Finite verb, sometimes called main

Finite verb, sometimes called main verbs, belong to the subject of a sentence. In one sentence, ti is possible for more than one finite verb to appear depending on the number of actions done by the sudject. Finite verbs are differently formed. Tenses (Present, Past, or Future) and voices (active or passive) determine in what forms the finite verbs should be written. See the examples below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กริยาจำกัด บางครั้งเรียกว่าคำกริยาหลัก เป็นหัวเรื่องของประโยค ในประโยคที่หนึ่ง ตี้ได้สำหรับกริยาจำกัดกว่าหนึ่งปรากฏขึ้นอยู่กับจำนวนของการกระทำที่ทำได้ โดยการ sudject กริยาจำกัดมีรูปแบบที่แตกต่างกัน กาล (ปัจจุบัน อดีต หรืออนาคต) และเสียง (ใช้งานอยู่ หรือแฝง) กำหนดในรูปแบบใดควรเขียนคำกริยาจำกัด ดูตัวอย่างด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กริยา จำกัด บางครั้งเรียกว่าคำกริยาหลักเป็นเรื่องของประโยค ในหนึ่งประโยค TI เป็นไปได้มากกว่าหนึ่งคำกริยา จำกัด ที่จะปรากฏขึ้นอยู่กับจำนวนของการกระทำที่ทำโดย sudject คำกริยา จำกัด ที่เกิดขึ้นแตกต่างกัน กาล (ปัจจุบันอดีตหรืออนาคต) และเสียง (งานหรือ passive) ตรวจสอบในสิ่งที่รูปแบบกริยา จำกัด ควรจะเขียน ดูตัวอย่างด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จำกัดกริยา , บางครั้งเรียกว่ากริยาหลัก , เป็นประธานของประโยค ในหนึ่งประโยคเลยก็เป็นไปได้มากกว่าหนึ่งกริยาจำกัดปรากฏขึ้นอยู่กับจำนวนของการกระทำที่ทำโดย sudject . คำกริยามีรูปแบบแตกต่างกัน กาล ( ปัจจุบัน อดีต หรืออนาคต ) และเสียง ( active หรือ passive ) ตัดสินในสิ่งที่รูปแบบคำกริยาจำกัด ควรเขียน เห็นตัวอย่างด้านล่าง