The recognition that coastal ecosys

The recognition that coastal ecosystems will increase to
retreat landward when relative sea level is rising has been
noted abundantly in the literature (Gilman, Ellison, and
Coleman, 2007). However, whenever coastal development such
as urbanization, agriculture, aquaculture, and infrastructure
plays a role as a blocking barrier, this will stop this migration
and lead to the loss of valuable coastal habitats (Feaginet al.,
2010). This loss was recognized by Doody (2004) as‘‘coastal
squeeze’’ when this author realized the necessity of keeping
space for ‘‘coastal habitats to operate’’. The term coastal
squeeze then is used more frequently by other researchers
(Gilman, Ellison, and Coleman, 2007; Torio and Chmura, 2013)
when coastal habitats such as mangrove and other tidal
wetlands are in danger because of sea-level rise and limiting
the available space for migration landward. We therefore adopt
the term ‘‘coastal mangrove squeeze’’ in this paper to
emphasize the very same situation that is now operating on
the Mekong Delta coast in Vietn

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การที่ระบบนิเวศชายฝั่งจะเพิ่มขึ้นรีทรีท landward เมื่อสัมพันธ์กับระดับน้ำทะเลสูงขึ้นได้อุดมสมบูรณ์ไว้ในวรรณคดี (Gilman เอลลิสัน และโคล์ 2007) อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามเช่นชายฝั่งพัฒนาความเป็นเมือง เกษตร เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ และโครงสร้างพื้นฐานมีบทบาทเป็นอุปสรรคบล็อก นี้จะหยุดการย้ายนี้และนำไปสู่การสูญเสียของมีค่าอยู่อาศัยชายฝั่ง (Feaginet al.,2010) การสูญเสียนี้ถูกรับรู้ โดย Doody (2004) เป็น '' ชายฝั่งบีบนิ้วเมื่อผู้เขียนนี้ตระหนักถึงการรักษาพื้นที่สำหรับ ''อยู่อาศัยชายฝั่งจะมี '' คำที่ชายฝั่งบีบแล้วใช้บ่อย โดยนักวิจัยอื่น ๆ(Gilman เอลลิสัน และ โคล์ 2007 Torio และ Chmura, 2013)เมื่ออยู่อาศัยชายฝั่งทะเลเช่นป่าชายเลนและอื่น ๆ หน้าพื้นที่ชุ่มน้ำที่อยู่ในอันตรายเนื่องจากระดับน้ำทะเลสูงขึ้นและจำกัดพื้นที่ว่างสำหรับการย้าย landward เราจึงนำมาใช้คำว่า ''ชายฝั่งป่าชายเลนบีบนิ้วในกระดาษให้เน้นสถานการณ์เดียวกันมากที่ตอนนี้ทำงานบนชายฝั่งแม่น้ำโขงเดลต้าใน Vietn

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้รับการยอมรับว่าระบบนิเวศชายฝั่งทะเลจะเพิ่มขึ้นถึง
หนีแผ่นดินเมื่อระดับน้ำทะเลจะเพิ่มขึ้นญาติได้รับการ
ตั้งข้อสังเกตอย่างล้นเหลือในวรรณคดี (กิลแมน, เอลลิสันและ
โคลแมน, 2007) แต่เมื่อใดก็ตามที่การพัฒนาชายฝั่งทะเลดังกล่าว
เป็นรูปแบบ, การเกษตร, การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและโครงสร้างพื้นฐานที่
มีบทบาทเป็นอุปสรรคปิดกั้นนี้จะหยุดการโยกย้ายนี้
และนำไปสู่การสูญเสียแหล่งที่อยู่อาศัยชายฝั่งที่มีคุณค่า (Feaginet al.,
2010) การสูญเสียนี้เป็นที่ยอมรับโดย Doody (2004) as''coastal
บีบ '' เมื่อผู้เขียนคนนี้ตระหนักถึงความจำเป็นของการรักษา
พื้นที่สำหรับ '' ที่อยู่อาศัยชายฝั่งในการทำงาน '' ระยะชายฝั่ง
บีบแล้วมักจะถูกใช้มากขึ้นโดยนักวิจัยอื่น ๆ
(กิลแมน, เอลลิสันและโคลแมน, 2007; Torio และ Chmura 2013)
เมื่อที่อยู่อาศัยชายฝั่งทะเลเช่นป่าชายเลนและน้ำขึ้นน้ำลงอื่น ๆ
พื้นที่ชุ่มน้ำอยู่ในอันตรายเนื่องจากการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลและการ จำกัด
พื้นที่ว่างสำหรับการย้ายถิ่นแผ่นดิน ดังนั้นเราจึงนำมาใช้
คำว่า '' บีบป่าชายเลนชายฝั่งทะเล '' ในบทความนี้จะ
เน้นสถานการณ์เดียวกันมากที่ขณะนี้การดำเนินงานใน
ชายฝั่งสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงใน Vietn