Thailand often is portrayed as a cu

Thailand often is portrayed as a culturally homogeneous country, but there are approximately seventy-five distinct ethnolinguistic groups. The Central Tai is the dominant ethnic group and accounts for 36 percent of the population. The Thai-Lao and Lanna Tai, who together account for about 40 percent of the population, were not assimilated into the national culture until the twentieth century.

There have been Chinese in Thailand for centuries. In the nineteenth century, their numbers more than doubled until they constituted about 10 percent of the population. Along with Westerners, the Chinese merchant class dominated the economy in the nineteenth century, especially with the exportation of rice. In the early twentieth century, the Chinese established their own educational institutions, resulting in antipathy toward them under the nationalistic Phibun regime, which blamed the Chinese for the country's economic problems. In 1938, the Phibun government taxed the Chinese, limited the use of their language in schools, and closed most Chinese-language newspapers. Chinese immigration came to a virtual halt. While anti-Chinese sentiment remained strong, by the 1970s virtually all the Chinese had Thai citizenship. With the growth of a more open and democratic society in the 1990s, the Chinese began to express their culture openly.

Since it came under Thai control in 1786, the Malay Muslim population has posed difficulties for the Thai state. This region has mounted numerous rebellions against central authority over the past two centuries. In 1948, the Phibun regime banned Malay and Islamic organizations, sparking a rebellion that was violently crushed. Education has been a point of conflict between Thai authorities and the Malay Muslims since the government introduced compulsory education in 1921. As a result, many Muslims sent their children to Malaysia and other Muslim countries to be educated. In the 1960s, returning students joined various independence movements. Guerrilla activities in the south reached their height between 1970 and 1975. Counterinsurgency operations failed to end support for the separatists. In the late 1980s, the national political environment changed with greater sensitivity to the Muslim religion and culture. The civilian government elected in 1992 initiated reforms to ease tension in the Muslim south.

The Thai government treats the Khmer as part of a generic northeastern Thai ethnic category called Isan. Efforts to assimilate the Khmer into the national culture in the 1960s and 1970s were spurred by concern over their support for communist insurgents in the northeast. In the 1990s there was a cultural revival among the Khmer in the northeast that included the formation of dance and music groups to promote Khmer culture. The hill tribes in the north, with the exception of the Lawa and Karen, are relatively recent immigrants. The majority of hill tribe members did not become citizens until recently and lacked political rights. These hill tribes have faced economic difficulties related to their lack of land rights. The authorities generally have viewed them as primitive peoples. In the 1980s and 1990s, there was encroachment on their land by lowlanders, who believed that their presence was a key factor in environmental degradation in highland areas. Proponents of rights for the tribes in the 1990s led to the granting of citizenship for the hill tribes. Nevertheless, there are many conflicts, including those involving corrupt government officials and business interests that are attempting to exploit highland resources.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยมักจะมีเซ็กส์เป็นประเทศวัฒนธรรมเหมือนกัน แต่มีประมาณเจ็ดสิบห้า ethnolinguistic แตกกลุ่ม ใต้กลางเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่โดดเด่นและบัญชีสำหรับร้อยละ 36 ของประชากร ไทย-ลาวและล้านนาใต้ ที่รวมบัญชีสำหรับประมาณ 40 เปอร์เซ็นต์ของประชากร ไม่ได้ หลอมรวมเป็นวัฒนธรรมแห่งชาติจนถึงศตวรรษยี่สิบมีภาษาจีนในประเทศไทยมานานหลายศตวรรษ ในศตวรรษที่สิบเก้า เลขของพวกเขามากกว่าสองเท่าจนกว่าพวกเขา constituted ประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์ของประชากร พร้อมกับชาวตะวันตก ชั้นร้านค้าจีนครอบงำเศรษฐกิจในศตวรรษที่สิบเก้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ exportation ของข้าว ในศตวรรษที่ยี่สิบต้น จีนสร้างสถาบันการศึกษาของตนเอง ในความเกลียดชังต่อพวกเขาภายใต้ระบอบพิบูลชาติ ซึ่งตำหนิจีนสำหรับปัญหาเศรษฐกิจของประเทศ ในปี 1938 รัฐบาลพิบูลคิดภาษีจีน การใช้ภาษาของพวกเขาในโรงเรียน และปิดหนังสือพิมพ์ภาษาจีนส่วนใหญ่นั้น ตรวจคนเข้าเมืองจีนมาจะเป็นเสมือน ในขณะที่ความเชื่อมั่นต่อต้านจีนยังคงแข็งแกร่ง โดยปี 1970 จีนเกือบทั้งหมดมีสัญชาติไทย การเจริญเติบโตของสังคมประชาธิปไตย และเปิดมากขึ้นในปี 1990 จีนเริ่มการแสดงวัฒนธรรมของตนอย่างเปิดเผยตั้งแต่นั้นมาไทยควบคุมค.ศ. 1786 ประชากรมุสลิมมาเลย์มีเกิดปัญหาสำหรับรัฐไทย ภูมิภาคนี้มีติดหลายฝ่ายกับอำนาจกลางกว่าสองศตวรรษผ่านมา ในปี 1948 ระบอบพิบูลห้ามองค์กร ไฟกบฏที่ถูกบดโหงมาเลย์ และอิสลาม การศึกษาได้รับเป็นจุดของความขัดแย้งระหว่างไทยและมุสลิมมลายูตั้งแต่รัฐบาลนำการศึกษาภาคบังคับพ.ศ. 2464 เป็นผล พอรต์ส่งเด็กมาเลเซียและประเทศมุสลิมอื่น ๆ ศึกษา ในปี 1960 กลับนักเรียนเข้าร่วมการเคลื่อนไหวอิสระต่าง ๆ กิจกรรมกองโจรในภาคใต้ถึงความสูงระหว่างปี 1970-1975 Counterinsurgency การดำเนินการล้มเหลวในการสิ้นสุดการสนับสนุนสำหรับทา ในปลายทศวรรษ 1980 สภาพแวดล้อมทางการเมืองแห่งชาติเปลี่ยน มีความไวมากขึ้นเป็นมุสลิมศาสนาและวัฒนธรรม รัฐบาลพลเรือนที่ได้รับการเลือกตั้งใน 1992 ฝ่ายปฏิรูปเพื่อบรรเทาความตึงเครียดในประเทศมุสลิมรัฐบาลไทยถือว่าเขมรเป็นส่วนหนึ่งของทั่วอีสานไทยชาติพันธุ์ประเภทเรียกว่าภาคอีสาน ความพยายามที่จะดูดซึมเขมรเป็นวัฒนธรรมแห่งชาติในปี 1960 และ 1970 ได้กระตุ้น โดยความกังวลผ่านของพวกเขาสนับสนุนพวกก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ในภาคอีสาน ในปี 1990 มีการฟื้นฟูวัฒนธรรมจากเขมรในภาคอีสานที่รวมของกลุ่มดนตรีและเต้นรำเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมเขมร ในภาคเหนือ ยกเว้นละว้าและกะเหรี่ยง ชนเผ่าอพยพล่าค่อนข้าง ส่วนใหญ่สมาชิกชาวเขาได้เป็น พลเมืองจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ และขาดสิทธิทางการเมือง ชาวเขาเหล่านี้ได้ประสบปัญหาเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องกับการขาดสิทธิในที่ดิน หน่วยงานโดยทั่วไปได้ดูพวกเขาเป็นชนชาติดั้งเดิม ในทศวรรษ 1980 และปี 1990 ได้รุกล้ำที่ดินของตนโดย lowlanders ที่เชื่อว่า พวกที่เป็นปัจจัยสำคัญในการทำลายสิ่งแวดล้อมในพื้นที่ราบสูง กุญแจเพื่อชนเผ่าในปี 1990 นำไปสู่การอนุญาตของพลเมืองสำหรับชนเผ่า อย่างไรก็ตาม มีข้อขัดแย้งมากมาย รวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เสียหายและผลประโยชน์ทางธุรกิจที่กำลังพยายามใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่ราบสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยมักจะเป็นภาพที่เป็นประเทศที่เป็นเนื้อเดียวกันวัฒนธรรม แต่มีประมาณเจ็ดสิบห้ากลุ่มชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน กลางใต้เป็นที่โดดเด่นกลุ่มชาติพันธุ์และบัญชีสำหรับร้อยละ 36 ของประชากร ไทยลาวและล้านนาไทจึงคิดเป็นสัดส่วนประมาณร้อยละ 40 ของประชากรที่ไม่ได้ถูกหลอมรวมเข้ากับวัฒนธรรมของชาติจนถึงศตวรรษที่ยี่สิบ. มีจีนในประเทศไทยมานานหลายศตวรรษ ในศตวรรษที่สิบเก้าตัวเลขของพวกเขาเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวจนกว่าพวกเขาจะประกอบด้วยประมาณร้อยละ 10 ของประชากร พร้อมกับชาวตะวันตกชนชั้นพ่อค้าจีนครอบงำเศรษฐกิจในศตวรรษที่สิบเก้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการส่งออกของข้าว ในช่วงต้นศตวรรษที่ยี่สิบจีนจัดตั้งสถาบันการศึกษาของตัวเองส่งผลให้ในความเกลียดชังที่มีต่อพวกเขาภายใต้ระบอบการปกครองพิบูลย์ชาตินิยมซึ่งกล่าวหาว่าจีนสำหรับปัญหาทางเศรษฐกิจของประเทศ ในปี 1938 ที่รัฐบาลเก็บภาษีพิบูลย์จีน จำกัด การใช้ภาษาของพวกเขาในโรงเรียนและปิดมากที่สุดหนังสือพิมพ์ภาษาจีน ชาวจีนอพยพมาหยุดเสมือน ในขณะที่ความรู้สึกต่อต้านจีนยังคงแข็งแกร่งโดยปี 1970 แทบทุกจีนมีความเป็นพลเมืองไทย กับการเจริญเติบโตของสังคมเปิดกว้างมากขึ้นและเป็นประชาธิปไตยในปี 1990 ที่จีนเริ่มที่จะแสดงวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างเปิดเผย. ตั้งแต่มันมาภายใต้การควบคุมของไทยใน 1786 ประชากรชาวมุสลิมมาเลย์ได้ถูกวางปัญหาให้กับรัฐไทย ภูมิภาคนี้มีการติดตั้งการก่อกบฏต่อต้านหลายหน่วยงานกลางในช่วงสองศตวรรษที่ผ่านมา ในปี 1948 ระบอบการปกครองพิบูลย์ห้ามมาเลย์และองค์กรศาสนาอิสลามเกิดประกายไฟการก่อจลาจลที่ถูกบดรุนแรง การศึกษาได้รับการจุดของความขัดแย้งระหว่างหน่วยงานไทยและชาวมาเลย์มุสลิมตั้งแต่รัฐบาลที่นำการศึกษาภาคบังคับในปี 1921 เป็นผลให้ชาวมุสลิมจำนวนมากส่งบุตรหลานของตนไปยังประเทศมาเลเซียและประเทศมุสลิมอื่น ๆ ที่จะได้รับการศึกษา ในปี 1960 นักเรียนที่กลับมาเข้าร่วมการเคลื่อนไหวเป็นอิสระต่างๆ กิจกรรมการรบแบบกองโจรในภาคใต้ถึงความสูงของพวกเขาระหว่าง 1970 และ 1975 การดำเนินงานเหล็กกล้าล้มเหลวในการยุติการสนับสนุนแบ่งแยก ในช่วงปลายปี 1980 สภาพแวดล้อมทางการเมืองแห่งชาติที่มีการเปลี่ยนแปลงที่มีความไวมากขึ้นเพื่อศาสนาและวัฒนธรรมของชาวมุสลิม รัฐบาลพลเรือนได้รับการเลือกตั้งในปี 1992 ที่จะเริ่มต้นการปฏิรูปบรรเทาความตึงเครียดในภาคใต้ของชาวมุสลิม. รัฐบาลไทยถือว่าเขมรเป็นส่วนหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงเหนือในประเภททั่วไปประจำชาติไทยเรียกว่าอีสาน ความพยายามที่จะดูดซึมเขมรในวัฒนธรรมแห่งชาติในปี 1960 และ 1970 ได้รับการกระตุ้นโดยความกังวลเกี่ยวกับการสนับสนุนของพวกเขาสำหรับการก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในปี 1990 มีการฟื้นตัวทางวัฒนธรรมระหว่างเขมรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือรวมถึงการก่อตัวของการเต้นรำและดนตรีกลุ่มเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมเขมร ชาวเขาในภาคเหนือมีข้อยกเว้นของละว้าและกะเหรี่ยงที่มีผู้อพยพล่าสุดค่อนข้าง ส่วนใหญ่ของสมาชิกชาวเขาไม่ได้กลายเป็นพลเมืองจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ และขาดสิทธิทางการเมือง เหล่านี้ชาวเขาต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาขาดสิทธิในที่ดิน เจ้าหน้าที่ทั่วไปได้ดูพวกเขาเป็นคนดั้งเดิม ในปี 1980 และ 1990 มีการบุกรุกบนที่ดินของพวกเขาโดยชนซึ่งเชื่อว่าการปรากฏตัวของพวกเขาเป็นปัจจัยสำคัญในการทำลายสิ่งแวดล้อมในพื้นที่สูง ผู้เสนอของสิทธิมนุษยชนเผ่าในปี 1990 นำไปสู่การให้สัญชาติชาวเขาเผ่าที่ แต่มีความขัดแย้งจำนวนมากรวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ของรัฐทุจริตและผลประโยชน์ทางธุรกิจที่มีความพยายามที่จะใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่สูง