France – DefamationIntroduction to

France – Defamation
Introduction to French defamation and privacy law and procedure
The privacy jurisdiction France is more claimant-friendly than in England and the U.S. The starting point in a French defamation claim is the right of freedom of expression guaranteed by Article 10 of the European Convention on Human Rights. In contrast to the French law of privacy, the libel jurisdiction is generally more defendant friendly. This is due to the numerous procedural formalities which must be followed by the claimant. For example, there is a limitation period of three months, and a defamation claim must be notified to the Public Prosecutor, failing which it is void.
Defamation law
Defamation law in France is made up of a combination of statute and case law. According to the Act of 29 July 1881, known in France as "le droit de la presse" ("the press law"), defamation is defined as "any allegation or imputation of an act affecting the honour or reputation of the person or body against whom it is made". As under English and German law, the person or body does not need to be expressly named in order for a claimant to bring a defamation claim; it is enough if the claimant is clearly identifiable.
In a libel action, the claimant has to prove: „
-the publication of a statement to a third party in France, „
-which refers to the claimant,
-and „ the meaning of which is defamatory.
In every case, the claimant must not only precisely identify the words alleged to be defamatory but must also explain exactly why he or she believes the words are defamatory of him or her. Moreover, the words complained of and legal sanctions sought have to be expressly quoted in the writ, otherwise the claim will be void. Unlike in England, there is no set procedure in France for striking out a claim which is not capable of bearing a defamatory meaning, no special differentiation of levels of meaning and no conduct rule.
Insults
Defamation relates to factual statements or opinions. If, in contrast, the statement complained of is a bare insult (which is not capable of substantiation by a defendant), then the defendant has a much more limited opportunity to defend the claim. According to the Act of 29 July 1881, "insult" is defined as "any offensive expression, term of scorn or invective not involving the imputing of any action". Thus, the defendant will be liable for mere use of any term recognized as insulting unless the defendant can successfully plea that the insult was the result of provocation by the claimant, in which case the author of the insult can be exonerated from liability. If the claimant wrongly categories the claim as a defamation rather than an insult (or vice versa), then his claim will be rendered void.
Publication
Publication occurs if the allegedly defamatory material is read, heard, accessed or seen in France. Thus, Internet publications will be published in France if someone accesses the website in France. A single instance of publication in France is sufficient to bring an action whether or not a website or hard copy publication is directed at France.
Responsibility
Everyone involved in the publication or broadcast is potentially liable, e.g. the publisher / broadcaste r/ editor, as well as the author / journalist.
Limitation
The claim must be lodged at the court within a period of three months starting from the date of first publication or broadcast. Once this period of three months has expired, no legal action can be taken. Like in the U.S., but in contrast to position in England and Germany, there is a single publication rule in relation to Internet publications. The limitation period starts once the publication is made for the first time. Only if the publication is re-released in modified form can the limitation period start again.
Defences
There are two main defences to a defamation claim: truth and good faith. Unlike in the UK and Germany, there is no separate defence for statements of opinion. The opinion must either be proven to be true or fall within the defence of good faith.
Truth
Truth is a defence. However, it is not possible to justify an allegation if the facts relied on: „
-are more than ten years old,
„- relate to a matter on which there has been a political amnesty, or
„- relate to a person whose criminal offence has been rehabilitated.
The burden of proving the truth of the allegation is on the publisher/broadcaster and the author. Unlike in the UK, the truth is judged by three judges, and not by a jury. As in the UK, publishers and broadcasters must take into account the 'repetition rule' which states that the sentence "X said that Y is a thief" means that "Y is a thief", not that X said it. Therefore it is not enough to prove that another person has previously made the same allegation.
Good faith
Defendants who are unable to establish truth can present evidence of good faith, such as belief in the truth of the statement, deadline pressures, desire to inform the public, and the use of the word "allegedly". A publisher/broadcaster/journalist/author could have a defence based on good faith if he can prove all of the following: „
-the statement is based on a serious investigation,
„- the statement concerns a matter of public importance, „
-the tone and balance of the statement is measured and objective, and „
-there is no trace of personal hostility in the statement.
A defence based on good faith is defeated by the claimant showing that the publisher or broadcaster was malicious, i.e. they wished to injure the claimant or were reckless as to the truth of the allegation.
Jurisdiction
National jurisdiction
In general, French courts will have jurisdiction if there is any publication in France. If the publication is in the UK, for example, as well as in France, and the claimant wishes to sue in France, then the French court will have no choice but to accept the case. However, if the number of publications in France is so low that there was only a slight tort, the French court is likely to reflect this in the remedies it orders (which may be no more than symbolic). If there is no tort at all, the court can strike out the claim as an abuse of process
Criminal and civil jurisdictions The claimant can choose whether to bring his claim before the civil court or the criminal division of the Tribunal de Grande Instance (county court). If the Public Prosecutor brings an action himself, the person named in the article or programme would normally take part in the proceedings. From a procedural standpoint, there is no difference between a civil and criminal defamation action - the criminal procedure applies. In both cases the Public Prosecutor must be notified of the claim before the first hearing, otherwise the claim will be rendered void. In all cases, the Public Prosecutor attends the first pleadings hearing. He makes submissions after the claimant's lawyer but before the defendant's lawyer. The Public Prosecutor will make a recommendation to the court whether to take criminal action or not. He bases his decision on whether or not the claim has a matter of public interest which warrants criminal action. If the case has a racial, political or historical dimension, the Public Prosecutor is likely to bring a criminal prosecution against the defendant. In about 70% of cases, the Public Prosecutor does not recommend criminal action and the matter is dealt with as a civil action. If the court agrees that the criminal prosecution is valid, it can order criminal sanctions. The remedies ordered in a criminal action are more onerous than in a civil action due to the possibility of criminal penalties being ordered against the defendant. If a criminal action is taken, the defendant faces both the payment of an amount to compensate the damage suffered by the claimant, and the payment of a fine to the Treasury. In a typical criminal defamation case, the fine may be about $18,000. In certain cases (such as defamations related to ethnical origin, race, religion, sexual orientation or handicap), the fine can be up to about $54,000 and even, theoretically, include a term of imprisonment of up to one year. Damages awards are dealt with below.
Jurisdiction for minor infringements
The statement may also be interpreted as a private defamation to be brought before the jurisdiction of the Tribunal de Police (Police court), whose jurisdiction is limited to minor offences. This happens if the statement is released in a limited area: for example, an article may have only been sent to a certain category of people, linked by a "community of interest". In such a case, if the action were brought in front of the Tribunal de Grande Instance, whether as a criminal or as a civil action, the action could be declared void for being brought before the wrong court. If this happens, it is usually impossible to bring proceedings again in front of the appropriate jurisdiction, due to the short limitation period of three months.
Procedure Right of reply
Any person named or referred to (he or she has to be identifiable) in a newspaper article or a public document may ask to exercise his or her right of reply, i.e. to have inserted a reply of the same length in the same place and same typeface as the offending article. This right is absolute: it may be exercised even if the article does not contain any inaccuracy or defamatory imputation. Admittedly, this provision may well conflict with the right of criticism, which must legitimately be exercised absolutely freely, especially in artistic and literary matters, provided the criticism does not contain either insults or defamatory allegations.
Interim injunctions
In urgent cases, the claimant can go straight to court to try to prevent a controversial publication/broadcast going ahead. Prebroadcast or pre-publication interim injunctions are very rare in France. However, French courts can

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฝรั่งเศส - ใส่ร้าย
รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการหมิ่นประมาทฝรั่งเศสและกฎหมายความเป็นส่วนตัวและขั้นตอน
ความเป็นส่วนตัวอำนาจฝรั่งเศสเรียกร้องมากขึ้นง่ายกว่าในอังกฤษและสหรัฐอเมริกาเป็นจุดเริ่มต้นในการเรียกร้องหมิ่นประมาทฝรั่งเศสเป็นสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกการรับประกันตามมาตรา 10 ของอนุสัญญายุโรป ด้านสิทธิมนุษยชน ในทางตรงกันข้ามกับกฎหมายฝรั่งเศสของความเป็นส่วนตัวอำนาจกลั่นแกล้งเป็นจำเลยโดยทั่วไปเป็นมิตรมากขึ้น เพราะนี่คือขั้นตอนพิธีการต่าง ๆ นานาซึ่งจะต้องตามมาด้วยการเรียกร้อง ตัวอย่างเช่นมีข้อ จำกัด ของระยะเวลาสามเดือนและเรียกร้องหมิ่นประมาทจะต้องมีการแจ้งให้อัยการล้มเหลวที่จะถือเป็นโมฆะ.
กฎหมายหมิ่นประมาท
ใส่ร้ายกฎหมายในฝรั่งเศสถูกสร้างขึ้นจากการรวมกันของกฎเกณฑ์และกฎหมายกรณี ตามพระราชบัญญัติที่ 29 กรกฎาคม 1881 ที่รู้จักกันในประเทศฝรั่งเศสว่า "le สิทธิเดอลาเป" ("กฎหมายกด"), หมิ่นประมาทถูกกำหนดให้เป็น "ข้อกล่าวหาใด ๆ หรือการใส่ร้ายของการกระทำที่มีผลต่อเกียรติหรือชื่อเสียงของบุคคลหรือร่างกาย กับผู้ที่จะทำ " ในฐานะที่เป็นภาษาอังกฤษและอยู่ภายใต้กฎหมายเยอรมัน, บุคคลหรือร่างกายไม่จำเป็นต้องได้รับการตั้งชื่อโดยชัดแจ้งในการสั่งซื้อสำหรับผู้ร้องที่จะนำข้อเรียกร้องหมิ่นประมาท; มันก็เพียงพอถ้าโจทก์ระบุตัวตนได้อย่างชัดเจน.
ในการดำเนินการหมิ่นประมาทโจทก์ที่มีการพิสูจน์: ??
สิ่งพิมพ์ของคำสั่ง -The ต่อบุคคลที่สามในฝรั่งเศส ??
-which หมายถึงการเรียกร้อง,
และอื่น ?? ความหมายของซึ่งเป็นหมิ่นประมาท.
ในทุกกรณีโจทก์จะต้องไม่เพียงได้อย่างแม่นยำระบุคำกล่าวหาว่าเป็นหมิ่นประมาท แต่ยังต้องอธิบายว่าทำไมเขาหรือเธอเชื่อว่าเป็นคำหมิ่นประมาทของเขาหรือเธอ นอกจากนี้คำบ่นและการลงโทษทางกฎหมายได้พยายามที่จะยกมาโดยชัดแจ้งในคำสั่งมิฉะนั้นการเรียกร้องจะถือเป็นโมฆะ ซึ่งแตกต่างจากในอังกฤษไม่มีขั้นตอนการตั้งค่าในฝรั่งเศสโดดเด่นออกมาเรียกร้องซึ่งไม่ได้เป็นความสามารถในการแบกความหมายหมิ่นประมาทไม่มีความแตกต่างของระดับพิเศษของความหมายและกฎการปฏิบัติไม่มี.
หมิ่น
ใส่ร้ายเกี่ยวข้องกับงบจริงหรือความคิดเห็น ถ้าในทางตรงกันข้ามคำบ่นเป็นดูถูกเปลือย (ซึ่งไม่สามารถพิสูจน์โดยจำเลย) จากนั้นจำเลยมีโอกาสที่ จำกัด มากขึ้นเพื่อป้องกันการเรียกร้อง ตามพระราชบัญญัติ 29 กรกฎาคม 1881 "ดูถูก" หมายถึง "การแสดงออกใด ๆ ที่น่ารังเกียจคำดูถูกหรือประนามที่ไม่เกี่ยวข้องกับ imputing ของการดำเนินการใด ๆ " ดังนั้นจำเลยจะต้องรับผิดชอบสำหรับการใช้งานเพียงระยะใด ๆ ที่ได้รับการยอมรับเป็นดูถูกเว้นแต่จำเลยที่ประสบความสำเร็จสามารถวิงวอนดูถูกว่าเป็นผลมาจากการยั่วยุโดยโจทก์ซึ่งในกรณีนี้ผู้เขียนดูถูกสามารถโต้แย้งจากความรับผิด หากโจทก์ผิดประเภทการเรียกร้องเป็นหมิ่นประมาทมากกว่าดูถูก (หรือกลับกัน) จากนั้นเรียกร้องของเขาจะแสดงผลเป็นโมฆะ.
ที่ตีพิมพ์
เผยแพร่จะเกิดขึ้นหากวัสดุที่ถูกกล่าวหาว่าหมิ่นประมาทจะอ่านได้ยินเข้าถึงหรือมองเห็นได้ในประเทศฝรั่งเศส ดังนั้นสิ่งพิมพ์อินเทอร์เน็ตจะได้รับการตีพิมพ์ในประเทศฝรั่งเศสถ้ามีคนเข้าถึงเว็บไซต์ในฝรั่งเศส เช่นเดียวของการตีพิมพ์ในประเทศฝรั่งเศสจะเพียงพอที่จะนำมาดำเนินการหรือไม่เว็บไซต์หรือสิ่งพิมพ์สำเนายากเป็นผู้กำกับที่ฝรั่งเศส.
ความรับผิดชอบต่อ
ทุกคนที่เกี่ยวข้องในการตีพิมพ์หรือการออกอากาศจะต้องรับผิดที่อาจเกิดขึ้นเช่นสำนักพิมพ์ / broadcaste อาร์ / บรรณาธิการเช่นกัน ในฐานะนักเขียน / นักข่าว.
ข้อ จำกัด
การเรียกร้องจะต้องยื่นที่ศาลภายในระยะเวลาสามเดือนนับจากวันที่ตีพิมพ์ครั้งแรกหรือการออกอากาศ เมื่อระยะเวลาสามเดือนนี้หมดอายุแล้วไม่มีการดำเนินการตามกฎหมายที่สามารถนำมา เช่นเดียวกับในสหรัฐ แต่ในทางตรงกันข้ามกับตำแหน่งในอังกฤษและเยอรมนีมีกฎเดียวที่ตีพิมพ์ในความสัมพันธ์กับสิ่งพิมพ์อินเทอร์เน็ต ข้อ จำกัด ระยะเวลาเริ่มต้นที่ครั้งหนึ่งเคยตีพิมพ์ที่ทำครั้งแรก . เฉพาะในกรณีที่ตีพิมพ์เป็นอีกครั้งที่ปล่อยออกมาในรูปแบบการแก้ไขข้อ จำกัด ระยะเวลาที่สามารถเริ่มต้นอีกครั้ง
ปราการ
มีสองหลักคือการป้องกันการหมิ่นประมาทเรียกร้อง: ความจริงและความเชื่อที่ดี ซึ่งแตกต่างจากในสหราชอาณาจักรและเยอรมนีไม่มีการป้องกันที่แยกต่างหากสำหรับงบของความคิดเห็น ความเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งจะต้องได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นจริงหรือตกอยู่ในการป้องกันของความเชื่อที่ดี.
ความจริง
ความจริงคือการป้องกัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปรับข้อกล่าวหาถ้าข้อเท็จจริงอาศัย: ??
สรรพเก่ากว่าสิบปีที่ผ่านมา
?? - เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ได้มีการนิรโทษกรรมทางการเมืองหรือ
?? - เกี่ยวข้องกับคน ที่มีความผิดทางอาญาได้รับการฟื้นฟู.
ภาระการพิสูจน์ความจริงของข้อกล่าวหาอยู่ในสำนักพิมพ์ / ผู้ประกาศข่าวและผู้เขียน ซึ่งแตกต่างจากในสหราชอาณาจักรความจริงก็คือการตัดสินโดยสามผู้พิพากษาและไม่โดยคณะลูกขุน ในสหราชอาณาจักรในฐานะที่เป็นผู้เผยแพร่และประกาศจะต้องคำนึงถึงกฎซ้ำ 'ซึ่งระบุว่าประโยคที่ว่า "X Y กล่าวว่าเป็นขโมย" หมายความว่า "Y เป็นขโมย" ไม่ว่า X กล่าวว่า ดังนั้นจึงไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าคนอื่นได้ทำก่อนหน้านี้ข้อกล่าวหาเดียวกัน.
สุจริต
จำเลยที่ไม่สามารถสร้างความจริงสามารถนำเสนอหลักฐานของความเชื่อที่ดีเช่นความเชื่อในความจริงของคำสั่งที่แรงกดดันเส้นตายความปรารถนาที่จะแจ้ง สาธารณะและการใช้คำว่า "ถูกกล่าวหาว่า" สำนักพิมพ์ / ผู้ประกาศข่าว / นักข่าว / นักเขียนอาจมีการป้องกันอยู่บนพื้นฐานของความเชื่อที่ดีถ้าเขาสามารถพิสูจน์ได้ทั้งหมดต่อไปนี้: ??
คำสั่ง -The จะขึ้นอยู่กับการตรวจสอบอย่างจริงจัง
?? - คำสั่งที่เกี่ยวข้องกับเรื่องของความสำคัญของประชาชน? ?
-The เสียงและความสมดุลของคำสั่งที่เป็นวัดและวัตถุประสงค์และ ??
-there ไม่มีร่องรอยของความเป็นปรปักษ์ส่วนบุคคลในงบ.
ป้องกันอยู่บนพื้นฐานของความเชื่อที่ดีก็แพ้โจทก์แสดงให้เห็นว่าผู้เผยแพร่หรือเป็นโฆษกที่เป็นอันตรายเช่น พวกเขาต้องการที่จะทำร้ายหรือเป็นโจทก์ประมาทเป็นความจริงของข้อกล่าวหา.
สังกัด
เขตอำนาจแห่งชาติ
โดยทั่วไปศาลฝรั่งเศสจะมีอำนาจถ้ามีการตีพิมพ์ในประเทศฝรั่งเศสใด ๆ ถ้าตีพิมพ์อยู่ในสหราชอาณาจักรเช่นเช่นเดียวกับในประเทศฝรั่งเศสและโจทก์มีความประสงค์ที่จะฟ้องในฝรั่งเศสแล้วศาลฝรั่งเศสจะมี แต่ไม่มีทางเลือกที่จะยอมรับกรณี แต่ถ้าจำนวนของสิ่งพิมพ์ในประเทศฝรั่งเศสเป็นอย่างต่ำที่มีเพียงเล็กน้อยละเมิดศาลฝรั่งเศสมีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นถึงการเยียวยาในการสั่งซื้อมัน (ซึ่งอาจจะไม่เกินสัญลักษณ์) ถ้าไม่มีการละเมิดที่ทุกศาลสามารถตีออกเรียกร้องการละเมิดของกระบวนการ
ทางอาญาและทางแพ่งเขตอำนาจศาลโจทก์สามารถเลือกได้ว่าจะนำข้อเรียกร้องของเขาก่อนที่ศาลแพ่งหรือทางอาญาส่วนของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ (ศาลมณฑล ) หากอัยการนำการกระทำของตัวเองให้คนที่มีชื่ออยู่ในบทความหรือโปรแกรมปกติจะใช้เวลาส่วนหนึ่งในการดำเนินการ จากมุมมองในการดำเนินการมีความแตกต่างระหว่างการดำเนินการหมิ่นประมาททางแพ่งและอาญาไม่ - ใช้วิธีพิจารณาความอาญา ในทั้งสองกรณีอัยการจะต้องได้รับการแจ้งเตือนของการเรียกร้องก่อนที่จะได้ยินครั้งแรกมิฉะนั้นการเรียกร้องจะแสดงผลเป็นโมฆะ ในทุกกรณีอัยการเข้าร่วมคำคู่ความแรกที่ได้ยิน เขาทำให้การส่งหลังจากที่ทนายความของโจทก์ แต่ก่อนที่ทนายความจำเลย อัยการจะให้คำแนะนำต่อศาลว่าจะดำเนินการทางอาญาหรือไม่ เขาฐานการตัดสินใจของเขาหรือไม่ว่าการเรียกร้องมีเรื่องของผลประโยชน์ของประชาชนซึ่งใบสำคัญแสดงสิทธิที่กระทำผิดทางอาญา หากกรณีที่มีเชื้อชาติมิติทางการเมืองหรือประวัติศาสตร์อัยการมีแนวโน้มที่จะนำมาดำเนินคดีทางอาญากับจำเลย ในประมาณ 70% ของกรณีอัยการไม่แนะนำให้ดำเนินการทางอาญาและเรื่องที่จะจัดการกับการดำเนินการทางแพ่ง หากศาลเห็นพ้องว่าการฟ้องร้องทางอาญาที่ถูกต้องก็สามารถสั่งลงโทษทางอาญา การเยียวยาที่ได้รับคำสั่งในการกระทำผิดทางอาญาที่มีภาระมากขึ้นกว่าในการดำเนินการทางแพ่งเนื่องจากเป็นไปได้ของการลงโทษทางอาญาถูกสั่งกับจำเลย ถ้าการกระทำผิดทางอาญาที่จะนำใบหน้าจำเลยทั้งสองชำระเงินของจำนวนเงินที่จะชดเชยความเสียหายที่ได้รับความเดือดร้อนจากการเรียกร้องและการชำระเงินของดีกรมธนารักษ์ ในกรณีหมิ่นประมาททางอาญาทั่วไปที่ดีอาจจะเกี่ยวกับ $ 18,000 ในบางกรณี (เช่น defamations ที่เกี่ยวข้องกับจริยธรรมกำเนิดเชื้อชาติศาสนารสนิยมทางเพศหรือแฮนดิแค) ปรับได้ถึงประมาณ $ 54,000 และแม้กระทั่งในทางทฤษฎีรวมโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปี รางวัลที่ได้รับความเสียหายจะจัดการกับด้านล่าง.
เขตอำนาจศาลสำหรับการละเมิดผู้เยาว์
คำสั่งอาจถูกตีความว่าเป็นการหมิ่นประมาทส่วนตัวที่จะนำมาก่อนอำนาจของศาลเดตำรวจ (ตำรวจศาล) ซึ่งมีเขตอำนาจจะถูก จำกัด ให้ความผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เกิดขึ้นถ้าคำสั่งที่ถูกปล่อยออกมาในพื้นที่ที่ จำกัด : ยกตัวอย่างเช่นบทความอาจจะได้รับเพียงส่งไปยังบางประเภทของคนที่เชื่อมโยงกันด้วย "ชุมชนที่น่าสนใจ" ในกรณีเช่นนี้ถ้าการกระทำที่ถูกนำมาในด้านหน้าของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ไม่ว่าจะเป็นความผิดทางอาญาหรือดำเนินการทางแพ่ง, การกระทำที่อาจจะประกาศเป็นโมฆะสำหรับถูกนำก่อนที่ศาลที่ไม่ถูกต้อง หากเกิดเหตุการณ์นี้ก็มักจะเป็นไปไม่ได้ที่จะนำมาดำเนินการอีกครั้งในด้านหน้าของเขตอำนาจที่เหมาะสมเนื่องจากข้อ จำกัด ระยะเวลาสั้น ๆ สามเดือน.
ขั้นตอนที่ถูกต้องของการตอบกลับ
ผู้ใดที่มีชื่อหรือเรียกว่า (เขาหรือเธอจะต้องมีการระบุตัวตน) ใน บทความในหนังสือพิมพ์หรือเอกสารที่ประชาชนอาจจะขอใช้สิทธิของเขาหรือเธอตอบคือจะมีการแทรกคำตอบของความยาวเดียวกันในสถานที่เดียวกันและแบบอักษรเดียวกับบทความที่กระทำผิด สิทธินี้เป็นที่แน่นอนมันอาจจะใช้สิทธิแม้ว่าบทความไม่ได้มีความไม่ถูกต้องหรือการใส่ร้ายหมิ่นประมาทใด ๆ เป็นที่ยอมรับบทบัญญัตินี้อาจขัดแย้งกับสิทธิของการวิจารณ์ที่ถูกต้องตามกฎหมายจะต้องใช้สิทธิอย่างได้อย่างอิสระโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องศิลปะและวรรณกรรมให้วิจารณ์ไม่ได้มีการด่าหรือข้อกล่าวหาหมิ่นประมาท.
คำสอนระหว่างกาล
ในกรณีเร่งด่วนโจทก์สามารถไป ตรงไปยังศาลเพื่อพยายามที่จะป้องกันไม่ให้เกิดความขัดแย้งสิ่งพิมพ์ / ออกอากาศไปข้างหน้า Prebroadcast หรือก่อนการตีพิมพ์คำสอนระหว่างกาลที่หายากมากในประเทศฝรั่งเศส อย่างไรก็ตามศาลฝรั่งเศสสามารถ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศฝรั่งเศส–หมิ่นประมาท
ภาษาฝรั่งเศสเบื้องต้น ฐานหมิ่นประมาทและกฎหมายความเป็นส่วนตัวและขั้นตอน
สังกัดความเป็นส่วนตัวฝรั่งเศสเป็นโจทก์เป็นมิตรกว่าในอังกฤษและสหรัฐอเมริกา จุดเริ่มต้นในการเรียกร้องการหมิ่นประมาท ฝรั่งเศส เป็นสิทธิของเสรีภาพในการแสดงออก รับประกันโดยมาตรา 10 ของอนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ในทางตรงกันข้ามกับกฎหมายฝรั่งเศสของความเป็นส่วนตัวการหมิ่นประมาทศาลถูกเพิ่มเติมโดยทั่วไปจำเลยที่เป็นมิตร เนื่องจากมีหลายขั้นตอน พิธีการ ซึ่งต้องปฏิบัติตาม โดยโจทก์ . ตัวอย่างเช่น มีข้อ จำกัด ระยะเวลา 3 เดือน และหมิ่นประมาทอ้างต้องแจ้งให้อัยการที่ล้มเหลวซึ่งเป็นโมฆะ กฎหมายหมิ่นประมาทหมิ่นประมาท

กฎหมายในฝรั่งเศสถูกสร้างขึ้นจากการรวมกันของกฎเกณฑ์และกฎหมายกรณีตามพระราชบัญญัติ 29 กรกฎาคม 1881 , ที่รู้จักกันในประเทศฝรั่งเศส เป็น " Le droit de la กด " ( " กฎหมาย " กด ) , การหมิ่นประมาทหมายถึง " มีการกล่าวหาหรือการกล่าวหาของการกระทำมีผลต่อเกียรติยศหรือชื่อเสียงของบุคคล หรือ ร่างกายกับใครมันทำ " เป็นภาษาอังกฤษและเยอรมันภายใต้กฎหมาย บุคคลหรือร่างกายไม่ต้องเป็นผู้เสนอชื่อเพื่อให้โจทก์นำหมิ่นประมาทอ้าง ;มันเป็นพอ ถ้าโจทก์เป็นอย่างชัดเจนที่สามารถระบุตัว
ในการฟ้องร้องคดีหมิ่นประมาท และโจทก์ต้องพิสูจน์ : "
- สิ่งพิมพ์ของข้อความไปยังบุคคลที่สามในฝรั่งเศส ซึ่งหมายถึง "
-
- " ผู้เรียกร้องและ , ความหมายของซึ่งหมิ่นประมาท .
ในทุกกรณีผู้เรียกร้องต้องไม่เพียง แต่แน่นอนระบุถ้อยคำกล่าวหาว่าถูกหมิ่นประมาทแต่ยังต้องอธิบายว่าทำไมเขาหรือเธอเชื่อว่าเป็นคำหมิ่นประมาทเขา หรือเธอ นอกจากนี้ คำพูดบ่นของกฎหมายและการลงโทษจึงต้องรีบมาที่ยกมาในสื่ออื่นอ้างจะเป็นโมฆะ ซึ่งแตกต่างจากในอังกฤษ