากิน ชอบและให้รางวัลอาหารที่วัด ตามลำดับโดยการจัดอันดับของความรื่นรมย์แห่งรสชาติของปาก และการจัดอันดับของความปรารถนาที่จะกินส่วนของอาหารในคำถาม ความหิว ซึ่งเราดูเป็นหลักการของไพบูลย์ อยู่โดยไม่กินอาหารถูกปัจจุบัน 1 ให้หลักฐานว่า ความหิวและชอบสนับสนุนอิสระรางวัลอาหารที่มีผลเพียงเล็กน้อยของความหิวในความชอบการบริโภคอาหารลดลง ชื่นชอบและรางวัลมูลค่ามากขึ้นสำหรับรับประทานอาหารมากกว่าอาหาร uneaten . ผลลัพธ์ที่ได้ไม่ชัดเจนว่าอาหารที่เฉพาะเจาะจงนี้ลดลงในมูลค่ารางวัล ( 'sensory-specific satiety ' ) เกี่ยวข้องกับการลดลงใน ' ต้องการ ' นอกจากนี้การลดลงในความชอบ การศึกษาที่ 2 และ 3 อันดับกับงานเทียบ ความปรารถนาที่จะกินอาหาร และจ่ายค่าอาหารของมาตรการรางวัลอาหารและพบว่า ความปรารถนาที่จะกินต้องเท่ากันหรือเหนือกว่า ในส่วนของผลกระทบของความหิวและชอบ และที่เหนือกว่าในการทำนายอย่างเต็มที่เป็นอาหารบริโภค เพิ่มเติมที่ในการจัดอันดับแบบทั่วไปของผู้ชื่นชอบอาหารอาจเกิดความสับสนความรื่นรมย์แห่งรสชาติของอาหารกับความร่มรื่นของกิน หลัง ซึ่งบางคนเรียก ' palatability' ลดมากกว่ากับการรับประทานอาหาร เพราะมันมีผลต่อโดยความหิว / ไพบูลย์ ด้วยกัน ผลของเราแสดงให้เห็นถึงความถูกต้องของการจัดอันดับของความปรารถนาที่จะกินส่วนของรสชาติอาหารเป็นวัดของรางวัลอาหารและเป็นทำนาย
อาหารที่บริโภค