Over-consuming amino acids is assoc

Over-consuming amino acids is associated with reduced survival in many species, including honeybees. The mechanisms responsible for this are unclear but one possibility is that excessive intake of amino acids increases oxidative damage. If this is the case, antioxidant supplementation may help reduce the survival costs of high amino acid intake. We tested this hypothesis in African honeybees (Apis mellifera scutellata) using the major antioxidant in green tea, epigallocatechin-3-gallate (EGCG). We first determined the dose-range of EGCG that improved survival of caged honeybees fed sucrose solution. We then provided bees with eight diets that differed in their ratio of essential amino acids (EAA) to carbohydrate (C) (0:1, 1:250, 1:100, 1:75, 1:50, 1:25, 1:10, 1:5 EAA:C) and also in their EGCG dose (0.0 or 0.4 mM). We found that bees fed sucrose only solution survived better than bees fed EAA diets. Despite this, bees preferred a diet that contained intermediate ratios of EAA:C (ca. 1:25), which may represent the high demands for nitrogen of developing nurse bees. EGCG supplementation improved honeybee survival but only at an intermediate dose (0.3–0.5 mM) and in bees fed low EAA diets (1:250, 1:100 EAA:C). That EGCG counteracted the lifespan reducing effects of eating low EAA diets suggests that oxidative damage may be involved in the association between EAAs and lifespan in honeybees. However, that EGCG had no effect on survival in bees fed high EAA diets suggests that there are other physiological costs of over-consuming EAAs in honeybees

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกินบริโภคกรดอะมิโนเกี่ยวข้องกับลดความอยู่รอดในหลายสายพันธุ์ รวม honeybees กลไกการรับผิดชอบนี้ไม่ชัดเจน แต่อย่างแรกคือ ปริมาณที่มากเกินไปของกรดอะมิโนเพิ่มขึ้นความเสียหายออกซิเดชัน ถ้าเป็นกรณีนี้ การเสริมสารต้านอนุมูลอิสระอาจช่วยลดต้นทุนในการอยู่รอดของปริมาณกรดอะมิโนสูง เราทดสอบสมมติฐานนี้ในแอฟริกา honeybees (Apis mellifera scutellata) โดยใช้สารต้านอนุมูลอิสระที่สำคัญในชาเขียว epigallocatechin 3 gallate (EGCG) ขั้นแรกกำหนดช่วงขนาดของ EGCG ที่ปรับปรุงการอยู่รอดของ honeybees กรงเลี้ยงซูโครสโซลูชัน เราให้ผึ้ง ด้วยอาหารแปดที่แตกต่างกันในอัตราส่วนของกรดอะมิโนจำเป็น (EAA) ให้คาร์โบไฮเดรต (C) (0:1, 1:250, 1:75 1: 100 1:50, 1:25, 1:10, 1:5 EAA:C) และ ในการปริมาณ EGCG (0.0 หรือ 0.4 มม) เราพบว่า ผึ้งที่เลี้ยงรอดทางออกเดียวที่ดีกว่าผึ้งเลี้ยงอาหาร EAA ซูโครส แม้นี้ ผึ้งที่ต้องการอาหารที่ประกอบด้วยอัตราส่วนกลาง EAA:C (ca. 1:25), ซึ่งอาจแสดงถึงความต้องการสูงสำหรับไนโตรเจนของผึ้งพยาบาล EGCG เสริมดีขึ้นอยู่รอดบินแต่ที่มีปริมาณปานกลาง (0.3 – 0.5 มิลลิเมตร) และผึ้งเลี้ยงอาหาร EAA ต่ำ (1:250, EAA:C 1: 100) ว่า EGCG จัดการลดผลกระทบของการรับประทานอาหาร EAA ต่ำอายุการใช้งานแนะนำว่า อาจเกี่ยวข้องกับความเสียหายออกซิเดชันในความสัมพันธ์ระหว่างอายุการใช้งานใน honeybees EAAs อย่างไรก็ตาม ว่า EGCG ไม่มีผลกับความอยู่รอดในผึ้งเลี้ยงอาหาร EAA สูงแสดงให้เห็นว่า มีค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ทางสรีรวิทยาของมากกว่าบริโภค EAAs ใน honeybees

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มากกว่าการบริโภคกรดอะมิโนมีความเกี่ยวข้องกับการอยู่รอดที่ลดลงในหลายชนิดรวมทั้งผึ้ง กลไกที่รับผิดชอบเรื่องนี้มีความชัดเจน แต่อย่างหนึ่งที่เป็นไปได้คือการที่ปริมาณที่มากเกินไปของกรดอะมิโนเพิ่มความเสียหายออกซิเดชัน หากเป็นกรณีนี้การเสริมสารต้านอนุมูลอิสระอาจช่วยลดค่าใช้จ่ายในการอยู่รอดของปริมาณกรดอะมิโนสูง เราได้ทดสอบสมมติฐานนี้ในแอฟริกันผึ้งพันธุ์ (Apis mellifera scutellata) โดยใช้สารต้านอนุมูลอิสระที่สำคัญในชาเขียว epigallocatechin-3-gallate (EGCG) ครั้งแรกที่เรากำหนดปริมาณสาร EGCG ช่วงของการปรับปรุงที่อยู่รอดของผึ้งขังอยู่ในกรงเลี้ยงสารละลายน้ำตาลซูโครส จากนั้นเราจะมีให้ผึ้งกับแปดอาหารที่แตกต่างกันในอัตราส่วนของกรดอะมิโนจำเป็น (EAA) คาร์โบไฮเดรต (C) (0: 1, 1: 250, 1: 100, 1:75, 01:50, 01:25, 1 : 10, 1: 5 EAA: C) และยังอยู่ในปริมาณ EGCG ของพวกเขา (0.0 หรือ 0.4 มิลลิเมตร) เราพบว่าผึ้งที่เลี้ยงซูโครสทางออกเดียวที่รอดชีวิตมาได้ดีกว่าผึ้งเลี้ยงด้วยอาหารสูตร EAA อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ผึ้งแนะนำการรับประทานอาหารที่มีอัตราส่วนของกลาง EAA: C (แคลิฟอร์เนีย 01:25) ซึ่งอาจเป็นตัวแทนของความต้องการสูงสำหรับไนโตรเจนของการพัฒนาผึ้งพยาบาล การเสริมสาร EGCG ปรับปรุงการอยู่รอดผึ้ง แต่เพียงยากลาง (0.3-0.5 มิลลิเมตร) และผึ้งที่เลี้ยงอาหาร EAA ต่ำ (1: 250, 1: 100 EAA: C) EGCG ที่ล่วงรู้อายุการใช้งานการลดผลกระทบจากการกินอาหาร EAA ต่ำแสดงให้เห็นว่าความเสียหายออกซิเดชันอาจจะเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่าง EaaS และอายุการใช้งานในผึ้ง แต่ที่ EGCG ไม่มีผลต่อการอยู่รอดในผึ้งเลี้ยงด้วยอาหารสูตร EAA สูงแสดงให้เห็นว่ามีค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ทางสรีรวิทยากว่านาน EaaS ในผึ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มากกว่าการบริโภคกรดอะมิโนที่เกี่ยวข้องกับการลดอัตราการรอดชีวิตในหลายชนิด รวมถึงผึ้ง . กลไกที่รับผิดชอบเรื่องนี้ชัดเจน แต่คนหนึ่งเป็นไปได้คือการบริโภคที่มากเกินไปของกรดอะมิโนเพิ่มความเสียหายออกซิเดชัน ถ้าเป็นกรณีนี้ การเสริมสารต้านอนุมูลอิสระ จะช่วยลดต้นทุนในการรับประทานกรดอะมิโนสูง เราทดสอบสมมติฐานนี้ในผึ้งแอฟริกัน ( ผึ้งพันธุ์ scutellata ) โดยใช้สารสำคัญในชาเขียว epigallocatechin-3-gallate ( EGCG ) แรกที่เรากำหนดขนาดช่วงของ EGCG ที่ปรับปรุงการอยู่รอดของผึ้งที่เลี้ยงในกรงโดยโซลูชั่น จากนั้นเราให้ผึ้งด้วย 8 อาหารที่แตกต่างกันในอัตราส่วนของกรดอะมิโนจำเป็น ( eaa ) คาร์โบไฮเดรต ( C ) ( 1:250 0 : 1 , 1 : 75 , 1 : 100 , 1 : 25 , 1 : 50 , 1 : 10 , 1 : 5 eaa : C ) และยังของ EGCG ขนาด 0.0 หรือ 0.4 มม. ) เราพบว่าผึ้งที่เลี้ยงโดยเฉพาะโซลูชันรอดดีกว่า eaa ผึ้งเลี้ยงอาหาร แม้นี้ ผึ้งที่ต้องการอาหารที่มีอัตราส่วนของระดับกลาง eaa : C ( ประมาณ 25 ) ซึ่งอาจเป็นตัวแทนของความต้องการสูงสำหรับก๊าซไนโตรเจนของการพัฒนาผึ้งพยาบาล EGCG ) ปรับปรุงการอยู่รอดจากแต่เพียงปริมาณปานกลาง ( 0.3 - 0.5 มม. ) และในอาหาร eaa ผึ้งน้อย ( 1:250 100 , eaa : C ) ว่า EGCG ต่อต้านการใช้งานเพื่อลดผลกระทบของการรับประทานอาหาร eaa ต่ำแสดงให้เห็นว่าความเสียหายออกซิเดชันอาจจะเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่าง eaas และอายุการใช้งานในผึ้ง . อย่างไรก็ตาม อีจีซีจีไม่มีผลต่อการอยู่รอดในผึ้งอาหาร eaa สูงแสดงให้เห็นว่ามีร่างกายกว่าการบริโภค eaas ผึ้งในค่าใช้จ่าย