Villagers had uncovered some of the

Villagers had uncovered some of the pottery in prior years without insight into its age or historical importance. In August 1966 Steve Young, an anthropology and government student at Harvard College, was living in the village conducting interviews for his senior honors thesis. Young, a speaker of Thai, was familiar with the work of William Solheim and his theory of possible ancient origins of civilization in Southeast Asia. One day while walking down a path in Ban Chiang with his assistant, an art teacher in the village school, Young tripped over a root of a Kapok tree and fell on his face in the dirt path. Under him were the exposed tops of pottery jars of small and medium sizes. Young recognized that the firing techniques used to make the pots were very rudimentary but that the designs applied to the surface of the vessels were unique and wonderful. He took samples of pots to Princess Phanthip Chumbote who had the private museum of Suan Pakkad in Bangkok and to Chin Yu Di of the Thai Government's Fine Arts Department[1] Later, Elisabeth Lyons, an art historian on the staff of the Ford Foundation, sent sherds from Ban Chiang to the University of Pennsylvania for dating.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาวบ้านได้เปิดของเครื่องปั้นดินเผาในปีก่อนหน้านี้โดยไม่มีความเข้าใจถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์หรือยุคของ ใน 1966 สิงหาคม Steve Young มานุษยวิทยา และรัฐบาลนักศึกษาที่วิทยาลัยฮาร์วาร์ด อยู่ในหมู่บ้านที่ดำเนินการสัมภาษณ์สำหรับวิทยานิพนธ์เกียรตินิยมอาวุโสของเขา หนุ่ม ลำโพงไทย ไม่คุ้นเคยกับการทำงานของ William Solheim และทฤษฎีของเขาได้กำเนิดของอารยธรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ วันหนึ่งขณะเดินไปตามเส้นทางในเชียงใหม่บ้านกับผู้ช่วยของเขา ครูสอนศิลปะในโรงเรียนหมู่บ้าน หนุ่ม tripped เหนือรากของต้นไม้คาป๊อก แล้วคว่ำหน้าในเส้นทางวิบาก ภายใต้เขามีท็อปส์สัมผัสขวดเครื่องปั้นดินเผาขนาดเล็ก และขนาดกลาง หนุ่มรู้ว่า เทคนิคการยิงใช้หม้อได้ rudimentary มาก แต่ว่า การออกแบบที่ใช้กับพื้นผิวของเรือได้ยอดเยี่ยม และมีเอกลักษณ์ เขาเอาตัวอย่างของหม้อเพื่อเจ้าหญิงธีรวรรณ Chumbote ที่มีในส่วนพิพิธภัณฑ์ของสวนผักกาดกรุงเทพมหานคร และ ดิยูชินของกรมศิลปากรของรัฐบาล [1] ภายหลัง เอลิซาเบธรส นักประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นหน้าที่ของมูลนิธิฟอร์ด ส่ง sherds จากบ้านไปมหาวิทยาลัยเพนซิลวาเนียสำหรับเดท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชาวบ้านได้ค้นพบบางส่วนของเครื่องปั้นดินเผาในปีก่อนโดยไม่มีความเข้าใจในอายุหรือความสำคัญทางประวัติศาสตร์ ในสิงหาคม 1966 สตีฟหนุ่มนักศึกษามานุษยวิทยาและรัฐบาลที่วิทยาลัยฮาร์วาร์อาศัยอยู่ในหมู่บ้านดำเนินการสัมภาษณ์สำหรับวิทยานิพนธ์เกียรตินิยมอาวุโสของเขา หนุ่มลำโพงของไทยเป็นที่คุ้นเคยกับการทำงานของวิลเลียมเฮล์มและทฤษฎีของเขาที่เป็นไปได้ต้นกำเนิดโบราณของอารยธรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ วันหนึ่งขณะที่เดินลงเส้นทางในบ้านเชียงกับผู้ช่วยของเขาเป็นครูสอนศิลปะในโรงเรียนหมู่บ้านเด็กสะดุดรากของต้นไม้นุ่นและล้มลงบนใบหน้าของเขาในเส้นทางของสิ่งสกปรก ภายใต้เขาเป็นท็อปส์ซูสัมผัสไหเครื่องปั้นดินเผาที่มีขนาดเล็กและขนาดกลาง หนุ่มสาวได้รับการยอมรับว่าเทคนิคการยิงที่ใช้ทำหม้อเป็นพื้นฐานมาก แต่การออกแบบที่นำไปใช้กับพื้นผิวของเรือที่ถูกที่ไม่ซ้ำกันและที่ยอดเยี่ยม เขาเอาตัวอย่างของหม้อเจ้าหญิงพันธ์ทิพย์ Chumbote ที่มีพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของสวนผักกาดในกรุงเทพฯและชินยู Di ของรัฐบาลไทยของกรมศิลปากร [1] ต่อมาอลิซาเบลียงนักประวัติศาสตร์ศิลปะกับเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิฟอร์ด ส่ง sherds จากบ้านเชียงที่มหาวิทยาลัยเพนซิลสำหรับการเดท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชาวบ้านได้ค้นพบบางส่วนของเครื่องปั้นดินเผาในปีก่อน โดยลึกลงไปของอายุหรือความสำคัญทางประวัติศาสตร์ ในเดือนสิงหาคม 1966 สตีฟหนุ่มสาว , มานุษยวิทยาและผู้ปกครองนักเรียนที่ฮาร์วาร์ดวิทยาลัย อยู่ในหมู่บ้านสัมภาษณ์วิทยานิพนธ์เกียรติยศอาวุโสของเขา หนุ่มพูดไทยคุ้นเคยกับงานของวิลเลียม เฮล์มและทฤษฎีของเขาได้รับการกำเนิดของอารยธรรมโบราณในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ วันหนึ่งขณะที่เดินลงทางเดินในบ้าน เชียง กับผู้ช่วยของเขา เป็นครูศิลปะในโรงเรียนของหมู่บ้าน ยังสะดุดรากของต้นไม้นุ่น และซบหน้าลงในดิน เส้นทาง ใต้เขาเป็นสัมผัสตัวของเครื่องปั้นดินเผา โอ่งขนาดขนาดเล็ก และขนาดกลางยังได้รับการยอมรับว่ายิงเทคนิคที่ใช้เพื่อให้หม้อมากเป็นพื้นฐานแต่ที่ออกแบบใช้กับพื้นผิวของภาชนะมีเอกลักษณ์และสวยงาม เขาเอาตัวอย่างของหม้อเพื่อเจ้าหญิงพันธ์ทิพย์ chumbote ที่พิพิธภัณฑ์ ส่วนตัว ของ สวนผักกาดในเขตกรุงเทพมหานคร และ ชิน ยูตี้ของรัฐบาลไทย กรมศิลปากร [ 1 ] ต่อมา เอลิซาเบธ ไลออนเป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะบนเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิฟอร์ด ส่ง โบราณวัตถุที่พบจากบ้านเชียงให้มหาวิทยาลัยเพนซิลวาเนียสำหรับเดท