Oxygen content and redox potential

Oxygen content and redox potential are among the important factors affecting the viability of probiotics especially during
the storage period (Lee & Salminen, 2009). Molecular oxygen is harmful to probiotic survival and growth, as most of the
species are strictly anaerobic and saccharoclastic (De Vuyst, 2000; Holzapfel, Haberer, Geisen, Bjo rkroth, & Schillinger, 2001). Oxygen affects probiotics in three ways i.e. (i) it is directly toxic to some cells, (ii) certain cultures produce toxic peroxides in the presence of oxygen, and (iii) free radicals produced from the oxidation of components (e.g., fats) are toxic to probiotic cells (Korbekandi et al., 2011). The level of oxygen within the package during storage of probiotic products should be as low as possible in order to avoid toxicity and death of the microorganism and the consequent loss of functionality of the product. The degree of oxygen sensitivity varies considerably among different species and strains of probiotics (Kawasaki, Mimura,Satoh, Takeda, & Niimura, 2006; Talwalkar & Kailasapathy, 2003,2004). Bifidobacteria are more vulnerable to oxygen damage than L. acidophilus due to their anaerobic nature. B. lactis is a moderately oxygen tolerant species of among Bifidobacterium that was isolated from fermented milk by Meile et al. (1997), confirming
the strain dependent phenomenon of oxygen sensitivity. In general, Lactobacilli are more tolerant to oxygen than
Bifidobacteria, to the point where oxygen levels are rarely an important consideration in maintaining the survival of Lactobacilli. High levels of enzymes NAD-oxidase and NADHperoxidase have been reported in aero-tolerant species, and
these enzymes are responsible for removing oxygen from the intercellular medium (Roy, 2005). The modified relative bacterial growth ratio (RBGR) methodology developed by Talwalkar, Kailasapathy, Peiris, and Arumugaswamy (2001) can successfully be utilized to enumerate the oxygen tolerance of several probiotic bacteria, and can assist in differentiating the oxygen sensitive strains from oxygen tolerant strains. was isolated from fermented milk by Meile et al. (1997), confirmingthe strain dependent phenomenon of oxygen sensitivity. In general, Lactobacilli are more tolerant to oxygen than Bifidobacteria, to the point where oxygen levels are rarely an important consideration in maintaining the survival of Lactobacilli. High levels of enzymes NAD-oxidase and NADHperoxidase have been reported in aero-tolerant species, and
these enzymes are responsible for removing oxygen from the intercellular medium (Roy, 2005). The modified relative bacterial growth ratio (RBGR) methodology developed by Talwalkar, Kailasapathy, Peiris, and Arumugaswamy (2001) can successfully be utilized to enumerate the oxygen tolerance of several probiotic bacteria, and can assist in differentiating the oxygen sensitive strains from oxygen tolerant strains.
Different methods have been attempted to reduce the oxygen content during packaging and storage of probiotic foods.
These include vacuum packaging, using packaging materials with low oxygen permeability, adding antioxidants and oxygen scavengers to the product, and controlling the production process in such a way that minimum dissolved oxygen entered into product (Dave & Shah, 1997b; Korbekandi et al., 2011; Talwalkar, Miller, Kailasapathy, & Nguyen, 2004). Antioxidant compounds, such as catechins, could be used to limit negative effects of oxygen exposure on bacteria during their growth and storage in food products (Gaudreau et al., 2013).The authors measured the effects of different concentrations of (+)-catechin, green tea epigallocatechin gallate and green tea extracts (GTE) on the growth of probiotic strains with different oxygen sensitivities. Results obtained showed that medium enrichment with catechins did not stimulate the growth of the two Bifidobacteria. However, the growth of L. helveticus was greatly enhanced, under aerobic conditions, by supplementation of the medium with GTE. Similar results were obtained by fortification of vitamin-E in the stabilization matrix as an antioxidant that improved the stability of L. casei CRL 431 during 20 week storage period at 25 °C (Nag & Das, 2013).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนื้อหาออกซิเจนและเกิด redox เป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของ probiotics โดยเฉพาะในช่วงระยะเก็บข้อมูล (ลี & Salminen, 2009) โมเลกุลออกซิเจนเป็นอันตรายต่อโปรไบโอติกส์อยู่รอดและเจริญเติบโต เป็นส่วนใหญ่ชนิดไม่ใช้ออกซิเจนอย่างเคร่งครัด และ saccharoclastic (De Vuyst, 2000 Holzapfel, Haberer, Geisen, Bjo rkroth, & Schillinger, 2001) ออกซิเจนมีผลต่อ probiotics สามวิธีด้วยกันเช่น (i) จะเป็นพิษโดยตรงกับบางเซลล์, (ii) บางวัฒนธรรมผลิต peroxides พิษในต่อหน้าของออกซิเจน และ (iii) อนุมูลอิสระผลิตจากออกซิเดชันของส่วนประกอบ (เช่น ไขมัน) เป็นพิษกับเซลล์โปรไบโอติกส์ (Korbekandi et al., 2011) ระดับของออกซิเจนภายในบรรจุภัณฑ์ระหว่างการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์โปรไบโอติกส์ควรต่ำที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นพิษและตายของจุลินทรีย์ในการสูญเสียฟังก์ชันการทำงานของผลิตภัณฑ์ตามมา ระดับของความไวต่อออกซิเจนมากไปจนสายพันธุ์ต่าง ๆ และสายพันธุ์ของ probiotics (คาวาซากิ Mimura โยะ ทาเคดะ & Niimura, 2006 Talwalkar & Kailasapathy, 2003,2004) Bifidobacteria จะถูกโจมตีเสียออกซิเจนมากกว่า L. acidophilus เนื่องจากธรรมชาติของพวกเขาไม่ใช้ออกซิเจน Lactis เกิดเป็นแบบปานกลางออกซิเจนชนิดป้องกันความผิดพลาดระหว่าง Bifidobacterium ที่แยกต่างหากจากหมักนมโดย Meile et al. (1997), ยืนยันต้องใช้ขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์ของความไวต่อออกซิเจน ทั่วไป Lactobacilli มีความอดทนมากกว่าออกซิเจนมากกว่าBifidobacteria ไปยังจุดที่ระดับออกซิเจนไม่ค่อยพิจารณาที่สำคัญในการรักษาความอยู่รอดของ Lactobacilli ระดับสูงและ oxidase และ NADHperoxidase มีการรายงานใน aero ป้องกันชนิด เอนไซม์ และเอนไซม์เหล่านี้มีหน้าที่สำหรับเอาออกซิเจนจากสื่อ intercellular (รอย 2005) วิธีแก้ไขญาติเชื้อแบคทีเรียเจริญเติบโตอัตรา (RBGR) ที่พัฒนา โดย Talwalkar, Kailasapathy, Peiris และ Arumugaswamy (2001) เรียบร้อยแล้วนำไปใช้ระบุยอมรับออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกส์หลาย และสามารถช่วยในการขึ้นต้นสายพันธุ์ไวต่อออกซิเจนจากสายพันธุ์ทนกับออกซิเจน ถูกแยกจากนมที่หมักโดย Meile et al. (1997), confirmingthe ต้องใช้ขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์ของความไวต่อออกซิเจน ทั่วไป Lactobacilli จะเพิ่มความอดทนออกซิเจนมากกว่า Bifidobacteria ไปยังจุดที่ระดับออกซิเจนไม่ค่อยพิจารณาที่สำคัญในการรักษาความอยู่รอดของ Lactobacilli ระดับสูงและ oxidase และ NADHperoxidase มีการรายงานใน aero ป้องกันชนิด เอนไซม์ และเอนไซม์เหล่านี้มีหน้าที่สำหรับเอาออกซิเจนจากสื่อ intercellular (รอย 2005) วิธีแก้ไขญาติเชื้อแบคทีเรียเจริญเติบโตอัตรา (RBGR) ที่พัฒนา โดย Talwalkar, Kailasapathy, Peiris และ Arumugaswamy (2001) เรียบร้อยแล้วนำไปใช้ระบุยอมรับออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกส์หลาย และสามารถช่วยในการขึ้นต้นสายพันธุ์ไวต่อออกซิเจนจากสายพันธุ์ทนกับออกซิเจนวิธีการแตกต่างกันมีการพยายามลดเนื้อหาออกซิเจนระหว่างบรรจุภัณฑ์และการจัดเก็บอาหารโปรไบโอติกส์รวมถึงบรรจุภัณฑ์สุญญากาศ ใช้วัสดุบรรจุภัณฑ์ มี permeability ออกซิเจนต่ำ เพิ่มสารต้านอนุมูลอิสระและออกซิเจน scavengers ผลิตภัณฑ์ และควบคุมออกซิเจนกระบวนการในลักษณะที่ต่ำสุดส่วนยุบผลิตที่ป้อนเข้าไปในผลิตภัณฑ์ (Dave และชาห์ 1997b Korbekandi et al., 2011 Talwalkar มิลเลอร์ Kailasapathy และเห งียน 2004) สารต้านอนุมูลอิสระ เช่น catechins สามารถใช้เพื่อจำกัดผลลบของการสัมผัสออกซิเจนแบคทีเรียในระหว่างการเจริญเติบโตและเก็บในผลิตภัณฑ์อาหาร (Gaudreau et al., 2013)ผู้เขียนวัดผลของความเข้มข้นแตกต่างกันของ (+) -สารสกัดจาก ชาเขียว และชาเขียว epigallocatechin gallate สารสกัด (GTE) ในการเติบโตของโปรไบโอติกส์เงียรัฐออกซิเจนแตกต่างกัน ผลลัพธ์ที่ได้แสดงให้เห็นว่าที่กลางบ่อ มี catechins ได้กระตุ้นการเจริญเติบโตของ Bifidobacteria สอง อย่างไรก็ตาม การเติบโตของ L. helveticus ถูกเพิ่ม ภายใต้เงื่อนไขแอโรบิก โดยแห้งเสริมกลางกับ GTE มาก ผลคล้ายได้รับ โดยระบบป้อมปราการของวิตามินในเมตริกซ์เสถียรภาพเป็นสารต้านที่ปรับปรุงเสถียรภาพของ L. casei CRL 431 ช่วงเก็บ 20 สัปดาห์ที่ 25 ° C (Nag และ Das, 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปริมาณออกซิเจนและศักยภาพรีดอกซ์เป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญที่มีผลกระทบต่อชีวิตของโปรไบโอติกโดยเฉพาะในช่วง
ระยะเวลาการจัดเก็บข้อมูล (Lee & Salminen, 2009) โมเลกุลออกซิเจนเป็นอันตรายต่อการอยู่รอดและการเติบโตของโปรไบโอติกเป็นส่วนใหญ่ของ
สายพันธุ์แบบไม่ใช้ออกซิเจนอย่างเคร่งครัดและ saccharoclastic (De Vuyst 2000; Holzapfel, Haberer, Geisen, Bjo rkroth และ Schillinger, 2001) ออกซิเจนส่งผลกระทบต่อโปรไบโอติกในสามวิธีคือ (i) มันอยู่ตรงที่เป็นพิษต่อเซลล์บาง (ii) บางวัฒนธรรมผลิตเปอร์ออกไซด์ที่เป็นพิษในการปรากฏตัวของออกซิเจนและ (iii) อนุมูลอิสระที่ผลิตจากออกซิเดชันของส่วนประกอบ (เช่นไขมัน) มีความ เป็นพิษต่อเซลล์โปรไบโอติก (Korbekandi et al., 2011) ระดับของออกซิเจนที่อยู่ในแพคเกจระหว่างการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์โปรไบโอติกที่ควรจะเป็นที่ต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นพิษและการตายของจุลินทรีย์และการสูญเสียที่เกิดขึ้นจากการทำงานของผลิตภัณฑ์ ระดับของความไวออกซิเจนแตกต่างกันมากในหมู่สายพันธุ์ที่แตกต่างกันและสายพันธุ์โปรไบโอติก (คาวาซากิ Mimura, Satoh, ทาเคดะและ Niimura 2006; Talwalkar & Kailasapathy, 2003,2004) ไบฟิโดแบคทีเรียมีความเสี่ยงที่จะเกิดความเสียหายออกซิเจนกว่า L. acidophilus เนื่องจากลักษณะของพวกเขาแบบไม่ใช้ออกซิเจน B. lactis เป็นสายพันธุ์ออกซิเจนปานกลางใจกว้างของหมู่ Bifidobacterium ที่แยกได้จากนมหมักโดย Meile และคณะ (1997) ยืนยัน
สายพันธุ์ปรากฏการณ์ขึ้นอยู่กับความไวของออกซิเจน โดยทั่วไป Lactobacilli มีความอดทนมากขึ้นเพื่อให้ออกซิเจนกว่า
ไบฟิโดแบคทีเรียไปจนถึงจุดที่ระดับออกซิเจนจะไม่ค่อยพิจารณาที่สำคัญในการรักษาความอยู่รอดของ Lactobacilli ระดับสูงของเอนไซม์ NAD-oxidase และ NADHperoxidase ได้รับการรายงานในสายพันธุ์ที่ทนต่ออากาศและ
เอนไซม์เหล่านี้มีความรับผิดชอบสำหรับการลบออกซิเจนจากกลาง intercellular (รอย, 2005) อัตราการเจริญเติบโตของแบคทีเรียญาติแก้ไข (RBGR) วิธีการพัฒนาโดย Talwalkar, Kailasapathy, Peiris และ Arumugaswamy (2001) ประสบความสำเร็จสามารถนำไปใช้ในการระบุความอดทนออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกหลายและสามารถให้ความช่วยเหลือในความแตกต่างออกซิเจนสายพันธุ์ที่สำคัญจากสายพันธุ์ที่ทนต่อออกซิเจน . ที่แยกได้จากนมหมักโดย Meile และคณะ (1997), สายพันธุ์ confirmingthe ปรากฏการณ์ขึ้นอยู่กับความไวของออกซิเจน โดยทั่วไป Lactobacilli มีความอดทนมากขึ้นเพื่อให้ออกซิเจนกว่าไบฟิโดแบคทีเรียไปจนถึงจุดที่ระดับออกซิเจนจะไม่ค่อยพิจารณาที่สำคัญในการรักษาความอยู่รอดของ Lactobacilli ระดับสูงของเอนไซม์ NAD-oxidase และ NADHperoxidase ได้รับการรายงานในสายพันธุ์ที่ทนต่ออากาศและ
เอนไซม์เหล่านี้มีความรับผิดชอบสำหรับการลบออกซิเจนจากกลาง intercellular (รอย, 2005) อัตราการเจริญเติบโตของแบคทีเรียญาติแก้ไข (RBGR) วิธีการพัฒนาโดย Talwalkar, Kailasapathy, Peiris และ Arumugaswamy (2001) ประสบความสำเร็จสามารถนำไปใช้ในการระบุความอดทนออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกหลายและสามารถให้ความช่วยเหลือในความแตกต่างออกซิเจนสายพันธุ์ที่สำคัญจากสายพันธุ์ที่ทนต่อออกซิเจน .
วิธีการที่แตกต่างกันได้รับการพยายามที่จะลดปริมาณออกซิเจนในระหว่างการบรรจุภัณฑ์และการเก็บรักษาอาหารโปรไบโอติก.
เหล่านี้รวมถึงบรรจุภัณฑ์สูญญากาศใช้วัสดุบรรจุภัณฑ์ที่มีการซึมผ่านของออกซิเจนต่ำเพิ่มสารต้านอนุมูลอิสระและขยะออกซิเจนกับผลิตภัณฑ์และการควบคุมกระบวนการผลิตในลักษณะดังกล่าว ที่ต่ำสุดปริมาณออกซิเจนที่ละลายได้ลงนามในผลิตภัณฑ์ (เดฟและอิหร่าน 1997b; Korbekandi et al, 2011;. Talwalkar มิลเลอร์, Kailasapathy และเหงียน 2004) สารต้านอนุมูลอิสระเช่น catechins, สามารถนำมาใช้เพื่อ จำกัด ผลกระทบเชิงลบของการเปิดรับออกซิเจนแบคทีเรียระหว่างการเจริญเติบโตและการเก็บรักษาของพวกเขาในผลิตภัณฑ์อาหาร (. Gaudreau, et al, 2013) ผู้เขียนได้โดยเริ่มต้นวัดผลของความเข้มข้นที่แตกต่างกัน (+) - catechin ชา epigallocatechin gallate สีเขียวและสารสกัดจากชาเขียว (GTE) การเจริญเติบโตของเชื้อโปรไบโอติกที่มีความไวออกซิเจนที่แตกต่างกัน ผลที่ได้แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มคุณค่ากลางที่มี catechins ไม่ได้กระตุ้นการเจริญเติบโตของทั้งสองไบฟิโดแบคทีเรีย อย่างไรก็ตามการเจริญเติบโตของเชื้อ L. helveticus ได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมากภายใต้เงื่อนไขแอโรบิกโดยการเสริมกลางที่มี GTE ผลที่คล้ายกันที่ได้จากป้อมปราการของวิตามินอีในเมทริกซ์เสถียรภาพเป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่ดีขึ้นมั่นคงของ L. Casei CRL 431 ในช่วงระยะเวลาการจัดเก็บ 20 สัปดาห์ที่ 25 ° C (นาคปรกและดา 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปริมาณออกซิเจน และค่าศักย์ไฟฟ้ารีดอกซ์ของปัจจัยที่มีผลต่อศักยภาพของโปรไบโอติกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่าง
ระยะเวลาที่เก็บ ( ลี & salminen , 2009 ) โมเลกุลออกซิเจนเป็นอันตรายต่อการอยู่รอดของโปรไบโอติกและการเจริญเติบโต , เป็นส่วนใหญ่ของ
ชนิดแอโรบิก และ saccharoclastic อย่างเคร่งครัด ( เดอ vuyst , 2000 ; holzapfel haberer geisen bjo rkroth , , , , &ชิลลีเงอร์ , 2001 )ออกซิเจนมีผลต่อโปรไบโอติกใน 3 วิธีคือ ( 1 ) โดยตรงมันเป็นพิษต่อเซลล์บางเซลล์ ( 2 ) บางวัฒนธรรมการผลิต peroxides ที่เป็นพิษในการปรากฏตัวของออกซิเจน และ ( iii ) อนุมูลอิสระที่ผลิตจากปฏิกิริยาออกซิเดชันของส่วนประกอบ ( เช่นไขมัน ) เป็นพิษต่อเซลล์โปรไบโอติก ( korbekandi et al . , 2011 )ระดับออกซิเจนภายในแพคเกจระหว่างการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์โปรไบโอติกควรที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อหลีกเลี่ยงความตายและความเป็นพิษของจุลินทรีย์และการสูญเสียที่เป็นผลลัพธ์ของการทำงานของผลิตภัณฑ์ ระดับความไวของออกซิเจน ซึ่งแตกต่างกันมากระหว่างสายพันธุ์ที่แตกต่างกันและสายพันธุ์ของโปรไบโอติก ( คาวาซากิ มิมูระ ซาโต้ ทาเคดะ , , , &นีมูระ , 2006 ;talwalkar & kailasapathy 20032004 , ) ไบฟิโดแบคทีเรียมีความเสี่ยงต่อความเสียหายของออกซิเจนมากกว่า L . acidophilus เนื่องจากธรรมชาติบำบัดของพวกเขา B . lactis เป็นปานกลางออกซิเจนใจกว้างชนิดของไบฟิโดแบคทีเรียที่แยกได้จากนมหมัก โดย meile et al . ( 1997 ) , ยืนยัน
สายพันธุ์ขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์ความไวของออกซิเจน โดยทั่วไปแลคโตบาซิลัสมีมากขึ้นใจกว้างออกซิเจนมากกว่า
Bifidobacteria เพื่อจุดที่ระดับออกซิเจนจะไม่ค่อยเป็นสำคัญ ในการรักษาความอยู่รอดของแลคโตบาซิลไล . ระดับเอนไซม์ NAD oxidase และ nadhperoxidase มีรายงานใน Aero ใจกว้างชนิดเอนไซม์เหล่านี้จะรับผิดชอบและ
เอาออกซิเจนจากกลางซึ่งอยู่ระหว่างเซลล์ ( Roy , 2005 )แก้ไขโดยแบคทีเรียเจริญญาติ rbgr ) วิธีการพัฒนาโดย talwalkar kailasapathy Peiris , , , และ arumugaswamy ( 2001 ) สามารถถูกใช้เพื่อระบุออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกต่อหลายและสามารถช่วยในการออกซิเจนที่มีสายพันธุ์จากออกซิเจนใจกว้างสายพันธุ์ ที่แยกได้จากนมหมัก โดย meile et al . ( 1997 )confirmingthe สายพันธุ์ขึ้นอยู่กับปรากฏการณ์ความไวของออกซิเจน ในทั่วไป , Lactobacilli มีมากขึ้นใจกว้างออกซิเจนมากกว่าไบฟิโดแบคทีเรีย จุด ที่ระดับออกซิเจนจะไม่ค่อยเป็นสำคัญ ในการรักษาความอยู่รอดของแลคโตบาซิลไล . ระดับเอนไซม์ NAD oxidase และ nadhperoxidase มีรายงานใน Aero ใจกว้างชนิดและ
เอนไซม์เหล่านี้จะรับผิดชอบในการเอาออกซิเจนจากกลางซึ่งอยู่ระหว่างเซลล์ ( Roy , 2005 ) แก้ไขโดยแบคทีเรียเจริญญาติ rbgr ) วิธีการพัฒนาโดย talwalkar kailasapathy Peiris , , , และ arumugaswamy ( 2001 ) สามารถถูกใช้เพื่อระบุออกซิเจนของแบคทีเรียโปรไบโอติกต่อหลายและสามารถช่วยในการออกซิเจนที่มีสายพันธุ์จากออกซิเจนใจกว้างสายพันธุ์ .
วิธีการต่าง ๆ ได้พยายามลดปริมาณออกซิเจนในบรรจุภัณฑ์และการเก็บรักษาของอาหารโปรไบโอติก
เหล่านี้รวมถึงบรรจุภัณฑ์สูญญากาศโดยใช้วัสดุบรรจุภัณฑ์ที่มีการซึมผ่านของออกซิเจนต่ำ การเพิ่มสารต้านอนุมูลอิสระและจับออกซิเจนไปยังผลิตภัณฑ์และการควบคุมกระบวนการผลิตในลักษณะที่น้อยที่สุด ปริมาณออกซิเจนที่ละลายในน้ำเข้าไปในผลิตภัณฑ์ ( เดฟ& Shah , 1997b ; korbekandi et al . , 2011 ; talwalkar มิลเลอร์ , kailasapathy & Nguyen , 2004 ) สารต้านอนุมูลอิสระเช่น catechins สามารถใช้เพื่อจำกัดผลกระทบของการเปิดรับออกซิเจนในช่วงการเจริญเติบโตของแบคทีเรียและการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์อาหาร ( gaudreau et al . , 2013 )ผู้สร้างวัด ผลของระดับความเข้มข้นของ ( ) - catechin gallate ชาเขียว และสารสกัดจากชาเขียว ( GTE ) ต่อการเจริญเติบโตของเชื้อโปรไบโอติกกับความไวของออกซิเจนที่แตกต่างกัน ผลที่ได้พบว่า สื่อเสริมกับ catechins ไม่ได้กระตุ้นการเติบโตของ สองไบฟิโดแบคทีเรีย . อย่างไรก็ตาม การเติบโตของ L . helveticus เพิ่มขึ้นอย่างมากภายใต้สภาวะแอโรบิก โดยการเสริมอาหารที่มีสูตร . ผลที่คล้ายกันได้โดยการเสริมวิตามินอีในการเมทริกซ์เป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่ปรับปรุงเสถียรภาพของ L . casei 431 CRL ช่วงกระเป๋า 20 สัปดาห์ที่ 25 ° C ( บ่น&ดาส
, 2013 )