With polygon data, one usually star

With polygon data, one usually starts with many polylines (in an unwieldy format known as spaghetti data) that are combined and cleaned in the first step (Figure 2a-b). This results in fewer polylines with nodes being created at intersections. Then, polygons can be identified (Figure 2c). Sometimes, polylines that should connect to form closed boundaries do not, and must, therefore, be connected either manually or automatically. In a final step, the elementary topology of the polygons can be derived (Figure 2d).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้วยข้อมูลรูปหลายเหลี่ยม มักจะเริ่มต้นด้วยเส้นหลายเส้น (ในรูปแบบเทอะทะที่เรียกว่าข้อมูลสปาเก็ตตี้) ซึ่งนำมารวมกันและทำความสะอาดในขั้นตอนแรก (รูปที่ 2a-b) ส่งผลให้มีเส้นหลายเส้นน้อยลงโดยมีการสร้างโหนดที่ทางแยก จากนั้นจึงสามารถระบุรูปหลายเหลี่ยมได้ (รูปที่ 2c) บางครั้ง เส้นโพลีไลน์ที่ควรเชื่อมต่อกับขอบเขตปิดของแบบฟอร์มไม่ได้ ดังนั้น จึงต้องเชื่อมต่อด้วยตนเองหรือโดยอัตโนมัติ ในขั้นตอนสุดท้าย โทโพโลยีเบื้องต้นของรูปหลายเหลี่ยมสามารถหามาได้ (รูปที่ 2d)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับข้อมูลรูปหลายเหลี่ยมมักเริ่มต้นด้วยเส้นหลายส่วน (ในรูปแบบที่เงอะงะที่เรียกว่าข้อมูลพาสต้า) ซึ่งรวมและทำความสะอาดในขั้นตอนแรก (รูปที่ 2a-b) ซึ่งจะช่วยลดเส้นหลายส่วนที่สร้างโหนดที่จุดตัด จากนั้นรูปหลายเหลี่ยมสามารถระบุได้ (รูปที่ 2c) บางครั้งเส้นหลายส่วนที่ควรเชื่อมต่อเพื่อสร้างขอบเขตที่ปิดไม่ได้ดังนั้นจึงต้องเชื่อมต่อด้วยตนเองหรือโดยอัตโนมัติ ในขั้นตอนสุดท้ายโทโพโลยีพื้นฐานของรูปหลายเหลี่ยมสามารถส่งออกได้ (รูปที่ 2d)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สําหรับข้อมูลรูปหลายเหลี่ยมมักจะเริ่มต้นด้วยเส้นหลายเส้น(ในรูปแบบที่เงอะงะเรียกว่าข้อมูลพาสต้า)ที่รวมและทําความสะอาดในขั้นตอนแรก(รูปที่2 a-b ) ซึ่งส่งผลให้มีการสร้างโหนดน้อยลงที่จุดตัดกัน จากนั้นรูปหลายเหลี่ยมสามารถระบุได้(รูปที่2 c ) บางครั้งpolylineที่ควรเชื่อมต่อเพื่อสร้างขอบเขตที่ปิดไม่ได้เชื่อมต่อและต้องเชื่อมต่อด้วยตนเองหรือโดยอัตโนมัติ ในขั้นตอนสุดท้ายคุณสามารถส่งออกโทโพโลยีพื้นฐานของรูปหลายเหลี่ยม(รูปที่2 d )